Το μυθιστόρημα "Αγίων αντάμωση στη Σεβάστεια" της Βλασίας Μιχαηλίδου Τριπολιτάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νάμα, όπως και το προηγούμενο βιβλίο της "Άγγιγμα στον κόσμο του Αυτισμού". Η έκδοσή του στηρίζει με τις πωλήσεις της τον υπό σύσταση Σύλλογο Φροντίδας Μητρότητας Ρεθύμνου “Παναγία, η πάντων Ελπίς”.
*****
Το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα μας ταξιδεύει στα μυστικά μονοπάτια της μνήμης. Ποιος μνήμης όμως; Όχι της δικής μας μνήμης, ούτε της μνήμης των γονιών μας, αλλά της μνήμης των προγόνων μας όλων των παλαιότερων γενεών, όταν οι άνθρωποι ζούσαν έντονα τις γιορτές των αγίων, συμμετείχαν σ’ αυτές με ενθουσιασμό, εκκλησιάζονταν (που θα πει «συγκεντρώνονταν», στο ναό βεβαίως, αλλά και μετά στα σπίτια τους όλοι μαζί) και κατά έναν πολύ βαθύ, πνευματικό τρόπο, «περπατούσαν δίπλα στους αγίους», «ζούσαν μαζί τους».
Αυτή η μνήμη, ότι υπάρχουν άγιοι, οι οποίοι είναι ζωντανοί και βρίσκονται πάντα δίπλα μας, έχει ατονήσει στις μέρες μας και τείνει να εξαφανιστεί. Για τα νέα παιδιά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, έχει ήδη εξαφανιστεί. Η φαντασία τους είναι γεμάτη Αμερικανούς υπερήρωες, αντλούν πολλές φορές διδάγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας από τις φανταστικές περιπέτειές τους, που διαβάζουν σε κόμικς ή παρακολουθούν σε ταινίες, αλλά αγνοούν ακόμη και την ύπαρξη των περισσότερων από τους αγίους μας, όπως και των περισσότερων από τους ήρωες της ιστορίας μας – όπως αγνοούν απελπιστικά τα περισσότερα από αυτά που, κατά τη δική μας γνώμη (των «παραδοσιακών», ας το πω έτσι, ενηλίκων), έχουν σημασία και που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν στην εναγώνια αναζήτησή τους για αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση, αγάπη, ειρήνη και αυτογνωσία.
Στον πολιτισμό του Instagram και του TikTok, έχει σημασία να γνωρίζεις ότι μπορείς να περπατάς μαζί με τους αγίους. Να το γνωρίζεις και να το κάνεις πράξη.
Ας δούμε όμως τι λέει αυτό το βιβλίο…
Αρχίζει παρουσιάζοντας τον άγιο Βλάσιο (του οποίου το όνομα φέρει η συγγραφέας του βιβλίου μας, Βλασία). Ο άγιος Βλάσιος έζησε τον 3ο αιώνα μ.Χ., δηλαδή κατά βάσιν ανάμεσα στο 250 και λίγο μετά το 300 μετά Χριστόν, ήταν επίσκοπος δηλ. δεσπότης, στη Σεβάστεια της Μικράς Ασίας (ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν τότε), αλλά ήταν επίσης και γιατρός. Είναι ένας από τους πάρα πολλούς αγίους γιατρούς που έχουμε (οι πιο γνωστοί βέβαια είναι οι άγιοι Ανάργυροι και ο άγιος Παντελεήμων, αλλά υπάρχουν πολλοί ακόμη, μεταξύ των οποίων και γυναίκες, όπως η αγία Ερμιόνη, κόρη του αγίου Φιλίππου, ενός από τους επτά διακόνους της πρώτης Εκκλησίας).
Στο βιβλίο τον βλέπουμε στο σπίτι του, τον βλέπουμε να θεραπεύει, να νοιάζεται για τους συνανθρώπους του (δηλ. τα «παιδιά του» – εφόσον ήταν επίσκοπος), τους αδελφούς του. Τον βλέπουμε να συναντιέται και να συνομιλεί με άλλους χριστιανούς, άνδρες και γυναίκες, και συμμετέχουμε στη ζωή όλων αυτών των εξαιρετικών χαρακτήρων, ακούμε για τα ταξίδια τους, τους αγίους ασκητές που γνώρισαν (όπως ο άγιος Αντώνιος, που ήταν εν ζωή τότε), τους πολιτισμούς και τις βιβλιοθήκες, όπως η θρυλική Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας… Εισερχόμαστε στα σπίτια τους, συνομιλούμε κι εμείς πνευματικά μαζί τους, γευόμαστε τα φαγητά τους, απολαμβάνουμε τα υπέροχα αρώματα του κόσμου τους.
Γνωρίζουμε επίσης την Παύλα, μια νεαρή χριστιανή αριστοκρατικής γενιάς, που μελετά φαρμακολογία (της εποχής εκείνης), υπηρετεί την Εκκλησία ως βοηθός διακόνισσας (που είναι αξίωμα – δηλαδή διακόνημα, θέση προσφοράς – στην Εκκλησία) και είναι αφοσιωμένη στην ανακούφιση των ασθενών και των φτωχών.
Στη συνέχεια βλέπουμε τη σύλληψη, τη δίκη, την ομολογία πίστεως, το θάρρος, το μαρτύριο και τη θανάτωση των πέντε σπουδαίων αγίων μαρτύρων από τα Αράβρακα της Καππαδοκίας της Μικράς Ασίας, που η μνήμη τους τιμάται στις 13 Δεκεμβρίου: των αγίων Ευστρατίου και Ευγενίου (που ήταν ανώτεροι αξιωματικοί του ρωμαϊκού στρατού), Αυξεντίου (που ήταν ο σεβάσμιος και γενναίος πρεσβύτερος – δηλ. ιερέας – της περιοχής, στήριγμα για όλους τους καλούς ανθρώπους), Μαρδαρίου (που ήταν ένας απλός εργάτης, ο οποίος, με ακατανίκητο πόθο να ακολουθήσει τους μάρτυρες και αφού έλαβε τη συγκατάθεση της συζύγου του, πήγε μόνος του και στάθηκε δίπλα τους ομολογώντας τη χριστιανική πίστη του) και Ορέστη, που ήταν ένας απλός στρατιώτης, ένα νέο παλικάρι, που από απλός στρατιώτης έγινε φωτεινός μάρτυρας στο βασίλειο του αγωνοθέτη Ιησού Χριστού.
Συναντούμε τον άγιο Βλάσιο και τον δούκα Ευστράτιο στη φυλακή της Σεβάστειας, όταν ο άγιος Βλάσιος πέρασε κρυφά, μεταφέροντας θεία κοινωνία και τον κοινώνησε (και τότε γνωρίστηκαν για πρώτη φορά), και κατόπιν ακολουθούμε το επικίνδυνο, πολυήμερο και κοπιαστικό ταξίδι του αγίου Βλασίου και δύο αδελφών και συνοδοιπόρων του χριστιανών, όταν, μεταμφιεσμένοι σε εμπόρους αρωμάτων, μεταφέρουν το τίμιο σώμα του αγίου Ευστρατίου από τη Σεβάστεια πίσω στα Αράβρακα, για να ταφεί σύμφωνα με την επιθυμία του κοντά στους τέσσερις συναγωνιστές του, που είχαν μαρτυρήσει και ενταφιαστεί εκεί.
Ταξιδεύουμε μαζί τους σε πόλεις της Μικράς Ασίας, όπως η εντυπωσιακή υπόγεια πόλη της Μαλακοπής, σκαμμένη μέσα στη γη, που απεικονίζεται και στο εξώφυλλο του βιβλίου μας, αλλά και μέσα, συμμετέχουμε μαζί τους στην κηδεία του ένδοξου μάρτυρα, και η ιστορία μας κλείνει λίγα χρόνια αργότερα, με τη σύλληψη και το μαρτύριο του αγίου Βλασίου, αλλά και των αγίων Σαράντα, σαράντα στρατιωτών, που, ως γνωστόν, τοποθετήθηκαν γυμνοί μέσα σε μια παγωμένη λίμνη έξω από τη Σεβάστεια, σχηματισμένη από τα νερά του ποταμού Άλυ, και αφέθηκαν εκεί όλη τη νύχτα για να πεθάνουν από το κρύο.
Βλέπουμε επίσης την αγωνία και τον αγώνα της αγίας μητέρας ενός από τους αγίους Σαράντα μάρτυρες, του Μελίτωνα, η οποία δεν έσωσε τη ζωή του γιου της, αν και της δόθηκε η ευκαιρία, αλλά προτίμησε να τον αφήσει να ακολουθήσει τους συναγωνιστές του στο μαρτύριο, όχι επειδή δεν τον αγαπούσε (αδιανόητο ακόμη και ως σκέψη αυτό), αλλά επειδή γνώριζε – όπως το γνωρίζουν όλοι οι αληθινοί χριστιανοί – ότι, ενώ η παρούσα ζωή είναι πρόσκαιρη, η επόμενη είναι αιώνια και, μέσα στο Φως του Χριστού, γίνεται αιώνια χαρά.
*****
Ας πούμε δυο λόγια ακόμη, πρώτα ο Θεός, και τελειώνουμε.
Ήταν ένας νεαρός στρατιώτης, ένα απλό καθημερινό παιδί. Δε σκόπευε να
γίνει ούτε ήρωας ούτε μάρτυρας – κι όμως έγινε και τα δύο και τ’ όνομά
του γράφτηκε στο βιβλίο του ουρανού, στο Βιβλίο των Ζώντων.
Από ένα σταυρό κρεμασμένο στο στήθος του αποκαλύφθηκε η χριστιανική του
πίστη. Οι εχθροί του χριστιανισμού τον βασάνισαν, για να τον
εξαναγκάσουν ν’ αρνηθεί το Χριστό. Όταν δεν το κατόρθωσαν, τον θανάτωσαν
μαρτυρικά.
Ποιος είναι;
Είναι ο άγιος Ευγένιος Ροντιόνωφ, που
μαρτύρησε στην Τσετσενία το 1996 σε ηλικία 19 ετών. Αιχμαλωτίστηκε και
θανατώθηκε μετά από βασανιστήρια τριών μηνών, την ίδια την ημέρα των
γενεθλίων του. Είναι όμως και ο άγιος Ορέστης, που μαρτύρησε στην
Καππαδοκία της Μικράς Ασίας το 296 μ.Χ.
Ο άγιος Ορέστης μαρτύρησε φρικτά (αφού τον έψησαν ζωντανό), ακριβώς 1700 χρόνια πριν το σύγχρονο όμοιό του άγιο μάρτυρα. Επίσης, μαρτύρησε μαζί με τον άγιο Ευγένιο, που έχει το ίδιο όνομα με τον άγιο Ευγένιο Ροντιόνωφ.
*****
Ας πούμε τώρα γιατί – κατ’ εμέ – είναι απαραίτητο να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο.
Πρώτον για να γνωρίσουμε τους αγίους και, δεύτερον, για να τους γνωρίσουν τα παιδιά μας.
Αυτό το βιβλίο είναι πολύ κατάλληλο για παιδιά – τουλάχιστον από δέκα ετών – αλλά νομίζω και για εφήβους. Με τους υπέροχους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών του, με τη συναρπαστική γλώσσα του (που οι άφθονες βυζαντινές ονομασίες των αντικειμένων, των φαγητών, των φαρμάκων, των στρατιωτικών αξιωμάτων… όλες εξηγημένες βέβαια, είναι από μόνες τους ένα ολόκληρο ταξίδι) και τους άψογους ζωγραφικούς πίνακες του εξαίρετου εικονογράφου Σπύρου Ζαχαρόπουλου, του ανθρώπου που, πριν λίγα χρόνια, φιλοτέχνησε τα δύο εικονογραφημένα μυθιστορήματα (κόμικς) του νεαρού Γιώργη Λελεδάκη, για το Αρκάδι και τον Δασκαλογιάννη.
