cna.gr | της Ιωάννας Κρητσωτάκη
Χιλιοειπωμένη και χιλιογραμμένη φράση, σε ξύλινα κάδρα σε café, σε εγχειρίδια ψυχολογίας και προσωπικής εξέλιξης, σε βίντεο που προβάλλουν την κοινωνική αποδοχή της διαφορετικότητας.
Μια διαφορετικότητα πολυεπίπεδη, που με την προβολή της τα μηχανάκια της AGB χτυπούν κόκκινο. Γιατί όσο κι’ αν το «διαφορετικό» φαντάζει ξένο πάντα δίνει αφορμή για συζητήσεις σε πάνελ, σε κοινωνικά δίκτυα, σε κοινωνικές συναθροίσεις.
How about real life?? Τι γίνεται, όμως, όταν στην καθημερινότητά μας καλούμαστε ν’ ανταπεξέλθουμε στα όσα με περίσσιο θάρρος διακηρύττουμε στα media; Μήπως ισχύει το γνωστό «Δάσκαλε, που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις…». Όσο καντάρια βιβλία κι’ αν διαβάσει κανείς, όσα post φωσφορίζοντα κι’ αν «ανεβάσει», αν δεν περάσει από τη θεωρία στην πράξη, «βράσε όρυζα…».
Παραμύθια, θα μου πείτε, και θεωρίες για ρομαντικούς. Κι’ όμως, οι παραβολές του Χριστού στην Καινή Διαθήκη κατά ένα «περίεργο» και «ανεξήγητο» τρόπο υπερβαίνουν τη στενή έννοια του χρόνου και του χώρου. Σαν ένα κλειδί που προσμένει κρεμασμένο σε κάποιο τοίχο τον ιδιοκτήτη να το χρησιμοποιήσει, για να μπει στο παλιό αρχοντικό. Σαν ένα διαβατήριο προς ένα προορισμό, ανοιχτό για κρατήσεις οποιαδήποτε στιγμή. «Κρατήσεις» ψυχής και «απολαύσεις» πνευματικές, προσεγγίσιμες σε όλα τα βαλάντια. Έχουμε, αναρωτηθεί, γιατί σε πολλά ξωκλήσια οι πόρτες για να μπει κάποιος είναι πιο χαμηλές από το ύψος ενός μέσου ανθρώπου; … Ο καθείς ας δώσει τη δική του απάντηση…
Ο Ιησούς πλησιάζοντας σε κάποιο χωριό (Λουκ. 17,12-19) συναντήθηκε με μια ομάδα 10 ανθρώπων, δέκα λεπρών. Γεμάτοι πληγές, ρακένδυτοι, απομονωμένοι στα όρια του χωριού, αποκομμένοι κοινωνικά και συναισθηματικά. Και δεν ήταν μόνο ο φόβος μετάδοσης της ασθένειας, αλλά και οι προκαταλήψεις της εποχής, με βάση τις οποίες κάθε αρρώστια θεωρούταν ως τιμωρία από το Θεό για κάποια αμαρτία. Οι λεπροί γνωρίζοντας την κατάστασή τους, δεν τολμούν να πλησιάσουν τον Ιησού, παρά τα όσα έχουν ακούσει γι’ αυτόν, αλλά στέκονται σε κάποια απόσταση και ζητούν να τους βοηθήσει. Ο Ιησούς γνωρίζει τον πόνο και την αγωνία αυτών των ανθρώπων, δεν χρονοτριβεί, δεν τους απευθύνει ούτε τη συνηθισμένη σε άλλες περιπτώσεις ερώτηση για το αν πιστεύουν στη δύναμή Του ή αν μετανοούν, αλλά τους στέλνει αμέσως στους αρμοδίους της εποχής, στους ιερείς για να πιστοποιήσουν τη θεραπεία τους. Οι λεπροί γεμάτοι εμπιστοσύνη στα λόγια Του, τρέχουν προς το χωριό, διαπιστώνοντας στη διαδρομή ότι γιατρεύτηκαν.
Αυτό, όμως, που προκαλεί εντύπωση και υπογραμμίζεται ιδιαίτερα από τον ευαγγελιστή Λουκά, δεν είναι τόσο η θαυματουργική θεραπεία των δέκα λεπρών, όσο η στάση τους λίγο μετά… Ένας μόνο επέστρεψε…..Πρόκειται για την τυπική στάση πολλών ανθρώπων, που όταν βρίσκονται σε ανάγκη, απευθύνουν κραυγές βοήθειας και επικαλούνται Θεό και ανθρώπους, αλλά όταν περάσουν οι δυσκολίες, δύσκολα θυμούνται να πούνε ένα «ευχαριστώ».
Και θα μπορούσε ν’ αντικρούσει κάποιος…. «Μα, έχει, ο Θεός ανάγκη από ευχαριστώ;».
Ο άνθρωπος «ως κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» δημιούργημα του Θεού δεν είναι απλά ένα εξελιγμένο όν που διαθέτει νοημοσύνη, αλλά ένα πρόσωπο, που σκέφτεται ελεύθερα και διαμορφώνει σχέσεις αγάπης με άλλα όντα. Η ευχαριστία προς το Θεό είναι η αναγνώριση ότι κάθε δωρεά πηγάζει από το Θεό και επιστρέφει σ’ Αυτόν ως αναφορά και δοξολογία. Το ευαγγελικό αίτημα της αγάπης προς το Θεό, δεν είναι όρος ανταπόδοσης σε μια συμβατική σχέση, αλλά η ελεύθερη ανταπόκριση του ανθρώπου που όταν γεύεται το έλεος και την αγάπη του Θεού αβίαστα του επιστρέφει το πλεόνασμα της χαράς και της δωρεάς που δέχθηκε.
Ο Χριστός κινιόταν μέσα στο απλό κόσμο, δίδασκε με τρόπο πρωτόγνωρο για εκείνη την - αλλά και για κάθε - εποχή, χρησιμοποιώντας εικόνες καθημερινές, προσεγγίζοντας και σπάζοντας τα «νομικά θέσφατα» του φαρισαϊσμού. Αναμφίβολα, μπορεί να αγανακτήσει κάποιος με τη συμπεριφορά των 9 θεραπευμένων. Άλλωστε, όλοι μας έχουμε βιώσει ανάλογες καταστάσεις στη ζωή μας, όπου άνθρωποι που κάποτε ευεργετήθηκαν, γύρισαν την πλάτη στον ευεργέτη τους. Η αχαριστία προκαλεί φοβερό πόνο. Αλλά,το «ζουμί» της υπόθεσης είναι αλλού… Δεν είναι να καταδείξει την αγνωμοσύνη των πολλών και την ευγνωμοσύνη του ενός που επέστρεψε, αλλά δίνει μια θαυμάσια ευκαιρία σε όλους για μια ερώτηση: για το «τι ζητά ο Θεός απ’ τους ανθρώπους». Η εύκολη απάντηση θα ήταν «Ο Θεός ζητά αγάπη». Όμως, τα πράγματα «σκουραίνουν» λίγο από τη στιγμή που κάποιος προσπαθήσει να συγκεκριμενοποιήσει την έννοια της «αγάπης»……
Οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν άπειρους τρόπους να διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Η φυλή, η θρησκεία, το επάγγελμα, η πολιτική τοποθέτηση, ο τρόπος ενδυμασίας… Κάθε ομάδα με διαφορετικό από τον παραδεκτό σε μια κοινωνία τρόπο ζωής τίθεται στο στόχαστρο «των υγιώς σκεπτόμενων και συμπεριφερόμενων πολιτών», των «κανονικών και φυσιολογικών ανθρώπων»…
Τολμάμε, άραγε, να παραδεχτούμε – πρώτα απ’ όλα στον εαυτούλη μας – σε ποιους φορέσαμε ή φοράμε την ταμπέλα ενός σύγχρονου λεπρού; It’s our choice.
Συμπλήρωμα
Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι ευχαριστώ!
Η αμαρτία (χωρίς ηθικισμούς)
Βιωματική θεολογία εκ της Τρούμπας του Πειραιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου