Σάββατο 9 Μαΐου 2020

Μνήμη Γέροντος Αιμιλιανού του γλυκυθύμου († 9 Μαΐου 2019) – Μακάρι να μας πάρει ο Θεός σε τέτοιες στιγμές...

 
 
Παρήλθε ακριβώς ένα έτος από την οσιακή έξοδο του αγιωτάτου πατρός μας Γέροντος Αιμιλιανού και, εν κατακλυσμώ συναισθημάτων, αναμνήσεων και ιερών καταθυμίων, επιθυμώ ταπεινώς να εναγκαλιστώ εν πνεύματι την εκλογάδα των πνευματικών του γόνων, των φιλαγίων αναγνωστών ή ακροατών του έκπαλαι και νυν και συν πάσι τοις αγίοις και εν Χριστώ συναγωνιζομένοις μοι αδελφοίς να συνενώσω την ισχνή φωνή της ψυχής μου. Κάι να αναβοήσω εν στεναγμώ αλαλήτω «αββά, αιωνία σου η μνήμη και η ευχή σου είη μεθ’ημών»…

Ο στιβαρός ελευθερωτής και χαροποιός αναγεννητής των ψυχών μας, τελειωθείς εν ολίγω και πληρώσας εν βραχεί χρόνους ευσεβείας και νήψεως, εγκατέλιπε τα πρόσκαιρα και σκιώδη για τα χρηστότερα και θυμηδέστερα, προσδοκών τον Θεόν στα παρόντα και προς Αυτόν αείποτε ενδημών. Ο αρχοντικός Γέροντας, εξ απαλών ονύχων περιεπόλευε στα θεία και ουράνια, ώστε να πιστεύουμε ακραδάντως πως ελάχιστα ήταν μαζί μας εν πνεύματι. Ουσιαστικά η γη και οι εν γη συγκρατούσαν ζηλότυπα και με κόπο το πολυβασανισμένο ασκητικό σώμα ενός επιγείου αγγέλου και ουρανίου ανθρώπου. Τα άνω εφρόνει, τα άνω επόθει, τα άνω εζήτει μονότροπα και θεοερωτικά. Βυθιζόταν στην Θεία αγκάλη, με την Οποία άλλοτε ευλογητικώς πάλευε όπως ο πατριάρχης Ιακώβ και άλλοτε αγκιστρωνόταν απολαμβάνοντας τη θεία στοργή του ευσπλάχνου Πατρός.
 
Κατέχοντας ως τιμαλφές της ψυχής του το «εν Θεώ είναι», εδονείτο στη θέα του Θηρευτού της ψυχής του και ως εθελούσιο θήραμα παραδινόταν στην άβυσσο των θεοτρόπων ηδονών. Στο πρόσωπο του Γέροντος έβρισκες συμπεπυκνωμένη την εμπειρία όλων των αγίων, οι οποίοι αν και πολυμερώς και πολυτρόπως ευαρέστησαν τον Θεόν, εντέλει την ίδια αγκαλιά της αγάπης Του και το χάδι της στοργής Του χόρταιναν αχόρταγα. Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο, ταπεινώς φρονώ , ότι ο Θεός τον εκάλεσε εν πλήρη δόξη την 9η Μαΐου 2019 , κατά την οποία η Εκκλησία, εν η , δι’ης και υπέρ ης ο Γέροντας ήδιστα εδαπανήθη, τιμούσε τη μνήμη ενός προφήτου, ενός μάρτυρος κι ενός οσίου, των οποίων τις αρετές και τα χαρίσματα ανέμαξε ο πολυσέβαστος πατήρ.

Ο αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός υπήρξε πάντοτε ο εκφαντορικώς διαγγέλων το πρόσταγμα Κυρίου, ο ομαλίζων τις σκολιές καρδιές μας και αντιφωνών υπέρ ημών προς τον Θεόν. Ήταν ο μάρτυς ο πιστός, που μετέδιδε γνησία, βιωματική εμπειρία θεώσεως, αγιασμού αλλά και ο αναιμάκτως μαρτυρήσας την εν Σταυρώ αλήθεια πάσχων και πολλάκις ως αγιόλεκτον σφάγιον θανατούμενος καθ’ημέραν κατά την τελευταία πονεμένη τριακονταετία. Όσιος, αγνός, παρθενικός, κεχωρισμένος από των καθημερινών παθών και αμαρτιών, υψωνόταν και υπεδείκνυε υψοποιό μετεωροπορεία, ημίν καταλιμπάνων υπογραμμόν ίνα τοις ίχνεσιν αυτού ακολουθήσωμεν. Και όλα τούτα μέσα στην αέναη πανήγυρη των πρωτοτόκων, κροτών Πάσχα αιώνιον , λουσμένος μέσα στο αναστάσιμο φως της αιωνιότητος, με το αιδιο «Χριστός Ανέστη» στα χείλη και την καρδιά, τηκόμενος από τον πόθο να μη μείνει κανένα τέκνο του «νεκρόν επί μνήματος».

Ασφαλώς και δεν διεκδικώ την τιμή να συγκαταλέγομαι στην εκλεκτή χορεία όλων των αξίων και ευλογημένων τέκνων του πατρός Αιμιλιανού… Επιτρέψτε μου όμως το «θράσος» να θεωρώ το άγγιγμά του στην αθλία ψυχή μου και την ευτελή ζωή μου τόσο ευεργετικό, τόσο καθοριστικό, τόσο ιερό και μεγάλο. Ο Γέροντας ήταν από τους ανθρώπους -και το γνωρίζουν πολύ καλά τα δωροφορούντα τας αρετάς τέκνα του- που βλέπεις μία ή ελάχιστες φορές αλλά σε σφραγίζει εις το διηνεκές. Δοξάζω το Θεό που με αξίωσε να λάβω αρκετές φορές – σίγουρα όχι όσες θα επιθυμούσα – την αγία ευχή του, να σταθώ σαν ευτελές μειράκιον της ιερωσύνης ξοπίσω από την λειτουργική του ευπρέπεια και μεγαλοπρέπεια. Τον αισθάνομαι, κοιτάζοντας ολόισια στα γλυκά του και ειρηνοφόρα μάτια του , που αναβλύζουν χαρμολύπη , αεί παρόντα και ενθαρρύνοντά με στην πορεία μου. Του καταθέτω τον άπειρο σεβασμό μου, την ευγνωμοσύνη μου για ο,τι ανεπίγνωστα ή ηθελημένα μου προσέφερε, την ισόβια και κραταιά αγάπη μου στο τετιμημένο πρόσωπό του… Και τον παρακαλώ, μέσω των οίκείων της πίστεως, να με θεωρεί αφοσιωμένο τέκνο του εκ των μακράν , μεσιτεύων υπέρ της αναξιότητός μου…

Αλησμόνητε και γλυκύθυμε Γέροντα Αιμιλιανέ

Περιπόλευε στην οδόν της καταπαύσεώς Σου και της απολαύσεως των αγαθών α Σοι ητοίμασται !

Ίστει εν ευρυοδεία της άνω εν Ιερουσαλήμ των τέκνων του Θεού ύμνει ακαταπαύστως τον Ποθούμενον, που ηγάπησας εις τέλος, προσάγων εν αγάπη τελεία λιτάς υπέρ ημών…

Ως έχων παρρησίαν πολλήν μη διαλείπης πρεσβεύων δι’ένα έκαστον εξ ημών !

Ετοίμασέ μας τόπον εν τω Φωτί, συγκοιταζόμενος και συνανιστάμενος στις περιστάσεις του βίου μας, ευφραίνων και γλυκαίνων τις καρδιές μας !

Και μείς τα ταπεινά και κεγχριαία τέκνα Σου θα αναπαυόμαστε στις βαθύσκιες διδαχές Σου, θα ξεδιψούμε στα ουρανόβατα βιώματά Σου !

Είθε με τις θεοπειθείς ευχές σου να αναδειχθούμε τέκνα ευπειθή και χαροποιά προς τον πατέρα και να σε αναπαύουμε εν υπακοή και αφοσιώσει υιική…

Πρωτοπρεσβύτερος Χαρίλαος Παπαγεωργίου
Βόλος 9 Μαΐου 2020
 
Μακάρι νὰ μᾶς πάρη ὁ Θεὸς σὲ τέτοιες στιγμές - Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

 
ὅπου τὰ σώματα τῶν μοναχῶν
δὲν σκληραίνονται οὔτε παγώνουν,
ἀλλὰ διατηροῦν τὸ χρῶμα,
ποὺ εἶχαν ἐν τῇ ζωῇ,
εἶναι χαρμονῆς θέαμα
νὰ φύγης στὴν ἐκκλησία,
ἢ στὸ σκαμνάκι προσευχόμενος,
ἢ στὸ πατάκι γονατιστός,
καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους Ἁγίους,
ποὺ ἔφυγαν σὲ παρόμοιες στιγμές.

Ἐπίσης, εἶναι πολὺ ὡραῖα
νὰ φύγωμε γιὰ τὴν ἄλλη ζωή,
τὴν ὥρα ποὺ δουλεύομε
καὶ εἴμαστε κουρασμένοι
καὶ ἱδρωμένοι ἀπὸ τὸ διακόνημά μας,
ἢ τὴν ὥρα ποὺ γυρίζομε ἀπὸ μιὰ συζήτησι,
στὴν ὁποία εἴπαμε τὸ «ναὶ» στὸν ἀδελφό μας
καὶ δείξαμε ἔτσι τὸν σεβασμό μας
στὴν θεοπλάστη εἰκόνα τοῦ μεγάλου Θεοῦ.
Μακάρι νὰ μᾶς πάρη ὁ Θεὸς σὲ τέτοιες στιγμές.

Προηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου
Αἰμιλιανοῦ τοῦ Σιμωνοπετρίτου
(1934 - 9 Μαΐου 2019)

Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία
Τεῦχος 311, 17 Φεβρουαρίου 2019
ἀφιέρωμα «Τὸ μυστήριο τοῦ Θανάτου»
† Ἀρχιμ. Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης

Εκοιμήθη ημέρα Πέμπτη στις 9 Μαΐου 2019 ο προηγούμενος [=πρώην ηγούμενος] της Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης.

Ο Γέροντας αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός, κατά κόσμον Αλέξανδρος Βαφείδης, Καθηγούμενος της καθ' ημάς Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας από το 1973 έως το 2000, γεννήθηκε στην Νίκαια Πειραιώς το 1934 από ευσεβείς γονείς, η καταγωγή του όμως έχει μικρασιατικές ρίζες.

Ήλθε στα Τρίκαλα το 1960 και ανέθεσε τα καθ΄ εαυτόν στον ποιμενάρχη, ο οποίος την 9η Δεκεμβρίου 1960 τον έκειρε μοναχό με το όνομα Αιμιλιανός.

Ως μοναχός ενεγράφη στο Μοναχολόγιο της Ιεράς Μονής Αγίου Βησσαρίωνος Δουσίκου.

Την 11η του ιδίου μηνός ο σεβασμιώτατος τον χειροτονεί διάκονο στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Τρικάλων και εν συνεχεία τον αποστέλλει σε διάφορες μονές των Μετεώρων, οι οποίες διήρχοντο τότε περίοδο λειψανδρίας, έως ότου τον εχειροτόνησε ιερέα στην Ιερά Μονή Βυτουμά, κατά την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το έτος 1961.

Μετά την αδόκητη προς Κύριον εκδημία του μακαριστού μητροπολίτου Διονυσίου τον Ιανουάριο του 1970, την ανάγκη εξασφαλίσεως περισσότερον ήσυχου και καταλλήλου μοναστικού τόπου για την αδελφότητα, μακριά από τον θόρυβο και τον τουρισμό, καθώς και την επίμονη παράκληση της εν λειψανδρία τότε ευρισκομένης Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, τέλη του 1973, η αδελφότης του Μετεώρου μεταφυτεύεται στο Αγιώνυμον Όρος.

Επειδή η θέση του ηγουμένου στην Ιερά Μονή ήτο κενή λόγω κοιμήσεως του μακαριστού αρχιμανδρίτου Χαραλάμπους, ο Γέροντας την 25η Νοεμβρίου 1973 εκλέγεται από τους παλαιούς αδελφούς της Ιεράς Μονής, κατά τα αγιορείτικα τυπικά, Καθηγούμενος της Μονής και ακολούθως ενθρονίζεται την 17η Δεκεμβρίου από την Ιερά Κοινότητα.

Ο γέρων Αιμιλιανός είναι μια από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της Ορθοδοξίας στον 20о και στις αρχές του 21ου αιώνα. Ανήκει στη σειρά των ανανεωτών του αγιορειτικού κοινοβιακού μοναχισμού. Ήταν πνευματικός και στην αδελφότητα του Ιερού Κοινοβίου Ευαγγελισμού της Θεοτόκου – Ορμύλια. Πίσω του άφησε μια τεράστια πνευματική κληρονομιά και εξαιρετικές διδασκαλίες και έργα.

Αιωνία η μνήμη αυτού †
 
Δείτε επίσης, παρακαλώ:
 
Συναξαριστής του 21ου αιώνα: επειδή η αγιότητα δεν έχει ημερομηνία λήξεως... 
 
στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου