Κυριακή 25 Μαΐου 2014

Αυγουλού, η γυναίκα του μπεκρή: μια αγία της διπλανής πόρτας


Άλλη μια μαρτυρική και αγιασμένη ψυχούλα, απ' αυτές τις ατσάλινες που ανάβουν σα φλόγες καντηλιών ακριβώς δίπλα μας ή ίσως και μέσα στο σπίτι μας, αλλά συνήθως τις αγνοούμε ή, χειρότερα, τις περιφρονούμε.
Ατσάλινες ψυχές, όχι για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους (αν και αναμφίβολα έχουν ως άνθρωποι κάθε δίκαιο) αλλά για να διεκδικήσουν τη σωτηρία του εχθρού τους, τον οποίο συγχωρούν και αγαπούν και τον οποίο θεωρούν πως έχει παγιδεύσει στα νύχια του ο μόνος αληθινός εχθρός, ο διάβολος.
Αυτές οι ψυχές σκανδαλίζουν πολλούς από μας. Δεν είναι ανθρώπινες, αλλά υπεράνθρωπες - ο Χριστός τις κάνει υπεράνθρωπες, λόγω της ταπείνωσης και της αγάπης τους. Αυτές τις αρετές δεν τις συμπαθούμε. Συμπαθούμε το πάθος, την οργή, τη "δικαιοσύνη"... Όχι την ταπεινότητα, την ανεξικακία και την αγιότητα. Αλλά ας κάνουμε λίγο την αυτοκριτική μας κι ας σκεφτούμε - δεν ξέρω τι... πως το να κερδίσεις τον παράδεισο είναι σημαντικότερο από το να κερδίσεις τη γη; πως κάθε αθλητής κι αγωνιστής υποφέρει για να κατακτήσει αυτό που τόσο ποθεί; πως έτσι ένας άνθρωπος, σαν αυτή την αγιασμένη σύγχρονη μάρτυρα, κάνει το ύψιστο κατόρθωμα: στέλνει ένα συνάνθρωπό του στον παράδεισο;
Ας σκεφτούμε ό,τι θέλουμε, αλλά με ειλικρίνεια. Ας έχουμε τις πρεσβείες τέτοιων απλών άγνωστων αγίων κι ας μην ξεχνάμε να μιλάμε γι' αυτούς στον εαυτό μας και στα παιδιά μας... Α, και το καλύτερο: κάποια απ' αυτά τα πολύτιμα πετράδια σίγουρα είναι κρυμμένα δίπλα μας. Ας τα αναζητήσουμε.

 

Προσκυνητής (η φωτο προφανώς δεν έχει σχέση με το πρόσωπο)

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης ανέφερε:
"Μ’ έμαθε να προσεύχoμαι κατανυκτικά και με δάκρυα, μία απλή γυναικούλα που κατοικούσε στο Πέραμα Πειραιώς και την αποκαλούσαν περιφρονητικά όχι με τ’ όνομά της, αλλά με το παρατσούκλι “η Αυγουλού”, γιατί πούλαγε φρέσκα αυγά, να εξοικονομήση τον “άρτον τον επιούσιον”.
 
Ως περιοδεύων πέρασα μια μέρα απ’ το φτωχικό της σπίτι, για να εισπράξω μια συνδρομή για το περιοδικό ΖΩΗ. Η ίδια απουσίαζε και βρισκόταν εκεί το παιδί της, που διήρχετο την εφηβεία. Έκαιγε το καντήλι στο εικονοστάσι κι έκανα στο παιδί την πρότασι αν ήθελε μέχρι νάρθη η μητέρα του να προσευχηθούμε λιγάκι. Κάπως αδιάφορα κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και είπε ας προσευχηθούμε. 

Όταν τελειώσαμε την προσευχή, μου λέει κάπως χαριτολογώντας: Α, εσύ δεν ξέρεις να προσευχηθής!
Εγώ κατεπλάγην απ’ την τολμηρή αυτή παρατήρησι και τον ρώτησα να μου εξηγήση, πώς κατά τη γνώμη του πρέπει να προσεύχεται ένας Ορθόδοξος Χριστιανός; Εγώ, κύριε, μου λέει, δεν ξέρω Θεολογία, αλλά βλέπω το παράδειγμα της μητέρας μου, που όταν προσεύχεται κραυγάζει συνεχώς “Κύριε Ελέησον”, πέφτει συνεχώς σε μετάνοιες, κτυπάει το στήθος της και τρέχουν ποτάμι τα δάκρυά της! 

Μετά απ’ αυτή την αφήγησι, μεγάλωσε η επιθυμία μου να γνωρίσω αυτή την υπέροχη γυναίκα και να διδαχθώ κάτι απ’ τη χαρισματική προσευχή της.
Εκείνη τη μέρα δεν ήλθε κι αποχώρησα. Μια άλλη μέρα πέρασα να τη συναντήσω και βρέθηκα μπροστά σε μια συγκλονιστική σκηνή προσευχομένου ανθρώπου. Ο άνδρας της, όπως έμαθα, ήταν ένας μέθυσος κι αχαΐρευτος, που της έπαιρνε ό,τι οικονομούσε απ’ τα αυγά και μπεκρόπινε. Εκείνη τη μέρα κατά την οποία πήγα, απ’ το μεθύσι του την είχε ξυλοκοπήσει, της είχε πάρει τα χρήματα και της είχε πετάξει την Καινή Διαθήκη μέσα στο πηγάδι!

Εγώ δε, τη βρήκα γονατιστή στο πηγάδι να προσεύχεται και να λέη: Χριστέ μου και Παναγία μου Μεγαλόχαρη, το βιβλίο με τα ιερά γράμματα, το οποίο έρριξε ο άνδρας μου στο πηγάδι, δεν το έκανε από ασέβεια, αλλά ήταν μεθυσμένος. Κάνε, Παναγία μου, τα ιερά αυτά Γράμματα, που θα λειώσουν και θα γίνουν ένα με το νερό, να τα πιή ο άνδρας μου, να μετανοήση, να εξομολογηθή και να σωθή, να μην πάη στην κόλασι, Χριστουλάκη μου, γιατί ο κόσμος με έχει για καλή, ενώ εγώ η τρισάθλια έχω πολλά αθεράπευτα πάθη κι αμαρτίες!"

Δείτε επίσης, αν θέλετε:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου