«Αὕτη εἶναι ἡ ἰσορροπία τοῦ πλούτου καὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ» — Ο Χριστός και ο πλούσιος νέος: σχολιασμός από τον π. Κων. Στρατηγόπουλο

Κυριακή ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ἐπιμέλεια: Ἰωάννης Κων. Νεονάκης⁩

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Ματθ. ιθ΄ 16-26) 

16 Καὶ ἰδοὺ εἷς προσελθὼν εἶπεν αὐτῷ• Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;
17 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ• Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωήν, τήρησον τὰς ἐντολάς.
18 λέγει αὐτῷ• Ποίας; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε• Τὸ Οὐ φονεύσεις, Οὐ μοιχεύσεις, Οὐ κλέψεις, Οὐ ψευδομαρτυρήσεις,
19 Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα, καί, Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.
20 λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος• Πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου• τί ἔτι ὑστερῶ;
21 ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς• Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι.
22 ἀκούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος• ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά.
23Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ• Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.
24 πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν.
25 ἀκούσαντες δὲ οἱ μαθηταὶ ἐξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντες• Τίς ἄρα δύναται σωθῆναι;
26 ἐμβλέψας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς• Παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι.

Ἀπόδοση

Ενας τὸν ἐπλησίασε καὶ τοῦ εἶπε, Διδάσκαλε ἀγαθέ, τι καλὸ πρέπει νὰ κάνω διὰ νὰ ἔχω αἰώνιον ζωήν; ". Αὐτὸς δὲ τοῦ εἶπε, “ Γιατί μὲ λὲς ἀγαθόν; Κανεὶς δὲν εἶναι ἀγαθὸς παρὰ ἕνας, ὁ Θεός. Ἐὰν θέλῃς νὰ μπῇς εἰς τὴν ζωήν, φύλαγε τὰς ἐντολάς ”. Λέγει εἰς αὐτόν, “ Ποιές; ”. Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπήντησε, “ Τὸ Νὰ μὴ φονεύσῃς, Νὰ μὴ μοιχεύσῃς, Νὰ μὴ κλέψῃς, Νὰ μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, Νὰ τιμᾶς τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καί, Νὰ ἀγαπᾷς τὸν πλησίον σου ὅπως τὸν ἑαυτόν σου ”. 

Λέγει εἰς αὐτὸν ὁ νέος, “Ολα αὐτὰ τὰ ἐφύλαξα ἀπὸ τὴν νεότητά μου. Εἰς τί ἀκόμη ὑστερῶ;”. Τότε τοῦ εἶπε ὁ Ἰησοῦς, Ἐὰν θέλῃς να εἶσαι τέλειος, πήγαινε και πούλησε ὅσα ἔχεις καὶ μοίρασέ τα εἰς τοὺς πτωχούς, καὶ θὰ ἔχῃς θησαυρὸν εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἔλα ἀκολούθει με ”. 

Ὅταν ὁ νέος ἄκουσε τά λόγια αὐτά, ἔφυγε λυπημένος διότι εἶχε πολλά κτήματα. Ὁ Ἰησοῦς εἶπε τότε εἰς τοὺς μαθητάς του, Αλήθεια σας λέγω, ότι δύσκολα πλούσιος ἄνθρωπος θὰ μπῇ εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Πάλιν σᾶς λέγω, ὅτι εἶναι εὐκολώτερον να περάση μιὰ καμήλα ἀπὸ τὴν τρύπα μιᾶς βελόνας παρὰ πλούσιος νὰ μπῇ εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ”. 

Ὅταν τὸ ἄκουσαν οἱ μαθηταί, ἐδοκίμασαν μεγάλην ἔκπληξιν καὶ ἔλεγαν, " Ποιός λοιπὸν εἶναι δυνατὸν νὰ σωθῇ;”. Ὁ Ἰησοῦς ἀφοῦ τοὺς ἐκύτταξε κατά πρόσωπον, τοὺς εἶπε, “ Εἰς τοὺς ἀνθρώπους τοῦτο εἶναι ἀδύνατον, ἀλλ᾽ εἰς τὸν Θεὸν ὅλα εἶναι δυνατά”.

Σημ.: Ἀπόδοση ἀπό τό βιβλίο «Καινή Διαθήκη» τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Ἐκδ. 1992)
Τό Εὐαγγέλιο και ὁ Ἀπόστολος κάθε Κυριακῆς συγκεντρώνονται ἐδώ: https://www.facebook.com/groups/1287665715669478

⁨Προσέγγιση τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου στό κατά Ματθαῖον Ματθ. ιθ΄ 16-26 (ὁ πλούσιος νέος ). [Ἀπομαγνητοφώνηση - σύνδεσμος ὀμιλίας στο τέλος τοῦ κειμένου]

Ἡ περικοπὴ αὐτοῦ τοῦ διαλόγου τοῦ Χριστοῦ μὲ αὐτὸν τὸν νέο, γνωστότατη οὖσα μὲν, κρύβει μέσα της, ὅπως ἐξάλλου καὶ ὅλες οἱ βιβλικὲς περικοπές, θησαυροὺς ἀνεξάντλητους ὅσον ἀφορᾶ καὶ τὰ πολὺ πρακτικὰ δεδομένα τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς καὶ δη τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Νὰ προσεγγίσουμε λίγο, μὲ μιὰ βαθύτερη ματιὰ τὸ κείμενο ποὺ ἀκούσαμε, καὶ ἐξάλλου τὸ γνωρίζουμε ἀρκετὰ καλά, καὶ νὰ τὸ προσδιορίσουμε βαθύτερα. Νὰ θυμηθοῦμε τρία οὐσιαστικὰ σημεῖα ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσουν στὴ βαθύτερη κατανόησή του.
.
Εἶναι ἡ ἐκ προοιμίου ὑπάρχουσα εὐσέβεια αὐτοῦ τοῦ νεανίσκου, τοῦ νεαροῦ ἀνθρώπου, ἦταν εὐσεβὴς ἐκ τῶν πραγμάτων. Ἡ πρόκλησις τοῦ Χριστοῦ, αὐτὴν τὴν εὐσέβεια κάπου νὰ τὴν πάει. Καὶ ἐκεῖνο, τὸ πολλὲς φορὲς ἀκατανόητο, γιὰ τοὺς πλουσίους ποὺ εἶναι ἀδύνατο νὰ εἰσέλθουν στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Νὰ δοῦμε βῆμα πρὸς βῆμα αὐτὰ τὰ πράγματα γιὰ νὰ προσδιορίσουμε εἰδικὰ τὴν τελευταία φράση.

Ἔρχεται λοιπόν ὁ νεανίσκος «γονυπετῶν», δηλαδὴ κάνει καὶ μιὰ πράξη εὐσεβείας. Ἀπευθύνει στὸν Χριστὸ τὴν ἐπιφώνηση «διδάσκαλε ἀγαθέ» καὶ μάλιστα ρωτᾷ «τί ποιήσω;» Ἔχει λοιπόν τὰ βασικὰ στοιχεῖα μιᾶς εὐσεβοῦς ζωῆς ποὺ προσαρμόζεται μὲ τὰ δεδομένα τῆς σχέσεώς μας μὲ τὸν Θεό. Καὶ ἔρχεται ὁ Χριστὸς αὐτὴν τὴ σχέση ἀγάπης καὶ στροφῆς πρὸς Ἐκεῖνον, πρὸς τὸν Θεό, (ἔτσι φαίνεται) νὰ τὴν χτυπήσει. Δὲν τὸ ἀφήνει τὸ πράγμα ἔτσι, δὲν ἀφήνει δηλαδὴ, τὴ σχέση ποὺ θέλουμε νὰ ἔχουμε μαζί Του τὴν ἀγαπητική, τὴ σχέση προσεγγίσεως, νὰ μείνει ἔτσι. Καὶ τὴ χτυπᾷ καὶ τῆς δίνει μιὰ ἄλλη μορφή. Γιατὶ ἂν τὴν ἀφήσει ἔτσι, ὁτιδήποτε εἶναι στατικό, ἀκόμη καὶ ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεό, μπορεῖ νὰ λιμνάσει καὶ νὰ γίνει καρκίνος.

Καὶ ὁ Χριστὸς ἐνδιαφέρεται νὰ ἔχουμε ἐξόδους. Καὶ παίρνει ἀκόμη καὶ τὴ στροφή πρὸς Αὐτόν –μερικὲς φορὲς μπορεῖ καὶ αὐτὴ νὰ εἶναι ψεύτικη, ἀς ποῦμε ποὺ εἶναι ἀληθινή– καὶ αὐτὴ νὰ τὴ βγάλει σὲ ἄλλες διεξόδους. Καὶ παίρνει ὅλη τὴν εὐσέβεια ποὺ ἔχουμε μπροστὰ Του νὰ τὴ μεταθέσει στὸ πρόσωπο τοῦ ἀδελφοῦ. Καὶ ὅλη αὐτὴ τὴν κίνηση πρὸς Αὐτὸν τὴ βγάζει κάπου ἀλλοῦ, τὴ βγάζει πρὸς τὸν ἄλλον. Καὶ αὐτὸ εἶναι πάρα πολὺ δύσκολο νὰ γίνει. Γιατὶ ἀνάγεσαι σὲ Αὐτόν, πας πολὺ ψηλά, καὶ Ἐκεῖνος σὲ κατεβάζει πολὺ χαμηλὰ γιὰ νὰ σὲ πάει μετὰ πολὺ ψηλά, γιατὶ στὸ τέλος τοῦ λέει: «καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι». Κάνει δηλαδὴ μιὰ κίνηση ποὺ φαίνεται παλίνδρομη, ἀλλὰ σπᾷ αὐτὸ τὸ στατικό, αὐτὰ τὰ λιμνάζοντα τὰ νερά, ἀκόμη καὶ στὴ σχέση μας μὲ τὸν Θεό. 

Αὐτὰ τὰ λιμνάζοντα νερὰ στὴ σχέση μας μὲ τὸν Θεὸ δημιουργοῦν βαθύτατες διαστροφὲς σὲ αὐτὴ τὴ σχέση μὲ τὸν Θεό. Καὶ ἀρρωστημένες καταστάσεις, δήθεν πνευματικῆς ζωῆς, οἱ ὁποῖες μποροῦν νὰ μᾶς ἀρρωστήσουν κιόλας. Γιατὶ ἀκριβῶς δὲν ἔχουν διεξόδους, δὲν στρέφονται στὸν ἄλλον. Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἔξοδο πρὸς τὸν ἄλλον, ὅπως εἶπα πρὶν ἀπὸ λίγο, λέει «δεῦρο ἀκολούθει μοι». Περνᾷς ἀπὸ αὐτὴ τὴν συγκλονιστικὴ σχέση μὲ τὸν ἄλλον· εἶναι σὰν τὴ σχέση ποὺ ἔχει ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς μαθητὲς Του: τοὺς βάζει στὸν κόσμο νὰ σταυρωθοῦν καὶ μετὰ τοὺς βάζει ἔτσι νὰ Τὸν καταλάβουν βαθύτερα.

Αὐτὴ ἡ κίνηση εἶναι οὐσιαστική. Καὶ τότε μποροῦμε νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστὸ καὶ τότε, ἂν πιὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε αὐτὴν τὴν κίνηση, ἀπὸ τὸν Χριστὸ στὸν ἄλλον καὶ στὸν Χριστό, τότε μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τί σημαίνει αὐτό: «πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα … καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι». Τότε πιὰ, αὐτὴ εἶναι μιὰ εὔκολη κίνηση. Καὶ τότε, «δυσκόλως εἰσελεύσονται» οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες «εἰς τὴν βασιλείαν» τοῦ Θεοῦ, γιατί ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ πρῶτα-πρῶτα βρίσκεται μέσα στὴν καρδιὰ μας. Καὶ αὐτὴ ἡ καρδιά, γιὰ νὰ γεμίσει ἀπὸ αὐτὴν τὴν βασιλεία, πρέπει νὰ κενωθεῖ ἀπὸ ὅλα τὰ πράγματα τοῦ κόσμου. Ἄν μέσα της αὐτὴ ἡ καρδιὰ εἶναι γεμάτη ἄλλα πράγματα, δὲν μπορεῖ νὰ γεμίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ περνᾷ μέσα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Ἄν πεῖς ποὺ ἀγαπᾷς τὸν Θεὸ καὶ λες «ἐγὼ θὰ τὰ δώσω ὅλα γιὰ Αὐτόν» καὶ δὲν στραφεῖς πρὸς τὸν ἄλλον δίδοντας αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ Χριστὸς μας, τότε εἶσαι «γεμάτος». Εἶσαι γεμάτος, γιατί κρατᾷς ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχεις καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γεμίσεις ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔρχεται μόνο διὰ τῆς σταυρικῆς στάσεως πρὸς τὸν ἄλλον.

Αὐτὸ εἶναι ἕνα φοβερὸ μυστήριο τῆς κοινωνικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ, ἂν δὲν τὸ καταλάβεις, θὰ ἔχεις καὶ λάθος κοίταγμα στὸν Θεό (λάθος θεοσέβεια) καὶ λάθος κοίταγμα πρὸς τὸν ἄνθρωπο (λάθος ἀνθρωπισμό). Καὶ γιὰ τὰ δυὸ μποροῦν νὰ μιλήσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ ποῦνε «ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ ἀγάπη στὸν ἄνθρωπο», ἀλλὰ καὶ τὰ δύο νὰ εἶναι στραβά καὶ τὰ δύο νὰ εἶναι καρκινογόνα, ἂν δὲν ἔχουν αὐτὴν τὴ βαθιὰ ἐσωτερικὴ σχέση. 

Γι᾿ αὐτὸ λοιπόν ἡ πνευματικὴ μας ζωὴ, ποὺ παίζεται σὲ αὐτὸ τὸ μέγεθος—καὶ αὐτὸ εἶναι πνευματικὴ ζωή, ἡ πνευματικὴ ζωὴ ὁρίζεται ὡς τὸ μέγεθος τῆς δυνατὸτητος νὰ ἔχω μέσα μου τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καὶ τότε μπορῶ νὰ γίνω, ἀπὸ τώρα καὶ στὸ μέλλον, κάτοικος τῆς βασιλείας Του—περνᾷ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἰσορροπία: νὰ σπάσω τὰ λιμνάζοντα νερὰ τῆς σχέσεως μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ σπάσω τὴ στατικὴ ἀντίληψη πρὸς τὸν ἄλλον· εἶναι ἕνας ψεύτικος οὐμανισμός, ἀγαπᾶμε τὸν ἄνθρωπο, ὅλοι λένε ποὺ ἀγαπᾶνε. Ἔρχεται λοιπόν αὐτὴ ἡ ἰσορροπία νὰ ἀλλάξει τὰ πάντα! Καὶ γίνεται ἡ πνευματικὴ ζωὴ ἕνα τρομερὸ ἄνοιγμα! Καὶ γίνεται μιὰ ἐλευθερία! Καὶ τότε, ἐπειδὴ ξέρεις ποὺ δίδοντας τὰ ὅλα, τὰ ἀποκτᾷς ὅλα, ἐ, τὰ δίνεις ὅλα καὶ ἀρχίζει μέσα σου καὶ μπαίνει βῆμα-βῆμα, σπόρο-σπόρο ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ὁποία μιλάει ἐδῶ ὁ Χριστός, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν μποροῦν νὰ μποῦν οἱ πλούσιοι.

Ποιοὶ εἶναι οἱ πλούσιοι; Δὲν εἶναι ἁπλῶς ἐκεῖνοι μόνο ποὺ κατέχουν καὶ ἔχουν κάποια ὑλικὰ πράγματα. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν μιὰ ἀποκλειστικότητα στὴν σχέση τους μὲ τὸν Θεό, λένε ἐμεῖς ἔχουμε τὸν Θεό, ἔχουμε τὰ πάντα. Ἀκόμη καὶ αὐτοὶ ποὺ γνωρίζουν τὸν Θεό, ὅλην τὴν Ἀλήθειά Του, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἴμαστε πλούσιοι. Ἄν αὐτὸν τὸν πλοῦτο δὲν τὸν ἐκβάλουμε μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἰσορροπία, βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ νομίζουν ποὺ κατέχουν πολλὰ καὶ δὲν ἔχουν τίποτα. Τελευταία καὶ πολὺ ὑλικὴ κατηγορία εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κατέχουν τὴν ἔννοια τῶν ὑλικῶν πραγμάτων. Μπορεῖ «πλούσιος» νὰ εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀγαπᾷ τὸν ἄλλον καὶ κάνει κάτι γιὰ τὸν ἄλλον, ἔχει μιὰ ἰδεολογία ἀγαπητική. Ἄν δὲν ἀγαπήσει τὸν Θεὸ ἀγαπῶντας καὶ τὸν ἄλλον, δὲν κάνει καὶ πάλιν τίποτε.

Αὕτη εἶναι ἡ ἰσορροπία λοιπόν τοῦ πλούτου καὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καὶ τότε ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀρχίζει ἀπὸ τώρα καὶ γίνεται ἀγαλλίαμα καρδίας, ὅπως λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, καὶ γίνεται μιὰ κατάστασις ἀγαθοπάροχος ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὸν Θεό. Γι᾿ αὐτὸ στὸ τέλος λέγει «ποιὸς μπορεῖ νὰ τὸ κάνει αὐτό;» καὶ λέγει «ὅ,τι εἶναι ἀδύνατο γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι δυνατό γιὰ τὸν Θεό». Εἶναι κατάστασις ἀγαθοπάροχος· καὶ ὅλα αὐτὰ νὰ τὰ κάνεις, ἔρχεται μετὰ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ ὁρίζει καὶ τὰ σφραγίζει καὶ τὰ ἐνδυναμώνει καὶ τὰ καθορίζει. Καὶ τότε εἶσαι πιὰ πολίτης τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, γιατί ἄνοιξες τὸ παράθυρο, ὄχι γιατί ἔχεις ἀπαιτήσεις γι᾿ αὐτήν. Γιατί ἔρχεται ὁ Θεὸς καὶ συγκαταβαίνει πάνω σου καὶ γίνεσαι ὁλόκληρος μιὰ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ καὶ γίνεσαι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 

Βασιλεία τοῦ Θεοῦ σημαίνει νὰ ζεῖς καθημερινὰ τὴ δωρεά Του καὶ νὰ μὴν ἔχεις τίποτε! Οὔτε αὐτὴν δὲν τὴν ἔχεις — καὶ αὐτὸ δωρεὰ εἶναι! Τίποτε πιὰ δὲν κατέχεις καὶ εἶσαι ξεκρέμαστος. Οὔτε μπορεῖς νὰ πεῖς ὅτι ἐγὼ τὸ ἔκανα καὶ τὸ ἔχω. Καὶ αὐτὸ τὸ «ξεκρέμαστο», αὐτὸ σοῦ δίδει αὐτὴν τὴν αἴσθηση τῆς ἐλευθερίας. Γι᾿ αὐτὸ δὲν μποροῦν οἱ πλούσιοι νὰ εἰσέλθουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γιατί δὲν ἔχουν αὐτὴν τὴν ἐλευθερία. Τὴν ἐλευθερία μιᾶς μικρῆς-μικρῆς κλωστῆς, ποὺ εἶναι τόσο ἐλεύθερη, τόσο «ξάλαφρη», ποὺ μπορεῖ νὰ εἰσέλθει ἀπ᾿ ὅλες τὶς μικρὲς τρυπούλες. Αὐτὸ τὸ «ξάλαφρο», αὐτὸ τὸ ἐλεύθερο, ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ πεῖς ὅτι «κατέχω» οὔτε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ• Ἐκεῖνος μοῦ τὴν δίδει.

Αὕτη εἶναι ἡ ἐλευθερία λοιπόν: Ἀγαπῶ τὸν Θεὸ ξεκρέμαστα καὶ, ἐπειδὴ Τὸν ἀγαπῶ, τὰ δίνω ὅλα γιὰ τοὺς ἄλλους. Καὶ ἐπειδὴ τὰ δίνω ὅλα γιὰ τοὺς ἄλλους, τὰ ξαναδίνω ὅλα γιὰ τὸν Θεό. Καὶ μετὰ ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ κάνει πανάλαφρο. Καὶ τότε μπορεῖ νὰ χωρέσω μέσα ἀπὸ ὅλες τὶς μικρὲς ῥαφίδες καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς μικρὲς τρύπες, ἐκεῖ, τῶν μικρῶν γεγονότων, ποὺ κανείς δὲν χωρεῖ. Αὐτοὶ οἱ Χριστιανοὶ εἰσχωροῦν. Εἰσχωροῦν παντοῦ, εἶναι χωρητικοὶ παντοῦ, μπορεῖ τὸ μυαλὸ τους νὰ χωρέσει παντοῦ. Ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ εἰσέλθουν σὲ ὅλα. Δὲν ὑπάρχουν μερικὰ πράγματα τὰ ὁποῖα τοὺς φοβίζουν, ἀντιπαλότητες, ἐχθρότητες, ἄλλα δεδομένα. Εἰσέρχονται παντοῦ καὶ εἶναι ἀγλαοφανεῖς. Καὶ τότε εἶναι αὐτοὶ ποὺ κατέχουν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τὸ κείμενο λοιπόν αὐτὸ τὸ σημερινὸ εἶναι «καταληκτήριο» γιὰ τὴ πνευματικὴ μας ζωή. Καὶ τὴν ὁρίζει καὶ τὴν σφραγίζει. Ἀρκεῖ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ ἀρχίσουμε καὶ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ περπατήσουμε: ἀγάπη στὸν Θεό, στροφὴ αὐτῆς τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ξανά στὸν Θεὸ στρεφόμαστε. Καὶ πιὰ, ἔχοντες τὴν ἐμπειρία τοῦ τί σημαίνει νὰ ἀγαπᾷς, τὰ δίνεις ὅλα. Καὶ μετὰ, ἐπειδὴ προσδοκᾷς τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπειδὴ Ἐκείνη πάντοτε ἔρχεται, γίνεσαι ἐλεύθερος καὶ ποτὲ δὲν ἐπιστρέφεις πίσω. Καὶ ὅταν φτάσεις ἐκεῖ πιὰ, θὰ ἔλθῃ ἡ σφραγίδα ἐκείνη τῆς δυνατῆς χριστιανικῆς ζωῆς: τὸ νὰ εἶναι ἀδύνατο νὰ ἁμαρτήσεις! Γιατί εἶσαι ξεκρέμαστος στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ! Ἁμαρτάνομε γιατί δὲν εἴμαστε ξεκρέμαστοι. Ἁμαρτάνομε γιατί ἀπὸ κάτι ἐξαρτώμεθα. Καὶ τότε εἶναι δυνατό πραγματικὰ νὰ ζεῖς σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, ποὺ εἶναι γεμάτος ἀπὸ ἁμαρτίες, καὶ νὰ εἶναι ἀδύνατο νὰ πέσεις! Γιατί εἶσαι ἐλεύθερος πιὰ! Μπορεῖ αὐτὰ τὰ πράγματα νὰ φαίνονται πολὺ μακρινὰ καὶ ἀπίθανα. Κι ὅμως εἶναι ἡ ὄντως ζωὴ μας καὶ ἡ ζωὴ μας! Καὶ πρέπει λίγο νὰ τὰ ψάξουμε καὶ νὰ τὰ ἀναζητήσουμε, ξεκινώντας ὅπως ὁ νεανίσκος, «γονυπετών» πρὸς Αὐτόν καὶ λέγων «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσω ἵνα αἰώνιον ζωὴν κληρονομήσω;» 

Πηγή: https://wra9.blogspot.com/
Ὀμιλία: 
https://drive.google.com/file/d/1hhfyLF1-bEc3LxM4nyfGZJb_HyibokWr/view?pli=1
Πολυτονισμός: Ἰωάννης Ν.⁩