Ι
Αρχαίοι θεοί & ήρωες που "μοιάζουν με το Χριστό"
Αρχαίοι θεοί & ήρωες που "μοιάζουν με το Χριστό"
Απόσπασμα εκτενέστερης μελέτης από την ιστοσελίδα Ενάντια στην Αρχαιοπληξία, που δίνει ολοκληρωμένες απαντήσεις στους ισχυρισμούς των σύγχρονων παγανιστών εναντίον του χριστιανισμού.
 |
| Εικ. από αυτό το post |
α) ο Κρίσνα: «Ο Γάλλος συγγραφέας του έργου «Η Θρησκεία των αρχαίων» Γκινιάν, μιλά για την σταύρωση του θεού αυτού και αναφέρει πώς καρφώθηκε σε ένα δέντρο» (σελ. 88).
β) ο ινδός θεός Σακία: «ένας από αυτούς που αναφέρεται ξεκάθαρα είναι ο Σακία, Βούδας Σακία ή Σάκι Μούνι» (σελ. 93) «σε κάποιες χώρες λέγεται πως ο θεός σταυρώθηκε από ένα βέλος που διαπέρασε το σώμα του και τον κάρφωσε σε ένα δένδρο» (σελ. 93).
γ) ο θεός Ταμούζ της Συρίας: «αναστήθηκε από τους νεκρούς για να σώσει τον κόσμο» (σελ. 98): «Σύμφωνα με τις δυτικές ιστορίες οι οποίες απέκρυψαν την ιστορία της σταύρωσης, ζούσε στην γη και τραυματίστηκε από αγριόχοιρο, πέθανε και γκρεμίστηκε στα σκοτεινά δώματα της Αλλατού, της θεάς του θανάτου» (σελ. 99). «Η Ιστάρ (θεά Αστάρτη) πέτυχε να τον αναστήσει ραντίζοντάς τον με κρύο νερό και αλείφοντάς τον με αρώματα. Έτσι τον επαναφέρει στην ζωή μόνο σε ορισμένη ώρα του έτους» (σελ. 99),
δ) ο θεός Βιττόμπα του Τελιγκονέζε (6ος αι π.Χ.): «Παρουσιάζεται στην ιστορία του με οπές από καρφιά στα χέρια και στα πόδια. Τα καρφιά, τα σφυριά και οι τανάλιες αναπαριστώνται διαρκώς στην σταύρωση του και είναι αντικείμενα λατρείας από τους οπαδούς του» (σελ. 99). «Το σιδηρούν στέμμα της Λομβαρδίας έχει ένα καρφί, το οποίο ισχυρίζονται πως είναι ο πραγματικός και γνήσιος σταυρός του και γι αυτό λατρεύεται στο όνομά του» (σελ. 99),
ε) ο θεός Ιάω του Νεπάλ (7ος π.Χ. αι.): «Για τον σωτήρα αυτό γνωρίζουμε πως σταυρώθηκε σε ένα δένδρο στο Νεπάλ» (σελ. 99). «Το όνομα του ενσαρκωμένου αυτού θεού και του ανατολίτη σωτήρα εμφανίζεται στα βιβλία των άλλων χωρών» (σελ. 99).
στ) ο θεός Χεσούς των Κελτών (9ος αι. π.Χ.): «Οι Κέλτες Δρυίδες αναπαριστούσαν τον θεό τους Χεσούς εσταυρωμένο με ένα πρόβατο στη μια πλευρά και ένα ελέφαντα στην άλλη» (σελ. 100). «Ο ελέφαντας ως το μεγαλύτερο γνωστό ζώο επιλέχθηκε για να αναπαραστήσει το μέγεθος των αμαρτιών του κόσμου, ενώ το πρόβατο για να αναπαραστήσει την αθωότητα του θύματος» (σελ. 100),
ζ) ο θεός Κετσατκοάτλ στο Μεξικό (6ος αι. π.Χ.): «Η ιστορική ύπαρξη του θεού αυτού είναι αναμφισβήτητη και δεν μπορεί να εξαφανιστεί» (σελ. 100). «Ο Μεξικανός αυτός θεός εκτελέστηκε πάνω σε σταυρό και θυσιάστηκε για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας» (σελ. 100). «Οι αποδείξεις για την ύπαρξή του βρίσκονται χαραγμένες στο χάλυβα και σε μεταλλικές πλάκες. Μία από τις πλάκες αυτές τον παρουσιάζει εσταυρωμένο πάνω σ' ένα βουνό, όπως γράφει ο Ιουστίνος για τον Ιησού» (σελ. 100). «Σύμφωνα με άλλο συγγραφέα παρουσιάζεται εσταυρωμένος σε έναν σταυρό και σε μια άλλη αναφορά κρεμασμένος με ένα σταυρό στο χέρι» (σελ. 100),
η) ο θεός Κουιρίνους της Ρώμης (6ος αι. π.Χ.): «Κατά τον θάνατό του ολόκληρη η γη σκοτείνιασε όπως και στην περίπτωση του Ιησού, του Κρίσνα και του Προμηθέα» (σελ. 101),
θ) ο Προμηθέας του Αισχύλου,
ι) ο Θούλις της Αιγύπτου (1700 π.Χ.): «Ο Θούλις τη Αιγύπτου πέθανε πάνω στο σταυρό» (σελ. 102),
ια) ο Ίντρα στο Θιβέτ (8ος π.Χ. αι.): «Για την σταύρωση αυτού του θεού και σωτήρα δεν έχουμε παρά μια σύντομη αναφορά το Thibetinum Alphabetum σελ. 230. Στο έργο αυτό βρίσκουμε εικόνες που αναπαριστούν τον Θιβετιανό αυτό σωτήρα εσταυρωμένο» (σελ. 103),
ιβ) ο Άττις της Φρυγίας: «Ο Άττις λατρεύονταν μαζί με την Κυβέλλη ως υιός και εραστής της» (σελ. 103). «Ο Παυσανίας VII 7 γράφει πως ο Δίας αγανάκτησε εναντίων του Άττι και έστειλε ένα αγριογούρουνο για να καταστρέψει τις σοδιές των Λυδών. Τότε ο Άττις και οι Λυδοί σκοτώθηκαν από το αγριογούρουνο, γι αυτό και οι Γαλάτες της Πεσσινούντας δεν αγγίζουν χοιρινό κρέας» (σελ. 103). «Ο Άττις είναι ένας από τους θεούς που πεθαίνουν και ανασταίνονται. Στην ιστορία του υπάρχει η λατινική φράση Suspensus Lingo» που δείχνει τον τρόπο του θανάτου του: Κρεμάστηκε σε ένα δέντρο, σταυρώθηκε, τάφηκε και αναστήθηκε. Στις κάρτες του Ταρώ ο Άττις παρουσιάζεται με την μορφή του Κρεμασμένου» (σελ. 104),
ιγ) ο Κριτέ της Χαλδαίας: «Ήταν γνωστός ως Λυτρωτής, ευλογημένος Υιός του Θεού, σωτήρας της φυλής, ο προσφέρων την λύτρωση σε ένα θυμωμένο θεό, Όλα αυτά καταγράφονται σύμφωνα με τον Χίγκινς, στα ιερά βιβλία των Χαλδαίων, όπου αναφέρεται και η σταύρωση του θεού. Όταν πέθανε η γη και ο ουρανός κλονίστηκαν» (σελ. 105),
ιδ) ο θεός Μπάλι της Ορίσσα: «Από τα βιβλία της Ανατολής μαθαίνουμε πως στην Ορίσσα, μια Ασιατική περιοχή, υπήρχε ένας εσταυρωμένος θεός» (σελ. 105). «ονομάζονταν και «Δεύτερος Κύριος», ως αναφορά σε ένα δεύτερο πρόσωπο ή το δεύτερο μέλος μια τριάδος, αφού οι περισσότεροι εσταυρωμένοι θεοί κατέχουν την θέση αυτή σε μια τριάδα θεοτήτων» (σελ. 105) και
ιε) ο Μίθρας της Περσίας: «Ο Πέρσης αυτός θεός, σύμφωνα με τον Χίγκινς, «σφαγιάσθηκε στο σταυρό για να λυτρώσει την ανθρωπότητα από τα αμαρτήματά της»» (σελ. 105). «Λέγεται πως γεννήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου και σταυρώθηκε σε ένα δένδρο» (σελ. 105).
Οι Χριστιανοί το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να αντιγράψουν τις παραπάνω ιστορίες και να τις παρουσιάσουν ως κάτι τάχα καινούργιο".
 |
| Ο Μίθρας σκοτώνει τον "κοσμικό ταύρο" που συντηρεί με το αίμα του τα πλάσματα (από εδώ). Η λατρεία του Μίθρα, ως γνωστόν, περιελάμβανε "ταυροβόλια", δηλ. λουτρό αίματος θυσιασμένου ταύρου. |
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος βασίζεται σε δύο άξονες/ερωτήματα:
1) δανείστηκαν οι Χριστιανοί και οι Απόστολοι από αυτές τις μυθολογίες στοιχεία, ώστε να τα συνενώσουν στο πρόσωπο του Ιησού; και
2) Πληρούν οι θεοί αυτοί τα κριτήρια που εκπληρώνει ο Ιησούς, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη;
Για το πρώτο σκέλος, είναι κάτι παραπάνω από αφελές να ισχυριστεί κανείς ότι οι 12 αμαθείς ψαράδες Απόστολοι, που ξεκίνησαν την διάδοση του Χριστιανισμού, γνώριζαν το σύνολο των μυθολογιών αυτών.
Για το πρώτο σκέλος, είναι κάτι παραπάνω από αφελές να ισχυριστεί κανείς ότι οι 12 αμαθείς ψαράδες Απόστολοι, που ξεκίνησαν την διάδοση του Χριστιανισμού, γνώριζαν το σύνολο των μυθολογιών αυτών.
Άνθρωποι που δεν ήξεραν τίποτε για τον κόσμο πέρα από την περιοχή όπου ψάρευαν, θα ήταν αδύνατο να γνωρίζουν όλες αυτές τις πληροφορίες, ώστε μετά, σε δεύτερο στάδιο, να καθίσουν και να επιλέξουν αυτές που τους χρειαζόταν για να «φτιάξουν» την προσωπικότητα του Χριστού, και σε τρίτο στάδιο να δεχθούν να βασανιστούν και να θανατωθούν πρόθυμα, για χάρη ενός ψέμματος, το οποίο σχεδίασαν με κάθε ακρίβεια. Μήπως ταξίδεψαν στο Μεξικό, το Θιβέτ, την Ινδία, στους Κέλτες, στην Μικρά Ασία, ώστε να συλλέξουν πληροφορίες; Ή κατέγραφαν στη μικρή γωνιά του κόσμου τις πληροφορίες που ξένοι τούς έδιναν; Αλλά και πάλι, πότε πρόλαβαν οι δώδεκα αγράμματοι ψαράδες μεταξύ της Σταύρωσης και της συγγραφής των Ευαγγελίων α) να συλλέξουν τόσες πληροφορίες, β) να τις επεξεργαστούν, εν μέσω διωγμών από τους συμπατριώτες τους; γ) Δεν ήταν ευκολότερο γι' αυτούς να καταγράψουν ό,τι είδαν και άκουσαν οι ίδιοι για τον Χριστό, αντί να καταγράψουν τις μυθολογίες 15 ξένων, άγνωστων γι' αυτούς θεών από μακρινές ή πολύ μακρινές χώρες;
Για το δεύτερο σκέλος, αρκεί η παράθεση των διαφορών μεταξύ του Χριστού και των ψευδοθεοτήτων, δεδομένου ότι οι απαντήσεις στα ερωτήματα α και β είναι αρνητικές, ενώ στο γ είναι καταφατική.
α) ο θεός Κρίσνα, θεός του ινδικού πανθέου, 8η ενσάρκωση του θεού Βισνού, φόνευσε τον βασιλιά και διώκτη του Κάσνα. Ήταν εραστής της βοσκοπούλας Ράδα. Φονεύτηκε με βέλος, όταν -σύμφωνα με την Μαχαβαράτα- μεταμορφώθηκε σε αντιλόπη. Συνεπώς: 1) αντίθετα από τον Χριστό ο Κ. ανήκει σε πανθεϊστικό σύστημα και δεν είναι Υιός μονογενής του Ενός Θεού, 2) αντίθετα από το Χριστό, ο Κ. έχει ερωτικές σχέσεις, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Κ. δεν σταυρώνεται αλλά φονεύεται με βέλος, 4) αντίθετα με τον Χριστό δεν αναστήθηκε σωματικά ή αλλιώς, 5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Κ. δεν γεννήθηκε από παρθένο.
β) ο θεός Σακία, που δεν είναι θεός, διότι είναι ενσάρκωση του Βούδδα, δηλαδή απλός άνθρωπος, άγιος μεν, αλλά άνθρωπος. 1) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία είναι άνθρωπος, 2) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία δεν σταυρώνεται με καρφιά, αλλά τοξεύεται, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία καρφώνεται σε δέντρο και όχι σε σταυρό, 4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι αναστήθηκε, σωματικά ή άλλως, 5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σ. δεν γεννήθηκε από παρθένα, πατέρας του ήταν ο Σουδοντάνα, ένας ευγενής. Οι μετέπειτα θρύλοι λέγουν πως εισήλθε στην βασίλισσα Μαγιά πριν γεννηθεί, με την μορφή λευκού ελέφαντα (πιθανόν στον ύπνο της).
γ) ο θεός Ταμούζ της Συρίας, σύζυγος της Ιστάρ, πληγώθηκε θανάσιμα από Κάπρο, απεσπάσθη από τον Άδη από αυτήν. 1) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούς είχε σύζυγο, 2) αντίθετα από τον Χριστό, ο Τ. σκοτώθηκε από κάπρο και δεν πέθανε στο σταυρό, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ αναστήθηκε με τη βοήθεια της γυναίκας του, ενώ ο Χριστός ήταν Θεός και ανεστήθη μόνος του, 4) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανεστήθη με τη βοήθεια κρύου νερού, 5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανασταίνεται μόνο συγκεκριμένες στιγμές το χρόνο, ενώ ο Χριστός ανεστήθη σαρκικώς μια για πάντα, 6) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο, 7) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα.
δ) ο θεός Βιττόμπα, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε, αλλά απλώς καρφώθηκε, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Β. δεν αναφέρεται να ανεστήθη.
ε) ο θεός Ιάω, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε σε σταυρό, αλλά σε δένδρο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη.
στ) ο θεός Χεσούς, 1) αντίθετα από τον Χριστό, παριστάνεται σταυρωμένος με έναν ελέφαντα από τη μια και ένα πρόβατο στην άλλη, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη, 4) αντίθετα από τον Χριστό , δεν αναφέρεται ως μονογενής Υιός του ενός Θεού, διότι ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, των Δρουΐδων.
ζ) ο «θεός» Κετσατκοάτλ, 1) αντίθετα από τον Χριστό, ήταν άνθρωπος και δεν θεωρήθηκε θεάνθρωπος, 2) αντίθετα από τον Χριστό, ήταν υιός του βασιλέα Τοτεπένχ-Καμάντι της Τολάν, ο οποίος δολοφονήθηκε, 3) αντίθετα από τον Χριστό, έγινε βασιλιάς του κράτους των Τολτέκων, 4) αντίθετα με τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα των προκολομβιανών θρησκειών, 5) αντίθετα με τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη, 6) αντίθετα με τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο.
η) ο θεός Κουιρίνους, 1) αντίθετα με τον Χριστό, είναι ο συνιδρυτής της Ρώμης Ρωμύλος, που έλαβε αυτό το όνομα από τους Ρωμαίους μετά θάνατον, θεωρούμενος υιός του Άρη, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα και δεν είναι Υιός του ενός Θεού μονογενής, 4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη σωματικά ή άλλως, 5) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται εάν πέθανε στο σταυρό ή αλλιώς.
Για το δεύτερο σκέλος, αρκεί η παράθεση των διαφορών μεταξύ του Χριστού και των ψευδοθεοτήτων, δεδομένου ότι οι απαντήσεις στα ερωτήματα α και β είναι αρνητικές, ενώ στο γ είναι καταφατική.
α) ο θεός Κρίσνα, θεός του ινδικού πανθέου, 8η ενσάρκωση του θεού Βισνού, φόνευσε τον βασιλιά και διώκτη του Κάσνα. Ήταν εραστής της βοσκοπούλας Ράδα. Φονεύτηκε με βέλος, όταν -σύμφωνα με την Μαχαβαράτα- μεταμορφώθηκε σε αντιλόπη. Συνεπώς: 1) αντίθετα από τον Χριστό ο Κ. ανήκει σε πανθεϊστικό σύστημα και δεν είναι Υιός μονογενής του Ενός Θεού, 2) αντίθετα από το Χριστό, ο Κ. έχει ερωτικές σχέσεις, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Κ. δεν σταυρώνεται αλλά φονεύεται με βέλος, 4) αντίθετα με τον Χριστό δεν αναστήθηκε σωματικά ή αλλιώς, 5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Κ. δεν γεννήθηκε από παρθένο.
β) ο θεός Σακία, που δεν είναι θεός, διότι είναι ενσάρκωση του Βούδδα, δηλαδή απλός άνθρωπος, άγιος μεν, αλλά άνθρωπος. 1) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία είναι άνθρωπος, 2) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία δεν σταυρώνεται με καρφιά, αλλά τοξεύεται, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία καρφώνεται σε δέντρο και όχι σε σταυρό, 4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι αναστήθηκε, σωματικά ή άλλως, 5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σ. δεν γεννήθηκε από παρθένα, πατέρας του ήταν ο Σουδοντάνα, ένας ευγενής. Οι μετέπειτα θρύλοι λέγουν πως εισήλθε στην βασίλισσα Μαγιά πριν γεννηθεί, με την μορφή λευκού ελέφαντα (πιθανόν στον ύπνο της).
γ) ο θεός Ταμούζ της Συρίας, σύζυγος της Ιστάρ, πληγώθηκε θανάσιμα από Κάπρο, απεσπάσθη από τον Άδη από αυτήν. 1) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούς είχε σύζυγο, 2) αντίθετα από τον Χριστό, ο Τ. σκοτώθηκε από κάπρο και δεν πέθανε στο σταυρό, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ αναστήθηκε με τη βοήθεια της γυναίκας του, ενώ ο Χριστός ήταν Θεός και ανεστήθη μόνος του, 4) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανεστήθη με τη βοήθεια κρύου νερού, 5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανασταίνεται μόνο συγκεκριμένες στιγμές το χρόνο, ενώ ο Χριστός ανεστήθη σαρκικώς μια για πάντα, 6) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο, 7) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα.
δ) ο θεός Βιττόμπα, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε, αλλά απλώς καρφώθηκε, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Β. δεν αναφέρεται να ανεστήθη.
ε) ο θεός Ιάω, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε σε σταυρό, αλλά σε δένδρο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη.
στ) ο θεός Χεσούς, 1) αντίθετα από τον Χριστό, παριστάνεται σταυρωμένος με έναν ελέφαντα από τη μια και ένα πρόβατο στην άλλη, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη, 4) αντίθετα από τον Χριστό , δεν αναφέρεται ως μονογενής Υιός του ενός Θεού, διότι ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, των Δρουΐδων.
ζ) ο «θεός» Κετσατκοάτλ, 1) αντίθετα από τον Χριστό, ήταν άνθρωπος και δεν θεωρήθηκε θεάνθρωπος, 2) αντίθετα από τον Χριστό, ήταν υιός του βασιλέα Τοτεπένχ-Καμάντι της Τολάν, ο οποίος δολοφονήθηκε, 3) αντίθετα από τον Χριστό, έγινε βασιλιάς του κράτους των Τολτέκων, 4) αντίθετα με τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα των προκολομβιανών θρησκειών, 5) αντίθετα με τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη, 6) αντίθετα με τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο.
η) ο θεός Κουιρίνους, 1) αντίθετα με τον Χριστό, είναι ο συνιδρυτής της Ρώμης Ρωμύλος, που έλαβε αυτό το όνομα από τους Ρωμαίους μετά θάνατον, θεωρούμενος υιός του Άρη, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα και δεν είναι Υιός του ενός Θεού μονογενής, 4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη σωματικά ή άλλως, 5) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται εάν πέθανε στο σταυρό ή αλλιώς.
 |
| Η τιμωρία του Προμηθέα |
θ) ο θεός Προμηθέας, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο, αλλά από την Κλυμένη που ξάπλωσε σε κοινό κρεβάτι με τον Ιαπετό (Ησ. Θεογ. Στιχ. 507), 2) αντίθετα από τον Χριστό δεν είναι Υιός μονογενής του ενός Θεού, 3) αντίθετα από τον Χριστό ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, 4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε, αλλά δέθηκε με αλυσίδες στον βράχο ενός βουνού, του Καυκάσου, 5) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ανεστήθη, εφόσον δεν πέθανε καν, αλλά διεσώθη από τον Ηρακλή. [Σημ. του blog μας: οι χριστιανοί στην τραγωδία του Αισχύλου Προμηθέας Δεσμώτης εντοπίζουμε αρχαιοελληνική προφητεία για τον Ιησού Χριστό].
ι) ο θεός Θούλις της Αιγύπτου, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ήταν θεός, αλλά πραγματικό πρόσωπο, Φαραώ της Αιγύπτου, θεοποιημένος εν ζωή, όπως οι παγανιστές καίσαρες, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι πεθαίνοντας ανεστήθη σωματικά ή άλλως, 4) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα.
ια) ο θεός Ίντρα, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ήταν Υιός μονογενής του ενός Θεού, 2) αντίθετα από τον Χριστό δεν αναφέρεται σε μονοθεϊστικό σύστημα, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται γεννημένος από παρθένο, 4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη σαρκικώς για πάντα.
ιβ) ο θεός Άττις, 1) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννιέται από παρθένο γυναίκα άνθρωπο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, έχει σεξουαλικές σχέσεις με την μητέρα του, 4) αντίθετα από τον Χριστό, σκοτώθηκε από αγριογούρουνο σταλμένο από το Δία, 5) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε σε σταυρό, 6) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ανεστήθη ούτε σαρκικώς ούτε εξ άπαντος.
ιγ) ο θεός Κριτέ, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ανήκει σε μονοθεϊστικό σύστημα, ώστε να είναι Υιός του Θεού μονογενής, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να ανεστήθη σαρκικώς και εξ άπαντος. Ποια είναι αυτά τα «ιερά βιβλία» των Χαλδαίων, που ομιλούν γι' αυτόν;
ιδ) ο θεός Μπάλι, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι είναι μονογενής Υιός του ενός Θεού, δηλαδή, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, 3) σε αντίθεση με τον Χριστό, ονομάζεται «δεύτερος Κύριος», 4) σε αντίθεση με τον Χριστό, δεν αναφέρεται εάν ανεστήθη σαρκικά εξ άπαντος ή εάν ενσαρκώθηκε ώστε να πεθάνει, 5) αντίθετα από τον Χριστό, είναι θεός του βασιλείου των νεκρών, κάτι αντίστοιχο του Πλούτωνα.
ι) ο θεός Θούλις της Αιγύπτου, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ήταν θεός, αλλά πραγματικό πρόσωπο, Φαραώ της Αιγύπτου, θεοποιημένος εν ζωή, όπως οι παγανιστές καίσαρες, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι πεθαίνοντας ανεστήθη σωματικά ή άλλως, 4) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα.
ια) ο θεός Ίντρα, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ήταν Υιός μονογενής του ενός Θεού, 2) αντίθετα από τον Χριστό δεν αναφέρεται σε μονοθεϊστικό σύστημα, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται γεννημένος από παρθένο, 4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη σαρκικώς για πάντα.
ιβ) ο θεός Άττις, 1) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννιέται από παρθένο γυναίκα άνθρωπο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, έχει σεξουαλικές σχέσεις με την μητέρα του, 4) αντίθετα από τον Χριστό, σκοτώθηκε από αγριογούρουνο σταλμένο από το Δία, 5) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε σε σταυρό, 6) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ανεστήθη ούτε σαρκικώς ούτε εξ άπαντος.
ιγ) ο θεός Κριτέ, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ανήκει σε μονοθεϊστικό σύστημα, ώστε να είναι Υιός του Θεού μονογενής, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να ανεστήθη σαρκικώς και εξ άπαντος. Ποια είναι αυτά τα «ιερά βιβλία» των Χαλδαίων, που ομιλούν γι' αυτόν;
ιδ) ο θεός Μπάλι, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι είναι μονογενής Υιός του ενός Θεού, δηλαδή, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, 3) σε αντίθεση με τον Χριστό, ονομάζεται «δεύτερος Κύριος», 4) σε αντίθεση με τον Χριστό, δεν αναφέρεται εάν ανεστήθη σαρκικά εξ άπαντος ή εάν ενσαρκώθηκε ώστε να πεθάνει, 5) αντίθετα από τον Χριστό, είναι θεός του βασιλείου των νεκρών, κάτι αντίστοιχο του Πλούτωνα.
Γιατί δεν κατονομάζονται τα «βιβλία της Ανατολής», τα οποία μιλούν γι' αυτόν; Άτιτλα είναι; Πώς μπορεί να αποδειχθεί τριάδα βάσει απλής παράθεσης του «Δεύτερου Κυρίου»; Είναι απαραίτητο να υπάρχει και «Τρίτος Κύριος», εάν απλώς υπάρχει Δεύτερος; Ποιος είναι αυτός, αν υπάρχει, στη θρησκεία του Μπάλι;
ιδ) ο θεός Μίθρας 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο γυναίκα, αλλά σύμφωνα με τη μυθολογία από ένα αυγό. Τώρα αν η κότα ήταν παρθένος, είναι θέμα προς συζήτηση, 2) αντίθετα από τον Χριστό δεν ανεστήθη σαρκικώς και εξ άπαντος, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα και δεν είναι μονογενής Υιός του ενός Θεού.
Αλλά και ο Διόνυσος, που τον ξέχασαν, μέσα στην τρελή χαρά τους («αφού βρήκαμε δεκαπέντε παγανιστικούς Χριστούς, τι δεκαπέντε, τι δεκάξι») ως ακόμη έναν «αναστημένο θεό», είχε μητέρα, την Σέμελη, την οποία διακόρευσε ο ύπατος Greek Lover Ζευς - και ήταν και εξαμηνίτικος (Απολ. Βιβλ. Γ', IV, 3)!
ιδ) ο θεός Μίθρας 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο γυναίκα, αλλά σύμφωνα με τη μυθολογία από ένα αυγό. Τώρα αν η κότα ήταν παρθένος, είναι θέμα προς συζήτηση, 2) αντίθετα από τον Χριστό δεν ανεστήθη σαρκικώς και εξ άπαντος, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα και δεν είναι μονογενής Υιός του ενός Θεού.
Αλλά και ο Διόνυσος, που τον ξέχασαν, μέσα στην τρελή χαρά τους («αφού βρήκαμε δεκαπέντε παγανιστικούς Χριστούς, τι δεκαπέντε, τι δεκάξι») ως ακόμη έναν «αναστημένο θεό», είχε μητέρα, την Σέμελη, την οποία διακόρευσε ο ύπατος Greek Lover Ζευς - και ήταν και εξαμηνίτικος (Απολ. Βιβλ. Γ', IV, 3)!
Αλλά ειδικότερα, στο ζήτημα της παρθενίας των μητέρων των «θεών» αυτών, ακόμη και για τις μετενσαρκώσεις, όπου απλώς εισέρχεται στην κοιλία της μητέρας ο θεός/πνεύμα, οι μητέρες αυτές έχουν ήδη άντρα και συνεπώς δεν είναι παρθένες, ακόμη κι αν δεν διακορεύτηκαν από τον θεό για να γεννηθεί ένας γιος-θεός. Ο Χριστός είναι 1) γεννημένος από παρθένα, 2) μονογενής Υιός ενός Θεού, 3) σταυρώνεται σε σταυρό, 4) ανασταίνεται σαρκικώς εξ άπαντος. Οι «θεοί» που οι Ν/Π παρουσιάζουν 1) συχνά δεν είναι θεοί, αλλά πραγματικοί άνθρωποι μετά θάνατον θεοποιηθέντες ή κατά τη διάρκεια της εξουσίας τους, 2) δεν γεννώνται από παρθένα, 3) δεν είναι μονογενείς Υιοί ενός μοναδικού Θεού, 4) πολλές φορές δεν σταυρώνονται, αλλά τοξεύονται ή φονεύονται αλλιώς, 5) έχουν σεξουαλικές σχέσεις με γυναίκες, ακόμη και με τη μάνα τους, 6) πολλές φορές δεν ενσαρκώνονται καν, 7) δεν ανασταίνονται σαρκικώς, 8) δεν ανασταίνονται ούτε σαρκικώς ούτε μια και για πάντα, 9) ανασταίνονται με μαγικά μέσα - νερό, αρώματα - με βοήθεια άλλων θεών, 10) ανήκουν σε πολυθεϊστικά θρησκευτικά συστήματα.
Οι διαφορές είναι όχι απλώς προφανείς, όχι απλώς πολλές, αλλά τεράστιες και βαρυσήμαντες. Κανείς από τους «15 σταυρωμένους και αναστημένους θεούς» δεν έχει ούτε τις μισές ιδιότητες του Χριστού. Όλοι οι θεοί έχουν τουλάχιστον τις μισές ιδιότητες από τις δέκα παραπάνω. Τόσες διαφορές, τόσο σημαντικές, αποκλείουν δίχως δεύτερη σκέψη την πιθανότητα οι τρομοκρατημένοι, καταδιωκόμενοι, αμαθείς Ευαγγελιστές να κάτσουν και να συνδυάσουν ένα πρόσωπο με τις ιδιότητες του Ιησού βάσει των ιδιοτήτων των θεών, ώστε μετά να αρχίσουν απέραντα ταξίδια προκειμένου να διδάξουν και να πεθάνουν με σκληρό θάνατο, για χάρη ενός ψέμματος.
Ασφαλώς, ουδέποτε ο Χριστιανισμός είπε ότι είναι τελείως λανθασμένες οι απόψεις των άλλων θρησκειών ή ότι δεν υπάρχουν σε αυτές προτυπώσεις του ερχομού του Χριστού. Ισχυρίστηκε ότι αυτός κατέχει ολόκληρη την αλήθεια (κι όποιος θέλει το δέχεται αυτό), όχι ότι οι άλλοι δεν κατέχουν κανένα μέρος της αλήθειας [σημ. του blog μας: υπάρχει και ο σπερματικός λόγος, που οδήγησε σε ατελείς συλλήψεις της Θεότητας & στην παγκόσμια προσδοκία Θεανθρώπου Λυτρωτή, λόγω της πανανθρώπινης νοσταλγίας του απολεσθέντος παραδείσου και της απολεσθείσης γνώσης του Θεού].
Αλλά υπάρχει και μια τρίτη απόδειξη ότι δεν είναι αντιγραφή η ιστορία του Χριστού με τις μυθολογίες. Οι διηγήσεις για τους θεούς αυτούς παραμένουν απλές διηγήσεις, μύθοι, δίχως κάποιο θεολογικό νόημα να ενυπάρχει σε αυτούς. Ποτέ δηλαδή δεν ανέπτυξε καμμία άλλη θρησκεία που είχε ως κεντρικά πρόσωπα τον Μαρντούκ ή τον Μίθρα ή άλλους, τέτοια σωτηριολογία σαν τη χριστιανική. Γιατί; Διότι απλώς τα «γεγονότα» της ζωής των θεών τους τα έβλεπαν ως απλούς μύθους-μοτίβα. Το πολύ-πολύ να θεωρηθούν οι μύθοι ως συμβολισμοί φυσικών διαδικασιών (πράγμα αδύνατο για όλους τους μύθους).
Οι διαφορές είναι όχι απλώς προφανείς, όχι απλώς πολλές, αλλά τεράστιες και βαρυσήμαντες. Κανείς από τους «15 σταυρωμένους και αναστημένους θεούς» δεν έχει ούτε τις μισές ιδιότητες του Χριστού. Όλοι οι θεοί έχουν τουλάχιστον τις μισές ιδιότητες από τις δέκα παραπάνω. Τόσες διαφορές, τόσο σημαντικές, αποκλείουν δίχως δεύτερη σκέψη την πιθανότητα οι τρομοκρατημένοι, καταδιωκόμενοι, αμαθείς Ευαγγελιστές να κάτσουν και να συνδυάσουν ένα πρόσωπο με τις ιδιότητες του Ιησού βάσει των ιδιοτήτων των θεών, ώστε μετά να αρχίσουν απέραντα ταξίδια προκειμένου να διδάξουν και να πεθάνουν με σκληρό θάνατο, για χάρη ενός ψέμματος.
Ασφαλώς, ουδέποτε ο Χριστιανισμός είπε ότι είναι τελείως λανθασμένες οι απόψεις των άλλων θρησκειών ή ότι δεν υπάρχουν σε αυτές προτυπώσεις του ερχομού του Χριστού. Ισχυρίστηκε ότι αυτός κατέχει ολόκληρη την αλήθεια (κι όποιος θέλει το δέχεται αυτό), όχι ότι οι άλλοι δεν κατέχουν κανένα μέρος της αλήθειας [σημ. του blog μας: υπάρχει και ο σπερματικός λόγος, που οδήγησε σε ατελείς συλλήψεις της Θεότητας & στην παγκόσμια προσδοκία Θεανθρώπου Λυτρωτή, λόγω της πανανθρώπινης νοσταλγίας του απολεσθέντος παραδείσου και της απολεσθείσης γνώσης του Θεού].
 |
| Εικόνες αρχαίων φιλοσόφων στην ιστορική μονή Bachkovo της Βουλγαρίας (φωτο από εδώ - δες ΚΙ ΑΛΛΕΣ εδώ) |
Αλλά υπάρχει και μια τρίτη απόδειξη ότι δεν είναι αντιγραφή η ιστορία του Χριστού με τις μυθολογίες. Οι διηγήσεις για τους θεούς αυτούς παραμένουν απλές διηγήσεις, μύθοι, δίχως κάποιο θεολογικό νόημα να ενυπάρχει σε αυτούς. Ποτέ δηλαδή δεν ανέπτυξε καμμία άλλη θρησκεία που είχε ως κεντρικά πρόσωπα τον Μαρντούκ ή τον Μίθρα ή άλλους, τέτοια σωτηριολογία σαν τη χριστιανική. Γιατί; Διότι απλώς τα «γεγονότα» της ζωής των θεών τους τα έβλεπαν ως απλούς μύθους-μοτίβα. Το πολύ-πολύ να θεωρηθούν οι μύθοι ως συμβολισμοί φυσικών διαδικασιών (πράγμα αδύνατο για όλους τους μύθους).
Από τι πράγμα (εννοείται, κακό) προσπάθησαν όλοι αυτοί οι παγανιστικοί θεοί να σώσουν τον άνθρωπο και τον κόσμο, ώστε να σταυρωθούν; Και γιατί να είναι έτσι αυτός ο κόσμος, ώστε να χρειαστεί η επέμβασή τους; Δεν υπάρχουν τέτοιες απαντήσεις στις θρησκείες αυτές, διότι πίσω από τα «γεγονότα» δεν υπάρχει καμμία πρόθεση για θεολογία, και καμμία θεολογική προϋπόθεση.
Στο Χριστιανισμό όμως υπάρχει το θεολογικό υπόβαθρο: ο Χριστός σταυρώνεται για να σώσει τους ανθρώπους από κάτι συγκεκριμένο (αμαρτία), που υπάρχει στον κόσμο λόγω συγκεκριμένης αιτίας. Δεν έχουμε στο Χριστιανισμό παραμύθια κι ωραίες, αναίτιες ιστοριούλες. Οι οπαδοί των Μίθρα-Σακία κ.ο.κ. επικεντρώνονται στη θεότητα και θεωρούσαν τα γεγονότα αυτά ως μύθους, το πολύ-πολύ συμβολικούς της αλληλουχίας των εποχών. Θεολογικές ή κοσμολογικές προϋποθέσεις και επεξηγήσεις των - αντίστοιχων του Χριστού - παθημάτων των παγανιστικών θεών δεν υπάρχουν στους παγανιστικούς μύθους (είτε αυτοί είναι γεγονότα είτε συμβολικοί).
Αλλά και αν όντως ο Ορφέας ή ο Άδωνις προσπάθησε να σώσει από την αμαρτία ή τη φθορά ή το κακό τον άνθρωπο, γιατί υπάρχουν η αμαρτία και η φθορά στον κόσμο; Δίνουν οι μυθολογίες των θεών τέτοια εξήγηση; Σχεδόν καμμία. Αν οι ορφικοί απαντήσουν ότι το κακό, η φθορά κ.λπ. υπάρχουν λόγω της κακής ύλης, αυτό είναι το άκρως αντίθετο από την διδασκαλία του Χριστιανισμού. Καμμία σχέση δεν έχουν κάτι τέτοιες αντιλήψεις με το Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός θεωρεί αίρεση την άποψη ότι η ύλη είναι φύσει κακή, διότι τότε θα θεωρούσε και τον δημιουργό που την δημιουργεί, το Θεό, κακό.
Με άλλα λόγια, η τεράστια διαφορά μεταξύ Χριστιανισμού και Ορφισμού (του μόνου από τους παγανιστικούς θεούς, του οποίου η θρησκεία είναι κάτι παραπάνω από μια απλή εξιστόρηση της τύχης του θεού), είναι ότι ο Χριστιανισμός την ύλη δεν την βλέπει ούτε κατώτερη (τιτάνεια) ούτε κακής ποιότητας ούτε τις δίνει άλλο κανένα υποτιμητικό - άρα δαιμονικής προέλευσης - χαρακτηρισμό για το δημιούργημα του Θεού (δηλαδή την ύλη), διότι μόνο ο Χριστιανισμός σέβεται τόσο το σώμα του ανθρώπου, ώστε να διακηρύσσει ότι αυτό θα αναστηθεί/αφθαρτοποιηθεί. Όσους λοιπόν παγανιστικούς σταυρωμένους και αναστημένους «θεούς»/μύθους κι αν φέρνουν οι Νεοπαγανιστές εναντίον του Χριστιανισμού, την τεράστια διαφορά μεταξύ αυτών και του Χριστιανισμού δε θα μπορέσουν να την εξηγήσουν, εκτός αν φορέσουν τις παρωπίδες του εθνικισμού και του ρατσισμού.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, αντιγραφή των παγανιστικών μύθων από τον Χριστιανισμό, όπως ισχυρίζονται οι φιλοχριστιανοί (όταν προσπαθούν να βρουν ομοιότητες και αντιγραφή εκ μέρους του Χριστιανισμού, ώστε να τον θεωρήσουν ελληνικό και να τον αποδεχτούν) ή οι αντιχριστιανοί (όταν προσπαθούν να βρουν ομοιότητες, ώστε να κατηγορήσουν τον Χριστιανισμό ότι «τις έκλεψε») εθνικιστές (νεο-ορφικοί και μη) ή οι Παγανιστές, διότι μόνο στον Χριστιανισμό υπάρχει βαθύ και διαφορετικό από τους άλλους μύθους νόημα των γεγονότων αυτών, και διότι μόνο στο Χριστιανισμό υπάρχουν οι θεολογικές, κοσμολογικές κ.ά. προϋποθέσεις, οι οποίες κάνουν επιτακτική την σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού. Πέραν ότι οι παγανιστικοί μύθοι ήταν αλληγορικοί, ενώ οι Χριστιανοί ουδέποτε είπαν ότι οι εξιστορήσεις για τον Χριστό ήταν αλληγορικές κι όχι γεγονότα, εάν ο Χριστιανισμός αντέγραψε τους μύθους αυτούς, τότε θα έπρεπε και στους μύθους/στις θρησκείες αυτές να υπάρχει αντίστοιχο περιεχόμενο και μεταφυσικό νόημα και κοσμολογικές προϋποθέσεις. Τέτοια ομοιότητα όμως στο νόημα ή στις προϋποθέσεις δεν βρίσκεται μεταξύ Χριστιανισμού και μυθολογιών.
Ορισμένοι Νεοπαγανιστές λένε πως οι μύθοι των ανατολικών αυτών θεών δεν είχαν καμμία ιδέα της «αμαρτίας» και «σωτηρίας από την αμαρτία», αλλά, ως εθνικοί που είναι, κρίνουν το αληθές/ψευδές της ιδέας της αντίληψης περί «αμαρτίας» με βάση το αν οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν αντίληψη περί «αμαρτίας» κι όχι αν δικαιολογείται τέτοια άποψη. Είναι φυσικό, για την εθνικιστική αντίληψη αυτών των Νεοπαγανιστών, είτε να απορρίπτει οτιδήποτε δεν είναι αρχαιοελληνικής προέλευσης είτε να το «ελληνοποιεί» κατά τρόπο επιπόλαιο, προκειμένου να το πιστέψει.
Αλλά και αν όντως ο Ορφέας ή ο Άδωνις προσπάθησε να σώσει από την αμαρτία ή τη φθορά ή το κακό τον άνθρωπο, γιατί υπάρχουν η αμαρτία και η φθορά στον κόσμο; Δίνουν οι μυθολογίες των θεών τέτοια εξήγηση; Σχεδόν καμμία. Αν οι ορφικοί απαντήσουν ότι το κακό, η φθορά κ.λπ. υπάρχουν λόγω της κακής ύλης, αυτό είναι το άκρως αντίθετο από την διδασκαλία του Χριστιανισμού. Καμμία σχέση δεν έχουν κάτι τέτοιες αντιλήψεις με το Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός θεωρεί αίρεση την άποψη ότι η ύλη είναι φύσει κακή, διότι τότε θα θεωρούσε και τον δημιουργό που την δημιουργεί, το Θεό, κακό.
Με άλλα λόγια, η τεράστια διαφορά μεταξύ Χριστιανισμού και Ορφισμού (του μόνου από τους παγανιστικούς θεούς, του οποίου η θρησκεία είναι κάτι παραπάνω από μια απλή εξιστόρηση της τύχης του θεού), είναι ότι ο Χριστιανισμός την ύλη δεν την βλέπει ούτε κατώτερη (τιτάνεια) ούτε κακής ποιότητας ούτε τις δίνει άλλο κανένα υποτιμητικό - άρα δαιμονικής προέλευσης - χαρακτηρισμό για το δημιούργημα του Θεού (δηλαδή την ύλη), διότι μόνο ο Χριστιανισμός σέβεται τόσο το σώμα του ανθρώπου, ώστε να διακηρύσσει ότι αυτό θα αναστηθεί/αφθαρτοποιηθεί. Όσους λοιπόν παγανιστικούς σταυρωμένους και αναστημένους «θεούς»/μύθους κι αν φέρνουν οι Νεοπαγανιστές εναντίον του Χριστιανισμού, την τεράστια διαφορά μεταξύ αυτών και του Χριστιανισμού δε θα μπορέσουν να την εξηγήσουν, εκτός αν φορέσουν τις παρωπίδες του εθνικισμού και του ρατσισμού.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, αντιγραφή των παγανιστικών μύθων από τον Χριστιανισμό, όπως ισχυρίζονται οι φιλοχριστιανοί (όταν προσπαθούν να βρουν ομοιότητες και αντιγραφή εκ μέρους του Χριστιανισμού, ώστε να τον θεωρήσουν ελληνικό και να τον αποδεχτούν) ή οι αντιχριστιανοί (όταν προσπαθούν να βρουν ομοιότητες, ώστε να κατηγορήσουν τον Χριστιανισμό ότι «τις έκλεψε») εθνικιστές (νεο-ορφικοί και μη) ή οι Παγανιστές, διότι μόνο στον Χριστιανισμό υπάρχει βαθύ και διαφορετικό από τους άλλους μύθους νόημα των γεγονότων αυτών, και διότι μόνο στο Χριστιανισμό υπάρχουν οι θεολογικές, κοσμολογικές κ.ά. προϋποθέσεις, οι οποίες κάνουν επιτακτική την σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού. Πέραν ότι οι παγανιστικοί μύθοι ήταν αλληγορικοί, ενώ οι Χριστιανοί ουδέποτε είπαν ότι οι εξιστορήσεις για τον Χριστό ήταν αλληγορικές κι όχι γεγονότα, εάν ο Χριστιανισμός αντέγραψε τους μύθους αυτούς, τότε θα έπρεπε και στους μύθους/στις θρησκείες αυτές να υπάρχει αντίστοιχο περιεχόμενο και μεταφυσικό νόημα και κοσμολογικές προϋποθέσεις. Τέτοια ομοιότητα όμως στο νόημα ή στις προϋποθέσεις δεν βρίσκεται μεταξύ Χριστιανισμού και μυθολογιών.
Ορισμένοι Νεοπαγανιστές λένε πως οι μύθοι των ανατολικών αυτών θεών δεν είχαν καμμία ιδέα της «αμαρτίας» και «σωτηρίας από την αμαρτία», αλλά, ως εθνικοί που είναι, κρίνουν το αληθές/ψευδές της ιδέας της αντίληψης περί «αμαρτίας» με βάση το αν οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν αντίληψη περί «αμαρτίας» κι όχι αν δικαιολογείται τέτοια άποψη. Είναι φυσικό, για την εθνικιστική αντίληψη αυτών των Νεοπαγανιστών, είτε να απορρίπτει οτιδήποτε δεν είναι αρχαιοελληνικής προέλευσης είτε να το «ελληνοποιεί» κατά τρόπο επιπόλαιο, προκειμένου να το πιστέψει.
ΙΙ
Ιησούς & μυθικά αρχέτυπα
 |
| Φωτο από αυτό το άρθρο για την ερμηνεία της εικόνας των Χριστουγέννων |
Υπάρχει ένα βιβλίο του Lord Raglan "The Hero; A study in Tradition Myth and Drama" ("Ο ήρωας. Μία μελέτη στην Παράδοση, τον Μύθο και το Δράμα"). Εκεί χρησιμοποιείται μία ομάδα κριτηρίων, που φανερώνουν τι πιθανότητες υπάρχουν, ο "ήρωας" μιας αφήγησης να είναι μυθικό ή πραγματικό πρόσωπο. Πόσο επιτυχημένη είναι μια τέτοια προσέγγιση, στο πρόσωπο τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού;
1. Η κλίμακα τού Λόρδου Raglan
Ο Lord Raglan, στο THE HERO (1936) έχει κατατάξει τα παράλληλα ρεύματα ζωής του μυθικού ήρωα της παράδοσης σε είκοσι δύο αρχετυπικά περιστατικά, όπως σημειώνεται κατωτέρω. Όσο υψηλότερα ένας συγκεκριμένος ήρωας σκοράρει, τόσο πιο κοντά είναι στο αρχέτυπο ιερού ήρωα-βασιλιά της προϊστορικής θρησκευτικής τελετουργίας!
Ένας ιστορικός ήρωας είναι πιθανό να μοιραστεί λίγα από τα μυθικά χαρακτηριστικά. Με άλλα λόγια σύμφωνα με τα κριτήρια αυτά, όσο πιο "αληθινός" είναι ο ήρωας, τόσο πιο χαμηλό είναι το σκορ του. Η μέθοδος αυτή, βγάζει μάλιστα τον Μέγα Αλέξανδρο πολύ χαμηλά στο σκορ, και τον Ιησού Χριστό ψηλά, για να τον παρουσιάσει ως "μυθικό πρόσωπο". Το ενδιαφέρον τής υπόθεσης είναι, ότι ο κατασκευαστής τής ιστοσελίδας απ' όπου μαζέψαμε τα στοιχεία τής μεθόδου, παραδέχεται ότι ο γάτος του πιάνει την... υψηλότερη βαθμολογία, λες και είναι... μυθικός! Αυτό από μόνο του δείχνει την υποκειμενικότητα τής μεθόδου. Παρ' όλα αυτά όμως, θα ήταν ίσως χρήσιμο να το αναλύσουμε περισσότερο.
Αρχικά, ας δούμε προσεκτικότερα τη μέθοδο αυτή και τα κριτήριά της, και μετά θα εξετάσουμε το κατά πόσον μπορούν να εφαρμοσθούν στον Ιησού Χριστό.
Τα 22 κριτήρια τής κλίμακας είναι τα εξής:
1. Η μητέρα του ήρωα είναι βασιλική παρθένος.
2. Ο πατέρας του είναι ένας βασιλιάς.
3. Συχνά έχει συγγένεια με την μητέρα.
4. Οι συνθήκες της σύλληψής του είναι ασυνήθιστες.
5. Επίσης, είναι ή φημίζεται ότι είναι ο γιος του θεού.
6. Κατά τη γέννηση γίνεται προσπάθεια, συνήθως από τον πατέρα ή τον παππού, να τον σκοτώσουν.
7. Αυτός φεύγει μακριά.
8. Εκτρέφεται από ανάδοχους γονείς σε άλλη χώρα.
9. Δεν μας λένε τίποτα για την παιδική του ηλικία.
10. Όταν γίνεται άνδρας επιστρέφει ή πηγαίνει στο μελλοντικό του βασίλειο.
11. Μετά από μια νίκη επί του βασιλιά ή γίγαντα ή δράκου, ή αγριμιού...
12. ...παντρεύεται πριγκίπισσα, συχνά την κόρη του προκατόχου του και...
13. ...γίνεται βασιλιάς
14. Για λίγο καιρό βασιλεύει χωρίς προβλήματα
15. Ορίζει νόμους αλλά...
16. ...Αργότερα χάνει την χάρη από τους θεούς ή τον λαό
17. Διώκεται από το θρόνο και από την πόλη μετά την οποία...
18. ...βρίσκει ένα μυστηριώδη θάνατο
19. Συχνά στην κορυφή ενός λόφου.
20. Τα παιδιά του, εάν υπάρχουν, δεν τον διαδέχονται.
21. Το σώμα του δεν έχει ταφεί, αλλά παρόλα αυτά...
22. ...έχει ένα ή περισσότερα ιερά προσκυνηματα.
2. Παραδείγματα βαθμολόγησης με την κλίμακα αυτή
Πώς έχουν βαθμολογηθεί (με βάση την ανωτέρω υποκειμενική ερμηνεία πτυχών τής ζωής τους) ορισμένοι Ήρωες;
Αναμφισβήτητα ιστορικά πρόσωπα λαμβάνουν πάντοτε χαμηλότερη από έξι (βαθμολογία), αν και ο Μέγας Αλέξανδρος θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό το ποσοστό το υπερβαίνει με επτά, ανάλογα με το πώς ερμηνεύει κάποιος μία ή ορισμένες πτυχές της ζωής του στην ιστορία.
Ορίστε μερικά παραδείγματα:
Οιδίπους αποτελέσμα 21
Θησέας αποτελέσμα 20
Μωυσής αποτελέσμα 20
Διόνυσος αποτελέσμα 19
Ιησούς αποτελέσμα 19
Ρώμυλος αποτελέσμα 18
Περσέας αποτελέσμα 18
Ηρακλής αποτελέσμα 17
Llew Llaw Gyffes αποτελέσμα 17
Βελερεφόντης αποτελέσμα 16
Ιάσωνας αποτελέσμα 15
Mwindo αποτελέσμα 14
Ρομπέν των Δασών αποτελέσμα 13
Πέλοψ αποτελέσμα 13
Απόλλων αποτελέσμα 11
Sigurd αποτελέσμα 11
 |
| Ο Βελλερεφόντης σκοτώνει τη Χίμαιρα ιππεύοντας το φτερωτό Πήγασο |
Είναι ενδιαφέρον εδώ το εξής: Ενώ οι συντελεστές τής λίστας έβγαλαν για τον Ιησού Χριστό σκορ 19 βαθμούς, κάθε Χριστιανός που γνωρίζει σωστά την ιστορία τού Ιησού (ανεξαρτήτως ευρέως διαδεδομένων παραποιήσεων τής ιστορίας του από απίστους ή άσχετους), όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, δεν θα βγάλει γι' Αυτόν βαθμολογία μεγαλύτερη από 6, το πολύ 7 βαθμούς!
Αυτό όπως θα δούμε στη συνέχεια, είναι εντυπωσιακό, όχι μόνο επειδή ουσιαστικά ισχυροποιεί τα κριτήρια ως αρκετά έγκυρα (παρά την υποκειμενικότητά τους και παρά τον εμφανή σκοπό τους), αλλά και επειδή δείχνει περίτρανα την προκατάληψη με την οποία καταρτίσθηκε η λίστα και τον υποκειμενικό τρόπο βαθμολόγησης τών προσώπων σ' αυτή.
3. Τρόπος ερμηνείας των αποτελεσμάτων του ήρωα (ή, τουλάχιστον, κατά τη γνώμη κάποιων κριτών για το θέμα):
Αν ο ήρωας βαθμολογείται λιγότερο από έξι:
Αυτό σημαίνει ότι ο ήρωας είναι ένα ιστορικό πρόσωπο, επειδή τα ιστορικά στοιχεία του δεν ανταποκρίνονται ακριβώς στο Αρχέτυπο. Δεν είναι φυσικά βέβαιο ότι το πρόσωπο υπήρχε, δεδομένου ότι οι περισσότεροι χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων σκοράρουν αρκετά χαμηλά. Για εκείνους που είναι γνωστό ότι υπήρχαν, υπάρχουν δύο τρόποι που το σκορ μπορεί ακόμη να αυξηθεί με την πάροδο του χρόνου.
Αν ο ήρωας είναι ακόμη ζωντανός, θα μπορεί να κερδίσει μέχρι και πέντε σημεία πριν από το θάνατο, εφ' όσον το αρχετυπικό επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στην ιστορία της γέννησης και του θανάτου του ως σχήμα. Για τους προαναφερθέντες λόγους, αυτό είναι αρκετά απίθανο.
Αν η ιστορία του ήρωα σε μεγάλο βαθμό έχει φθάσει σ' εμάς μέσω προφορικής παράδοσης, η ιστορία μπορεί να μεταβληθεί με την πάροδο του χρόνου και να ανταποκρίνεται περισσότερο στο αρχέτυπο. Ιστορίες για τα ιστορικά στοιχεία συχνά μεταβάλλονται με τον τρόπο αυτό, ενώ εκείνες που έχουν καταγραφεί είναι σε μεγάλο βαθμό "παγειωμένες" σε οποιαδήποτε μορφή και αν αυτές καταγράφονται.
Αν ο ήρωας βαθμολογείται πάνω από έξι:
Αυτό σημαίνει ότι ο ήρωας είναι πιθανότερο να μην αντιπροσωπεύει μία ιστορική πραγματικότητα, γιατί είναι ασυνήθιστο για ένα ιστορικό πρόσωπο να σκοράρει πάνω από έξι. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ήρωας είναι εντελώς φανταστικός, αλλά δείχνει ότι πολλές πτυχές της ζωής του είτε έχουν χαθεί ή αντικαταστάθηκαν από εκείνες του αρχετύπου.
Η ερμηνεία που δίνεται για τον λόγο αλλοίωσης τών ιστοριών, ώστε ο ήρωας να συμμορφώνεται με το αρχέτυπο, είναι ότι "υπάρχει η επιθυμία του ανθρώπου να παρουσιάσει τον ήρωα μεγαλύτερη προσωπικότητα από ό,τι θα ήταν σε μια συνηθισμένη ζωή, καλύπτοντας τις διάφορες πτυχές της ζωής του με νόημα".
4. Μερικές πρώτες παρατηρήσεις για την κλίμακα
Ήταν όντως ενδιαφέρουσα ιδέα, να καταρτισθεί μια τέτοια λίστα κριτηρίων μυθικών προσώπων. Τα βασικά ερωτήματα (και κενά) όμως, που προκύπτουν από μια τέτοια προσέγγιση, είναι πολλά:
1. Πόσο απροκατάληπτος είναι ο καταρτισμός μιας τέτοιας λίστας; Γιατί είναι προφανές ότι θα μπορούσαν πολλά από τα κριτήρια να διατυπωθούν πολύ διαφορετικά, ή με μεγαλύτερη σαφήνεια και ακρίβεια. Το θέμα, όπως διατυπώνεται, θυμίζει λίγο "διφορούμενους χρησμούς", που μπορούσαν ενδεχομένως να κατανοηθούν με πολύ διαφορετικό τρόπο σε εναλλακτικές περιπτώσεις. Και ο λόγος που μιλάμε για προκατάληψη, είναι επειδή διακρίνουμε (όπως θα δούμε και στη συνέχεια), μια "πονηρή" διατύπωση, που θυμίζει αντι-καινοδιαθηκική προπαγάνδα. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η επιλογή τών θεμάτων τής λίστας, έγινε με συγκεκριμένο σκοπό, για να "χτυπήσει" συγκεκριμένα πρόσωπα, και κυρίως τον Ιησού Χριστό, και μάλιστα έχοντας πολλές παρανοήσεις γι' αυτόν!
2. Δεδομένου ότι υπάρχουν πολλές (πάρα πολλές) επιλογές, στα κριτήρια που θα μπορούσε να πληρεί η λίστα, με βάση την ποικιλία τών "ηρωϊκών προτύπων", αναρωτιέται κανείς πώς θα διαμορφωνόταν η βαθμολογία για κάποια πρόσωπα, αν είχαν επιλεγεί διαφορετικά κριτήρια. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να μπουν και τα εξής συχνότατα αρχετυπικά κριτήρια μυθικών ιστοριών:
Ο ήρωας βοηθείται από μη ανθρώπινο ον.
Ανακαλύπτει ένα σημαντικό αγαθό.
Κάνει κάποιους άθλους ή περνάει κάποιες δοκιμασίες.
Λαμβάνει χρησμούς που επαληθεύονται.
Νικάει στον πόλεμο με πονηριά ή ικανότητα.
Είναι κοσμοαγάπητος.
Είναι σοφός και δίκαιος.
κλπ
Όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό, τα αρχετυπικά κριτήρια θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερα, ακριβέστερα και πληρέστερα, και φυσικά θα μπορούσαν να ρίχνουν το βάρος σε εντελώς διαφορετικά ζητήματα, απ' ό,τι επιχειρούν να κάνουν με προφανή σκοπό. Παρ' όλα αυτά, ΕΠΕΛΕΓΗΣΑΝ κριτήρια που ο εμπνευστής τους νόμισε ότι... ταιριάζουν στον Ιησού Χριστό! Μα και εκεί έκανε λάθος!
3. Πολλά από τα κριτήρια αυτά ΠΡΟΫΠΟΤΙΘΕΝΤΑΙ από κάποια άλλα! Για παράδειγμα, όταν μιλάμε για έναν μέλλοντα βασιλιά με τόσο περιπετειώδη ζωή, είναι αναμενόμενο να τον κυνηγούν για να τον σκοτώσουν, να νομοθετεί, να φεύγει και να γυρίζει, να τον θεωρούν γιο τού Θεού (παλιά συνήθεια για μεγάλες και πολλές δυναστείες βασιλέων τής αρχαιότητας), να είναι γιος βασίλισσας, να έχει συχνότατα ασυνήθιστο θάνατο και προσκυνήματα (αν ήταν μεγάλος ήρωας), να ορίζει νόμους, να έχει ήρεμες περιόδους βασιλείας, κλπ. Το σίγουρο είναι, ότι αν τα κριτήρια αυτά που προαναφέρθηκαν σε αυτή την παράγραφο, εφαρμοσθούν στους περισσότερους βασιλιάδες τής αρχαιότητας, θα τους δώσουν άφθονους βαθμούς, κάτι που θα σήμαινε ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι... μυθικοί!
4. Τα "αρχετυπικά κριτήρια", όπως φανερώνει και η ονομασία τους, δεν είναι εντελώς αυθαίρετα. Αντλούν το θέμα τους από ευρέως διαδεδομένα γεγονότα, που είτε συμβαίνουν διαρκώς γι' αυτό και παγιώνονται στην παγκόσμια συνείδηση ως "αρχέτυπα" ιστοριών, είτε αντικατοπτρίζουν προφητείες, παραδόσεις, συνήθειες, προσδοκίες, κλπ, κοινές στην ανθρωπότητα. Στηρίζονται σε βασικότερα ακόμα πρότυπα, όπως τού Βασιλιά, τού Θεού, τού Ήρωα, τού Πολεμιστή, τού Αδικημένου, τής Δικαιοκρισίας, τής αγνότητας, κλπ. Όμως αυτά τα βασικότερα πρότυπα, ΔΕΝ είναι μυθικά. Γιατί και ο Θεός υπάρχει, και Βασιλιάδες, και Ήρωες και Πολεμιστές, και Αδικημένοι, και Δικαιοκρισίες, και Παρθένες, και πολλά ακόμα. Όλα αυτά τα αρχέτυπα υπάρχουν σε αληθινές ιστορίες αληθινών ανθρώπων. Αλλά επειδή είναι κοινά, συχνά συγχέονται οι ιστορίες, και αναμιγνύονται δημιουργώντας μύθους. Δεν είναι λοιπόν αυτά καθεαυτά τα κριτήρια, κριτήρια μυθικότητας, αλλά επειδή ούτε οι Βασιλιάδες είναι πολλοί, ούτε υπάρχουν θεοί πολλοί, ούτε οι Ήρωες και οι μεγάλοι πολεμιστές είναι συνηθισμένοι, το να συγκεντρώνει κάποιος μεγάλο αριθμό όλων αυτών τών "αρχετύπων", κάνει την ύπαρξή τού σπανιότερη, άρα και τη μυθικότητα τής ιστορίας του ΠΙΘΑΝΟΤΕΡΗ και όχι σίγουρη. Για παράδειγμα, αν κάποιος μας πει ότι είναι ο Θεός, ή διάδοχος τού θρόνου, το πιθανότερο είναι ότι είναι απατεώνας (ή βαρεμένος). Χωρίς όμως να είναι αυτή καθεαυτή η δήλωσή του αποδεδειγμένα παράλογη ως δήλωση.
5. Ένα σημείο που προσπερνάται "με ελαφρά τη καρδία", από αυτούς που θα ήθελαν να εφαρμόσουν τα κριτήρια αυτά στον Χριστό με πονηρό τρόπο, για να τον βγάλουν "μυθικό", είναι η ύπαρξη ΑΥΤΟΠΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ. Στα μυθικά πρόσωπα ΔΕΝ υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες, και οι ιστορίες τους αυτές, βρίσκονται χαμένες σε αόριστες εποχές και καταστάσεις. Για τα ιστορικά πρόσωπα όμως, (όπως ο Ιησούς Χριστός), έχουμε συνήθως αυτόπτες μάρτυρες, που έγραψαν "για όσα είδαν και άκουσαν και ψηλάφισαν"! (Α΄ Ιωάννου 1/α: 1). Τέτοιοι άνθρωποι μοιάζουν σαν τον προκατειλημμένο δικαστή εκείνο, που αγνοεί τους αυτόπτες μάρτυρες, για να κρίνει τη δίκη με... πιθανολογίες!
5. Μια σωστή βαθμολόγηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στην κλίμακα
Καιρός όμως να δούμε ΚΑΙ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΜΕ με σωστό τρόπο, την εφαρμογή τής κλίμακας βήμα προς βήμα, στον Ιησού Χριστό, (μια και προφανώς όταν φτιαχνόταν, Αυτόν είχε ως στόχο της). Γι' αυτό θα δούμε ένα προς ένα όλα τα 22 σημεία τής κλίμακας, και θα κρίνουμε το πόσο ταιριάζουν σ' Αυτόν, και πόσο τον διαφοροποιούν από το αόριστο "αρχετυπικό" τών μύθων:
1. Η μητέρα του ήρωα είναι βασιλική παρθένος.
Στο πρώτο κριτήριο, ο Ιησούς Χριστός δεν παίρνει κανένα βαθμό. Γιατί μπορεί η μητέρα Του να ήταν παρθένος, όμως ΔΕΝ ήταν "βασιλική". Ήταν μια φτωχή κοπέλα, μεταξύ τών πολλών χιλιάδων γυναικών, που είχαν πρόγονο τον Δαβίδ. Αυτό φυσικά ούτε "βασιλική" την έκανε, ούτε της έδινε βασιλικά δικαιώματα. Τουλάχιστον όχι περισσότερα από τις χιλιάδες άλλες γυναίκες που επίσης είχαν την ίδια καταγωγή, σε ένα έθνος που οι βασιλιάδες "έσπερναν" παιδιά σε εκατοντάδες γυναίκες και παλακίδες. Άρα αφού δεν ήταν "βασιλική", το κριτήριο αυτό καταπίπτει.
Όμως ούτε καν το "παρθένος" δεν έχει το όμοιό του σε οποιαδήποτε αρχετυπική αφήγηση. Γιατί βεβαίως πολλές παρθένες έφεραν στον κόσμο βασιλόπουλα, όταν παντρεύτηκαν τον βασιλιά. Όμως ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν ομοιάζει με της Παναγίας, η οποία δεν ήταν απλώς "παρθένα", αλλά και ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΣ! Παρέμεινε δηλαδή παρθένα, και μετά τη γέννηση! Σε αντίθεση, οι "αρχετυπικές" αφηγήσεις, όταν μιλούν για "βασιλική παρθένο", εννοούν την αγνή εκείνη κοπέλα που παντρεύτηκε ο βασιλιάς, και που φυσικά έπαψε να είναι παρθένος, όταν κοιμήθηκε με τον βασιλιά, (ή έστω όταν θαυματουργικά συνέλαβε σε σπάνιους μύθους, έπαψε να είναι όταν γέννησε).
Σε αυτό πρέπει να προστεθεί και το εξής: Ο κάθε αρχαίος βασιλιάς κατά κανόνα ΠΑΡΘΕΝΑ αναζητούσε ως γυναίκα του και βασίλισσα, στις αρχαίες αυτές εποχές που τόσο τιμούσαν τη γυναικεία αγνότητα, άρα σε ΚΑΘΕ σχεδόν βασιλιά, αντιστοιχεί και μία παρθένα. Όπου έχουμε βασιλιά, έχουμε στη συντριπτική πλειοψηφία τών περιπτώσεων και παρθένα βασιλομήτορα!
Άρα, το αρχέτυπο τής "βασιλικής παρθένου", όπως γινόταν αντιληπτό στους λαϊκούς θρύλους, δεν έχει καμία σχέση με την παρθενική γέννηση τού Χριστού, και δεν του δίνει κανένα βαθμό, παρά την "πονηρή" διατύπωση.
2. Ο πατέρας του είναι ένας βασιλιάς.
Και εδώ πάλι, έχουμε μια ακόμα "πονηριά". Ορισμένοι βαθμολογούν εδώ τον Ιησού, με το σκεπτικό ότι ο Πατέρας Του ως Θεός, είναι και Βασιλιάς. Οι έννοιες όμως αυτές, "Θεός" και "Βασιλιάς", είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, που απέχουν απείρως περισσότερο από ό,τι απέχουν οι έννοιες "Αυτοκράτορας" και "Δούλος".
Μπορούμε βέβαια να πούμε ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ τον Θεό: "Βασιλιά". Και βεβαίως στην αρχαιότητα (π.χ. Ρώμη και Αίγυπτο), ο Αυτοκράτορας ήταν γι' αυτούς και θεός! Όμως οι αρχαίοι λαοί, ΔΕΝ έκαναν διάκριση μεταξύ κτιστού και Ακτίστου, όπως κάνει η Χριστιανική πίστη. Γι' αυτούς, "θεός" ήταν τότε, απλώς μία ισχυρή οντότητα με μεγάλη εξουσία! Για τους Χριστιανούς όμως, "Θεός", είναι Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΚΤΙΣΤΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ, που δεν έχει την παραμικρή ομοιότητα με οτιδήποτε κτιστό! Συνεπώς, οποιαδήποτε αναφορά τού Θεού ως "Βασιλιά", όσον αφορά τη Χριστιανική Θεότητα, είναι ΜΟΝΟ και ΚΑΘΑΡΑ μεταφορική έννοια. Και το να δώσει εδώ κάποιος βαθμό στον Χριστό, ως δήθεν "γιου βασιλιά", είναι τόσο τραβηγμένη, όσο το να υποθέσει ότι το... σκοτάδι έχει... βάρος, επειδή λέμε τη μεταφορική φράση: "βαρύ σκοτάδι", ή να υποθέσει ότι το "ξύλο" είναι τροφή, επειδή λέμε: "θα φας ξύλο"!
Αλλά ούτε και ως απογόνου του Δαβίδ μπορούμε να θεωρήσουμε τον Χριστό "γιο" βασιλέως, επειδή αν και ο Ιωσήφ ήταν απόγονος του Δαβίδ, ο Χριστός ΔΕΝ ήταν γιος τού Ιωσήφ, αλλά του Θεού! Βεβαίως ούτε η μητέρα του η Παναγία, αν και καταγόταν από τον Δαβίδ, (όπως και χιλιάδες ακόμα Ισραηλίτες και Ισραηλίτισσες), μπορούσε να τον κάνει να θεωρείται ο πατέρας του βασιλιάς. Γιατί η διαδοχή τότε λογαριαζόταν ΜΟΝΟ από τη γενιά τού άνδρα, και όχι τής γυναίκας.
Ακόμα και η επωνυμία "υιός Δαβίδ", που έδειχνε τον Ιησού ως γιο βασιλιά, ήταν καθαρά μεταφορική. Επειδή ο εβραϊσμός "υιός τού τάδε", δεν έδειχνε κατ' ανάγκην τον πατέρα, αλλά τη φύση, ή τη γενεαλογία. (π.χ. "υιός τού ανθρώπου" = "άνθρωπος". "Υιός τού Θεού" = "Θεός". "υιός Δαβίδ" = "απόγονος τού Δαβίδ"). Και όταν μιλάμε για "απόγονο τού Δαβίδ", μιλάμε φυσικά για ΝΟΜΙΚΗ (κατά τον Μωσαϊκό Νόμο) καταγωγή τού Ιησού από τον Δαβίδ, αφού μόνο από τη μητέρα του (που ήταν γυναίκα, άρα "δεν πιανόταν" η γενιά κατά τον Νόμο), ήταν απόγονός του. Αλλά επειδή τον νόμιζαν για γιο τού Ιωσήφ, μια και ο Ιωσήφ τον είχε υιοθετήσει, ως μνήστωρ τής μητέρας του, του έδινε και το νομικό αυτό δικαίωμα.
Τέλος, ακόμα και αν ξεχνούσαμε όλες τις παραπάνω ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ τής αφήγησης τού Ιησού, και λέγαμε ότι ο πατέρας του ως Θεός ήταν βασιλιάς, το να βαθμολογήσουμε εδώ τον Ιησού, ΠΡΟΣΚΡΟΥΕΙ σε μία λεπτομέρεια: Υπάρχει ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ βαθμολογία (κριτήριο Νο 5), που λέει ότι "φημίζεται ή είναι ο γιος τού Θεού". Εάν λοιπόν βαθμολογήσουμε και εδώ, αλλά και εκεί, (όπου πράγματι πρέπει να βαθμολογηθεί), είναι σαν να βάζουμε για την ίδια αιτία ΔΙΠΛΗ βαθμολογία!
Άρα, ούτε εδώ πρέπει να βαθμολογηθεί ο Ιησούς, για να είναι σωστή η βαθμολόγηση!
3. Συχνά (ο πατέρας) έχει συγγένεια με την μητέρα.
Δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Ούτε εδώ μπαίνει βαθμός στον Ιησού.
4. Οι συνθήκες της σύλληψής του είναι ασυνήθιστες.
Στο σημείο αυτό, βάζουμε τον πρώτο βαθμό στον Ιησού, εφ' όσον συνελήφθη από Παρθένο, και εκ Πνεύματος Αγίου.
5. Επίσης, είναι ή φημίζεται ότι είναι ο γιος του θεού.
Κι εδώ παίρνει το δεύτερο βαθμό Του.
Μόνο που εδώ, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι ειδικά όσον αφορά τον Ιησού Χριστό, η έκφραση: "Υιός Θεού", είναι ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ σε περιεχόμενο, από την ανάλογη έκφραση σε ήρωες μύθων. Γιατί γι' αυτούς, η φράση σήμαινε: "Ημίθεος". Ενώ για τον Ιησού κάτι πολύ διαφορετικό. ΠΛΗΡΗ ΘΕΟ και ΠΛΗΡΗ ΑΝΘΡΩΠΟ. και όχι μισό - μισό.
Εδώ το "γιος τού Θεού", είναι κάτι πολύ διαφορετικό με την αληθινή έννοια τής φράσης, όσον αφορά τον Χριστό. Γιατί το "Υιός τού Θεού" στην περίπτωση αυτή, σημαίνει "κατά φύσιν Θεός", και ΟΧΙ, αυτό που σημαίνει στα "πρότυπα".
Εν πάση περιπτώσει, εδώ παρά τη ριζική διαφορά, νομίζουμε ότι πρέπει να μπει ο δεύτερος βαθμός για τον Ιησού Χριστό.
6. Κατά τη γέννηση γίνεται προσπάθεια, συνήθως από τον πατέρα ή τον παππού, να τον σκοτώσουν.
Και εδώ θα βάλουμε έναν βαθμό (τον τρίτο), επειδή πράγματι ο Ηρώδης θέλησε να τον σκοτώσει. Μόνο που εφ' όσον αυτό δεν έγινε από τον "πατέρα" ή τον "παππού", έστω και έτσι "βαθμολογημένος", είναι προφανής η απόστασή Του από το εν λόγω "αρχέτυπο".
7. Αυτός φεύγει μακριά.
Αν και αυτό είναι ΕΠΙΣΗΣ ΦΥΣΙΚΟ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ τού διωγμού που δέχεται στο προηγούμενο "αρχέτυπο", (γιατί αν δεν φύγει μακριά, πώς θα γλυτώσει;;;) παρά το εσφαλμένο αυτό αρχέτυπο που δίνει "τζάμπα πόντους", ας βάλουμε εδώ τον τέταρτο βαθμό του Ιησού. Γιατί πράγματι έφυγε στην Αίγυπτο για να γλυτώσει από τον Ηρώδη.
8. Εκτρέφεται από ανάδοχους γονείς σε άλλη χώρα.
Εδώ δεν έχουμε βαθμό. Η μητέρα του ήταν αληθινή.
9. Δεν μας λένε τίποτα για την παιδική του ηλικία.
Το εν λόγω "αρχέτυπο" είναι ΠΟΝΗΡΟ. Ο εμπνευστής του, έχει υπ' όψιν του, την ευρέως διαδεδομένη - αλλά εσφαλμένη! - άποψη, που θέλει την παιδική ηλικία τού Ιησού άγνωστη, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι άσχετοι έχουν διαδώσει κάτι τέτοιο. Φυσικά γνωρίζουμε την παιδική ηλικία τού Ιησού, όπως έχουμε δείξει σε σχετικό άρθρο.
Άρα, βαθμός δεν μπαίνει.
10. Όταν γίνεται άνδρας επιστρέφει ή πηγαίνει στο μελλοντικό του βασίλειο.
Ούτε εδώ έχουμε κάτι σχετικό με τον Ιησού. Αν και έγινε άνδρας, ΔΕΝ ανέλαβε βασιλεία, αλλά σταυρώθηκε. Ακόμα προσευχόμαστε: "Ελθέτω η Βασιλεία Σου ως εν ουρανώ και επί της γης". Γιατί φυσικά ο Χριστός, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΠΑΨΕ να είναι βασιλιάς τού ουρανού. Αλλά της γης ΔΕΝ είναι ακόμα, και τον περιμένουμε στη Δευτέρα Παρουσία Του.
Όσον αφορά λοιπόν την ουράνια βασιλεία του, ουδέποτε δεν "επέστρεψε", γιατί ΠΑΝΤΑ ήταν βασιλιάς της. Όσον αφορά την επίγεια, ακόμα ΔΕΝ επέστρεψε, άρα ούτε εδώ μπαίνει βαθμός.
11. Μετά από μια νίκη επί του βασιλιά ή γίγαντα ή δράκου ή αγριμιού...
Δεν υπάρχει τέτοιο στοιχείο στην ιστορία του Ιησού. Αν η αναφορά έχει να κάνει με τον Σατανά ως "δράκοντα", έχουμε πάλι εδώ μία μεταφορική συμβολική αναφορά, που ΕΛΚΕΙ τη μεταφορά αυτή πράγματι σε ένα "αρχέτυπο" δράκοντος, ως φορέα τού κακού. Αλλά εδώ γίνεται ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ εκούσια χρήση τού προτύπου, και όχι αφήγηση τού προτύπου ως κάτι αληθινό σχετικό με αληθινό "δράκο".
Ούτε αυτό το πρότυπο λαμβάνει βαθμό για τον Χριστό...
12. ...παντρεύεται πριγκίπισσα, συχνά την κόρη του προκατόχου του και...
Δεν τίθεται τέτοιο θέμα γάμου με τον Ιησού.
13. ...γίνεται βασιλιάς
Στο σημείο αυτό (παρά την ΕΠΙΣΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ έννοια τής φράσης) θα βάλουμε άλλον ένα βαθμό, λόγω τής φραστικής ομοιότητας. Γιατί όπως είπε ο Ιησούς: "Η βασιλεία η δική μου, δεν είναι από τον κόσμο τούτο". Μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Βασιλεία για τον ΑΝΘΡΩΠΟ Χριστό, (γιατί ως Θεός ΠΑΝΤΟΤΕ ήταν βασιλιάς), σημαίνει απλώς ότι η Ανθρώπινη φύση Του, έλαβε την ίδια εξουσία με τη Θεϊκή, στο πρόσωπό Του! Μιλάμε δηλαδή για "μετάδοση αγιότητας", και ΟΧΙ για πραγματική ανάληψη βασιλείας από κάποιον άλλο!
Τέλος πάντων, χάριν φραστικής ομοιότητας, ας βάλουμε τον 5ο Του βαθμό.
14. Για λίγο καιρό βασιλεύει χωρίς προβλήματα
Δεν έχει εφαρμογή στον Χριστό.
15. Ορίζει νόμους αλλά...
Αντιθέτως ο Χριστός απάλλαξε τους πιστούς Του από τον Νόμο.
16. Αργότερα χάνει την χάρη από τους θεούς ή τον λαό
Ποτέ δεν έχασε τη Χάρη τού Θεού.
17. Διώκεται από το θρόνο και από την πόλη μετά την οποία...
Ουδέποτε διώχθηκε από τον θρόνο και την πόλη.
18. ...βρίσκει ένα μυστηριώδη θάνατο
Ο θάνατός Του δεν ήταν καθόλου μυστηριώδης. Ήταν σταύρωση, ως Ρωμαϊκή πρακτική.
19. Συχνά στην κορυφή ενός λόφου.
Σταυρώθηκε στον λόφο τού γολγοθά. Λογικό και αναμενόμενο, αν σκεφθούμε ότι οι εκτελεσμένοι, "για παραδειγματισμό", εκτελούνταν σε επιφανές σημείο. Αν και αναμενόμενο, και φυσικό επακόλουθο τών προηγουμένων, θα βάλουμε όμως τον 6ο Του βαθμό.
20. Τα παιδιά του, εάν υπάρχουν, δεν τον διαδέχονται.
Δεν υπάρχει διάδοχος [=παιδιά] στον Χριστό.
21. Το σώμα του δεν έχει ταφεί, αλλά παρόλα αυτά...
Το σώμα Του θάφτηκε.
22. ...έχει ένα ή περισσότερα ιερά προσκυνήματα.
Έχει άφθονα προσκυνήματα, άρα εδώ μπαίνει ο 7ος (και τελευταίος) βαθμός.
Αυτό όπως θα δούμε στη συνέχεια, είναι εντυπωσιακό, όχι μόνο επειδή ουσιαστικά ισχυροποιεί τα κριτήρια ως αρκετά έγκυρα (παρά την υποκειμενικότητά τους και παρά τον εμφανή σκοπό τους), αλλά και επειδή δείχνει περίτρανα την προκατάληψη με την οποία καταρτίσθηκε η λίστα και τον υποκειμενικό τρόπο βαθμολόγησης τών προσώπων σ' αυτή.
3. Τρόπος ερμηνείας των αποτελεσμάτων του ήρωα (ή, τουλάχιστον, κατά τη γνώμη κάποιων κριτών για το θέμα):
Αν ο ήρωας βαθμολογείται λιγότερο από έξι:
Αυτό σημαίνει ότι ο ήρωας είναι ένα ιστορικό πρόσωπο, επειδή τα ιστορικά στοιχεία του δεν ανταποκρίνονται ακριβώς στο Αρχέτυπο. Δεν είναι φυσικά βέβαιο ότι το πρόσωπο υπήρχε, δεδομένου ότι οι περισσότεροι χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων σκοράρουν αρκετά χαμηλά. Για εκείνους που είναι γνωστό ότι υπήρχαν, υπάρχουν δύο τρόποι που το σκορ μπορεί ακόμη να αυξηθεί με την πάροδο του χρόνου.
Αν ο ήρωας είναι ακόμη ζωντανός, θα μπορεί να κερδίσει μέχρι και πέντε σημεία πριν από το θάνατο, εφ' όσον το αρχετυπικό επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στην ιστορία της γέννησης και του θανάτου του ως σχήμα. Για τους προαναφερθέντες λόγους, αυτό είναι αρκετά απίθανο.
Αν η ιστορία του ήρωα σε μεγάλο βαθμό έχει φθάσει σ' εμάς μέσω προφορικής παράδοσης, η ιστορία μπορεί να μεταβληθεί με την πάροδο του χρόνου και να ανταποκρίνεται περισσότερο στο αρχέτυπο. Ιστορίες για τα ιστορικά στοιχεία συχνά μεταβάλλονται με τον τρόπο αυτό, ενώ εκείνες που έχουν καταγραφεί είναι σε μεγάλο βαθμό "παγειωμένες" σε οποιαδήποτε μορφή και αν αυτές καταγράφονται.
Αν ο ήρωας βαθμολογείται πάνω από έξι:
Αυτό σημαίνει ότι ο ήρωας είναι πιθανότερο να μην αντιπροσωπεύει μία ιστορική πραγματικότητα, γιατί είναι ασυνήθιστο για ένα ιστορικό πρόσωπο να σκοράρει πάνω από έξι. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ήρωας είναι εντελώς φανταστικός, αλλά δείχνει ότι πολλές πτυχές της ζωής του είτε έχουν χαθεί ή αντικαταστάθηκαν από εκείνες του αρχετύπου.
Η ερμηνεία που δίνεται για τον λόγο αλλοίωσης τών ιστοριών, ώστε ο ήρωας να συμμορφώνεται με το αρχέτυπο, είναι ότι "υπάρχει η επιθυμία του ανθρώπου να παρουσιάσει τον ήρωα μεγαλύτερη προσωπικότητα από ό,τι θα ήταν σε μια συνηθισμένη ζωή, καλύπτοντας τις διάφορες πτυχές της ζωής του με νόημα".
4. Μερικές πρώτες παρατηρήσεις για την κλίμακα
Ήταν όντως ενδιαφέρουσα ιδέα, να καταρτισθεί μια τέτοια λίστα κριτηρίων μυθικών προσώπων. Τα βασικά ερωτήματα (και κενά) όμως, που προκύπτουν από μια τέτοια προσέγγιση, είναι πολλά:
1. Πόσο απροκατάληπτος είναι ο καταρτισμός μιας τέτοιας λίστας; Γιατί είναι προφανές ότι θα μπορούσαν πολλά από τα κριτήρια να διατυπωθούν πολύ διαφορετικά, ή με μεγαλύτερη σαφήνεια και ακρίβεια. Το θέμα, όπως διατυπώνεται, θυμίζει λίγο "διφορούμενους χρησμούς", που μπορούσαν ενδεχομένως να κατανοηθούν με πολύ διαφορετικό τρόπο σε εναλλακτικές περιπτώσεις. Και ο λόγος που μιλάμε για προκατάληψη, είναι επειδή διακρίνουμε (όπως θα δούμε και στη συνέχεια), μια "πονηρή" διατύπωση, που θυμίζει αντι-καινοδιαθηκική προπαγάνδα. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η επιλογή τών θεμάτων τής λίστας, έγινε με συγκεκριμένο σκοπό, για να "χτυπήσει" συγκεκριμένα πρόσωπα, και κυρίως τον Ιησού Χριστό, και μάλιστα έχοντας πολλές παρανοήσεις γι' αυτόν!
2. Δεδομένου ότι υπάρχουν πολλές (πάρα πολλές) επιλογές, στα κριτήρια που θα μπορούσε να πληρεί η λίστα, με βάση την ποικιλία τών "ηρωϊκών προτύπων", αναρωτιέται κανείς πώς θα διαμορφωνόταν η βαθμολογία για κάποια πρόσωπα, αν είχαν επιλεγεί διαφορετικά κριτήρια. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να μπουν και τα εξής συχνότατα αρχετυπικά κριτήρια μυθικών ιστοριών:
Ο ήρωας βοηθείται από μη ανθρώπινο ον.
Ανακαλύπτει ένα σημαντικό αγαθό.
Κάνει κάποιους άθλους ή περνάει κάποιες δοκιμασίες.
Λαμβάνει χρησμούς που επαληθεύονται.
Νικάει στον πόλεμο με πονηριά ή ικανότητα.
Είναι κοσμοαγάπητος.
Είναι σοφός και δίκαιος.
κλπ
Όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό, τα αρχετυπικά κριτήρια θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερα, ακριβέστερα και πληρέστερα, και φυσικά θα μπορούσαν να ρίχνουν το βάρος σε εντελώς διαφορετικά ζητήματα, απ' ό,τι επιχειρούν να κάνουν με προφανή σκοπό. Παρ' όλα αυτά, ΕΠΕΛΕΓΗΣΑΝ κριτήρια που ο εμπνευστής τους νόμισε ότι... ταιριάζουν στον Ιησού Χριστό! Μα και εκεί έκανε λάθος!
3. Πολλά από τα κριτήρια αυτά ΠΡΟΫΠΟΤΙΘΕΝΤΑΙ από κάποια άλλα! Για παράδειγμα, όταν μιλάμε για έναν μέλλοντα βασιλιά με τόσο περιπετειώδη ζωή, είναι αναμενόμενο να τον κυνηγούν για να τον σκοτώσουν, να νομοθετεί, να φεύγει και να γυρίζει, να τον θεωρούν γιο τού Θεού (παλιά συνήθεια για μεγάλες και πολλές δυναστείες βασιλέων τής αρχαιότητας), να είναι γιος βασίλισσας, να έχει συχνότατα ασυνήθιστο θάνατο και προσκυνήματα (αν ήταν μεγάλος ήρωας), να ορίζει νόμους, να έχει ήρεμες περιόδους βασιλείας, κλπ. Το σίγουρο είναι, ότι αν τα κριτήρια αυτά που προαναφέρθηκαν σε αυτή την παράγραφο, εφαρμοσθούν στους περισσότερους βασιλιάδες τής αρχαιότητας, θα τους δώσουν άφθονους βαθμούς, κάτι που θα σήμαινε ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι... μυθικοί!
4. Τα "αρχετυπικά κριτήρια", όπως φανερώνει και η ονομασία τους, δεν είναι εντελώς αυθαίρετα. Αντλούν το θέμα τους από ευρέως διαδεδομένα γεγονότα, που είτε συμβαίνουν διαρκώς γι' αυτό και παγιώνονται στην παγκόσμια συνείδηση ως "αρχέτυπα" ιστοριών, είτε αντικατοπτρίζουν προφητείες, παραδόσεις, συνήθειες, προσδοκίες, κλπ, κοινές στην ανθρωπότητα. Στηρίζονται σε βασικότερα ακόμα πρότυπα, όπως τού Βασιλιά, τού Θεού, τού Ήρωα, τού Πολεμιστή, τού Αδικημένου, τής Δικαιοκρισίας, τής αγνότητας, κλπ. Όμως αυτά τα βασικότερα πρότυπα, ΔΕΝ είναι μυθικά. Γιατί και ο Θεός υπάρχει, και Βασιλιάδες, και Ήρωες και Πολεμιστές, και Αδικημένοι, και Δικαιοκρισίες, και Παρθένες, και πολλά ακόμα. Όλα αυτά τα αρχέτυπα υπάρχουν σε αληθινές ιστορίες αληθινών ανθρώπων. Αλλά επειδή είναι κοινά, συχνά συγχέονται οι ιστορίες, και αναμιγνύονται δημιουργώντας μύθους. Δεν είναι λοιπόν αυτά καθεαυτά τα κριτήρια, κριτήρια μυθικότητας, αλλά επειδή ούτε οι Βασιλιάδες είναι πολλοί, ούτε υπάρχουν θεοί πολλοί, ούτε οι Ήρωες και οι μεγάλοι πολεμιστές είναι συνηθισμένοι, το να συγκεντρώνει κάποιος μεγάλο αριθμό όλων αυτών τών "αρχετύπων", κάνει την ύπαρξή τού σπανιότερη, άρα και τη μυθικότητα τής ιστορίας του ΠΙΘΑΝΟΤΕΡΗ και όχι σίγουρη. Για παράδειγμα, αν κάποιος μας πει ότι είναι ο Θεός, ή διάδοχος τού θρόνου, το πιθανότερο είναι ότι είναι απατεώνας (ή βαρεμένος). Χωρίς όμως να είναι αυτή καθεαυτή η δήλωσή του αποδεδειγμένα παράλογη ως δήλωση.
5. Ένα σημείο που προσπερνάται "με ελαφρά τη καρδία", από αυτούς που θα ήθελαν να εφαρμόσουν τα κριτήρια αυτά στον Χριστό με πονηρό τρόπο, για να τον βγάλουν "μυθικό", είναι η ύπαρξη ΑΥΤΟΠΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ. Στα μυθικά πρόσωπα ΔΕΝ υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες, και οι ιστορίες τους αυτές, βρίσκονται χαμένες σε αόριστες εποχές και καταστάσεις. Για τα ιστορικά πρόσωπα όμως, (όπως ο Ιησούς Χριστός), έχουμε συνήθως αυτόπτες μάρτυρες, που έγραψαν "για όσα είδαν και άκουσαν και ψηλάφισαν"! (Α΄ Ιωάννου 1/α: 1). Τέτοιοι άνθρωποι μοιάζουν σαν τον προκατειλημμένο δικαστή εκείνο, που αγνοεί τους αυτόπτες μάρτυρες, για να κρίνει τη δίκη με... πιθανολογίες!
5. Μια σωστή βαθμολόγηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στην κλίμακα
Καιρός όμως να δούμε ΚΑΙ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΜΕ με σωστό τρόπο, την εφαρμογή τής κλίμακας βήμα προς βήμα, στον Ιησού Χριστό, (μια και προφανώς όταν φτιαχνόταν, Αυτόν είχε ως στόχο της). Γι' αυτό θα δούμε ένα προς ένα όλα τα 22 σημεία τής κλίμακας, και θα κρίνουμε το πόσο ταιριάζουν σ' Αυτόν, και πόσο τον διαφοροποιούν από το αόριστο "αρχετυπικό" τών μύθων:
1. Η μητέρα του ήρωα είναι βασιλική παρθένος.
Στο πρώτο κριτήριο, ο Ιησούς Χριστός δεν παίρνει κανένα βαθμό. Γιατί μπορεί η μητέρα Του να ήταν παρθένος, όμως ΔΕΝ ήταν "βασιλική". Ήταν μια φτωχή κοπέλα, μεταξύ τών πολλών χιλιάδων γυναικών, που είχαν πρόγονο τον Δαβίδ. Αυτό φυσικά ούτε "βασιλική" την έκανε, ούτε της έδινε βασιλικά δικαιώματα. Τουλάχιστον όχι περισσότερα από τις χιλιάδες άλλες γυναίκες που επίσης είχαν την ίδια καταγωγή, σε ένα έθνος που οι βασιλιάδες "έσπερναν" παιδιά σε εκατοντάδες γυναίκες και παλακίδες. Άρα αφού δεν ήταν "βασιλική", το κριτήριο αυτό καταπίπτει.
Όμως ούτε καν το "παρθένος" δεν έχει το όμοιό του σε οποιαδήποτε αρχετυπική αφήγηση. Γιατί βεβαίως πολλές παρθένες έφεραν στον κόσμο βασιλόπουλα, όταν παντρεύτηκαν τον βασιλιά. Όμως ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν ομοιάζει με της Παναγίας, η οποία δεν ήταν απλώς "παρθένα", αλλά και ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΣ! Παρέμεινε δηλαδή παρθένα, και μετά τη γέννηση! Σε αντίθεση, οι "αρχετυπικές" αφηγήσεις, όταν μιλούν για "βασιλική παρθένο", εννοούν την αγνή εκείνη κοπέλα που παντρεύτηκε ο βασιλιάς, και που φυσικά έπαψε να είναι παρθένος, όταν κοιμήθηκε με τον βασιλιά, (ή έστω όταν θαυματουργικά συνέλαβε σε σπάνιους μύθους, έπαψε να είναι όταν γέννησε).
Σε αυτό πρέπει να προστεθεί και το εξής: Ο κάθε αρχαίος βασιλιάς κατά κανόνα ΠΑΡΘΕΝΑ αναζητούσε ως γυναίκα του και βασίλισσα, στις αρχαίες αυτές εποχές που τόσο τιμούσαν τη γυναικεία αγνότητα, άρα σε ΚΑΘΕ σχεδόν βασιλιά, αντιστοιχεί και μία παρθένα. Όπου έχουμε βασιλιά, έχουμε στη συντριπτική πλειοψηφία τών περιπτώσεων και παρθένα βασιλομήτορα!
Άρα, το αρχέτυπο τής "βασιλικής παρθένου", όπως γινόταν αντιληπτό στους λαϊκούς θρύλους, δεν έχει καμία σχέση με την παρθενική γέννηση τού Χριστού, και δεν του δίνει κανένα βαθμό, παρά την "πονηρή" διατύπωση.
2. Ο πατέρας του είναι ένας βασιλιάς.
Και εδώ πάλι, έχουμε μια ακόμα "πονηριά". Ορισμένοι βαθμολογούν εδώ τον Ιησού, με το σκεπτικό ότι ο Πατέρας Του ως Θεός, είναι και Βασιλιάς. Οι έννοιες όμως αυτές, "Θεός" και "Βασιλιάς", είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, που απέχουν απείρως περισσότερο από ό,τι απέχουν οι έννοιες "Αυτοκράτορας" και "Δούλος".
Μπορούμε βέβαια να πούμε ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ τον Θεό: "Βασιλιά". Και βεβαίως στην αρχαιότητα (π.χ. Ρώμη και Αίγυπτο), ο Αυτοκράτορας ήταν γι' αυτούς και θεός! Όμως οι αρχαίοι λαοί, ΔΕΝ έκαναν διάκριση μεταξύ κτιστού και Ακτίστου, όπως κάνει η Χριστιανική πίστη. Γι' αυτούς, "θεός" ήταν τότε, απλώς μία ισχυρή οντότητα με μεγάλη εξουσία! Για τους Χριστιανούς όμως, "Θεός", είναι Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΚΤΙΣΤΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ, που δεν έχει την παραμικρή ομοιότητα με οτιδήποτε κτιστό! Συνεπώς, οποιαδήποτε αναφορά τού Θεού ως "Βασιλιά", όσον αφορά τη Χριστιανική Θεότητα, είναι ΜΟΝΟ και ΚΑΘΑΡΑ μεταφορική έννοια. Και το να δώσει εδώ κάποιος βαθμό στον Χριστό, ως δήθεν "γιου βασιλιά", είναι τόσο τραβηγμένη, όσο το να υποθέσει ότι το... σκοτάδι έχει... βάρος, επειδή λέμε τη μεταφορική φράση: "βαρύ σκοτάδι", ή να υποθέσει ότι το "ξύλο" είναι τροφή, επειδή λέμε: "θα φας ξύλο"!
Αλλά ούτε και ως απογόνου του Δαβίδ μπορούμε να θεωρήσουμε τον Χριστό "γιο" βασιλέως, επειδή αν και ο Ιωσήφ ήταν απόγονος του Δαβίδ, ο Χριστός ΔΕΝ ήταν γιος τού Ιωσήφ, αλλά του Θεού! Βεβαίως ούτε η μητέρα του η Παναγία, αν και καταγόταν από τον Δαβίδ, (όπως και χιλιάδες ακόμα Ισραηλίτες και Ισραηλίτισσες), μπορούσε να τον κάνει να θεωρείται ο πατέρας του βασιλιάς. Γιατί η διαδοχή τότε λογαριαζόταν ΜΟΝΟ από τη γενιά τού άνδρα, και όχι τής γυναίκας.
Ακόμα και η επωνυμία "υιός Δαβίδ", που έδειχνε τον Ιησού ως γιο βασιλιά, ήταν καθαρά μεταφορική. Επειδή ο εβραϊσμός "υιός τού τάδε", δεν έδειχνε κατ' ανάγκην τον πατέρα, αλλά τη φύση, ή τη γενεαλογία. (π.χ. "υιός τού ανθρώπου" = "άνθρωπος". "Υιός τού Θεού" = "Θεός". "υιός Δαβίδ" = "απόγονος τού Δαβίδ"). Και όταν μιλάμε για "απόγονο τού Δαβίδ", μιλάμε φυσικά για ΝΟΜΙΚΗ (κατά τον Μωσαϊκό Νόμο) καταγωγή τού Ιησού από τον Δαβίδ, αφού μόνο από τη μητέρα του (που ήταν γυναίκα, άρα "δεν πιανόταν" η γενιά κατά τον Νόμο), ήταν απόγονός του. Αλλά επειδή τον νόμιζαν για γιο τού Ιωσήφ, μια και ο Ιωσήφ τον είχε υιοθετήσει, ως μνήστωρ τής μητέρας του, του έδινε και το νομικό αυτό δικαίωμα.
Τέλος, ακόμα και αν ξεχνούσαμε όλες τις παραπάνω ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ τής αφήγησης τού Ιησού, και λέγαμε ότι ο πατέρας του ως Θεός ήταν βασιλιάς, το να βαθμολογήσουμε εδώ τον Ιησού, ΠΡΟΣΚΡΟΥΕΙ σε μία λεπτομέρεια: Υπάρχει ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ βαθμολογία (κριτήριο Νο 5), που λέει ότι "φημίζεται ή είναι ο γιος τού Θεού". Εάν λοιπόν βαθμολογήσουμε και εδώ, αλλά και εκεί, (όπου πράγματι πρέπει να βαθμολογηθεί), είναι σαν να βάζουμε για την ίδια αιτία ΔΙΠΛΗ βαθμολογία!
Άρα, ούτε εδώ πρέπει να βαθμολογηθεί ο Ιησούς, για να είναι σωστή η βαθμολόγηση!
3. Συχνά (ο πατέρας) έχει συγγένεια με την μητέρα.
Δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Ούτε εδώ μπαίνει βαθμός στον Ιησού.
4. Οι συνθήκες της σύλληψής του είναι ασυνήθιστες.
Στο σημείο αυτό, βάζουμε τον πρώτο βαθμό στον Ιησού, εφ' όσον συνελήφθη από Παρθένο, και εκ Πνεύματος Αγίου.
5. Επίσης, είναι ή φημίζεται ότι είναι ο γιος του θεού.
Κι εδώ παίρνει το δεύτερο βαθμό Του.
Μόνο που εδώ, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι ειδικά όσον αφορά τον Ιησού Χριστό, η έκφραση: "Υιός Θεού", είναι ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ σε περιεχόμενο, από την ανάλογη έκφραση σε ήρωες μύθων. Γιατί γι' αυτούς, η φράση σήμαινε: "Ημίθεος". Ενώ για τον Ιησού κάτι πολύ διαφορετικό. ΠΛΗΡΗ ΘΕΟ και ΠΛΗΡΗ ΑΝΘΡΩΠΟ. και όχι μισό - μισό.
Εδώ το "γιος τού Θεού", είναι κάτι πολύ διαφορετικό με την αληθινή έννοια τής φράσης, όσον αφορά τον Χριστό. Γιατί το "Υιός τού Θεού" στην περίπτωση αυτή, σημαίνει "κατά φύσιν Θεός", και ΟΧΙ, αυτό που σημαίνει στα "πρότυπα".
Εν πάση περιπτώσει, εδώ παρά τη ριζική διαφορά, νομίζουμε ότι πρέπει να μπει ο δεύτερος βαθμός για τον Ιησού Χριστό.
6. Κατά τη γέννηση γίνεται προσπάθεια, συνήθως από τον πατέρα ή τον παππού, να τον σκοτώσουν.
Και εδώ θα βάλουμε έναν βαθμό (τον τρίτο), επειδή πράγματι ο Ηρώδης θέλησε να τον σκοτώσει. Μόνο που εφ' όσον αυτό δεν έγινε από τον "πατέρα" ή τον "παππού", έστω και έτσι "βαθμολογημένος", είναι προφανής η απόστασή Του από το εν λόγω "αρχέτυπο".
7. Αυτός φεύγει μακριά.
Αν και αυτό είναι ΕΠΙΣΗΣ ΦΥΣΙΚΟ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ τού διωγμού που δέχεται στο προηγούμενο "αρχέτυπο", (γιατί αν δεν φύγει μακριά, πώς θα γλυτώσει;;;) παρά το εσφαλμένο αυτό αρχέτυπο που δίνει "τζάμπα πόντους", ας βάλουμε εδώ τον τέταρτο βαθμό του Ιησού. Γιατί πράγματι έφυγε στην Αίγυπτο για να γλυτώσει από τον Ηρώδη.
8. Εκτρέφεται από ανάδοχους γονείς σε άλλη χώρα.
Εδώ δεν έχουμε βαθμό. Η μητέρα του ήταν αληθινή.
9. Δεν μας λένε τίποτα για την παιδική του ηλικία.
Το εν λόγω "αρχέτυπο" είναι ΠΟΝΗΡΟ. Ο εμπνευστής του, έχει υπ' όψιν του, την ευρέως διαδεδομένη - αλλά εσφαλμένη! - άποψη, που θέλει την παιδική ηλικία τού Ιησού άγνωστη, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι άσχετοι έχουν διαδώσει κάτι τέτοιο. Φυσικά γνωρίζουμε την παιδική ηλικία τού Ιησού, όπως έχουμε δείξει σε σχετικό άρθρο.
Άρα, βαθμός δεν μπαίνει.
10. Όταν γίνεται άνδρας επιστρέφει ή πηγαίνει στο μελλοντικό του βασίλειο.
Ούτε εδώ έχουμε κάτι σχετικό με τον Ιησού. Αν και έγινε άνδρας, ΔΕΝ ανέλαβε βασιλεία, αλλά σταυρώθηκε. Ακόμα προσευχόμαστε: "Ελθέτω η Βασιλεία Σου ως εν ουρανώ και επί της γης". Γιατί φυσικά ο Χριστός, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΠΑΨΕ να είναι βασιλιάς τού ουρανού. Αλλά της γης ΔΕΝ είναι ακόμα, και τον περιμένουμε στη Δευτέρα Παρουσία Του.
Όσον αφορά λοιπόν την ουράνια βασιλεία του, ουδέποτε δεν "επέστρεψε", γιατί ΠΑΝΤΑ ήταν βασιλιάς της. Όσον αφορά την επίγεια, ακόμα ΔΕΝ επέστρεψε, άρα ούτε εδώ μπαίνει βαθμός.
11. Μετά από μια νίκη επί του βασιλιά ή γίγαντα ή δράκου ή αγριμιού...
Δεν υπάρχει τέτοιο στοιχείο στην ιστορία του Ιησού. Αν η αναφορά έχει να κάνει με τον Σατανά ως "δράκοντα", έχουμε πάλι εδώ μία μεταφορική συμβολική αναφορά, που ΕΛΚΕΙ τη μεταφορά αυτή πράγματι σε ένα "αρχέτυπο" δράκοντος, ως φορέα τού κακού. Αλλά εδώ γίνεται ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ εκούσια χρήση τού προτύπου, και όχι αφήγηση τού προτύπου ως κάτι αληθινό σχετικό με αληθινό "δράκο".
Ούτε αυτό το πρότυπο λαμβάνει βαθμό για τον Χριστό...
12. ...παντρεύεται πριγκίπισσα, συχνά την κόρη του προκατόχου του και...
Δεν τίθεται τέτοιο θέμα γάμου με τον Ιησού.
13. ...γίνεται βασιλιάς
Στο σημείο αυτό (παρά την ΕΠΙΣΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ έννοια τής φράσης) θα βάλουμε άλλον ένα βαθμό, λόγω τής φραστικής ομοιότητας. Γιατί όπως είπε ο Ιησούς: "Η βασιλεία η δική μου, δεν είναι από τον κόσμο τούτο". Μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Βασιλεία για τον ΑΝΘΡΩΠΟ Χριστό, (γιατί ως Θεός ΠΑΝΤΟΤΕ ήταν βασιλιάς), σημαίνει απλώς ότι η Ανθρώπινη φύση Του, έλαβε την ίδια εξουσία με τη Θεϊκή, στο πρόσωπό Του! Μιλάμε δηλαδή για "μετάδοση αγιότητας", και ΟΧΙ για πραγματική ανάληψη βασιλείας από κάποιον άλλο!
Τέλος πάντων, χάριν φραστικής ομοιότητας, ας βάλουμε τον 5ο Του βαθμό.
14. Για λίγο καιρό βασιλεύει χωρίς προβλήματα
Δεν έχει εφαρμογή στον Χριστό.
15. Ορίζει νόμους αλλά...
Αντιθέτως ο Χριστός απάλλαξε τους πιστούς Του από τον Νόμο.
16. Αργότερα χάνει την χάρη από τους θεούς ή τον λαό
Ποτέ δεν έχασε τη Χάρη τού Θεού.
17. Διώκεται από το θρόνο και από την πόλη μετά την οποία...
Ουδέποτε διώχθηκε από τον θρόνο και την πόλη.
18. ...βρίσκει ένα μυστηριώδη θάνατο
Ο θάνατός Του δεν ήταν καθόλου μυστηριώδης. Ήταν σταύρωση, ως Ρωμαϊκή πρακτική.
19. Συχνά στην κορυφή ενός λόφου.
Σταυρώθηκε στον λόφο τού γολγοθά. Λογικό και αναμενόμενο, αν σκεφθούμε ότι οι εκτελεσμένοι, "για παραδειγματισμό", εκτελούνταν σε επιφανές σημείο. Αν και αναμενόμενο, και φυσικό επακόλουθο τών προηγουμένων, θα βάλουμε όμως τον 6ο Του βαθμό.
20. Τα παιδιά του, εάν υπάρχουν, δεν τον διαδέχονται.
Δεν υπάρχει διάδοχος [=παιδιά] στον Χριστό.
21. Το σώμα του δεν έχει ταφεί, αλλά παρόλα αυτά...
Το σώμα Του θάφτηκε.
22. ...έχει ένα ή περισσότερα ιερά προσκυνήματα.
Έχει άφθονα προσκυνήματα, άρα εδώ μπαίνει ο 7ος (και τελευταίος) βαθμός.
***
Συμπερασματικά, έχουμε να πούμε, ότι παρά τα προβλήματα ασάφειας, "πονηριάς" και εσφαλμένων επιλογών τής λίστας, μία όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη (ίσως και σπάταλη) βαθμολόγηση τού Ιησού Χριστού με αυτή την ίδια λίστα που υποτίθεται ότι τον βγάζει "μυθικό", τού δίνει τόσους βαθμούς ακριβώς, όσους έβγαλαν οι κατασκευαστές τής λίστας για το Ιστορικότατο πρόσωπο τού Μεγάλου Αλεξάνδρου: 7 βαθμούς!
Η απορία μας είναι, πώς κατάφεραν ορισμένοι με την ίδια αυτή λίστα, να Τον βαθμολογήσουν με... 19! Αυτό και μόνο, δείχνει πόση άγνοια και πόση προκατάληψη έχουν όσοι "ανακάλυψαν" τη μέθοδο αυτή για να βγάλουν τον Ιησού Χριστό "μυθικό".
Αυτή η λίστα βγήκε με τραβηγμένες από τα μαλλιά παραμέτρους, με τον οδοστρωτήρα του συγκριτισμού.
Η απορία μας είναι, πώς κατάφεραν ορισμένοι με την ίδια αυτή λίστα, να Τον βαθμολογήσουν με... 19! Αυτό και μόνο, δείχνει πόση άγνοια και πόση προκατάληψη έχουν όσοι "ανακάλυψαν" τη μέθοδο αυτή για να βγάλουν τον Ιησού Χριστό "μυθικό".
Αυτή η λίστα βγήκε με τραβηγμένες από τα μαλλιά παραμέτρους, με τον οδοστρωτήρα του συγκριτισμού.
Επιλογή στοιχείων: Ν. Μ. και Papyrus 52
ΙΙΙ
Ήταν ο Ναπολέων ηλιακή θεότητα;
Η άρνηση της ύπαρξης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι ένα πολύ παλιό παραμύθι. Τα πνευματικά του δικαιώματα δεν ανήκουν στους Zeitgeist-ές, ούτε και τα διεκδικούν. Και ενώ η άρνηση της ύπαρξης άλλων ιστορικών προσώπων, δεν θα είχαν καμιά επίδραση στην ιδιωτική και δημόσια ζωή μας, η άρνηση της ύπαρξης του Σωτήρα του ανθρωπίνου γένους έχει επιπτώσεις καταλυτικές και καταστροφικές στην παρούσα ζωή, πολύ δε περισσότερο στην μέλλουσα.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι εχθροί της πίστεώς μας ανάλωσαν και αναλώνουν χρόνο και κόπο για να μας πείσουν ότι δεν υπήρξε, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας στις Απολογητικές Μελέτες του. Ένας από τους παλαιούς αρνητές ήταν ο Charles Francois Dupuis (1742 – 1809), Φράγκος πολυμαθής. Στο μνημειώδες έργο του Origine de tous les Cultes, ou la Réligion Universelle, με πρώτη έκδοση το 1795, διετύπωσε τις θέσεις που με «θρησκευτική» ευλάβεια αναπαράγουν σήμερα όλοι σχεδόν οι μη σοβαροί αρνητές της ύπαρξης του Ιησού.
Πιο συγκεκριμένα, υποστήριξε ότι ο Χριστιανισμός ήταν μια πιο εξελιγμένη μορφή ηλιοκεντρικής λατρείας. Για τον Dupuis ο Ιησούς Χριστός ήταν ο ήλιος, οι δώδεκα απόστολοί Του ήταν προσωποποίηση των δώδεκα ζωδίων. Γι’ αυτό και η γέννησή Του συμπίπτει με την ακμή του χειμώνα, οπότε οι νύκτες έχουν την μεγαλύτερη διάρκεια και ο ήλιος φαίνεται να έχει νικηθεί από τις δυνάμεις του σκότους. Η ανάστασή Του συμπίπτει με την ανατολή της άνοιξης, οπότε οι μέρες ξεκινούν να μεγαλώνουν και το φως σταδιακά αρχίζει να θριαμβεύει έναντι του σκότους.
Κανονικά, θα έπρεπε εφόσον ο Ιησούς Χριστός αντιπροσωπεύει στην σκέψη του Dupuis τον ήλιο, η γέννησή του να συμπίπτει με την εαρινή ισημερία και ο θάνατός του με την χειμερινή, άλλα ήδη σε προηγούμενα κεφάλαια απορρίφθηκαν αυτά, οπότε δεν χρειάζεται να επανερχόμαστε. Απλώς για άλλη μια φορά προκαλούν έκπληξη αυτές οι παραδοξολογίες. Το άρθρο αυτό στηρίζεται ακριβώς στις παραδοξότητες αυτής της συλλογιστικής.
Όπως και σήμερα, έτσι και τότε οι απόψεις αυτές δεν έμειναν αναπάντητες. Ο Jean-Baptiste Pérès κατέδειξε τις αυθαιρεσίες και τους παραλογισμούς του Dupuis με σατιρικό τρόπο. Απάντησε με το έργο του Comme quoi Napoléon n’a jamais existé ou Grand Erratum, source d'un nombre infini d'errata à noter dans l'histoire du XIXe siècle (= Ωσάν ο Ναπολέων να μην υπήρξε ποτέ ή Grand Erratum, πηγή ενός ατέλειωτου πλήθους λαθών στην ιστορία του 19ου αιώνα), με πρώτη έκδοση το 1827. Το έργο κατατάσσεται στο είδος της πολεμικής σάτιρας. Σ’ αυτό ο Pérès εφαρμόζει την ίδια ακριβώς παράλογη συλλογιστική για ν’ αποδείξει ότι ο Ναπολέων δεν υπήρξε ποτέ.
Οι αναλογίες, τις οποίες προβάλλει, είναι οι εξής:
1) - Ο ήλιος καλείται από τους αρχαίους ποιητές Φοίβος ή Απόλλων. Απόλλων, εκ του απόλλυμι σημαίνει τον Απολλύοντα, τον εξολοθρευτή. Πράγματι, στον Όμηρο οι ακτίνες του ήλιου μεταβλήθηκαν σε φλογερά βέλη, τα οποία εξολόθρευαν τους Έλληνες στην Τροία. Η εκδίκηση του Απόλλωνα προέκυψε από το περιστατικό μεταξύ του Αγαμέμνονα και της Χρυσηίδας, κόρης του απολλώνιου ιερέα Χρύση. Τα ίδια βέλη χρησιμοποιήθηκαν κατά τους ποιητές για την εξολόθρευση του Πύθωνα (Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη Α 4.1).
– Αντίστοιχα, το όνομα Ναπολέων, κατά τον Pérès, προέρχεται από το «ναι» και Απολλύων ή Απόλλων. Σημαίνει τον πραγματικό εξολοθρευτή, τον άνθρωπο, ο οποίος εξολόθρευσε την Λερναία Ύδρα της Γαλλικής Επανάστασης (εδώ ο Pérès κάνει λογοπαίγνιο με την λατινική ερμηνεία της λέξης revolutio – revolvo που την αντιστοιχεί με την συστροφή του φιδιού) και επέφερε τον θάνατο σε τόσους ανθρώπους κατά τις μάχες αυτού.
2) – Το οικογενειακό όνομα του Ναπολέοντα ήταν Βοναπάρτης, δηλ. Bona parte = καλό μέρος, που στο δυισμό αντιστοιχεί με το φως, ενώ το αντίθετο, mala parte, αντιστοιχεί στο σκοτάδι. Η έκφραση mala parte χρησιμοποιείται σε λατινόγλωσσο εξορκισμό (abi in malam partem)
3) – Ο Απόλλων κατά την μυθολογία γεννήθηκε σε νησί της Μεσογείου (Δήλος).
- Ο Ναπολέων επίσης γεννήθηκε σε νησί της Μεσογείου (Κορσική).
4) – Η μητέρα του Ναπολέοντα ονομαζόταν Laetitia (= χαρά).
- Η μητέρα του Απόλλωνα ήταν η Λητώ, αυτή που έδωσε χαρά στον κόσμο γεννώντας τον Ήλιο
5) – Ο Ναπολέων είχε τρεις αδελφές και τέσσερις αδελφούς, εκ των οποίων τρεις υπήρξαν βασιλιάδες.
– Ο Απόλλων είχε τρεις αδελφές, τις τρεις Χάριτες, και αδελφούς τις τέσσερις εποχές του έτους, οι οποίες στην Γαλλική γλώσσα είναι αρσενικού γένους. Από τις εποχές αυτές οι τρεις βασιλεύουν αλληλοδιαδόχως˙ η άνοιξη επί των λουλουδιών, το καλοκαίρι επί των δημητριακών και το φθινόπωρο επί των καρπών, ενώ η τέταρτη, ο χειμώνας, δεν βασιλεύει επ’ ουδενός, όπως και ο τέταρτος αδελφός του Ναπολέοντα. Για τον τέταρτο αυτό αδερφό σημειώνει ο Pérès, που έγινε δούκας του Canino, η αντιστοιχία με τον χειμώνα προκύπτει από την ερμηνεία της λέξης canis (= ασπρομάλλης). Χρησιμοποιεί, μάλιστα, έναν στίχο από τα Γεωργικά του Βιργίλιου (Cum gelidus crescit canis in montibus humor, Lib. I.44) για την περιγραφή μιας χειμωνιάτικης εικόνας.
6) – Ο Ναπολέων είχε δύο γυναίκες, την Ιωσηφίνα (Joséphine de Beauharnais), η οποία αντιστοιχεί στην άγονη σελήνη διότι δεν τεκνοποίησε μαζί της, και την Μαρία-Λουίζα (Αρχιδούκισσα της Αυστρίας), που αντιστοιχεί στην εύφορη γη διότι του χάρισε ένα γιο (Napoleon Francis Joseph Charles ή Ναπολέων Β’).
7) – Ο γιος του γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου (1811). Η γέννησή του συμπίπτει με την εαρινή ισημερία.
8) – Ο Ναπολέων είχε δώδεκα ενεργούς στρατηγούς και τέσσερις ανενεργούς. Οι δώδεκα πρώτοι αντιστοιχούν στα δώδεκα ζώδια.
9) – Ο Ναπολέων ήρθε από την ανατολή (Αίγυπτο), όταν ανέβηκε στον θρόνο της Γαλλίας. Κατέληξε στην δύση, δηλ. στην νήσο της Αγίας Ελένης, όπου και πέθανε. Αυτή είναι μια τέλεια αναπαράσταση του ήλιου, οποίος έρχεται από την ανατολή για να βασιλεύσει επί του κόσμου πριν πεθάνει στην δύση.
10) - Η βασιλεία του διήρκησε δώδεκα χρόνια, όπως οι δώδεκα ώρες της ημέρας.
11) - Σύμφωνα με τον μύθο του Ναπολέοντα, αυτός κατάφερε να επιβληθεί στον Νότο αλλά όχι στον Βορά. Παρόμοια και ο ήλιος, μετά την εαρινή ισημερία, προσπαθεί να «εκστρατεύσει» βόρεια, αλλά όταν συναντά το Βόρειο Σέλας (Aurora Borealis) ηττάται και υπαναχωρεί νότια. Την περίοδο αυτή βρίσκεται στον τροπικό του Καρκίνου, που πήρε το όνομά του, κατά τον Μακρόβιο, από τον τρόπο της υποχώρησης του ήλιου, όπως το περπάτημα του κάβουρα.
- Το παραπάνω φαινόμενο έδωσε το έναυσμα για την μυθολογική εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Ρωσία, την ταπεινωτική ήττα του και την υποχώρησή του.
Από τις παραπάνω αναλογίες μπορεί να βγει άνετα το συμπέρασμα, ότι ο Ναπολέων δεν υπήρξε ποτέ, και η ιστορία του είναι ένας ακόμα αλληγορικός μύθος ηλιοκεντρικής λατρείας, Αυτό, βέβαια, αν το μυαλό μας λειτουργούσε με zeitgeist-ό τρόπο και αρεσκόταν σε παράλογα παραμύθια. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Ο Ναπολέων υπήρξε.
Ο Ιησούς Χριστός υπήρξε, και είναι ο Θεάνθρωπος και Σωτήρας του ανθρωπίνου γένους. Την ύπαρξή του μαρτυρεί η ιστορία, Χριστιανική και εξωχριστιανική, πολύ δε περισσότερο το γεγονός ότι με τη δύναμη Του η Εκκλησία υπερνικά κάθε εμπόδιο και αναδεικνύει σε κάθε εποχή Μάρτυρες, Ομολογητές, Ασκητές και Γέροντες, με δραστηριότητα και έργα τα οποία υπερβαίνουν τον χρόνο και οποιοδήποτε ενδοκοσμικό μέτρο σύγκρισης και ερμηνείας τους. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το μοναδικό φαινόμενο της ανθρωπότητος που άλλαξε την ιστορία και αποδεικνύεται ακατάβλητο για χιλιάδες χρόνια, ενώ όλα τα ανθρώπινα κατασκευάσματα μύθοι, οργανώσεις ιδεολογίες και ποικίλα ρεύματα πέφτουν και χάνονται σαν τα φύλλα στον άνεμο. Γι' αυτόν τον λόγο η Εκκλησία είναι ο μόνιμος στόχος όλων αυτών των πρόσκαιρων συστημάτων και όμως πολεμουμένη νικά ενώ οι εχθροί της "πίπτοντες επί των λίθων του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας συνθλώνται" και εξαφανίζονται.
IV
Zeitgeist
Zeitgeist
Άνθρωποι και ιδέες πίσω από την ταινία zeitgeist
Στην χώρα μας -δόξα τω Θεώ- υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που σκέφτονται... Παρακολουθούν με προσοχή "τα σημεία των καιρών", τις ποικίλες ενέργειες τέτοιων οργανισμών, που γεννούν και διαδίδουν ως νόσο νεοεποχίτικα κινήματα. Ο μιμητισμός, η ψευτοκουλτούρα και η επίδειξη διανόησης βοηθούν πολύ στους σκοπούς αυτών που θέλουν να ελέγξουν και να υποτάξουν τα πάντα. Οι δε στόχοι και ό,τι θεωρούν εχθρικό πιστεύουμε ότι αξίζει από όλους να ερευνηθεί ποιοι είναι οι βαθύτεροι λόγοι. Τι τους ενοχλεί και τι θέλουν επιτέλους να πετύχουν ελέγχοντας την σκέψη μας; Ας σκεφτόμαστε!
Ένα τέτοιο κίνημα είναι και το Zeitgeist, και αυτό που σκοπεύει να κάνει το παρόν κείμενο είναι να δείξει ότι και αυτό, όπως και τόσα άλλα κινείται στους γνωστούς χώρους των αποκρυφιστικών ιδεών της θεοσοφίας-μασονισμού.
|  | |
| |
| ||||||
| ||||||||
| |
| ||||||
| ||||||||
| |
| ||||||
| ||||||||
| |
| ||||||
| ||||||||
| | | ||||||
Διαβάστε και:
Ταινία RELIGULOUS (η διακωμώδηση του χριστιανισμού και η απάντηση σ' αυτήν από τον Ανώνυμο Απολογητή)
Πολύ καλή ανάλυση ,Μπράβο σας.!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦΊΛΤΑΤΕ,ΝΕΚΡΈ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΌΣΜΟΝ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΑΣ ΠΑΡΕΞΉΓΗΣΕΣ,ΈΩΣ ΑΗΔΊΑΣ.
ΔΗΛΑΔΔΉ ΚΑΛΈ ΜΑΣ ΆΝΘΡΩΠΕ, ΌΛΑ ΑΥΤΆ ΜΑΣ ΤΑ ΧΡΈΩΣΕΣ,ΕΠΕΙΔΉ ΠΑΡΑΘΈΣΑΜΕ, ΣΤΌ ΣΧΕΤΙΚΌ ΆΡΘΡΟ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΊΑΣ,
ΤΟ ΡΈΓΚΕ ΆΣΜΑ "JERUSALEM",
ΚΑΙ ΑΥΘΩΡΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΉΜΑ, ΑΝΑΔΕΙΧΘΉΚΑΜΕ ΜΑΣΣΏΝΟΙ,ΘΕΟΣΟΦΙΣΣΤΑΊ ΚΑΙ ΔΈ ΣΥΜΜΑΖΕΎΕΤΑΙ ; ; ;
{& ΈΝΑ ΚΆΡΟ ΆΛΛΟΙ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟΊ-ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΟΊ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΊ}...
ΕΊΣΑΙ,ΛΟΙΠΌΝ,ΠΆΡΑ ΠΟΛΎ ΆΣΤΟΧΟΣ,ΏΣ ΠΡΌΣ ΤΟ ΣΧΌΛΙΌ ΣΟΥ,ΕΦΌΣΟΝ ΑΦΟΡΆ ΤΟ "ΝΌΗΜΑ" ΤΟΥ ΙΔΙΚΟΎ ΜΑΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΎ.
ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ,ΔΌΞΑ ΤΏ ΘΕΏ,
ΔΈΝ ΜΑΣ ΕΠΕΤΈΘΗΣ ΕΥΘΈΩΣ.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΓΛΥΚΕΙΆ ΤΟΥ ΜΑΝΟΎΛΑ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΠΆΝΤΟΤΕ ΣΤΌ ΠΛΕΥΡΌ ΚΑΙ ΣΤΌ ΤΙΜΌΝΙ ΣΑΣ,ΚΑΛΉ ΠΑΝΑΓΙΆ. -
Αγαπητέ αδελφέ, το σχόλιο πήγαινε στην ανάρτηση και όχι προσωπικά σε σας. Ίσως έγινε κάποιο λάθος στή δημοσίευσή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη αν έγινε κάποια παρεξήγηση.
Ευχαριστώ για την ευχή σας και ανταποδίδω με αγάπη.