Μην γονατίζεις τον αδελφό σου, αλλά γονάτισε για τον αδελφό σου

π. Παύλος Παπαδόπουλος

Ιερά Μητρόπολη Βεροίας
Σημεία των καιρών

~ Όπως ακριβώς ο Χριστός αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, έτσι η και μάνα Εκκλησία αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο που θέλει να συναντηθεί με τον Χριστό.

Κανείς μας αδελφοί μου δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίζει τον οποιοδήποτε άνθρωπο που θέλει να γνωρίσει τον Χριστό. Και αυτό το λέγω διότι πολλές φορές με την συμπεριφορά μας, εμείς οι «καλοί χριστιανοί», οι ηθικοί, καθαροί και καλοί οικογενειάρχες, οι δίκαιοι επαγγελματίες εύκολα σαν τους Φαρισαίους ζητούμε την τιμωρία των αμαρτωλών, ζητούμε την απόρριψή τους διακατεχόμενοι από μία κοσμική δικαιοσύνη. Και όλα αυτά διότι και εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε καταλάβει τί ήρθε και έκανε ο Χριστός, τί είναι η Εκκλησία Του και πώς καλούμαστε και εμείς να ζήσουμε για να εισέλθουμε στην Βασιλεία του Θεού.

Μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων. Όπως οι Φαρισαίοι που τηρούσαν τον νόμο αλλά ήταν βδέλυγμα στα μάτια του Θεού έτσι και εμείς, πολλές φορές τηρούμε τον νόμο, την επιφάνεια της χριστιανικής ζωής και ενώ νομίζουμε ότι είμαστε εντάξει απέναντι στο Θεό πολλές φορές ζούμε αντίχριστα και αντιεκκλησιαστικά.

Το Εκκλησιαστικό βίωμα το έχουμε μετατρέψει σε μία ρηχή θρησκευτικότητα, και την πνευματική ζωή την οριοθετούμε στην τήρηση κάποιων κανόνων και εντολών και τίποτα παραπάνω. Βγάζουμε από την ζωή μας την υπομονή, την ανεκτικότητα προς τους άλλους, απορρίπτουμε την συγκατάβαση και την κατανόηση, ούτε λόγος για συγχώρεση και ομόνοια.

Πολλές φορές ακούω να λέγεται από «καλούς χριστιανούς» αυτός ο αντίχριστος λόγος: «πάτερ εγώ είμαι σωστός και καλό, απαιτώ και από τους άλλους να είναι αλλιώς να πάνε από κει που ήρθαν».

Τί χριστιανός είσαι εσύ που απαιτείς από τους άλλους; Ποιος είσαι εσύ που κρίνεις τους άλλους; Ποιος είσαι εσύ που απορρίπτεις τους άλλους, έτσι απλά και εύκολα;

Φανταστείτε αδελφοί μου να είχε αυτό το σκεπτικό ο Χριστός. Αλίμονό μας. Διότι μπροστά στον Χριστό όλοι μας είμαστε ένοχοι. Μπροστά στην καθαρότητά Του όλοι είμαστε βρώμικοι, μπροστά στην αναμαρτησία Του όλοι μας είμαστε αμαρτωλοί. Για ποια δικαιοσύνη λοιπόν τολμούμε και μιλάμε.

Θέλουμε δικαιοσύνη; (ας το σκεφτούμε καλύτερα) Καλύτερο δεν είναι το έλεος; Θέλουμε τιμωρία ή συγχώρεση. Θέλουμε χαστούκια ή αγκαλιά;

Μην πλανόμαστε λοιπόν αδελφοί μου, όπως εμείς χρειαζόμαστε συγχώρεση από τον Θεό, όπως και εμείς ζητούμε έλεος, συγκατάβαση, ανεκτικότητα και κατανόηση από τον Θεό για τα λάθη και τα πάθη μας (αλλά και από τους ανθρώπους), έτσι θα πρέπει να ενεργούμε και εμείς προς τους άλλους. Αλλιώς όλες οι αρετές μας, η ηθική ζωή μας, τίποτα δεν μας ωφελούν.

Η σωτηρία περνά μέσα από τους άλλους, να το θυμόμαστε αυτό. Σωτήρια μέσα στην αυτονομία μας και στην ατομικότητά μας δεν υπάρχει.

Θέλεις να σωθείς; μας ρωτά και σήμερα ο Χριστός. Εάν θέλεις, τότε σώσε τον αδελφό σου, αγάπησέ τον, στήριξέ τον, απάλυνε τον πόνο του, γίνε παράδεισος γι’ αυτόν, μην εισβάλλεις στην ζωή του έτοιμος να τον σταυρώσεις (κατά τ’ άλλα για τον καλό του) αλλά να είσαι έτοιμος να συσταυρωθείς μαζί του, ακόμα και με αυτόν που ζει μακρυά από τον Ευαγγελικό Λόγο.

Άσε τον κάθε άνθρωπο να ζήσει όπως θέλει, να πιστεύει ότι θέλει. Δεν είναι δική σου δουλειά να τον κρίνεις, να τον καταδικάζεις. Εργασία σου είναι να τον αγαπάς, να προσεύχεσαι γι’ αυτόν, να του δείχνεις με το παράδειγμά σου τον Ουρανό. Μην του τον δείχνεις όμως με το δάκτυλό σου, αλλά με την ζωή σου.

Ο Χριστός δεν έκανε καμία υπόδειξη στον Ζακχαίο. Το μόνο που έκανε ήταν να πάει κοντά του, να φάει μαζί του. Του έδειξε ότι τον αγαπά και είναι εκεί γι’ αυτόν, ενώ όλοι οι άλλοι ήταν εναντίον του. Έτσι τον κέρδισε, τον έφερε σε μετάνοια και τον έκανε δικό Του.

On the End of January // Άγιοι & μνήμες στην έξοδο του Γενάρη...

 
Click please

Holy icon of Three Hierarchs from the Orthodox Church of Zambia

Three Holy Hierarchs: Synaxis of the Ecumenical Teachers and Hierarchs Basil the Great, Gregory the Theologian, and John Chrysostom (January 30) 

Building The New City: St. Basil’s Social Vision

Orthodox Church & Capitalism: Orthodox Fathers of Church on poverty, wealth and social justice

The Saints Wonderworkers and Unmercenaries Cyrus & John and the Holy Martys Athanasia with her daughters, Theoctiste, Theodota & Eudoxia in Egypt

The Orthodox New-Martyr of Mexico: Paul de Ballester-Convallier († January 31, 1984)

About the Memory of the Blessed Father Cosmas of Grigoriou, the Apostle of Zair († January 27)

Κλικ παρακαλώ:

π. Κοσμάς Γρηγοριάτης († 27 Ιανουαρίου 1989), ο ιεραπόστολος του Ζαΐρ

 
Ο Μάρτυρας Ιεραπόστολος παπα-Κοσμάς Γρηγοριάτης θαυματουργεί στην Αφρική

30 χρόνια από την κοίμησή του (συγκινητικές φωτογραφίες από το μνημόσυνό του στην Αφρική)



Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος († 28 Ιανουαρίου 2008)  

Το ξημέρωμα που μας σημάδεψε για πάντα

Ο νεομάρτυρας ορθόδοξος επίσκοπος του Μεξικού Παύλος ντε Μπαγεστέρ († 31 Ιανουαρίου 1984)
 
Μνήμη της εύρεσης της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της Τήνου (30 Ιανουαρίου 1823)

Η μεγάλη αγία της Ρωσίας Πελαγία Ιβάνοβνα, η διά Χριστόν σαλή (30 Ιαν.)

Άγιοι Κύρος και Ιωάννης οι Ανάργυροι και η αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της, Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία (31 Ιαν.)

Αγαπημένοι μας άγιοι & μνήμες στις 24-28 & ώς το τέλος του Γενάρη...

Πρόταση αγιοκατάταξης ορθοδόξων μορφών 

Συναξαριστής του 21ου αιώνα: επειδή η αγιότητα δεν έχει ημερομηνία λήξεως...

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ, ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

Στιγμὲς ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν. Γιὰ τὸ βίντεο χρησιμοποιήθηκαν ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴ σειρὰ «Δὲν εἶσαι μόνος» τῆς Μαρίας Χατζημιχάλη – Παπαλιοῦ καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὰ ἐπεισόδια «συνάντηση ἑλληνισμοῦ-χριστιανισμοῦ», «Μ. Βασίλειος, τὸ λιοντάρι τοῦ Χριστοῦ» καὶ «ἡ οὐτοπία τῆς ἐξουσίας». Ἐπίσης ἀκούγεται μουσικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Χρίστου Τσιαμούλη «Ἄθως ὁ ἑμός». Domenico Gkortsakof
Τα άλλα βίντεο από:
Χ.Φ.Δ. Θεσσαλονίκης, priest georgios

Κείμενα για τους Τρεις Ιεράρχες

Αποστολική διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος

Η καθιέρωση της εορτής των Τριών Ιεραρχών ανάγεται στα βυζαντινά χρόνια, γύρω στα 1100 μ.Χ. στους χρόνους των Κομνηνών, προκειμένου να καταπαύσει μία διαμάχη ως προς την αξία ενός εκάστου εξ αυτών. Σημαντικό ρόλο έπαιξε τότε η προσωπικότητα του (αγίου) Ιωάννου Μαυρόποδος, Επισκόπου Ευχαΐτων.

Το έτος 1842 η Πανεπιστημιακή Σύγκλητος του Εθνικού και Καποδοστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών καθιέρωσε για πρώτη φορά την εορτή των Τριών Ιεραρχών ως ημέρα της Ελληνικής Παιδείας και των Γραμμάτων γενικότερα.

Κάθε χρόνο, λοιπόν, την 30ή Ιανουαρίου εορτάζουμε περίλαμπρα την εορτή των Τριών μεγίστων φωστήρων της Τρισηλίου Θεότητος, Βασίλειο τον Μέγα, Γρηγόριο τον Θεολόγο και Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τα πάγχρυσα αυτά στόματα του ελληνικού και χριστιανικού λόγου, που κατά τον Υμνογράφο τους κατάρδευσαν όλη την οικουμένη με νάματα θεογνωσίας.

Με αφορμή την εορτή αυτή η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος ετοίμασε το Αφιέρωμα που ακολουθεί για να φωτίσει και να εξάρει την λαμπρή προσωπικότητα και το πολυσήμαντο έργο των Τριών αυτών Ιεραρχών, των σκαπανέων της ελληνικής παιδείας και του χριστιανικού βιώματος.

Το Αφιέρωμα περιλαμβάνει κείμενα που γράφτηκαν ή εκφωνήθηκαν για τους Τρεις Ιεράρχες στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών, ή ακόμη αναφέρονται με τρόπο ουσιαστικό σ' αυτούς. 
Είναι φυσικό ότι η σχετική βιβλιογραφία είναι τεράστια, ώστε επιλεκτικά και ενδεικτικά περιλήφθησαν κείμενα σημαντικών εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων, εκλεκτών ακαδημαϊκών και πανεπιστημιακών καθηγητών, ως και ειδικών επιστημόνων.

Πιστεύουμε ότι με το Αφιέρωμα αυτό φωτίζουμε διάφορες πτυχές της θεολογικής πρωτοτυπίας και της πολυσχιδούς δράσεως των Τριών Ιεραρχών, παρέχοντας και βιβλιογραφικό υλικό σ' εκείνους πού θέλουν να μελετήσουν έτι περισσότερο τη συμβολή τους τόσο στο ελληνικό όσο και στο χριστιανικό πνευματικό στερέωμα. 

Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Τα κείμενα

Τα πρόσωπα των Τριών Ιεραρχών

Οι συγγραφείς των Τριών Ιεραρχών

Επίσημοι λόγοι για την Εορτή των Τριών Ιεραρχών

Οι Πατέρες της Εκκλησίας ως ερμηνευταί των Αγίων Γραφών

Ο άνθρωπος κατά την Παλαιάν Διαθήκην καί Ο πνευματικός άνθρωπος κατά τους προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης

Απόψεις των Τριών Ιεραρχών για τον πλούτο και την φτώχεια

Οι Τρεις Ιεράρχες και το νόημα της εορτής των διά το έθνος

Σχόλιον εις την θεολογικήν οντολογίαν του Γρηγορίου Ναζιανζηνού

Συμβατική η γλώσσα της Θεολογίας

Θεός και σύγχρονη πραγματικότητα

Σχέσεις Εκκλησίας και πολιτείας κατά τους Τρεις Ιεράρχας

Η γνώσις του Θεού κατά την Αγίαν Γραφήν

Έτερα κείμενα περί των Τριών Ιεραρχών

Πατερικά μελετήματα, τομ. Α'

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και οι περί Ιεροσύνης Λόγοι του

Πανόραμα 20 αιώνων χριστιανισμού

Έρως Ορθοδοξίας

Μορφές από τον τέταρτον αιώνα μ.Χ.

Εικόνες έμψυχοι

Λογική λατρεία

Οι Τρεις Ιεράρχες και η κρίση της σημερινής παιδείας

Η συμβολή της Καππαδοκίας στην Χριστιανική σκέψη

Το Μυστήριο του Χρίσματος κατά τον Ιερό Χρυσόστομο

Πρότυπα Χριστιανικής ζωής και συμπεριφοράς κατά τους Τρεις Ιεράρχες

Ορθοδοξία και ορθολογισμός

Νεκροί με μαρτυρικό θάνατο από το 2016 οι δύο απαχθέντες Μητροπολίτες της Συρίας;

Επιμέλεια: Μάνος Χατζηγιάννης 
Πενταπόσταγμα (οι φωτο από εδώ) 

"Ν": Το ερωτηματικό το βάλαμε εμείς, μέχρι να επιβεβαιωθεί το γεγονός.
 
Μαρτυρικό θάνατο βρήκαν στα χέρια των φανατικών Ισλαμιστών απαγωγέων τους οι δύο απαχθέντες μητροπολίτες Χαλεπίου, ο Ελληνορθόδοξος Παύλος Yazigi (ο μικρότερος αδελφός του Πατριάρχη Αντιοχείας και πάσης Ανατολής Ιωάννη) και ο ΣυρΟρθόδοξος ["Ν": Αντιχαλκηδόνιος] Επίσκοπος Γιοχάνα Ιμπραήμ.
Αυτό υποστηρίζει νέα αποκαλυπτική έρευνα που δημοσιεύει το ιστολόγιο medium.com και υπογράφει ο Σύριος Mansur Sahib, που ζει στις ΗΠΑ, με την βοήθεια των Nadine Martin, Klaus Ulbricht και Fatih Mehmetoglu.
Σύμφωνα με την έρευνα οι απαγωγείς τους σκότωσαν τον Δεκέμβριο του 2016. Είναι αυτό το φινάλε στο πιο δραματικό σήριαλ της Χριστιανοσύνης τα τελευταία 6 χρόνια; 
Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, και οι δύο σκοτώθηκαν από μαχητές του ομίλου Nur al-Din al-Zenki, που θεωρήθηκε ως «ανεξάρτητος» συμμετέχων στη συριακή διαμάχη και λάμβανε χρήματα και όπλα από τη Σαουδική Αραβία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι ερευνητές προσπάθησαν να αποτυπώσουν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια τις λεπτομέρειες της απαγωγής των δύο Ιεραρχών και τι συνέβη σε αυτούς στο μέλλον.
Οι συντάκτες της έρευνας ισχυρίζονται ότι άτομα που σχετίζονται με την τουρκική υπηρεσία πληροφοριών ΜΙΤ συμμετείχαν στην απαγωγή. Στις γειτονιές του Χαλεπίου εκείνη την εποχή ήταν "πολλές ξένες υπηρεσίες πληροφοριών" που δύσκολα θα μπορούσαν να έχουν επιτύχει οτιδήποτε χωρίς τη βοήθεια των «συνηθισμένων τρομοκρατών», γράφουν μέλη της ομάδας του Mansur Salib.
Μαζί με γνωστά γεγονότα, οι συντάκτες της έρευνας αναφέρουν επίσης αβάσιμες φήμες: για παράδειγμα, πως ο χριστιανός ηγέτης Georges Sabra, του Δημοκρατικού Κόμματος της Συρίας που ανήκει στη συριακή αντιπολίτευση, συμμετείχε στην απαγωγή. Υποστηρίχθηκε επίσης ότι οι Μητροπολίτες επιχείρησαν να μεταστραφούν με σθένος στο Ισλάμ.

Οι δημοσιογράφοι θεωρούν τον πιο πολύτιμο μάρτυρα τον Γιασέρ Μουχτί, ο οποίος ονομάζεται «φύλακας» των δύο μητροπολιτών. Αργότερα συνελήφθη από κυβερνητικές δυνάμεις και κατέθεσε. Ωστόσο, η επίσημη έρευνα δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, καθώς δεν βρέθηκαν τα λείψανα των μαρτύρων-επισκόπων.
Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες αναφορές, και οι δύο μητροπολίτες υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια και ένας από αυτούς απεστάλη για θεραπεία σε νοσοκομείο στην τουρκική πόλη Αντάκια (αρχαία Αντιόχεια) το 2015. 
Οι δημοσιογράφοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι Μητροπολίτες σκοτώθηκαν και θάφτηκαν σε άγνωστο μέρος τον Δεκέμβριο του 2016, όταν κυβερνητικά στρατεύματα ήταν έτοιμα να ανακτήσουν πλήρως τον έλεγχο της περιοχής στο Χαλέπι.
Σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς, η έρευνα που διεξήγαγε ο Mansur Salib περιέχει πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες, αλλά δεν διευκρινίζει πλήρως τη μοίρα των Μητροπολιτών του Χαλεπίου. 

 Από την ορθόδοξη αμερικανική ιστοσελίδα Death to the World.

Αναδημοσίευση από εδώ.

Μαρτύριο

Σοκ προκαλούν οι πληροφορίες για το μαρτύριο των Επισκόπων κατά την αιχμαλωσία.
Σύμφωνα με τα στοιχεία των ερευνητών οι Μητροπολίτες βασανίστηκαν βίαια ενώ φυλακίστηκαν από τους ισλαμιστές. Πρώτον, έκοψαν τους τένοντες στα πόδια τους, έτσι ώστε οι ιερείς να μην μπορούν να τρέξουν μακριά. Στερήθηκαν ύπνο, φαγητό, νερό και τους χτυπούσαν συνεχώς. Οι δράστες έφτασαν στο σημείο να αποκόπτουν κομμάτια δέρματος από το σώμα τους, να τους πνίγουν σε βαρέλια προσπαθώντας να τους αναγκάσουν να μεταστραφούν στο Ισλάμ. Μετά από βασανιστήρια ένας από τους επισκόπους σχεδόν έσβησε, οπότε οι αγωνιστές έπρεπε να τον βγάλουν προσωρινά στην Τουρκία για την αποκατάσταση.
Ο Yasir Muhdi είπε επίσης ότι ο Μητροπολίτης μεταφέρθηκε στην Αντάκια Devlet Hastanesi στη συνοριακή επαρχία Hatay. Ένας από τους διοικητές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού νοσηλεύτηκε επίσης σε αυτό το νοσοκομείο το 2015. Μετά από μακρά αναζήτηση, κατορθώσαμε να έρθουμε σε επαφή με έναν από τους υπαλλήλους αυτού του ιατρικού ιδρύματος, ο οποίος ανώνυμα συμφώνησε να αποκαλύψει κάποιες λεπτομέρειες με μικρή χρέωση, λένε οι ερευνητές.
Αποδείχθηκε ότι στις αρχές του 2015, ένας ηλικιωμένος άνδρας πήγε στο νοσοκομείο και κρατήθηκε σε ξεχωριστό δωμάτιο στον τελευταίο όροφο. Ένοπλοι ήταν πάντα φρουρά μπροστά στην είσοδό του. Ο ασθενής παραδόθηκε σε κρίσιμη κατάσταση υγείας και χρειάστηκε επειγόντως μετάγγιση αίματος. Το σώμα του άνδρα ήταν γεμάτο μώλωπες, δύο δάχτυλα στο αριστερό του χέρι ήταν σχεδόν κομμένα και η άρθρωση του γόνατος του δεξιού ποδιού σπασμένη εντελώς. Δύο εβδομάδες αργότερα, απομακρύνθηκε κρυφά το βράδυ, και η τύχη του είναι άγνωστη στον υπάλληλο από τότε.
“Μόνο μετά από αυτή την συνομιλία με τον υπάλληλο του νοσοκομείου, συνειδητοποιήσαμε ότι το 2015 ο Μεγάλος Μουφτής της Συρίας Ahmad Badreddin Hassoun σε ένα από τα κηρύγματα του παρείχε ακριβείς πληροφορίες. Ανακοίνωσε τότε ότι ο Παύλος Γιάζιγκι εξήχθη κρυφά από τη Συρία στην Τουρκία” λένε οι ερευνητές.
  
Τραγικό τέλος

Στα τέλη του 2016, όταν ο Συριακός Αραβικός Στρατός απελευθέρωνε με επιτυχία τις γειτονιές του Χαλεπίου και οι περισσότεροι μαχητές μεταφέρθηκαν με λεωφορεία στα βορειοδυτικά της χώρας, οι απαγωγείς αισθάνθηκαν τον κίνδυνο. Μέχρι εκείνη την εποχή, οι Επίσκοποι ήταν σε αιχμαλωσία για περισσότερα από τρία χρόνια. Η απελευθέρωση του χωριού Mashad θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες για τον Al-Zenki και τους δυτικούς του προστάτες. Διάφορες ειδικές υπηρεσίες της Συρίας αναζητούσαν τους Μητροπολίτες, καθώς η ελευθερία τους ήταν θέμα αρχής. Αν οι είχαν βρεθεί σε αυτόν τον οικισμό, οι μαχητές θα είχαν πυροβοληθεί χωρίς δίκη.
Γι 'αυτό, στις αρχές Δεκεμβρίου του 2016, χωρίς να έχει επιτύχει τη μεταστροφή στο Ισλάμ αφού οι δράστες είχαν τις αντιληφθεί τις δυσκολίες με την περαιτέρω μεταφορά τους σε άλλο μέρος της χώρας, ένας από τους κυβερνήτες της ομάδς Al-Zenki (σύμφωνα με τον Yasir Muhdi ήταν ο Abu Hassan ) αποφάσισε να πυροβολήσει τους επισκόπους και να κρυψει τα σώματά τους.
Η έρευνα λέει ακόμη πως όταν ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Αβραμόπουλος, το 2013, μίλησε τηλεφωνικά με τον ηγέτη της συριακής αντιπολίτευσης, Σάμπρα, ο τελευταίος υποσχέθηκε με κάθε δυνατό τρόπο να διευκολύνει την απελευθέρωση των ορθόδοξων επισκόπων, οι οποίοι εκείνη την εποχή θα μπορούσαν να απελευθερωθούν. Ωστόσο, ο Sabra δεν είχε προγραμματίσει να προσφέρει οποιαδήποτε βοήθεια στους Έλληνες. Η αντιπολίτευση είχε εντελώς διαφορετικά σχέδια για τους επισκόπους.
Η έρευνα καταλήγει πως οι Μητροπολίτες Παύλος Γιαζίγκι και Γιοχάννα Ιμπραήμ δολοφονήθηκαν για την ορθόδοξη πίστη τους από τους μαχητές του Nour al-Din al-Zenki που για μεγάλο χρονικό διάστημα χρηματοδοτήθηκαν και υποστηρίχθηκαν από τη Δύση. Η επιμονή και η σταθερότητα αυτών των Ιεραρχών τους τοποθετούν σε σειρά με άλλους εθνικούς ήρωες της Συρίας, που έδωσαν τη ζωή τους για τη δόξα της πατρίδας τους.

Απάντηση του Πατριαρχείου Αντιοχείας για τους απαχθέντες Επισκόπους

 

Πενταπόσταγμα

 

"Δεν επιβεβαιώνουμε, δεν αμφισβητούμε"

Μια δήλωση σχετικά με τις πρόσφατες αναφορές σχετικά με τους δύο απαχθέντες Επισκόπους Χαλεπίου και την τύχη τους στα χέρια των τζιχαντιστών εξέδωσε το Πατριαρχείο Αντιοχείας. 
Το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ είχε αποκαλύψει την περασμένη εβδομάδα πως σύμφωνα με νέα έρευνα οι δύο Ιεράρχες βρήκαν μαρτυρικό θάνατο από το 2016. 
Η δήλωση του Πατριαρχείου αναφέρει: 
"Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο μηνών, υπήρξαν πολλές ανησυχητικές αναφορές και αξιώσεις σχετικά με την υπόθεση και τη μοίρα των δύο Επισκόπων Boulos Yaziji και Mor Gregorius Youhanna Ibrahim οι οποίοι απήχθησαν στις 22 Απριλίου 2013 στη δυτική ύπαιθρο του Χαλεπίου Συρίας.
Το ΕλληνΟρθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας και πάσης Ανατολής και το ΣυρΟρθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας και πάσης Ανατολής παρακολουθούν στενά αυτές τις εκθέσεις που είναι απόλυτα ανεξάρτητες από τις ασταμάτητες προσπάθειες μας στην αναζήτηση των δύο Επισκόπων μας που λείπουν και είμαστε αποφασισμένοι να μην αφήσουμε καμιά πέτρα μέχρι να εντοπίσουμε τον τόπο και τη μοίρα τους.
Από αυτή την άποψη, δεν επιβεβαιώνουμε ούτε αμφισβητούμε την εγκυρότητα αυτών των αναφορών ή τις διάφορες άλλες αξιώσεις που λαμβάνουμε από διάφορες πηγές σε καθημερινή βάση.
Εκφράζοντας την ειλικρινή ευγνωμοσύνη μας σε όλα τα άτομα και τις οντότητες που ανησυχούν για την τύχη των Επισκόπων μας και ειδικά εκείνων που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για να βοηθήσουν στο να ρίξουν φως στη δοκιμασία τους, ζητούμε από όλους να προσευχηθούν για τους δύο Επισκόπους και καλούμε όσους μπορούν να βοηθήσουν στην επίσημη προσπάθειά μας να τερματίσουμε αυτή την ανθρωπιστική υπόθεση"
20 Ιανουαρίου 2020
 
Παλαιότερες αναρτήσεις
 
Η τελευταία συνέντευξη του αιχμάλωτου μητροπολίτη Χαλεπίου Παύλου
Αποκεφαλίστηκε ο Χαλεπίου Παύλος; - Επιστολή Ιερώνυμου στον Μπαρόζο για τους απαχθέντες αρχιερείς

Περισσότερα:

Οι δύο απαχθέντες μητροπολίτες
Ο Γολγοθάς των Ορθόδοξων της Συρίας!
Αίμα ορθοδόξων (και όχι μόνο) στη Συρία
Ορθόδοξος ιερέας της Συρίας βρίσκει μαρτυρικό θάνατο 
Μνήμη των αγίων Μαρτύρων του Αυγούστου 2013 στη Συρία
Συναξαριστής του 21ου αιώνα - Επειδή η αγιότητα δεν έχει ημερομηνία λήξεως...

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ - ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Γεωργίου Μπαμπινιώτη, Πρυτάνεως Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Αποστολική Διακονία

 

Ἔχουμε, ἀλήθεια, σκεφτεῖ γιατί μιά γιορτή Παιδείας, ἕνας κατ' ἐξοχήν ἑορτασμός τοῦ πνεύματος, τῆς γνώσης καί τῆς καλλιέργειας ταυτίζεται στήν Ἑλλάδα μέ μιά γιορτή θρησκευτική, μιά γιορτή τιμῆς πρός τούς θεμελιωτές τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης; Γιατί συνεορτάζονται Παιδεία καί Τρεῖς Ἱεράρχες καί ὄχι λ.χ. Παιδεία καί πατριάρχης Φώτιος, μιά μεγάλη παιδευτική μορφή τοῦ Βυζαντίου, ἤ Παιδεία καί Εὐστάθιος ἤ Παιδεία καί Εὐγένιος Βούλγαρης; Εἶναι σύμπτωση; Εἶναι συμβολισμός; Εἶναι ἰδεολόγημα; Ἡ δική μου ἐκτίμηση εἶναι ὅτι ὁ συνεορτασμός αὐτός ὄχι μόνον δέν εἶναι συμπτωματικός ἤ προϊόν ἰδεολογήματος, ἀλλά εἶναι συσχετισμός οὐσίας, ἀπόρροια βαθύτερης πνευματικῆς καί πολιτισμικῆς σχέσης ταυτότητας καί ἱστορικῆς συνείδησης αὐτῆς τῆς χώρας.

Θεωρῶ ὅτι ὁ συνεορτασμός πηγάζει ἀπό μιά σαφή πολιτισμική παραδοχή καί ἐκδοχή τῆς Παιδείας μας: ὅτι ἡ ἑλληνική Παιδεία στηρίχτηκε σέ δύο παιδευτικούς ἄξονες, στόν ὀρθολογισμό καί στήν ὀρθοδοξία. Μέ ἄλλους ὅρους, στηρίχτηκε: στή σπουδή τῆς ἑλληνικῆς ὀρθολογικῆς σκέψης, ὅπως θεμελιώθηκε στά μεγάλα κείμενα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς διανόησης, καί στή σπουδή τῆς χριστιανικῆς ὀρθόδοξης πίστης, ὅπως θεμελιώνεται στή διδασκαλία τῆς Κ. Διαθήκης καί ἑρμηνεύεται στά μεγάλα κείμενα τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας, στά κείμενα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. 

Ἡ ἑλληνική σύλληψη τῆς Σχολικῆς Ἐκπαίδευσης συνδυάζει ἀπό παλιά δύο παιδευτικές ἀρχές: τήν ἑλληνικότητα καί τή χριστιανική πίστη, ὅ,τι ὀνομάσθηκε ἑλληνοχριστιανικό ἰδεῶδες. Πρόκειται γιά ἕνα ἰδεῶδες, πού δέν ἀμφισβητήθηκε βεβαίως, ὅταν τό ὑποστήριζε ὁ Νεοελληνικός Διαφωτισμός μέ ἐπικεφαλῆς τόν Κοραή καί τούς Διδασκάλους τοῦ Γένους, ἱερωμένους τούς περισσότερους (τόν Εὐγένιο Βούλγαρη, τόν Νεόφυτο Δούκα, τόν Ἄνθιμο Γαζῆ, τόν Κωνσταντῖνο Οἰκονόμο, τόν Νεόφυτο Βάμβα κ.ἄ.), οὔτε ὅταν τό ὑποστήριξαν ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Κολοκοτρώνης καί ἄλλοι ἀγωνιστές. Ἀμφισβητήθηκε ἀργότερα, ὅταν παρασυνδέθηκε μ' ἕναν ἔντονο συντηρησμό στήν ἐκπαιδευτική πράξη, καί ὡς ὅρος ἀπαξιώθηκε συγκυριακά ὅταν χρησιμοποιήθηκε προπαγανδιστικά στή δικτατορία τοῦ Παπαδόπουλου ὡς ἐθνικιστικό σύνθημα. 

Τά πάντα, εἶναι γνωστό, μποροῦν νά στρεβλωθοῦν καί νά ἀπαξιωθοῦν, ἄν ἀποτελέσουν ἀντικείμενο σκοπιμοτήτων καί προκάλυμμα διαφορετικῶν προθέσεων. Σήμερα εἶναι, νομίζω, πλέον καιρός ἡ λέξη ἑλληνοχριστιανικός νά "ἀποχαρακτηρισθεῖ" πολιτικά καί ἰδεολογικά, μέ ἐξαίρεση τίς ἱστορικές ἀναφορές στήν περίοδο τῆς Ἑπταετίας, καί νά ἐπανακτήσει τό πρωτογενές καί οὐσιαστικό ἐννοιολογικό καί σημασιολογικό περιεχόμενό της, πού εἶναι ἡ ἀναφορά στό δίπολο ἑλληνικότητας καί χριστιανισμοῦ, κλασικοῦ ἑλληνικοῦ ὀρθολογισμοῦ καί χριστιανικῆς ὀρθοδοξίας.

Κι αὐτό γιατί οἱ τρεῖς αὐτοί γίγαντες τῆς πατερικῆς θεολογίας μέσα ἀπό τή βαθιά χριστιανική τους πίστη καί τό θεϊκό χάρισμα, "τή θεία χάρη" νά ἀποτελέσουν τούς κύριους καί αὐθεντικούς (μετά τόν Παῦλο) ἑρμηνευτές τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, νά ὁρίσουν τήν ὀρθόδοξη διάσταση τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶχαν τό πρόσθετο προνόμιο νά ἀκονήσουν τό πνεῦμα τους στά μεγάλα κείμενα τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καί τῆς ρητορικῆς, σέ γλώσσα ἑλληνική καί σέ μεγάλες Σχολές τοῦ Ἑλληνισμοῦ, στή Φιλοσοφική Σχολή τῶν Ἀθηνῶν ὁ Βασίλειος καί ὁ Γρηγόριος, στήν Ἀντιόχεια κοντά στόν Λιβάνιο ὁ Ἰωάννης. Ἔτσι, ἦταν λογικό νά γίνουν καί οἱ φυσικοί ὑποστηρικτές τῆς παιδευτικῆς σύζευξης τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων μέ τά χριστιανικά διδάγματα τῆς ὀρθόδοξης πίστης. 

Μέ τή θητεία τους στά ἑλληνικά γράμματα δέν ἀπαρνήθηκαν τήν ἴδια τους τήν ὕπαρξη, τή χριστιανική πίστη, μέ τήν ὁποία ταυτίστηκαν καί τήν ὁποία ὑπερασπίστηκαν καί στερέωσαν μέ τήν ἴδια τή ζωή καί τό ἔργο τους. Οὔτε ὅμως πρόδωσαν τήν καλλιέργεια πού ἀπέκτησαν ἀπό τήν ἀναστροφή τους μέ τόν ἑλληνικό στοχασμό. Αὐτοί ἦταν πού τόλμησαν νά ὑποστηρίξουν τήν ἀνάγκη ἐπαφῆς τοῦ Χριστιανοῦ, ἰδίως τῶν νέων, μέ τήν ἑλληνική παιδεία, μέ τά ἑλληνικά κείμενα: "καί ποιηταῖς καί λογοποιοῖς καί ρήτορσι καί πᾶσιν ἀνθρώποις ὁμιλητέον, ὅθεν ἄν μέλλη πρός τήν τῆς ψυχῆς ἐπιμέλειαν ὠφέλειάν τις ἔσεσθαι". Ὁ Μ. Βασίλειος δέν διστάζει νά πεῖ γιά τόν Ὅμηρο: "πᾶσα μέν ἡ ποίησις τῷ Ὁμήρῳ ἀρετῆς ἐστιν ἔπαινος, καί πάντα αὐτῷ πρός τοῦτο φέρει". Καί χρειάζεται θάρρος γιά νά χαρακτηρίσει κανείς ὡς ἀπληροφόρητους, ὡς "κακῶς εἰδότες", ὅσους θεωροῦν "τήν ἔξωθεν (παιδείαν, δηλ. τήν θύραθεν, τήν ἑλληνική) ὡς ἐπίβουλον καί σφαλεράν καί Θεοῦ πόρρω βάλλουσαν" καί νά λέει ἀπαξιωτικά "οὔκουν ἀτιμαστέον τήν παίδευσιν (ἐννοεῖ τήν ἑλληνικήν), ὅτι τοῦτο δοκεῖ τισιν".

Ἄν γεφυρώθηκε τό χάσμα ἀνάμεσα στήν ἀπέχθεια τῶν νεοφώτιστων Χριστιανῶν πρός τήν εἰδωλολατρία τῶν Ἑλλήνων καί τά ἀσεβῆ ἑλληνικά γράμματα (Ἕλλην, μή τό ξεχνᾶμε σήμαινε "εἰδωλολάτρης", τό ἴδιο ὅπως καί ἡ λέξη ἐθνικός) καί στήν, ἀπό τήν ἄλλη μεριά, περιφρόνηση τῶν Ἑλλήνων γιά τούς ἀπαίδευτους Χριστιανούς, αὐτό ἔγινε μόνο χάρις στή σθεναρή στάση, τό κύρος καί τήν πρακτική τῶν τριῶν Μεγάλων ἑλληνοσπουδασμένων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Στήν προσέγγιση μάλιστα πρός τά ἀρχαῖα ἑλληνικά κείμενα συνέβαλε καί ἡ υἱοθέτηση καί καθιέρωση τῆς ἀττικιστικῆς μορφῆς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας (ἀντίθετα πρός τήν ἁπλούστερη ἑλληνιστική Κοινή, στήν ὁποία εἶναι γραμμένο τό Εὐαγγέλιο). Μέσα ἀπό αὐτήν ἡ πρόσβαση πρός τά ἀρχαῖα ἑλληνικά κείμενα ἔγινε εὐκολότερη.

Ἡ θέση τῶν τριῶν μεγάλων πνευματικῶν μορφῶν καί διδασκάλων τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας ἦταν προϊόν μιᾶς βαθύτερης εἰλικρινοῦς βιωματικῆς κατάφασης πρός τόν Θεό, πρῶτα καί πάνω ἀπ' ὅλα, μέ τήν τριαδική χριστιανική του σύλληψη, πρός τόν ἄνθρωπο, τό τέλειο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, πρός τό πνεῦμα, πού κατ' ἐξοχήν συνδέει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Δημιουργό του, καί πρός τήν καλλιέργεια του πνεύματος μέσα ἀπό τά διδάγματα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης, ἀλλά καί μέ τήν κατάκτηση τῆς γνώσης καί τήν ἄσκηση τῆς κρίσης καί τῆς γλωσσικῆς ἔκφρασης ἀκόμη, ἡ ὁποία - γιά τούς τρεῖς μεγάλους διανοητές Χριστιανούς - περνάει μέσα ἀπό τήν ἑλληνική παιδεία καί τά ἑλληνικά κείμενα. Ἔτσι, στή διδασκαλία τῶν Μεγάλων αὐτῶν Πατέρων ἡ ὀρθολογική σκέψη τῆς Δύσης συνδυάσθηκε καί συμφιλιώθηκε μέ τήν ὀρθοδοξία τῆς Ἀνατολῆς, μέ τήν ἀποκάλυψη τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας στόν ἀνατολικό χῶρο, ἐνῶ ὁ οἰκουμενικός χαρακτήρας τῆς χριστιανικῆς πίστης κάλυψε καί καλύπτει Ἀνατολή καί Δύση.

Μπορῶ μετά ἀπό αὐτές τίς σκέψεις νά μήν ἐπαναλάβω, ἔστω καί ὡς φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ὅτι εἶναι τραγικό σφάλμα νά μή διδάσκονται στά σχολεῖα μας ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα κειμένων τῶν μεγάλων αὐτῶν μυσταγωγῶν τῆς Παιδείας μας.

Στιγμὲς ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τῶν Tριῶν Ἱεραρχῶν (βίντεο)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ (ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ)
Επιστήμη και θρησκεία, ορθολογισμός και δόγμα

Α. Αργυρόπουλου, Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών
Α. Αργυρόπουλου, Οι Tρεις Ιεράρχες και η ιατρική επιστήμη
Ν. ΠΑΥΛΟΥ, ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΤΟΥΝΤΕΣ
Οι Τρεις Ιεράρχες ως διδάσκαλοι της νεότητας
Το μέλλον της Παιδείας υπό την σκέπη των Τριών Ιεραρχών (εικ.)
 

Η δύναμη του Ερωτόκριτου - Η δύναμη της παράδοσής μας & η διαχρονική της επικαιρότητα...

Ο ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ 77 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ

77 καλλιτέχνες, 40 διαφορετικά σημεία της Αττικής και ένα αριστούργημα της ελληνικής λογοτεχνίας, συνθέτουν τον καμβά της δράσης και της δημιουργίας του «εναλλακτικού» video «Παίζουμε Οικολογικά -- Ζούμε Λογικά -- Ενεργούμε Ομαδικά»!
"Ν": Αφιερωμένο στα παιδιά μας.

dut888

 

Ελεύθεροι οι Έλληνες ναυτικοί που ήταν «όμηροι» ανοιχτά του Τζιμπουτί!...

typosthes.gr (η φωτο από εδώ)

Απελευθερώθηκαν οι Έλληνες ναυτικοί που ήταν «όμηροι» ανοιχτά του Τζιμπουτί. Την ευχάριστη είδηση για τους ναυτικούς, που ήταν σε καθεστώς ιδιότυπης «ομηρίας», γνωστοποίησε ο ίδιος υπουργός Ναυτιλίας, Γιάννης Πλακιωτάκης. 

«Εκφράζω τη χαρά μου για την απελευθέρωση των 5 Ελλήνων ναυτικών. Οι συντονισμένες προσπάθειες απέδωσαν. Εύχομαι καλή επιστροφή στην πατρίδα και τις οικογένειές τους»

έγραψε στο Twitter ο υπουργός Ναυτιλίας Γιάννης Πλακιωτάκης.
Το πλοίο «Πτολεμαίος» βρισκόταν αγκυροβολημένο τρία μίλια μακριά από το λιμάνι, με τις αρχές να μην του επιτρέπουν να πιάσει λιμάνι εξαιτίας οφειλών του πλοιοκτήτη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχουν προβλήματα με τα αποθέματα φαγητού και φαρμάκων.
Υπενθυμίζεται ότι ο υποπλοίαρχος του πλοίου Αργύρης Τσαγκρής επέστρεψε στην Ελλάδα πριν την έλευση του νέου έτους. Την ανακοίνωση είχε κάνει ξανά ο υπουργός Ναυτιλίας, υποστηρίζοντας ότι γίνονται προσπάθειες για να λήξει η ομηρία και των υπόλοιπων ναυτικών.

"Ν": Δοξάζουμε το Θεό για την αίσια έκβαση αυτής της περιπέτειας και συγχαίρουμε εκείνους που συνέβαλαν σ' αυτήν. Ο Θεός ας τους έχει καλά.
Συγχαίρουμε επίσης τους ναυτικούς μας και τις οικογένειές τους και τους ευχόμαστε - όπως και σ' εκείνους που συνέβαλαν στην απελευθέρωση - να έχουν την ευλογία του Χριστού μας (ιδιαίτερα διά του αγίου Νικολάου - προστάτη των ναυτικών - και όλων των αγίων) πάντα στη ζωή τους.

Η παλαιότερη ανάρτησή μας για την άδικη περιπέτεια των ναυτικών μας
 
Η είδηση για την απελευθέρωσή τους στο Διαδίκτυο

 Το πλοίο "Πτολεμαίος"

 Εικ. από εδώ

Όταν η Εκκλησία παραδίνεται στον κόσμο...

Τα εγκόσμια οφέλη της Εκκλησίας δεν είναι αυτοσκοπός

  Fr. Stephen Freeman

Μετάφραση Α.Ν.

ΟΟΔΕ, Ancient faith / Glory to God for all things

Ήταν κάποτε ένα βασίλειο πονηρό, όπου ζούσε ένα μεγάλο πλήθος σκλάβων. 

Το βασίλειο αυτό διεξήγαγε πολέμους, έχτιζε πόλεις, και βελτίωνε τα οικονομικά του με πολλή επιτυχία. Τα κατορθώματά του τα ζήλευαν όλα τα άλλα βασίλεια. Και οι σκλάβοι όμως περνούσαν καλά. Δεν τους έδιναν ταπεινές εργασίες, ούτε χειρωνακτικές δουλειές. Μάλλον ήταν σκλάβοι «βοηθοί». Το έργο τους ήταν να βοηθούν τον κόσμο του βασιλείου να επιβιώνει.

Αν η ζωή μέσα στο βασίλειο γινόταν άδεια και χωρίς νόημα, οι σκλάβοι αυτοί θα έφτιαχναν το κέφι του κόσμου και θα τους βοηθούσαν να συνεχίσουν με τις ζωές τους. Όταν οι άνθρωποι άρχιζαν να αμφιβάλλουν πως το βασίλειο εξυπηρετούσε ένα καλό σκοπό, οι σκλάβοι τους διαβεβαίωναν πως μαζί, θα καθιστούσαν το βασίλειο καλύτερο.

Μια μέρα, συνέβη μια τρομερή καταστροφή και το βασίλειο αφανίσθηκε. Ελάχιστοι άνθρωποι επέζησαν. «Προς τι ήταν όλα;» ρωτούσαν οι επιζώντες. «Τίποτε» τους απαντούσαν οι σκλάβοι. Και εκείνη την ημέρα οι σκλάβοι έγιναν ελεύθεροι.

 

Κανείς δεν έχει γράψει τόσο διορατικά ή κριτικά για τον αντικληρικαλισμό όσο ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν. Το κλασικό του βιβλίο, «Για την ζωή του Κόσμου», δεν είναι μόνο ένα εισαγωγικό για το νόημα της μυστηριακής ζωής αλλά πρωτίστως μια μετωπική επίθεση εναντίον της μεγάλης αίρεσης του αντικληρικαλισμού. Ο αντικληρικαλισμός δεν είναι η απόρριψη του Θεού, αλλά ο ισχυρισμός πως ο κόσμος υπάρχει χωριστά από τον Θεό, και πως το δικό μας έργο είναι να κάνουμε ό,τι είναι καλλίτερο μέσα στον κόσμο αυτό.

Ο π. Αλέξανδρος προτείνει πως η Εκκλησία μέσα στον σύγχρονο κόσμο έχει ως επί το πλείστον παραδοθεί στον υλισμό. «Η παραίτηση της Εκκλησίας συνιστά» -λέει- «όχι την εγκατάλειψη των πιστεύω, των παραδόσεων, των συμβόλων και των εθίμων… αλλά την αποδοχή της λειτουργίας της θρησκείας νοούμενης ως προώθηση της υλιστικής αξίας της βοήθειας – είτε για την οικοδομή του χαρακτήρα, ή για τον καθησυχασμό, ή για διαβεβαίωση της αιώνιας σωτηρίας.»

Δεν είναι μόνος του στην παρατήρηση αυτή. Ο Προτεστάντης θεολόγος Stanley Hauerwas, λίγο-πολύ λέει το ίδιο πράγμα:

…το πολιτικό έργο των Χριστιανών είναι να αποτελούν την εκκλησία, αντί να μεταμορφώνουν τον κόσμο. Ένας λόγος για το γιατί δεν αρκεί να λέμε πως το πρώτο μας μέλημα είναι να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, είναι πως εμείς οι Χριστιανοί δεν έχουμε άλλο μέσον να κατανοούμε επακριβώς τον κόσμο παρά μόνο μέσω της εκκλησίας.

Οι μεγάλες λέξεις όπως «ειρήνη» και «δικαιοσύνη» (τα σλόγκαν που υιοθετεί η εκκλησία κάτω από την εντύπωση πως, ακόμα και αν οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι σημαίνει «ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος», θα γνωρίζουν τι σημαίνουν η ειρήνη και η δικαιοσύνη), παραμένουν λέξεις που αναμένουν περιεχόμενο. Η εκκλησία πράγματι δεν γνωρίζει τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις, πέραν της ζωής και του θανάτου του Ιησού της Ναζαρέτ. Στο κάτω-κάτω, ο Πιλάτος επέτρεψε την θανάτωση του Ιησού προκειμένου να εξασφαλίσει και την ειρήνη και την δικαιοσύνη (του ρωμαϊκού τύπου) μέσα στην Ιουδαία. Η ιστορία του Ιησού είναι αυτό που δίνει περιεχόμενο στην πίστη μας, που κρίνει οποιαδήποτε θεσμική ενσωμάτωση της πίστεώς μας, και που μας διδάσκει να είμαστε καχύποπτοι προς οποιοδήποτε πολιτικό σλόγκαν που δεν χρειάζεται τον Θεό για να γίνει αξιόπιστο.

Ο βαθμός στον οποίον όλοι μας έχουμε εκκοσμικευθεί μετριέται εύκολα, με το πόσο ξένες μας ακούγονται αυτές οι δηλώσεις σπουδαίων θεολόγων. Παραδόθηκε η Εκκλησία, επειδή προωθεί την αξία της «βοήθειας»; Η Εκκλησία δεν υπάρχει για να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος; Αυτά έχουν γίνει και θέματα των γραπτών μου, όμως όποτε έχω δηλώσει πως «δεν θα κάνουμε ΕΜΕΙΣ τον κόσμο καλύτερο», τα άρθρα μου γίνονται αποδέκτες μιας πλημμυρίδας απογοητεύσεων. Καταθέτω εδώ λίγα ακόμα επί του θέματος:

Ο Hauerwas ξεκαθαρίζει πως η λέξη «καλύτερο» δεν έχει κανένα νόημα χωριστά από την ιστορία του Ιησού - ή σίγουρα κανένα νόημα με το οποίο οι Χριστιανοί οφείλουν να συμφωνήσουν. Ο Σμέμαν φθάνει στο σημείο να πει πως η συμφωνία της Εκκλησίας να «βοηθά» τον κόσμο (όπως ο κόσμος θέλει να εννοεί αυτή την βοήθεια) είναι η αυτοπαράδοσή Της.

 

Οπότε, τι πρέπει να κάνουμε; Πρώτον, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως ο κόσμος τελεί υπό κρίση. Αν υφίσταται από μόνος του, είναι χωρίς νόημα και χωρίς αξία. Μετρά τον εαυτόν του βάσει του ΑΕΠ (Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος) και των σλόγκαν περί ισότητας και ελευθερίας. Και όμως, το ΑΕΠ δεν είναι παρά ένα μέτρο του ασήμαντου καταναλωτισμού, και η «ισότητα» και η «ελευθερία» σημαίνουν μόνο πως είμαστε ισότιμα ελεύθεροι να διασκεδάζουμε τον εαυτόν μας μέχρι θανάτου με οποιαδήποτε επιθυμία εμείς επιλέξουμε.

Μία από τις «βοήθειες» που η παραδομένη Εκκλησία παρέχει στον πολιτισμό μας είναι το κουράγιο ενώπιον του θανάτου. Η πολιτιστική Εκκλησία θυμίζει στους ανθρώπους πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος των πάντων, αλλά η αρχή για κάτι καινούργιο και σπουδαιότερο. Ο θάνατος ως εχθρός δεν κηρύττεται πλέον· αντ’ αυτού, κηρύττεται πως ο θάνατος αποτελεί ένα φυσικό μέρος της ζωής, και, ενώ θρηνούμε την αποχώρηση κάποιου, εμείς «εορτάζουμε την ζωή του» και παριστάνουμε πως δεν συνέβη κάτι το τραγικό. Θα τους θυμόμαστε.

Όταν οι Μαθητές είδαν τον Ιησού στον δρόμο προς Εμμαούς, και Τον αναγνώρισαν με τον τρόπο που διένειμε το ψωμί, δεν φώναξαν με ενθουσιασμό μεταξύ τους, «ΩΩΩΩ! Πράγματι υπάρχει ζωή μετά θάνατον!» Δεν είναι αυτή η σημασία της Αναστάσεως του Χριστού. Η Ανάσταση δεν είναι μια απόδειξη για την δική σου ζωή μετά θάνατον, αλλά η ανάδειξη πως ο Ίδιος ο Χριστός είναι η Ζωή.

Ο θάνατος του Χριστού δεν αποκαλύπτει τον θάνατο ως ένα πέρασμα. Αποκαλύπτει τον θάνατο ως εχθρό – ως κάτι που πρέπει να κατατροπωθεί. Ολόκληρη η ζωή μας που βρίσκεται κάτω από την ισχύ του θανάτου, υπόκειται στην ίδια κρίση. Και η κρίση αυτή δεν είναι πικρία – είναι ελευθερία. Η κενότητα θα αποκαλυφθεί ως κενότητα. Η κενοδοξία των αυτοκρατοριών αποκαλύπτεται ακριβώς για αυτό που είναι. Δεν υπάρχουμε για να υπηρετούμε τους αρχηγούς του κόσμου, αλλά να υπηρετούμε τον μόνο Αρχηγό και Κύριο, και να βασιλεύουμε μαζί με Εκείνον.

 

Έξω από την Εκκλησία, η αλήθεια αυτών μάλλον απορρίπτεται. Ο κόσμος είναι πρόθυμος να αποδεχθεί τον Χριστό, φτάνει Εκείνος να είναι απλώς ένας «ταξιθέτης» σε κάποια άλλη αξία που όρισε ο κόσμος: Ο Ιησούς συμβολίζει την ειρήνη. Ο Ιησούς συμβολίζει την αγάπη. Ο Ιησούς συμβολίζει την συγχώρηση. Αλλά μόνο την ειρήνη, την αγάπη και την συγχώρηση όπως τα δίνει ο κόσμος – τα οποία όμως είναι κούφια και συμφεροντολογικά.

Ο Σμέμαν είναι γνωστός ως υπέρμαχος του μυστηριακού χαρακτήρα του κόσμου αυτού. Αυτό δεν σημαίνει πως ήταν αφοσιωμένος στην Ευχαριστία σαν ένα ειδικό τόπο ευλάβειας – ένα νησί της Χάριτος μέσα στον κόσμο. Αυτό θα σήμαινε αυτοπαράδοση. Ίσα-ίσα, δηλώνει πως ο κόσμος είναι μυστήριο – πως τα μυστήρια αποκαλύπτουν την αλήθεια των πραγμάτων. 

Η Ευχαριστία δεν είναι ένα νησί της Χάριτος: είναι η αποκάλυψη του Χριστού μέσα στον κόσμο. Ο Άρτος και ο Οίνος γίνονται αυτά που προορίζονται να γίνουν, και εμείς οι ίδιοι – όταν εισέλθουμε σωστά στον Δείπνο – γινόμαστε αυτό που προοριζόμαστε να γίνουμε.

Δεν υπάρχουν αξίες πέραν του Χριστού. Αυτός είναι η μόνη αξία για εμάς. Μόνο Εκείνος είναι «άξιος». Εν Χριστώ, όλα τα πράγματα βρίσκουν την ολοκλήρωση και την αλήθεια της υπάρξεώς τους. Χωριστά από Εκείνον, όλα είναι τίποτα.

Αναγνωρίζοντας πως όλα είναι τίποτα, μπορούν οι σκλάβοι να γίνουν ελεύθεροι, και να υμνούν τον Μόνο άξιο, ενώπιον του Οποίου θα πέσουν όλα τα βασίλεια.