«Πόσο γλυκιά είναι η Εκκλησία μας; Πόσο μάνα; Μία
μάνα, της οποίας το όνομα είναι Πορεία» γράφει σε επίκαιρη ανάρτησή του,
ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης, κ. Πρόδρομος. «Πορεία προς τη γνώση, τη σωτηρία, τον Ευαγγελισμό, προς το Πρόσωπό του, εν ολίγοις. Σαφώς και είναι δύσκολη πορεία, γι΄αυτό και όμορφη.
Διότι, στη δυσκολία, όλοι κάποια στιγμή θα σταματήσουμε, θα
κουραστούμε, θα πέσουμε. Τότε, όμως, θα γνωρίσουμε τι πάει να πει
Ορθοδοξία. Μαζί μ’ εμένα, μ’ εσένα που πέφτουμε, σταματάει όλο το καραβάνι των δισεκατομμυρίων αδελφών να μάς σηκώσει. Μόνον έτσι, μπορούμε να λεγόμαστε Σώμα με κεφαλή τον Χριστό».
Τεράστιες αποστάσεις για μία χούφτα λασπωμένου νερού
Η σελίδα «Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης» στο κοινωνικό δίκτυο Faceboοk, δημοσιεύει επίκαιρο κείμενο υπό τον τίτλο «Δίψα», όπου, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά:
«Στη Νότιο Μαδαγασκάρη, αυτό είναι η καθημερινή πραγματικότητα.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών, και, δυστυχώς, πολλά παιδιά ανάμεσα τους,
διανύουν τεράστιες αποστάσεις για να βρουν ελάχιστα λίτρα νερό».Αναλυτικά, το κείμενο: «Μοιάζει με απόκοσμο όνειρο ή καλύτερα εφιάλτη για τον άνθρωπο του δυτικού κόσμου. Να τρέχει διψασμένος και να μη μπορεί να βρει σταγόνα νερού. Στη Νότιο Μαδαγασκάρη, αυτό είναι η καθημερινή πραγματικότητα.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών, και, δυστυχώς, πολλά παιδιά ανάμεσα τους,
διανύουν τεράστιες αποστάσεις για να βρουν ελάχιστα λίτρα νερό. Νερό, το οποίο δεν είναι πάντοτε διαυγές και κρυστάλλινο, όπως το
γνωρίζουμε, πάρα λιμνάζει σε κοιλώματα, τα οποία δημιουργούν στους
χωματόδρομους τα βαριά φορτηγά. Η ανάγκη, όμως, για ζωή, η φρικτή δίψα, σε σπρώχνει να ρουφήξεις λαίμαργα κάθε σταγόνα από τα λασπόνερα. Κάθε φορά, που αντικρίζουμε αυτή την κατάσταση, δεχόμαστε το
μεγαλύτερο συνειδησιακό ράπισμα. Δεν υπάρχουν επιλογές, πάρα μόνο μια,
να παλέψουμε, ούτως ώστε κάθε άνθρωπος να διασφαλίσει τουλάχιστον τα
βασικά».
One of the most devastating events in the history of ancient Israel was the capture of the Ark of the Covenant by the Philistines. In scenes almost reminiscent of Steven Spielburg, however, plagues began to befall the Philistines and they sent word to Israel to please come take their Ark back. The story of its return includes its arrival in Jerusalem and King David’s rather problematic dancing in the streets to welcome it (he apparently did so while naked). The meaning of all of that is fodder for Old Testament scholarly debates. It was, however, a Big Event.
The Ark was lost a second time when the Babylonians sacked Jerusalem and destroyed the Temple. What they did with the Ark is anybody’s guess. The Ethiopians claim to have it in the village of Aksum, with a strangely cogent tale of how it might have wound up there. Since it remains hidden, it is still a matter of guess-work as to whether it is truly that Ark.
There is a different Ark that has its own story regarding the Temple. It is this Ark that comes into view in the Feast of the Entrance of the Virgin into the Temple (Nov. 21 – Dec. 4 Old Style). The story of this event comes from the Infancy Gospel of St. James, a book that was never part of the canon of Scripture, but whose stories have come down into the liturgical life of the Church and created some of the most endearing images of Christmas (such as the ox and the ass at the manger).
That story is of the child Mary being presented by her parents (her father was a Levitical priest) for service in the Temple. For many centuries, scholars dismissed the story by saying that there were no virgins serving in the Temple. More recent research has suggested that this conclusion is incorrect (much more attention is being given to Second Temple Judaism these days). Nonetheless, the presentation of Mary in the Temple is a feast rich in symbolism.
For this virgin child is the true Ark of God, of which the earlier one, wrought of gold, that rested in the Holy of Holies, was but a type. For, unlike that Ark, she would bear in her womb, God-in-the-flesh. The Temple she entered had no Ark within it – the Babylonian Captivity had either destroyed it or left it lost (I suspect the former). The story of the original Tabernacle of Moses, and the First Temple of Solomon, had stories of the glory of God filling them at their inauguration. The Second Temple had no such stories – it was the second terrible fulfillment of the prophecy related in 1 Sam. 4:21, when the daughter-in-law of the priest, Eli, gave birth to a son, dying in the process. In her last words she named the child “Ichabod” (“the glory is gone”), for she had heard the news of the Ark’s capture by the Philistines.
The child Mary enters a Temple in which the glory of God has departed. Without fanfare, she is the True Ark entering the Temple without notice, just as she will eventually give birth to her God/Son. In her, the glory has returned. The Infancy Gospel of James describes her being taken into the Holy of Holies by her kinsman, Zachariah.
The Old Testament, according to the Fathers, was the “Shadow” of the Truth. The Ark of gold, though wondrous no doubt, was still but an object of human making. The Cherubim that overshadowed the Mercy Seat (it’s lid) were made of gold. They did not speak. But this child would speak face-to-face with an archangel, and carry the Hope of all creation within her womb. That Hope was the Manna, she was the jar. She was the Lampstand, He was the Light.
“All generations will call me blessed,” she sang. And so we do!
More honorable than the cherubim, more glorious beyond compare than the seraphim, without corruption you gave birth to God the Word. True Theotokos, we magnify you!
Απίστευτο: Μήνυσαν την Κιβωτό του Κόσμου και τον π. Αντώνιο για «ρατσιστικές» δηλώσεις
«Ο Πατέρας Αντώνιος έχει σώσει την αγάπη σε μια Κιβωτό» λεγόταν το άρθρο της LIFO απ' το οποίο πήραμε τη φωτογραφία
Ο π. Αντώνιος της Κιβωτού του Κόσμου έχει αποδείξει πόσο αγκαλιάζει
ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο. Η παραπάνω φωτογραφία το αποδεικνύει.
Κι όμως μηνυτήρια αναφορά για τις ξενοφοβικές
δηλώσεις εκ μέρους της Κιβωτού του Κόσμου, κατέθεσε το Ελληνικό
Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι στο πλαίσιο του προγράμματος του
Παρατηρητήριο Ρατσιστικών Εγκλημάτων. Η αναφορά, με την
επισήμανση ότι όσα αναφέρονται στην επίμαχη επιστολή της Κιβωτού
«συνιστούν δημόσια υποκίνηση μίσους μέσω και του διαδικτύου», στρέφεται
κατά της ΜΚΟ «Κιβωτός του Κόσμου» και του επικεφαλής της παπά Αντώνη
Παπανικολάου, και άλλων.
Αυτή είναι η αναφορά…
ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ/Τ.Κ.Ζ.Α.Ρ.
24 Νοεμβρίου 2019 Κυρίες/Κύριοι, Σας
υποβάλλουμε άλλη μια μηνυτήρια αναφορά, στα πλαίσια του προγράμματος
του Παρατηρητηρίου Ρατσιστικών Εγκλημάτων, κατά της ΜΚΟ “Κιβωτός του
Κόσμου” και του επικεφαλής της παπά-Αντώνη Παπανικολάου αναφορικά με δύο
ξενοφοβικές και ισλαμοφοβικές επιστολές τους, το 2017 και το 2019, προς
το Δημοτικό Συμβούλιο Χίου (και άλλους φορείς), καθώς και κατά της
δημοτικής σύμβουλου Χίου Αγγελικής Παμπάλου, η οποία εκπροσωπώντας την
παράταξη της “Χίος Μπροστά” διάβασε την εν λόγω επιστολή στη συνεδρίαση
της 22ης Νοεμβρίου 2019 του ΔΣ. Με τις ρατσιστικές αυτές επιστολές
“αντιτίθενται απόλυτα” στην κατασκευή δύο προαναχωρησιακών κέντρων
κράτησης αλλοδαπών (ΠΡΟΚΕΚΑ) κοντά σε δομή της ΜΚΟ θεωρώντας τους
μετανάστες δημόσιο κίνδυνο για τους ανήλικους που φιλοξενούνται στη δομή καθώς
“η πλειοψηφία των μεταναστών είναι ενήλικοι και άγαμοι άνδρες, που προέρχονται από μουσουλμανικές χώρες με σημαντικές πολιτισμικές διαφορές (οπού π.χ. τα κορίτσια θεωρούνται γυναίκες σε αρκετά μικρότερη ηλικία) και ότι μεταξύ των κρατουμένων θα περιλαμβάνονται παράνομοι, εγκληματίες, πιθανώς, ακόμη και τρομοκράτες. Η
εμπειρία έχει αποδείξει ότι, δυστυχώς, αρκετά μεγάλη μερίδα του
πληθυσμού των προσφύγων και μεταναστών, ίσως και λόγω των δυσμενών
συνθηκών διαβίωσης τους, αλλά και άλλων λόγων, δεν είναι σε θέση να σεβαστεί τις ιδιοκτησίες που γειτνιάζουν με τους χώρους διαμονής τους και έχουν προξενήσει μεγάλες φθορές και κλοπές”.
Όλα τα παραπάνω συνιστούν δημόσια υποκίνηση μίσους μέσω και του διαδικτύου. Επίσης η παρούσα αναφορά στρέφεται και κατά της Εισαγγελέα για Ρατσιστικά Εγκλήματα Σπυριδούλας Σταυράτη για κατάχρηση εξουσίας και παράβαση καθήκοντος επειδή
όταν της υποβλήθηκε η επιστολή της Κιβωτού του Κόσμου τον Ιούνιο 2017
με το ίδιο ακραία ξενόφοβο και ισλαμόφοβο περιεχόμενο δεν προχώρησε σε
άσκηση ποινικής δίωξης, όπως δεν φαίνεται να έκανε το ίδιο και με το
πρόσφατο ακραία ξενόφοβο και ισλαμόφοβο κείμενο της ΜΚΟ του 2017. Παράλληλα φέρεται, όπως λέει η ΜΚΟ, να έχει αναθέσει στην ισλαμόφοβη οργάνωση τη φιλοξενία περίπου 200 ασυνόδευτων ανηλίκων που στην πλειοψηφία τους προέρχονται από μουσουλμανικές οικογένειες. Ακολουθούν τα δημοσιεύματα του “Αστραπάρη” της 22 Νοεμβρίου 2019 και 1 Ιουνίου 2017. Παρακαλούμε για τις ενέργειές σας καθώς και να μας ενημερώσετε για τον αριθμό πρωτοκόλλου που θα δώσετε στη μήνυση αυτή. Με τιμή, Παναγιώτης Δημητράς Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι”. "N": Η ανάρτηση συνεχίζει παραθέτοντας σχόλια αναγνωστών για το θέμα, ενώ ο αρθρογράφος σχολιάζει για τον κ. Δημητρά ότι "κατά τα άλλα είναι σπουδαίος ακτιβιστής, όμως έχει μηνύσει τη μισή Ελλάδα χωρίς λόγο". Το δικό μας σχόλιο είναι ότι αυτά είναι σημεία των καιρών και υποσημειώνουμε τα λόγια του Κυρίου: "Είστε μακάριοι όταν σας βρίσουν και σας καταδιώξουν ψευδόμενοι εξ αιτίας μου" και "αν καταδίωξαν εμένα, θα καταδιώξουν κι εσάς· αν τήρησαν τα λόγια μου, θα τηρήσουν και τα δικά σας" (βλ. Ματθ. 5, 11-12, Ιωάννην 15, 20). Πάτερ Αντώνιε, ο Θεός είναι μαζί σου, το ίδιο και όλοι οι συνετοί άνθρωποι σ' αυτόν τον τόπο, ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων. Η ιστοσελίδα της "Κιβωτού": https://www.kivotostoukosmou.org/el/
Η Εθνική Οργάνωση Πολυτέκνων Αθηνών (Ε.Ο.Π.Α.) διοργανώνει Ημερίδα
στις 23 Νοεμβρίου 2019 και ώρα 9π.μ., στο Κεντρικό Αμφιθέατρο του
Πολεμικού Μουσείου, Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας 114, υπό την αιγίδα της
Α.Ε. του Προέδρου της Δημοκρατίας κυρίου Προκοπίου Παυλοπούλου, με θέμα:
«Δημογραφικό ζήτημα: Εθνική στρατηγική ή Εθνική Συρρίκνωση;»
Πηγές: Μαρτυρίες από
κατοίκους του χωριού Βαλή Μεσαράς του Δήμου Γόρτυνας, και ιδιαίτατα του θείου
Δημήτρη Φραγκιαδάκη (Βαφοδημήτρη) που είχε την ευλογία να συνομιλήσει με τον
Άγιο και να φέρει στο φως τα άγια λείψανα αυτού και των τέκνων του.
Κάθε κοινωνία αποτελείται από μωσαϊκό ατόμων, ετερόκλιτων στοιχείων, που συνιστούν την ποιοτική της ανομοιογένεια. Για να μπορέσει όμως αυτή η κοινωνία να επιβιώσει σωστά μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι, απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο σεβασμός των ατόμων μεταξύ τους. Με δεδομένη μάλιστα την αναγκαιότητα αυτής της ποιοτικής ανομοιογένειας, που προσδίδει ποιοτική αξία σε κάθε διαμορφωμένη κοινωνία, ο αλληλοσεβασμός κρίνεται βασική αρχή σύνθεσης και συντήρησης του όποιου κοινωνικού σώματος.
Ο κάθε άνθρωπος προσλαμβάνει και διαμορφώνει αξίες, ιδέες, ιδανικά, πεποιθήσεις, πιστεύματα, τα οποία τον συγκροτούν και συνθέτουν το χαρακτήρα του μέσα από επιλογές βίου. Η πίστη σε κάποιο θεό, στον όποιο θεό, αποτελεί βασική αρχή που επηρεάζει αυτές τις επιλογές. Ομοίως και η απόρριψη κάθε ιδέας περί θεού διαμορφώνει το άνθρωπο ως ύπαρξη. Κανένας δεν μπορεί σε μια συγκροτημένη κοινωνία να απορρίψει την ύπαρξη ενός μέλους του κοινωνικού συνόλου επειδή πιστεύει σε κάποιο θεό ή επειδή δεν πιστεύει στον ίδιο θεό ή επειδή δεν πιστεύει σε θεό. Η αρχή της ελευθερίας του ανθρώπου είναι κανόνας απαράβατος ανεξάρτητα από την πίστη ή την απιστία που εκφράζει.
Ελευθερία είναι η δυνατότητα του ανθρώπου, να επιλέγει με αξιοπρέπεια, δεσμεύσεις για τον εαυτό του. Πραγματικά ελεύθερος είναι ο άνθρωπος, που μπορεί να θέσει τα όρια του εαυτού του, με επίγνωση πως δημιουργεί το περίγραμμα της ύπαρξης του, με στόχο η ύπαρξη να καταστεί Ύπαρξη. Ωστόσο αυτή η πρακτική γεννά ισχυρότερα τεκμήρια για το σεβασμό των πεποιθήσεων του άλλου ανθρώπου.
Στις μέρες μας γεννήθηκε πάλι το ερώτημα στον Ποινικό Κώδικα για το αν πρέπει ή δεν πρέπει η βλασφημία του Θεού, των ιερών και των οσίων να αποτελεί αδίκημα. Και σαφώς ο νομοθέτης βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση να αποφασίσει αν πρέπει να προστατέψει νομικά το όνομα του Θεού, των ιερών και των οσίων της πίστης.
Οι ελάχιστες φωνές αντίδρασης βρήκαν τον νομοθέτη απροετοίμαστο. Και είναι λογικό καθόσον ο νομοθέτης έχει την αίσθηση ότι το αδίκημα της βλασφημίας των θείων προσβάλει το Θεό. Είναι λογικό, καθόσον ο νομοθέτης επιχείρησε να προστατέψει το Θεό.
Ωστόσο η αλήθεια είναι αλλού. Ο Θεός δεν έχει την ανάγκη της προστασίας μας. Για την ακρίβεια ο Θεός προστατεύει και δεν προστατεύεται. Επιπρόσθετα, η όποια κατά του Θεού βλασφημία δεν αίρει επουδενί την αγιότητα του Θεού. Ο Θεός παραμένει πάντα υπεράνω του ανθρώπου και ουδεμία πράξη της ανθρώπινης φύσης δεν δύναται να αποδυναμώσει την φύση του Θεού.
Ο όποιος προσβλητικός λόγος κατά του Θεού και των οσίων, στην ουσία στρέφεται κατά του συνανθρώπου. Είναι λόγος που διαβάλει τις ανθρώπινες σχέσεις και αποδομεί την κοινωνική συνοχή, διότι αναιρεί την ελευθερία του ανθρώπου που πιστεύει. Παράλληλα όμως αναιρεί και την ελευθερία του ίδιου του βλάσφημου καθόσον τον εμπλέκει σε σχήματα που δεν συνάδουν προς τις επιλογές του. Ο άνθρωπος που πιστεύει δεν βλασφημεί και ο άνθρωπος που βλασφημεί θέτει στην ζωή του στοιχεία που δεν αποδέχεται.
Ο ρόλος του νομοθέτη θα έπρεπε να είναι τέτοιος ώστε στην κοινωνία να προστατεύεται και ο πιστός και ο άπιστος. Προς αυτή την κατεύθυνση οι νομικές διατάξεις περί των κατά του Θεού βλάσφημων αδικημάτων θα προστάτευαν και τον πιστό και τον άπιστο. Στην πραγματικότητα δηλαδή, η προστασία δια του νόμου του ονόματος του Θεού και των ιερών της πίστης άγει στον αλληλοσεβασμό των μελών της κοινωνίας και προστατεύει τις θρησκευτικές επιλογές κάθε ανθρώπου ανεξάρτητα με την θρησκεία που αποδέχεται. Με δεδομένο ότι η ελληνική κοινωνία έπαψε να είναι συμπαγής στην Ορθόδοξη Πίστη, μετά την προσέλευση τόσων ετερόθρησκων ατόμων, η προστασία του θεού και των ιερών κάθε πίστης κρίνεται επιτακτική ανάγκη για να διασφαλιστεί ο σεβασμός ανάμεσα στην διαφορετικότητα των θρησκειών. Τούτο έπρεπε να αποτελεί μέγιστη μέριμνα του νομοθέτη ειδικά υπό την προβαλλόμενη θέση ότι υπάρχει ως βασική επιδίωξη ο στόχος της αρμονικής συνύπαρξης διαφορετικών ανθρώπων στην ίδια κοινωνία. Οι άνθρωποι μπορούν να συνυπάρχουν όταν διασφαλίζονται οι προσωπικές τους επιλογές με τέτοιο τρόπο ώστε να μην χρειάζεται να τις διεκδικήσουν μόνοι τους και έξω από την προστασία του νόμου.
Η άρση και ο παραγκωνισμός των διατάξεων περί βλασφημίας και δη κακοπροαίρετης, ισοδυναμεί με θρησκευτική ισοπέδωση. Ωστόσο, κάθε θρησκευτική ισοπέδωση νοηματοδοτεί και παράλληλα πυροδοτεί την αυτονόμηση ενεργειών και πράξεων προκειμένου ο κάθε άνθρωπος να προστατέψει αυτόβουλα αυτό που επιλέγει να πιστεύει. Σε μια ευνομούμενη όμως κοινωνία η αυτόβουλη υπεράσπιση, υπό το πρίσμα του κενού που αφήνει ο νόμος, καθίσταται πολεμική πρακτική εν καιρώ ειρήνης. Ποιά κοινωνία μπορεί άραγε να σταθεί σε τέτοιες συνθήκες; Δυστυχώς καμία! Τα αποτελέσματα αυτής της σιωπής στην όποια βλασφημία πλέον θα την εισπράξου και πάλι οι κοινωνίες με μορφές θεμελιακής αποδόμησης. Και πάλι δυστυχώς όταν θα γίνει αυτό κατανοητό θα είναι αργά!
Οι μέρες μας έγιναν πλέον πονηρές. Ο άνθρωπος είναι καχύποπτος για τον συνάνθρωπό του. Η ανθρώπινη ύπαρξη έπαψε να είναι αυτονόητα αξία αυτοτελής. Ο άνθρωπος δεν είναι πλέον αυτονόητα οντότητα χωριστή. Η κάθε προσωπικότητα δεν είναι εξ’ αντικειμένου σεβαστή. Μέσα σε αυτή την παλέτα της διασάλευσης το απροστάτευτο της αξίας της πίστης στην κοινωνία, καθιστά τον άνθρωπο απογυμνωμένο. Απογυμνωμένο διότι επιτρέπεται πλέον στον οποιοδήποτε να εισβάλει σε αυτό που πιστεύει κάποιος, σε αυτό που στηρίζεται, σε αυτό που νοηματοδοτεί την ζωή του και να το καταστρέψει αβασάνιστα και χωρίς τον κολασμό του νόμου. Όλα πλέον γίνονται ίσωμα.
Στην Ελλάδα τα πλείστα των Ελλήνων είναι πιστοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν είναι δυνατόν οι μειοψηφούσες φωνές να γίνονται γνώμονας της κοινωνίας. Τα πλείστα των Ορθοδόξων δεν επιθυμούν την κατάργηση των περί βλασφημίας ποινικών διατάξεων. Και όμως για μια ακόμα φορά επικρατεί η φωνή των ελαχίστων. Γίνεται όμως μια κοινωνία να πορεύεται με την βούληση των λιγότερων; Και ενώ η απάντηση είναι σίγουρα όχι το αποτέλεσμα καταδεικνύει το αντίθετο. Ιδού λοιπόν η δημοκρατία μας!
Στην χώρα μας δεν επιτρέπεται η κατάργηση της βλασφημίας ["Ν": προφανώς εννοεί των περί βλασφημίας διατάξεων]. Στην Ελλάδα βλασφημία κατά του Θεού ισοδυναμεί με βλασφημία κατά του Έθνους, διότι τούτος ο τόπος βγήκε από τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά! Πόσοι οι μάρτυρες του έθνους για την πατρίδα και του Χριστού την πίστη την αγία; Απάντηση; Μυριάδες! Και επιτέλους είναι καιρός να ταυτίσουμε τις θέσεις μας με την πραγματικότητα. Σε μια χώρα που επιμένει να έχει ως σύμβολο του Έθνους τον Σταυρό του Χριστού δεν επιτρέπεται η βλασφημία. Βλασφημία κατά του Χριστού στην χώρα μας ισοδυναμεί με βλασφημία κατά του Εθνικού Συμβόλου. Ο νομοθέτης δεν είδε ποτέ στην Ελληνική Σημαία τον Σταυρό; Υπάρχει ακόμα. Η βλασφημία λοιπόν δεν αποδομεί μόνο την συνοχή των ανθρώπων μιας κοινωνίας, αλλά καταλύει τα ύψιστα σύμβολα συνοχής του Έθνους μας.
Πώς μπορεί όμως ο λαός μας να πορευτεί χωρίς συνοχή, με υποτίμηση της πίστης και με την κατάλυση των συμβόλων; Ίσως μπροστά στο πέλαγος αυτού του ερωτήματος ο κατακλυσμός του Νώε να φαντάζει σιγανό ψιχάλισμα. Το μόνο που μας προετοιμάζει είναι και πάλι το Ευαγγέλιο του Χριστού: «Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου.» (Εφεσίους 5,15-17).
Τήν Τετάρτην, 27ην τ. μ. Νοεμβρίου 2019, συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρείαν
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τάς
προγραμματισθείσας δι᾿ ἕν τριήμερον ἐργασίας αὐτῆς. (...)
