"Ν": Ευχαριστούμε τους αδελφούς μας, που μας απέστειλαν τη συνέντευξη. Ο π. Γεώργιος είναι ο ιερέας που απασχόλησε την κοινή γνώμη επειδή κοινώνησε λίγα πρόσωπα, εκτός του ιερού ναού, κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Σχετικά, εδώ.
Η φωτογραφία προέρχεται από ένα ρεπορτάζ του 2015 (σε ανύποπτο χρόνο!) με τίτλο Ο «παπάς των φτωχών» στου Φιλοπάππου - Ένας ιερέας προστάτης των αστέγων στην καρδιά της Αθήνας.
ΕΡΩΤΗΣΗ.¨Πάτερ Γεώργιε, οι νέοι άνθρωποι σήμερα δεν προχωρούν εύκολα σε γάμο. Τι φταίει και πως μπορούμε να βοηθήσουμε;¨
«Είμαστε σε μία κοινωνία που ολοένα και περισσότερο αποχριστιανικοποιείται και αποεκκλησιαστικοποιείται, άρα είναι δυστυχώς φυσικό επακόλουθο οι νέοι να μην προχωράνε στον γάμο. Οι άνθρωποι ζουν χωρίς ορθόδοξη κατήχηση, οι οικογένειες δεν ασχολούνται με τα παιδιά να τους μεταλαμπαδεύσουν την πίστη την χριστιανική, την ορθόδοξη, με αποτέλεσμα, ταΐζουμε τα παιδιά μας, τα ποτίζουμε, τους δίνουμε δώρα, τους φτιάχνουμε την ζωή τους γεμάτη με σπουδές και με παράλληλες δραστηριότητες, αλλά δεν έχουμε καλλιεργήσει την ψυχή τους ιδιαίτερα και δεν τους έχουμε δώσει το εφόδιο της πίστης. Κατά συνέπεια, πάρα πολλοί άνθρωποι δεν έχουν την ανάγκη να έχουν την ευλογία του Θεού στην ζωή τους και αν έχουν αυτήν την ανάγκη δεν μπορούν να την αναγνωρίσουν.
Ο άνθρωπος θέλει πάντα τον Θεό, τον αποζητά, αλλά δεν μπορεί πάντοτε να αναγνωρίσει ότι αυτό που του λείπει είναι ο Θεός. Εκεί είναι που γίνονται ακόμη πιο τραγικά τα πράγματα, διότι ενώ ο Θεός και η ευλογία είναι που λείπει από την ζωή τους, ψάχνουν να βρουν αυτό το έλλειμμα να το αναπληρώσουν με άλλους τρόπους, οπότε πέφτουν στις ηδονές και τις αμαρτίες, στα διάφορα υποκατάστατα που προσφέρει άφθονα ο διάβολος προκειμένου να τους κλέψει. Συνεπώς η ακατήχητη κατάσταση των νέων ανθρώπων, αλλά και η δυσκολία η κοινωνική και τα οικονομικά που γίνονται ολοένα και δυσκολότερα, όλα αυτά τους ενισχύουν τον φόβο. Φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες, φοβούνται να μπουν σε διαδικασία υπεύθυνης δραστηριότητας. Για αυτό σου λέει το παιδί να παντρευτώ, άρα είμαι υπεύθυνος, σε μία σχέση ανά πάσα στιγμή σταματάω.
Αν το δούμε αντικειμενικά αυτό δεν ισχύει, γιατί η υπευθυνότητα δεν δημιουργείται ξαφνικά με τον γάμο, αυτό είναι μία πλάνη, τους το φτιάχνει όμως έτσι ο πονηρός στο μυαλό για να τα κρατάει πάντοτε χωρίς ευλογία. Αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα, η ευλογία του Θεού είναι εκείνη που βοηθά στο να μπορούμε να σηκώσουμε και την υπευθυνότητα, αλλά και να μοιραστούμε και την ευθύνη με κάποιον. Όταν παίρνουμε την ευλογία του Θεού και βάζουμε τον Χριστό ως ένα τρίτο στο γάμο μας, ουσιαστικά μοιραζόμαστε και την ευθύνη, γιατί βάζουμε τον Χριστό να σηκώσει ένα μεγάλο κομμάτι της συμβίωσής μας. Ο Χριστός είναι εκείνος που αφού τον έχω καλέσει θα έρθει να λύσει πολλά από τα προβλήματα που εγώ δεν θα μπορούσα να τα λύσω. Θα έρθει να δώσει την απαραίτητη ώθηση όταν εγώ θα έχω ολιγοψυχήσει, θα μου δώσει χάρη, θα μου δώσει δύναμη να αντεπεξέλθω. Αυτά όλα εντέχνως η εποχή μας τα κρύβει από τους ανθρώπους για να τους παραστήσει τον γάμο σαν ευθύνη, σαν μια κατάσταση πολύ δύσκολη που έχεις μόνο ευθύνες, μόνο υποχρεώσεις, τίποτα άλλο. Άρα τι να τον κάνεις τον γάμο αφού δεν σου προσφέρει τίποτα.»
ΕΡΩΤΗΣΗ. Πότε ξεκίνησε αυτή η αλλαγή στην νοοτροπία των ανθρώπων σχετικά με τον γάμο;
«Η άποψη των νέων για το γάμο έχει αλλάξει σταδιακά τα τελευταία σαράντα χρόνια, αλλά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια φαίνονται τα αποτελέσματα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 70 και ιδιαίτερα όταν μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή ένωση και θελήσαμε να πάρουμε τα καλά που μας προσφέρει ο δυτικός πολιτισμός, μαζί με κάποια καλά πήραμε και κάποια αρνητικά. Τα κράτη της Ευρώπης είναι δομημένα τα περισσότερα σε άλλα θεμέλια. Άλλο είναι το φρόνημα της χριστιανικής δύσης, άλλο είναι το φρόνημα της ορθόδοξης εκκλησίας. Οι άνθρωποι της Ευρώπης έχουν υπόψη τους έναν χριστιανισμό αιρετικό για αυτό έχουν βγάλει και μία αντίδραση μεγάλη. Έχουμε την Γαλλία που είναι λαϊκό κράτος. Δεν έχει καμία θέση ο Θεός στο δημόσιο βίο για αυτό και όλη η νομοθεσία της είναι σε αυτήν την κατεύθυνση.
Εμείς ήρθαμε και πήραμε από μιμητισμό κάποια αρνητικά του δικού τους πολιτισμού. Έτσι εύκολα αποδομούμε την οικογένεια, εύκολα παίρνουμε διαζύγια, εύκολα κάνουμε εκτρώσεις, εύκολα υιοθετήσαμε σύμφωνα συμβίωσης μεταξύ ανδρογύνου, αλλά και μεταξύ ομοφυλοφίλων και έχουμε συνέχεια. Αν δεν μπορέσουμε εμείς οι χριστιανοί να ζήσουμε τον Χριστό και να τον ομολογήσουμε ούτως ώστε να δουν και οι άλλοι ότι είναι αυτό που τους λείπει και τους χρειάζεται, η κατάσταση θα γίνεται ολοένα και χειρότερη. Η δική μας ευθύνη είναι να ζήσουμε τον Χριστό και να τον κηρύξουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, από το δικό του μετερίζι. Ο ιερέας στην εκκλησία και όπου μπορεί έξω από την εκκλησία, ο δάσκαλος στην θέση του, ο γιατρός από την δική του θέση, ο μπακάλης… όλοι, όλοι μπορούμε να κηρύξουμε τον Χριστό. Γιατί είναι η ευθύνη μας αυτή.»
ΕΡΩΤΗΣΗ. Δεν θέλει όμως αυτό διάκριση;
«Εννοείται. Ναι, για αυτό είπαμε να ζήσουμε τον Χριστό και να τον κηρύξουμε. Το να ζήσουμε τον Χριστό σημαίνει ότι δεν ζω στο χώρο των άκρων. Δεν ζω ούτε σε έναν φανατισμό, ούτε όμως και με μία μαλθακότητα πνευματική. Ζω τον Χριστό σημαίνει ότι εκείνος είναι η τροφή μου, το ποτό μου. Οπότε αφού καλύπτω τις ανάγκες μου τις εσωτερικές με τον Χριστό, από αγάπη στους άλλους, απλά τον ομολογώ. Όταν λοιπόν αυτή η ομολογία γίνεται από αγάπη και με ταπείνωση, τότε βγαίνει όμορφα, βγαίνει με διάκριση και ταπείνωση. Δεν είναι ένας λόγος που καταγγέλλει, ούτε που κηρύττει απροϋπόθετα και χωρίς να σε έχει ρωτήσει κάποιος. Αντίθετα, αν εσύ αρχίσεις να βγαζεις τα απωθημένα σου και λες ότι πιστεύεις, αυτό δεν ωφελεί. Ο λόγος που θα αρθρωθεί από τους χριστιανούς θα περνάει από το βίωμά τους.
Και σήμερα το ζητούμενο είναι να έχουμε βίωμα. Δηλαδή να ταπεινωθουμε και να μετανοήσουμε. Να διορθώσουμε έμπρακτα στην ζωή μας κάποια πράγματα. Τι ανόητο πραγματικά είναι να λέμε ότι δεν πρέπει στην ορθόδοξη Ελλάδα να γίνονται αυτά τα πράγματα και από την άλλη να βλέπει κανείς στους ναούς λιγότερο από το 2% των ορθοδόξων Ελλήνων. Πώς είμαστε 98% ορθόδοξοι και στην εκκλησία την Κυριακή το 96% απουσιάζει. Αυτό δείχνει μία αμετροέπεια. Άλλα λέμε και άλλα κάνουμε. Πώς γίνεται στην ορθόδοξη Ελλάδα το Σαββατόβραδο να κατακλύζονται όλα τα κέντρα διασκέδασης και να μην μπορεί κανένας το πρωί να πάει στην εκκλησία; Πώς γίνεται στην ορθόδοξη Ελλάδα να μην νηστεύουμε καθόλου και στα πανηγύρια μας που είναι σε περίοδο νηστείας να έχουμε γουρουνόπουλα;
Ακόμα δηλαδή σε κάποιες περιπτώσεις και την λατρεία μας δεν την κάνουμε ορθοδόξως. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αρτοκλασία για έναν άγιο και κοινωνάνε επειδή είναι η γιορτή τους και ουδέποτε έχουν εξομολογηθεί. Αυτό σημαίνει ότι άλλα λέμε και άλλα κάνουμε. Εδώ είναι που χρειάζεται να μετανοήσουμε για τα λάθη μας και να προσπαθήσουμε στην ζωή μας να τηρήσουμε όσο είναι περισσότερο δυνατόν τον νόμο του Θεού.»
ΕΡΩΤΗΣΗ. Θα ισχύσει ότι στο μέλλον κάποιοι από εμάς θα κατηχήσουν μουσουλμάνους ή άλλους αλλόθρησκους που θα θελήσουν να βαπτιστούν;
«Αυτό έχει ήδη αρχίσει να γίνεται. Ένα στάδιο κατήχησης των αλλόθρησκων είναι η συνύπαρξή μας με αυτούς. Αφού είναι γύρω μας αυτοί οι άνθρωποι και χωρίς να τους μιλήσουμε αντιλαμβάνονται πως κινούμαστε. Τι κάνουμε. Αν αυτό που κάνουμε είναι καλό, εκ των πραγμάτων σε ένα βαθμό θα το δουν και ίσως κάποιοι καλοπροαίρετοι αποκτήσουν την καλή αλλοίωση. Αν αυτό που εμείς βιώνουμε είναι κάτι αμαρτωλό αυτοί οι άνθρωποι θα πουν πως είμαστε στο σωστό δρόμο με τον μουσουλμανισμό. Η κατήχηση έχει ήδη ξεκινήσει εμείς δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.»
ΕΡΩΤΗΣΗ.Τι ζητάει ο Θεός από τους νέους και τις νέες;
Τα πάντα. Ο Χριστός δεν ζητάει κομμάτια μας, μας θέλει ολόκληρους και μας θέλει δοσμένους σε εκείνον. Δεν το κάνει επειδή εκείνος το χρειάζεται. Το κάνει επειδή αν δοθουμε σε εκείνον, τα δικά μας θέματα θα τεθούν σε πολύ διαφορετική βάση και θα είναι πολύ καλύτερη η ζωή μας. Ότι και αν κάνουμε, επαγγελματικά, συναισθηματικά, στην κοινωνική μας ζωή σε οποιαδήποτε επίπεδο, θα ειναι εξαγιασμενο, θα είναι όμορφο. Ο Χριστός από τους νέους τι θέλει; Θέλει τα πάντα που σημαίνει, ψυχή καθαρή, σώμα καθαρό, τήρηση των εντολών, προσευχή, συμμετοχή στα μυστήρια. Με αυτόν τον τρόπο οι νεοι χαριτωνονται ιδιαιτέρως. Γιατί οι νέοι είναι σαν τα λουλούδια που βγαίνουν το πρωί, τα χτυπάει ο ήλιος και βγάζουν τις όμορφες μυρωδιές τους, όταν είναι στην ακμή τους.
Αυτό το ωραίο άρωμα, το υπέροχο χρώμα, τότε μπορούν να το βγάλουν. Όταν αργότερα φθαρεί το λουλούδι και μαραθεί και να θέλει δεν μπορεί να δώσει αυτά τα πράγματα. Ο νέος είναι πάνω στην ακμή την ηλικιακή και στην ακμή των σωματικών και ψυχικών του δυνάμεων. Αν αυτές τις σπαταλήσει και αντί για ευωδία βγάλει δυσωδία, αντί για όμορφα χρώματα σκοτεινιάζει, τότε έχει χάσει την ευκαιρία της ζωής του. Για αυτό και όλοι οι άγιοι λέγανε: "όσο είμαστε νέοι να δουλέψουμε για να έχουμε στα γεράματα". Όχι να δουλέψουμε να μαζέψουμε χρήματα, να δουλέψουμε πνευματικά, να αποκτήσουμε καρπό από τον οποίο θα τρεφόμαστε στα γεράματα. Στα γεράματα ο άνθρωπος δεν μπορεί να βάλει αρχή γιατί και να θέλει κάποια πράγματα δεν μπορεί να τα κάνει εύκολα. Έρχονται κάποιοι άνθρωποι να εξομολογηθούν πρώτη φορά στα εβδομήντα τους, λένε κάποια πράγματα, διαβάζεται η συγχωρητικη ευχή, αλλά είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουν πλέον γιατί τα πάθη έχουν ριζώσει. Και αν πρακτικά ξεφύγουν, η ψυχή τους πότε θα προλάβει να καθαριστεί, όταν έχει ζήσει με έναν ορισμένο τρόπο για παράδειγμα εβδομήντα χρόνια.
Οι νέοι όμως συνήθως φοβόμαστε να ακολουθήσουμε το θέλημα του Θεού στην ζωή μας, γιατί έχουμε μεγαλώσει με τον εγωισμό ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου και κατά συνέπεια πρέπει να περάσει το δικό μας θέλημα.
Ο καλός εγωισμός λέει ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου. Αυτό είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς ειδικά μόλις βγει από το οικογενειακό του περιβάλλον και πάει σε μία δουλειά όπου ξαφνικά ανακαλύπτει ότι δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Αν λοιπόν ο νέος έχει καλόν εγωισμό, καλή αγάπη για τον εαυτό του, οφείλει να κάνει τα πάντα για να είναι ενωμένος με το κέντρο του κόσμου που είναι ο Χριστός. Εφόσον θα είναι ενωμένος με τον Χριστό όλα τα θεληματα του θα ευλογηθούν με τον καλύτερο τρόπο.
Πολλές φορές μπορεί να πω ότι θέλω μία γυναίκα να ζήσω τον έρωτα. Νομίζω λοιπόν ότι αν συναντήσω την πρώτη κοπέλα μπροστά μου και να βρεθούμε ερωτικά σε ένα παράφορο πάθος, με αυτόν τον τρόπο θα ζήσω τον έρωτα. Τον ζω για δεκαπέντε μέρες, για δύο μήνες, μετά εξαφανίζεται και έτσι ψάχνω να βρω άλλη κοπέλα. Έρχεται ο Χριστός και σου λέει: «Και εγώ θέλω να ζήσεις τον έρωτα. Φτιάξε το δικό σου οικοδόμημα από την αρχή, με δικά σου θεμέλια, με δική σου ρίζα με έναν σύντροφο, με τον οποίον θα έχεις και την ευχή του Θεού και δεν θα έχεις μέτρο σύγκρισης γιατί δεν θα έχεις γνωρίσει ούτε εσύ άλλη γυναίκα ούτε η γυναίκα σου άλλον άνδρα. Στην κάθε δυσκολία που θα αντιμετωπίζετε μαζί θα την ξεπεράσετε, με την αγάπη σας και την βοήθεια του Θεού. » Έτσι ο έρωτας αντί να μειώνεται με το πέρασμα του χρόνου θα μεγαλώνει και θα γίνεται πιο καλός .
Με τον κοσμικό τρόπο ο έρωτας εξανεμίζεται. Δεν είναι ο γάμος που φθείρει τον έρωτα. Ο γάμος όταν φθείρει τον έρωτα, δείχνει ότι δεν υπήρχε ποτέ έρωτας. Ο κατά Χριστόν γάμος και συντηρεί και εξωραΐζει τον έρωτά μας και τον κάνει να έχει μεγαλύτερη διάρκεια και ποιότητα. Αυτό γιατί είναι το οικοδόμημα που έχουμε χτίσει και οι δυο. Δεν έχουμε λοξοδρομήματα δεξιά και αριστερά και δεν μένει κάτι ανικανοποίητο επειδή βλέπουμε ο ένας τον άλλον σαν δώρο του Χριστού στην ζωή μας και αγωνιζόμαστε να κάνουμε ο ένας τον άλλον χαρούμενο. Έτσι συντηρείται ο έρωτας και αυξάνεται. Δεν έχουμε καταλάβει ότι το θέλημά μας εξυπηρετείται καλύτερα μέσα από το θέλημα του Θεού. Το θέλημά μας όταν γίνει με τον τρόπο που θέλει ο Θεός, μας ικανοποιεί. Δεν ικανοποιεί όμως αυτό που λέμε ότι θέλουμε. Ικανοποιεί αυτό που θέλει η καρδιά μας και το οποίο αυτό δεν το γνωρίζουμε ακόμη, γιατί δεν έχουμε καθαρή ματιά να δούμε τι θέλει πραγματικά.
«Ο Θεός θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» Αυτό είναι ένα πρωταρχικό θέλημα του Θεού. Το ίδιο πράγμα το θέλουν και οι καρδιές όλων των ανθρώπων γιατί πλάστηκαν από τον Θεό. Η σωτηρία τους βρίσκεται μόνο κοντά στον Θεό. Αναζητούν τον Θεό. Υπάρχει αυτή η νοσταλγία φυτεμένη μέσα τους. Θυμούνται οι ψυχές τον δημιουργό τους και θέλουν να βρεθούν κοντά του. Τα πάθη μας και οι θεωρίες που έχουμε στο μυαλό μας δεν μας αφήνουν να δούμε αυτό το πρωταρχικό θέλημα της ψυχής μας και νομίζουμε ότι έχουμε άλλες επιθυμίες και άλλα θέλω από το θέλημα του Θεού. Έτσι τα πάθη δημιουργούν μία αιθάλη, ένα σύννεφο και δεν μας αφήνουν να δούμε τι θέλουμε. Στην ουσία όμως το δικό μας θέλημα ταυτίζεται με το θέλημα του Θεού.
EΡΩΤΗΣΗ. Πατέρα Γεώργιε, πώς βλέπετε την κίνηση της Τουρκίας να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί;
Σχετικά με το θέμα της Αγίας Σοφίας και της μετατροπής της σε τζαμί, απλά θεωρώ ότι οι Τούρκοι ξεπερνώντας τα εσκαμμένα θα ξεχειλισουν το ποτήρι της οργής του Θεού και πολύ σύντομα θα δούμε να ανατρέπονται πολλά πράγματα, όπως η φαινομενική παντοδυναμία τους και οι ισχυρές συμμαχίες που φαίνεται ότι έχουν. Θα δούμε λοιπόν να επαληθεύονται αυτά που λένε οι Άγιοι Πατέρες ότι θα πέσουν όλες οι δυνάμεις σαν τα αρπακτικά πάνω στην Τουρκία, όπως έγινε και παλαιότερα την εποχή της πτώσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, για να πάρουν ο καθένας ότι μπορεί περισσότερο. Μακάρι ο λαός της Τουρκίας και οι άρχοντες της να είχαν φώτιση και να μπορούσαν να φερθούν πιο συνεργάσιμα στους γείτονες και να μην επισωρεύουν πάνω τους αυτήν την μεγάλη οργή. Δεν είναι καλό αυτή η οργή. Αυτή θα πέσει πάνω στα κεφάλια τους και στα κεφάλια των παιδιών τους. Δυστυχώς.
ΕΡΩΤΗΣΗ. Πώς θα καταλάβουμε αν μας ταιριάζει ο έγγαμος ή ο άγαμος βίος (του μοναχού);
Αυτό το ερώτημα, πώς θα καταλάβω αν είμαι για γάμο ή για μοναστήρι, μου τίθεται πολλές φορές. Όταν συμβαίνει αυτό γελάω μέσα μου γιατί μου φαίνεται σαν ψευτοδίλημμα. Όταν ο άνθρωπος πάρει την βασική απόφαση να είναι με τον Χριστό, συμβαίνουν τα εξής πράγματα: αρχίζει να καθαρίζεται από τα πάθη του, χαριτώνεται, ταπεινώνεται, προσεύχεται και παίρνει πληροφορία μέσα του. Η καρδιά του πληροφορείται και είναι πιο ξεκάθαρος στις επιλογές του.
Αν όμως για κάποιο λόγο δεν είναι σαφές μέσα του το τι θα κάνει, αυτό μπορεί να σημαίνει άλλα πράγματα. Για παράδειγμα ότι μπορεί να κάνει και στον ένα δρόμο και στον άλλο, ή μπορεί να σημαίνει ότι δεν είναι πολύ κατάλληλος ούτε για τον ένα, ούτε για τον άλλο δρόμο. Ή μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο που δεν μπορούμε να εξιχνιάσουμε, γιατί η περίπτωση του κάθε ανθρώπου είναι ξεχωριστή.
Έχουμε σκεφτεί ποτέ ότι έχουμε πολλές περιπτώσεις Αγίων της εκκλησίας που πήγαν σε μοναστήρι σε πολύ νεαρή ηλικία, π.χ. δέκα, δώδεκα ετών και επειδή δούλεψαν φιλότιμα εκεί που οδηγήθηκαν αγίασαν. Αντίστοιχα υπάρχουν περιπτώσεις γυναικών και ανδρών που τους παντρεψαν οι γονείς τους, σε παλαιότερες εποχές σε εξίσου μικρή ηλικία 13-15 χρονών. Αυτοί οι άνθρωποι έζησαν μαζί, αγίασαν, σεβάστηκαν πολύ ο ένας τον άλλον και είναι κοντά στον Χριστό. Άρα βλέποντας αυτά τα παραδείγματα , μήπως πρέπει να σκεφτούμε ότι ο Χριστός θέλει να πάρουμε μία απόφαση και να προσπαθήσουμε να την τηρήσουμε Θεοπρεπώς. Έγινες μοναχός, πήγες στο μοναστήρι, ακόμα και αν ανακαλύψεις μετά από πολλά χρόνια ότι ίσως θα ήθελες κάτι άλλο, θα πεις στον εαυτό σου «όπα, δέστε με στο κατάρτι», όπως έκανε ο Οδυσσέας όταν πέρναγε από τις σειρήνες. Έρχεται πάντα η στιγμή στον άνθρωπο που λέει «δέστε με στο κατάρτι», που καλείται να ρίξει άγκυρα στην επιλογή του και να την υπηρετήσει μέχρι τέλους. Αυτό είναι η υπομονή που μας μιλάει το Ευαγγέλιο.
Είναι και η επιμονή στον αγώνα. Είναι και άσκηση αλλά και μαρτύριο, το οποίο εξαγιάζει τον άνθρωπο και τον κάνει ακόμα πιο όμορφο μπροστά στα μάτια του Θεού. Πόσες φορές έγγαμοι δεν έχουν πάρει κάποια πληροφορία, ότι ίσως έκανα λάθος στην επιλογή του έγγαμου βίου, είτε και του προσώπου που έχω δίπλα μου; Αυτοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, αυτούς που φεύγουνε κακήν κακώς και σε αυτούς που μένουν και εργάζονται. Αυτοί που μένουν και εργάζονται δικαιώνονται! Αυτοί που φεύγουν συνήθως πάνε σε μία ακόμη αποτυχημένη επιλογή γιατί τελούν υπό το κράτος του πανικού και την επήρεια του πονηρού. Αυτός που βάζει την αμφιβολία μέσα μας και το ανικανοποίητο είναι ο διάβολος. Οπότε ας μην κουράζουμε το μυαλό μας και για αυτό είπα ότι πρόκειται και για ψευτοδίλημμα. Ο Θεός θέλει να σωθούμε. Ας πάρουμε την απόφασή μας. Αν θα πάμε στο μοναστήρι, αν θα κάνουμε έναν γάμο ή αν δεν μπορούμε, ούτε εδώ ούτε εκεί να κάτσουμε στην ενορία μας, στο σπιτάκι μας, να βοηθάμε όσο μπορούμε με υπακοή στον πνευματικό μας, να έχουμε χριστιανική ζωή και να διοχετεύσουμε αυτήν την αγάπη που έχουμε μέσα μας ώστε και εμείς να είμαστε γεμάτοι και οι άλλοι άνθρωποι να αντιλαμβάνονται αυτή την αγάπη και να χαιρόμαστε!
ΕΡΩΤΗΣΗ. Πολλές φορές μπλοκάρουμε στην ιδέα του γιατί δεν έχουμε παντρευτεί και γιατί δεν ζούμε την ιδανική σχέση όπως την έχουμε ονειρευτεί.
Έχουμε κακή εκπαίδευση από τα σπίτια μας. Μας μεγαλώνουν ότι πρέπει οπωσδήποτε να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, θα πάρεις τον καλύτερο άνδρα ή την καλύτερη κοπέλα και τρέφουν το μυαλό των ανθρώπων με παραμυθάκια. Όπως και αυτό το "βίος ανθόσπαρτος" που λέγανε παλιά στους γάμους, είναι αλήθεια; Ο ίδιος ο Χριστός λέγει ότι: "εν τω κόσμο τούτω θλίψιν εξετε" (=θα έχετε θλίψη). Πώς θα είναι ανθόσπαρτος ο βίος. Ακόμα και με την καλύτερη γυναίκα και με τον καλύτερο άνδρα καλούμαστε πάντα να ξεπεράσουμε προβλήματα, δυσκολίες, να αγωνιστούμε. Ο βίος είναι αγκαθόσπαρτος αλλά με την αγάπη, τον αγώνα τον χριστιανικό τα αγκάθια βγάζουν λουλούδια! Αυτή είναι η ορθόδοξη θεώρηση της ζωής!
ΕΡΩΤΗΣΗ. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλουν να παντρευτούν αλλά δεν προκύπτει και για αυτό είναι απαρηγόρητοι. Που πρέπει να στραφούν;
Αν αναλογιστούν ότι υπάρχει ένας γαμπρός περιζήτητος ή αντίστοιχα μία νύφη που τους αγαπά και τους θέλει, αυτός είναι ο Χριστός, θα πάψουν να είναι απαρηγόρητοι! Η οποιαδήποτε γυναίκα που μένει ανύπαντρη, να σκεφτεί ότι μπορεί να παντρευτεί τον Χριστό. Μέσα από τον Χριστό μπορεί να στρέψει την αγάπη της, σε κοινωνική εργασία, σε έργα αγάπης, στην προσευχή στην λατρεία του Θεού.
Οι μοναχές που στρέφουν την αγάπη τους και τις βλέπεις τις περισσότερες και λάμπουν; Την στρέφουν στον Χριστό. Δεν έχουν σαρκική και συναισθηματική σχέση με κάποιο πρόσωπο αλλά τις βλέπεις ότι είναι ικανοποιημένες. Ομοίως και πολλοί άνθρωποι που ζήσανε μέσα στον κόσμο και εργάστηκαν φιλανθρωπικά και ιεραποστολικά, αγίασαν, σαν άγγελοι βρέθηκαν μπροστά στην κοινωνία και έτσι τους αντιμετώπισε και ο κόσμος. Δεν αφηνόμαστε στον Χριστό για αυτό ζούμε αυτά τα αδιέξοδα. Ας στραφούμε στον Χριστό με όλο μας το είναι, όλη μας την καρδιά, όλη μας την διάνοια, όλη μας την ψυχή, με όλη μας την ψυχοσωματική ύπαρξη και θα δούμε ξαφνικά όλα να αλλάζουν μέσα μας και θα βρούμε όλα τα πράγματα που χρειάζεται η ζωή μας!
Πάτερ Γεώργιε, πολλά μικρά παιδάκια, που έχουμε στα κατηχητικά, μας εκμυστηρεύονται ότι στα σπίτια τους, επικρατεί ένα κλίμα μεγάλης έντασης, με συνεχείς φωνές και καυγάδες. Τα παιδάκια στεναχωριούνται αφάνταστα. Τι μπορούμε να τα συμβουλεύσουμε;
Η ένταση που κυριαρχεί στις σχέσεις των ανθρώπων, δυστυχώς υπάρχει και ανάμεσα στα ζευγάρια. Αυτή γίνεται αντιληπτή από τα παιδιά και έχει μεγάλες συνέπειες στις ψυχές τους, πληγώνονται και είναι σαν να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Αυτό γιατί η βάση πάνω στην οποία πατάνε τα παιδιά είναι οι γονείς. Αν δούνε τους γονείς να είναι μαλωμενοι, να τσακώνονται, τρομοκρατούνται. Όταν τα παιδιά έρχονται σε εμάς και μας καθιστούν κοινωνούς αυτής της ανησυχίας τους και της κατάστασης που βιώνουν στο σπίτι, καλό είναι να τα συμβουλεύουμε να κάνουν προσευχή και να έχουν την υπομονή που μπορούν σαν παιδιά.
Εφόσον είμαστε κατηχητές, παιδαγωγοί, αν υπάρχει τρόπος, να παρέμβουμε προς τους γονείς. Να τους πούμε, κοιτάξτε αυτό που κάνετε έχει μεγάλες, αρνητικές συνέπειες στο παιδί σας. Έτσι από την πλευρά μας, με αυτόν τον τρόπο, θα κάνουμε ότι μπορούμε. Βέβαια η λύση αυτού του ζητήματος είναι να έχει ο άνθρωπος ειρήνη μέσα του. Για να έχει ειρήνη μέσα του πρέπει να εργάζεται τις εντολές του Θεού, να έχει ήσυχη συνείδηση, να κοινωνεί των αχράντων μυστηρίων κατόπιν σωστής προετοιμασίας και να προσπαθεί να αφήνει κατά μέρος τον εγωισμό που είναι ο μεγάλος εχθρός. Το εγώ μας είναι ένας λίθος τεράστιος που μας κλείνει την θύρα του παραδείσου..Αν αφήσουμε αυτό το εγώ στην άκρη πολλά πράγματα θα μπουν στην θέση τους.
Τι έχετε να μας συμβουλεύσετε, για το ενδεχόμενο ενός δεύτερου κύματος κορωνοϊού το φθινόπωρο; Πως θα μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε;
Ελπίζουμε να μην υπάρξει κάποιο νέο κύμα έξαρσης του κορωνοϊού και να μην υπάρξει η ίδια αντιμετώπιση της εκκλησίας όπως τον προηγούμενο καιρό, γιατί αυτό θα είναι δύσκολο για τους ανθρώπους. Έχω την γνώμη ότι την εκκλησία ειδικά σε αυτές τις δύσκολες περιπτώσεις την χρειαζόμαστε ακόμη περισσότερο. Αν ο μη γένοιτο συμβεί πάλι το ίδιο, πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να εντείνουν τις προσευχές τους και οι ενορίες πρέπει να δημιουργήσουν περισσότερες ευκαιρίες για τους ανθρώπους για να μπορέσουν να εκκλησιαστούν, να προσευχηθούν, να εξομολογηθούν, να κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων ώστε να μπορούν να σταθούν δυνατοί απέναντι σε οποιαδήποτε δυσκολία προκύψει, είτε πρόκειται από κορωνοϊό είτε από οτιδήποτε άλλο αίτιο. Μια καλή ενορία έχει τον τρόπο να οικονομήσει τους ανθρώπους της. Εμείς οι πιστοί, ως σώμα της εκκλησίας να απευθυνθούμε στους ιερείς και να ζητήσουμε την βοήθεια τους, την ποιμαντική τους μέριμνα. Πιστεύω ότι κανένας ιερέας δεν θα αρνηθεί.
Τι πιστεύετε για την στάση της Ιεράς Συνόδου όλη αυτή την δύσκολη περίοδο. Ποια είναι τα όρια, μεταξύ δίκαιας αγανάκτησης και ιεροκατηγορίας;
Όλοι οι άνθρωποι κληρικοί και λαϊκοί είτε μεμονωμένα είτε και εν σύνολο μπορεί να κάνουνε κάποια λάθη. Αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει να μπαίνουμε στην διαδικασία να κατηγορουμε και μάλιστα να το κάνουμε και χωρίς πόνο και χωρίς να γνωρίζουμε τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν για την λήψη μιας απόφασης. Όποτε καλό είναι τουλάχιστον να μην κατηγορουμε κανέναν. Αν αισθανόμαστε ότι κάτι από αυτά που συμβαίνουν είναι αντίθετο με την γνώμη μας η και με την διδασκαλία της εκκλησίας, να απευθυνόμαστε ως παιδιά προς τον πατέρα, είτε τον ιερέα μας, είτε τον πνευματικό μας , είτε τον επίσκοπο μας και να μιλούμε εκεί και να λέμε αυτό που νιώθουμε. Η αρχιεπισκοπή είναι σώμα της εκκλησίας όπως και εμείς. Όλοι ανήκουμε στο ίδιο σώμα! Όταν ο ένας λέει την γνώμη του στον άλλο τον κάνει πιο πλούσιο. Τον κάνει πιο ενεργό σε όλα και να έχει πιο μεγάλη γνώση της πραγματικότητας. Όπως λοιπόν εκείνοι έχουν χρέος να προνοούν και να φυλάττουν εμάς, έτσι και εμείς έχουμε χρέος να λέμε την γνώμη μας σαν παιδιά προς τον πατέρα. Ακολούθως πρέπει να κάνουμε την υπακοή που οφείλουμε, εκτός βέβαια αιρέσεως και αμαρτίας.
ΕΡΩΤΗΣΗ. Στην περίοδο του εγκλεισμού λόγω κορωνοϊού εκφράστηκε έντονα η άποψη, από μερίδα πιστών, ότι η Ιερά σύνοδος δεν ήταν ανοιχτή στο να ακουστούν άλλες απόψεις. Τι πιστεύετε για αυτό;
Δεν νομίζω ότι είναι αλήθεια αυτό. Όποιος ήθελε να μιλήσει στον επίσκοπο του δεν πιστεύω ότι εκείνος θα έκλεινε τα αυτιά του. Υπήρξε μια απαγόρευση για τις δημοσίες τοποθετήσεις για το θέμα του κορωνοιου και των μέτρων από κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς. Αυτό ίσως ήθελε να περιορίσει την σύγχυση που επικρατούσε στις ψυχές των ανθρώπων.
Ξέρετε είναι και αυτό μια ευθύνη. Αν ο ένας λέει άσπρο και ο άλλος λέει μαύρο, υπάρχει κίνδυνος όχι μόνο να διχαστούν οι άνθρωποι αλλά και να σκανδαλιστούν και να απωλεστούν. Νομίζω ότι αυτό δεν ήταν ένα μέτρο φίμωσης, αλλά μέτρο για να σταματήσει μια άναρχη πολυφωνία. Η εκκλησία έχει τρόπο να ακούει και να μιλάει. Ας απευθυνθούμε στον ιερέα μας, στον επίσκοπο μας και εκείνος θα μεταφέρει την φωνή μας όταν χρειάζεται στην Σύνοδο. Το ότι είπε η σύνοδος ότι δεν επιτρέπονται οι δημόσιες τοποθετήσεις για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, δεν σήμαινε ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα να απευθυνθούν στην σύνοδο, όπως κάνανε πολλοί, και να στείλουν γράμμα, email και να λάβουν και κάποιες απαντήσεις.
EΡΩΤΗΣΗ. Πατέρα Γεώργιε, η δική σας προσφορά, το δικό σας παράδειγμα την περίοδο του εγκλεισμού λόγω κορωνοιου, αποτελεί για εμάς πρότυπο. Πείτε μας, πως βρήκατε την δύναμη και υπομείνατε όλη αυτήν την λάσπη, που σας εκτόξευσαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης;
Καταρχάς θα ήθελα να πω ότι δεν θεωρώ ότι έκανα κάτι μοναδικό και ηρωικό. Οι περισσότεροι κληρικοί μας κοινωνουσαν τους ανθρώπους και το έκαναν πραγματικά με τον καλύτερο τρόπο. Από εκεί και έπειτα, τα κανάλια έχουν την δική τους δουλειά. Εκείνοι που είναι υπεύθυνοι στα μέσα ενημέρωσης τους ζητάνε κάποιο θέμα. Βγάζουν λοιπόν το θέμα και λένε, λένε και αν ασχοληθείς μαζί τους δεν θα βγάλεις άκρη. Δεν άκουσα τίποτα από την λάσπη που λέτε ότι έπεσε πάνω μου. Δεν κάθησα να δω τίποτα. Δεν είδα καμία είδηση. Έλεγα το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με" και έκανα την δουλειά μου. Τους απάντησα όπως είδατε λιτά με μία γραπτή δήλωση και μια φορά προφορικά έξω από τον ναό και μέχρι εκεί.
Δεν ασχολήθηκα με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γιατί δεν έχω εμπιστοσύνη στο πως διαχειρίζονται τα πράγματα και δεν ήθελα να ταραχθώ μέσα μου προσπαθώντας να αποδείξω στον κάθε άνθρωπο που είχε την δική του άποψη τι είμαι εγώ και τι κάνω και γιατί. Όποιος θέλει εδώ είναι η εκκλησία και μπορεί να έρθει. Πραγματικά πολλοί άνθρωποι ήρθαν και με βρήκαν και ακόμη και τώρα έρχονται. Άλλος έχει ωφεληθεί από αυτό που έγινε, άλλος σκανδαλίστηκε, δεν ξέρω πως ο καθένας το αντιμετωπίζει. Εγώ ξέρω ότι ο κάθε άνθρωπος λογοδοτεί στον Θεό. Οπότε προτίμησα αντί να λογοδοτήσω στα κανάλια να αφήσω τον εαυτό μου να με κρίνει ο Θεός.
ΕΡΩΤΗΣΗ.Δεχθήκατε κάποια παρατήρηση από την ιεραρχία της εκκλησίας για το θέμα της Θείας Κοινωνίας την περίοδο του εγκλεισμού λόγω του Κορωνοιου;
Δεν είχα καμία αρνητική όχληση από τον επίσκοπο, από τον αρχιεπίσκοπο, την σύνοδο, ούτε από κανέναν από την ιεραρχία της εκκλησίας. Νομίζω ότι με έναν όμορφο και διακριτικό τρόπο είπε και ο αρχιεπίσκοπος ότι το θέμα της Θείας Κοινωνίας δεν συζητάτε, είναι αδιαπραγμάτευτο οπότε δεν υπήρχε λόγος να δοθεί περαιτέρω συνέχεια στο γεγονός.
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΝΕΩΝ. θεωρούμε ότι αρκετοί ιερείς κοινωνούσαν τον κόσμο την περίοδο του εγκλεισμού. Τα μέσα ήθελαν θέμα και εσείς λειτουργείτε στο κέντρο, κάποιος σκανδαλίστηκε και έτσι βρήκαν είδηση.
Ήθελαν λίγο να διογκώσουν το θέμα. Γιατί αν βρίσκονταν ένας ιερέας να τον παίρνουν οι κάμερες όταν τον πηγαίνουν οι αστυνομικοί στο τμήμα, θα είχε προκαλέσει αυτό φόβο και στους άλλους κληρικούς. Τα έφερε έτσι ο Θεός, να μην καταστεί δυνατόν να με πάνε με τις χειροπέδες, όποτε δεν φοβήθηκαν οι κληρικοί. Αντιθέτως από τα μηνύματα που λάβαμε είδαμε ότι πάρα πολλοί πήραν θάρρος και κοινωνούσαν και αυτοί τους ανθρώπους ως όφειλαν κατά την ιερατική τους συνείδηση.
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΝΕΩΝ. Όλη αυτή η προσπάθεια των ιερέων την περίοδο του εγκλεισμού να κοινωνήσουν τον κόσμο ήταν πολύ συγκινητική. Είδαμε κληρικούς να προσφέρουν την Θεία Κοινωνία με τρεμάμενη ψυχή. Ο κόσμος εισέπραξε όλη αυτήν την αγάπη.
Να κάνουμε το σταυρό μας, να κάνουμε την προσευχή μας, να κάνουμε την εργασία των εντολών του Θεού, να κάνουμε την υπακοή στο θέλημα του Θεού και στην μακραίωνη ορθόδοξη παράδοση που έχουμε και με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να ξεπεράσουμε όλες τις δυσκολίες. Να μην φοβάστε τίποτα. Γιατί μπορεί να έρθουν και χειρότερα πράγματα. Δεν ήταν αυτό που περάσαμε το χειρότερο. Αυτό ήταν κάτι. Τι θα κάνουμε αν έρθει κάτι χειρότερο; Θα παραδώσουμε τα όπλα; Εδώ οι πρόγονοι μας πέρασαν από τουρκοκρατία, από γερμανική κατοχή, από εμφύλιο. Έχουμε χριστιανούς, λαϊκούς και κληρικούς που μαρτύρησαν και τότε και στις μέρες μας.
Και εμείς είμαστε απόγονοι μαρτύρων και ίσως να είμαστε και οι επόμενοι μάρτυρες. Κάνεις δεν το ξέρει αυτό. Είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά ο χριστιανός πρέπει να είναι συμβιβασμενος με την ιδέα του μαρτυρίου. Ο Χριστός δεν μας έταξε καλοπέραση. Ο Χριστός μας είπε: "Εν τω κόσμω τούτω θλίψιν εξετε". Σε άλλο σημείο είπε "Επειδή μισεί εμένα ο κόσμος μισεί και εσάς. Αν ήσασταν από αυτόν τον κόσμο, ο κόσμος θα σας αγαπούσε, αλλά επειδή δεν είστε, ο κόσμος σας μισεί." Το λέει ξεκάθαρα το ευαγγέλιο. Ο καθένας έχει να σηκώσει τον Σταυρό!
Αυτά τα όμορφα και συγκινητικά λόγια μας είπε ο παπά Γιώργης της καρδιάς μας. Σας ευχαριστούμε θερμά, πατέρα Γεώργιε! Εύχεστε για όλο τον κόσμο, την πατρίδα μας, τα παιδιά των Αγίων Δημητρίου και Πορφυρίου Θεσσαλονίκης και ιδιαίτερα για όλους τους νέους και τις νέες, που με πολλές δυσκολίες προσπαθούν να ξεκινήσουν την ζωή τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου