ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2019

Αλίμονο σε αυτούς που δεν έχουν θλίψεις



Έκτακτο παράρτημα
 

Είπε Γέρων: Ξέρω ότι οι καιροί είναι δύσκολοι.
χάθηκε το χαμόγελό,
χάθηκε η ανθρωπιά,
χάθηκε η αξιοπρέπεια,
 

χάθηκε η αγνότητα.
Ξέρω όμως ότι κάνουμε ακόμη όνειρα.
Ας μη σταματήσουμε...
Χαμόγελο και προχωράμε..

Το να διδάσκεις τους άλλους είναι τόσο εύκολο, όσο το να ρίχνεις πέτρες από ένα καμπαναριό...!!
Το να εφαρμόζεις όμως όσα διδάσκεις, αυτό είναι σαν να ανεβάζεις τις πέτρες εκεί πάνω... Τόσο διαφέρει η διδασκαλία από την εφαρμογή...!!


Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

Αλίμονο σε αυτούς που δεν έχουν θλίψεις
σε αυτόν τον κόσμο και νομίζουν ότι ο Θεός είναι μαζί τους.
Αλίμονο στους Ανθρώπους που στην ζωή τους δεν είχαν ποτέ αρρώστια! Καμία συκοφαντία! Καμία θλίψη! Κανένα βάσανο. Ο Θεός τους εγκατέλειψε... Και θα τα πληρώσουν μαζί στην άλλη ζωή. 

Είναι πολλοί που σκανδαλίζονται και λένε : για δες έχουν κάνει ένα σωρό βρωμιές στην ζωή τους και όλα τους πάνε ευνοϊκά και εμείς με τον σταυρό στο χέρι υποφέρουμε.
Επιτρέπει ο Θεός να περάσουν καλά εδώ, διότι δεν πρόκειται να απολαύσουν τα αγαθά του άλλου κόσμου. Μας συμφέρει να ξεχρεώσουμε εδώ τις αμαρτίες μας για να πάμε καθαροί πάνω.


Γέροντας Γαβριήλ, Καρυές


Μάθε με, Κύριε, να σε βλέπω παντού
 


Έκτακτο παράρτημα

Μάθε με,
Κύριε,
να Σε βλέπω
παντού.

Στα σύννεφα
και στη βροχή,
στον ήλιο και στο χιόνι...

Στο φίλο μου
τον άθεο,
που τόνε πνίγουν
πόνοι.

Στο στεναγμό
της μάνας μου,
στο δάκρυ του καθένα,
να νιώθω πως στα τρίσβαθα
όλοι ζητούν
Εσένα.

Κι όσοι δήθεν
Σε ξέχασαν,
και ζούνε μακριά Σου,
κρυφή λαχτάρα έχουνε,
να βρουν
την αγκαλιά Σου.


Και:

Πώς να περάσεις τη νύχτα
Σχιζοφρένεια ή πίστη στον Ι. Χριστό δι' αγάπης ενεργουμένη; 
Η θρησκεία της χαράς - Γελαστοί άγιοι
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!

Είσαι ο άνθρωπός μου;
Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο...
Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου... 

Το «παπαδαριό» και οι αμβλώσεις


Τάκης Θεοδωρόπουλος
 

Ευτυχώς υπάρχει η Ιερά Σύνοδος που δίνει την ευκαιρία στις κοινότητες των προοδευτικών να αποδεικνύουν ότι είναι προοδευτικοί. Τελευταίο σουξέ το θέμα των αμβλώσεων. «Παπαδαριό» τους ανεβάζει και τους κατεβάζει το επαναστατικό Διαδίκτυο, αναθεματίζοντάς τους, εξορίζοντάς τους στον Μεσαίωνα επειδή τόλμησαν να ταχθούν κατά των αμβλώσεων και να κηρύξουν την «ημέρα του αγέννητου παιδιού».

Η Εκκλησία, και όχι μόνον η Εκκλησία της Ελλάδος, είναι από τη φύση της οργανισμός συντηρητικός. Στηρίζει την ύπαρξή της στην υπεράσπιση αξιών που αποτελούν τον κορμό της σκέψης της και της συμπεριφοράς της. Αν δεν ανταποκρίνεται πάντα σε αυτές τις αρχές αυτό είναι άλλο ζήτημα. Την αποτελούν άνθρωποι και αυτοί οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες. Όταν πιστεύεις και κηρύσσεις πως η ζωή είναι δώρο του Θεού, θα ήταν παράλογο να υποστήριζες πως είσαι υπέρ των αμβλώσεων. Είναι άλλο να διαφωνείς με τη στάση της Εκκλησίας και άλλο να την απαξιώνεις επειδή υπερασπίζεται την πίστη της.

Να υπενθυμίσω στους κήρυκες της προοδευτικής σκέψης πως στη δεκαετία του ’70, όταν η Καθολική Εκκλησία είχε προτείνει δημοψήφισμα για το θέμα, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι είχε ταχθεί κατά της νομιμοποίησης των αμβλώσεων. Οι αριστεροί φίλοι τού είχαν επιτεθεί. Κάποιος ψυχαναλυτής είχε αποφανθεί πως επειδή ήταν ομοφυλόφιλος ταυτιζόταν με το έμβρυο μέσα στη μήτρα. Ποιος είπε ότι η ψυχανάλυση σε απαλλάσσει από τον φόρο της βλακείας; Επικαλούμαι τη στάση του εμβληματικού Παζολίνι επειδή αποδεικνύει ότι το ζήτημα δεν εντάσσεται στον μανιχαϊσμό που χωρίζει το ανθρώπινο σύμπαν σε προοδευτικούς και συντηρητικούς. Είναι ζήτημα πολυπλοκότερο από τη γραβάτα.

Όσο για τον όρο «αγέννητο παιδί» που τους φαίνεται τόσο παράλογος και σκοταδιστικός, παραπέμπω στη συγκίνηση των γονιών όταν στο πρώτο υπερηχογράφημα ακούσουν τους χτύπους της καρδιάς του ασχημάτιστου ακόμη πλάσματος. Δεν έχουν δει το πρόσωπό του, δεν το έχουν πιάσει στα χέρια τους, όμως είναι το παιδί τους. Έχει ταυτότητα και ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο. Εξάλλου αν ο γυναικολόγος έχει επιστημονική συνείδηση, όσο προοδευτικός κι αν είναι, θα κάνει ό,τι μπορεί για να μεταπείσει τη μητέρα ακόμη κι αν είναι ο ίδιος που θα δεχθεί να πραγματοποιήσει την άμβλωση.

Η στάση της Εκκλησίας αναδεικνύει ένα σοβαρό ζήτημα. Η αποδοχή της άμβλωσης δεν είναι προφανής, όπως θέλει να μας την παρουσιάσει η κυρίαρχη προοδευτική σκέψη. Και η αλήθεια είναι ότι σε έναν κόσμο που θεωρεί προφανή, αν όχι αναγκαία, κάθε υπέρβαση ορίων και αξιών που έχει κληρονομήσει, κάποιοι πρέπει να μας υπενθυμίζουν πως η αλόγιστη κατάργηση των ορίων οδηγεί στη βαρβαρότητα.

Ανήκω στη γενιά της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Ήταν τα ωραία αυτά χρόνια που τα παραδοσιακά αφροδίσια είχαν καταπολεμηθεί από τα αντιβιοτικά και ο τρόμος του AIDS δεν είχε κάνει την εμφάνισή του. Κενό αναστολών. Οι προφυλάξεις θεωρούνταν περιττές, όταν δεν αντιμετωπίζονταν ως ενοχλητικές. Το αποτέλεσμα είναι ότι μια ολονυχτία παρά θίν’ αλός μπορούσε να οδηγήσει τη γυναίκα στο μαιευτήριο δύο μήνες μετά για να «ρίξει» ό,τι περίσσεψε από την απόλαυση. Ο,τι πιο απλό το θεωρούσαμε τότε, ώσπου ήρθε η ώρα να κάνουμε κι εμείς παιδιά και να διαπιστώσουμε ότι δεν ήταν δα και τόσο απλό.

Δεν έχω αντίρρηση ότι ιεράρχες υποτιμούν με τη στάση τους την Εκκλησία. Όπως εκείνος που συνέδεσε την ομοφυλοφιλία με τον πρωκτικό έρωτα κατά τη διάρκεια της κύησης. Δεν εξηγεί βέβαια τη γυναικεία ομοφυλοφιλία, όμως αυτή μάλλον δεν τον απασχολεί. Για περισσότερες πληροφορίες τον παραπέμπω στον λόγο του Αριστοφάνη στο πλατωνικό «Συμπόσιο». Είναι αφελής ο άνθρωπος, είναι πονηρός ή απλώς αγράμματος; Ένα είναι το βέβαιο. Οι ανοησίες τέτοιου τύπου υποβαθμίζουν την Εκκλησία και τη ρίχνουν βορά στη χλεύη του αντικληρικαλισμού. ["Ν": θεωρούμε ότι η εκτίμησή του σφάλλει σε αυτό το ζήτημα. Κατ' αρχάς, ο Μόρφου Νεόφυτος (τον οποίο προφανώς ο αρθρογράφος δεν έχει ακουστά) είναι ένας άγιος ιεράρχης. Για το επίμαχο θέμα περισσότερα εδώ. Θεωρούμε επίσης καλοπροαίρετα ότι σφάλλει, λόγω άγνοιας, στις παρακάτω εκτιμήσεις του για τον μακαριστό Χριστόδουλο (κατ' εμάς, έβλεπε πολύ πιο μακριά από τις "ταυτότητες") & τους "ζηλωτές"].

Ισχυρό ταμπού της γενιάς μου ο αντικληρικαλισμός. Συμβαδίζει με τις υποχρεώσεις που μας επέβαλε η σεξουαλική απελευθέρωση. Ταυτίσαμε το ράσο με το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και το εξορίσαμε σ’ ένα παρελθόν που δεν θέλαμε να ξαναζήσουμε. Όμως η Ελλάδα ευτυχώς ξεπέρασε την εποχή που ο Χριστόδουλος διοργάνωνε συλλαλητήρια για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Ο αντικληρικαλισμός είναι εξίσου παρωχημένος με τους ζηλωτές που κάποτε διαδήλωναν για την προβολή του έργου «Ο τελευταίος πειρασμός». Μας περισσεύουν και οι δύο εκδοχές του φανατισμού.

Πρόπερσι ήταν η διδασκαλία των Θρησκευτικών. Τώρα είναι οι αμβλώσεις. Κάποτε θα πρέπει να αρχίσει να μας απασχολεί η ευκολία με την οποία διαδηλώνουμε την ανωτερότητά μας απέναντι σε μια σοφία που έχει δύο χιλιάδες χρόνια ζωής. Και να πάψουμε να περιφρονούμε την γιαγιούλα που ανάβει κεράκι επειδή φοβάται τον θάνατο ["Ν": ίσως και να μην τον φοβάται, αλλά να τον έχει ήδη νικήσει].
 
Διαβάστε, παρακαλώ, και:

 
Εκκλησία και Εξουσία (ενότητα στο ιστολόγιό μας) 
Ορθοδοξία. Thinking outside the box. 
 
 

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2019

Η διεθνής δημοσιογραφική διαστρέβλωση των λόγων του Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτου

  Επηρεάζουν τα πάθη των γονέων τα παιδιά τους;
Πώς προκύπτουν ομοφυλόφιλοι από τα πάθη των γονέων τους;
 

Από εχθές (26-7-2019), γινόμαστε μάρτυρες ενός διεθνούς Κυβερνομπούλινγκ σε βάρος τού σεβ. Μητρ. Μόρφου Νεοφύτου από Δημοσιογράφους και εχθρούς τής Εκκλησίας, που παίρνοντας απόσπασμα μιας ομιλίας του, διαστρέβλωσαν το νόημα και το απολυτοποίησαν σε μία "πιπεράτη" (για τα αυτιά τών απίστων) δήλωση, ότι δήθεν "ο τρόπος" που προκύπτουν "οι" ομοφυλόφιλοι, είναι η πρωκτική σχέση τών γονέων τους.
Ομοφυλοφιλία λοιπόν, το αγαπημένο θέμα τών "προοδευτικών" τής εποχής μας, μαζί με "πιπεράτο" θέμα, άρα πουλάει δημοσιογραφικά! Κυρίως επειδή νομίζουν ότι έχουν "στριμώξει στη γωνία" την Εκκλησία, σε ένα "παρωχημένο" και δήθεν "αντιεπιστημονικό" θέμα, αφού οι νόμοι τής κληρονομικότητας δεν ερμηνεύουν κάτι τέτοιο.
Όμως πόσο ακριβές είναι αυτό που διαδίδεται; Και τι διδάσκουν στην πραγματικότητα οι πνευματικοί τής Εκκλησίας για το θέμα αυτό;
"Ν": Δείτε, παρακαλώ, δύο βίντεο, εδώ & εδώ.

 
1. Σε ποιους απευθύνεται αυτό το άρθρο
 
Το πρώτο που πρέπει να πούμε, είναι το: Σε ποιους απευθύνεται αυτό το άρθρο. Επειδή ΔΕΝ γράψαμε το άρθρο αυτό, ως "απάντηση" σε εχθρούς τής Εκκλησίας, αλλά ως πληροφόρηση, σε πιστούς τής Εκκλησίας, που πιθανόν να προβληματίσθηκαν από τη διαστρέβλωση τών λόγων τού Επισκόπου Μόρφου Νεοφύτου, που έκαναν οι δημοσιογράφοι.
Παράλληλα, είναι μία ευκαιρία να εξηγήσουμε κάποια πράγματα που ειπώθηκαν από Πνευματικούς, σε ανθρώπους πιστούς αλλά σαρκικούς, που μη έχοντας πνευματική εμπειρία, κάποια ζητήματα τους φαίνονται παράξενα.
Εγώ ο γράφων, ως άνθρωπος σαρκικός, άκουσα για το θέμα αυτό από τον Χαρισματούχο Ανάδοχό μου, όταν ήμουν κατηχούμενος στην Ορθόδοξη πίστη, και τον ρώτησα για περισσότερες πληροφορίες, ούτως ώστε έλαβα μια εξήγηση τού θέματος αυτού, που πριν μου είχε φανεί πολύ παράξενο και... μυθικό. Ακολουθώντας λοιπόν το δικό του παράδειγμα, θα επαναλάβω εδώ την απάντησή του, για όσους ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΥΣ έχουν την ίδια απορία.
Στα πλαίσια λοιπόν τών λόγων τής Αγίας Γραφής, δεν μάς ενδιαφέρει η  γνώμη τών ασεβών συκοφαντών και τών ξένων τής πνευματικής ζωής, αλλά το άρθρο αυτό απευθύνεται προς πιστούς ανθρώπους, που μη έχοντας εμπειρία πνευματικών ζητημάτων, ψάχνουν απαντήσεις.
"Αδελφοί, και εγώ δεν μπόρεσα να σας μιλήσω, ως προς πνευματικούς ανθρώπους, αλλά ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ. Γάλα σάς πότισα, και όχι στερεή τροφή· επειδή, δεν μπορούσατε ακόμα να τη δεχθείτε· αλλά, ούτε τώρα ακόμα μπορείτε, επειδή είστε ακόμα σαρκικοί" (Α΄ Κορ. 3: 1-3).
"Εκείνα που είναι τού Θεού δεν τα γνωρίζει κανένας, παρά μονάχα το Πνεύμα τού Θεού. Εμείς, όμως, δεν λάβαμε το πνεύμα τού κόσμου, αλλά το Πνεύμα που προέρχεται από τον Θεό, για να γνωρίσουμε εκείνα που χαρίστηκαν σε μας από τον Θεό.
Τα οποία και λέμε, όχι με διδαγμένα λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά διδαγμένα από το Άγιο Πνεύμα, συγκρίνοντας τα πνευματικά προς τα πνευματικά.
Ο ψυχικός άνθρωπος όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα τού Θεού· επειδή φαίνονται σ' αυτόν ανόητα, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει· επειδή ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο.
Ενώ μεν ο πνευματικός άνθρωπος ανακρίνει τα πάντα, αυτός όμως δεν ανακρίνεται από κανέναν. Επειδή: «Ποιος γνώρισε τον νου τού Κυρίου, ώστε να τον διδάξει;». Εμείς, όμως, έχουμε νουν Χριστού" (Α΄ Κορινθίους 2: 11-16).
Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν, τα μαργαριτάρια και τα πολύτιμα πνευματικά  μυστήρια τής πίστης μας, απευθύνονται μόνο προς πιστούς ανθρώπους, και όχι προς όσους δεν έχουν τις προϋποθέσεις να τα δεχθούν και να τα εκτιμήσουν, όπως είπε και ο Κύριος:
"Μη δώσετε το άγιο στα σκυλιά, ούτε να ρίξετε τα μαργαριτάρια σας μπροστά στους χοίρους, μήπως τα καταπατήσουν με τα πόδια τους και στραφούν και σας ξεσκίσουν" (Ματθαίος 7: 6).
Αυτή είναι μία εικόνα που φέρνει έντονα στο μυαλό το διεθνές κυβερνομπούλινγκ που δέχεται αυτές τις ημέρες ο σεβασμιώτατος Νεόφυτος, από ανθρώπους που κατανοούν και εκτιμούν τα πνευματικά τόσο, όσο ένας σκύλος τα μαργαριτάρια!

2. Απολυτοποίηση, απομόνωση και στρέβλωση τών λόγων τού Νεοφύτου
 
Ας δούμε λοιπόν σε τι διαστρεβλώθηκαν τα λόγια τού Σεβασμιωτάτου από τους Δημοσιογράφους και τους πάσης φύσεως εχθρούς τής Εκκλησίας:

1. Απολυτοποίηση τής ύπαρξης τής ομοφυλοφιλίας.
 
Οι παραπλανητικοί τίτλοι όσων επιτίθενται στον σεβ. Νεόφυτο, είναι τού τύπου: "Πώς δημιουργούνται οι ομοφυλόφιλοι", ή "Οι γκέι γεννιούνται από τον πρωκτικό έρωτα", ή "Οι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν επειδή οι έγκυες κάνουν πρωκτικό, λέει ιερέας".
Ξεκίνησαν οι "φωστήρες" Έλληνες δημοσιογράφοι, σαν αυτούς τού αντιεκκλησιαστικού in.gr, διαστρεβλώνοντας σε μικρό βαθμό τα λόγια του, και ακολούθησαν οι ξένοι, που δεν είχαν τη δυνατότητα να τον κατανοήσουν στη γλώσσα του, ολοκληρώνοντας τη διαστρέβλωση!
Από την ομιλία τού σεβασμιωτάτου όμως, είναι προφανές ότι δεν είπε κάτι τέτοιο! Πουθενά δεν είπε ότι οι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν γι' αυτό! Αυτό που μπορεί να ακούσει ο καθένας στο εν λόγω απόσπασμα τής ομιλίας, είναι το εξής: "είναι πρόβλημα που συνήθως το μεταδίδουν οι γονείς... ή όταν γίνεται πρωκτική πράξη τών γονέων κατά τη διάρκεια τής κυοφορίας".
Αυτό δηλαδή που λέει, ΔΕΝ είναι ότι "γι' αυτό υπάρχουν ομοφυλόφιλοι", αλλά ότι "ΣΥΧΝΑ (αυτό σημαίνει το "συνήθως", και όχι "πάντα"), τα παιδιά αποκτούν αυτό το πάθος τής ομοφυλοφιλίας, όταν οι γονείς κατά τη διάρκεια τής κυοφορίας έχουν πρωκτική συνεύρεση".

2. Απομόνωση από το συμφραζόμενο.
 
Μία δεύτερη παραπληροφόρηση, είναι ότι οι επιτιθέμενοι στον σεβασμιώτατο, τον παρουσίασαν να μιλάει ως ομοφοβικός. Εκείνος όμως, αν και το θέμα του ήταν η ομοφυλοφιλία, μιλούσε ουσιαστικά για ένα ευρύτερο θέμα, για το πώς η πνευματική κατάσταση τών γονέων, επηρεάζει τα παιδιά.
Τα λόγια τού σεβασμιωτάτου στο ίδιο απόσπασμα, είναι επίσης χαρακτηριστικά, στο ότι μιλούσε και γενικότερα, ακόμα και για τα χαρίσματα τών γονέων, που είναι δυνατόν να επηρεάσουν τα παιδιά, και όχι μόνο για την ομοφυλοφιλία, μια και ο σεβασμιώτατος είπε σαφώς: "Αυτό όταν αρέσει στη γυναίκα δημιουργείται επιθυμία, και αυτό μεταδίδεται στο κυοφορούμενο βρέφος... όπως μεταδίδονται και τα Χαρίσματα".
Και προς το τέλος τής ομιλίας, λέει σαφώς ότι "υπάρχουν άλλα φαινόμενα πιο δύσκολα από τα σαρκικά", και ως χαρακτηριστικό παράδειγμα παρουσιάζει τη "φιλοχρηματία", ως "πιο αφύσικη" κατάσταση από την ομοφυλοφιλία, καταλήγοντας: "ας μην απολυτοποιούμε την αγωνία μας μόνο στα σαρκικά".
Βεβαίως οι Δημοσιογράφοι και οι εχθροί τής Εκκλησίας, θέλησαν να τον παρουσιάσουν δήθεν ως "ομοφοβικό", και να πετύχουν μία διεθνή καταδίκη του, (και κατ' επέκτασιν τής Εκκλησίας), επειδή θεωρούμε την ομοφυλοφιλία ως ασύμβατη με τη Χριστιανική πίστη, σε πείσμα τής συντονισμένης διεθνούς προπαγάνδας να την καθιερώσουν ως δήθεν "φυσιολογική".
Όποιος όμως ακούσει και τα συμφραζόμενα τών λόγων τού επισκόπου, θα διαπιστώσει ότι μιλάει και για "Χριστιανούς ομοφυλόφιλους", και μάλιστα τους αποκαλεί "μεγαλομάρτυρες", όταν καταπνίγουν την επιθυμία και δεν την κάνουν πράξη!

3. Το θέμα υποβιβάσθηκε σε σαρκικό - κληρονομικό.
 
Με βάση τις προηγούμενες διαστρεβλώσεις, άρχισαν οι πάσης φύσεως "πνευματικοί κύνες", να κοροϊδεύουν (με ομολογουμένως πολύ αστείες επεκτάσεις) τών λόγων τού σεβασμιωτάτου, για το τι... παιδί θα έβγαινε ανάλογα με τη σεξουαλική στάση ή μέθοδο τών γονέων. Και κάποιοι δήθεν "σοβαρότεροι", να συμβουλεύουν την Εκκλησία να μάθει για τους νόμους τής κληρονομικότητας!
Είναι σαφές όμως στα λόγια τού σεβ. Νεοφύτου, ότι το θέμα του, ΔΕΝ ήταν θέμα βιολογικό, αλλά θέμα κυρίως ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ. Λίγο πριν τη μέση περίπου τού βίντεο τής ομιλίας του, μιλάει σαφώς για "πνευματικά μικρόβια". Η πνευματική κληρονομικότητα, δεν σχετίζεται με τους νόμους τής βιολογικής κληρονομικότητας, αλλά τής Πνευματικής! Και με την επιρροή που μπορεί να έχει στα παιδιά, η ζωή τών γονέων τους! Χωρίς βεβαίως να αρνείται και το στοιχείο τής βιολογικής κληρονομικότητας, μια και πράγματι τα παιδιά, φέρουν σαφώς ψυχικά κληρονομικά γνωρίσματα τών γονέων τους, μια και ο γενετικός τους κώδικας παράγει σε μεγάλο βαθμό παρόμοιες ορμόνες!
Όμως το θέμα του ΔΕΝ ήταν κυρίως αυτό.
Ορισμένοι δημοσιογράφοι (και όχι μόνο), κοροϊδεύουν μάλιστα τον σεβασμιώτατο, ότι δεν ξέρει από  γενετική, και ότι μίλησε για "δήθεν αποδείξεις" για κληρονομικότητα τής ομοφυλοφιλίας. Δεν γελάνε όμως, με τα πορίσματα επιστημονικών ερευνών, σαν αυτή στον παρόντα δεσμό, περί τής "επιγενετικής τής ομοφιλοφιλίας", που δικαιώνουν τα λόγια τού σεβασμιωτάτου, ακόμα και ως προς την κληρονομικότητα! Και προφανώς σε αυτή τη μελέτη αναφέρεται ο σεβασμιώτατος, όταν μιλάει περί "πληροφορίας" που μεταδίδεται από τους γονείς, όπως ακριβώς και το άρθρο αυτό.

3. Πώς είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο;
 
Ας δούμε λοιπόν τώρα, πώς είναι δυνατόν να επηρεάσει τα παιδιά, η πνευματική κατάσταση τών γονέων τους. Γιατί η ουσία τού θέματος είναι ΑΥΤΗ ΑΚΡΙΒΩΣ, και όχι ΕΙΔΙΚΑ η ομοφυλοφιλία:
Όταν οι γονείς ζουν Χριστιανική ζωή, το Άγιο Πνεύμα βρίσκεται σ' αυτούς, ως Ναούς τού Αγίου Πνεύματος.
"Δεν ξέρετε ότι είστε ναός τού Θεού, και το Πνεύμα τού Θεού κατοικεί μέσα σας;
Αν κάποιος φθείρει τον ναό τού Θεού, τούτον θα τον φθείρει ο Θεός· επειδή, ο ναός τού Θεού είναι άγιος, ο οποίος είστε εσείς.
Κανένας ας μη εξαπατάει τον εαυτό του. Αν κάποιος ανάμεσά σας νομίζει ότι είναι σοφός μέσα σε τούτο τον κόσμο, ας γίνει μωρός, για να γίνει σοφός. Επειδή, η σοφία τούτου τού κόσμου είναι ανοησία μπροστά στον Θεό. Επειδή είναι γραμμένο: «Αυτός που συλλαμβάνει τούς σοφούς μέσα στην πανουργία τους». Και πάλι: «Ο Κύριος γνωρίζει τους συλλογισμούς των σοφών ότι είναι μάταιοι»." (Α΄ Κορινθίους 3: 16-20).
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό, ότι ο απόστολος Παύλος προ 2000 ετών, γράφοντάς τα αυτά, είναι σαν να μιλάει και εδώ άμεσα, στους "εξυπνάκηδες" που κοροϊδεύουν τον σεβ. Νεόφυτο, λέγοντάς τους, ότι η δήθεν "σοφία" τους, στην πραγματικότητα είναι "ανοησία" στα ζητήματα τα Πνευματικά τού Θεού. Επειδή αυτοί βλέπουν μυωπικά μόνο την ύλη και τη βιολογική ζωή, ενώ ο Παντογνώστης Θεός γνωρίζει καλύτερα απ' αυτούς τα Πνευματικά ζητήματα, που αυτοί θωρούν "ανόητα" και "οπισθοδρομικά".
Αφού λοιπόν το Άγιο Πνεύμα βρίσκεται μέσα στους  γονείς σαν σε ναό, και τους δίνει Χάρη, ομοίως σε ευσεβείς και πιστούς γονείς, δίνει την ίδια χάρη και στο κυοφορούμενο έμβρυο. Το Πνεύμα το Άγιο, βάσει τής προαιώνιας βουλής τού Θεού, συνήθως προνοεί να γεννηθεί από ευσεβείς γονείς, ένα παιδί που να ανταποκρίνεται στις δικές τους ευλογημένες ιδιότητες, ως δώρο τής δικής τους ευσέβειας.
Όταν όμως οι γονείς αυτοί έχουν κάποια πάθη, τα πάθη τους, (γενικά τα πάθη, και όχι μόνο το σεξ), έχουν και αυτά την αντίστοιχη ανταπόδοση από το Πνεύμα τού Θεού, στο παιδί που ο Θεός θα ευδοκήσει να γεννήσουν. Επειδή υπάρχουν και άλλου είδους πάθη, εκτός από το σεξ, που μπορεί να έχει ο γονέας, και αυτά να επηρεάσουν το παιδί. Λαιμαργία, Γαστριμαργία, Πλεονεξία, Τοξικομανία, Κλεπτομανία, Υπερηφάνεια, κλπ.
Όπως λοιπόν το Πνεύμα το Άγιο, χαριτώνει τα παιδιά ευσεβών γονέων, κατά τον ίδιο τρόπο, ΑΠΟΣΥΡΕΤΑΙ, στο βαθμό που οι γονείς αυτοί εκδηλώνουν ΔΙΑΦΟΡΑ πάθη.
Αλλά όταν το Άγιο Πνεύμα αποσύρεται, το "κενό" που δημιουργείται, έρχονται να το καλύψουν οι αντίθεες εκείνες οντότητες, που αποκαλούμε "δαιμόνια".
Λέει λοιπόν ο Κύριος Ιησούς Χριστός:
"Όταν το ακάθαρτο πνεύμα βγει από τον άνθρωπο, περνάει μέσα από άνυδρους τόπους, και ζητάει ανάπαυση, και δεν βρίσκει. Τότε λέει: Ας γυρίσω στο σπίτι μου, απ' όπου βγήκα. Και αφού έρθει, το βρίσκει αδειανό, σκουπισμένο και στολισμένο. Τότε, πηγαίνει και παίρνει μαζί του άλλα επτά πνεύματα πονηρότερα απ' αυτό, και αφού μπουν μέσα, κατοικούν εκεί· και γίνονται τα τελευταία χειρότερα από τα πρώτα. Έτσι θα είναι και σ' αυτή την πονηρή γενεά." (Ματθαίος 12: 43-45).
(Υπενθυμίζουμε προς τους "πνευματικούς κύνες" που διαβάζουν αυτό το άρθρο και δεν πιστεύουν ότι υπάρχουν δαιμόνια ή Άγιο Πνεύμα, ότι το άρθρο γράφεται για τα υιοθετημένα τέκνα τού Θεού και όχι για τα κυνάρια που δεν πιστεύουν. Γι' αυτούς έχουμε άλλα άρθρα, ανάλογα με τις φτωχές σαρκικές τους δυνατότητες αντίληψης, για το αν υπάρχουν αυτά που δεν πιστεύουν).
Τα δαιμόνια, οι εξωγήινες αυτές πνευματικές οντότητες που ζητούν εξουσία πάνω στον άνθρωπο στη θέση τού Θεού, με κάθε μας πάθος, ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΝΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΠΑΝΩ ΜΑΣ. Και στο βαθμό που τους δίνουμε ΕΜΕΙΣ αυτά τα δικαιώματα, στον ίδιο βαθμό επηρεάζουν τη ζωή μας, δίνοντάς μας πειρασμούς και προβλήματα, και μεγαλώνοντας τα πάθη μας, όταν δεν αγωνιζόμαστε να τα νικήσουμε στα πλαίσια τής Εκκλησιαστικής ζωής.
Στον καθένα μας, σε κάποιο βαθμό έχουν εξουσία τα δαιμόνια. Στο βαθμό που ΕΜΕΙΣ τους δίνουμε τόπο, διώχνοντας το Άγιο Πνεύμα από τη ζωή μας, έτσι ώστε να τα αφήσουμε να εγκατασταθούν αυτά στη θέση Του.
Ο Μόνος στον Οποίο τα δαιμόνια δεν είχαν το παραμικρό νομικό δικαίωμα πάνω Του, ήταν ο Αναμάρτητος Κύριος Ιησούς Χριστός:
"Έρχεται ο άρχοντας τούτου τού κόσμου, και δεν έχει τίποτε μέσα σε μένα" (Ιωάννης 14: 30).
Ανάλογα λοιπόν με τα πάθη τών γονέων, τα αντίστοιχα δαιμόνια, που "ειδικεύονται" στα πάθη αυτά, (επειδή και τα ίδια βρίσκουν απόλαυση με αυτά στα οποία ωθούν τους ανθρώπους), με έμμεσο τρόπο, λόγω τής εξουσίας τών γονέων προς τα παιδιά τους, εγκαθίστανται και στη ζωή τών παιδιών τους, και γίνονται μία διαρκής και επικίνδυνη επιρροή και πειρασμός, προς τα πάθη εκείνα, στα οποία πέφτουν οι  γονείς και ικανοποιείται ο δαίμονας!
Να λοιπόν, πώς είναι δυνατόν τα παιδιά γονέων με σεξουαλικά πάθη, να μπορούν να εκτεθούν στις ίδιες παθογόνες δαιμονικές επιρροές, και να οδηγηθούν στο ίδιο ή παρόμοιο πάθος. Όπως ένα δαιμόνιο λαιμαργίας, μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά στο ίδιο πάθος τής λαιμαργίας με τους γονείς τους, ή κάποιο άλλο στο πάθος τής υπερηφάνειας.
Αφ' ενός το περιβάλλον, αφ' ετέρου η δαιμονική επιρροή, ακόμα και παρόμοιες γενετικές προδιαθέσεις με τους  γονείς, παίζουν το δικό τους ρόλο.

4. Δεν αντιτίθεται αυτό στην ελεύθερη βούληση τού παιδιού;
 
Ίσως όμως κάποιος αναρωτηθεί το εξής: "Αν ένα παιδί αποκτάει ένα πάθος, όπως η υπερηφάνεια, ή η ομοφυλοφιλία, ή η πλεονεξία, ή η σεξομανία, εξ αιτίας τών γονιών του, τότε τι σημασία έχει η ελεύθερη βούληση;" Πώς ένας τέτοιος άνθρωπος, θα μπορούσε να θεωρηθεί υπαίτιος τών παθών του, αν αυτά οφείλονται στα πάθη τών γονιών του; Και αντίστοιχα, πώς θα μπορούσε να επαινεθεί και να ανταμοιφθεί κάποιος, αν τα χαρίσματα που έλαβε, τα έλαβε χάριν τών γονιών του;

Εδώ λοιπόν θα πρέπει να υπενθυμίσουμε και να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα:
1. Όπως είπαμε, αν και κάτι τέτοιο συμβαίνει συνηθέστατα, ΔΕΝ αποτελεί κανόνα. Όπως το διατύπωσε πολύ προσεκτικά και ο σεβ. Νεόφυτος, δεν είναι αυτός ο μοναδικός τρόπος για να αποκτήσει ένας άνθρωπος πάθη ή χαρίσματα. Αυτό ήταν κάτι που το γενίκευσαν οι δημοσιογράφοι.

2. Το να έχει κάποιο παιδί από τη γέννησή του ελαττώματα (πνευματικά ή σωματικά), ΔΕΝ σημαίνει ότι δεν μπορούν να ξεπερασθούν με την ελεύθερη βούλησή του, και τη βοήθεια γιατρών, πνευματικών ή σωματικών. Ομοίως, και ένα παιδί που ξεκινάει τη ζωή του με τις καλύτερες προϋποθέσεις Αγιοπνευματικών χαρισμάτων, δεν σημαίνει ότι δεν θα τα απωλέσει ή δεν θα κάνει κάποτε κακή χρήση τους.

3. Κάθε άνθρωπος έχει προδιάθεση να κάνει κάποια πράγματα καλύτερα και κάποια πράγματα χειρότερα από κάποιους άλλους. Αυτό είναι φυσιολογικό να συμβαίνει και με τα πάθη ή τα χαρίσματα. Και όπως και με τα άλλα πράγματα, έτσι και με αυτά, μπορεί τα πάθη ή τα χαρίσματα να τα αναπτύξει ή να τα καταπνίξει ελεύθερα, κατά την προαίρεσή του.

4. Ο Παντογνώστης Θεός, σε κάθε περίπτωση θα λάβει υπ' όψιν Του κατά την κρίση, τις ιδιαιτερότητες τού κάθε ανθρώπου, είτε αυτός είχε από παιδί μεγαλύτερη ροπή προς τα πάθη, είτε είχε μεγαλύτερη ροπή προς τη Χάρη τού Θεού. Και αναλόγως, θα είναι η κρίση Του ευνοϊκότερη ή ανάλογη τού αγώνα τού καθενός. Γιατί αυτό που τελικά επιβραβεύεται, είναι ο αγώνας, και όχι τόσο αυτό καθεαυτό το αποτέλεσμα! Και η επιβράβευση γίνεται και βάσει τών ευκαιριών που είχε ο καθένας στη ζωή του. Ας μην ξεχνάμε πώς ο Κύριος επαίνεσε ακόμα και μία πόρνη, και έσωσε στο σταυρό ακόμα και έναν ληστή!

5. Το να ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ο Θεός σε κάποιους γονείς, να αποκτήσουν ένα παιδί με ελαττώματα ή χαρίσματα αντίστοιχα τής δικής τους κατάστασης, ΔΕΝ σημαίνει ότι το παιδί αυτό είναι μία "μαριονέτα" που ακολουθεί αναπόδραστα το δρόμο τής αμαρτίας ή τών χαρισμάτων. Έχουμε στην Εκκλησία μεγάλες μορφές που εξέπεσαν τής Χάριτος, και ανθρώπους παθών, που αγίασαν. Έχουμε φονιάδες, ομοφυλόφιλους, πόρνους, ληστές, και κάθε είδους ανθρώπους, που με τον αγώνα τους νίκησαν τα πάθη τους και έφθασαν στην Κατάπαυση τού Θεού. Απλώς η Χάρις τού Θεού ΔΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ, κάποιους γονείς, (ή αντιθέτως προστατεύει κάποιους άλλους), από το να αποκτήσουν ένα παιδί που δεν αρμόζει στην πνευματική τους κατάσταση, ή από ένα παιδί που θα παρασυρθεί από την αυξημένη πειρασμική επίδραση τών δαιμόνων. Αλλά ούτε και αυτό είναι απόλυτο, επειδή ο Παντογνώστης, βλέποντας το μέλλον τής δημιουργίας Του, γνωρίζει και πότε αυτό δεν πρέπει να εφαρμοσθεί, για τους δικούς Του λόγους, σε ένα χαοτικό σύμπαν.
Το μεν δώρο (ή η απομάκρυνση τής Χάριτος), δίνεται λοιπόν προς τους γονείς, υπό μορφήν ενός παιδιού που να τους αρμόζει, το δε παιδί όμως, έχει πάντοτε τον δικό του προσωπικό αγώνα, με την ανάλογη επιβράβευση, στο κατά πόσον θα νικήσει τα πάθη ή θα διατηρήσει τη Χάρη τών γονιών του.
Εγώ ο γράφων, έχω γνωρίσει προσωπικά, οικογένεια στην οποία από την προγιαγιά ως τη δισεγγονή, κληρονομούσαν οικογενειακό δαιμόνιο πρωκτικής πορνείας, λόγω τής ενασχόλησης τών γυναικών τής οικογένειας με τον αποκρυφισμό, το οποίο μάλιστα εμφανιζόταν και φανερά μπροστά τους, παρουσία και τού γιου τής οικογένειας. Και έχω παρευρεθεί σε συζητήσεις τής μητέρας με την μικρότερη κόρη τής οικογένειας, στο κατά πόσον ήταν διατεθειμένες να σταματήσουν αυτό τον φαύλο κύκλο δαιμονικής επιρροής στην οικογένεια, ώστε σταματώντας τον αποκρυφισμό, να απαλλαγούν από τον δαίμονα, κατά το γεγραμμένο: "από όποιον κάποιος νικιέται, γίνεται και δούλος του" (Β΄ Πέτρου 2: 19)
Αυτοί που σήμερα διασύρουν τον σεβασμιώτατο Νεόφυτο και τον άγιο Πορφύριο, (τού οποίου τα λόγια ο γέροντας μετέφερε), απλώς δεν πιστεύουν στην ύπαρξη δαιμονίων ή Θεού, επειδή είναι άπειροι τών πνευματικών ζητημάτων. Γι' αυτό και τούς είναι αδύνατον να κατανοήσουν τα ζητήματα τής πνευματικής επιρροής που έχουν τα έργα και τα πάθη τών γονιών στα παιδιά τους. Το θεωρούν "παράλογο", επειδή ξεφεύγει από τη δική τους στενή μυωπική θεώρηση τού κόσμου.
Όμως εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί "έχουμε νου Χριστού", και διδασκόμαστε από την ΕΜΠΕΙΡΙΑ τών αγίων, πόσο αληθινά είναι όλα αυτά τα πράγματα, τα οποία οι υλιστές αυτού τού κόσμου, δεν μπορούν να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν. Και αυτά τα πράγματα γίνονται τόσο πραγματικά για εμάς, όσο περισσότερο βαδίζουμε στη ζωή τού Πνεύματος, και τα βλέπουμε να βιώνονται από πλήθος συμπολιτών μας, και τα αναγνωρίζουμε και τα επιβεβαιώνουμε κι εμείς ως εμπειρία.

Μπορείτε να δείτε επίσης, αν θέλετε:

Κοιμήθηκε ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος


Έφυγε για τους ουρανούς ένας, κατά την ταπεινή μας γνώμη, δυναμικός και έντιμος ιεράρχης.
Αιωνία του η μνήμη.
Ο Χριστός ευχόμαστε να αναδείξει έναν άξιο διάδοχό του, για τη σωτηρία του λαού Του, του λαού μας.
Η είδηση εδώ. Και μια αναζήτηση στο Διαδίκτυο εδώ.

Από το ιστολόγιο Σημεία καιρών:


Μία από τις τελευταίες ομιλίες του μακαριστού Νικόλαου κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδος με επίκεντρο τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Λαμίας.

«Σήμερα κηρύττει και βοά η ημέρα και η Εορτή της Ορθοδοξίας. Εορτάζουμε το πρόσωπο και τον θρίαμβο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ορθοδοξία είναι η λατρεία και η πίστη στο πρόσωπο του Χριστού και ασφαλώς η σημερινή εορτή έχει και Ιστορικότητα.
Σήμερα Πανηγυρίζει ολόκληρη η Ορθοδοξία, όπου γης. Ας έρθουν να ιδούν οι θιασώτες της ουδετεροθρησκείας , αν η Ελλάδα είναι άθρησκο κράτος. Ας έρθουν να ιδούν τις Εκκλησιές μας που είναι γεμάτες από πιστούς, όχι μόνο σήμερα, αλλά κάθε Κυριακή και σε κάθε εορτή, για να καταλάβουν ότι η Ελλάδα, ήταν, είναι και θα είναι Ορθόδοξο κράτος, Ορθόδοξο Έθνος.
Να κρατήσουμε αδελφοί μου, ψηλά την δάδα της πίστεως και να μην αφήσουμε μια χούφτα αθέους να τα ισοπεδώσουν όλα. Ο λαός της Ελλάδος είναι Ορθόδοξος και η πίστη στην Ελλάδα έχει βαθιές ρίζες. Η Εκκλησία μας 2000 χρόνια πολεμουμένη νικά. Πρέπει να γίνουμε πιο θερμοί στην πίστη διότι δυστυχώς έχουμε φθάσει σε μια οδυνηρή κατάσταση και δεν την κάνουν οδυνηρή τα μηνύματα που προσπαθούν να επιβάλλουν οι άθεοι αλλά η δική μας αδράνεια, που τα δεχόμαστε όλα παθητικά.
Δεν μπορεί κανείς να αλλάξει την Ορθόδοξη ταυτότητα της Πατρίδος μας, διότι τότε θα σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα έχει Ορθόδοξο λαό. Όλοι αυτοί που έπεσαν αγωνιζόμενοι υπέρ της Ορθοδοξίας και τους τιμήσαμε σήμερα να είστε βέβαιοι, αδελφοί μου, ότι εύχονται υπέρ ημών και προπάντων εύχεται και μας σκεπάζει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και η Υπέρμαχος Στρατηγός του Έθνους μας, Υπεραγία Θεοτόκος, διότι η Ελλάδα είναι το προπύργιο της Ορθοδοξίας. Χρόνια Πολλά σε όλους!»…


Κυριακή 28 Ιουλίου 2019

Η σχέση του Εσπερινού και του Όρθρου με τη Δημιουργία του Κόσμου και τη Σωτηρία μας (& την καθημερινή μας ελπίδα)



Ένα συγκλονιστικό κείμενο του πατρός Αλέξανδρου Σμέμαν (Alexander Schmemann), που μας προσφέρει υπέροχα στοιχεία από τη βαθιά πνευματική και ελπιδοφόρα σημασία των δύο αυτών αρχαίων ακολουθιών, δηλαδή τελετουργιών της Εκκλησίας μας, του Εσπερινού (που γίνεται το βράδυ, και εσπέρα = βράδυ) και του Όρθρου, που γίνεται το πρωί, πριν τη θεία λειτουργία (όρθρος = πολύ πρωί). 
Για την ακολουθία του Όρθρου κάπως περισσότερα στοιχεία δείτε εδώ.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Για να Ζήσει ο Κόσμος, μτφρ. Ζήσιμου Λορεντζάτου, εκδ. Δόμος 1987 (επανέκδ. 2001), κεφ. «Ο καιρός της αποστολής», σελ. 88-97.
Οι πορτοκαλιές παρενθέσεις δικές μας.
 



Αντίθετα με την κοσμική εμπειρία του χρόνου, η λειτουργική μέρα αρχίζει με τον εσπερινό, και τούτο σημαίνει: αρχίζει το βράδυ. Αυτό φυσικά είναι ανάμνηση του βιβλικού: Και εγένετο εσπέρα, και εγένετο πρωί, ημέρα μία (Γένεσις, 1,5). Ωστόσο είναι κάτι περισσότερο από ανάμνηση. Γιατί αληθινά το τέλος κάθε χρονικής «μονάδας» είναι που φανερώνει το αχνάρι και το νόημα του χρόνου, που χαρίζει στο χρόνο την πραγματικότητά του. 

Ο χρόνος πάντα είναι αύξηση, όμως μονάχα στο τέλος μπορούμε να διακρίνουμε την κατεύθυνση αυτής της αύξησης και να παρατηρήσομε τους καρπούς της. Στο τέλος κάθε μέρας, στο βράδιασμα κάθε μέρας, ο Θεός βλέπει τη δημιουργία Του ως καλήν· στο τέλος της δημιουργίας είναι που ο Θεός τη χαρίζει στον άνθρωπο. Και έτσι η Εκκλησια αρχίζει στο τέλος της μέρας τη λειτουργία του καθαγιασμού του καιρού (=χρόνου)

Καθώς ερχόμαστε στην εκκλησία, ο κόσμος και εμείς που βρισκόμαστε στον κόσμο έχομε περάσει πολλές ώρες και αυτές οι ώρες γέμισαν, όπως συνήθως, με δουλειά και ξεκούρασμα, με πόνο και χαρά, με φθόνο και αγάπη. Άνθρωποι πέθαναν και άνθρωποι γεννήθηκαν. Για μερικούς στάθηκε η πλέον ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους, μια μέρα που θα τη θυμούνται παντοτινά. Και για μερικούς άλλους έφερε το τέλος σε όλες τις ελπίδες τους, ρήμαξε την ίδια την ψυχή τους. Και ολάκερη η μέρα βρίσκεται τώρα εδώ – μοναδική, αμετάστροφη, ανεπανόρθωτη. Η μέρα διάβηκε, όμως τα αποτελέσματά της, οι καρποί της θα χαρίσουν το σχήμα της στην επόμενη μέρα, γιατί ό,τι κάναμε μια φορά απομένει παντοτινά. 

Όμως η εσπερινή ακολουθία (=τελετουργία) δεν αρχίζει ως θρησκευτικός «επίλογος» της μέρας, ως προσευχή προσθετή σε όλες τις άλλες εμπειρίες της μέρας. Αρχίζει στην Αρχή και αυτό σημαίνει στην «ξανά ανακάλυψη», με τη λατρεία και την ευχαριστία, πως ο κόσμος είναι δημιούργημα του Θεού. Η Εκκλησία μάς πηγαίνει, σα να πούμε, στο πρώτο εκείνο βράδυ όπου ο άνθρωπος, προσταγμένος από το Θεό, άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε αυτά που ο Θεός του έδωσε με την αγάπη Του, αντίκρισε όλη την ομορφάδα, όλη τη δόξα του ναού μέσα στον οποίο στεκόταν (=της πλάσης), και ο άνθρωπος ανάπεμψε ευχαριστία στο Θεό. Και με την ευχαριστία αυτή έγινε ο εαυτός του.
Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον, Ευλογητός εί Κύριε…
Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε. Πάντα εν σοφία εποίησας.
Επληρώθη η γη της κτίσεώς σου.
Άσω τω Κυρίω εν τη ζωή μου
Ψαλώ το Θεώ μου έως υπάρχω (Ψαλμός 104)*

*Στα δικά μας βιβλία: 103 (σημ. του μεταφραστή).


Και έτσι πρέπει να είναι. Πρέπει να υπάρχει κάποιος σε αυτό τον κόσμο – τον κόσμο που απαρνήθηκε το Θεό και που με την απάρνηση αυτή, με τη βλαστήμια αυτή, γίνηκε ένα σκοτιδιασμένο χάος – πρέπει να υπάρχει κάποιος που να σταθεί στο κέντρο του κόσμου και να τον ξεχωρίσει, να τον δει και πάλι να είναι φορτωμένος από το θεϊκό πλούτος, να είναι η ομορφιά και η σοφία, και να ευχαριστήσει το Θεό για τον κόσμο. Αυτός ο «κάποιος» είναι ο Χριστός, ο νέος Αδάμ που έρχεται να αποκαταστήσει αυτή την «ευχαριστιακή ζωή», την οποία εγώ, ο παλαιός Αδάμ, απαρνήθηκα και απώλεσα, που με κάνει πάλι αυτό που είμαι, και έρχεται να μου αποκαταστήσει τον κόσμο. Και αν η Εκκλησία είναι εν Χριστώ, η αρχική πράξη της είναι πάντα η πράξη αυτή της ευχαριστίας, της απόδοσης του κόσμου πίσω στο Θεό.

Σε αντίθεση με την ομορφιά και με το θαύμα της δημιουργίας, ανακαλύψαμε ωστόσο τη σκοτεινάδα και την αποτυχία του κόσμου, το δεύτερο μεγάλο θέμα του εσπερινού. Αν ο Ψαλμός 104 (103) λέει την αλήθεια, ο κόσμος όπως τον ξέρομε είναι – σε αντίθεση – ένας βραχνάς. Επειδή πρώτα είδαμε την ομορφάδα του κόσμου, μπορούμε τώρα να δούμε την ασχημάδα του, να καταλάβομε τι χάσαμε, να νιώσομε το γιατί ολάκερη η ζωή μας (και όχι μονάχα μερικές «παραβάσεις») έγινε Αμαρτία, και μπορούμε να μετανιώσομε για αυτό. 

Τα φώτα τώρα σβήστηκαν. Η «Ωραία πύλη» του ιερού κλείστηκε. Ο ιερουργός έβγαλε τα άμφιά του· είναι ο γυμνός και πονεμένος άνθρωπος, που θρηνεί έξω από τον Παράδεισο, και έχοντας νιώσει καλά την εξορία του, την προδοσία του, τη σκοτεινιά του, λέει στο Θεό: Εκ βαθέων εκέκραξά Σοι, Κύριε. Αντίκρυ στη δόξα της δημιουργίας ανάγκη να υπάρχει μια φοβερή θλίψη. Ο Θεός μας χάρισε άλλη μια μέρα, και μπορούμε να δούμε πώς ακριβώς χαλάσαμε αυτό το δώρο Του. Δεν είμαστε οι «καλοί» Χριστιανοί που χωρίστηκαν από τον απαίσιο κόσμο. Αν δε σταθούμε ακριβώς σα να είμαστε αντιπρόσωποι αυτού του κόσμου, σαν αληθινά να είμαστε αυτός ο κόσμος, αν δε σηκώσομε ολάκερο το βάρος της μέρας τούτης, μπορεί η «ευσέβειά» μας να είναι ευσέβεια· δεν είναι χριστιανική.

Έρχεται τώρα το τρίτο θέμα του εσπερινού: η Λύτρωση. Στον κόσμο τούτο της αμαρτίας και της σκοτεινιάς ήρθε φως: φως ιλαρόν αγίας δόξης αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ. Ο κόσμος βρίσκεται στο βράδιασμά του επειδή έχει έρθει ο Ένας που φέρνει στον κόσμο το τελικό νόημά του· μέσα στη σκοτεινιά αυτού του κόσμου, το φως του Χριστού φανερώνει ξανά την αληθινή φύση των πραγμάτων. 

Τούτος δεν είναι ο κόσμος που ήταν προτού έρθει ο Χριστός: ο ερχομός Του ανήκει τώρα στον κόσμο. Το αποφασιστικό γεγονός του σύμπαντος κόσμου συντελέστηκε. Τώρα γνωρίζομε πως ο Χριστός θα μεταμορφώσει καθετί που έχει να κάνει με τη ζωή μας. Μονάχα εξαιτίας του Χριστού μπορούμε να δοξάζομε τη δημιουργία στην αρχή του εσπερινού, μονάχα επειδή Εκείνος μας έδωσε μάτια ιδείν, καθώς λέει ο Μέγας Βασίλειος, την φιλάνθρωπον χείραν της Σης παντοδυναμίας εν πάσι τοις έργοις Σου. 

Την ώρα που μπορούμε να ευχαριστήσομε το Θεό για το Χριστό, αρχίζομε να καταλαβαίνομε πως στο Χριστό όλα έχουν μεταμορφωθεί σε αληθινό θαύμα. Στο αχτιδοβόλο φως Του ο κόσμος δεν είναι κοινοτοπικός. Το ίδιο το έδαφος όπου στεκόμαστε είναι μια θαυματουργική δίνη από άτομα που βουίζουν μέσα στο διάστημα. Το σκοτάδι της αμαρτίας ξεκαθαρίζει, και υπάρχουν τώρα πλάτες για να σηκώσουν το βάρος της. Ο θάνατος στερήθηκε από τον τελικό σκοπό του, πατήθηκε χάμω με το θάνατο του Χριστού. Σε έναν κόσμο όπου όλα όσα φαίνονται παρόντα γίνονται την ίδια στιγμή περασμένα, όλα μπορούν να μοιραστούν μέσα στο Χριστό το αιώνιο παρόν του Θεού. Η ίδια η εσπέρα είναι ο πραγματικός καιρός της ζωής μας. 


 
 
Και φτάνομε στο τελευταίο θέμα του εσπερινού: το θέμα του Τέλους. Το αναγγέλνει το ψάλσιμο του Νυν Απολύεις (Nunc Dimittis). Το Ευαγγέλιο βάζει τα λόγια στο στόμα του γέρο Συμεών που ανάλωσε τη ζωή του καρτερώντας αδιάκοπα τον ερχομό του Μεσσία επειδή του ειπώθηκε μέσα σε όραμα πως δε θα πέθαινε προτού δει τον επαγγελμένο του Ισραήλ. Όταν η Μαρία και ο Ιωσήφ έφεραν τον Ιησού βρέφος για να τον παρουσιάσουν στο ναό του Θεού, ο άνθρωπος ήταν εκεί και Τον παρέλαβε στην αγκαλιά του, και το Ευαγγέλιο μνημονεύει πως είπε:
Νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ό ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών. φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ (Λουκ. 2, 29-32).
Ο Συμεών καρτερούσε μια ζωή ολόκληρη και στο τέλος ο Χριστός Βρέφος του παραδόθηκε: κράτησε τη Ζωή του κόσμου στην αγκαλιά του. Στην απαντοχή και στη νοσταλγία του συμβόλιζε τον κόσμο και τα λόγια που χρησιμοποίησε για να εκφράσει την ευχαριστία του έγιναν λόγια δικά μας. Μπόρεσε να αναγνωρίσει τον Κύριο επειδή Τον περίμενε. Τον πήρε στην αγκαλιά του γιατί είναι φυσικό να αγκαλιάσεις κάποιον που αγαπάς· και τότε πληρώθηκε (=ολοκληρώθηκε) μια ζωή ολόκληρη απαντοχής. Ο Συμεών αντίκρισε τον Ένα που νοσταλγούσε. Ολοκλήρωσε το σκοπό της ζωής του και βρέθηκε έτοιμος για το θάνατο. 

Ο θάνατος για τον Συμεών δεν ήταν καταστροφή. Ήταν μονάχα μια φυσική έκφραση του πληρώματος της απαντοχής του. Δεν έκλεινε τα μάτια του στο φως που τελικά το είδε· ο θάνατός του ήταν μονάχα η αρχή για ένα εσωτερικότερο όραμα αυτού του φωτός. Κατά τον ίδιο τρόπο ο εσπερινός είναι η αναγνώριση πως ήρθε το βράδιασμα αυτού του κόσμου, που αναγγέλνει εκείνη την ανέσπερη Μέρα (δηλ. τη Δευτέρα Παρουσία και την αιώνια ζωή στη Βασιλεία του Θεού). Σε τούτο τον κόσμο κάθε μέρα αντικρίζει τη νύχτα· ο ίδιος ο κόσμος αντικρίζει τη νύχτα. Ο κόσμος δεν μπορεί να βαστάξει παντοτινά. Ωστόσο η Εκκλησία βεβαιώνει πως ένα βράδυ δεν είναι μονάχα ένα τέλος, αλλά είναι και μια αρχή μιας άλλης μέρας. Στο Χριστό και μέσα από το Χριστό μπορεί ένα βράδυ να γίνει η απαρχή μιας καινούργιας ζωής, της ανέσπερης Μέρας, γιατί τα μάτια μας είδαν τη σωτηρία και ένα φως που ποτέ δε θα λείψει. Και για τούτο το λόγο ο χρόνος του κόσμου αυτού βρίσκεται τώρα γεμάτος από καινούργια ζωή. 

Παρουσιαζόμαστε στο Χριστό για να Του προσφέρουμε τον καιρό μας, ανοίγομε την αγκάλη μας για να Τον δεχτούμε. Και Εκείνος γεμίζει αυτό τον καιρό με τον εαυτό Του, τον γιατρεύει και τον κάνει – πάλι και πάλι – καιρό της σωτηρίας.

***
 
Εσπέρας και πρωί… Μόλις ανοίξομε τα μάτια μας, η πρώτη αίσθηση που λαβαίνομε είναι της νυχτιάς, όχι του φωτός· βρισκόμαστε στην πιο αδύνατη, στην πιο αβοήθητη στιγμή μας. Είναι σαν ένας άνθρωπος που πρώτη φορά δοκιμάζει πραγματικά τη ζωή σε όλη την ασυναρτησία και τη μοναξιά της (πρωτύτερα δεν τις έβλεπε, προφυλαγμένος μέσα στη θαλπωρή της οικογένειας).

Κάθε πρωί, μέσα στο ασχημάτιστο σκοτάδι, ανακαλύπτομε την αδράνεια της ζωής. Και έτσι το πρώτο θέμα του όρθρου είναι πάλι ο ερχομός του φωτός στα σκοτεινά. Αρχινάει, όχι με τη Δημιουργία καθώς ο εσπερινός, αλλά με την Πτώση. Μέσα ωστόσο σε αυτή την αδυναμία και τον απελπισμό, κρύβεται μια προσμονή, μια πείνα και δίψα. Και μέσα στο σκηνικό αυτό η Εκκλησία δηλώνει τη χαρά της, όχι μονάχα αντίθετα στο ρεύμα της φυσικής ζωής, αλλά πληρώνοντάς την (by fulfilling it). Η Εκκλησία αναγγέλνει κάθε πρωί πως ο Θεός είναι ο Κύριος και αρχίζει να οργανώνει τη ζωή γύρω από το Θεό.

Στην εκκλησιά τα πρώτα φώτα του όρθρου είναι κεριά, πρόγευση του ήλιου. Αργότερα βγαίνει ο ήλιος, διώχνοντας τα σκοτάδια του κόσμου και η Εκκλησία βλέπει σε τούτο την ανατολή του αληθινού Φωτός του κόσμου, τον Υιό του Θεού. Γνωρίζομε πως ο Λυτρωτής μας ζει, και πως καταμεσίς στην ασυναρτησία της ζωής Εκείνος θα μας αποκαλυφθεί και πάλι. Με όλο που μας «κυκλώνουν» οι ζάλες του βίου, κάθε πρωί μπορούμε να αναγγείλομε ωστόσο με τον ήλιο που βγαίνει τον ερχομό του πολυκαρτερεμένου Μεσσία. Άσχετα με όλα αύτη είναι η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος – αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή. Ευλογημένος ο Ερχόμενος εν Ονόματι Κυρίου (Ψαλμός 117, 24).

Καθώς πληθαίνει ο φως, η ακολουθία (=τελετουργία) σχετίζει το καινούργιο πρωινό με τον καινούργιο καιρό (=χρόνο). Όπως ο εσπερινός σχέτιζε το βράδιασμα με ολόκληρη τη χριστιανική εμπειρία του κόσμου ως «βραδιάσματος» – έτσι και ο όρθρος σχετίζει το πρωινό με τη χριστιανική εμπειρία της Εκκλησίας ως «πρωινού» και ως απαρχής.

Αυτές οι δυο συμπληρωματικές, ωστόσο απόλυτα ουσιαστικές, διαστάσεις του καιρού χαρίζουν σχήμα στην καιρική ζωή μας και, δίνοντας στο χρόνο καινούργιο νόημα, τον μεταμορφώνουν σε χριστιανικό χρόνο. Η διπλή αυτή εμπειρία αληθινά εφαρμόζεται σε όλα όσα έχομε να κάνομε. Βρισκόμαστε πάντα ανάμεσα πρωί και βράδυ, ανάμεσα Κυριακή και Κυριακή, ανάμεσα Πάσχα και Πάσχα, ανάμεσα στους δυο ερχομούς του Χριστού. Η εμπειρία του καιρού ως τέλους χαρίζει απόλυτη σπουδαιότητα σε οτιδήποτε καταπιανόμαστε τώρα· το κάνει τελικό, αποφασιστικό. Η εμπειρία του καιρού ως απαρχής γεμίζει όλο το χρόνο μας με χαρά, γιατί του προσθέτει το «συντελεστή» της αιωνιότητας. Ουκ αποθανούμαι, αλλά ζήσομαι και διηγήσομαι τα έργα Κυρίου (Ψαλμός 117, 17).

Δουλεύομε στον κόσμο και η δουλειά αυτή – πραγματικά οποιαδήποτε δουλειά – αν αναλυθεί καθαρά από την άποψη του κόσμου, χάνει το νόημά της, γίνεται άσκοπη, ξεκάρφωτη. Σε κάθε πολιτεία του κόσμου υπάρχει κάθε πρωί ένα κύμα από καθαρούς και ξυρισμένους ανθρώπους που πηγαίνουν στη δουλειά τους. Και κάθε βράδυ υπάρχει ένα κύμα από τους ίδιους ανθρώπους, αποσταμένους και βρωμισμένους, που πηγαίνουν τώρα στην αντίθετη κατεύθυνση. Όμως εδώ και πολλά πολλά χρόνια ένας σοφός άνθρωπος παρακολούθησε το κύμα αυτό (οι μορφές αλλάζουν, το άσκοπο δεν αλλάζει) και είπε:

Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης.
Τίς περισσεία τω ανθρώπω εν παντί μόχθω αυτού, ώ μοχθεί υπό τον ήλιον;
Γενεά πορεύεται και γενεά έρχεται,
και η γη εις τον αιώνα έστηκε.
Ου πλησθήσεται οφθαλμός του οράν, και ου πληρωθήσεται ούς από ακροάσεως.
Και ουκ έστι παν πρόσφατον υπό τον ήλιον...

(Εκκλησιαστής, 1, 2-4,8,9)

Και αυτό αληθεύει για τον πεσμένο κόσμο. Μα εμείς οι Χριστιανοί λησμονήσαμε πολλές φορές πως ο Θεός λύτρωσε τον κόσμο. Για αιώνες κηρύξαμε στους βιαστικούς ανθρώπους: η καθημερινή βιασύνη σας δεν έχει νόημα, δεχτείτε την ωστόσο – και θα λάβετε για ανταμοιβή σας την αιώνια ανάπαυση σε έναν άλλο κόσμο. Όμως ο Θεός μας αποκάλυψε και μας προσφέρει αιώνια Ζωή, όχι αιώνια ανάπαυση. Και ο Θεός αποκάλυψε αυτή την αιώνια Ζωή καταμεσίς του καιρού – και της βιασύνης του – ως κρυμμένο νόημα και ως σκοπό του καιρού. Και έτσι έκανε τον καιρό, και τη δουλειά μας μέσα στον καιρό, μυστήριο του ερχόμενου κόσμου, μια λειτουργία πλήρωσης (=ολοκλήρωσης, τελειοποίησης) και ανεβάσματος.

Όταν φτάσομε στο τέρμα της αυτάρκειας του κόσμου, τότε ο κόσμος ξαναρχίζει για μας από την αρχή ως υλικό ή ως συστατικό του μυστηρίου που έχομε να πληρώσομε (to fulfill) στο Χριστό.

Και ουκ έστιν παν πρόσφατον υπό τον ήλιον. Ωστόσο κάθε μέρα, κάθε στιγμή αντηχάει τώρα η νικηφόρα βεβαίωση: Ιδού καινά ποιώ πάντα. Εγώ ειμί το Άλφα και το Ωμέγα, η αρχή και το τέλος… (Αποκάλυψις, 21, 5-6).
 
Επισκεφτείτε επίσης: