Το τελευταίο Πάσχα – μια ονειροπόληση

 

Ancient faith / Glory 2 God for all things

Αγγλικά: The Last Pascha – A Reverie

Η εικ. των αγίων πάντων από εδώ 

Είχα μια ονειροπόληση την εποχή του Πάσχα. Η ζωή μου είχε πολλά κεφάλαια. Έχω αγαπήσει φίλους και έχω χάσει φίλους. Η μνήμη μου είναι γεμάτη με πολλά που είναι γλυκόπικρα – όχι η αγαπημένη μου γεύση. Αλλά η ονειροπόλησή μου ήταν ένα όνειρο για το Πάσχα – το Τελευταίο Πάσχα. Το έγραψα σε μια ανάρτηση στο Facebook και το έψαξα πολλές φορές για βάλσαμο για την κουρασμένη ψυχή μου. Σήμερα, ήθελα περισσότερο βάλσαμο. Το δημοσιεύω λοιπόν για να το μοιραστώ μαζί σας. Αν βοηθάει, έχει καλώς. Αν όχι, τότε αγνοήστε την ονειροπόληση ενός γέρου. Και να έχετε ειρήνη. Και μην σταματήσετε να τραγουδάτε. 

Το τελευταίο Πάσχα

Ξημερώνει και όλοι είναι εκεί. Και δεν μπορούμε να θυμηθούμε τι μπορεί να είχαμε ο ένας εναντίον του άλλου. Χαιρόμαστε πολύ που βλέπουμε πρόσωπα που γνωρίζουμε. Η μνήμη ξεθωριάζει όπως οι πόνοι στα κόκαλά μας καθώς στεκόμαστε με χαρά και βλέπουμε το Πρόσωπο του Χριστού. Υπό το φως του Προσώπου Του, μόνο το παρόν έχει οποιαδήποτε πραγματικότητα. Όλα τα πράγματα γίνονται παρόντα μέσα Του. Και ένας ήχος ακούγεται, πρώτα σε απόσταση, αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε ακριβώς από ποια κατεύθυνση, και πλησιάζει… 

Είναι ένα τραγούδι που τραγουδιέται. Μου φαίνεται παράξενο, αν και οικείο, και μετά φαίνεται να ξέρω τις λέξεις και εκπλήσσομαι με τον ήχο και τη δύναμη της δικής μου φωνής και πώς αλληλεπιδρά με κάθε άλλη φωνή, χωρίς δύο να τραγουδούν την ίδια μελωδία, και όμως είναι ένα τραγούδι. Ο καθένας το ακούει στη γλώσσα του. Είναι το Τραγούδι του Αμνού. Και αφού κάθε στιγμή είναι παρούσα, δεν υπάρχει αίσθηση για το πόσο καιρό τραγουδάμε ή πόσο καιρό θα τραγουδάμε. Αλλά στο Τραγούδι όλα πάνε καλά. Η δημιουργία κάτω από τα πόδια μας αρχίζει να ξυπνά. Και το Τραγούδι το παραλαμβάνουν τα δέντρα και οι βράχοι, τα ποτάμια και ο ουρανός, μέχρι να τραγουδήσει όλη η δημιουργία. 

Και σιγά σιγά, η κίνηση ενός χορού…