28 Οκτωβρίου, κρίση, πείνα, αντιδράσεις...

Αν κάποιος θέλει να το μάθει, η ταπεινή μπλογκονησίδα μας χάρηκε με τις πρόσφατες αντιδράσεις του λαού μας κατά τη διάρκεια των παρελάσεων για την επέτειο του "Όχι" (2011). Πιστεύω, μαζί με άλλους, πως διασώθηκε και εκφράστηκε το ουσιαστικό νόημα της επετείου, ένα μήνυμα πως αντιστεκόμαστε. Πως αντιστεκόμαστε, όχι "στους Γερμανούς" (Μέρκελ κ.τ.λ.), αλλά σε κάποιους άλλους, ιδιώτες, όχι κράτη, που βρίσκονται πιο βαθιά από τους Γερμανούς, κι αποσκοπούν στην εκμετάλλευση της πατρίδας μας και όλων των πατρίδων της υφηλίου - και πετυχαίνουν μια χαρά το σκοπό τους.

Όμως θα χαιρόμουν περισσότερο αν θυμόμασταν λίγο και το δρόμο προς την ελευθερία που μας έχουν διδάξει ο Χριστός και οι άγιοι της Ορθοδοξίας όλους τους περασμένους αιώνες, και στην εποχή μας. Το δρόμο της ολιγάρκειας και της εγκράτειας (να κάνουμε κράτει), όχι όταν πια δε μας αφήνουν περιθώρια για τις καταχρήσεις που λαχταράμε, αλλά από μόνοι μας, για να μη φτάσουμε ποτέ στο σημείο να θρηνούμε απελπισμένοι που μας στένεψαν (επίτηδες) τα περιθώρια.

Δεν έχω λεφτά, ούτε ψωμί να σας δώσω. Δυστυχώς - μακάρι να είχα, να τάιζα όλο τον κόσμο. Έχω κάτι τρύπιες δεκάρες, μπακιρένιες, κι αυτές θα μοιραστώ μαζί σας. Αν δε σας κάνουν, πετάξτε τις στον κάδο. Αν σας κάνουν, βάλτε τις στην τσέπη. Μάλλον μ' αυτές δε θ' αγοράσετε ψωμί, ούτε κάρτα για το κινητό σας, αλλά μπορεί ν' αγοράσετε τον ουρανό... Δόξα τω Θεώ.

Αφού αποθεώσαμε την κατανάλωση και κλοτσήσαμε γελώντας τα κηρύγματα των παπάδων (στην πραγματικότητα: του Χριστού και των αγίων) για ταπεινότητα και αυτοσυγκράτηση, τώρα χάνουμε τη δουλειά μας και ψάχνουμε στα σκουπίδια για τα περισσεύματα της τροφής των άλλων. Η οικογενειακή μας ζωή καταστρέφεται, γιατί τη στηρίξαμε στο χρήμα και τις απολαύσεις και, τώρα που προμελετημένα μας τις παίρνουν εκείνοι που πονηρά μας τις είχαν δώσει, ΔΕΝ έχουμε πια κανένα στήριγμα. Θα μπορούσαμε να έχουμε ένα κορυφαίο στήριγμα, το Χριστό. Τον αγνοήσαμε όμως, κάποτε γελάσαμε μαζί Του και τώρα δε θυμόμαστε καν πως υπάρχει. Είμαστε απελπισμένοι και κάποιοι (η πιο τραγική συνέπεια της κρίσης) αυτοκτονούν.

Ένας άνθρωπος που δε φοβήθηκε καμιά οικονομική (ή όποια άλλη) κρίση: Ταρσώ, η διά Χριστόν σαλή

Βέβαια ο Τρίτος Κόσμος ζει διαρκώς σε οικονομική κρίση, ενώ δίπλα μας πάντα υπήρχαν άνθρωποι που έψαχναν στα σκουπίδια, αλλά το ενδιαφέρον και η αγάπη μας γι' αυτούς ήταν (είναι;) ελάχιστα έως ανύπαρκτα. Καλό είναι να το σκεφτεί η συνείδησή μας αυτό, για να προχωρήσει κάπως συνετότερη.

Όμως υπάρχει θεραπεία για την κρίση. Δε βρίσκεται στις διαμαρτυρίες, που κι αυτές χρειάζονται για να μην παραδωθεί η πατρίδα μας αμαχητί. Δε βρίσκεται στην αγανάκτηση, που μας στερεί το τελευταίο αγαθό, την ειρήνη της ψυχής μας (αυτή η ειρήνη δεν εξαρτάται από το γεμάτο πορτοφόλι, ούτε καν απ' το γεμάτο στομάχι, αλλά από την πίστη και την αγάπη). Ούτε στο μίσος για εκείνους που έφταιξαν και φταίνε για όλ' αυτά. Έτσι δίνουμε τροφή στον Εχθρό, που κάνει πάρτι πάνω απ' τις φωτιές μας. Και ένας είναι ο Εχθρός, ο διάβολος.

Κάποιο blog, μισοειρωνικά, γράφει: "Ας προσευχηθούμε για τη διαγραφή των χρεών ή τουλάχιστον να βρέξει λεφτά". Αυτό είναι το πρόβλημά μας; Λεφτά, χωρίς πνευματική αναβάθμιση;

Η θεραπεία βρίσκεται στην πίστη και την αγάπη. Η πίστη στο Θεό, αν συνοδευτεί με επιστροφή στην εκκλησιαστική ζωή, θα φέρει τη θεία χάρη και τη γαλήνη στην ψυχή μας και τότε θα κερδίσουμε (όχι κάτι τιποτένιο, όπως χρήματα, αλλά) τη ζωή μας, την οικογένειά μας, την αξιοπρέπειά μας και τελικά και την Ιστορία και την αιωνιότητα. Η αγάπη θα μας βοηθήσει να σταθούμε δίπλα στο συνάνθρωπο που πάσχει και όλοι μαζί να ξεπεράσουμε την κρίση μοιράζοντας ό,τι μπορούμε να μοιραστούμε.

Παπάδες, ακούτε τα κι εσείς. Λαϊκοί, ακούτε τα κι εσείς. Θέλεις να γίνεις απρόσβλητος από την κρίση, που σου ξετινάζει τη ζωή; Γύρνα και δες πώς έζησαν και ζουν ακόμη οι πιστοί χριστιανοί, οι αληθινά πιστοί. Αυτοί που χρειάζονται πολύ λίγα αγαθά, γι' αυτό και παθαίνουν μικρή ζημιά αν τους πάρουν τα πολλά. Δες πώς έζησαν και ζουν οι άγιοι ασκητές, σχεδόν χωρίς τίποτα, γι' αυτό και δε χρειάζονται τίποτα. Είναι γνωστή η ιστορία, όπου κάποιος έδωσε σ' έναν ασκητή της αιγυπτιακής ερήμου ένα σταφύλι, εκείνος το πρόσφερε σ' αυτόν που ασκήτευε λίγο πιο πέρα, αυτός στο διπλανό του και τελικά το σταφύλι έκανε ολόκληρο κύκλο και ξαναγύρισε στον πρώτο. Το έκαναν αυτό από αγάπη και επειδή ήταν λεύτεροι από την ιδέα "να φάω σταφύλι και να απολαύσω".

Ένας άνθρωπος που δε φοβήθηκε καμιά οικονομική (ή όποια άλλη) κρίση : Παπά Φώτης Λαυριώτης, ένας σύγχρονος άγιος από τη Μυτιλήνη

Τώρα, θα μου πεις:

Μα θα γυρίσουμε σε τέτοια ζωή; Να μπαλώνουμε τα παντελόνια και τα παπούτσια μας; Να στερούμαστε στον υπολογιστή μας, το κινητό μας, το κολυμβητήριο και το φροντιστήριο των παιδιών μας;

Σου απαντώ απλά: πώς θα ζήσεις και τι θα στερηθείς για να κερδίσεις τα υπόλοιπα, βρες το μόνος σου. Εγώ έχω να σου πω μόνον ότι, αν αυτό σου το έλεγε ένας Ινδός γκουρού ή ένας Ινδιάνος σαμάνος, θα το θεωρούσες σοφό, εναλλακτικό και πρωτοποριακό. Όταν όμως το γράφει ένας ορθόδοξος χριστιανός, αυτόματα το αντιμετωπίζεις αρνητικά. Σκέψου λίγο και θα καταλάβεις πολλά.

Θα πεις επίσης: Γιατί να στραφώ στο Χριστό και στην εκκλησία, αφού δεν πιστεύω στο Θεό; Να βρω παρηγοριά σ' ένα ψέμα;

Έχεις δίκιο σ' αυτό. Όχι παρηγοριά στο ψέμα. Μελέτησε και θα καταλάβεις γιατί δεν είναι ψέμα, αλλά αλήθεια. Μελέτησε τη ζωή και τη διδασκαλία των αγίων (ιδιαίτερα των σύγχρονων) και κάτω από το Φως της διάβασε το Ευαγγέλιο, όχι σαν παντογνώστης, αλλά σαν παιδί και μαθητής. Ταπείνωσε λίγο το υψωμένο φρύδι σου (θα 'ναι δύσκολο και οδυνηρό στην αρχή) και θα δεις πράγματα που δεν τα φανταζόσουν καν, ίσως ένα ολόκληρο μυστικό κήπο γεμάτο αγίους και θεία χάρη.

Έναν αληθινό κήπο, όχι πλάσμα της φαντασίας των αγράμματων γιαγιάδων, που τις περιφρονεί η μόρφωση που έχω ή η σοφία που νομίζω πως έχω (έχει και αθέατα περάσματα, ξέρεις). Δες κάποιους που βρήκαν το δρόμο και που μέχρι σήμερα γελάς μαζί τους και θα δεις άλλες γωνιές αυτού του μυστικού και αληθινού κήπου. Αυτές είσαι λεύτερος να τις αγνοήσεις και να τις περιφρονήσεις - τελικά εσύ κάνεις την επιλογή, όπως την έκανες πάντα. Πόσο ελεύθερα την κάνεις, δεν το ξέρω.

Αν αγανακτήσουμε και αγωνιστούμε επειδή η πατρίδα μας δεν είναι ελεύθερη, πιο πολύ απ' όσο αγανακτούμε και αγωνιζόμαστε επειδή άδειασαν την τσέπη μας, νομίζω πως θα βρούμε απαντήσεις και λύσεις και θα γίνουμε άτρωτοι στα καθάρματα που μας σκλαβώνουν, ο Θεός να τους συγχωρέσει.

Ένας άνθρωπος που δε φοβήθηκε καμιά οικονομική (ή όποια άλλη) κρίση: ο παπά Θεμιστοκλής, ο άνθρωπος της Σιέρα Λεόνε, ο πρώην άθεος ροκάς, που ρίχτηκε ο ίδιος καταπάνω στην κρίση των άλλων, όπως κι άλλοι πνευματικοί αγωνιστές των ημερών μας (και κάθε εποχής). Εκείνος δε δίστασε ν' ανατρέψει όλη τη ζωή του και να μοιραστεί τη φτώχεια κάποιων άλλων - άρα ανακάλυψε ένα μυστικό, που το ξέρουν όλοι οι άγιοι και πολλοί άσημοι και ταπεινοί πιστοί: πως η φτώχεια, ακόμη και η απόλυτη φτώχεια, δεν είναι το πιο φοβερό κακό. Το πιο φοβερό είναι να χάσω το Χριστό απ' την καρδιά μου, και τότε θα φοβάμαι τα πάντα.

Δε θέλω να προσθέσω κάτι άλλο προς το παρόν. Αυτές είναι οι μπακιρένιες δεκάρες μου. Μπορείτε να δείτε μερικά ορθόδοξα άρθρα & ανασημοσιεύσεις για τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου 2011 εδώ.

Ένας άνθρωπος που δε φοβήθηκε καμιά οικονομική (ή όποια άλλη) κρίση: Στέλλα Μιτσακιδου, το "Σπουργιτάκι του Θεού"

Ένα μόνο επιδόρπιο: «"Πες του Χριστούλη να με δεχτεί", και ξεψύχησε...». Άσχετο; Για μένα όχι.

Αυτά. 

Στίχοι Ιάκωβος Καμπανέλης, μουσική Σταύρος Ξαρχάκος, ερμηνεύει ο Νίκος Ξυλούρης.

Από τη μνημειώδη πολιτική επιθεώρηση (επί χούντας) Το μεγάλο μας τσίρκο.

Δείτε (αν θέλετε) και:

Επικερδείς Επενδύσεις - Αειφόρος Ανάπτυξη!...

Γέροντας Παΐσιος: "Οι τσέπες σας πρέπει να είναι ανοιχτές..."

Η ευλογία της οικονομικής κρίσης & η λύση της

"Το πιο επαναστατικό κοινωνικό μήνυμα..."

π. Νικ. Λουδοβίκος: «Η σημερινή κρίση, υπό το φώς της Ορθόδοξης Θεολογίας»

Επιστολή Ιερώνυμου προς τον πρωθυπουργό (Φεβρουάριος 2012)