Το 2019 σοκαρίστηκε το πανελλήνιο με τις αυτοκτονίες κάποιων εφήβων, εξαιτίας του ηλεκτρονικού παιχνιδιού αυτοκτονίας «Μπλε φάλαινα», στο οποίο ο παίχτης λαμβάνει από το διαδίκτυο, από άγνωστο αποστολέα, την πρόκληση για πενήντα δοκιμασίες, που περιλαμβάνουν σχεδόν καθημερινούς αυτοτραυματισμούς, παρακολούθηση τρομακτικών βίντεο στις 4 τα ξημερώματα, και καταλήγουν στην εντολή νούμερο 50: «Πήδα σε έναν γκρεμό. Δώσε τέλος στη ζωή σου».
Η «Μπλε φάλαινα» είναι ξεπερασμένη πλέον. Όπως είναι ξεπερασμένο το Facebook και άλλες σελίδες «κοινωνικής δικτύωσης». «Το Facebook είναι για τους γέρους» σου λένε. Περάσαμε στην εποχή του TikTok, μιας ηλεκτρονικής πλατφόρμας με σύντομα βίντεο, κατασκευασμένα από διάφορους, άσχετους μεταξύ τους, επί παντός θέματος.
Δεν έπεται βέβαια πως όποιος ασχολείται μ’ αυτά θα αυτοκτονήσει. Όμως σε έναν κόσμο που ψάχνει να βρει τον εαυτό του, οι κίνδυνοι και οι απειλές διαρκώς διογκώνονται.
Ας κάνουμε λοιπόν, σας παρακαλώ, ένα δώρο στους φίλους μας και στα παιδιά μας. Και στους φίλους των παιδιών μας, και στα παιδιά των φίλων μας. Ας τους κάνουμε δώρο μία από τις ιστορίες που είπαμε εδώ απόψε. Ή μία από τις ιστορίες για αγίους που γνωρίζετε εσείς. Ας τους κάνουμε δώρο αυτό το βιβλίο, έστω κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι δεν πρόκειται να το διαβάσουν ποτέ. Όμως «ἄλλαι μὲν βουλαὶ ἀνθρώπων, ἄλλα δὲ Θεὸς κελεύει».
Κάπου διαβάζουμε:
«Ο κόσμος γίνεται διαφορετικός, όταν ξέρεις την ιστορία των αγίων.
Όταν ξέρεις κάτι (ή πολλά) για τη ζωή του αγίου Χαραλάμπους, του
αγίου Γεωργίου, του αγίου Δημητρίου, της αγίας Μαρίνας, της αγίας
Ειρήνης, της αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας, της αγίας Μακρίνας, των Τριών
Ιεραρχών, των αγίων Αναργύρων, των νεομαρτύρων [όπως οι δικοί μας
νεομάρτυρες Ματθαίος εκ Γερακαρίου και Τέσσερις Μάρτυρες οι εκ Μελάμπων, καθώς και οι αγίες – και θαυματουργές – Πέντε Παρθένες της Αργυρούπολης]...
Των αγίων που υπάρχουν τα ονόματά τους στην οικογένειά σου, των αγίων
της ενορίας σου, της πόλης σου, της συνοικίας σου, των αγίων που
γιορτάζουν σήμερα ή αύριο...
Τότε ο κόσμος γίνεται διαφορετικός.
Κάτω από το γκρίζο χρώμα του, αστράφτει σαν διαμάντι η χάρη του Θεού και
αλλάζει τα πάντα. Η ζωή έχει νόημα, ο κόσμος έχει νόημα, ο διπλανός μας
δεν είναι ξένος, αλλά μέλος της μεγάλης οικογένειας που λέγεται Σώμα
Χριστού. Κι αν δεν είναι χριστιανός, είναι ευθύνη μου και ευθύνη όλων
μας να μάθει για το Χριστό, την Παναγία και τους αγίους και να γίνει, αν
θέλει, κι εκείνος μέλος του Σώματος του Χριστού, μέλος μου, μέλος σου,
μέλος μας.
Ο κόσμος και η ζωή αλλάζουν, ο νους, η καρδιά, η ιστορία
της ανθρωπότητας, η πατρίδα μας, η ιστορία μας, το μέλλον μας, η νεολαία
μας, όλα αλλάζουν όταν ξέρουμε ποιος είναι ο άγιος Ραφαήλ, ο άγιος
Εφραίμ της Νέας Μάκρης, ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, ο άγιος Νεκτάριος, ο
άγιος Πορφύριος, ο άγιος Παΐσιος, ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός, ο άγιος
Σωφρόνιος του Έσσεξ, ο π. Σεραφείμ Ρόουζ, ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς,
γέροντας Ευμένιος των Ρουστίκων, ο π. Γεώργιος Καλτσίου (της Ρουμανίας),
ο γέροντας Ιουστίνος Πίρβου, η γερόντισσα Γαλακτία της Μεσσαράς, η οσία
Ματρώνα της Μόσχας, η αγία Ματρώνα της Χίου, η αγία Ξένη της
Πετρούπολης, η αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, η αγία Μεθοδία της Κιμώλου, οι
άγιοι της αφρικανικής ερήμου, οι άγιοι της Ρωσίας, της Σερβίας, της
Συρίας, της χώρας μας, της περιοχής μας...
Ξέροντας τι έζησαν, τι
πέρασαν, τι πάλεψαν, τι χάρηκαν, πώς πήραν θεία βοήθεια αυτοί οι άγιοι,
όλα αλλάζουν. Μπορούμε να το παλέψουμε, να αντέξουμε και να παλέψουμε
τους εχθρούς, τον κακό εαυτό μας, τον εγωισμό μας, τους εχθρούς των
παιδιών μας, τους εχθρούς της πατρίδας μας, τον μεγάλο εχθρό όλων μας,
το διάβολο. Να παλέψουμε χριστιανικά, όχι με μίσος, αλλά με κουράγιο και
αγάπη. Διότι η αγάπη θέλει κουράγιο, υπομονή, αρετή και τόλμη. Διότι η αγάπη είναι η αληθινή ελευθερία. Και η αγάπη είναι ο Χριστός».
*****
Επειδή άγιοι υπάρχουν και δίπλα μας (ακόμη και «μικροί άγιοι», που έχουν προχωρήσει λίγα ή περισσότερα βήματα στην Οδό), και ο καθένας είναι προσκαλεσμένος γι’ αυτό το «τέρμα», την πνευματική του τελειοποίηση διά του Χριστού, η μελέτη της ζωής των αγίων, όπως γράφει ο σύγχρονος πνευματικός πατέρας της Σερβίας, και καθηγητής του πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς (στο διάσημο βιβλίο του Άνθρωπος και Θεάνθρωπος), μας δείχνει...
«...πώς ένας νέος γίνεται άγιος νέος, πώς μία κόρη (=κοπέλα) γίνεται αγία κόρη, πώς ένας γέρος γίνεται άγιος γέρος, πώς μία γερόντισσα γίνεται αγία γερόντισσα, πώς ένα παιδί γίνεται άγιο παιδί, πώς οι γονείς γίνονται άγιοι γονείς, πώς ένας γιός γίνεται άγιος γιός, πώς μία θυγατέρα γίνεται αγία θυγατέρα, πώς μία οικογένεια γίνεται αγία οικογένεια, πώς μία κοινωνία γίνεται αγία κοινωνία, πώς ένας ιερεύς γίνεται άγιος ιερεύς, πώς ένας επίσκοπος γίνεται άγιος επίσκοπος, πώς ένας βοσκός γίνεται άγιος βοσκός, πώς ένας γεωργός γίνεται άγιος γεωργός, πώς ένας βασιλεύς γίνεται άγιος βασιλεύς, πώς ένας εργάτης γίνεται άγιος εργάτης, πώς ένας δικαστής γίνεται άγιος δικαστής, πώς ένας δάσκαλος γίνεται άγιος δάσκαλος, πώς ένας καθηγητής γίνεται άγιος καθηγητής, πώς ένας στρατιώτης γίνεται άγιος στρατιώτης, πώς ένας αξιωματικός γίνεται άγιος αξιωματικός, πώς ένας κυβερνήτης γίνεται άγιος κυβερνήτης, πώς ένας γραμματεύς γίνεται άγιος γραμματεύς, πώς ένας έμπορος γίνεται άγιος έμπορος, πώς ένας μοναχός γίνεται άγιος μοναχός, πώς ένας οικοδόμος γίνεται άγιος οικοδόμος, πώς ένας ιατρός γίνεται άγιος ιατρός, πώς ένας τελώνης γίνεται άγιος τελώνης, πώς ένας μαθητής γίνεται άγιος μαθητής, πώς ένας επαγγελματίας γίνεται άγιος επαγγελματίας, πώς ένας φιλόσοφος γίνεται άγιος φιλόσοφος, πώς ένας επιστήμων γίνεται άγιος επιστήμων, πώς ένας πολιτικός γίνεται άγιος πολιτικός, πώς ένας υπουργός γίνεται άγιος υπουργός, πώς ένας πτωχός γίνεται άγιος πτωχός, πώς ένας πλούσιος γίνεται άγιος πλούσιος, πώς ένας δούλος γίνεται άγιος δούλος, πώς ένας δεσπότης (=αφέντης) γίνεται άγιος δεσπότης, πώς οι σύζυγοι γίνονται άγιοι σύζυγοι, πώς ένας συγγραφεύς γίνεται άγιος συγγραφεύς, πώς ένας καλλιτέχνης γίνεται άγιος καλλιτέχνης».
Αδελφοί μου, και στα δικά μας! Καλή αντάμωση (αγίων αντάμωση) στη βασιλεία των ουρανών.
Αμήν.
«Αγίων Αντάμωση στη Σεβάστεια»: Μια όαση δροσιάς σ’ ένα άνυδρο τοπίο
Ανώδυνα πράγματα, αρχικά, για την κυρίαρχη ιδεολογία! Όχι, όμως, τόσο ανώδυνα όταν η νέα θρησκεία άρχισε να κερδίζει οπαδούς σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία και δη μέσα στη Ρώμη. Ήταν αλήθεια ότι όλα είχαν φτάσει στα όριά τους! Ο ξεπεσμός μιας λαμπρής εποχής διαδεχόταν τον πραγματικά σπουδαίο πάλαι ποτέ ρωμαϊκό πολιτισμό. Η φράση «η παρακμή της Ρώμης» έμεινε στην Ιστορία παροιμιώδης, για να φανερώνει αυτόν τον ξεπεσμό και να χαρακτηρίζει κάθε κατάσταση παρακμής.
Ο κόσμος ήταν έτοιμος για το καινούριο.
Πώς όμως αντέδρασε η ρωμαϊκή εξουσία σ’ αυτό το καινούριο που έφερνε μαζί του ο Χριστιανισμός; Η σωστή ανάγνωση των ιστορικών πηγών μάς δείχνει ότι η Ρώμη είδε στο Χριστιανισμό περισσότερο μια επικίνδυνη συνωμοσία και λιγότερο μια θρησκεία. Άλλωστε η ρωμαϊκή δικαιοσύνη επέτρεπε την απόλυτη ανεξιθρησκία και το ρωμαϊκό πάνθεο κοσμούσαν όλοι οι θεοί των λαών της Αυτοκρατορίας. Γεγονός πάντως παραμένει ότι στην πλειοψηφία τους οι Ρωμαίοι εξουσιαστές ήταν άθεοι και για θεό τους είχαν αυτή-καθαυτή την εξουσία της Ρώμης.
Αυτοί ακριβώς οι εξουσιαστές δεν επέτρεπαν την όποια αλλαγή στις δομές της Αυτοκρατορίας που οι Χριστιανοί ευαγγελίζονταν. Η ρωμαϊκή εξουσία είχε επιβάλει τη λατρεία του αυτοκράτορα ως θεού, σαν συνδετήριο κρίκο όλων των επιμέρους θρησκειών της Αυτοκρατορίας. Για τους λοιπούς παγανιστές πιστούς το παραπάνω δεν ήταν πρόβλημα. Αν τιμούσαν ένα θεό παραπάνω, τον αυτοκράτορα, δεν άλλαζε σε τίποτα την θρησκευτικότητά τους. Για τους Χριστιανούς όμως, όπως είναι φυσικό, άλλαζαν όλα. Δεν ήταν δυνατόν να λατρέψουν και να τιμήσουν άλλο θεό πλην του Χριστού. Η μη απόδοση θεϊκών τιμών στον αυτοκράτορα αποτελούσε έγκλημα καθοσιώσεως. Αυτό ίσχυε, γιατί στην αρχαία Ρώμη θρησκεία και πολιτική συχνά ταυτίζονταν. Κάθε νέο θρησκευτικό μόρφωμα, που εμφανιζόταν στον ορίζοντα, εξεταζόταν σχολαστικά από τους Ρωμαίους εξουσιαστές. Αν η πολιτική πρόταση, που μοιραία κουβαλούσε, ήταν ακίνδυνη για τη ρωμαϊκή εξουσία, το άφηναν ήσυχο χωρίς παρέμβαση. Όμως μια παρέκκλιση απ’ τις θρησκευτικές, άρα και πολιτικές, επιταγές της ρωμαϊκής κοινωνίας, φάνταζε ανατρεπτική και κατά συνέπεια επικίνδυνη. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που ένα θρησκευτικό κίνημα μπήκε στο στόχαστρο των Ρωμαίων εξουσιαστών. Ο Χριστιανισμός δεν αποτέλεσε εξαίρεση και σε περιόδους διωγμών η ρωμαϊκή δικαιοσύνη έδειχνε το σκληρότερο πρόσωπό της.
Αλήθεια, τι δουλοκτητικό σύστημα θα μπορούσε να υπάρξει, από αυτούς που διακήρυτταν την ισότητα των ανθρώπων; Τι πλούτος να συσσωρευτεί, όταν πρότυπό τους ήταν η φτώχεια; Τι κράτος και τι δύναμη, όταν αρετή ήταν η ταπεινότητα; Μπορούσαν άραγε οι εύπορες οικονομικά και ανώτερες κοινωνικά τάξεις της Ρώμης, που μοιραία διαμόρφωναν και την όποια πολιτική της, ν’ αφήσουν τον έκλυτο βίο, την τρυφηλότητά τους και τις πολύωρες διασκεδάσεις ηθικής σήψης και ξεπεσμού για ν’ ασπαστούν ένα θρησκευτικό σύστημα που πρότεινε ηθικό και συγκρατημένο βίο και αναδιανομή των αγαθών από τους κατέχοντες στους μη έχοντες; Ασφαλώς και όχι! Έτσι μοιραία η σύγκρουση ήρθε και κράτησε δυόμιση αιώνες, από την εποχή του Νέρωνα ως τα χρόνια του Κωνσταντίνου, που ο Χριστιανισμός επικράτησε οριστικά.
Όλη την παραπάνω προβληματική κατάσταση, που δυστυχώς είναι τραγικά επίκαιρη, μια που οι θρησκευτικές-πολιτικές συγκρούσεις δεν έλειψαν ποτέ, η αγαπητή φίλη Βλασία την μεταφέρει στο νέο της βιβλίο «Αγίων αντάμωση στη Σεβάστεια», όπου με μεγάλη μαεστρία αλλά και στοργή την προσαρμόζει σε ένα ανάγνωσμα που κυρίως απευθύνεται στις παιδικές ψυχές! Ευαίσθητη η ίδια με τα παιδιά, πράγμα που το προδίδουν τα προηγούμενα βιβλία της «Εκεί που θα πας θα έρθω» και «Άγγιγμα στον κόσμο του αυτισμού», που έχουν πρωταγωνιστές παιδιά, αλλά και η ιδιότητά της ως κατηχήτρια χρόνια τώρα, τη βοηθούν να κεντήσει τον καμβά της Πίστεως με χρυσοποίκιλτες κλωστές, αυτή τη φορά, τους Μάρτυρες!
Έχοντας ως βασικό στημόνι στο υφαντό της τον Ιερομάρτυρα Βλάσιο, τον Άγιό της, που τύχαινε και σπουδαίος γιατρός αλλά και Επίσκοπος του τόπου, ξεδιπλώνει με χαριτωμένο και εύληπτο τρόπο τη σύγκρουση των Ρωμαίων εξουσιαστών με τον Χριστιανισμό!
Με επίκεντρο την πόλη Σεβάστεια της Μικράς Ασίας, η συγγραφέας παρουσιάζει ανάγλυφο το μαρτύριο των Αγίων Αυξεντίου, Μαρδαρίου, Ευγενίου και Ορέστη που η Εκκλησία μας τιμά στις 13 Δεκεμβρίου αλλά και των πασίγνωστων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων της εν λόγω πόλης, μέσα στα νερά της παγωμένης λίμνης της, που τιμώνται στις 9 Μαρτίου.
Με δυνατές συγκρούσεις, πανέμορφες περιγραφές τοπίων, κατοικιών αλλά και φαγητών της εποχής, η Βλασία μας μεταφέρει σε τόπους μακρινούς και καθαγιασμένους από αίμα Μαρτύρων! Βαθιά Πίστη και ενατένιση του χριστιανικού επέκεινα, εύληπτη γλώσσα και πολλά ακόμα στολίδια ξομπλιάζουν το πλουμιστό υφαντό της.
Η ίδια μας καλεί να γίνουμε κοινωνοί του κόσμου αυτού, πράγμα που ασφαλώς αξίζει να γίνει! Περισσότερο όμως αξίζει να προσφέρουμε το βιβλίο δώρο στα παιδιά μας, καθιστώντας τα κι αυτά κοινωνούς των χριστιανικών ναμάτων. Σε ένα κόσμο δίχως ταυτότητα, που η βία και η ηθική εκτροπή κυριαρχούν και τείνουν να τον μετατρέψουν σε πνευματική έρημο, το βιβλίο της είναι μια πνευματική όαση για κάθε ψυχή και δη παιδική.
Χρόνια τώρα έχω τονίσει ότι η πνευματική έρημος μας απειλεί και μας κυκλώνει από παντού. Έχω τονίσει επίσης ότι το καλύτερο αντίδοτο είναι η δημιουργία πνευματικών οάσεων. Αφήνοντας τα παιδιά μας να «διδαχτούν» βία και εκτροπή, ας μην διαμαρτυρόμαστε αργότερα για ένα χειρότερο κόσμο, όπου θα κυριαρχεί ο πνευματικός λιμός.
Βλασία μας, σε ευχαριστούμε από καρδιάς για την προσφορά μιας ακόμα όασης! Είθε το παράδειγμά σου ν’ ακολουθήσουν και άλλοι προβληματισμένοι άνθρωποι, ώστε να μετατρέψουμε τον κόσμο μας σε ένα πνευματικό περιβόλι, όπως ο πάλαι ποτέ βιβλικός κήπος της Εδέμ.
Γιώργης Καλογεράκης
Συγγραφέας – Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου