Κώστας Παναγόπουλος (από το ιστολόγιό του) / Ομιλία στην Παρουσίαση του βιβλίου του Κ. Γ. Παναγόπουλου "ΒΑΤΑΤΖΗΣ Ο Πατέρας των Ελλήνων", Εκδόσεις Άθως, Δημαρχείο Αμαρουσίου, 17 Φεβρουαρίου 2023.
Το Βυζάντιο είχε Θεό. Ο Θεός είχε Βυζάντιο.
Το Βυζάντιο είχε Θεό και άρα γλυκύτητα με ήθος και επομένως αρχοντιά με λεπτομερή τεχνοτροπία επιστήμης στη ζάχαρη μιας καλοσύνης.
Το Βυζάντιο δεν ήταν χοντροκομμένο όπως το προβάλλουν όσοι παρωχημένα το αντιγράφουν ή κάτι σκοτεινό του λαβυρίνθου όπως χωρίς ντροπή κάποιοι το διαβάλλουν. Ήταν κομψό, λεπτό, πνευματικό, χώρα του Θεού υψηλή, ωραία και παγκόσμια.
Ο Ιωάννης ήταν πολύ σπουδαίος. Ήταν τόσο σπουδαίος όσο και το Βυζάντιο. Είναι ο πιο σπουδαίος
μετά τον πρώτο σπουδαιότερο που δε συγκρίνεται με κανέναν άλλον: τον Άγιο και Μεγάλο Κωνσταντίνο.
Είναι όμως οξύμωρο που σημαίνει αντιφατικό και λίγο χαζό να παρουσιάζεις Βατάτζη και να αναφέρεσαι στον Μεγάλο Κωνσταντίνο την ώρα που αναπνέεις έναν μικρό και συνειδητά ντροπιασμένο Ελληνισμό ενώπιον σου μέσα στα τελευταία χρόνια της ντροπής.
Πραγματικά είναι χαζό. Είναι όμως και χρήσιμο, ιδιαιτέρως αυτήν την περίοδο που τα χρόνια της ντροπής επιθυμούν την επανεκλογή τους. Θα έλεγε κανείς ότι είναι μια ευκαιρία να μιλήσεις και πρέπει να μιλήσεις και να θέλεις να τους ντροπιάσεις μπροστά στον Βατάτζη και στον Κωνσταντίνο γιατί έκλεισαν ξεδιάντροπα τις εκκλησίες και ειπώθηκε από τα επισημότερα χείλη ότι η Θεία Κοινωνία κολλάει με το σάλιο.
Οι προηγούμενοι από αυτούς, θέλησαν να βγάλουν το Όνομα της Αγίας Τριάδος από την προμετωπίδα του Συντάγματος, κι ενώ αυτοί ήρθαν και δεν επέτρεψαν αυτή τη ντροπή, έπεσαν ύστερα σε ντροπές που ούτε καν φανταζόμασταν ως Έλληνες ότι υπάρχουν.
Εμείς είδαμε κι εσείς είδατε, Έλληνες ορθοδόξους εκκλησιαζομένους να φυγαδεύονται από την κάτω σκάλα και την πίσω πόρτα της εκκλησίας μέσα στα τελευταία χρόνια της ντροπής στην Ελλάδα της Ορθοδοξίας.
Το «από τότε» είναι 2000 χρόνια. Και το «ως πάντα» είναι μέχρι πάντα και τη συντέλεια των αιώνων. Τα ντροπιαστικότερα χρόνια «από τότε έως πάντα» είναι τα τελευταία συγκεκριμένα χρόνια.
Επί καλού Βυζαντίου, ο Βασιλέας θα τα είχε κάνει πάνω του και μόνο με τη σκέψη να κλείσει τους ναούς. Επί Αγίου Ιωάννη Βατάτζη ή επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, ούτε γι’ αστείο τέτοιο πράγμα. Κανένας επίγειος λόγος και κανένας φόβος δεν κλείνει την εκκλησία και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που δεν έχει τρόπους. Ήθος λέγεται αυτό που ο άπλετος Ιωάννης το είχε άπλετο.
Επί συγχρόνου βασιλείας, σφραγίζει ο ηγεμόνας τις εκκλησίες με tweet – με ποστάρισμα στο κοινωνικό δίκτυο twitter – απαξιοί ή ντρέπεται και ο ίδιος να ανακοινώσει με επισημότερο τρόπο αυτό που θα μας ντροπιάζει για αιώνες μπροστά ως τη συντέλεια των αιώνων, αλλά μετά αυτός αγαλλιάζει, φιλοσοφεί με σχήματα, ανακάθεται κι επιθυμεί χαμογελώντας την επανεκλογή του.
