Ερμηνεία των Χαιρετισμών της Παναγίας

Παρασκευή του Ακάθιστου Ύμνου και σου δίνω, και φέτος, αδελφέ/αδελφή μου, απογευματινό Ραντεβού στον Ακάθιστο!

Η "Παναγία Ιεροσολυμίτισσα", η εικόνα που μοιάζει στην Παναγία πιο πολύ από κάθε άλλη. Η ιστορία της εδώ.

Μπορείς να δεις και μερικά πραγματάκια επιπλέον:
Το κείμενο των Χαιρετισμών και μερικά εισαγωγικά στοιχεία γι' αυτούς
Η Πάττυ και ο Ακάθιστος
 
Παρακάτω μπορείς να δεις τη μετάφραση και ερμηνεία των Χαιρετισμών, στίχο στίχο, στα 4 μέρη τους, που τα ονομάζουμε "τέσσερις Στάσεις".

Ερμηνεία Α΄ στάσης
Ερμηνεία Β΄ στάσης 
Ερμηνεία Γ΄ στάσης 
Ερμηνεία Δ΄ στάσης

Επισκεφτείτε και την ενότητα του blog μας για την Παναγία. Σίγουρα, κάτι καλό θα βρείτε σ' αυτήν...  
Καλή Μεγάλη Βδομάδα & καλή Ανάσταση (ό,τι κι αν πιστεύετε)!

From (Orthodox) Belarus with Love!...

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΩ

Click:

Orthodox Church of Poland
Orthodox Carpatho-Russia: The People From Nowhere

The first Orthodox Pygmies

by Hieromonk Theologos
Orthodox Outlet for Dogmatic Enquiries

Το ίδιο, ελληνικά

From the window of the Boeing 737 I could see the equatorial jungle below, shrouded in its misty cloak like a green, endless sea. I brought to mind all of God's beautiful creations - rational and irrational - that live inside it. After about a one-hour and fifteen minute flight we landed - almost brushing against the tops of mighty, tall trees - when the Impfondo (Republic of Congo) airstrip suddenly appeared before us.


 
Among the crowd that was waiting I could discern a tall figure wearing a cassock: it was the Deacon Sergius. At the temple we were welcomed with flowers by several of our faithful. I enjoyed some wonderful hours of prayers with them, during the Great Lent.

Theirs was a lively daily participation in Matins and Great Vespers. During the Divine Liturgy of the Annunciation and the Veneration of the Cross, the house we had rented was filled with the neophytes, inside and out. Their souls were likewise filled with the truths of our Faith that pertained to our Holy Mother and the Precious Cross, during the catechesis that followed. Whatever the Lord inspired us to say, they heard in three different languages: in French, for those who went or were going to school; in Lingala, for many of the women and the illiterate, and in the language of the Baâka Pygmies, as the locals call them. Pygmies are numerous among our faithful, and are very punctual churchgoers. They are many in number among the inhabitants of Impfondo, having created two districts at the edges of the town.
 

In mid March, the government organized a different kind of forum for the Pygmies. Camps and gathering spots were created outside the city, as well as an amphitheater for the official events. Many visitors arrived and huge expenses were made. The theme: the recognition of the rights of the Pygmies and their acceptance as equal members in local communities. They were also allotted a section of the jungle next to the river, where they built their huts. In that way their position amidst the Bandu, the other Africans, was officially ameliorated, however, not their finances, as nothing was left over from the money that had been plentifully dedicated. They continued coming to Church wearing dirty rags. That was the reason we organized a committee of the faithful and purchased and distributed (intact, albeit second-hand) garments from the bazaar. They were the clothes that they wore to their Baptism also.



On the 26th of March, on the banks of the River Ubangi, I performed the third group Baptism at Impfondo. Among the catechumens, twenty-seven were prepared, of whom the twelve were little children. The seventeen were Bandu, of which the ten were Pygmies - four men and six women.

Once again, a pirogue was used as a platform, so that the water would be deep enough at the point of Baptism (immersion). Quite a number of faithful had come and several of our Pygmy catechumens were also present, observing the Baptism Sacrament and rejoicing together with those being baptized. They sat under the shade of the huge trees on the banks of the river. We, however, were being observed by the scorching hot gaze of the equatorial sun, as well as by the fishermen who passed by us with their pirogues.

The group Baptism lasted more than two hours, and the hearts and faces of the newly-baptized shone, like their white candles and white shirts - as many as we could find in the market. The angels had also embraced them joyfully, protecting them from the fury of the demons: on our departure, we heard a loud crashing sound behind us, as a huge branch broke away from a gigantic tree, falling exactly on the spot where - only three minutes before - were seated the families of the Pygmies who were observing the Sacrament. When we arrived near our Church, a scooter hit little Rebecca as she was crossing the road. She too had been watching the Baptism together with her mother, both of them being Orthodox. We took her to the hospital immediately. Thankfully, she only had a few bruises on her feet: her Angel had been holding her by the hand...

During the Divine Liturgy of the Veneration of the Precious Cross, the twenty-seven newly baptized took Holy Communion first, and afterwards, almost all of the faithful. Refreshments were offered, and a homily on the Precious Cross was delivered. The Pygmies sang their joy and danced, in their own distinct tradition.

However, my own joy was made complete with the postponement of my flight the next day, giving us the opportunity for a further, 4-day stay in that traditional African town, where a primitive bicycle helped me to become better acquainted with it, but also for conditions to mature for the purchase that same day of the property on which the church of Saint Mark will be erected.

Africa's protector-Saint, the Evangelist Mark, will hereafter look after the new Orthodox community, securing its continuity and ensuring that the dreams of our brethren there will be materialized.

Translation: K. N.

ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΡΚΟΥΡΗ: ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΒΙΩΣΑ

Τα επαγγέλματα που σχετίζονται με τη νυχτερινή ζωή σίγουρα είναι επικίνδυνα για τη σωτηρία της ψυχής. 
Όλα τα επαγγέλματα που φέρνουν τον άνθρωπο μπροστά σε πολύ χρήμα είναι επικίνδυνα, γιατί τέτοιες ευκαιρίες εύκολα μπορεί να με διαφθείρουν. Ο κόσμος της νύχτας επιπλέον έχει - εκ των πραγμάτων - επαφές με κυκλώματα του υποκόσμου, αλλά επίσης προσφέρει στους κουρασμένους ή μεθυσμένους ανθρώπους του και πρόσθετες ευκαιρίες (ή μάλλον παγίδες) αμαρτίας: πορνείας, μοιχείας, εθισμών, βίας, οικονομικής καταστροφής (με συνέπειες για την οικογένειά τους) κ.τ.λ.

Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, οι καλλιτέχνες και όλοι όσοι σχετίζονται με τον κόσμο της νύχτας, και μάλιστα της νυχτερινής διασκέδασης, θα ήταν καλύτερα ν' αλλάξουν δουλειά, για να είναι πιο ασφαλής η θέση τους στον ουρανό.

Όμως, όπως και σε κάθε τομέα, έτσι και στη νύχτα εργάζονται πάρα πολλοί καλοί, ενάρετοι, μα και πιστοί άνθρωποι! Η αμαρτία δεν έχει σχέση με την καλοσύνη - ακόμα κι ένας διεφθαρμένος άνθρωπος μπορεί να είναι καλός, αλλά παρασυρμένος. Και φυσικά κανένα δεν απορρίπτουμε, κανένα δεν καταδικάζουμε στη συνείδησή μας.

Μια περίπτωση, ωστόσο, σαν της Ειρήνης Μερκούρη, μου δίνει χαρά, που ένας άνθρωπος είναι κοντά στο Χριστό, και με παρηγορεί, που αυτός ο άνθρωπος (σ' ένα χώρο υψηλού κινδύνου, όπως είπαμε) διακηρύσσει δημόσια την πίστη του.

Γι' αυτό, μοιράζομαι το βίντεο μαζί σας.

Ας έχουμε υπόψιν ότι η κυρία Μερκούρη μιλάει χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις για τη θρησκευτική μας παράδοση. Φαίνεται να λέει π.χ. ότι το να πηγαίνουμε στην εκκλησία δεν είναι άμεσα σχετικό με την ποιότητά μας ως χριστιανών. Αυτό όμως προϋποθέτει τρομερά έντονη προσευχή και συνείδηση ότι ανήκουμε σ' αυτή την εκκλησία, αλλά δεν πάμε επειδή δε μπορούμε, ενώ θέλουμε. Γενικά, δεν είναι συνετό να απολυτοποιούμε τέτοιες εκφράσεις. Κάποιοι λόγοι, που κάνουν σημαντικό το να πηγαίνουμε στην εκκλησία, αναφέρονται εδώ.

Τέλος, για τον τραγουδιστή Νίκο Κουρκούλη, που γίνεται αναφορά στο βίντεο, δείτε εδώ.

Πηγή των παρακάτω: Ιστολόγιο Παναγίας Αλεξιώτισσας
ΑΓΓΛΙΚΑ ΕΔΩ - ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ Ν. ΚΟΥΡΚΟΥΛΗ ΕΔΩ.

Η γνωστή τραγουδίστρια βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή Μίλα
και είπε τα πάντα για την περιπέτεια με την υγεία της, αλλά και την πίστη της στο Θεό.
ΈΔΩΣΕ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ
"ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΜΕ ΕΣΩΣΕ Η ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ"
"ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ"

Οι άγιοι Ιωάννης ο Ρώσος, Δαβίδ της Εύβοιας και Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, που αναφέρονται στο βίντεο, βιογραφούνται στα links τους. Αξίζει επίσης να διαβάσετε αυτό. 

Μακάρι ο Χριστός να ευλογεί την αδελφή μας και όλους τους συναδέλφους της, αλλά και όλο τον κόσμο, της "μέρας" και της "νύχτας", πιστούς και "άπιστους".

Δείτε και: Από τη Λευκορωσία με αγάπη!

Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

Ἁγίου Ἀνδρέα Κρήτης

ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις;»

Εἰσαγωγή, νεοελληνικὴ ἀπόδοσις, σχόλια:
Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Συμεών

[Πρόλογος] [Εἰσαγωγή]

ᾨδαί [Α] [Β] [Γ] [Δ] [Ε] [Ϛ] [Κοντάκιον] [Μακαρισμοί] [Ζ] [Η] [Θ] 

Ο Μεγάλος Κανόνας ψάλλεται στην εκκλησία την Τετάρτη της 5^ης εβδομάδας της Σαρακοστής. Είναι ένα μεγάλο και σπουδαίο μουσικό και ποιητικό έργο του αγίου Ανδρέα Κρήτης (έζησε ανάμεσα στον 7^ο και τον 8^ο αι. μ.Χ.), που, με πολλά παραδείγματα από την Αγία Γραφή (που τα έχει κάνει ποίημα), κάνει εξαιρετικές αναλύσεις της ανθρώπινης ψυχής και μιλάει για το πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, τι μορφές παίρνουν τα πάθη (οι πνευματικές εξαρτήσεις που οδηγούν στην αμαρτία) και πώς μπορεί να πλησιάσει ξανά το Θεό και ν’ απαλλαγεί από τα πάθη του. Είναι ένα ποίημα με μεγάλο ενδιαφέρον όχι μόνο για τους πιστούς, αλλά και για τους ψυχολόγους, γιατί εμβαθύνει πολύ σ’ αυτά που έχει κάθε άνθρωπος στην ψυχή του [από το post μας Μεγάλη Σαρακοστή: να μην ξεχάσω...].

Η άγαμη μητέρα στα μάτια ενός Πατερικά Ορθοδόξου

π. Γεώργιος Μεταλληνός

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ

Φωτο από εδώ

 

Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον «Σύλλογο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού» για την σύγκληση αυτής της Ημερίδας στα δεκάχρονά του, αλλά και για την επιτυχή επιλογή της διπλής θεματικής της, που η μία πλευρά συμπληρώνει αποτελεσματικά την άλλη. Ευχαριστώ και για την τιμητική σας πρόσκληση να συμπεριληφθώ στην ομάδα των εκλεκτών ομιλητών σας. Θα επιχειρήσω μια σύντομη ποιμαντική προσέγγιση της «άγαμης μητέρας», που είναι στο επίκεντρο της προβληματικής μας, επιδιώκοντας κάποιες πνευ­ματικές, αλλά και κοινωνικές, ως εκκλησιαστικές, ψηλαφήσεις του θέματος και χαράσσοντας ένα πλαί­σιο δυναμοποίησης των προσπαθειών του Συλλόγου στα όρια της ελληνορθόδοξου παραδόσεως. Θα μου ε­πιτραπεί όμως πρώτα μία σημασιολογική οριοθέτηση.

Ο τίτλος της εισηγήσεώς μου με τον όρο «πατερικά Ορθοδόξου» διαφοροποιεί τον τυπικά Ορθόδοξο Χριστιανό, απλώς λόγω της βαπτίσεώς του (πα­λαιότερα λέγαμε: χριστιανός της ταυτότητας), από τον αυθεντικά χριστιανό-Ορθόδοξο, αυτόν που μετέ­χει στην εν Χριστώ ζωή ορθόδοξα, μέσα στο πνεύμα δηλαδή και την πράξη των Αγίων μας, που γνήσια εν­σαρκώνουν και εκφράζουν την Ορθοδοξία. Αν σε κοινωνικά θέματα, όπως η «άγαμη μητέρα», παρατη­ρούνται συμπεριφορές ανάρμοστες και στην δική μας χριστιανική κοινωνία, αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι μιλούμε για Ορθοδόξους, που όμως μόνον επιφανειακή, τυπική και συμβατική σχέση έχουν με την Ορθοδοξία.
 

Ο λόγος μας αφορά την αθέλητα άγαμη μητέρα, που κατά κανόνα είναι θύμα, πρώτα της αστοργίας και απάνθρωπης στάσης απέναντί της του πατέρα του παιδιού της, αλλά στην συνέχεια και της κοινωνίας, που, μολονότι χαρακτηρίζεται χριστιανική, την περι­βάλλει συχνά με σκληρότητα και περιφρόνηση. Το νόθο χριστιανικό κοινωνικό, ακόμη δε και το οικογε­νειακό περιβάλλον, την απαξιώνει, κατά κανόνα, και την ωθεί στο έγκλημα της έκτρωσης. Προϋπόθεση της αρνητικής και απορριπτικής αυτής συμπεριφοράς απέναντι στην «άγαμη μητέρα», ήδη από το στάδιο της εγκυμοσύνης, είναι προφανώς μια αντιχριστιανι­κή νοοτροπία, ηθικιστικού και φαρισαϊκού χαρακτή­ρα, που κρίνει υποκριτικά και εγωκεντρικά.

Η οικογένεια ιδίως σ' αυτή την περίπτωση προσπαθεί να δια­σώσει το δικό της κοινωνικό κύρος, εξαρτώμενη πολύ σοβαρά από την γνώμη μιας κοινωνίας όχι μόνο απο-χριστιανοποιημένης, αλλά και απάνθρωπης: Ενώ η α­νοικτή σκέψη και κυρίως η ευρύχωρη καρδιά του Χριστού και των Αγίων μας «συγχωρεί» -αυτό σημαίνει: κάνει τόπο για να χωρέσουν και όλοι οι άλ­λοι, δίκαιοι και αμαρτωλοί- η στενή ηθικιστική και φαρισαϊκή συνείδησή μας κάνει διακρίσεις και κρί­σεις, πάντοτε αποβλέποντας στο δικό μας κοινωνικό κύρος και την διάσωση της αξιοπρέπειας μας, αδιαφο­ρώντας για τον Άλλο, που μπορεί να είναι το ίδιο το παιδί μας.
 

Η «άνευ ετέρου» όμως απόρριψη της «άγαμης μη­τέρας» παραγνωρίζει το γεγονός, ότι αυτή, παρά τον κλονισμό, που προκαλεί η εγκατάλειψη της από τον «άπιστο» (χωρίς εμπιστοσύνη, δηλαδή) σύντροφο, έ­χοντας συναίσθηση τι σημαίνει η άμβλωση πνευματι­κά και ανθρωπολογικά, πέρα από τους σωματικούς κινδύνους, που περικλείει, πιστή στο μητρικό ένστι­κτο, αποφασίζει να σώσει το παιδί της, την ζωή δηλα­δή, που φυτεύθηκε στα σπλάγχνα της, σεβόμενη την αξία του ανθρώπου και θυσιαζόμενη γι' αυτήν. Σ' αυ­τή την κρίσιμη στιγμή της μεγάλης απόφασης όμως χρειάζεται την βοήθεια και ενίσχυση του περιβάλλον­τός της, το οποίο σχεδόν κατά κανόνα -δυστυχώς- δεν την θέλει μόνο εγκαταλελειμμένη, αλλά και στιγ­ματισμένη. Πολλές εκτρώσεις γίνονται, επειδή η άγα­μη μητέρα δεν αντέχει την κοινωνική κατακραυγή, ό­ταν μάλιστα θα φέρει στον κόσμο το παιδί της και πα­ράλληλα δεν έχει τις οικονομικές δυνατότητες να αντιμετωπίσει την εγκυμοσύνη και όλα τα συνδεόμενα με αυτήν προβλήματα.

Η «άγαμη μητέρα» θέτει, έτσι, την κοινωνία μας προ των ευθυνών της απέναντι της. Ιδιαίτερα δε στην δική μας παραδοσιακή ελληνορθόδοξη κοινωνία ε­λέγχει την συμπεριφορά μας και τις προϋποθέσεις της. Διότι για μια καθαρά χριστιανική (και συνάμα ανθρωπιστική) στάση απέναντι στην εμπερίστατη «άγαμη μητέρα» χρειάζονται κατάλληλες προϋποθέ­σεις, που μπορούν να διαμορφώσουν ανάλογη νοοτρο­πία. Στην θεολογική μας γλώσσα αυτό λέγεται φρόνη­μα, που είναι το περιεχόμενο της συνειδήσεως μας. «Τούτο φρονείσθω εν υμίν, ο και εν Χριστώ Ιησού», λέγει ο Απ. Παύλος (Φιλ. 2,5), Η «ολοτελής» (Α' Θεσσ. 5, 23) και καθολική ένταξη του Ορθοδόξου πιστού στην εν Χριστώ κοινωνία, το εκκλησιαστικό σώμα, αποσκοπεί στην συγκρότηση εν Χριστώ συνει­δήσεως, και δεκτικής της Χάριτος του Θεού καρδιάς, ώστε ο πιστός να ζει, να κινείται και να βλέπει τα πάντα, μέσα από το πρίσμα της θεϊκής αγάπης. Αυτό όμως σημαίνει υπέρβαση της άτεγκτης νομιμότητας και του τυφλού ηθικισμού. Είναι, άλλωστε, βασική δι­δασκαλία του Απ. Παύλου, ότι δεν σώζει η τυφλή προσήλωση στον νόμο, έστω και αν δόθηκε από τον Θεό, αλλά η μέσω της τηρήσεως του νόμου, μετοχή στην χάρη του Θεού, για να μεταβληθεί η αγάπη μας σε ανιδιοτελή και φιλάνθρωπη. Αυτή η αγάπη «πάντα στέγει» και «ουδέποτε εκπίπτει», διότι «ου ζητεί τα ε­αυτής» (Α' Κορ. 13, 5-8). Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, περιφρόνηση του θεϊκού νόμου. Αλλά οι εντολές του Θεού, όπως λέγει ο άγιος Μάρκος ο Ερημίτης, «ουχί την αμαρτίαν εκκόπτουσιν, αλλά τους όρους της δο­θείσης ημίν ελευθερίας φυλάττουσιν» (PG 65, 992).
 

Πέρα από τα «Πρέπει» του ηθικού νόμου, υπάρχει το «Είναι» της ανθρώπινης ύπαρξης, που κατακρεουρ­γείται από την μια πλευρά με την έκτρωση και από την άλλη με την απαξίωση της εγκύου, που έστω και άγαμη, θέλει να «κρατήσει», όπως λέμε, το παιδί της. Η στάση μας, λοιπόν, απέναντι σ' αυτήν την μητέρα και στη ζωή, που φέρει μέσα της, βαρύνει πολύ περισ­σότερο από την δική της «ανομία» και παρέκκλιση. Είναι δε απόλυτα αναγκαίος ο αναβαπτισμός μας στην φιλανθρωπία των Αγίων μας, ιδιαίτερα σήμερα, που τα ριζοσπαστικά νέα ήθη της εσχατολογικής Νέ­ας Εποχής, ένα από τα όποια είναι η ασυδοσία των προγαμιαίων σχέσεων, θα μας οδηγεί όλο και περισ­σότερο σε τέτοιες καταστάσεις, που θα γίνουν γρήγο­ρα ο κανόνας στην κοινωνική και οικογενειακή ζωή μας (πρβλ. την νομοθέτηση των συμβιώσεων, τ. ο.)
 

Είναι αναγκαίος, συνεπώς, ο σεβασμός όλων μας στην αξία της ζωής και η προστασία της γυναίκας, που κυοφορεί, με οποιεσδήποτε προϋποθέσεις. Αυτό μάλιστα ισχύει και για την άγαμη μητέρα, ακόμη και στην περίπτωση του βιασμού της, και μάλιστα κτηνώ­δους, όπως συνέβη κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974. Άλλο όμως η κτηνωδία και άλλο η ζωή και ο κυοφορούμενος άνθρωπος, που δεν φέρει μόνον τις καταβολές του απαίσιου βιαστού, αλλά και της ίδιας της βιασθείσης μητέρας. Ποιος ξέρει δε τι άνθρωπος θα γεννηθεί, έστω και από αυτή την αδόκη­τη σύλληψη! Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος δεν παύ­ει να είναι «θεός κεκελευσμένος», κατά τον Μ. Βασί­λειο: άνθρωπος δηλαδή, που έχει μέσα του την εντο­λή και την δυνατότητα να γίνει «θεός κατά χάριν».

Η καλλιέργεια σ' όλους μας της αγιοπατερικής νοοτροπίας οδηγεί στην αποδοχή της άγαμης μητέρας ως συνανθρώπου εμπερίστατου, που έχει ανάγκη την βοήθεια και προστασία μας. Και υπάρχει πλήθος προ­τύπων συμπεριφορών αυτού του είδους, όπως π.χ. η παραβολή του Καλού Σαμαρείτου (Λουκ. 10, 30-37), που κωδικοποιεί την στάση του ίδιου του Θεανθρώ­που απέναντι σε κάθε άνθρωπο. Ο Χριστός με την δι­ήγηση αυτή διδάσκει πώς μπορεί ο άνθρωπος να γίνει «πλησίον» για τον Άλλον, τον συνάνθρωπό του. Τό­σο στην αρχαιοελληνική, όσο και στην ιουδαϊκή κοι­νωνία «πλησίον» ήταν ο συγγενής, ο ομόφυλος, ο οι­κείος. Ο Χριστός μας όμως προβάλλει ως «πλησίον», πρώτα εκείνον που «ποιεί το έλεος» -δείχνει δηλαδή αγάπη- και όχι τον δεχόμενο την φιλανθρωπία, και δεύτερο αυτός που δέχεται την αγάπη δεν είναι συγγε­νής και ομόφυλος, αλλά ξένος και πρακτικά εχθρός και αντίπαλος, όπως οι Σαμαρείτες απέναντι στους Ιουδαίους.
 

Ο Σαμαρείτης, κατά τον άγιο Κύριλλο Α­λεξανδρείας, μολονότι «αλλογενής... πεπλήρωκε της αγάπης τον νόμον». Συμπληρώνει δε ο ιερός Χρυσό­στομος: «Ούτω τοίνυν και συ, αν ίδης τινά κακώς πά­σχοντα, μηδέν περιεργάζου λοιπόν. Έχει το δικαίωμα της βοηθείας το κακώς παθείν αυτόν». Και μόνον η κατάσταση του πάσχοντος συνανθρώπου απαιτεί την συμπαράστασή μας. Το ορθό ερώτημα, λοιπόν, δεν εί­ναι «τις εστί μου πλησίον», που έθεσε ο νομικός της παραβολής, αλλά «σε ποιον είμαι εγώ πλησίον». «Πλησίον» γινόμεθα στην άγαμη μητέρα, όταν την αποδεχόμεθα, όπως είναι, «καθώς και ο Χριστός ημάς προσελάβετο» (Ρωμ. 15, 7).
 

Σημαντική όμως για το θέμα μας είναι και η περι­κοπή του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου με την διήγηση για τον Ιωσήφ, τον «μνήστορα» και προστάτη της Παναγίας και τους δικαιολογημένους λογισμούς του στην περίπτωση της «εκ Πνεύματος Αγίου» εγκυμο­σύνης της, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών και των διαφορών. Ο Ιωσήφ χαρακτηρίζεται «δίκαιος», ευσυνείδητος δηλαδή τη ρητής κατ' αρχάς του Νόμου, που επέβαλλε όμως ποινή θανάτου στους μοιχούς και τις μοιχαλίδες (Λευϊτ. 20, 10) διά λιθοβολισμού (Δευτ. 22, 23). Ο Ιωσήφ όμως, κατά τον Χρυσόστομο, «εφιλανθρωπεύετο από πολλής χρηστότητος... υπέρ τα νο­μικά εντάλματα ζων». Είχε περάσει στην περιοχή της Χάρης, υπερβαίνοντας τον Νόμο. Περιβάλλει, λοι­πόν, με την αγάπη και φιλανθρωπία του την κατά τις ενδείξεις «κλεψίγαμον» Μαρία. Όμως «ου μόνον κολάσαι, αλλ' ουδέ παραδειγματίσαι εβούλετο». Ούτε να την διαπομπεύσει δηλαδή δεν ήθελε. Γιατί; Απαντά ο Χρυσόστομος: «Αλλ' όμως ούτως ην πάθους καθαρός, ως μη θελήσαι μηδέ εν μικροτάτοις λυπήσαι την Παρθένον» (Ήταν τόσο καθαρός από κάθε κακία, που δεν ήθελε στο ελάχιστο να λυπήσει την Παρθένο Μαρία), που ο θεός του εμπιστεύθηκε. Αυτό είναι αγιότητα, Ορθοδοξία! Αν δεν φθάσουμε σ' αυτή την καθαρότη­τα της καρδιάς, δεν είναι δυνατόν αυτή να πληρωθεί από την θεϊκή αγάπη και φιλανθρωπία του Ιωσήφ προς κάθε συνάνθρωπο.
 

Οι Άγιοί μας, μιμηταί και συνεχιστές του Θεαν­θρώπου στην ιστορία, έχουν επίγνωση της αξίας του ανθρώπου σε οποιαδήποτε στιγμή και κατάσταση της ζωής του. Αρκεί να θυμηθούμε το Μάρκ. 2, 27. Είναι ο λόγος του Χριστού μας, ότι «το Σάββατον διά τον άνθρωπον εγένετο, ουχ ο άνθρωπος διά το Σάββατον». Οι θεσμοί, η κοινωνία, τα πάντα υπάρχουν, για να υπηρετούν τον άνθρωπο, πόσο μάλλον, όταν είναι εμπερίστατος, όπως η άγαμη μητέρα. Ο Ορθόδοξος α­διαφορεί για το τι θα πει η χωρίς Χριστό κοινωνία, έ­στω και αν λέγεται χριστιανική, και το μόνο που θέ­λει είναι να συμπαρασταθεί στο θύμα, που λέγεται ά­γαμη μητέρα, και να σώσει την ζωή, που αυτή κυοφο­ρεί. Χίλια εξώγαμα είναι αγιότερα από μία έκτρωση, που είναι ψυχρός φόνος! Μπορούμε, συνεπώς να καταλάβουμε αυτό, που είπε ένας πατέρας στην κόρη του, μόλις μπήκε στην εφηβεία: 

«Παιδί μου, της είπε. Μπορεί να έχεις περιπέτειες στη ζωή σου και να βρε­θείς κάποια στιγμή έγκυος, πριν ακόμη φθάσεις στον γάμο. Σε παρακαλώ, αν συμβεί κάτι τέτοιο, εγώ θα το αναλάβω. Έκτρωση όμως μην κάνεις ποτέ στην ζωή σου!». 

Το αληθινό κύρος μας είναι να σώσουμε μια ζωή και όχι να την θυσιάσουμε στον Μολώχ του εγω­κεντρισμού μας...
 

Αν δεν μιλήσουμε έτσι στα παιδιά μας, δεν θα α­ποβάλουν τον φόβο για την οικογενειακή εγκατάλει­ψη σε περίπτωση εξώγαμης εγκυμοσύνης και την κοι­νωνική κατακραυγή. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ενθάρρυνση των λεγομένων ελευθέρων σχέσεων, του πανσεξουαλισμού και της ηθικής ασυδο­σίας της εποχής μας. Αλλά την θωράκιση της γυναίκας-θυγατέρας μας, με την υπόσχεση της συμπαράστα­σής μας σε περίπτωση θυματοποιήσεώς της από κά­ποιον ανάξιο άνδρα. Δεν πρέπει δε, να λησμονούμε, ότι οφείλουμε αυτή την στάση απέναντι στις θυγατέρες μας, διότι σχεδόν πάντοτε είναι θύματα και της απου­σίας αγωγής στην ίδια την οικογένεια. Οι πτώσεις των παιδιών μας είναι κατά κανόνα, η συνέπεια της α­διαφορίας μας για την εν Χριστώ διαπαιδαγώγησή τους, ώστε να μάθουν να αγωνίζονται και να ανθί­στανται στους πειρασμούς. Σε πρόσφατη ανακοίνωση μου σε συνέδριο για το δημογραφικό, ετόνισα ιδιαίτε­ρα, ότι η πολυτεκνία μόνη της δεν σώζει, αν δεν συνδέεται και με την ορθή αγωγή, που οδηγεί στην «καλλιτεκνία». Δεν σώζει ο αριθμός των παιδιών, αλλά η εν Χριστώ ανατροφή τους. Η κατάλληλη ανα­τροφή είναι η πρόληψη του κακού (κατά το: «κάλλιον το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν») και η εμφύσηση πνεύματος αυτοσεβασμού και αυτοσυγκράτησης στα παιδιά μας, ιδιαίτερα στις θυγατέρες μας. Παράλληλα όμως έμπνευση σεβασμού του ανθρώπου και ως εμ­βρύου, ώστε σε περίπτωση έκτος γάμου εγκυμοσύνης να αποφευχθεί η έκτρωση με κάθε τρόπο.
Εύχομαι στον Σύλλογο να τα εκατοστήσει! 

 
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη

Διαβάστε και: 

Μπαμπά, μ' αγαπάς; Μαμά, μ' αγαπάς;

Έρωτας, σεξ, γάμος και μοναχισμός

Πόσο κοστίζει μια έκτρωση;

Γέροντας Παΐσιος: Η αντοχή της μητέρας

Γαβριήλ! (Ο αρχάγγελος εορτάζει)

Κλικ εδώ!

Ταινία: The miracle, Chudo, Tο θαύμα (2009)

Η εξαιρετική αυτή ταινία βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά, που συνέβησαν στη Σαμάρα της αθεϊστικής Ρωσίας (ΕΣΣΔ) το 1956. 
Στη διάρκεια των διακοπών, μια κοπέλα παίρνει από τον τοίχο την θαυματουργή εικόνα του Αγίου Νικολάου και αρχίζει να χορεύει μαζί της, αλλά ξαφνικά παγώνει στη θέση της. Η κατάστασή της θα κρατήσει πολλούς μήνες. Οι κάτοικοι της μικρής πόλης είναι τρομοκρατημένοι από αυτό το εξαιρετικό γεγονός, το οποίο εξελίσσεται σε ένα θαύμα...

Πηγή: Christian Orthodox (& εδώ)

Λεπτομέρειες για τα γεγονότα εδώ.

Πρόσθετες μαρτυρίες εδώ.

A drama based on an alleged incident in 1956 Samara, where a young woman who danced with a religious icon was frozen into immobility.

Άλλες σημαντικές ορθόδοξες ταινίες: ο κλασικός (παλιός) "Αντρέι Ρουμπλώφ" του μεγάλου Αντρέι Ταρκόσφκι, το περίφημο "Νησί" [δείτε την εδώ], το "Μοναστήρι" και κάποια ρωσικά κινούμενα σχέδια...

Και μια εξαιρετική ταινία από τη Λευκορωσία με αγάπη!

The Spirit of the World and the Spirit of God

MYSTAGOGY

By St. Nikolai Velimirovich

"We have received, not the spirit of the world, but the Spirit which is of God"

Brethren, the spirit of this world is the spirit of pride and cruelty and the Spirit of God is the Spirit of meekness and gentleness. The apostle of God asserts that the followers of Christ did not receive the spirit of this world rather the Spirit "which is of God" i.e., who proceeds from God the Father as a sweet-smelling fragrance as from flowers and as a good fragrance pours out on the soul of man making it mighty, bright, peaceful, thankful and pleasant.

Men by nature are meek and gentle. Tertullian writes: "The soul of man by nature is Christian." But, by the spirit of this world, it is irritable and enraged. The spirit of this world made wolves out of lambs, while the Spirit Who is from God makes lambs out of wolves.

The apostle still adds that we received the Spirit of God "that we may know the things that are freely given to us of God" (1 Corinthians 2:12). That is, that we may know what is from God in us and what is not from God, and that we may sense the sweetness of that which is from God and the bitterness from that which is not from God, but rather from the spirit of this world. As long as man is outside of his nature, beneath his nature, he considers bitterness as sweetness and sweetness as bitterness. But, when by the Spirit of God he returns to his true nature, then he considers sweet as sweetness and bitter as bitterness.

Who can return man to God? Who can heal man of poisonous sinful bitterness? Who can teach him by experience to distinguish true sweetness from bitterness? No one except the Spirit Who is from God.

Therefore brethren, let us pray that God grants us His Holy Spirit as He granted the Holy Spirit to His apostles and saints. And when that Holy Spirit of God enters into us, the kingdom of God has arrived in which is all sweetness itself, only good, only light, only meekness and only gentleness.

O Holy Spirit, the Spirit of meekness and gentleness, come and abide in us (1 Corinthians 2:12).

Click:

Literature, Culture and the Western Soul

LOVERS OF TRUTH: THE LIFE OF HIEROMONK SERAPHIM ROSE

OUR TALENT OF FREEDOM & SOME PITFALLS

A Deer Lost in Paradise

A Saint Speaks To Europe From Dachau (1)
A Saint Speaks To Europe From Dachau (2)
A Saint Speaks To Europe From Dachau (3)
A Saint Speaks To Europe From Dachau (4)

Τουρκάνα & Πυγμαίοι: Ορθόδοξες φυλές που μας διδάσκουν

Το παρακάτω βίντεο είναι απ' αυτά που με συγκινούν βαθιά και με παρηγορούν. Μου δείχνουν πως μοιραζόμαστε το θησαυρό της Ορθοδοξίας (δηλαδή της σωτηρίας, του αληθινού & χιλιοδοκιμασμένου δρόμου για την ένωση με το Θεό) με αδελφούς μας ανθρώπους από κάθε φυλή και κουλτούρα. Δόξα τω Θεώ.

Οι Αφρικάνοι ορθόδοξοι έχουν να διδάξουν πολλά σε μας, που πρώτα εξαρτηθήκαμε απόλυτα απ' το χρήμα και τώρα, που μας το αφαιρούν, δεν έχουμε πια τίποτα. Ξεχάσαμε το Χριστό, στηρίζοντας τις ελπίδες μας στα λεφτά μας (και στη σκληρή δουλειά για να τα αποχτήσουμε, μόνη μας έγνοια στη φτωχή ζωή μας, ή να ξεπληρώσουμε τα δάνειά μας κ.τ.λ.) και τώρα δεν έχουμε ούτε λεφτά, αφού μας τα πήραν, ούτε Χριστό. Τυχαίο ή σχέδιο;

Μέσα στη σαβάνα οι Αφρικάνοι ορθόδοξοι πλησιάζουν το Θεό με μηδενικά καταναλωτικά αγαθά. Όπως οι δικοί μας παπούδες. Η σύγχρονη κοινωνική ανθρωπολογία αρνείται τον όρο "υπανάπτυκτος" λαός - δέχεται πως κάθε πολιτισμός είναι ανεπτυγμένος, απλά η ανάπτυξη δεν είναι παντού η ίδια ούτε και έχει την ίδια έννοια. Εμείς όμως τους παπούδες μας (αυτάρκεις, ελεύθερους, ακόμη κι όταν ήταν σκλάβοι, φίλους των αγίων, της Παναγίας και του Χριστού, του Θεού) τους θεωρούμε υπανάπτυκτους και δε θέλουμε να γυρίσουμε στον τρόπο ζωής τους, ή μάλλον -για να είναι και λίγο ρεαλιστικός- στον τρόπο σκέψης και στις αξίες τους. Δηλ. στο: "Θα ζήσουμε φτωχά, με όσα έχουμε, αλλά ο μεγάλος θησαυρός μας είναι ο Χριστός. Ο αιώνιος θησαυρός μας. Όταν έχουμε το Χριστό, είμαστε πλούσιοι. Για τα άλλα, ψωμάκι και ελίτσες αρκούν".

Αυτό δεν εμποδίζει τον κοινωνικό αγώνα, αλλά τον τοποθετεί σε σωστές βάσεις. Χωρίς Χριστό, οι αγώνες καταλήγουν σε αιματοχυσίες και η μεγάλη απώλεια είναι η αιωνιότητα.

Σας προσκαλώ να απολαύσετε λοιπόν, αν μπορείτε, αυτό που απολαμβάνω κι εγώ. Είναι από το ιστολόγιο Στον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής.

Θεία Λειτουργία με τους Ορθόδοξους Τουρκάνα - Το μεγαλείο της απλότητας

***

Οι πρώτοι Oρθόδοξοι Πυγμαίοι

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΓΚΟ

Από το παράθυρο του Boeing 737 έβλεπα τη ζούγκλα του Ισημερινού μέσα στην υγρασία της σαν μιαπράσινη ατέλειωτη θάλασσα. Σκεπτόμουν τα όμορφα δημιουργήματα του Θεού, έλλογα και άλογα, που ζουν εκεί μέσα. Μετά από μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά πτήσης κατεβήκαμε αγγίζοντας σχεδόν τις κορυφές των πανύψηλων δένδρων, όταν άνοιξε ξαφνικά μπροστά μας ο διάδρομος του αεροδρομίου του Impfondo.

Ανάμεσα στον κόσμο που περίμενε διέκρινα μια ψηλή μορφή με ράσο: ο διάκονος Σέργιος. Στο ναό μάς συνάντησαν αρκετοί από τους πιστούς μας με λουλούδια. Έζησα κοντά τους όμορφες ώρες προσευχής μέσα στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ζωντανή η συμμετοχή τους καθημερινά στον Όρθρο και στο Μέγα Απόδειπνο. Στη Θεία Λειτουργία του Ευαγγελισμού και της Σταυροπροσκυνήσεως γέμισε με τους νεοφώτιστους μέσα και έξω το σπίτι που νοικιάζουμε. Γέμισε και η ψυχή τους από τις αλήθειες της πίστης μας που αφορούν την Παναγία μας και τον Τίμιο Σταυρό, στην κατήχηση που ακολούθησε. Ό,τι μάς φώτισε ο Κύριος να πούμε το άκουγαν σε τρεις γλώσσες: στα γαλλικά γι’ αυτούς που πήγαν ή πηγαίνουν σχολείο, στη Λιγκάλα για πολλές από τις γυναίκες και τους αναλφάβητους και στη γλώσσα των Πυγμαίων, των Baâka, όπως τους ονομάζουν οι ντόπιοι. Οι Πυγμαίοι είναι πολυάριθμοι μεταξύ των πιστών μας και πολύ συνεπείς στον εκκλησιασμό. Μεταξύ των κατοίκων του Impfondo είναι πολυπληθείς, έχοντας δημιουργήσει δύο συνοικίες με καλύβες στις άκρες της πόλης.

Στα μέσα του Μαρτίου οργανώθηκε από το κράτος ένα διαφορετικό forum για τους Πυγμαίους. Διαμόρφωσαν εκτός της πόλεως καταλύματα, χώρους συγκεντρώσεων και ένα αμφιθέατρο για τις επίσημες εκδηλώσεις. Ήλθαν πολλοί προσκεκλημένοι και έγιναν μεγάλες δαπάνες. Θέμα: η αναγνώριση των δικαιωμάτων των Πυγμαίων και η ένταξή τους ως ισοτίμων μελών στις τοπικές κοινωνίες. Τους παραχώρησαν και ένα τμήμα του δάσους δίπλα στο ποτάμι, όπου έφτιαξαν τις καλύβες τους. Έτσι βελτιώθηκε επισήμως η θέση τους ανάμεσα στους Bandu, τους λοιπούς Αφρικανούς αλλά όχι και τα οικονομικά τους, αφού τίποτε δεν περίσσεψε γι’ αυτούς από τα χρήματα που άφθονα διέτέθησαν. Συνέχισαν να έρχονται στην Εκκλησία με τα βρώμικα κουρέλια τους. Γι’ αυτό οργανώσαμε μια επιτροπή από τους πιστούς και αγοράσαμε και τους μοιράσαμε μεταχειρισμένα αλλά καλά ρούχα από το παζάρι. Με αυτά ήλθαν και στη βάπτισή τους.

Στις 26 Μαρτίου στον ποταμό Ουμπανγκί έκανα την τρίτη ομαδική βάπτιση στο Impfondo. Μεταξύ των κατηχουμένων είχαν ετοιμασθεί είκοσι επτά, από τους οποίους δώδεκα ήταν μικρά παιδιά. Οι δέκαεπτά ήταν Bandu και οι δέκα Πυγμαίοι τέσσερις άνδρες και έξι γυναίκες. Πάλι μια πιρόγα έγινε η εξέδρα μας, ώστε το νερό να είναι αρκετά βαθύ στο σημείο της βαπτίσεως. Είχαν έλθει μερικοί πιστοί και αρκετοί από τους κατηχουμένους μας Πυγμαίους παρευρέθηκαν, για να δουν τη βάπτιση και να χαρούν μαζί με τους βαπτιζομένους. Κάθονταν στη σκιά των μεγάλων δένδρων στην όχθη του ποταμού. Εμάς μάς παρατηρούσε με το καυτό του βλέμμα ο ήλιος του Ισημερινού καθώς και οι ψαράδες που περνούσαν μπροστά μας με τις πιρόγες τους.

Πάνω από δύο ώρες κράτησε η βάπτιση και έλαμψαν οι καρδιές και τα πρόσωπα των νεοφωτίστων μαζί με τις λευκές λαμπάδες και τις λευκές μπλούζες τους, όσες μπορέσαμε να βρούμε στην αγορά. Οι άγγελοι τούς αγκάλιασαν με αγαλλίαση προστατεύοντάς τους από την οργή των δαιμόνων: Φεύγοντας ακούσαμε ένα δυνατό κρότο πίσω μας καθώς ένα τεράστιο κλαδί έσπασε από ένα γιγαντιαίο δένδρο και έπεσε ακριβώς στο σημείο που πριν τρία λεπτά κάθονταν οι οικογένειες των Πυγμαίων που παρακολουθούσαν το μυστήριο. Φθάνοντας στην Εκκλησία μας ένα μηχανάκι κτύπησε τη μικρή Ρεβέκκα, ενώ διέσχιζε τον δρόμο. Είχε παρακολουθήσει τη βάπτιση μαζί με τη μητέρα της όντας και οι δύο ορθόδοξες. Την πήγαμε γρήγορα στο Νοσοκομείο. Ευτυχώς είχε μόνον λίγες πληγές στα πόδια της, αφού ο άγγελός της την κρατούσε από τα χέρια.

Στη Θ. Λειτουργία της Σταυροπροσκυνήσεως μετέλαβαν πρώτα οι 27 και μετά σχεδόν όλοι οι πιστοί. Ακολούθησε κέρασμα και ομιλία για τον Τίμιο σταυρό. Οι Πυγμαίοι τραγούδησαν τη χαρά τους και χόρεψαν με το δικό τους διακριτικό τρόπο.

Αλλά και η δική μου χαρά ολοκληρώθηκε με τη ματαιωση της πτήσης την επόμενη ημέρα, δίδοντάς μας την ευκαιρία για μια τετραήμερη ακόμη παραμονή σ’ αυτήν την παραδοσιακή αφρικανική πόλη όπου ένα πρωτόγονο ποδήλατο με βοήθησε να την γνωρίσω καλύτερα, αλλά και να ωριμάσουν οι συνθήκες για την αγορά σήμερα κιόλας του οικοπέδου, όπου θα κτισθεί ο ναός του Αγίου Μάρκου.

Ο προστάτης της Αφρικής Ευαγγελιστής Μάρκος θα ασχοληθεί πλέον με τη νέα ορθόδοξη κοινότητα για να δοθεί συνέχεια και να υλοποιηθούν τα όνειρα των εκεί αδελφών μας.

Ιερομόναχος Θεολόγος

Δείτε και τις άλλες αναρτήσεις της ενότητάς μας Ο Χριστός στην Αφρική, αλλά & Ο Χριστός στα βάθη της Ασίας & Ινδιάνοι.

Για την 25η Μαρτίου

***

Ο μύθος του λευκού κρίνου (και όχι μόνο)...
 

1821 - Πώς τολμά η Εκκλησία να διεκδικεί μερίδιο;
 

Γιώργος Παπαθανασόπουλος: Εκκλησία, Παιδεία και 1821
 

Νεομάρτυρες

Παρελάσεις & διαμαρτυρίες... 

Κυριακή του αγ. Ιωάννη της Κλίμακος 

Η αρχαιότερη απεικόνιση του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου! 

 

 

 

Την αρχαιότερη απεικόνιση του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου την βρίσκουμε στην Κατακόβη της αγίας Πρισκίλλας, στη Via Salaria, στα βόρεια της Ρώμης. Χρονολογείται από το δεύτερο μισό του 2ου αιώνα.

Το πήραμε από Προσκυνητή. πηγή

Η ταμίας που άλλαξε λίγο τον κόσμο...

Παναγία Αλεξιώτισσα

Πρίν ἀπό λίγο στά ΑΒ Ἁγίας Παρασκευῆς, στό ταμεῖο ἦταν ἕνα γηραιός ρακένδυτος κύριος μέ 3-4 κονσέρβες κι ἕνα γκαζάκι. Ἡ νεαρή ταμίας τόν κοιτάει καί τοῦ λέει: "Φύγετε κύριε, ἡ ἑταιρεία μᾶς δικαιολογεῖ κάποια δωρεάν καλάθια". Τίς δίνει 1000 εὐχές. Μόλις ἐκεῖνος ἀπομακρύνεται, ἀνοίγει την ... τσάντα της καί βάζει τά χρήματα στό ταμεῖο ἀπό τό πορτοφόλι της.
Πεταγόμαστε 2-3 πού ἔχουμε μείνει κάγκελο καί τῆς λέμε νά τά πληρώσουμε ἐμεῖς. Μᾶς κοιτάζει αὐστηρά:
"Ἐγώ τό ἀποφάσισα, ἐγώ θά τά πληρώσω. Ἐλᾶτε, παρακαλῶ, μήν δημιουργεῖτε οὐρά".
Ἕνα κοριτσάκι τόσο δά. Πόσα νά παίρνει; 500 ευρώ; Πολλά λέω.

Διαβάστε και: Πόσες μερίδες φαγητού έδωσαν τα κόμματα και οι πολιτικοί;
Ο Γιώργος με τη μεγάλη εν Χριστώ καρδιά...
Χριστιανοί & οικονομική κρίση
Αθήνα, πόλη των αγίων

Η 27χρονη αγία πριγκίπισσα της Λευκορωσίας

Αγία Σοφία του Σλούτσκ.

Η προστάτιδα των Ορθοδόξων από τους Ουνίτες, αγία με άφθαρτο λείψανο

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Ήταν η τελευταία απόγονος της πριγκιπικής οικογένειας του Σλουτσκ και Κόπιλ,οι οποίοι με την σειρά τους ήταν απόγονοι του μεγάλου πρίγκηπα Άλχερντ από την οικογένεια Ρούρικ. Από εκεί καταγόνταν και οι μεγάλοι πρίγκηπες του Κιέβου και κάποιοι κυβερνήτες του Νόβγκοροντ (Ρωσίας).
Η Αγία Σοφία γεννήθηκε στις 1 Μαίου 1585.Την ίδια χρονιά πέθανε η μητέρα της,ενώ έναν χρόνο αργότερα στις 6 Μαίου πέθανε και ο πατέρας της. Έτσι η μικρή και ορφανή Σοφία μεγάλωσε κοντά σε διάφορους συγγενείς της οι οποίοι μονίμως σφετερίζονταν την περιουσία της και βρισκόνταν σε διαμάχες.

Όταν η Σοφία έφτασε στην κατάλληλη ηλικία ο Ιάνουζ Ράντζιβιλ, πρίγκηπας του Νέσβιζ, στις 20 Ιουλίου 1600 ζήτησε την ευλογία του πάπα για να παντρευτεί την πριγκίπισσα Σοφία του Σλουτσκ (το 1596 ο μεγάλος δούκας της Λιθουανίας είχε αποφασίσει την ένωση με την Ρώμη). Ο Σοφία όμως ήταν αποφασισμένη να παραμείνει ορθόδοξη και τα παιδιά της να τα βαπτίσει ορθόδοξα.
Ο γάμος έγινε σε μία από της εκκλησίες της Βρέστης. Μετά τον γάμο η ζωή της δεν άλλαξε. Οι λύπες ήταν πολλές. Η διαμάχη της οικογένειας του συζύγου της με τους Τσιοντκίεβιτς και η λαιμαργία τους την έκαναν να υποφέρει. Κοντα σε αυτά είχε προστεθεί και η ένωση με τον πάπα.
Η Σοφία ήταν πολύ πιστή και η μόνη της παρηγοριά από πολύ μικρή ηλικία ήταν οι προσευχές.
Η Σοφία ήταν η προστάτιδα των ορθοδόξων χριστιανών και προσπαθούσε να τους προστατεύει από την μανία των ουνιτών. Είχε μεγάλη επιρροή στους ντόπιους ορθοδόξους χριστιανούς και τους στήριζε τόσο πνευματικά όσο και υλικά.

Αν και ο σύζυγός της ήταν καθολικός, εκείνη κατάφερε να τον πείσει να υπογράψει ένα διάταγμα δια του οποίου οι ορθόδοξοι δεν θα ήταν υποχρεωμένοι να γίνουν ουνίτες. Επίσης φρόντιζε τις εκκλησίες, τα μοναστήρια και τον κλήρο [=τους ιερείς], έκανε πολλές δωρεές και έχτιζε νέες εκκλησίες.

 

Χάρη στον ζήλο της και την ευλάβειά της το Σλούτσκ είχε γίνει το πιο σημαντικό πνευματικό κέντρο της Λευκορωσίας, ένα φρούριο της Ορθοδοξίας.

Η Αγία Σοφία εκοιμήθη στις 19 Μαρτίου 1612 αμέσως μετά την γέννηση του πρώτου της παιδιού. Ήταν μόλις 27 ετών.
Το σώμα της βρέθηκε άφθαρτο και τοποθετήθηκε στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδος στο Μίνσκ όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα τελώντας αναρίθμητα θαύματα. Η αγιοκατάταξή της έγινε το 1983.

Επισκεφτείτε και: Από τη Λευκορωσία με αγάπη!... (ταινία)

Ενότητες στο blog μας: Κεντρική Ευρώπη & Ουνία

The New Martyr Fr. Chariton in Kosovo

Новомученик Харитон 

(Fr. Chariton Lukic killed by Albanian muslim terrorist)

ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ, ΕΛΛΗΝΙΚΑ

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ & ΕΔΩ (ΑΛΛΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ)

Fr. Chariton Lukic was a monk in the Holy Archangels Christian Orthodox Monastery near old Serbian town of Prizren. He was born on November 21, 1960 in central Serbia and became a monk in Kosovo & Metohija (South Serbia) in 1995. Fr. Chariton was kidnapped by armed persons wearing UCK (KLA) uniforms and insignia on June 16 in the streets of Prizren. In the time of his disappearance the German KFOR troops have already entered Prizren area. Unfortunately they were followed by armed gangs of UCK extremists who have killed and kidnapped a dozen of Serbs in the city during the first days.

The body of Fr. Chariton was found near Prizren on August 8th, 2000. The body was decapitated and severely mutilated. The head of Fr. Chariton has not yet been found.

According to the forensic report the remains of Fr. Hariton was found in an unmarked individual grave in the cemetery of the Albanian village of Tusus near Serbian old city of Prizren. There are many evidences that the body was left in the open air after the murder because only skeleton remains. Several ribs our found broken as well as the left hand. The head and a few vertebrae are missing. The body was found dressed in the clothes displayed on the photo in this clip. 

The sweater is found cut in the front side which might suggest that Fr. Hariton's belly was ripped. The holes around the area of heart are found which also might suggest that he was stabbed by knife. In any case it was a painful death. With his clothes the investigators have found his ID and the praying rope. All evidence and the forensic report have already been handed over to ICTY investigators who will procede with the investigation of this crime, maybe, one day....

More here...

Others New Martyrs here.

Others New Martyrs in Kosovo (1945-2002)

Προσευχή με εσωτερικό πόνο της καρδιάς

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ του χριστιανού, λέγει κάποιος Γέροντας, πρέπει να γίνεται, πρώτον, με διάθεσι ειρηνική, ύστερα με ησυχία και κοσμιότητα. Όταν προσεύχεται μαζί με άλλους στην εκκλησία, πρέπει ν’ αποφεύγη τις εξωτερικεύσεις της ευλαβείας του και τις δυνατές φωνές που φέρνουν σύγχυσι και στον ίδιο και στους άλλους.
Η προσευχή οφείλει να γίνεται με εσωτερικό πόνο της καρδιάς και με ήρεμο νου αφωσιωμένο στο Θεό.
 

Υπάρχουν άνθρωποι, που πάσχουν από σωματικές αρρώστειες κι ενώ χειρουργούνται ή καυτηριάζονται από το γιατρό, υποφέρουν καρτερικά τον πόνο, χωρίς φωνές και φασαρία, σιωπηλά και υπομονετικά. Άλλοι πάλι ανυπόμονοι χαλούν τον κόσμο από τις φωνές, όταν τους κάνουν θεραπεία. Μήπως όμως έτσι αποφεύγουν τον πόνο; Μάλλον τον αυξάνουν.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την προσευχή. Οι πνευματικώτεροι άνθρωποι προσεύχονται αθόρυβα με «στεναγμούς αλαλήτους» ["Ν": δηλ. με απερίγραπτους αναστεναγμούς. Έτσι, κατά τον απόστολο Παύλο, προσεύχεται το Άγιο Πνεύμα μέσα στην καρδιά των πιστών (Προς Ρωμαίους, 8, 26)]. Έτσι διατηρούν την ψυχική τους γαλήνη. Οι άλλοι δεν συγκρατούν τον εαυτό τους. Προσεύχονται μεγαλοφώνως, με εκδηλώσεις εξωτερικές, που συχνά σκανδαλίζουν τους άλλους. 

Ο πραγματικός χριστιανός πρέπει ν’ αποφεύγη την ακαταστασία και τα εξωτερικά σχήματα. Να προτιμά την τάξι, την ησυχία και την ταπείνωσι. Αυτό ζητά και ο Θεός με το στόμα του Προφήτου, που λέγει: «επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον, τον τρέμοντα μου τους λόγους;»
Όσοι χριστιανοί διάλεξαν αυτό το δρόμο, έγιναν παράδειγμα και φως για πολλούς άλλους. 

Από το ιστολόγιο της Ελληνοκαναδικής Ιεραποστολικής Αδελφότητας ORTHODOX VOICE

Δείτε και: Η άσκησις της προσευχής του Ιησού

Το καλάθι του μοναχού, γεμάτο νερό...

Μάθε να προσεύχεσαι

Η πολιορκία της καρδιάς

Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά

Άγιοι της διπλανής πόρτας

Η θρησκεία της χαράς – Γελαστοί άγιοι

Στεναγμοίς αλαλήτοις. Προσευχητική Φιλοκαλία

Σχόλια του Κλάους Κένεθ για το γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ

Ο Αυστριακός Κλάους Κένεθ έζησε απίστευτα τραυματικά παιδικά χρόνια, που τον οδήγησαν στην αθεΐα και στο μίσος κατά των ανθρώπων. Μεγαλώνοντας περιπλανήθηκε σε πολλές θρησκευτικές παραδόσεις, μυήθηκε βαθιά στον ινδουισμό και το βουδισμό, αναζήτησε την πνευματικότητα των Ινδιάνων, γύρισε τον κόσμο προσπαθώντας να θεραπεύσει το κενό της καρδιάς του.

Ερχόμενος σε επαφή με όλες αυτές τις θρησκείες, απόχτησε τη δύναμη να ελέγχει τους ανθρώπους και ο ίδιος θεωρεί ότι έπεσε θύμα δαιμονισμού, από τον οποίο τον θεράπευσε ένας προτεστάντης πάστορας, όταν ανακάλυψε ξανά το χριστιανισμό, στην προτεσταντική εκδοχή του. Για το θέμα αυτό, έχω να πω ότι, κατά τα φαινόμενα, κι ένας αιρετικός με αγνή καρδιά, επικαλούμενος το όνομα του Χριστού, παίρνει τη χάρη απ' το Θεό να αντιμετωπίσει ένα δαίμονα, ανάλογα με το επεισόδιο στο ευαγγέλιο, όπου κάποιος θεράπευσε ένα δαιμονισμένο μέσω του ονόματος του Χριστού, χωρίς να είναι μαθητής Του (Μάρκ. 9, 38-40), πράγμα που δε σημαίνει βέβαια καθόλου πως οποιοσδήποτε -ό,τι κι αν πιστεύει, όπως κι αν ζει- αν χρησιμοποιεί το όνομα του Ιησού Χριστού, αποχτά αυτόματα υπερφυσική δύναμη (Πράξεις 19, 13-17).

Ωστόσο ο προτεσταντισμός απογοήτευσε τον Κένεθ, που κατέληξε ορθόδοξος μετά τη γνωριμία του με τον άγιο Γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ. Σήμερα, μετά από πολλή μελέτη και προσευχή, έχει και σημαντική ανθρωπιστική δράση στην Ορθοδοξία.

Η ιστορία του Κλάους Κένεθ είναι γραμμένη στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο, που παρουσιάζουμε εδώ. Απόσπασμα της αυτοβιογραφίας του είναι το κείμενο που ακολουθεί. Πηγή, ΟΟΔΕ-blog, & εκεί από Πεμπτουσία.

***

Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι περισσότερες από είκοσι πέντε περίπου χριστιανικές ομολογίες -στις τάξεις των οποίων ανήκαν πολλοί φίλοι μου- πάσχιζαν να με προσελκύσουν στο δικό τους στρατόπεδο, γιατί πίστευαν ότι έτσι θα τους έκανα «διαφήμιση». Στην πραγματικότητα ένιωθα άνετα οπουδήποτε, αν και είχα συχνά την αίσθηση ότι σε αυτή η εκείνη την κοινότητα δεν ήταν δυνατόν να βρω παρά ένα μικρό μέρος της διδασκαλίας του Κυρίου μας. Και αυτό γιατί κάθε κοινότητα εστίαζε στη δική της προσέγγιση όσον αφορά την ερμηνεία των Γραφών.

Έτσι, για κάποιες κοινότητες το μυστήριο της βάπτισης ήταν ότι πιο σημαντικό, ενώ για άλλες κοινότητες τη μεγαλύτερη βαρύτητα είχε η διάδοση του Ευαγγελίου· μάλιστα, ορισμένες από αυτές έδιναν την εντύπωση ότι υπηρετούσαν αποκλειστικά το Βατικανό, ενώ σε άλλες πάλι το κεντρικό θέμα ήταν η Δευτέρα Παρουσία. Για τους καθολικούς ήμουν βαπτισμένος ρωμαιοκαθολικός και ανήκα στην Εκκλησία τους, για τους ευαγγελικούς έγινα αληθινός χριστιανός χάρη στην Εκκλησία τους, ενώ οι προτεστάντες με προέτρεπαν συνεχώς να ασπαστώ τα δόγματα της Εκκλησίας τους… Οι μεννονίτες, οι δαρβιστές, οι αντβεντιστές και άλλες είκοσι περίπου χριστιανικές ομολογίες, όλοι τους ήταν έτοιμοι να με κάνουν δεκτό στους κόλπους της Εκκλησίας τους,το θέμα όμως ήταν σε ποια Εκκλησία ανήκα εγώ. Πάντως,τα περισσότερα από όσα άκουγα ήταν απλώς νοητικά κατασκευάσματα· ελάχιστα πήγαζαν από την καρδιά. Ώσπου μια μέρα σκέφτηκα να δώσω μια συμβουλή στον εαυτό μου:

«Να προσεύχεσαι και να παρακαλείς τον Θεό να σε οδηγήσει όπου είναι το θέλημά Του και όχι όπου θες εσύ».

Οι προσευχές μου εισακούστηκαν. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, αφού είχα πάρει την απόφαση να προσφέρω όλη μου τη ζωή στον Κύριο: ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός θα άνοιγε τις θύρες για να με φέρει κοντά Του! Μια μέρα γνώρισα κάποιον γέροντα η πιο σωστά μια αγία μορφή· η εμπειρία που είχα από τη συνάντηση αυτή -όπως είχε συμβεί και με τη Μητέρα Τερέζα- ήταν άκρως συγκλονιστική. Ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να με κερδίσει χωρίς να αναπτύξει περίπλοκες θεωρίες και υψηλά θεολογικά νοήματα, αλλά και χωρίς να επιστρατεύσει το κύρος του ιερατικού του αξιώματος· αντίθετα, με κέρδισε με το χιούμορ του, με την απέραντη ζεστασιά που εξέπεμπε, με την ευθύτητα και την ειλικρίνεια του, κυρίως όμως με την απροσμέτρητη αγάπη και τον σεβασμό που έτρεφε προς το πρόσωπο μου. Σε όλη μου τη ζωή έψαχνα να βρω έναν τέτοιο άνθρωπο. Νόμιζα πως άνθρωποι σαν κι αυτόν υπήρχαν μόνο στις ταινίες και τα βιβλία και πάντως όχι στην πραγματική ζωή. 

Για μένα αυτός ο ογδονταεπτάχρονος γέροντας αντιπροσώπευε την τελειότητα, ήταν ο,τι πιο τέλειο μπορούσε να φανταστεί κανείς -μια ζωντανή εικόνα του Χριστού. Ήταν ένας από τους λίγους συνεχιστές μιας παράδοσης που κρατούσε εδώ και δύο χιλιετίες, ένας απόστολος που σεβόταν μέχρι κεραίας τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Το ελεύθερο πνεύμα του,η απλότητα και η ταπεινοφροσύνη του, αλλά και η εσωτερική του γαλήνη αποτελούσαν πράγματα χειροπιαστά, ενώ όταν ήσουν κοντά του, ένιωθες να σε τυλίγει το ίδιο το μυστήριο της ζωής. Οι πόρτες της καρδιάς μου άνοιξαν διάπλατα από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας. Ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι είχα βρει τον άνθρωπο που ανέκαθεν αναζητούσα. Ναι, η προσπάθεια μου είχε ευοδωθεί. Αν και είχα γνωρίσει πολλές Εκκλησίες και θρησκευτικές κοινότητες, αυτά που είχα δει μέχρι τότε ήταν κομμάτια του παζλ· τώρα όμως τα κομμάτια αυτά συγκεντρώνονταν και ενώνονταν αρμονικά στο πρόσωπο του αρχιμανδρίτη Σωφρονίου. Αυτή η αγία μορφή εκπροσωπούσε την «αληθινή Εκκλησία», όπως ακριβώς την ήθελε ο ιδρυτής της, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός: μια Εκκλησία χωρίς ασυνέχειες, χωρίς σκάνδαλα και διχόνοιες, χωρίς ανταγωνισμούς και προσηλυτισμούς. Πράγματι, ο γέροντας Σωφρόνιος ήταν γνήσιος εκπρόσωπος της Εκκλησίας του Χριστού, μαζί με όλους τους Αγίους και τους Πατέρες Της· ήταν πιστός τηρητής μιας παράδοσης που συνεχίζεται, αδιαλείπτως ως τις μέρες μας. Η καρδιά μου σκίρτησε από χαρά και έκλαψα από συγκίνηση· η συνάντηση αυτή ήταν ασυγκρίτως πιο επωφελής από εκείνην που είχα με τη Μητέρα Τερέζα πριν από χρόνια. Η Θεία Πρόνοια με είχε οδηγήσει στον πνευματικό μου πατέρα!

Πάντως, δεν άργησα να δοκιμάσω μια μεγάλη έκπληξη. Μπορεί όλοι να με παρότρυναν να ενταχθώ στην Εκκλησία τους, αυτός όμως όχι! Είχε διαβάσει την ιστορία της ζωής μου και μου είπε:

«Κλάους, ο Χριστός είναι μαζί σου. Αυτό είναι αρκετό. Γιατί θες να κολλήσεις στο μέτωπο σου ένα ταμπελάκι; Γιατί θες να ανήκεις στην Εκκλησία μας; Γύρισε πίσω και συνέχισε το ταξίδι σου, έχοντας συνοδοιπόρο τον Χριστό».

Στην αρχή η στάση που κράτησε, με άφησε εμβρόντητο. Ως τότε δεν είχα τύχει τέτοιας αντιμετώπισης και αυτό μου έδωσε το έναυσμα να αναζητήσω τα αίτια της «απόρριψης». Σε πρώτη φάση όντως γύρισα πίσω· ωστόσο, η ψυχή μου κυριεύτηκε από ένα ανείπωτο μυστήριο που ήλπιζα ότι· θα μου αποκαλυπτόταν εν καιρώ. Συνέχισα να πηγαίνω σε συγκεντρώσεις, να παίρνω μέρος σε συζητήσεις γύρω από βιβλικά θέματα, να προσέρχομαι στις ιερές ακολουθίες, να διαβάζω την Αγία Γραφή και άλλα πνευματικά βιβλία,αλλά και να δίνω τακτικά ομιλίες σε χριστιανικές κοινότητες, αφηγούμενος το ταξίδι μου προς τον Χριστό. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούσα να έχω μια εσωτερική ανησυχία. Είχα σαφή αίσθηση της αλλαγής που γινόταν μέσα μου χάρη στη Θεία Πρόνοια. Έτσι, ύστερα από έναν χρόνο συνάντησα ξανά τον αρχιμανδρίτη Σωφρόνιο, ο οποίος στο μεταξύ είχε γίνει ο πνευματικός μου πατέρας, έστω μέσα από την ανάγνωση των βιβλίων του. Ήθελα να καταλάβω τους λόγους αυτής της μη πρόσκλησης…

Ωστόσο, η δεύτερη συνάντηση δεν είχε διαφορετική κατάληξη.

«Αληθινή πίστη, Κλάους, σημαίνει ακολουθώ τον Χριστό. Πρέπει λοιπόν να απαρνηθείς τον εαυτό σου, ναι, ακόμα και να τον μισήσεις. Η τροφή που έχουμε να σου προσφέρουμε δεν είναι εύπεπτη. Αργά η γρήγορα ο «παλαιός Αδάμ» θα επιστρέψει νικητής και τότε θα μετανιώσεις για την απόφασή σου. Όμως, κι εγώ θα λυπηθώ πολύ, γιατί με δική μου συμβουλή θα έχεις αποτολμήσει αυτό το δύσκολο ταξίδι. Ακουσε με προσεκτικά: ακολούθησε την καρδιά σου και τον Χριστό, όπως άλλωστε ήδη κάνεις τον τελευταίο καιρό. Αυτό αρκεί. Τώρα γύρισε πίσω στην Ελβετία».

Λοιπόν, ούτε και αυτήν τη φορά με δέχτηκε!

Ποιος από τους δυο μας ήταν πιο επίμονος; Ο γέροντας Σωφρόνιος η εγώ; Ήταν γεννημένος το 1896 και σε όλη του τη ζωή αγωνίστηκε για να στερεωθεί στην πίστη· επί πολλά χρόνια είχε οδηγό τον πνευματικό του πατέρα και μετέπειτα άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη, που και ο ίδιος αγωνίστηκε για να στερεωθεί στην πίστη· μάλιστα, με τόσο ζήλο ώστε κατά τα πρώτα βήματα στη μοναχική του ζωή, του φανερώθηκε ο Κύριος, ενώ τα λόγια που του απηύθυνε αργότερα, θα μπορούσαν να αποβούν ιδιαίτερα χρήσιμα για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος:

«Κρατεί τον νουν σου εις τον Άδην καί μή απελπίζου».

Αυτό σημαίνει πως πρέπει να στήνεις τον εαυτό σου στον τοίχο και να αναγνωρίζεις τις αμαρτίες σου· τότε μόνο θα σε δικαιώσει ο Θεός. Να ασκείσαι λοιπόν στην ταπείνωση και να μην αφήνεις την περηφάνια να ρυθμίζει τη ζωή σου. Να ξέρεις όμως ότι ο Θεός θα είναι πάντα στο πλευρό σου. Επί πολλά χρόνια ο γέροντας Σωφρόνιος έζησε ως ερημίτης για να κάνει άσκηση. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια την ουράνια αγάπη που είχε στην καρδιά του χάρη στον Χριστό και εν Χριστώ. Έπρεπε να τη νιώσει κανείς από κοντά!

Ήμουν σίγουρος ότι είχε πλήρη επίγνωση του τι έλεγε, όταν με συμβούλευε να μην «κολλήσω ετικέτα», όπως τουλάχιστον το εννοούσα εγώ. Πάντως, όταν βρισκόμουν μαζί του, ένιωθα κάτι το ανείπωτο, ένα μυστήριο – η ίδια η αγάπη κρυβόταν πίσω από το χιούμορ του. Όταν γελούσε -και αυτό συνέβαινε συχνά όταν ήμασταν μαζί- τρανταζόταν ολόκληρος και νόμιζες πως τον σήκωνε ψηλά ένα σύννεφο. Ωστόσο, ακόμα δεν ήταν πρόθυμος να με δεχτεί στους κόλπους της Εκκλησίας του. Έτσι,για άλλη μια φορά μου είπε να γυρίσω πίσω.

Την ώρα του αποχαιρετισμού, μου είπε κάποια πράγματα που ήθελε να συνοδεύουν τη σκέψη μου στο ταξίδι του γυρισμού· ήταν βέβαιος ότι τα λόγια αυτά θα με ωφελούσαν πνευματικά: 

«Ο άνθρωπος γεννιέται με τη λανθάνουσα ικανότητα να φτάνει στο επίπεδο της «υπόστασης» (του προσώπου) και με τη δύναμη της προσευχής μπορεί να μετουσιώνει το δυνητικό σε πραγματικό. Έτσι,ο άνθρωπος γίνεται εικόνα και ομοίωση του Θεού, όπως έχει πλαστεί από τον Δημιουργό του». 

Και έπειτα πρόσθεσε:

«Κλάους, σου συνιστώ να κάνεις νοερά προσευχή. Τα λόγια είναι: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με,τον αμαρτωλόν». Αν λες τακτικά αυτήν την «προσευχή της καρδιάς», θα δεις την καλή αλλοίωση που θα σου χαρίσει ο Κύριος».

Με αυτά τα λόγια με αποχαιρέτησε. Στο ταξίδι της επιστροφής σκεφτόμουν πόσο συχνά είχα αποδείξεις για τη δύναμη της προσευχής· αυτό όμως ίσχυε μόνο για τους άλλους, καθώς εγώ δεν είχα ακόμα γνωρίσει τα ευεργετήματα της προσευχής· μέχρι τότε νόμιζα ότι δεχόμουν «δώρα», τα οποία φώτιζαν την πορεία μου προς τον Ύψιστο και ενδυνάμωναν την πίστη μου σε Εκείνον. Και όμως, ο Χριστός δεν ήταν Αυτός που είπε: «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιωάν. 20,29); Πώς θα μπορούσα να το πετύχω αυτό; Μήπως εκεί βρισκόταν το κλειδί της αντίστασης που προέβαλε ο αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος; Να ήταν άραγε η εκδήλωση της αγάπης του προς εμένα; Ένιωθα -και ήμουν βέβαιος γι’ αυτό- ότι με αγαπούσε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο είχα γνωρίσει στη ζωή μου και αυτό το θεωρούσα σημάδι της αγιότητάς του: εννοώ την αγάπη που είχε για όλο τον κόσμο, για όλους τους ανθρώπους, ακόμα και για τους εχθρούς του. Δεν μπορούσα παρά να υποθέσω ότι το πατρικό του ενδιαφέρον ήταν προϊόν θεϊκής παρέμβασης, γιατί ποτέ δεν είχα πάρει τόση αγάπη. Στις συναντήσεις μου με τον γέροντα, ήταν φορές που δεν χρειαζόταν καν να μιλήσω μαζί του· απλώς και μόνο το να κάθομαι κοντά του ήταν κάτι σαν «πλημμυρίδα αγάπης» που γέμιζε χαρά την καρδιά μου.

Όμως, τι ήθελε να μου κρύψει η μάλλον από τι ήθελε να με προστατέψει; Δυσκολευόμουν να βρω την απάντηση και έτσι άρχισα να ψάχνω μέσα μου. Από τότε που μεταστράφηκα, δεν ένιωθα κανένα είδος φόβου. Όταν ξύπναγα από τους χειρότερους εφιάλτες μου, απλώς γελούσα· ακόμα και όταν κοιμόμουν,ήξερα πως ο Κύριος είχε νικήσει τον θάνατο. Η πίστη μου στον Ιησού Χριστό ήταν ακατάλυτη. 

Ας σημειώσω εδώ ότι χάρη σε μια απρόσμενη συνάντηση, βίωσα και ο ίδιος σωματικά την παρουσία του Χριστού ως «ιατρού-θεραπευτή». Ο Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Μπλουμ, με το άγγιγμα και τη σύντομη προσευχή του, απάλλαξε από έναν τρομερό πόνο που είχα στην πλάτη μου. Εδώ και πολλά χρόνια είχα μια εσωτερική γαλήνη που δεν είχε διαταραχτεί ούτε για μια στιγμή. Όπως με συγχωρούσαν οι άλλοι, έμαθα να συγχωρώ κι εγώ. Τότε τι μου έλειπε; Πίστευα. Έκανα το θέλημα του Θεού. Μοιραζόμουν τα αγαθά μου με τον συνάνθρωπο. Προσευχόμουν. Αισθανόμουν ελεύθερος. Ήμουν όμως; Για ποιο πράγμα με προετοίμαζε ο γέροντας Σωφρόνιος; Έπρεπε να το μάθω αυτό. Και ναι, θα ερχόταν η στιγμή που όντως θα έκανα την πιο εκπληκτική ανακάλυψη! Ο Θεός όμως ήξερε ότι εκείνη την εποχή δεν ήμουν ακόμα έτοιμος για κάτι τέτοιο.

Θεωρώ ότι σήμερα οι περισσότεροι χριστιανοί κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος: χρησιμοποιούν τον λόγο του Θεού για να δικαιολογούν τον εαυτό τους. Όμως, έτσι τυφλώνονται και δεν μπορούν να δουν τα πάθη και τα αμαρτήματα που κρύβονται μέσα τους. Κάνουν ό,τι μπορούν για να αποφύγουν τη δύσκολη αυτή κατάδυση στα βάθη της ψυχής και της καρδιάς τους. Πολεμούν με όλες τους τις δυνάμεις για να βρουν γιατρειά στις ασθένειες που ταλαιπωρούν το σώμα τους, ενώ την ίδια στιγμή αγνοούν το σχέδιο του Θεού που υπάρχει πίσω από όλα αυτά. Εδώ όμως έγκειται το παράδοξο: όσο περισσότερο υποφέρουμε βλέποντας τα ελαττώματα και τα αμαρτήματα μας,τόσο περισσότερο μας σκεπάζει η χάρη του Θεού και τόσο πιο αισθητή γίνεται η παρουσία του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας. Δεν έχουμε κανένα όφελος από τη συγκάλυψη των αμαρτιών μας…

πηγή: Κλάους Κένεθ, Χιλιάδες μίλια προς τον τόπο της καρδιάς, Εκδόσεις «Εν Πλω», Γ’ έκδοση, Αθήνα, Απρίλιος 2010.

Δείτε και:

Άλαν: από Αυστραλία μέσω… Ινδίας!

Η λάτρις του Σίβα

Από τον Ινδουισμό στο Γέροντα Παΐσιο
Το Φως Που Δεν Είναι Φως και Γνωρίζει Το Όνομά Μου (η απίστευτη πορεία ενός βουδιστή ιερέα προς την Ορθοδοξία)
Νεανικές διαδρομές - Ώριμοι προορισμοί (Η Μεγάλη Ανατροπή)

Κάποιοι που βρήκαν το δρόμο...

"Καλώς ήρθατε στο σπίτι σας!..." Η πορεία μιας μεγάλης ομάδας αναζητητών, από τον προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία