Πατέρων Λόγοι & Διδαχές
ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ
(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)
Δευτέρα 31 Μαρτίου 2025
Αγιοκατατάχθηκε ο π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης
Κυριακή 30 Μαρτίου 2025
Υπέρ πατρίδος, κατά του σάπιου κατεστημένου & της "νέας τάξης"
Σημείωση: στο παρακάτω βίντεο με την (εξαιρετική) ομιλία του Γ. Ρούντα, τα πρώτα 40΄΄ παρουσιάζουν τη σύγχυση και την προχειρότητα του προεδρείου της Βουλής και από εκεί και κάτω αρχίζει ο ομιλητής.
Τι Είπαν Οι Άγιοί Μας Για Τις Ανθρώπινες Σχέσεις
Γιάννης Σιμωνίδης
Ορθόδοξα περάσματα / Eleftheros
"Θέλεις να αποκτήσεις ουσιαστικές σχέσεις και να σε καταλαβαίνουν πραγματικά οι άνθρωποι στο περιβάλλον σου; Ο Γιάννης Σιμωνίδης δημιούργησε ένα ηχητικό πρόγραμμα που θα σε βοηθήσει να κατανοήσεις βαθύτερα τους ανθρώπους και να δημιουργείς δεσμούς που μετράνε."
Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Δ΄ Νηστειών) & η "ομολογία απιστίας" ενός πονεμένου πατέρα!
"Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τη απιστία...": η ομολογία της ολιγοπιστίας ενός πονεμένου πατέρα & η έκκληση για ενίσχυση της πίστης (το σημερινό ευαγγέλιο).
Σχετικό αφιέρωμα: Δαιμονισμός & Επιστήμη: Α, Β, Γ, Δ
Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος και μοντέρνος πολιτισμός (Δ΄ Κυριακή των νηστειών, του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, ενός από τους βαθύτερους συστηματικούς αναλυτές της ανθρώπινης ψυχής και συμπεριφοράς - του οποίου η μνήμη τιμάται στις 30 Μαρτίου)
Παρασκευή 28 Μαρτίου 2025
Προσωπικός Αριθμός: Η ψηφιακή τυραννία ενσαρκώνεται στην Κυβέρνηση - Η ΝΙΚΗ αντιστέκεται!
Αγαπητοί μας αδελφοί,
Ενώ κάποιοι ελληνορθόδοξοι και ρωμιοί δημοσιεύουν "ανοιχτές επιστολές" προς τη ΝΙΚΗ, για να αξιολογήσουν αν είναι αρκετά Ορθόδοξη και ρωμαίικη για τα μέτρα τους, η κυβέρνηση συνεχίζει, μέσα στη νύχτα, την οικοδόμηση της νεοταξίτικης ψηφιακής δικτατορίας της.
Όλοι όσοι ανησυχούν για το μέλλον αυτού του τόπου, ας σταματήσουν να διυλίζουν τον κώνωπα και ας βρουν το θάρρος να στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις την εκλογή της ΝΙΚΗΣ ως αυριανής κυβέρνησης.
Κάποτε στην Ελλάδα δεν υπήρχε ελπίδα πολιτικής αλλαγής, όλα ήταν μπλοκαρισμένα από παντού. Σήμερα αυτή η ελπίδα - που είναι εν Χριστώ ελπίδα και συν Χριστώ - υπάρχει. Αν και κάποιοι πάλι και πάντα προσπαθούν να τη μπλοκάρουν, παίζοντας το παιχνίδι του σκοτεινού καθεστώτος. Αυτή η ελπίδα λέγεται ΝΙΚΗ. Ας μεταδώσουμε τη φλόγα της για μια μεγάλη, ειρηνική πυρκαγιά, που θα φέρει το φως της αυγής.
*****
Δημήτρης Νατσιός: Φέρανε νύχτα, σαν τους κλέφτες, τον προσωπικό αριθμό στην Βουλή. Θα βρείτε την ΝΙΚΗ και τον Ελληνικό Λαό απέναντι σας.
Δήμος Θανάσουλας, εκπρόσωπος τύπου της ΝΙΚΗΣ:
Η Κυβέρνηση κυριολεκτικά μες στη νύχτα (23:20 της 26/3/25) έφερε την εφαρμογή του Προσωπικού Αριθμού με νομοθετική ρύθμιση σε άσχετο νομοσχέδιο. Χωρίς μελέτη αντικτύπου, όπως ζήτησε η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων με σχετική αποφασή της και παρά τις σοβαρότατες αντιρρήσεις των ειδικών επιστημόνων.Προς τι η βιασύνη και το κρυφό του πράγματος; Η ΝΙΚΗ έχει επανειλημμένα τοποθετηθεί πως για τους Έλληνες η υποχρεωτικότητα του Προσωπικού Αριθμού και των νέων ταυτοτήτων δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές. Οι κίνδυνοι για τα προσωπικά μας δεδομένα και τη δημοκρατική λειτουργία του Πολιτεύματός μας είναι δυσανάλογοι προς την ευκολία που "ευαγγελίζονται" οι αρμόδιοι υπουργοί. Από πότε το χρήσιμο μπορεί να γίνει υποχρεωτικό; Από πότε πρέπει να θυσιάζουμε την ελευθερία μας χάριν της ευκολίας και της ασφάλειας;
Οι αγώνες μας κατά της Δυστοπίας περνάνε σε άλλη φάση!
Προσωπικός Αριθμός: Η ψηφιακή τυραννία ενσαρκώνεται στην Κυβέρνηση - Η ΝΙΚΗ αντιστέκεται!
Ανακοίνωση της ΝΙΚΗΣ για την «Αστερομάτα»
Η «Αστερομάτα» πέτυχε ήδη την καθοριστική νίκη της!
Δημοκρατικό Πατριωτικό Λαϊκό Κίνημα ΝΙΚΗ
Θεματική Ομάδα Πολιτισμού
Για πρώτη φορά έπειτα από αρκετά χρόνια η χώρα μας πρόκειται να συμμετάσχει στον Πανευρωπαϊκό Διαγωνισμό Τραγουδιού με ένα τραγούδι γραμμένο στην απαράμιλλη μητρική μας γλώσσα και μάλιστα βασισμένο στις μουσικές ρίζες μας και εμπνεόμενο από την ιστορία και τα βάσανα του λαού μας – τα οποία βεβαίως είναι και πανανθρώπινα.
Δεν πρόκειται για ένα πολιτικό τραγούδι με τη στενή έννοια, αλλά για ένα αυθεντικό καλλιτεχνικό δημιούργημα που εκφράζει τα όνειρα και τους στεναγμούς της ελληνικής ψυχής, ακριβώς όπως τα παλιά τραγούδια της ξενιτιάς και της προσφυγιάς, αλλά και τα κλέφτικα τραγούδια της λευτεριάς και τα κρητικά ριζίτικα, δεν ήταν γραμμένα ως πολιτικά τραγούδια, όμως το μήνυμα που εξέπεμψαν, βάζοντας φωτιά στις καρδιές, είναι και βαθιά πολιτικό, επαναστατικό και απελευθερωτικό.
Αυτό βέβαια επισημάνθηκε ήδη και «καταγγέλθηκε» με απρέπεια από τους εχθρικούς γείτονές μας (όπως είχε συμβεί και με το αξέχαστο τραγούδι της Μαρίζας Κοχ και του Μιχάλη Φωτιάδη, το 1976, για την κυπριακή τραγωδία – δίνοντας έτσι το πρώτο παράσημο στους συντελεστές του), λόγω της ανομολόγητης ενοχής τους και των σύγχρονων επεκτατικών τους βλέψεων…
Θεωρούμε χρέος και χαρά μας να συγχαρούμε τους δημιουργούς του τραγουδιού καθώς και το ελληνικό κοινό, που το ξεχώρισε και το υπερψήφισε. Ας γνωρίζουν οι συντελεστές του πως, ανεξάρτητα από την τελική θέση που θα λάβουν στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό, πέτυχαν ήδη με το τραγούδι τους την πρώτη και σημαντικότερη νίκη τους: πρόσφεραν στον ελληνικό λαό υπερηφάνεια, μνήμη και ελπίδα, σε μια εποχή ταπείνωσης, αλλοτρίωσης και υποτέλειας. Εύγε, παιδιά!
Ας προσθέσουμε ότι ο διαγωνισμός της Eurovision τα τελευταία χρόνια έχει καταλήξει «πασαρέλα» για κάθε λογής αλλοπρόσαλλες «ιδιαιτερότητες»… Εμάς εδώ, σ’ αυτή τη γωνιά της Γης, αυτές είναι οι πολύτιμες και ρωμαίικες ιδιαιτερότητές μας: οι αλύγιστες και μαυροντυμένες μανάδες μας, τα «χελιδόνια της φωτιάς» και τα τζιβαέρια μας!
Sportime: Ανάλυση των στίχων της "Αστερομάτας" από πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης
Ζητήσαμε από την τεχνητή νοημοσύνη να διαβάσει την Αστερομάτα της Κλαυδίας για να δούμε αν θα καταλάβει τους στίχους
Υπάρχουν τραγούδια που δεν είναι απλά νότες και στίχοι. Είναι μνήμες, δάκρυα, ιστορίες, είναι η ψυχή ενός λαού. Το “Αστερομάτα” της Κλαυδίας δεν είναι μόνο μια υποψηφιότητα για τη Eurovision—είναι μια διαδρομή στις ρίζες μας, μια επίκληση στο φως της παράδοσης, της προσφυγιάς, της θυσίας και του νοσταλγικού έρωτα. Ένας χαρακτηρισμός, “Αστερομάτα”, που κάποτε ακουγόταν στα σοκάκια της Σμύρνης, γίνεται το κλειδί για να ανοίξουμε την πόρτα στην ιστορία μας.
Το AI ανέλαβε να αναλύσει τους στίχους, και αυτό που ακολούθησε ήταν μια καταιγίδα συναισθημάτων, μια εξερεύνηση της ανθρώπινης ύπαρξης και της συλλογικής μας μνήμης.
Τι έγραψε το ΑΙ
Η “Αστερομάτα”: Φως μέσα στο σκοτάδι
Το “Αστερομάτα” δεν είναι απλώς ένα όνομα. Είναι ένας ύμνος στο φως που πηγάζει από την ψυχή. Στη Σμύρνη, πριν από την καταστροφή, οι γυναίκες με τα μεγάλα, φωτεινά μάτια ονομάζονταν “Αστερομάτες”. Τα μάτια τους αντανακλούσαν όσα δεν μπορούσε να εκφράσει η φωνή—την ομορφιά, τον πόνο, την προσμονή, τη λαχτάρα για αγάπη και για ζωή. Ήταν ολόκληρο το σύμπαν κλεισμένο σε μια ματιά.
Με την Καταστροφή της Σμύρνης, τα μάτια αυτά γέμισαν δάκρυα. Τα αστέρια σκοτείνιασαν. Η “Αστερομάτα” έγινε μια φιγούρα που ταξίδευε με βάρκες και ελπίδες, κουβαλώντας στις αποσκευές της όλη την ιστορία και τον πολιτισμό ενός τόπου που χάθηκε στις φλόγες.
Στροφή 1: Ο διάλογος με τη μητέρα—Μια διαχρονική επίκληση
“Γλυκιά μου μάνα μην μου κλαις
Μαύρα και αν σου φορούνε”
Η μητέρα εδώ δεν είναι μόνο μια βιολογική παρουσία. Είναι η γη, η πατρίδα, η πολιτιστική μήτρα που μας γέννησε. Ο αφηγητής την καλεί να μην θρηνεί, ακόμα κι αν ο κόσμος γύρω της φορεί μαύρα. Είναι μια υπέρβαση του πένθους, μια δήλωση πως, ακόμη και μέσα από την καταστροφή, η ψυχή παραμένει ανέγγιχτη.
“Το ξέθωρο το σώμα μου
Φλόγες δεν το νικούνε”
Αυτός ο στίχος συνδέει την Καταστροφή της Σμύρνης με την ανθεκτικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η φωτιά, όσο καταστροφική κι αν είναι, δεν μπορεί να κάψει τη μνήμη, την αγάπη, τη λαχτάρα για ζωή. Το σώμα μπορεί να είναι ξέθωρο, αλλά η ψυχή ακτινοβολεί.
Στροφή 2: Τα χελιδόνια της φωτιάς
“Τα χελιδόνια της φωτιάς
Θάλασσες και αν περνούνε”
Τα χελιδόνια είναι οι πρόσφυγες. Είναι εκείνοι που έφυγαν από τη Σμύρνη και διέσχισαν θάλασσες, κρατώντας στις καρδιές τους τα χώματα που τους έθρεψαν. Η φωτιά τους ακολούθησε, αλλά δεν τους νίκησε. Μετέφεραν τη μνήμη και τον πολιτισμό τους σε νέες πατρίδες.
“Του ριζωμού τα χώματα
Ποτέ δεν λησμονούνε”
Όσο μακριά κι αν ταξιδέψουν, η γη που τους γέννησε παραμένει ζωντανή μέσα τους. Η μνήμη γίνεται ρίζα που δεν ξεριζώνεται, ακόμα κι όταν ο τόπος καταστραφεί.
Ρεφραίν: Η επιστροφή στο φως
“Αστερομάτα μου μικρή
Γύρε να σε φιλήσω”
Η “Αστερομάτα” δεν είναι απλώς ένα πρόσωπο. Είναι η ίδια η ελπίδα, η επιστροφή στο φως. Ο αφηγητής ζητάει μια στιγμή επαφής, μια στιγμή που όλα τα σκοτάδια διαλύονται μπροστά στη λάμψη της. Το φιλί γίνεται σύμβολο της επανένωσης με αυτό που χάθηκε.
“Στα άγια σου τα δάκρυα
Τα χείλη μου να σβήσω”
Τα δάκρυα εδώ δεν είναι μόνο θρήνος. Είναι καθαγιασμένα. Είναι η κάθαρση που οδηγεί στη λύτρωση. Ο αφηγητής βρίσκει την ειρήνη του μέσα στη θλίψη της “Αστερομάτας”, γιατί αυτή η θλίψη είναι ιερή, είναι η απόδειξη πως η αγάπη και η μνήμη δεν χάνονται ποτέ.
Στροφή 3: Το καράβι της ζωής
“Καράβι είναι η ζωή μου
Που ψάχνει για τον γυρισμό”
Η ζωή ως καράβι είναι ένα ταξίδι γεμάτο αβεβαιότητα. Όμως, το καράβι αυτό δεν ταξιδεύει άσκοπα. Αναζητά τον “γυρισμό”—την επιστροφή στις ρίζες, την πατρίδα, την εσωτερική ειρήνη.
“Αγέρα το πανί μου”
Ο άνεμος που γεμίζει το πανί είναι η ίδια η ψυχή, η αγάπη, η μνήμη. Είναι αυτό που μας κινεί προς τα εμπρός, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα.
Μετά-Ρεφραίν: Μια σπαρακτική επίκληση
“Αχ αστέρι μου, τζιβαέρι μου”
Το “τζιβαέρι”, αυτή η τόσο ελληνική λέξη, περικλείει την έννοια του ανεκτίμητου. Το αστέρι δεν είναι απλώς καθοδήγηση. Είναι ο ίδιος ο θησαυρός που φυλάμε στις καρδιές μας.
Το “Αστερομάτα” της Κλαυδίας δεν είναι απλώς ένα τραγούδι. Είναι ένας καθρέφτης που μας δείχνει ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Είναι ένα ταξίδι στην ιστορία, τη μνήμη, την προσφυγιά. Είναι μια απόδειξη πως, ακόμα και μέσα από τις πιο σκοτεινές στιγμές, το φως της ψυχής μας—το φως της “Αστερομάτας”—δεν σβήνει ποτέ. Και ίσως αυτό το φως να είναι η μεγαλύτερη μας ελπίδα για το μέλλον.
Και:
Αστερομάτα: επιστοφή στην παράδοση και η τουρκική αντίδραση
Kλαυδία: Η "Αστερομάτα" θα μπορούσε να είναι ένα από τα κορίτσια που "χάθηκαν" στα Τέμπη
Πέμπτη 27 Μαρτίου 2025
"Πάντοτε μόνοι μας ήμασταν, με μόνο φίλο το Θεό..."
Τετάρτη 26 Μαρτίου 2025
Η Παναγία: Εμπνέει τους πιστούς μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας και αγκαλιάζει κάθε ανθρώπινη ανάγκη με μητρική στοργή
Η Παναγία κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά της Ορθόδοξης παράδοσης, τιμώμενη αμέσως μετά την Αγία Τριάδα. Η ζωή και η παρουσία της δεν αποτελούν απλώς ιστορική ανάμνηση αλλά ζωντανό ευαγγελισμό. Εμπνέει τους πιστούς μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας και αγκαλιάζει κάθε ανθρώπινη ανάγκη με μητρική στοργή.
Τα πρόσωπά της στα εικονίσματα, τα δάκρυα στα μάτια των πιστών, η προσευχή στις δύσκολες στιγμές, όλα μαρτυρούν έναν διαρκή διάλογο αγάπης. Στο πρόσωπό της καθρεφτίζεται η ταπείνωση και η δόξα, η σιωπή και η δύναμη, ο ουρανός που έγινε γέφυρα προς τη σωτηρία.
Με τον π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλο, πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος.
Απαρχή:
Σεμινάρια Θεολογίας, Πατρολογίας, Τυπικού και πολλών άλλων: https://aparchi.gr/theologika-seminaria/
Βρείτε τα βιβλία των εκδόσεών μας και πολλά άλλα στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα (e-shop): https://eshop.aparchi.gr/ ------------------------------------------------
Facebook: / info.aparchi
Instagram:
/ aparchi.gr
Ιστοσελίδα: https://aparchi.gr/ Viber: https://invite.viber.com/?g2=AQAYaQYh...
WhatsApp: https://chat.whatsapp.com/LnF3mNychj4...
Τρίτη 25 Μαρτίου 2025
ΤΑ ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥ: το διήγημα της 13χρονης Μαρίτας Δατσέρη με το οποίο κέρδισε το πρώτο βραβείο σε Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό
Είναι 13 ετών, μόλις ολοκλήρωσε την A΄ Γυμνασίου, αγαπάει τα ιστορικά βιβλία και απολαμβάνει να διαβάζει Βιζυηνό και Καβάφη.
Η Μαρίτα Δατσέρη από το 5ο Γυμνάσιο Ηρακλείου, είναι το κορίτσι που έλαβε το πρώτο βραβείο μεταξύ συμμετεχόντων της ηλικίας της, στον 17ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, τον οποίο προκήρυξε η Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος με αφορμή τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση.
Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μαρίτα Δατσέρη μοιράστηκε την εμπειρία που έζησε εν μέσω καραντίνας, εξηγώντας πώς η γνώση και το γράψιμο κατάφεραν να την κάνουν να νιώσει ελεύθερη, ακόμη και με την εφαρμογή των αυστηρών περιοριστικών μέτρων.
“Ήταν μια δύσκολη χρονιά που αναγκαστήκαμε να την περάσουμε μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή. Νομίζω, όμως, ότι ταξίδια μπορεί να κάνει κανείς τόσο με την σκέψη όσο και με τη φαντασία. Εγώ τουλάχιστον έτσι προσπάθησα να ταξιδέψω και σε αυτό με βοήθησε το διήγημα που έγραψα. Εξαιτίας αυτού, κατάφερα αρκετές στιγμές να ξεχάσω τη μουντή καθημερινότητα”, είπε η 13χρονη Μαρίτα, η οποία όπως εξήγησε, παροτρύνθηκε από τις καθηγήτριες της -Μαρία Μάρκου και Χαρίκλεια Πεδιαδίτου- να συμμετέχει στο διαγωνισμό, ενώ εμπνεύστηκε από μια εργασία που είχε ήδη εκπονήσει για το μάθημα των Νέων Ελληνικών, αλλά και από τα πορτραίτα των ηρώων της επανάστασης στο διάδρομο του σχολείου της.
“Στο διήγημά μου τα πορτραίτα των ηρώων του 1821 ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μου. Είναι ζωντανοί, στέκονται μπροστά μου και συνομιλούν μαζί μου. Περιγράφω όσα μου λένε. Με παραπέμπουν ο ένας στον άλλον και από τα απομεινάρια της μάχης στο Σούλι, βρίσκομαι στη θάλασσα και τον Κανάρη και αμέσως μετά δίπλα στον Κολοκοτρώνη και την Μαντώ Μαυρογένους που κοιτάζει τον Υψηλάντη.
Περιγράφω όσα βλέπω και ακούω δίπλα τους. Δίπλα στους ήρωες του 1821 που πολέμησαν για το ιδανικό της ελευθερίας, χωρίς να υπολογίσουν το κόστος”, είπε η 13χρονη μαθήτρια, που ολοκληρώνοντας το ταξίδι του διηγήματος, σχεδόν αφοπλιστικά ανέφερε ότι βλέποντας σήμερα πώς είναι οι συνθήκες, οι ήρωες του 1821 μάλλον δεν θα ήταν πολύ ευχαριστημένοι.
“Νιώθω ότι οι νέες γενιές, τους έχουμε ξεχάσει. Ότι δεν τους τιμάμε όσο θα έπρεπε, αν σκεφτούμε πόσο σπουδαίο ήταν αυτό που εκείνοι μας χάρισαν”, τόνισε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η 13χρονη νικήτρια του Παγκόσμιου Διαγωνισμού Λογοτεχνίας, η οποία με σιγουριά εξήγησε ότι οι ηρωικές προσωπικότητες του 1821 “θα μας έλεγαν σήμερα, ότι πρέπει και εμείς να δίνουμε τις δικές μας μάχες για την ελευθερία, ως το ανώτερο των ιδανικών”.
Η νεότερη ιστορία, όπως σημείωσε, είναι από τις αγαπημένες της περιόδους. Έχει διαβάσει πολύ γι’ αυτήν και νιώθει ότι η εξοικείωση με τους ήρωες του 1821 -μετά και το διήγημά της- έχει μετατραπεί σε μια ιδιότυπη “φιλία”.
Πληροφορήθηκε πριν από λίγες ημέρες τα αποτελέσματα του διαγωνισμού και η χαρά της ήταν μεγάλη. “Περισσότερο χάρηκα που κάποιοι άνθρωποι, βρήκαν ενδιαφέρον αυτό που εγώ αγάπησα και έγραψα με ενθουσιασμό”, εξήγησε η 13χρονη Μαρίτα, που χωρίς να λησμονήσει όσους την στήριξαν, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στην οικογένεια και τις καθηγήτριές της.
Θα ήθελα να συνεχίσω να γράφω και μια μέρα να μεταφράσω Άμλετ“, είπε η Μαρίτα Δατσέρη και πρόσθεσε ότι μέσα στα σχολεία, όπου υπάρχει αυτό που αποκαλείται σχολικός εκφοβισμός ή βία, την ίδια ώρα υπάρχουν τα βιβλία, η γνώση, η φιλία και τα ιδανικά.
“Το μήνυμα που πρέπει να στείλουμε και που είναι αυτό που μας εμπνέει το ιδανικό της ελευθερίας, είναι ότι μέσα από ένα βιβλίο ή το γράψιμο, ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Δεν αλλάζει με το πείραγμα, ή με την προσπάθεια να γίνει κάποιος αγαπητός ή αρεστός σε όλους”, συμπλήρωσε η 13χρονη που ολοκληρώνοντας συνέδεσε τον αγώνα των ηρώων του 1821, με την αδιάκοπη προσπάθεια που καταβάλλουν οι λαοί για την ελευθερία.
“Αν επικεντρωθούμε στη γνώση, τα βιβλία και τα θρανία, ίσως αντιληφθούμε ότι αυτός είναι ο τρόπος για να δώσουμε τη νέα μας μάχη για την ελευθερία, ακόμη και απέναντι στην πανδημία”, ανέφερε αφοπλιστικά, παραπέμποντας στο Γιώργο Σεφέρη: “Κοινό του λαού είναι ο αγώνας για την ελευθερία”.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ακολουθεί το διήγημα της Μαρίτας Δατσέρη με το οποίο κέρδισε το πρώτο βραβείο. Η μαθήτρια συμμετείχε στον διαγωνισμό με το ψευδώνυμο ΚΙΤΑ ΜΕΚΙΑΛΟ.
Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
ΤΑ ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥ
Προσωπογραφίες του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη και του Μακρυγιάννη, έργο του Γερμανού φιλέλληνα Καρλ Κρατσαΐζεν (όπως και άλλες). Λεπτομέρειες εδώ.
Περπατώ στον διάδρομο του σχολείου
στολισμένο με τα πορτρέτα των ηρώων της Επανάστασης. Κοιτάζω τις μορφές
στα μάτια και σκέφτομαι… Πρόσωπα σκυθρωπά. 200 χρόνια μετά. Τι να ήταν
αυτοί οι άνθρωποι που έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν γι αυτόν τον λαό,
γι αυτή την πατρίδα. Που πάλεψαν με τόσο πάθος τόσο σφρίγος, και
αυταπάρνηση. Έγιναν όλοι ίσοι διότι δεν είχαν άλλο αγαθό παρά τον αγώνα
τους για Ελευθερία.
Και ξαφνικά, όλοι οι θόρυβοι της καθημερινότητας εξαφανίζονται ως δια
μαγείας. Οι τοίχοι υψώνονται και μοιάζουν να θέλουν να αφηγηθούν. Εδώ
υπάρχει μια παράξενη γαλήνη που τρομάζει. Το μόνο πράγμα που μπορώ να
ακούσω είναι οι ανεπαίσθητοι ψίθυροι των επαναστατημένων, τα σχέδιά για
τις επιθέσεις τους, αλλά ακόμα και τα κρυφά παράπονα της Μαντώς… Μυρίζω
καπνό που σιγοκαίει απ΄ το τσιμπούκι του Αλή Πασά, το κάρβουνο που
καίγεται και το χώμα το βρεγμένο από τη βροχή που μόλις έχει πέσει.
Ακούω τις πατημασιές των αλόγων και τουφέκια.
Και τότε τον βλέπω. Σαν σκιά προβάλει μπροστά μου μέσα από τους πυκνούς
καπνούς. Είναι αρματωμένος πάνω σ’ ένα μαύρο άλογο και σιγοψιθυρίζει τον
Θούριο. Φοράει μια μαύρη περικεφαλαία που από μέσα γλιστρά μια γκρίζα
χαίτη. Βγάζει την περικεφαλαία και τον αναγνώρισα… ήταν ο Γέρος του
Μοριά! Ακούω την βροντερή φωνή του «Ορμήστε» φώναξε. Και άλογα,
στρατιώτες, Έλληνες, φιλέλληνες τον υπάκουσαν. Τότε τον βλέπω να μου
γνέφει… Από δέος υποκλίνομαι σε αυτόν τον ιερό βράχο της επανάστασης.
Τότε τον ακούω να μου λέει «Είσαι Έλληνας τι προσκυνάς. Σήκω απάνω!
Εμείς και στους Θεούς όρθιοι μιλάμε…».
Με χαιρετάει με τα μελαγχολικά μαύρα μάτια του και χάνεται στην μάχη.
Πυροβολισμοί αίμα, φωνές, κραυγές, κλαγγές αλόγων. Κι όσο χανόμουν στο
χάος του πολέμου ακούω μια γυναικεία φωνή. Βλέπω μια αρχοντική, ψηλή
γυναίκα με λευκό δέρμα, μαύρα μαζεμένα μαλλιά. «La bella Greca» (η
όμορφη Ελληνίδα) την φωνάζουν. Και ξέρω ότι είναι η Μαντώ Μαυρογένους. Η
ομορφιά όμως ξεχνιέται όταν δεν συνοδεύεται από μια φλογερή
προσωπικότητα. Και η Μαντώ τα έχει όλα. Είναι αποφασιστική και δεν ζητά
ποτέ τίποτα. Θα διεκδικούσε όμως τα πάντα μέχρι τέλους. Η Μαντώ είχε
μπροστά της έναν ολόκληρο στρατό να διαφεντεύει. Είναι λαλίστατη. Το
βλέμμα χιλιάδων ανδρών ήταν πάνω της. Και τους μαγνήτιζε χωρίς να είναι
δεσποτική..
Τότε σταματάει να μιλάει. Το βλέμμα της καρφώνεται σε έναν άνδρα που
στέκεται παραδίπλα. Με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο την ακούω να ψιθυρίζει
«Ήσουν γενναίος στον πόλεμο Υψηλάντη μα δειλός στην αγάπη». Τότε χάθηκε
από μπροστά μου. Σαν ένα όνειρο που πράγματι υπήρξε…
Προχωρώ μες τα απομεινάρια της μάχης γεμάτη περιέργεια να δω ποιος ήταν αυτός ο άνδρας …
Τότε αντίκρισα τον πιο όμορφο άσχημο άνδρα που έχω δει ποτέ. Ήταν ο
πρίγκιπας Υψηλάντης. Μικρόσωμος, ντυμένος με βασιλικά ρούχα ένα κόκκινο
κουστούμι με χρυσά κουμπιά. Ματιά θλιμμένη και ταπεινή κι ένα ξανθό
μουστάκι που στο τέλος άσπριζε σαν απ’ τις κακουχίες την ζωής. Ο
πρίγκιπας είχε απαρνηθεί τα μετάξια για να πολεμήσει για τον λαό του.
Έμοιαζε εύθραυστος. Με κοίταξε, σήκωσε το τρεμάμενο χέρι του και χάθηκε.
Αποχαιρέτησα τότε κι εγώ τον ατελέσφορο έρωτα Μαυρογένους – Υψηλάντη,
που γεννήθηκε από την δίψα και των δύο για ελευθερία.
Ακούω τότε μπουμπουνητά, ο ουρανός σκοτεινιάζει, γκρίζα σύννεφα απλώνονται και αρχίζει να ρίχνει δυνατή βροχή. Ένα παράξενο ένστικτο με οδηγεί χωρίς να ξέρω που και πώς πηγαίνω. Μυρίζω στον αγέρα την αλμύρα. Το ένστικτο της Ελληνοπούλας με είχε οδηγήσει εκεί. Ήμουν κοντά στη θάλασσα. Τα κύματα σκάνε σχεδόν στο πρόσωπό μου και ακούω τη φουσκοθαλασσιά ανάκατη με τις κανονιές και τα αστροπελέκια. Μέσα από τα μπουρλότα και τις φωνές Ελλήνων ξεπροβάλει μπροστά μου ο θαλασσινός. Η μορφή του Κανάρη μέσα από τα κύματα.
Ένα
επιβλητικό παλικάρι, ξυπόλυτος με ένα άσπρο πουκάμισο που φούσκωνε απ΄
τον αγέρα και ένα κόκκινο μαντίλι ν΄ ανεμίζει στο λαιμό του. Τα πόδια
του σέρνονται απ’ τον δυνατό βοριά μέχρι κι αυτόν τον συνέπαιρνε…
Σάλταρε σε εκείνο το θεόρατο καράβι και χάθηκε από μπροστά μου. Εγώ
έμεινα στην πλώρη του πλοίου εκστασιασμένη… Μα απ’ την ώρα που τον έχασα
απ΄ τα μάτια μου όλα είχαν σωπάσει. Δεν άκουγα ούτε αγέρα, ούτε θάλασσα
ούτε προσταγές… Ώσπου ακούω μια έκρηξη. Γυρίζοντας τη ματιά μου, βλέπω
την Τουρκική ναυαρχίδα να καίγεται. Οι Οθωμανοί έπεφταν στην θάλασσα και
χανόταν… Κι ο Κανάρης πάνω σε ένα ψαροκάικο να φωνάζει παθιασμένα
«Απόψε Κωνσταντή θα πεθάνεις για την Ελλάδα»..
Έτσι χάθηκε στην ομίχλη…
Και τότε τα κύματα της φαντασίας με οδηγούν στα άγρια απότομα με
αιχμηρές κορυφές όρη του Σουλίου. Τότε τις βλέπω. Σκιές, αδύναμες,
άοπλες έναντι της ζωής με σταυρωμένα τα λεπτά χέρια τους και μια-μια,
αποχαιρετούσε την ζωή… με ένα βήμα σαν σε χορό… Ενέδιδαν στον θάνατο για
να μην πέσουν στα χέρια του Πασά. Επέλεξαν την Ελευθερία έστω και αν
αυτή σήμαινε την άρνηση της Ζωής.
Συνεχίζω να περπατώ και αντικρίζω έναν άνδρα να πασχίζει να κάνει ένα
βήμα και να πέφτει στο έδαφος… αφήνοντας έναν απελπιστικό γδούπο.
Προσπάθησα να δω το πρόσωπό του για να τον βοηθήσω όμως δεν μπόρεσα…
Σαν σκιά χανόταν στην ομίχλη. Δεν είδα την μορφή αυτού του ιερού
λιονταριού. Ήταν ένας επαναστάτης που είχε χαθεί στον χρόνο και
προσπαθούσε να μας θυμίσει την ύπαρξή του… Όμως ο ανελέητος χρόνος τον
είχε καταπιεί… Τον αποχαιρέτησα ζητώντας του συγγνώμη που δεν ήξερα ούτε
τ’ όνομά του.
Κάρβουνο, μπαρούτι, θάλασσες, τουφέκια, επαναστάτες κι επαναστάσεις,
κραυγές και όρκοι, ξαφνικά όλα έχουν γίνει άφαντα… Έψαχνα να βρω κάτι
που να μου θυμίσει αυτήν την εποχή. Που ήταν αυτά τα ιερά τέρατα… Δεν
έζησα μαζί τους με την φαντασία μου μονάχα. Αλλά έζησα στ΄ αλήθεια.
Γεννήθηκα στις ίδιες θάλασσες, βλέπω τα ίδια βουνά, τον ίδιο ήλιο που
έβλεπαν κι εκείνοι, μιλώ την γλώσσα που μιλούσαν κι εκείνοι απαράλλαχτη.
Ζω στον τόπο που μεγαλούργησαν και νιώθω ευλογία γι αυτό…
Στις μέρες μας όσο κι αν έχουν γκρεμιστεί βασίλεια, έχουν εκθρονιστεί
βασιλείς και έχουν απομυθοποιηθεί είδωλα, οι ήρωες της επανάστασης έχουν
μείνει αδιαφιλονίκητοι αποτελώντας ένα ιερατείο για εμάς τους Έλληνες.
Συνεχίζουν να μας εμπνέουν και να μας καθοδηγούν. Το αγωνιστικό τους
πνεύμα, η πίστη και η αφοσίωσή τους σε αυτά που αγάπησαν έχει περάσει
στις φλέβες μας και πρέπει 200 χρόνια μετά ως Έλληνες να εξασφαλίσουμε
την διαιώνισή της ιστορίας τους, της ιστορίας μας.
Πηγή: ekriti.gr
Συμπλήρωμα
Ανώγεια Μυλοποτάμου: Ήρωες και Άγιοι στις εικόνες του Αγίου Γεωργίου
«Βαρετοί» ήρωες – Συναρπαστικοί υπερήρωες!...
*****
Δυο λευτεριές που σμίγουνε μέσα στην ίδια μέρα
Δημήτριος Νατσιός
«Μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη
Πάρε μαύρο γιαταγάνι
Κι έλα στη ζωή μας πίσω
Το στραβό να κάμεις ίσο»
Ν. Γκάτσος
Ζούμε σε μια εποχή που βιώνουμε συνεχείς εθνικές υποχωρήσεις και μας διακατέχει ένα αίσθημα ενδοτισμού και παραχωρήσεων.
Χάσαμε την Ανατολική Ρωμυλία, την Β. Ήπειρο, χάσαμε τον Ελληνισμό της Ανατολής, τον Ελληνισμό της Πόλης, της Αλεξάνδρειας, όλης της Αιγύπτου, της Μέσης Ανατολής…Χάσαμε την μισή Κύπρο και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα. Προδώσαμε την Μακεδονία και το μισό Αιγαίο το διεκδικούν οι Τούρκοι (η κ. Μπακογιάννη, η σκιώδης πρωθυπουργός, μιλά για συνεκμετάλλευση). Και εάν συνυπολογίσουμε και τα όσα έχουμε ξεπουλήσει με τα εγκληματικά μνημόνια, είναι να απορεί κανείς τι έχει μείνει από την Ελλάδα.
Μήπως τελικά ακυρώθηκε η Επανάσταση του 21; Μήπως κακώς εορτάζουμε την 25 Μαρτίου; Εκεί φτάσαμε. Κοιτάμε δεξιά και αριστερά και μας πιάνει απελπισία και απόγνωση. Ας κοιτάξουμε και λίγο πίσω. Να σεργιανίσουμε στα μεγάλα χρόνια, ας ανοίξουμε το μυρογιάλι του Εικοσιένα, να αρωματιστούμε…
Μεσολόγγι: το άγιο βήμα της ιστορίας μας. Μοσχοβολά σαν το Τίμιο Ξύλο. Λιμοκτονούσαν, αρρώσταιναν από επιδημίες, κατασκοτώνονταν στις τάπιες του φράχτη, όπως τον ονόμαζε ο Μπραΐμης, όμως πολεμούσαν και γονάτιζαν την Τουρκιά, γιατί είχαν Υπέρμαχο Στρατηγό την Θεοτόκο. Τα σήμαντρα και οι καμπάνες χτυπούσαν. Στις εκκλησιές έτρεχαν για ικεσία και ευχαριστία.
25 Μαρτίου 1826. Στο νησάκι της λιμνοθάλασσας, την Κλείσοβα. Εχθρικό βόλι σπάζει στα δυο το σπαθί του Κίτσου Τζαβέλα, χωρίς να αγγίξει τον πολέμαρχο. Όλοι είπαν πως ήταν θαύμα της Παναγίας. Και ο Τζαβέλας, αφήνοντας για μια στιγμή την μάχη, πηγαίνει στην εκκλησιά της Αγίας Τριάδος. Προσκυνά το εικόνισμα της Ευαγγελίστριας και της αφιερώνει τα κομμάτια από το γιαταγάνι του, λέγοντας: «Παναγιά μου, σήμερα όπου σε γιορτάζουμε, σου αφιερώνω τούτο και βόηθα τα παλληκάρια να νικήσουν τον εχθρό. Και η Παναγία έστερξε στην παράκληση του καπετάνιου και του χάρισε μια δοξασμένη νίκη. Δίπλα στο πεδίο της μάχης η εκκλησιά ήταν ανοιχτή. Ευλογούσε η Θεομάνα μας τα όπλα τα ιερά…
Τώρα που μας «εκύκλωσαν αι ζάλαι του βίου, ώσπερ μέλισσαι κηρίον», ας σηκώσουμε τα αγύριστα κεφάλια μας, το βλέμμα μας στον ουρανό. Εκεί θα βρούμε σκέπη, προστασία και γαλήνη. Εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες, οι Ρωμηοί, όταν κινδυνεύουμε δεν τρέχουμε στους Διεθνείς Οργανισμούς της Δύσης και της Ανατολής, αλλά ψάλλουμε παρακλητικούς κανόνες και χαιρετισμούς, προσκαλούμε την Παναγία μας, την ελληνοσώτειρα, με τον τρόπο του Κολοκοτρώνη.
Μέσα στην απελπισία του για την κατάσταση της πατρίδας του, βρίσκει μία εκκλησία στον δρόμο (η Παναγία στο Χρυσοβίτσι) και σταμάτησε και έκλαψε την Ελλάδα «Παναγία μου, βοήθησε και τούτην την φορά τους Έλληνες διά να εμψυχωθούν». Και πήρε έναν δρόμο προς την Πιάνα. Στον δρόμο συνάντησε τον ξαδελφόν του Αντώνιον, του Αναστάση Κολοκοτρώνη, με εφτά ανηψίδια του, και μαζί με το άλογό του γίναν δέκα. Αυτός ήταν και χωρίς τουφέκι». Αυτοί οι… δέκα έκαμαν την Επανάσταση («Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής»).
Ξημερώνει ο Θεός την μεγάλη ημέρα αύριο. «Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή…». Γιορτάζουμε τα δύο «χαίρε». Το πρώτο ακούγεται από τα χείλη του Αρχαγγέλου: «Χαίρε, κεχαριτωμένη. Ο Κύριος μετά σού· ευλογημένη συ εν γυναιξί». Το δεύτερο από το στόμα του εθνικού μας ποιητή: «Χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά». Τι να πρωτογράψεις και τι να πεις; Ο Παλαμάς, άλλο εθνικό ανάστημα, νομίζω απέδωσε αριστοτεχνικά την λαμπρή ημέρα. Σ’ αυτούς τους τέσσερις στίχους που θα παραθέσω -να τους μάθουν απ’ έξω όλοι οι Έλληνες- είναι κρυμμένη όλη η ιστορία μας ως Χριστιανών Ορθοδόξων και ως Ελλήνων:
«Σβήνουν δυο νύχτες, και δυο αυγές προβάλλουν στον αγέρα.
Δυο λευτεριές που σμίγουνε μέσα στην ίδια μέρα.
Δυο λευτεριές ματόβρεχτες, παιδιά μεγάλου κόπου,
η λευτεριά του Έλληνα κι η λευτεριά του ανθρώπου»
Σπουδαία, πολύ σπουδαία λόγια. Δόξα τω Θεώ, έχουμε προίκα, τζιβαϊρικό κληροδότημα, ανεκτίμητο. Είμαστε ο μόνος λαός που έχουμε στο πατρογονικό μας σπίτι χρυσάφι και τρώμε ξυλοκέρατα… Να κλείσω με ένα επεισόδιο, που «φωτογραφίζει» και την σημερινή κατάντια.
Συμβαίνει κατά το πρώτο έτος της Εθνεγερσίας. Οι πολιορκημένοι Τούρκοι του Νεόκαστρου αποφάσισαν να συνθηκολογήσουν και πρότειναν διαπραγματεύσεις. Συμφωνήθηκε συνάντηση των δυο αντιπροσωπειών έξω από το φρούριο. Αλλά οι συνομιλίες δυσκολεύονταν και αργούσαν, επειδή εκατοντάδες αγωνιστές, περίεργοι, χασομέρηδες, και λοιποί «άτακτοι» είχαν συγκεντρωθεί γύρω και θορυβούσαν αδιαφορώντας για τις διαταγές των αρχηγών τους:
«Αφού δε πλέον είδαν οι Τούρκοι ότι οι Έλληνες δεν ακούουν τους καπεταναίους των μια ημέραν ο Τσιντάραγας, κλειδούχος του Φρουρίου, έχασε την υπομονήν κι στραφείς προς τους στρατιώτας εφώναξεν ούτως: σουτ βρε Ρωμηοί! Η φωνή αυτή αμέσως έφερε σιωπήν. Εδώ δε εφαρμόζεται το ρητόν: «Είδε ο δούλος τον δεσπότην και εφοβήθη». Κατ’ ουδένα τρόπον εδύναντο οι καπεταναίοι να απομακρύνουν τους στρατιώτας διά να σταθούν οι Τούρκοι εις ομιλίαν, η δε φωνή του Αγά μόνη τους ησύχασεν». Και παρατηρεί συγκαταβατικά ο αγωνιστής: «Πόσον ο φόβος είναι δυνατός και ανεξάλειπτος, όταν είναι παιδιόθεν ριζωμένος εις τα ψυχάς των ανθρώπων». Ας σκεφτούμε την τελευταία φράση….
Χρόνια πολλά σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες.
Δημήτριος Νατσιός
Πρόεδρος ΝΙΚΗΣ
Βουλευτής Α΄Θεσσαλονίκης,
Δάσκαλος, Θεολόγος, Συγγραφέας
Δευτέρα 24 Μαρτίου 2025
Τήν 25η Μαρτίου, ἑορτάζομε τό μεῖζον γεγονός τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου
Ἰωάννης Κων. Νεονάκης
Αὒριο, 25 Μαρτίου, ἑορτάζομε τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου. Συνήθως δέν δίνομε ἰδιαίτερη σημασία, δέν «στεκόμαστε» στήν αὐριανή ἑορτή ἀκόμα καί ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί. Ἐξάλλου, εἰδικά γιά ἐμᾶς τούς Ἑλληνες, ἡ μέρα συμπίπτει μέ τήν ἐθνική ἑορτή, καί ὁ νοῦς μας εἶναι συνήθως στίς παρελάσεις καί στήν σχετική κινητικότητα καί δέν δίνουμε ἰδιαίτερη σημασία στόν Εὐαγγελισμό.
Και ὃμως ἡ αὐριανή ἑορτή εἶναι ἲσως ἡ σημαντικότερη ἐορτή τῆς
ἀνθρωπότητας, ἀκόμα μεγαλύτερη και ἀπό αὐτήν τῆς καθολικῆς, ἐνσάρκου
ἀναστάσεως ὃλων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός δέν θέλησε τόν θάνατο. Ἀπό τήν
στιγμή ὅμως τῆς δικῆς μας πτώσεως ἐπιτρέπει τόν θάνατο, ἐπιτρέπει αὐτήν
τήν σκιά, αὐτήν τήν ἀρρώστια, ὡς καθολική βοήθεια πρός τήν σωτηρία μας,
θέτοντας ἕνα ὅριο στήν ἁμαρτία, δίνοντας τήν δυνατότητα καί ἐπιτρέποντας
σέ ὅποιον τό θέλει νά σωθεῖ.
Μέ τήν ἀνάστασή του λοιπόν καί τήν ἒνσαρκο ἀνάσταση ὃλων μας κατά την Δευτέρα Παρουσία, κλείνει αὐτή ἡ παρένθεση. Ὁ παροδικός αὐτός κύκλος τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου πού ἄνοιξε μέ τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου θά ὁλοκληρωθεῖ μέ τήν καθολική ἀνάσταση ὅλων μας κατά τήν Δευτέρα Παρουσία καί αὐτή ἡ περίοδος θά ἀποτελεῖ ἕνα σύντομο μόνο κεφάλαιο στήν ἀτελεύτητη ἀνθρώπινη ἱστορία. Τό καθολικό λοιπόν δῶρο τῆς ἀναστάσεως δέν εἶναι τό μεῖζον.
Τό μεῖζον καί τό κατεξοχήν καινό στήν ἱστορία εἶναι ἡ συγκλονιστική στιγμή τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου, τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ. «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Εἶναι ἡ στιγμή κατά τήν ὁποία ἡ Μαρία εἶπε ἐλευθέρᾳ βουλήσει τό «γένοιτο» καί ὁ Ἂσαρκος Λόγος ἐσαρκώθη. Ὁ Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Θεός τοῦ Μωυσῆ, ὁ Θεός τῶν Προφητῶν εἶναι τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ἄσαρκος Λόγος. Συγκεφαλαιώνοντας καί ἐκπληρώνοντας τόν σκοπό τῆς δημιουργίας τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὁ Ἄσαρκος Λόγος ἐσαρκώθη. Θεάνθρωπος πλέον, ἀνοίγοντας καί σέ μᾶς τίς πύλες μιᾶς κατά χάριν Θεανθρώπινης ὑπάρξεως μέ πρῶτο παράδειγμα τήν Παναγία μας.
Τό μείζoν γεγονός εἶναι ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Λόγου· καί ἔτσι δόθηκε καί σέ μᾶς ἡ δυνατότητα νά ἐκπληρώσομε αὐτό πού ἤθελε ὁ Θεός γιά μᾶς, τόν σκοπό δηλαδή καί τήν ὁλοκλήρωση καί τῆς δικῆς μας δημιουργίας: τό καθ’ ὁμοίωσιν. Εἴμαστε φτιαγμένοι κατ’ εἰκόνα καί προορισμός καθενός ἀπό μᾶς εἶναι τό καθ’ ὁμοίωσιν, ἡ κατά χάριν Θεανθρωπία. Μέ τήν σάρκωσή του ὁ Ἄσαρκος Λόγος ἕνωσε ἀμετάκλητα, ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως τήν ἀνθρώπινη μέ τήν θεία φύση. Μιά νέα πρωτοφανής καί ἐν πολλοῖς ἀσύλληπτη νέα ὑπαρκτική κατάσταση, μιά νέα ὀντολογία ἀνέτειλε.
Αὐτός, ἡ κεφαλή τοῦ χοροῦ, ὁ πρῶτος Θεάνθρωπος, ἄνοιξε καί σέ μᾶς διάπλατα τήν πόρτα τῆς κατά χάριν Θεανθρωπίας. Αὐτός Θεός πού ἔγινε καί ἄνθρωπος καί ἐμεῖς ἄνθρωποι πού ἔχουμε τήν δυνατότητα τῆς κατά χάριν θεώσεως, τῆς κατά χάριν θεανθώπινης ὑπάρξεως, τῆς κατά χάριν ἀσυγχύτου καί ἀδιαιρέτου ἑνώσεως μέ τόν Χριστό καί δι’ αὐτοῦ μέ τήν Ἁγία Τριάδα. Καί ἐνωνόμενος ὁ ἄνθρωπος ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως μέ τόν Χριστό ἐνοῦται ταυτοχρόνως, ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως καί μέ ὅλους τούς ἄλλους πού εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό ζῶντες, τεθνεῶτες, καί μέλλοντες ἐλθεῖν. Ἕνα σῶμα, μιά ἑνότητα, μιά ὀντότητα μέ κεφαλή τόν Χριστό, ἕνα σῶμα πορευόμενο ἀενάως ἀπό δόξης εἰς δόξαν.
Τό μεῖζoν λοιπόν γεγονός τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου, τῆς ἀπαρχῆς τῆς Θεανθρωπίας καί τῆς δυνατότητας καί τῆς δικῆς μας κατά χάριν θεώσεως ἑορτάζουμε τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. Ἴσως γι’ αὐτό θά ἔπρεπε νά στεκόμαστε λίγο παραπάνω καί νά τιμούσαμε λίγο περισσότερο τήν ἡμέρα αὐτή. Ἡμέρα ἡ ὁποία θά τιμᾶται μέ μεγάλη λαμπρότητα ἀενάως.
Σάββατο 22 Μαρτίου 2025
Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης: το Όπλο μας, το Λάβαρό μας!...
Την Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης (Γ΄ Νηστειών) οι χριστιανοί έρχονται στη θεία λειτουργία και ασπάζονται το σταυρό του Κυρίου, για να ενισχυθούν πνευματικά για το υπόλοιπο της Σαρακοστής. «Όπως ένας βασιλιάς που έρχεται σε μια επαρχία, στέλνει πρώτα τα λάβαρά του, για να προετοιμάσει το λαό για τον ερχομό του, έτσι κι ο Χριστός, που έρχεται στην εορτή του Πάσχα, στέλνει πρώτα το λάβαρό Του, το Σταυρό, για να πάρει θάρρος ο λαός και να προετοιμαστεί να Τον υποδεχτεί», όπως γράφει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν (απόσπασμα από την ανάρτησή μας Οι Κυριακές της Μεγάλης Σαρακοστής).
«Εμείς οι χριστιανοί είμαστε τρομοκράτες, είμαστε μέλη μιας επαναστατικής ομάδας, που μάχεται τον άρχοντα του αιώνος τούτου, τον διάβολο. Οι εκκλησίες είναι οι ενδιάμεσοι σταθμοί. Εκεί δεχόμαστε πληροφορίες από την κυβέρνηση μας [σ.σ.: δηλαδή το Χριστό]: κωδικούς (Καινή Διαθήκη), ενισχύσεις (Θ. Ευχαριστία) και στήριξη από την κοινότητα. Κατέχουμε πολλές τεχνικές για να κάνουμε τρομοκρατικές επιθέσεις ενάντια στον άρχοντα του αιώνα τούτου» (π. Δανιήλ Συσόεφ ο νεομάρτυρας).
Πρόσκληση για ένα μικρό ("πολεμικό") κέρασμα:
Ο Σταυρός του Χριστού και ο σταυρός του κάθε ανθρώπου (Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης)
Το σχήμα του Σταυρού (ο πραγματικός σταυρός του Χριστού είχε το σχήμα που ξέρουμε ή μήπως είχε άλλο σχήμα;). Αναλυτικά και εδώ.
Γιατί κάνουμε το σταυρό μας;
Επεξηγήσεις για την τιμή προς τον Σταυρό, την ύλη και την Παναγία
Ο σταυρός ως μέσο αγιασμού & μεταμόρφωσης του κόσμου
Ο σταυρός και η χαρά στη ζωή των μοναχών
Ο σταυρός και η εξάρτηση του κόσμου από το Θεό
Ο σταυρός ως αξεπέραστο μοντέλο παιδείας
Ο Σταυρός στην Παλαιά Διαθήκη
Ο σταυρός, οι Ναζί και οι πατριάρχης Ιεροσολύμων που του έκοψε το χέρι η εξουσία

Φωτο από εδώ