Μιλήσαμε και δεν ακούσανε. Αντιδράσαμε και συνέχισαν. Παραιτηθήκαμε από τις δουλειές μας γιατί δε συναινούσαμε στη θεματολογία και μας έσπρωξαν ακόμη πιο έξω στην εξώπορτα της κοινωνίας την οποία θεώρησαν αυθαίρετα ως δική τους με αποφάσεις που παραβίασαν κατάφωρα το Σύνταγμα μας.
Υποχρέωσαν ανθρώπους στην πείνα γιατί δε συμφωνούσαν μαζί τους σε αμφιλεγόμενες ιατρικές πράξεις, την ίδια ώρα που διέταζαν κάθε λουλούδι να ξεραθεί, να μαζέψει τα ροδοπέταλά του και να φύγει μαζί με τη ρίζα του, επειδή δε συμφωνούσε με αυτούς που υπάκουαν ιδιοτελώς στα παγκόσμια ή ντόπια αφεντικά τους ή απλώς στα μυαλά τους.
Τους είπαμε ότι έχουμε πνευματικά και ηθικά διλήμματα και γέλασαν. Τώρα όμως πρέπει να δείξουμε τα πρόσωπά μας και να τους πούμε ότι αντέξαμε και τώρα θα φύγουν όλοι τους για εκεί που έδειχναν με το δάχτυλο σε αδύναμους, τίμιους και αγαθούς συνανθρώπους μας.
Θα το κάνουμε; Θα τους διώξουμε; Δε γνωρίζουμε. Ο καθένας ασκεί τα δικαιώματά του. Πρόκειται γι' αυτούς που κυβέρνησαν και όσους συμφώνησαν σε μια ολόκληρη απερχόμενη κοινοβουλευτική σύνθεση που είπε αυταρχικά ότι δεν πρέπει να υπάρχει ανθισμένο λουλούδι πουθενά, εκτός από τα δικά τους που βρομοκοπάνε κοπριά και δε μοσχοβολάνε άνθος.
Αγαπητοί φίλοι
Αυτή είναι η στιγμή που απέχουμε περισσότερο από πότε για να είμαστε ένα καλό Βυζάντιο. Αυτήν τη στιγμή που τα χρόνια της μεγαλύτερης ντροπής επιθυμούν την επανεκλογή τους, είμαι σίγουρος και γι’ αυτό το κάνω ότι ο Βατάτζης δε θα ήθελε να ιστορούμε γι’ αυτόν και να δοξολογούμε γι’ αυτόν χωρίς να μιλάμε για τα άδικα και ανοσιουργήματα των τελευταίων ετών.
Βατάτζης και άδικο δεν πάνε μαζί. Βατάτζης και λίγο άδικο, ούτε αυτά πάνε μαζί. Βατάτζης και μουλωχτά άδικο είναι κάτι που το σιχαινόταν σαν να βρίσκεις σκουλήκι μέσα στην τυρόπιτα σου.
Δουλειά σου είναι να κάνεις το σωστό. Αλλά το σωστό είναι δύσκολο ακόμη και να λέγεται. Φανταστείτε κιόλας να γίνεται το σωστό, τι θυσία και πόνο έχει μέσα σε σένα και στην οικογένειά σου, τι προβλήματα επιφέρει στη δημόσια διοίκησή σου.
Είναι αδύνατον να έχεις γράψει Βατάτζη και να είσαι με αυτούς και να μην είσαι ενάντια σ’ αυτούς.
Αυτοί, όλοι μαζί ανεξαιρέτως, και οι πριν και οι νυν, διδάσκουν στα παιδιά σας Αγγλικά μαζί με Ελληνικά ήδη από νηπιακή ηλικία στα νηπιαγωγεία. Αυτοί διδάσκουν ομοφυλοφιλία από το κρατικό κανάλι και αναρωτιέται κανείς, τι στο καλό φάρμακο έχουν πάρει όλοι τους για να νομίζουν ότι η ελληνική κρατική τηλεόραση και οι γενικές γραμματείες των υπουργείων είναι προσωπικές λέσχες ενδεχόμενων προσωπικών παθών που κάποιοι θεωρούν ότι αφορούν έστω και γενικώς τα παιδιά σας και με μόνο πρόβλημα τους, το μόνο ένα που δεν μπορούν να λύσουν με τίποτα και για παρά πολλά χρόνια: Να μην αφορά τα παιδιά σας, Ο Χριστός. Ο Ιησούς Χριστός.
Τα αφηρημένα λόγια δε θα τα ήθελε ο Βατάτζης. Κουραφέξαλα, θα έλεγε ο Παπαφλέσσας. Ραγιάδες εσείς, ραγιάδες τα παιδιά σας, ραγιάδες και τα παιδιά των παιδιών σας. Δεν τα πάμε καλά στα τωρινά. Καθόλου καλά. Τα πράγματα αλλάξανε δραματικά. Ήρθατε εδώ για να ακούσετε για τον Βατάτζη. Όλα αυτά είναι Βατάτζης που ακούτε τώρα. Δε θα διαλύεται το τριαντάφυλλο κι εγώ θα σου λέω γενικά τι όμορφα τριαντάφυλλα είχε στο Βυζάντιο. Διάβασε όσο Βυζάντιο θες. Δεν είμαστε εντάξει. Δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις, όταν είναι να σηκωθείς και να πας να λύσεις το πρόβλημα όπως θα το έκανε ο Ιωάννης.
Ο Βατάτζης θα ήθελε να είμαστε αρχοντικά αντιδραστικοί και χαρισματικά ηγετικοί απέναντι στο παράλογο να θέλουν να σου στερήσουν την ελευθερία σου και τον Ιησού Χριστό σου. Το μήνυμα που θα πρέπει να λάβετε είναι ένα: Το πρόβλημα τους είναι ο Χριστός. Ο Ιησούς Χριστός. Δεν είναι η Ελλάδα που ίσως νομίζετε μερικοί. Η Ελλάδα είναι πρόβλημα γιατί κρατάει ακόμη μέσα της πάρα πολύ και ωραίο και γλυκύτατο Κύριο Ιησού Χριστό.
Αν δεν ήταν ο Χριστός, δε θα άλλαζαν την Ελλάδα και δε θα είχαν καταντήσει ορισμένους μαθητές και μαθήτριες στην Ελλάδα να θεωρούν τώρα πια ως μόδα και κλίμα και δοκιμή και μια ωραία βόλτα την ομοφυλοφιλία, το να δοκιμάζουν να είναι ομοφυλόφυλα τα παιδιά σας έστω για ένα βράδυ, για πλάκα. Αυτά, τα μαρτυρούν ευσεβείς ιατροί κι ας τα κρύβουν τα παιδιά από τους γονείς τους και οι γονείς από την κοινωνία, αν και για κάποιους γονείς αυτό συνιστά μια πολύχρωμη υπερηφάνεια.
Το μήνυμα του Βατάτζη είναι να μη βολεύεστε. Να μην λέτε, δεν πειράζει, όταν σας παίρνουν τον Χριστό σας και άρα την Ελλάδα σας και άρα τα παιδιά σας.
Πάθη έχουμε όλοι μας, αλλά ποτέ δεν απαιτήσαμε να γίνουν κάποια από αυτά αντικείμενο Παιδείας των παιδιών της Ελλάδας. Αυτοί το απαιτούν κι εσείς τους αφήνετε, την ώρα που κατασταλάζει στο βάθος των μικρών παιδιών σας, κάτι άγνωστο μέχρι στιγμής ως προς τις προεκτάσεις που θα έχει στις ατομικές και μελλοντικές συλλογικές συμπεριφορές τους.
Ο Βατάτζης πρόσεξε την Παιδεία του Γένους σαν τα ίδια τα μάτια του. Είχε για το πνεύμα, αλλά είχε και για την ύλη. Ποτέ δε θα γίνεις πνευματικός πατέρας, αν δε γίνεις πρώτα πρακτικός πατέρας. Υποστήριξε τους φτωχούς και τους έκανε αξιοπρεπείς Έλληνες ενός πλουσίου και δυναμικού κράτους που το σεβόταν ολόκληρη η οικουμένη γιατί το κράτος δόξαζε τον Θεό και ο Θεός αντιδόξαζε το κράτος και την εξόριστη Αυτοκρατορία.
Ο Ιωάννης υπήρξε το αντιδραστικότερο στοιχείο της Ανατολής μέσα στη μύτη της Δύσης αλλά και μέσα στο ρουθούνι της ίδιας της Ανατολής και του ίδιου του Ελληνισμού. Η ζήλεια έφαγε τον Βασιλέα. Οι Δυτικοί τον ήθελαν σκοτωμένο και οι Έλληνες αργότερα τύφλωσαν τον εγγονό του Ιωάννη και τον πέταξαν σαν το σκουπίδι για να μην υπάρχει Βατάτζης πουθενά.
Βλέπει ο Θεός.
Οι άνθρωποι σε στέλνουν πουθενά.
Ο Θεός σε φέρνει πίσω ως Μαρμαρωμένο Βασιλιά.
*****
Θα σηκωθεί ο Ιωάννης;
Ο Ιωάννης βρίσκεται έτοιμος εκεί που το θέλει ο Θεός.
Το πρόβλημα είναι ότι φοβόμαστε πολύ και κάναμε φιλοσοφία μας το εδώ και το εγώ. Δηλαδή το κενό. Είναι αδύνατον να τα βάλεις με τους δυνατούς της εποχής σου, σε τέτοια κατάσταση απουσίας της ψυχής σου.
Ο Ιωάννης και ο γιος του, Θεόδωρος Β’ ο Λάσκαρης, τα έβαλαν με τους Δυνατούς της εποχής τους, χωρίς να φοβούνται ότι θα χάσουν το εδώ και το εγώ και χωρίς να φοβούνται γενικώς. Είπαν Όχι σε όλα, χωρίς κανένα Ναι. Έγειρε, μη φοβού. Γιατί φοβάσαι;
Θα σηκωθεί ο Βατάτζης;
Γίνονται αυτά;
ΓΙΝΟΝΤΑΙ, γιατί οι Άγιοι Επτά Παίδες εν Εφέσω κοιμήθηκαν επί Δεκίου και ξύπνησαν επί Θεοδοσίου του Μικρού διακόσια χρόνια μετά. Ο ένας απ’ αυτούς, ο Ιάμβλιχος περπάτησε μέσα στην Έφεσο και πήγε να πληρώσει για να πάρει ψωμιά με νόμισμα Δεκίου που ήταν διακόσια χρόνια πίσω. Αν οι Άγιοι Έπτα Παίδες ξύπνησαν και σηκώθηκαν κι αυτό αποτελεί γεγονός, γιατί άραγε να μην ξυπνήσει και περπατήσει ο Βατάτζης κι αυτό να αποτελεί ιστορικό γεγονός για τους επομένους;
Ο Βατάτζης θα σηκωθεί. Θα περπατήσει.
Η Πόλη ήταν ελληνική από τα γεννοφάσκια της και αποτελεί νεύμα και κληρονομιά του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου προς τους Έλληνες για να είναι οι Έλληνες και Ρωμηοί κατά κληρονομιά του Μεγάλου Κωνσταντίνου και Έλληνες όπως πάντα και πάντοτε.
Μη σας μπερδεύουν και μη μπερδεύεστε.
Έλληνας σημαίνει αυτό που σημαίνει πάντοτε.
Ρωμηός σημαίνει ο παγκόσμιος Έλληνας που τον ευδοκεί ο Θεός να ηγείται και πάλι της παγκόσμιας πρωτοπορίας με την κατ’ ευδοκίαν Θεού Ρωμιοσύνη του.
Το Βυζάντιο είναι ο ίδιος ο Θεός που ψάχνει και βρίσκει τους Έλληνες και τους ξαναφοράει την πορφύρα στην πλάτη και τους ξαναφέρνει στο προσκήνιο των παγκοσμίων κοσμικών και πνευματικών αποφάσεων.
Είστε Έλληνες και θα είστε μπροστά. Σας πηγαίνουν πίσω. Σας αρπάζουν τα πάντα απ’ όσα προκόψατε. Θα τα ξαναπάρετε. Θα φορέσετε ξανά τα καλά σας και θα βγείτε για περίπατο στον κόσμο να τους διδάξατε ήθος. Να εκκλησιάζεστε. Να εξομολογείστε. Αν δεν είστε του Ιησού Χριστού, τι Έλληνες είστε και τι θα διδάξετε; Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν, είπε ο Κύριος.
Οι Ευρωπαίοι ήρθαν σαν άγρια ζώα να φάνε πάνω στο μητρικό τραπεζομάντηλο του Ελληνισμού. Αυτό συνέβη το 12ο4. Έκλεψαν, τα έβαλαν στην τσέπη του ο καθένας ξεχωριστά και σε μεγάλα καράβια γενικά προς την Ευρώπη και έζησαν τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους και όσο πάει μέχρι σήμερα με την κλοπή των δύο τρίτων (2/3) του υπαρκτού παγκοσμίου πλούτου που ήταν συλλογή και κόπος και δημιουργία Ελλήνων Ρωμηών, δικών σας προγόνων.
Παρεμπιπτόντως, κάποιος πρέπει να μάς εξηγήσει το γιατί δε γνωρίζουμε, ποιο ποτήρι με ανεκτίμητα διαμάντια, μπήκε σε ποια τσέπη ποιανού Δυτικού τις μέρες του 1204 μέχρι το 1261 και πλούτισε ποια οικογένεια της Δύσης που σήμερα οι απόγονοι της περιδιαβαίνουν τον κόσμο και προβάλλονται ως παγκόσμιοι ηγέτες. Στόλισαν τα σπίτια, τις πλατείες και τις εκκλησίες τους με μια ολόκληρη Κωνσταντινούπολη πακεταρισμένη σε καράβια. Είναι γνωστή η συνήθεια της Δύσης να κλέβει τα σπουδαία του Ελληνισμού και μετά να τα χειροτονεί ως δικά της.
Τα ηλιοβασιλέματα δεν κρύβονται και οι ανατολές παραπονιούνται μακριά από τη Βασιλεύουσα. Καλύτερα που δε μας αναφέρουν και δε μας θυμούνται γιατί όταν μιμούνται το Βυζάντιο στην Ευρώπη είναι αρπαγμένο απ’ αυτούς με δαγκώματα πτώσης και ίχνη διαστροφής. Αλλά τα αρπαγμένα θα τα επιστρέψουν ένα ένα γιατί έτσι θα το ευδοκήσει ο Θεός ένα ένα στην ώρα του.
Ένα ρητορικό ερώτημα.
Πού ανήκει, η Κωνσταντινούπολη, αν δεν ανήκει στους Έλληνες; Το να απαντήσεις στους Τούρκους είναι ιστορικό αστείο. Το να απαντήσεις στους Δυτικούς είναι ακόμη χειρότερα για μήνυση και ισόβια φυλάκιση με τους χειρότερους εγκληματίες, κλέφτες, βιαστές και ιερόσυλους της δραματικής περιόδου 1204 – 1261.
Το να απαντήσεις, ας πούμε, ότι η Κωνσταντινούπολη ανήκει στους Ρώσους είναι σαν παιδική χαρά ενός μικρού μαθητή που είναι μικρούλης και ανώριμος και λίγο χαζούλης και θέλει να γίνει βασιλιάς.
Θα έρθει η στιγμή που το παγκόσμιο ακροατήριο θα ερωτηθεί και είτε το θέλουν είτε όχι, θα απαντήσουν όλοι την κρίσιμη ώρα και θα παραδώσουν την Κωνσταντινούπολη στους Έλληνες, είτε με πόλεμο είτε δωρεάν χωρίς πόλεμο. Θα είναι αυτό που σημαίνει και λέγεται ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΑ. Η Κωνσταντινούπολη θα επιστρέψει αυτοδίκαια στους Έλληνες.
Η Κωνσταντινούπολη είναι Ελληνική και όπως έλεγε και το συλλάβιζε με έμφαση ο μεγάλος Ανανίας Κουστένης: Η Επανάσταση του 1821 ΣΥ-ΝΕ-ΧΙ-ΖΕ-ΤΑΙ. Η Επανάσταση συνεχίζεται μέχρι να μάθουμε τη χαρμόσυνη είδηση ότι Πήραμε την Πόλη και ότι είναι ξανά Ελληνική και να οδηγηθούμε οι Έλληνες έξω από τα τείχη της και να γονατίσουμε και να πούμε με μετάνοιες εκατό φορές το Κύριε Ελέησον και πάλι εκατό φορές Κύριε Ελέησον και ξανά εκατό φορές το Κύριε Ελέησον.
Έπειτα θα μπει ο Βασιλέας περπατώντας έχοντας μπροστά την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλοι μαζί θα βαδίσουμε περπατητά όσο κρατήσει σε λιτανεία μέχρι την ποδιά της Μεγάλης Εκκλησίας της Αγίας Σοφίας. Θα κάνουμε Δοξολογία και η ζωή θα συνεχιστεί κανονικά με τους Έλληνες εκεί που ανήκουν από γενιά σε γενιά εδώ και περίπου χίλια εφτακόσια χρόνια.
Το τι έλεγε ο Βατάτζης το έχετε ξανακούσει, είναι γνωστό, αλλά δεν ξέρω, αν έχετε συνειδητοποιήσει το πόσο απόλυτος ήταν στα λόγια του:
«Ποτέ δε θα παύσουμε να μαχόμαστε και να πολεμούμε αυτούς που παρακρατούν την Κωνσταντινούπολη».
Ο Ιωάννης βρίσκεται έτοιμος εκεί που το θέλει ο Θεός.
Το πρόβλημα είναι ότι φοβόμαστε πολύ και κάναμε φιλοσοφία μας το εδώ και το εγώ. Δηλαδή το κενό. Είναι αδύνατον να τα βάλεις με τους δυνατούς της εποχής σου, σε τέτοια κατάσταση απουσίας της ψυχής σου.
Ο Ιωάννης και ο γιος του, Θεόδωρος Β’ ο Λάσκαρης, τα έβαλαν με τους Δυνατούς της εποχής τους, χωρίς να φοβούνται ότι θα χάσουν το εδώ και το εγώ και χωρίς να φοβούνται γενικώς. Είπαν Όχι σε όλα, χωρίς κανένα Ναι. Έγειρε, μη φοβού. Γιατί φοβάσαι;
Θα σηκωθεί ο Βατάτζης;
Γίνονται αυτά;
ΓΙΝΟΝΤΑΙ, γιατί οι Άγιοι Επτά Παίδες εν Εφέσω κοιμήθηκαν επί Δεκίου και ξύπνησαν επί Θεοδοσίου του Μικρού διακόσια χρόνια μετά. Ο ένας απ’ αυτούς, ο Ιάμβλιχος περπάτησε μέσα στην Έφεσο και πήγε να πληρώσει για να πάρει ψωμιά με νόμισμα Δεκίου που ήταν διακόσια χρόνια πίσω. Αν οι Άγιοι Έπτα Παίδες ξύπνησαν και σηκώθηκαν κι αυτό αποτελεί γεγονός, γιατί άραγε να μην ξυπνήσει και περπατήσει ο Βατάτζης κι αυτό να αποτελεί ιστορικό γεγονός για τους επομένους;
Ο Βατάτζης θα σηκωθεί. Θα περπατήσει.
Η Πόλη ήταν ελληνική από τα γεννοφάσκια της και αποτελεί νεύμα και κληρονομιά του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου προς τους Έλληνες για να είναι οι Έλληνες και Ρωμηοί κατά κληρονομιά του Μεγάλου Κωνσταντίνου και Έλληνες όπως πάντα και πάντοτε.
Μη σας μπερδεύουν και μη μπερδεύεστε.
Έλληνας σημαίνει αυτό που σημαίνει πάντοτε.
Ρωμηός σημαίνει ο παγκόσμιος Έλληνας που τον ευδοκεί ο Θεός να ηγείται και πάλι της παγκόσμιας πρωτοπορίας με την κατ’ ευδοκίαν Θεού Ρωμιοσύνη του.
Το Βυζάντιο είναι ο ίδιος ο Θεός που ψάχνει και βρίσκει τους Έλληνες και τους ξαναφοράει την πορφύρα στην πλάτη και τους ξαναφέρνει στο προσκήνιο των παγκοσμίων κοσμικών και πνευματικών αποφάσεων.
Είστε Έλληνες και θα είστε μπροστά. Σας πηγαίνουν πίσω. Σας αρπάζουν τα πάντα απ’ όσα προκόψατε. Θα τα ξαναπάρετε. Θα φορέσετε ξανά τα καλά σας και θα βγείτε για περίπατο στον κόσμο να τους διδάξατε ήθος. Να εκκλησιάζεστε. Να εξομολογείστε. Αν δεν είστε του Ιησού Χριστού, τι Έλληνες είστε και τι θα διδάξετε; Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν, είπε ο Κύριος.
Οι Ευρωπαίοι ήρθαν σαν άγρια ζώα να φάνε πάνω στο μητρικό τραπεζομάντηλο του Ελληνισμού. Αυτό συνέβη το 12ο4. Έκλεψαν, τα έβαλαν στην τσέπη του ο καθένας ξεχωριστά και σε μεγάλα καράβια γενικά προς την Ευρώπη και έζησαν τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους και όσο πάει μέχρι σήμερα με την κλοπή των δύο τρίτων (2/3) του υπαρκτού παγκοσμίου πλούτου που ήταν συλλογή και κόπος και δημιουργία Ελλήνων Ρωμηών, δικών σας προγόνων.
Παρεμπιπτόντως, κάποιος πρέπει να μάς εξηγήσει το γιατί δε γνωρίζουμε, ποιο ποτήρι με ανεκτίμητα διαμάντια, μπήκε σε ποια τσέπη ποιανού Δυτικού τις μέρες του 1204 μέχρι το 1261 και πλούτισε ποια οικογένεια της Δύσης που σήμερα οι απόγονοι της περιδιαβαίνουν τον κόσμο και προβάλλονται ως παγκόσμιοι ηγέτες. Στόλισαν τα σπίτια, τις πλατείες και τις εκκλησίες τους με μια ολόκληρη Κωνσταντινούπολη πακεταρισμένη σε καράβια. Είναι γνωστή η συνήθεια της Δύσης να κλέβει τα σπουδαία του Ελληνισμού και μετά να τα χειροτονεί ως δικά της.
Τα ηλιοβασιλέματα δεν κρύβονται και οι ανατολές παραπονιούνται μακριά από τη Βασιλεύουσα. Καλύτερα που δε μας αναφέρουν και δε μας θυμούνται γιατί όταν μιμούνται το Βυζάντιο στην Ευρώπη είναι αρπαγμένο απ’ αυτούς με δαγκώματα πτώσης και ίχνη διαστροφής. Αλλά τα αρπαγμένα θα τα επιστρέψουν ένα ένα γιατί έτσι θα το ευδοκήσει ο Θεός ένα ένα στην ώρα του.
Ένα ρητορικό ερώτημα.
Πού ανήκει, η Κωνσταντινούπολη, αν δεν ανήκει στους Έλληνες; Το να απαντήσεις στους Τούρκους είναι ιστορικό αστείο. Το να απαντήσεις στους Δυτικούς είναι ακόμη χειρότερα για μήνυση και ισόβια φυλάκιση με τους χειρότερους εγκληματίες, κλέφτες, βιαστές και ιερόσυλους της δραματικής περιόδου 1204 – 1261.
Το να απαντήσεις, ας πούμε, ότι η Κωνσταντινούπολη ανήκει στους Ρώσους είναι σαν παιδική χαρά ενός μικρού μαθητή που είναι μικρούλης και ανώριμος και λίγο χαζούλης και θέλει να γίνει βασιλιάς.
Θα έρθει η στιγμή που το παγκόσμιο ακροατήριο θα ερωτηθεί και είτε το θέλουν είτε όχι, θα απαντήσουν όλοι την κρίσιμη ώρα και θα παραδώσουν την Κωνσταντινούπολη στους Έλληνες, είτε με πόλεμο είτε δωρεάν χωρίς πόλεμο. Θα είναι αυτό που σημαίνει και λέγεται ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΑ. Η Κωνσταντινούπολη θα επιστρέψει αυτοδίκαια στους Έλληνες.
Η Κωνσταντινούπολη είναι Ελληνική και όπως έλεγε και το συλλάβιζε με έμφαση ο μεγάλος Ανανίας Κουστένης: Η Επανάσταση του 1821 ΣΥ-ΝΕ-ΧΙ-ΖΕ-ΤΑΙ. Η Επανάσταση συνεχίζεται μέχρι να μάθουμε τη χαρμόσυνη είδηση ότι Πήραμε την Πόλη και ότι είναι ξανά Ελληνική και να οδηγηθούμε οι Έλληνες έξω από τα τείχη της και να γονατίσουμε και να πούμε με μετάνοιες εκατό φορές το Κύριε Ελέησον και πάλι εκατό φορές Κύριε Ελέησον και ξανά εκατό φορές το Κύριε Ελέησον.
Έπειτα θα μπει ο Βασιλέας περπατώντας έχοντας μπροστά την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλοι μαζί θα βαδίσουμε περπατητά όσο κρατήσει σε λιτανεία μέχρι την ποδιά της Μεγάλης Εκκλησίας της Αγίας Σοφίας. Θα κάνουμε Δοξολογία και η ζωή θα συνεχιστεί κανονικά με τους Έλληνες εκεί που ανήκουν από γενιά σε γενιά εδώ και περίπου χίλια εφτακόσια χρόνια.
Το τι έλεγε ο Βατάτζης το έχετε ξανακούσει, είναι γνωστό, αλλά δεν ξέρω, αν έχετε συνειδητοποιήσει το πόσο απόλυτος ήταν στα λόγια του:
«Ποτέ δε θα παύσουμε να μαχόμαστε και να πολεμούμε αυτούς που παρακρατούν την Κωνσταντινούπολη».
*****
Το ΠΟΤΕ του Μαρμαρωμένου Βασιλιά είναι το ΠΑΝΤΑ της πάσας πνοής του Ελληνισμού και της παγκοσμίου Ρωμιοσύνης του. Είναι ο ρυθμός της αναπνοής του Έλληνα αυτό. Θα γεννιόμαστε, θα μεγαλώνουμε, θα ζούμε και θα φεύγουμε με αυτήν την ιερή υποχρέωση, να μην παύσουμε ΠΟΤΕ να μαχόμαστε και να πολεμούμε αυτούς που παρακρατούν την Κωνσταντινούπολη.
Οι πληγές μας δεν είναι θεοί που θα μάς καταδυναστεύουν πάντοτε. Η Πόλη θα έρθει και θα είμαστε μέσα στη γιορτή χωρίς να θυμόμαστε τις πληγές του παρελθόντος.
Το να γεννιέσαι ξανά είναι το ωραιότερο και συνηθέστερο θαύμα στη διαδρομή της ανθρωπότητας ως απόδειξη ότι ο αληθινός Θεός αγκάλιαζε από πάντοτε πλούσια.
Αγαπητοί φίλοι
Η εθνική επίθεση για την Κωνσταντινούπολη δεν έπρεπε να είχε ξεχαστεί. Ξεχάστηκε, όμως. Τώρα θα σηκωθεί και θα διδάξει ήθος, πολιτική και αγιότητα. Ιωάννης θα πει να προλάβω να ζήσω για να τον ακολουθήσω κι αν δεν προλάβω εγώ, θα προλάβεις εσύ.
Εύχομαι να δώσει ο Θεός και να τον προλάβουμε τον Άγιο Ιωάννη τον Βατάτζη και να τον χαρούμε.
Να θυμάστε, ως τελευταία γραμμή, ότι αν ζούσε σήμερα ένας άλλος μεγάλος Ιωάννης, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, θα ήταν ήδη η κεφαλή του, ξανά επί πίνακι.
Ευχαριστώ πολύ.
"Ν": Σε κάποιους θα φάνηκε σκανδαλιστική η άποψη που εκφράζει ο συγγραφέας ότι ο θρύλος του μαρμαρωμένου βασιλιά πρέπει να γίνει δεκτός κυριολεκτικά (ιδού μια προέκταση αυτής της άποψης, πώς το βλέπουν οι λεγόμενοι "χρησμοί του Γένους"). Δεν θα εκφέρουμε άποψη επ' αυτού. Θεωρούμε ότι μικρή σημασία έχει σε σχέση με τα υπόλοιπα. Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς είναι (ή δεν είναι) στη συνείδηση και στην καρδιά μας, για την έξοδο από τα αδιέξοδα, με τις δικές μας δυνάμεις, συν Θεώ, κυρίως τις πνευματικές δυνάμεις, έστω και χωρίς κάποιον "από μηχανής θεό".
Συμπληρώματα:
1) Του συγγραφέα:
Έξω απ' το δωμάτιο, βλέπεις τον Νατσιό
Ο Ντοστογιέφσκι θα ψήφιζε ΝΙΚΗ
Σκάσ' το, τρελέ, και ψήφισε Νατσιό
Να σου πω για τον Άγιο Εφραίμ της Νέας Μάκρης
Το Γένος ενήστευε, το Γένος εγνώριζε...
Ταρατατάν!
2) Από το ιστολόγιό μας:
Ο άγιος (& μεγάλος) πολιτικός: αυτοκράτορας Ιωάννης Βατάτζης (4 Νοεμβρίου)
Συμπληρώματα:
1) Του συγγραφέα:
Έξω απ' το δωμάτιο, βλέπεις τον Νατσιό
Ο Ντοστογιέφσκι θα ψήφιζε ΝΙΚΗ
Σκάσ' το, τρελέ, και ψήφισε Νατσιό
Να σου πω για τον Άγιο Εφραίμ της Νέας Μάκρης
Το Γένος ενήστευε, το Γένος εγνώριζε...
Ταρατατάν!
2) Από το ιστολόγιό μας:
Ο άγιος (& μεγάλος) πολιτικός: αυτοκράτορας Ιωάννης Βατάτζης (4 Νοεμβρίου)
Βυζάντιο: Μια χώρα όπου Επιστήμη & Εκκλησία δεν βρίσκονταν σε κόντρα!...
Από τον Ιπποκράτη στον Μέγα Βασίλειο
Από τον Ιπποκράτη στον Μέγα Βασίλειο
Τι μας αφορά πιο πολύ; Η Άλωση της Βαστίλης ή της Κωνσταντινούπολης;
29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!...
Ο Μέγας Φώτιος για το “άθλημα της πόλης”
Έχουμε καμία σχέση με το Βυζάντιο; (Κων. Χολέβας)
29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!...
Ο Μέγας Φώτιος για το “άθλημα της πόλης”
Έχουμε καμία σχέση με το Βυζάντιο; (Κων. Χολέβας)
***
Οικουμενική Ρωμανία
Αναζητήστε, αν θέλετε, τις ομάδες "Άγιος Ιωάννης Βατάτζης" και "Φίλοι του Αγίου Ιωάννη Βατάτζη" στο Viber.
Αναζητήστε, αν θέλετε, τις ομάδες "Άγιος Ιωάννης Βατάτζης" και "Φίλοι του Αγίου Ιωάννη Βατάτζη" στο Viber.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου