Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

Ιησούς Χριστός και Τράπεζες!...

Πώς ο Κύριος διέρρηξε οποιαδήποτε σχέση με τα κατεστημένα του αιώνος τούτου

Eικ. από εδώ

Στο σημερινό ευαγγέλιο (Κυριακή β΄ Λουκά, δηλ. 2η Κυριακή που διαβάζουμε από το κατά Λουκάν ευαγγέλιο στη θεία λειτουργία) ακούσαμε τον Ιησού Χριστό να λέει τα εξής συγκλονιστικά:

᾿Αλλὰ ὑμῖν λέγω τοῖς ἀκούουσιν· ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμῖν, προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς. Τῷ τύπτοντί σε ἐπὶ τὴν σιαγόνα πάρεχε καὶ τὴν ἄλλην, καὶ ἀπὸ τοῦ αἴροντός σου τὸ ἱμάτιον καὶ τὸν χιτῶνα μὴ κωλύσῃς.
Παντὶ δὲ τῷ αἰτοῦντί σε δίδου, καὶ ἀπὸ τοῦ αἴροντος τὰ σὰ μὴ ἀπαίτει.
Καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως.
Καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; Καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι.
Καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; Καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι.
Καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; Καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα.
Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς.
Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.
(κατά Λουκάν, κεφ. 6, 27-36)


Σε απλή νεοελληνική μετάφραση (από εδώ):


«Ἀλλὰ σ’ ἐσᾶς ποὺ μὲ ἀκοῦτε, λέγω: Νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ εὐεργετῆτε ἐκείνους ποὺ σᾶς μισοῦν, νὰ εὐλογῆτε ἐκείνους ποὺ σᾶς καταρῶνται, νὰ προσεύχεσθε δι’ ἐκείνους ποὺ σᾶς κακομεταχειρίζονται.
Εἰς ἐκεῖνον ποὺ σὲ κτυπᾶ εἰς τὸ σαγόνι, δῶσε καὶ τὸ ἄλλο, καὶ ἐκεῖνον ποὺ σοῦ παίρνει τὸ ἐπανωφόρι, μὴν τὸν ἐμποδίσῃς νὰ σοῦ πάρῃ καὶ τὸ ὑποκάμισο.
Δίδε εἰς ὁποιονδήποτε σοῦ ζητεῖ, καὶ ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ σοῦ ἐπῆρε ὅ,τι σοῦ ἀνήκει μὴ ζητήσῃς νὰ σοῦ τὸ ἐπιστρέψῃ.
Νὰ φέρεσθε πρὸς τοὺς ἄλλους ὄπως θὰ ἠθέλατε νὰ φερθοῦς σ’ ἐσᾶς.
Ἐὰν ἀγαπᾶτε μόνον ἐκείνους ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, ποιὰν χάριν ἔχετε; Καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν ἐκείνους ποὺ τοὺς ἀγαποῦν.
Καὶ ἐὰν κάνετε καλὸ εἰς ἐκείνους μόνον ποὺ σᾶς κάνουν καλό, ποιὰν χάριν ἔχετε; Καὶ οἱ ἀμαρτωλοὶ τὸ ἴδιο κάνουν.
Καὶ ἐὰν δανείζετε μόνον εἰς ἐκείνους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐλπίζετε νὰ τὰ πάρετε, ποιὰν χάριν ἔχετε; Καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ δανείζουν εἰς τοὺς ἁμαρτωλούς, διὰ νὰ πάρουν πίσω τὶ ἴσον ποσόν.
Ἀλλὰ ἐσεῖς νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας καὶ νὰ κάνετε καλὸ καὶ νὰ δανείζετε ὅπου δὲν ἐλπίζετε εἰς ἐπιστροφὴν καὶ ἡ ἀνταμοιβή σας θὰ εἶναι μεγάλη καὶ θὰ εἶσθε υἱοὺ τοῦ Ὑψίστου, διότι αὐτὸς εἶναι καλὸς εἰς τοὺς ἀχάριστους καὶ κακούς.
Νὰ εἶσθε λοιπὸν φιλεύσπλαγχνοι καθὼς καὶ ὁ Πατέρας σας εἶναι φιλεύσπλαγχνος».

***
"Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν" (από εδώ)

Με αυτά τα συγκλονιστικά και σοκαριστικά λόγια, νομίζω πως ο Κύριος συντρίβει πρωτίστως τα κατεστημένα που έχουμε μέσα μας, τη "δικαιοσύνη" και την αυτονόητη ανταπόδοση και αυτοδικία. Συντρίβει όμως επίσης και ένα από τα ισχυρότερα οχυρά του Κακού: την επιθυμία του οικονομικού κέρδους.
Ζητά από τους ανθρώπους να δανείζουν το συνάνθρωπό τους για να τον βοηθήσουν, όχι για να κερδίσουν. Να δανείζουν, ακόμη κι αν δεν ελπίζουν ότι θα τα πάρουν πίσω, ώστε να σώσουν πιθανόν απελπισμένες ζωές και ψυχές.
Αυτά πρωτίστως απευθύνονται σε όλους μας. Αλλά πόσο δυναμική γροθιά είναι αυτό στο σύγχρονο τραπεζικό σύστημα, που έχει καταντήσει την τοκογλυφία "αξιοπρεπές" επάγγελμα, γεμάτο κύρος!
Αλλά και στα θύματα των τοκογλύφων λέει: μη μισείτε, συγχωρείτε, αγαπάτε, ανταποδώστε το κακό με καλό!
Αυτό είναι ο Χριστός... και μας προσφέρει επίσης τα άγια μυστήρια, την προσευχή, τη νηστεία, την εξομολόγηση και όλα τα στοιχεία της χριστιανικής ζωής (που είναι συλλογική ζωή, όχι ατομική), για να οπλιστούμε με την πνευματική πανοπλία που χρειαζόμαστε για να νικήσουμε αυτό τον πόλεμο - και να είναι, μάλιστα, "η ανταμοιβή μας μεγάλη και να είμαστε γιοι του Υψίστου" και πρίγκιπες στη βασιλεία των ουρανών.
Αμήν.

Διαβάστε, παρακαλώ, επίσης:

Κυριακή Β' Λουκά: Δώσε και μην υπολογίζεις ότι θα πάρεις!
Jim Forest, Αγαπώντας τον εχθρό μου - Σκέψεις πάνω στην πιο δύσκολη εντολή
Υπέρ των αμαρτωλών
Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι ευχαριστώ!
Η αμαρτία (χωρίς ηθικισμούς)
Ιστοσελίδα για παιδεραστές και αιμομίκτες!
Ωραία απεικόνιση του "Επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν..." κ.τ.λ., από την παραβολή της Δευτέρας Παρουσίας!
Χριστιανισμός, καπιταλισμός & εξουσία

Ο καπιταλισμός ως θρησκεία και η New Age πνευματικότητα

H δύναμη του πλούσιου και η αξιοπρέπεια του φιλάνθρωπου
Ο Σταυρός, το αξεπέραστο μοντέλο παιδείας
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΜΑΣ - Ο ΑΓΙΟΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ
Κύριε... μήπως είστε ο Χριστός;
Να μην το μάθει κανείς!
Η γριούλα που δίδαξε έναν άγιο καθηγητή Πανεπιστημίου...
Ο άγιος, η αφέντρα και μια δούλα...

Όλοι οι Xριστιανοί είναι καλεσμένοι για συμβασιλείς του Χριστού
Αυτό που δεν γράφει στους τοίχους είναι ότι...
Άθεοι, αναζητητές, άγιοι & ερημίτες
"Θέλω να γίνω χριστιανός"
Νέα Υόρκη: ο Ιάπωνας ζητιάνος που έγινε Ορθόδοξος μοναχός! Από τις αμερικάνικες φυλακές στην Ορθοδοξία - Η συγκλονιστική ιστορία του π. Μωυσή Μπέρυ
Σχέση ανθρώπου και Θεού χτισμένη στο "μη φοβείσθε" του Κυρίου προς τους ανθρώπους!...
Η ομορφιά & η αλήθεια της Ορθοδοξίας μέσα από τα μάτια τριών αλλοθρήσκων...
Μήπως είμαι υποκριτής;
Αυτογνωσία

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018

Το θαύμα του αγίου Γοβδελαά το 1640 στο Ρέθυμνο (& η εικόνα που το πιστοποιεί)...

Η διπλανή αγιογραφία, που απεικονίζει τον άγιο μεγαλομάρτυρα Γοβδελαά τον Πολύαθλο (29 Σεπτεμβρίου), λαμβάνεται από την ιστοσελίδα του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης, όπου συνοδεύεται με το παρακάτω  κείμενο:
Ο άγιος Γοβδελαάς εικονίζεται μέχρι τους μηρούς, με στρατιωτική στολή και στέμμα με φτερά. Με το δεξί χέρι κρατά σταυρό, σύμβολο του μαρτυρίου του. Ο μεγαλομάρτυρας Γοβδελαάς ήταν γιος του βασιλιά της Περσίας Δαβωρίου (310-379) ["Ν": το σωστό: Σαβωρίου - είναι ο αυτοκράτορας Σαπώρ Β΄, για τον οποίο δείτε παρακάτω], με εντολή του οποίου θανατώθηκε επειδή ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό. 
Η εικόνα έγινε, σύμφωνα με επιγραφή της, το 1655, από τον ιερομόναχο, συγγραφέα εκκλησιαστικών λειτουργιών και ύμνων Εμμανουήλ Τζάνε τον επωνομαζόμενο Μπουνιαλή που καταγόταν από το Ρέθυμνο της Κρήτης.
Αφορμή για τη δημιουργία της εικόνας αποτέλεσε η ίαση του Φραγκία, αδερφού του Τζάνε, ο οποίος συνέγραψε επίσης και εξέδωσε θεία λειτουργία του Γοβδελαά, την οποία διακόσμησε με πανομοιότυπο σχέδιο του τιμώμενου αγίου και εξέδωσε στη Βενετία το 1661. Η φορητή εικόνα αποτέλεσε το πρότυπο για σειρά από εικόνες, τοιχογραφίες και χαλκογραφίες. Ο δημιουργός της θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της λεγόμενης Ιταλοκρητικής Σχολής.

Λεπτομέρειες για το γεγονός διαβάζουμε παρακάτω

Στον τρίκλιτο ναό της Κυρίας των Αγγέλων, εκτός από τον Ευαγγελισμό, τιμούνται ακόμη ο Άγ. Ελευθέριος (βόρειο κλίτος), η Αγ. Τριάδα και Άγ. Κωνσταντίνος και Ελένη, αλλά και εξαιτίας ενός θαύματος του 1640 ο Πέρσης Άγιος Γοβδελαάς.
Ο ναός της Παναγίας ήταν ορθόδοξος (όχι ενετικός), σύμφωνα με τον Εμμανουήλ Τζανέ Μπουνιαλή που ήταν ορθόδοξος Χριστιανός (όπως και τα αδέλφια του Μαρίνος, Κωνσταντίνος, Φραγγίας) και έζησαν στο Ρέθυμνο μέχρι το 1646, πριν φύγουν για Κέρκυρα και Βενετία.
Σε ακολουθία του Αγίου Γοβδελαά του Πέρσου που εξέδωσε στη Βενετία το 1661 αναφέρεται: «Όντες λοιπόν εις την δύστυχη πατρίδα, ήγουν εις το Ρέθεμνος, είχομεν και άλλους αδελφούς κατά σάρκα από τους οποίους ένας ονόματι Φραγγίας…», συνεχίζοντας αναφέρει:

Το θαύμα σωτηρίας από τον Άγ. Γοβδελαά

Ο πατέρας Τζάνε (Γιάννης) όταν ο γιος του Φραγγίας αρρώστησε βαριά και οι γιατροί δεν του έδωσαν ελπίδες ζωής πήγε στις 29 Σεπτεμβρίου (ημέρα γιορτής Αγίου Γοβδελαά) πριν το 1646 στο ναό «Κυρίας των Αγγέλων», ζητώντας από τον εφημέριο να ετοιμάσει την ταφή και να διαβάσει το συναξάρι του Αγίου Γοβδελαά, τον οποίο είχε παρακαλέσει τάσσοντας να του κάμει την εικόνα.
Επιστρέφοντας στο σπίτι του, βρήκε τον γιο του να είναι καλά και να του ομολογεί ότι ένας κοκκινοφόρος νέος τον εσκπέπαζε όταν κοιμόταν, τότε όλη η οικογένεια δόξαζε τον Άγιο Γοβδελαά.
«Διά τούτο λοιπόν τη ημέρα ή προς ζωήν ήλθε και ημείς την εικόνα εποιήσαμεν, και την αγίαν εορτήν κατ' έτος δεν οκνούμεν»…
Η πρωτότυπη εικόνα από τον Εμμανουήλ Τζάνε Μπουνιαλή σώζεται και βρίσκεται στον Μητροπολιτικό ναό της Κέρκυρας, όπου είχε καταφύγει ο αγιογράφος ["Ν": μήπως πλέον είναι στη Θεσσαλονίκη, κατά την προηγούμενη ανάρτηση;], ενώ αντίγραφό της από τον αγιογράφο Χαρωνίτη στον ναό Κυρίας των Αγγέλων, γι' αυτό κάθε 29 Σεπτεμβρίου τιμάται στο ναό αυτό.

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γοβδελάας ο Πέρσης και οι συν αυτώ
 
Κανείς δεν περίμενε ότι κάποτε μέσα από το ανάκτορο του βασιλιά των Περσών Σαβωρίου (310-379) η Εκκλησία μας θα είχε τιμημένους τέσσερις άγιους Μάρτυρες, από τους οποίους δύο θα ήταν τα πριγκιπόπουλα Γοβδελαάς και Κασδόα.
Όλα ξεκίνησαν μετά από μια αποκάλυψη: ότι ο Δάδας, ο συγγενής και μυστικοφύλακας του βασιλιά, ήταν χριστιανός. Και ότι από την επαρχιακή διοικητική του θέση, που μόλις είχε αναλάβει, διακήρυσσε άφοβα και απροκάλυπτα τη χριστιανική του πίστη.
Αυτή την προσβολή στην εμπιστοσύνη του ο βασιλιάς Σαβώριος δεν την άντεξε. Γι' αυτό διέταξε τον Αδραμέλεχ, που ήταν ο πρώτος από τούς μεγιστάνες του, να εξοντώσει τον Δάδα. Παρών στον τόπο της συλλήψεως και της ανακρίσεως του Δάδα θα ήταν, εκτός από τον ίδιο τον Αδραμέλεχ, και ο Γοβδελαάς.
 
 Βιογραφία του αγίου, από εδώ

Ο Γοβδελαάς έγινε Χριστιανός
 
Ο Δάδας ομολόγησε επίσημα στο κριτήριο ότι είναι χριστιανός και ότι αρνείται να θυσιάσει στα είδωλα. Γι' αυτό και τον καταδίκασαν σε θάνατο διά πυρός. Λίγο πριν τον ρίξουν στις φλόγες, ο Δάδας έκανε με πίστη το σημείο του Σταυρού. Και αμέσως, θαυματουργικά, εκπήγασε νερό από τις φλόγες που έσβησε τη φωτιά.
Το παράδοξο αυτό θαύμα δημιούργησε έκπληξη στον πρίγκιπα Γοβδελαά. Ζήτησε και αυτός με το σημείο του Σταυρού να σβήσει κάποια άλλη φωτιά. Και το θαύμα έγινε ακριβώς το ίδιο, όπως και στο Δάδα. Ο Γοβδελαάς τότε πίστεψε στον παντοδύναμο Κύριο Ιησού Χριστό και περιφρόνησε με οργή τα είδωλα, που με πάθος λάτρευε.
Η είδηση αυτή δεν άργησε να φθάσει στο βασιλιά Σαβώριο, ο οποίος αγανακτισμένος διέταξε τέσσερις στρατιώτες να δείρουν βάναυσα το παιδί του με αγκαθωτές βέργες. Ο Γοβδελαάς, το πλούσιο πριγκιπόπουλο, δεχόταν με υπομονή και ταπείνωση τους εξευτελισμούς από τον πατέρα του.
Μετά από πενθήμερη φυλάκιση τον οδήγησαν σε νέα, πιο φρικτά μαρτύρια. Αφού τον μαστίγωσαν με βούνευρα, έγδαραν δύο λωρίδες από το δέρμα του, ξεκινώντας από τα πόδια έως το κεφάλι, και τον ενέπαιζαν λέγοντας: «Πού είναι ο Θεός σου να σε βοηθήσει;».
Ο Γοβδελαάς τα δεχόταν όλα με ανεξικακία και σιωπή. Και ο Κύριος ενίσχυε μυστικά τον υποψήφιο Μάρτυρά του. Και του θεράπευσε τα τραύματα με θαυματουργικό τρόπο. Ακολούθησε νέα φυλάκιση με νέα σειρά μαρτυρίων. Του τρύπησαν τα σπλάχνα με πυρακτωμένη σούβλα. Του έσχισαν τις σάρκες με αγκαθωτά ραβδιά και σιδερένια τσιγκέλια. Του ξερίζωσαν τα νύχια και τον έριξαν ξανά στη φυλακή. Και ο Μάρτυρας, γεμάτος χαρά και ανεξικακία, δοξολογούσε τον Θεό, ενώ οι συγκρατούμενοί του όλο και πιο πολύ θαύμαζαν στο πρόσωπο του Γοβδελαά το μεγαλείο της χριστιανικής πίστεως.
Όμως το μίσος του βασιλιά Σαβωρίου προς το παιδί του δεν είχε κορεσθεί από όσα μέχρι τώρα βασανιστήρια του είχε κάνει. Γι' αυτό διέταξε και πάλι να τον μαστιγώσουν σκληρά και να τον βάλουν σε λέβητα με κοχλαστή πίσσα, και ύστερα να τον τοξεύσουν. Ο Μάρτυρας ανθηρός άντεχε και υπέμενε. Εξήλθε ωστόσο και πάλι ακέραιος και άτρωτος με θεία παρέμβαση.

Η αδελφή του Κασδόα Χριστιανή
 
Οι άγιοι Γοβδελαάς και Κασδόα (από εδώ)
Ύστερα από όλα αυτά τα παράδοξα, ο βασιλιάς απέστειλε στον τόπο του μαρτυρίου τη θυγατέρα του Κασδόα για να μεταπείσει τον αδελφό της. Μάταια όμως. Γιατί, όταν η πριγκιποπούλα αντίκρισε τον αδελφό της μέσα σε τέτοια ουράνια γαλήνη και χάρη, με θεραπευμένα τα τραύματά του από τον Κύριο Ιησού, έγινε και αυτή χριστιανή. 
Γι' αυτό και τιμωρήθηκε και η ίδια σκληρά. Μετά από αλλεπάλληλους ραβδισμούς και μαστιγώσεις, μυρωμένη και κοινωνημένη, παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο ως Μάρτυς μέσα στο παλάτι.
 
Μετά από λίγο ήρθε και το ένδοξο τέλος του μεγαλομάρτυρος Γοβδελαά. Ο Κύριος του εκπλήρωσε τη μεγάλη επιθυμία που είχε, πριν πεθάνει να βαπτιστεί. Η παράδοση αναφέρει ότι μικρό σύννεφο στάθηκε πάνω του και τον κατέβρεξε με «ύδωρ και έλαιον», ενώ φωνή ακούστηκε από τον ουρανό: «Τώρα βαπτίστηκες στο όνομα της Αγίας Τριάδος, καρτερόψυχε Γοβδελαά». Κατόπιν, κεντούμενος από αιχμηρά καλάμια, παρέδωσε την ψυχή του στον Πλάστη και Κύριό του.
Τον γενναιότατο Δάδα, που ήταν ο αίτιος των ένδοξων μεταστροφών στο χριστιανισμό των δύο βασιλοπαίδων, τιμώρησαν οι εχθροί με φρικτό θάνατο, κατακόπτοντας «μεληδόν» το τίμιο σώμα του.
Στις 29 Σεπτεμβρίου, εκτός από τον Γοβδελαά και την αδελφή του Κασδόα, η Αγία μας 'Εκκλησία συνεορτάζει τον Δάδα, καθώς και τον Κασδόο, που ήταν και αυτός συγγενής του αυτοκράτορα και τον οποίο, επειδή έγινε χριστιανός, τον τραυμάτισαν θανάσιμα οι δήμιοι με ξύλινα ξίφη.
Το αγνό αίμα των τεσσάρων αυτών Περσών Μαρτύρων πότισε το δένδρο της Εκκλησίας. Και το παράδοξο ήταν ότι η βασίλισσα των Περσών κήδεψε με δόξες και τιμές τα λαμπρά τους σώματα.
Ας δοξάσουμε τον Κύριο, γιατί έχει πλουτίσει τον ουρανό με τέτοιους και τόσους λαμπρούς Μάρτυρες. Είθε με τις πρεσβείες τους να αναδεικνυόμαστε μιμητές στην «άχρι θανάτου» αγάπη τους για τον Κύριο Ιησού Χριστό.

"Ν": Ας έχουμε τις πρεσβείες όλων των αγίων και ενδόξων μαρτύρων της Εκκλησίας μας, πολλοί από τις οποίους ήταν νέοι και νέες, στην ηλικία των παιδιών μας, που προτίμησαν βασανιστήρια και θάνατο από το να αρνηθούν το Χριστό έστω και με τα λόγια. Αν μας λέει κάτι αυτό, αδελφοί... Ευχαριστώ.
 
Δείτε επίσης:

Άγιοι στην έξοδο του Σεπτέμβρη...
Οι ορθόδοξοι χριστιανοί άγιοι της Περσίας
Άγιοι στις 29 & 30 Σεπτεμβρίου
 
Η παρεξηγημένη αγιότητα
Το ορθόδοξο χριστιανικό αίσθημα για τους διωγμούς των χριστιανών από τους Ισλαμιστές
Το μυστικό των Παρθενομαρτύρων 

Μερικοί νεομάρτυρες (επίκαιροι όσο ποτέ;), μεταξύ των οποίων και έφηβοι!...
Δήμιοι & βασανιστές που αγίασαν κοντά στους μάρτυρες
Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...
Αυτογνωσία

Έκθεση Αφρικανικής Τέχνης από την Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής


Αγιογραφία αιθιοπικής τεχνοτροπίας σε δέρμα γίδας

Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής

Η Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής, από το έτος 1963 που ιδρύθηκε, αγκαλιάζει με στοργή τους λαούς της Αφρικής με την παροχή πνευματικής και ανθρωπιστικής βοήθειας. Ο αείμνηστος ιδρυτής και μεγάλος ευεργέτης Παναγιώτης Παπαδημητρακόπουλος με ζήλο και μακροχρόνια προσπάθεια συνέλεξε πολύτιμα είδη από συνεργούς ιεραποστόλους, που τα είχαν λάβει από ιθαγενείς χάριν δώρου.
Με περισσή συγκίνηση, η Αδελφότητά μας εκθέτει για πρώτη φορά στο κοινό τα είδη αυτά που συλλέχτηκαν από τους πρωτοπόρους ιεραποστόλους π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο, π. Αθανάσιο Ανθίδη, π. Χαρίτωνα Πνευματικάκι, Πατριάρχη Πέτρο Ζ΄, Επίσκοπο Νεκτάριο Κελλή, π. Κοσμά Γρηγοριάτη και μάμα Σταυρίτσα Ζαχαρίου. Οι προαναφερόμενοι ανέτειλαν το ανέσπερο φως της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης στις ψυχές των αδελφών μας λαών, στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ο νους ταξιδεύει στο παρελθόν… Προσεγγίζει την καθημερινή ζωή των Αφρικανών με τη μορφή έργων τέχνης αλλά και χειρωνακτικών εργαλείων, που χρησιμοποιούνταν στο κυνήγι και σε άλλες βιοτικές ανάγκες στις αχυροκαλύβες τους στη ζούγκλα. Η αισθητική απεικόνιση των έργων δείχνει ότι το βέλος της διάνοιάς τους στοχεύει στην αναζήτηση του ωραίου καλλιτεχνικού, αγγίζοντας την τελειότητα.
Για προγραμματισμό επισκέψεων και ξεναγήσεων, συμπληρώστε τη φόρμα που θα βρείτε εδώ.

Εγκαίνια έκθεσης Αφρικανικής τέχνης από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο Β΄



Το βίντεο από εδώ.
Περισσότερα ιεραποστολικά βίντεο εδώ.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018

Το "ουδετερόθρησκο" σχολείο, η Ευρώπη & ο σύγχρονος κόσμος...



Διαβάζουμε σε αυτό το ρεπορτάζ:
Ο Σταύρος Θεοδωράκης σημείωσε ότι το ουδετερόθρησκο σχολείο δεν είναι παραχώρηση στους μουσουλμάνους, αλλά είναι η εξέλιξη, η Ευρώπη και ο σεβασμός στα σύγχρονα δικαιώματα του ανθρώπου. Υποστήριξε ότι στη χώρα μας τις αποφάσεις δεν τις καθορίζει η πολιτεία, λαμβάνοντας υπόψη τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, τα νέα δικαιώματα και τις συζητήσεις που γίνονται στον σύγχρονο κόσμο, αλλά οι αποφάσεις λαμβάνονται μετά από παζάρια με την εκκλησιαστική ιεραρχία.
«Η ιεραρχία της εκκλησίας είναι αυτή που καθορίζει το αν θα αλλάξουν ή δεν θα αλλάξουν τα θρησκευτικά βιβλία και σε ποιο βαθμό θα υπάρξουν παραχωρήσεις. Μέχρι σήμερα, με μικρές διαφορές ως προς την ένταση, οι κυβερνήσεις επέλεξαν τη συναλλαγή και τη στασιμότητα, απέναντι στην αναθεώρηση και την πρόοδο», είπε.
Κι όμως, θα περίμενα από έναν, κατά τεκμήριο, μορφωμένο και σοβαρό άνθρωπο, που έχει φανεί στο δημοσιογραφικό του παρελθόν να σέβεται την Εκκλησία και όσα αυτή μεταφέρει μέσα στους αιώνες, να αντιλαμβάνεται ότι στην Ευρώπη και στο "σύγχρονο κόσμο", που επικαλείται, δεν υπάρχει καμιά εξέλιξη και κανείς σεβασμός στα δικαιώματα του ανθρώπου, "σύγχρονα" (;) ή διαχρονικά. Υπάρχει μόνο η δικτατορία των πολυεθνικών, που υλοποιείται μεταξύ άλλων και με τους πολιτικούς μαριονέτες τους. Η δικτατορία των πολυεθνικών, που έχει βυθίσει στο χάος και στην εξάρτηση (από τα iphone, τις σελίδες κοινωνικές δικτύωσης, τα πρότυπα συμπεριφοράς, αλλά και ουσίες) ΟΛΟΚΛΗΡΗ τη νέα γενιά!!!
Ε λοιπόν όχι, αδελφέ μου Σταύρο, κανένα "ουδετερόθρησκο" (δηλ. άθρησκο) σχολείο δεν θα υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και τα δικαιώματα των ανθρώπων και των λαών. Αυτό θα μπορούσε να το κάνει μόνο ένα ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ σχολείο, που θα καλλιεργεί το φρόνημα ορθόδοξων χριστιανών εφήβων, νέων, και στη συνέχεια ενηλίκων ανθρώπων με κριτική σκέψη (που παρά τις φλυαρίες μερικών ιδεολογικά προκατειλημμένων, είναι βασικό χαρακτηριστικό της Ορθοδοξίας, αλλά ΟΧΙ του σύγχρονου εξαρτημένου και τηλεκατευθυνόμενου ανθρώπου), αγάπη, γενναιότητα και στόχους που ξεκινούν από εδώ και προεκτείνονται στην αιωνιότητα.
Για το ότι η Ορθοδοξία είναι η αλήθεια του Θεού που έγινε άνθρωπος και των ανθρώπων που γίνονται θεοί εν Χριστώ, εδώ.

Παρακαλώ, χρειαζόμαστε ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ, όχι ρομποτάκια των πολυεθνικών!
Βλέπουμε πολύ καθαρά πού πηγαίνει η "ουδετερόθρησκη" (αν και γεμάτη μαύρη μαγεία, ινδουισμό, ειδωλολατρία, σατανισμό κ.λ.π.) σύγχρονη κοινωνία - πού την πηγαίνουν εκείνοι που έχουν την εξουσία: ολοένα και περισσότερο μετατρέπεται σε κόλαση!
Η Ορθοδοξία είναι η βάρκα μας, η κιβωτός μας. Γύρω λυσσομανούν τα κύματα, αρπάζουν εμάς και τα παιδιά μας και τα βουλιάζουν στο βυθό. Αυτό θέλεις, Σταύρο, αυτό θέλεις, κ. Υπουργέ και κάθε Υπουργέ Παιδείας; Αν είστε κι εσείς αχυράνθρωποι του συστήματος, απλά πείτε το να ξέρουμε.
Αυτά και συγγνώμη που πήρα λίγο ανάποδες, αλλά καμιά φορά συμβαίνει κι αυτό.
Ας είμαστε όλοι συγχωρημένοι, όπως μας διδάσκουν ο Χριστός μας και οι άγιοί μας και όχι κανένα "ουδετερόθρησκο" συστημικό κατασκεύασμα...
Τα ίδια έχω να πω και στο "Ρουβίκωνα", που εισέβαλε σε μια εκκλησία φωνάζοντας κατά την ώρα της θείας λειτουργίας (μόνο ο Χριστός δεν αξίζει σεβασμό, προφανώς, κατά τους διάφορους δήθεν "αντιεξουσιαστές", είναι γνωστό αυτό) και μετά έγραψε: "Κανένας άνθρωπος δεν είναι σκουπίδι ούτε “ποίμνιο”".
Μα ποίμνιο, ευλογημένοι, λεγόμαστε επειδή τα πρόβατα είναι ειρηνικά ζώα και όχι άγρια, και επειδή ο Ποιμένας μας (ο Χριστός) είναι και αμνός, που πρόσφερε τη ζωή Του για να ζήσει ο κόσμος! Οι χριστιανοί έρχονται "ως πρόβατα εν μέσω λύκων", όχι σαν λύκοι αιμοβόροι, είπε ο Χριστός. Δεν καταλαβαίνετε ούτε αυτά τα απλά, αλλά τόσο βαθιά, νοήματα;
Φυσικά, καμιά φορά υποκύπτουμε στις αδυναμίες μας και γινόμαστε "λυκοειδείς" όπως οι έξω, γιατί είμαστε άνθρωποι, προχωράμε σ' ένα δρόμο, δεν έχουμε φτάσει στο τέρμα του δρόμου - αυτό το τέρμα, που μας καλεί και καλεί κι εσάς και όλο τον κόσμο... Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ονομαζόμαστε ποίμνιο επειδή δήθεν είμαστε άβουλοι και κατευθυνόμενοι (εσείς;).
Όταν εσείς συμπεριφέρεστε ως λύκοι, οι άνθρωποι μέσα στην εκκλησία είναι ποίμνιο, γι' αυτό δεν σαν έσπασαν στο ξύλο και δεν σας πέταξαν έξω! Ούτε αυτό το καταλαβαίνετε; Τότε πηγαίνετε στο γήπεδο να κάνετε τους λεβέντες, όπου δεν υπάρχουν "πρόβατα", αλλά θηρία ανήμερα (ουδετερόθρησκα, σαφώς), και ίσως καταλάβετε όχι μόνο το νόημα του "ποιμνίου", όταν χρησιμοποιείται ο όρος στην Εκκλησία, αλλά και τη διαφορά του καλού (που προσεύχεται για σένα, ενώ του φέρεσαι χυδαία και βίαια) και του κακού (που θα σε τσακίσει χωρίς δεύτερη κουβέντα)...
Ευχαριστώ.

Και, αν θέλετε:

Εφηβεία και αναζήτηση του Θεού
Γιατί πολλά παιδιά και έφηβοι παρουσιάζουν αυτοκτονική συμπεριφορά;
Γιατί να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός;
Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;
Άντε και πίστεψα – Τώρα τι κάνουμε;
Αυτογνωσία
Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...
Το σύνδρομο της Κόλασης
Είσαι ο άνθρωπός μου;


Ο πολιτισμός της νεκροκεφαλής
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!
Σεξ στην εφηβεία
Αναρχία και (αιώνια) ζωή


Μεγάλη Σαρακοστή, αρχαία ελληνική γραμματεία και Ελληνική Παιδεία 
Τι μας αφορά πιο πολύ; Η Άλωση της Βαστίλης ή της Κωνσταντινούπολης;
Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου (π. Γεωργίου Καψάνη)
Αυτογνωσία
Η αρμονία των πλασμάτων & η κληρονομιά του γέροντα Παΐσιου 
Το χριστιανικό κράτος


Φιλόσοφοι και αρχαία θρησκεία
Αρχαία φιλοσοφία και χριστιανισμός
Η συνάντηση του Ελληνισμού με το Χριστιανισμό (σειρά: Δεν είσαι μόνος)
Ένθεοι περίπατοι στην Ομήρου Οδύσσεια 
Για την αρχή της σχολικής χρονιάς...
Ο άγιος των Εξαρχείων, που δεν είχε ούτε για νοίκι...
Αντιεξουσιαστές και Μεγάλη Παρασκευή!...  

Διάλογος του Μητροπολίτη Κορέας Αμβρόσιου με Προτεστάντες πάστορες


ΟΟΔΕ
Για την καταγραφή: Α. Δ. Κοντογιαννακοπούλου

1η ΕΡΩΤΗΣΗ: Συμφωνείτε με την θεωρία τών ΡΚαθολικών περί τού Πέτρου και τής “πέτρας”, με την οποία δικαιολογούν το πρωτείο τού Πάπα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ασφαλώς όχι. Για μάς τους Ορθοδόξους τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα. Οι Μαθητές, με κεφαλή τους τον Χριστό, ήσαν μεταξύ τους ίσοι και κανένας ποτέ δεν διανοήθηκε να προβάλει τον εαυτό του ως πρώτο και μοναδικό εκπρόσωπο τού Χριστού στην γη. Το συνοδικό σύστημα, το οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία ακολουθεί στο διάβα τών αιώνων με θρησκευτική ευλάβεια έχει ως πρότυπό του την δωδεκάριθμη ομάδα τών Μαθητών τού Χριστού και εν συνεχεία την Αποστολική Σύνοδο τών Ιεροσολύμων (περί το 49 μ.χ.). Ο συνοδικός θεσμός διατήρησε τον θεμελιώδη χαρακτήρα τής Ορθόδοξης Εκκλησίας ως κοινωνίας προσώπων και την προφύλαξε από την απολυταρχία και την αναρχία τής ρωμαιοκαθολικής και τής προτεσταντικής Δύσης αντιστοίχως.
Βεβαίως η ισότητα τών Μαθητών ή τών Επισκόπων – μελών μιας συνόδου μεταξύ τους δεν σήμαινε αναρχία. Η έννοια τού πρώτου, βασισμένη στην αρχή τού «πρώτος μεταξύ ίσων», ήταν σε ισχύ από την αρχαία Εκκλησία. Οι Επίσκοποι τών πέντε μεγάλων εκκλησιαστικών δικαιοδοσιών Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων (Πενταρχία) κατείχαν την θέση τού πρώτου στην διοίκηση τής περιοχής τους, αλλά ήσαν μεταξύ τους ίσοι. Ο θεσμός τής Πενταρχίας τών πατριαρχών αναγνωριζόταν ήδη από την Δ´ Οικουμενική Σύνοδο (451) ως η ανώτατη διοικητική αρχή στην Εκκλησία. 
Πρωτείο εξουσίας, όπως το αντιλαμβάνονται οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν είχε ποτέ κανένας. Στον επίσκοπο Ρώμης όλοι αναγνώριζαν πρωτείο τιμής και όχι εξουσίας. Κανένας δεν τον ανεγνώριζε ως τον μοναδικό, δήθεν, διάδοχο τού Πέτρου, που είχε, τάχα, το δικαίωμα τής απόλυτης αρχηγίας και κυριαρχίας σ' ολόκληρη την ανά την οικουμένη χριστιανική Εκκλησία. 
Τα λόγια τού Χριστού «συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Μτ. 16:18) σημαίνουν ότι ο Χριστός θα οικοδομήσει την Εκκλησία Του όχι στο πρόσωπο τού Πέτρου, αλλά στην ξεκάθαρη ομολογία του: «συ ει ο Χριστός ο Υιός τού Θεού τού ζώντος» (16:16), που έκανε ο Πέτρος ως απάντηση στην ερώτηση τού Χριστού προς τους Μαθητές: «υμείς δε τίνα με λέγετε είναι;» (16:15) Ο Χριστός δεν κατέστησε τον Πέτρο ποιμένα τών άλλων Αποστόλων. Γι' αυτό ο Πέτρος ονομάζει τον εαυτό του «συμπρεσβύτερον» (1 Πέτρ. 5:1), γιατί αναγνωρίζει τους υπόλοιπους Αποστόλους ισότιμους, με τον Χριστό ως τον μόνον «αρχιποιμένα» τους. (1 Πετρ. 5:4)
 
2η ΕΡΩΤΗΣΗ: Ως γνωστόν, οι ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι προσπαθούν να στηρίξουν το πρωτείο τού Πάπα και στην συνομιλία τού Αναστάντος Κυρίου με τον Πέτρο. Τι απάντηση δίνετε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Πράγματι οι Ρωμαιοκαθολικοί υποστηρίζουν ότι ο Χριστός, στην σχετική συνομιλία Του με τον Πέτρο (Ιω. 21:15-17) τον κατέστησε ποιμένα τών προβάτων του. Έτσι συμπεραίνουν λανθασμένα ότι ο επίσκοπος Ρώμης, ως διάδοχος τού Πέτρου έχει το αποκλειστικό δικαίωμα τού πρωτείου εξουσίας. Είναι γνωστόν, όμως, ότι ο Πέτρος, πριν από την Ρώμη έκανε ποιμαντικό έργο στα Ιεροσόλυμα. 
Εκεί, καθώς γνωρίζουμε από το βιβλίο τών Πράξεων κήρυξε μετά παρρησίας τον λόγο τού Θεού αμέσως μετά την Πεντηκοστή (Πρ.2:14-36), και δεν σταμάτησε το κηρυκτικό του έργο ακόμη και όταν τον φυλάκισαν μαζί με τους άλλους Αποστόλους λέγοντας στο συνέδριο τών Ιουδαίων το: «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις». (Πρ. 5:29) 
Παρ όλα αυτά ο επίσκοπος τής Ιερουσαλήμ ποτέ δεν τόλμησε να διεκδικήσει πρωτείο εξουσίας, λόγω τής «συγγένειάς» του με τον Πέτρο, όπως το κάνει ο Πάπας. Το ίδιο ισχύει και για τον επίσκοπο τής Αντιόχειας, στην οποία έδρασε επίσης ο Πέτρος και εθεωρείτο, κατά την αρχαιότητα, πρώτος επίσκοπός της.
 
3η ΕΡΩΤΗΣΗ: Νομίζετε ότι η ισότητα έχει σχέση με την ενότητα τής Εκκλησίας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βεβαιότατα. Η ενότητα τής Εκκλησίας τής πρώτης χιλιετίας διαφυλάχτηκε με την πεποίθηση ότι οι Επίσκοποι, όπως οι Μαθητές τού Χριστού, ήσαν μεταξύ τους ίσοι. Αλλά δυστυχώς ο επίσκοπος τής Ρώμης με την παράλογη αξίωσή του περί τού πρωτείου εξουσίας προκάλεσε το ολέθριο Μεγάλο Σχίσμα (1054) και έγινε η αιτία τής διαιρέσεως τού χριστιανικού κόσμου μέχρι σήμερα. Γιατί όταν ο Πάπας αποκόπηκε από τις τέσσερες άλλες μεγάλες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες και έμεινε απομονωμένος άρχισε, όπως ήταν φυσικό, τον κατήφορο τών δογματικών παρεκκλίσεων από την ορθή πίστη τής Αρχαίας Εκκλησίας. Και ως γνωστόν αυτό είχε ως αποτέλεσμα την γέννηση τής θρησκευτικής Μεταρρύθμισης τού 16ου αι. 
Έτσι, δυστυχώς, ο Λούθηρος, ο Καλβίνος και οι άλλοι πρωτεργάτες τού Προτεσταντισμού, ενώ δικαιολογημένα διαμαρτυρήθηκαν για τις παρεκτροπές και τα σκάνδαλα τής Εκκλησίας τής Ρώμης, κατέφυγαν στο άλλο άκρο καταργώντας την Παράδοση, τον Κλήρο, τα Μυστήρια κ.λπ. Σήμερα, ύστερα από πεντακόσια χρόνια, αντικρύζουμε το θλιβερό φαινόμενο σχεδόν κάθε κήρυκας να δίνει την δική του ερμηνεία στην Αγία Γραφή και κάθε φιλόδοξος ποιμένας να ιδρύει την δική του εκκλησία. Οι πολλές χιλιάδες τών προτεσταντικών Ομολογιών, που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο, είναι η απόδειξη τών ανωτέρω. Ο Λούθηρος ζητούσε την Μεταρρύθμιση τής Εκκλησίας, σήμερα όμως γινόμαστε μάρτυρες, κυρίως στην Ασία, στην Αφρική και στην Λατινική Αμερική, τού κατακερματισμού τής Εκκλησίας χωρίς βάσεις εκκλησιολογικές. Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να αναφέρω το εξής παράδειγμα:
Στην περιοχή τού Καθεδρικού Ναού τής Ορθόδοξης Μητρόπολης Κορέας, στο Aheong-dong, σε απόσταση 20-30 μέτρων περιμετρικά τού Ναού μας υπάρχουν τρεις προτεσταντικές Εκκλησίες διαφορετικής ομολογιακής κατεύθυνσης. Το ερώτημα είναι εύλογο: Γιατί υπάρχουν αυτές οι τρεις διαφορετικές εκκλησίες στον ίδιο χώρο; Σε τι διαφέρουν δογματικώς μεταξύ τους, ώστε να τους εμποδίζει να ενωθούν σε μία εκκλησία και να επικοινωνούν η μία με την άλλη; Θα σάς ήμουν ευγνώμων εάν μού δίνατε μια πειστική απάντηση. (Ουδέν σχόλιον απ' το ακροατήριο, παρά μόνον συγκαταβατικά χαμόγελα αμηχανίας!)
 
4η ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί υπάρχει στους ορθόδοξους ναούς το ιερό βήμα, το οποίο μάλιστα είναι κλεισμένο με το τέμπλο και γι αυτό δεν βλέπουν οι λαϊκοί τι κάνουν οι ιερείς μέσα σ' αυτό; Αυτό δεν είναι διάκριση μεταξύ Κλήρου και Λαού; Μπορεί να αλλάξει αυτή η παράδοσή σας;
 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Κατ αρχήν πρέπει να τονίσουμε ότι ο ναός στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι απλά και μόνον ένας ευκτήριος οίκος, ένας τόπος συνάθροισης τών πιστών, αλλά είναι τόπος άγιος και ιερός. Ο κάθε ναός εγκαινιάζεται με ειδική Ακολουθία και στο εξής είναι τόπος αποκλειστικά αφιερωμένος στον Θεό και στην Λατρεία Του. Μ' άλλα λόγια δεν είναι μια αίθουσα κηρύγματος, η οποία, εάν για τον ένα ή τον άλλο λόγο σε κάποια στιγμή δεν μάς εξυπηρετεί, είναι δυνατόν να αντικατασταθεί με μια νέα και η παλιά να μετατραπεί σε καφενείο, εστιατόριο ή ό,τι δήποτε άλλο.
Ο ορθόδοξος ναός είναι η ορατή κατοικία τού Θεού. Είναι ο επίγειος ουρανός στον οποίο ο επουράνιος Θεός ενοικεί και εμπεριπατεί. (πρβλ. 2 Κορ. 6:16) Υπενθυμίζω ότι στην Παλαιά Διαθήκη (Εξ. 25 κ.εξ.) ο ίδιος ο Θεός έδωσε εντυπωσιακές λεπτομερειακές παραγγελίες για το πώς έπρεπε οι Ισραηλίτες να κατασκευάσουν την Σκηνή τού Μαρτυρίου.
Ο Ναός έχει αναγωγικό χαρακτήρα. Γι' αυτό συμβολικά συνήθως ανεβαίνουμε σκαλοπάτια για να εισέλθουμε, αφήνοντας πίσω μας τις κοσμικές μέριμνες και εισερχόμενοι στον πνευματικό κόσμο τής Βασιλείας τού Θεού. «Εν τω ναώ εστώτες τής δόξης Σου, Κύριε, εν Ουρανώ εστάναι νομίζομεν» ψάλλουμε σε έναν ωραίο ύμνο τής Εκκλησίας μας. Και η διαίρεσή του επίσης σε Πρόναο, Κυρίως Ναό και Ιερό Βήμα έχει αναγωγικό συμβολισμό. Ο ένας χώρος μάς οδηγεί κλιμακωτά στον άλλο φθάνοντας στο υψηλότερο σημείο τού ναού στο Ιερό Βήμα, δηλαδή στα Άγια τών Αγίων. Εκεί βρίσκεται το άγιο Θυσιαστήριο, που συμβολίζει το υπερουράνιο Θυσιαστήριο, πάνω στο οποίο είναι τοποθετημένα αφ' ενός μεν το Άγιο Αρτοφόριο με το Σώμα και το Αίμα τού Χριστού και αφ' ετέρου το ιερό Ευαγγέλιο στο κέντρο, για να μάς τονίζουν και τα δύο με ορατό τρόπο την δογματική αλήθεια ότι ο Χριστός και ο Λόγος Του είναι το παν, είναι το κέντρο τής ζωής μας.
Το Ιερό Βήμα έχει τις ρίζες του στα Άγια τών Αγίων τής Σκηνής τού Μαρτυρίου στην έρημο τού Σινά και αργότερα τού Ναού τού Σολομώντος στα Ιεροσόλυμα. Δεν είναι νεώτερη δική μας εφεύρεση. Το τέμπλο διακρίνει τον Κυρίως Ναό από το Ιερό Βήμα, όπως χώριζε το «καταπέτασμα» στον Ναό τού Σολομώντος τα Άγια, που εισέρχονταν μόνον ο Λαός και οι Ιερείς, από τα Άγια τών Αγίων, που εισήρχετο κατά την εορτή τού Εξιλασμού «άπαξ τού ενιαυτού μόνος ο Αρχιερεύς» κατ εντολή τού Θεού. (Λευτ. 16:34, Εβ.9:7) Το τέμπλο μάς βοηθά να καταλαβαίνουμε Κλήρος και Λαός την ιδιαίτερη ιερότητα τού χώρου. Γι' αυτό και το φρουρούν οι αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ που βρίσκονται στην νότια και βόρεια πύλη του. Στην αρχαία Εκκλησία αρχικά η διάκριση τού Κυρίως Ναού από το Ιερό Βήμα γινόταν με κουρτίνα ή το επιστύλιο και εν συνεχεία με το τέμπλο, που ήταν μαρμάρινο, ξύλινο ή σιδερένιο χαμηλό κιγκλίδωμα. Το ψηλό τέμπλο είναι πολύ μεταγενέστερο. 
Παρ όλα αυτά όμως με την μία ή την άλλη μορφή του το τέμπλο μάς προστατεύει από την αποϊεροποίηση τού χώρου. Θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με τον θώρακα στο ανθρώπινο σώμα, που προστατεύει την καρδιά από τα βέβηλα ή απρόσεκτα χέρια. Η «καρδιά» τού Ιερού Ναού είναι το Άγιο Θυσιαστήριο. Γι αυτό δεν είναι δυνατόν στον καθένα να έχει πρόσβαση σ' αυτό. Παρά μόνον οι λειτουργοί για το τελετουργικό μέρος τής Λατρείας. Η απαίτηση να τα βλέπουμε όλα και να τα κατανοούμε όλα είναι απόρροια σχολαστικής νοοτροπίας. 
Ας μη ξεχνάμε ότι ο Θεός παρουσιάστηκε στον Μωϋσή στον «γνόφο» (Εξ.20:21) και ο Χριστός αποκάλυψε τις μεγάλες αλήθειες τής πίστεώς μας «εν παραβολαίς… και χωρίς παραβολής ουδέν ελάλει» (Μτ.13:34). Ο Θεός αποκαλύπτεται όχι στους περίεργους αλλά στους «πτωχούς τω πνεύματι» και στους «καθαρούς τη καρδία» (Μτ.5:3 και 8), που σαν τον Τελώνη δεν νιώθουν άξιοι να κυττάζουν τον ουρανό αλλά με το πρόσωπό τους σκυμμένο στη γη επαναλαμβάνουν το «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». (Λκ.18:13)
Απαντώντας με δύο λόγια στο ερώτημα θα έλεγα ότι το τέμπλο δεν νοείται «σαν χώρισμα, αλλά σαν σχήμα ενότητας ανάμεσα στα δύο μέρη τού ναού». (Λ. Ουσπένσκυ) Ο Χριστός στο κέντρο και δεξιά και αριστερά Του η Θεοτόκος, ο Βαπτιστής, οι Άγγελοι, οι Απόστολοι, οι Άγιοι σε στάση δεήσεως (προσευχής) επικοινωνούν με την επί γης στρατευομένη Εκκλησία. Οι πιστοί ατενίζοντας τα πρόσωπα τών εικόνων τού τέμπλου κατά την ώρα τής Λατρείας έχουν ορατή επικοινωνία με την θριαμβεύουσα Εκκλησία και ενώνονται με τον Χριστό δια τής συμμετοχής τους στο Δείπνο τής Βασιλείας.
 
5η ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποια είναι η προτεραιότητα τής πνευματικής ζωής σύμφωνα με την διδασκαλία τής Εκκλησίας σας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Ο αγιασμός ημών». (1 Θεσ.4:3) Ο ίδιος ο Θεός μάς το είπε: «Άγιοι γίνεσθε ότι εγώ άγιος ειμί». (Λευϊτ. 20:7,26 και 1 Πετρ. 1:16). Η αγιότητα, λοιπόν, είναι ο μοναδικός προορισμός μας. Η αγιότητα είναι ο σκοπός τής Εκκλησίας άνευ τού οποίου δεν έχει λόγο υπάρξεως. Αλλά τι σημαίνει αγιότητα; Αγιότητα σημαίνει να αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα και να ενωθούμε με τον Θεό. Να γίνουμε θεοί κατά χάριν. Αυτό σημαίνει ο θεολογικός όρος «θέωσις», κατά τους Πατέρες τής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Θεός μάς έπλασε «κατ εικόνα» και «καθ όμοιωσιν» δική Του για να ζούμε αιώνια μαζί Του. Αυτό που χάσαμε μετά την πτώση, το ξανακερδίζουμε εάν θέλουμε ζώντας «εν Χριστώ». Ο Χριστός ήρθε όχι για να μάς κάνει «καλούς» ανθρώπους, αλλά «αγίους». “Αυτός γαρ (ο τού Θεού Λόγος) ενηνθρώπησεν ίνα ημείς θεοποιηθώμεν” (Μ. Αθανασίου, Περί Ενανθρωπήσεως 54, ΒΕΠ 30:119). Ήρθε να μάς θεώσει, να μάς εξαγιάσει ψυχοσωματικά και να μάς χαρίσει αιώνια ζωή.
Στο έργο τού αγιασμού μας αλάνθαστοι οδηγοί μας είναι όλοι οι Άγιοι. Δηλαδή οι άγιοι Απόστολοι, οι άγιοι Μάρτυρες, οι Αποστολικοί Πατέρες, οι Όσιοι, οι άγιοι Πατέρες και η μακρά αλυσίδα όλων «τών αγίων, ως φίλων τού Θεού» (Ιω. Δαμασκηνού, PG 94, 1252) από τον πρώτο αιώνα μέχρι την εποχή μας.
Όπως όταν θέλεις να ανέβεις σε μια βουνοκορφή χρειάζεσαι έναν οδηγό για να μη χάσεις τον δρόμο, έτσι στον δρόμο προς την Βασιλεία τού Θεού οι Άγιοι είναι οι οδοδείκτες μας. Ο κάθε Άγιος με την διδασκαλία και την ζωή του μάς επαναλαμβάνει τα λόγια τού αποστόλου Παύλου: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού». (1 Κορ.11:1)
Γι αυτό τον λόγο το κήρυγμά μας πρέπει να είναι πάντοτε σωτηριολογικό.
 
6η  ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς βλέπετε την κορεατική κοινωνία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το γεγονός ότι η Κορέα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο σε αυτοκτονίες είναι λίαν αποκαλυπτικό τής βαθειάς κρίσης που διέρχεται η κορεατική κοινωνία. Βλέποντας το θέμα με διάθεση όχι κριτικής αλλά αυτοκριτικής καταθέτω ταπεινά το συμπέρασμά μου ότι ως Χριστιανοί έχουμε αποτύχει. Καυχόμαστε ότι ο Χριστιανισμός έχει εξαπλωθεί πολύ τα τελευταία εκατό χρόνια στην Κορέα. Αλλά φαίνεται, δυστυχώς, ότι το πνεύμα τού Χριστού δεν έχει επηρεάσει ακόμη ουσιαστικά τους ανθρώπους. Γιατί εάν οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει ότι η ζωή είναι πολύτιμο αγαθό τού Θεού και ότι ο οποιοσδήποτε τρόπος αφαίρεσής της είναι μεγάλη αμαρτία, τότε η πνευματικότητά μας βρίσκεται στο ναδίρ.
Και με στενοχωρεί πολύ, συγνώμη που θα το πω, ότι το NCCK και άλλοι χριστιανικοί φορείς δεν αντιδρούν όσο θα έπρεπε. Νομίζω ότι ήταν πολύ αποτελεσματικό να κάνουμε όλοι μαζί μια μεγάλη εκστρατεία ενημερώσεως τής κοινωνίας κατά τών αυτοκτονιών. Να ομολογήσουμε ξεκάθαρα την διαφωνία μας προς όλους όσοι πιστεύουν ότι η αυτοκτονία είναι σε πολλές περιπτώσεις «ηρωική πράξη» ή μια «καλή λύση» και να διακηρύξουμε την πίστη μας στην ιερότητα τού ανθρωπίνου σώματος, που πηγάζει από την πίστη μας στην Ανάσταση τού Χριστού.
 
7η ΕΡΩΤΗΣΗ: Μιλήστε μας για την γιορτή τής Αναστάσεως τού Χριστού στην Ορθόδοξη Εκκλησία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που λέγεται και είναι «Εκκλησία τής Αναστάσεως» δίνουμε μεγάλη έμφαση στην Ανάσταση τού Χριστού. Αυτό φαίνεται από την μακρά περίοδο προετοιμασίας πριν το Πάσχα, τις μεγάλες και υψίστου κάλλους και θεολογίας Ακολουθίες τής Μ. Εβδομάδος και τις σαράντα μέρες τού εορτασμού τού Πάσχα.
Γνωρίζετε καλύτερα από μένα ότι η Κυριακή τού Πάσχα στις εκκλησίες σας είναι σχεδόν μια συνηθισμένη Κυριακή, χωρίς ιδιαίτερο τελετουργικό. Ενώ τα Χριστούγεννα γίνεται τόσος πολύς θόρυβος με τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα στολίδια, τα πολύχρωμα φώτα στους δρόμους, τα κάλαντα και την ανταλλαγή ευχών Merry Christmas από Χριστιανούς και μη, το Πάσχα έρχεται και φεύγει χωρίς να γίνεται σε πολλούς αντιληπτό.
Και στην Ορθόδοξη Εκκλησία βεβαίως δίνουμε μεγάλη σημασία στην εορτή τών Χριστουγέννων, γιατί είναι η «μητρόπολις τών εορτών», όπως χαρακτηριστικά λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Αλλά «ει Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών… ματαία η πίστις υμών». (1 Κορ.15:14, 17) Η πίστη μας είναι θεμελιωμένη στην Ανάσταση τού Χριστού. Και από την Ανάσταση τού Χριστού ως κέντρο και αφετηρία οικοδομείται όλη η ζωή μας. Εάν πιστεύουμε στην Ανάσταση τού Χριστού, τότε πιστεύουμε και στην ανάσταση τών νεκρών. Τότε ο σεβασμός και η προστασία τής επίγειας ζωής μας είναι το σκαλοπάτι για την απόκτηση τής αιώνιας ζωής.
 
8η ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί εσείς οι Ορθόδοξοι επιμένετε τόσο πολύ στο θέμα τών εικόνων; Τι ρόλο παίζουν οι εικόνες στο θέμα τής σωτηρίας μας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όπως είπαμε στην πρώτη ερώτηση ο Ορθόδοξος Ναός με την δομή, την αρχιτεκτονική και τα σύμβολά του έχει αναγωγικό χαρακτήρα.
Έτσι και οι εικόνες, κατ εξοχήν την ώρα τής Λατρείας, έχουν αναγωγικό χαρακτήρα. Μ' άλλα λόγια οι εικόνες δια τού αναγωγικού και διδακτικού χαρακτήρα τους, γίνονται παιδαγωγοί εις Χριστόν (πρβλ. Γαλ. 3:24). Στην αίθουσα π.χ. που βρισκόμαστε τώρα, μπροστά μας έχουμε ένα τοίχο. Κανένας μας δεν μπορεί να δει τι υπάρχει πίσω απ' αυτόν. Αντίθετα, στον απέναντι τοίχο με το μεγάλο παράθυρο μπορούμε να δούμε ένα μεγάλο μέρος τής όμορφης πόλης μας. Αυτό τον ρόλο παίζουν και οι εικόνες: είναι ένα παράθυρο απ' το οποίο μπορούμε να δούμε ζώντες ακόμη στην γη τον πνευματικό κόσμο τού Ουρανού. Βλέποντας, μ' άλλα λόγια την εικόνα τού Χριστού με τον νου και την καρδιά μας επικοινωνούμε με τον ίδιο τον Χριστό.
 
9η ΕΡΩΤΗΣΗ: Ναι, αλλά γιατί φιλάτε τις εικόνες;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όταν ένας στρατιώτης στέλνει στην μητέρα του μια φωτογραφία, εκείνη την παίρνει με λαχτάρα στα χέρια της και πολλές φορές την φιλάει δακρυσμένη. Φυσικά, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, δεν φιλάει το άψυχο χαρτί τής φωτογραφίας, αλλά νοερά το παιδί της, που βρίσκεται μακρυά της. Αυτό συμβαίνει και με τις εικόνες.  «Διότι η τής εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει», διδάσκει από τον 4ο αι. ήδη ο Μ. Βασίλειος (Περί Αγίου Πνεύματος, 18:45). Έτσι την ώρα τής κατ οίκον προσευχής ή τής κοινής λατρείας οι εικόνες μάς οδηγούν νοερώς στην θέα τής Βασιλείας τού Θεού.
 
10η ΕΡΩΤΗΣΗ: Καλά όλα αυτά, αλλά πώς συμβιβάζεται η προσκύνηση τών εικόνων με την ρητή εντολή τού δεκαλόγου «ου ποιήσεις σεαυτόν είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα…»; (Εξ. 20:4 και Δευτ. 5:8)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν χωρεί καμμιά αμφιβολία ότι η εντολή τού δεκαλόγου είναι λίαν απαγορευτική. Αυτό άλλωστε έχει αποφασισθεί κατηγορηματικά και από την εβδόμη Οικουμενική Σύνοδο (787), που ασχολήθηκε ειδικά με το θέμα τών εικόνων. Αλλά οι εικόνες τής Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν παραβαίνουν την εν λόγω εντολή για τον εξής λόγο. Όπως θα διαπιστώσετε εάν επισκεφθείτε π.χ. τον Καθεδρικό Ναό τού Αγίου Νικολάου στην Σεούλ ή τις άλλες ενορίες τής Μητρόπολής μας, ανάμεσα στις πολύ ωραίες τοιχογραφίες τού ναού ή στις φορητές εικόνες, δεν θα βρήτε πουθενά εικόνα τού Θεού Πατέρα. Μόνο το δεύτερο πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος, τον Θεό λόγο που έγινε «σαρξ» (Ιω.1:14) εικονίζουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. 
Τον Θεό Πατέρα που είναι Πνεύμα και δεν τον είδε κανείς δεν μπορούμε να τον εικονίσουμε, γιατί είναι «απερίγραπτος». Τον Υιό όμως που έγινε Άνθρωπος για την σωτηρία μας τον εικονογραφούμε όπως τον είδαμε κατά την επί γης παρουσία Του. «Όταν ορατός σαρκί ο αόρατος γένηται, τότε εικονίσεις το τού οραθέντος ομοίωμα» γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (PG 94,1240). Δεν εικονίζουμε την θεία φύση Του, που επίσης είναι «απερίγραπτη», αλλά την υπόσταση, δηλαδή το πρόσωπο τού ενανθρωπίσαντος Υιού και Λόγου τού Θεού. «Ου την αόρατον εικονίζω θεότητα, αλλ' εικονίζω Θεού την οραθείσαν σάρκα». (Ιω. Δαμασκηνού, Λόγος Α´, PG 94,1236) 
Όποιος μ' άλλα λόγια αρνείται την εικονογράφηση τού Χριστού είναι σαν να αρνείται την Ενσάρκωσή Του, «εχθρός εστι τού Χριστού». (Ιω. Δαμασκηνού, Λόγος Β´, PG 94,1296 και 1333)
Θα μού επιτρέψετε να συμπληρώσω ότι και το τρίτο πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος, το Άγιον Πνεύμα το εικονίζουμε μόνον συμβολικά όπως δηλαδή παρουσιάστηκε στον κόσμο: σαν περιστέρι και σαν γλώσσα φωτιάς.
Οι Ορθόδοξοι δεν λατρεύουν τις εικόνες, αλλά τις τιμούν. Και όπως αντιλαμβάνεστε υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ λατρείας και τιμής. «Οίδα διαφοράν προσκυνήσεως… Έτερον γαρ εστιν η τής λατρείας προσκύνησις, και έτερον η εκ τής τιμής προσαγομένη τοις κατά τι αξίωμα υπερέχουσιν» (Ιω. Δαμασκηνού, Λόγος Α´, PG 94,1240).
 
Τελειώνοντας, θέλω να σημειώσω ότι όπως είδατε στις απαντήσεις μου υπήρχε και το στοιχείο τής αυτοκριτικής, δεδομένου ότι και η Ορθόδοξη Μητρόπολη Κορέας είναι μέλος τού NCCK. Θεωρώ μεγάλης σημασίας το γεγονός ότι μπορούμε να συζητούμε σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο θεολογικά θέματα, στα οποία έχουμε, δυστυχώς, διαφοροποιήσεις. Όμως με τον διάλογο τής αγάπης και τής αλήθειας είναι σίγουρο ότι μπορούμε να γνωρίσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο και να προωθήσουμε το πνεύμα τής ενότητας μεταξύ μας σε σωστές εκκλησιολογικές βάσεις. Σάς ευχαριστώ θερμότατα για την πρόσκλησή σας, τις εύστοχες ερωτήσεις σας και την προσοχή σας.

Δείτε επίσης