Ὅταν τὸ 1990 ὁ
Γιάννης Ἀγγελάκας καὶ οἱ Τρύπες νόμιζαν ὅτι περιέγραφαν τὸν Παράδεισο
τῶν Χριστιανῶν κοροϊδεύοντάς τον, στὴν πραγματικότητα περιέγραφαν τὸν
παράδεισο τοῦ Μουσουλμανισμοῦ:
Τρύπες:
Ω, είναι ωραία στον παράδεισο καθένας βρίσκει όσα πάντοτε ποθούσε… Έχει λεωφόρους, έχει κορίτσια, έχει αλκοόλ… καθένας βρίσκει ότι πάντοτε ποθούσε… Έχει σοκολάτες, έχει πλατείες σαν του Πεκίνου, Ω, είναι ωραία στον παράδεισο… (άντε πάμε να φύγουμε…)
Κοράνι, Σούρα Μουχάμμεντ (Ὁ Προφήτης Μωάμεθ), 15:
Η εικόνα του Παραδείσου που τον έχουν υποσχεθεί στους ενάρετους δείχνει ότι έχει ποτάμια από νερό αδιάφθορο, και ποτάμια από γάλα που η γεύση τους ποτέ δεν αλλάζει, και ποτάμια από (γλυκό) κρασί, μια αγαλλίαση γι’ αυτούς που πίνουν. Και ποτάμια από μέλι αγνό και λαμπικαρισμένο. Εκεί μέσα υπάρχουν γι’ αυτούς φρούτα από κάθε είδος.
Σούρα ἐλ-Μπάκαρα (Ἡ Ἀγελάδα), 25:
Κι εκεί θ’ έχουν αγνές γυναίκες (συζύγους) και θα μείνουν σ’ αυτούς για πάντα.
Σούρα ἐλ-Νέμπε’ε (Τὸ Μεγάλο Νέο), 33:
καὶ μικρὲς παρθένες συντρόφισσες
Σούρα ἐλ-Τούρ (Τὸ Ὄρος), 22, 24:
Θὰ τοὺς ἐπεκτείνουμε (τὴν ἀπόλαυση) μὲ φροῦτα καὶ κρέας ποὺ ἐπιθυμοῦν […] Θὰ περιφέρονται πάνω τους καὶ θὰ ὑπηρετοῦν, (ἀφοσιωμένοι) σ’ αὐτούς, (ὄμορφοι – καλοφτιαγμένοι) ἔφηβοι σὰν Μαργαριτάρια καλὰ φυλαγμένα (ἀπὸ τὴν καταστροφή).
Τὸ μόνο
χριστιανικὸ κατάλοιπο τῶν στίχων ἔγκειται στὴ βαρεμάρα, στὸ μπούχτισμα
ποὺ ἕνας τέτοιος νεαντερτάλειος Παράδεισος προκαλεῖ: «Ὑπάρχουν ἔξοδοι κινδύνου» καὶ «ἄντε πᾶμε νὰ φύγουμε«.
Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔχει μεταλλαχθεῖ σὲ ἀθεϊστικὴ κοροϊδία καὶ παρανόηση, δὲν
ἐμπεριέχει καμμία ἔξοδο κινδύνου. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φανταστεῖ ἕναν
Παράδεισο ὅπου οὐ γαμοῦσι, κι ὅπου ἡ Κόλαση ἔγκειται στὸ ὅτι
ὅποιος φανταζόταν ὡς ἀπόλυτη εὐτυχία τὸ φαγητό, τὸ σὲξ καὶ τὸ ποτό (τοὺς
ὡραίους ἐφήβους κ.ο.κ.), ἁπλὰ δὲν θὰ τὰ ἔχει καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο
θὰ ὑποφέρει, βλέποντας μάλιστα -κι ὄντας ἀσυνήθιστος σὲ αὐτό- ἡ
«εὐδαιμονία» τοῦ «Παραδείσου» νὰ προέρχεται ἀπὸ κάτι ποὺ τοῦ ἦταν
τελείως ἀδιάφορο, τὸ Θεό.
Ὁ νεοελληνικὸς
ἀθεϊσμὸς εἶναι εἰσαγόμενος, χωρὶς ἐπαφὴ μὲ τὴν ντόπια πνευματικὴ
πραγματικότητα. Ἄλλωστε, ὁ δυτικὸς ἀθεϊσμὸς δὲν εἶναι οὐρανοκατέβατος,
ἀλλὰ προέκυψε μέσα σὲ ἕνα περιβάλλον (καὶ σὲ ἀντίδραση πρὸς αὐτό), εἶναι
ἢ ἄρνηση προγενέστερων ἐντόπιων βιωμάτων καὶ φιλοσοφικῶν ρευμάτων ἢ
ἀπάντηση σὲ αὐτά. Γι’ αὐτό, οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ νεοελληνικοῦ ἀθεϊσμοῦ
ἔχουν μελετήσει περισσότερο τὸν δυτικὸ Χριστιανισμό (κυρίως μέσῳ τῶν
δυτικῶν ἀθεϊστικῶν κειμένων), ἐνῶ ἔχουν ἄγνοια γιὰ τὸν ἀνατολικὸ τόση
ὅση οἱ Δυτικοί. Ξέρουν περισσότερα γιὰ τὸ τί προοδευτικὸ ἢ συντηρητικὸ
εἶπε τὶς προάλλες ὁ Πάπας -γιὰ τὸν ἀνατολικὸ Χριστιανισμὸ ξέρουν μόνο τὰ
τρέχοντα κουτσομπολιὰ τοῦ ἀνώτερου κλήρου του.
Σὲ κάθε περίπτωση, ἡ
κουβέντα μὲ ἕλληνα ἄθεο εἶναι βαρετή. Ὁ Ἕλληνας ἄθεος δὲν ξέρει πόσο
βαρετὸς εἶναι. Ἂν καὶ οἱ Ἀριστεροχριστιανοὶ λόγῳ τοῦ σεχταρισμοῦ τους
τὸν συμπαθοῦν θεωρώντας τὸν «ψυχρό, ποὺ θὰ γίνει θερμός», σωστότερο
εἶναι νὰ τὸν δοῦμε ὡς παπαγάλο, ἡ συζήτηση μὲ τὸν ὁποῖο δὲν ἔχει νόημα.
Πιὸ συναρπαστικὴ εἶναι ἡ ἀναζήτηση ἀπευθείας στὶς δυτικὲς πηγές. Ἀλλὰ
καὶ πάλι, ἕνας Ὀρθόδοξος αἰσθάνεται σὰν ἄσχετος στὴ μακραίωνη «συζήτηση»
δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ δυτικῶν ἄθεων. Οἱ «παρεμβάσεις» του
ἀντιμετωπίζονται ὡς παρεμβάσεις ἑνὸς «τρόλλ», κι αὐτὸ δὲν γίνεται ἀπὸ
ἐχθρότητα βεβαίως. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο τὸν ἀντιμετωπίζει (τὶς ἀπόψεις του)
κι ὁ νεοέλληνας ἄθεος.
Οἱ πρῶτοι ποὺ
θὰ ἐξισλαμιστοῦν θὰ εἶναι ὅσοι ἔχουν τέτοιες ἰδέες περὶ Παραδείσου.
Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον ἔχουν, βέβαια, οἱ ἀντιχριστιανὲς γυναῖκες. Ὁ
Χριστιανισμὸς ἀνατίμησε τὶς γυναῖκες ἀπὸ σκεύη ἡδονῆς ποὺ ἦταν, ὄντας
ὑποχρεωμένες ἀπὸ τὸ σύζυγο (ἂν αὐτὸς τὸ ἀπαιτοῦσε) νὰ κάνουν ἐκτρώσεις ἢ
ἀποθέση τῶν θηλυκῶν βρεφῶν τους. Κατόπιν κάποιες ἀπὸ αὐτὲς τὸν ἔφτυσαν
ὡς καταπιεστικό – πατριαρχικό, καὶ σκοτώνουν μόνες τους τὰ παιδιά τους.
Θὰ πάρουν τὴν φεμινιστικὴ ἀνταμοιβή τους σύντομα κι αὐτές, μὲ τὸ
βιτριόλι καὶ τὴν μπούργκα ξαναγινόμενες σπερμοσακοῦλες. Ἄλλωστε, ὅπως
λέει κάπου μιὰ ἰσλαμικὴ παράδοση, στὴν Κόλαση οἱ περισσότεροι εἶναι
Γυναῖκες (ἀπὸ τὸ γνωστὸ βιβλίο τοῦ Ἀναστάσιου Τιράνων).
"Ν": Δείτε επίσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου