ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Ο Χριστός, οι δαιμονισμένοι και η αγέλη των χοίρων

ΕΙ ΕΚΒΑΛΛΕΙΣ ΗΜΑΣ, ΕΠΙΤΡΕΨΟΝ ΗΜΙΝ ΑΠΕΛΘΕΙΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΕΛΗΝ ΤΩΝ ΧΟΙΡΩΝ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Από το ιστολόγιό του ΒΗΜΑΤΑ

«Οἱ δέ δαίμονες παρεκάλουν αὐτόν λέγοντες: εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τήν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καί εἶπεν αὐτοῖς: ὑπάγετε» (Ματθ. 8, 31-32)
«Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν λέγοντας: ‘αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων’. Κι εκείνος τους είπε: ‘πηγαίνετε’»

Στην εποχή μας η ύπαρξη του κακού έχει αποπροσωποποιηθεί και αποπνευματικοποιηθεί. Το κακό θεωρείται ως μία ηθική κατηγορία, η οποία έρχεται να φανερωθεί, όταν οι άνθρωποι δεν τηρούμε κάποιους κανόνες αποδεκτούς από την πλειονοψηφία της κοινωνίας. Κακό θεωρείται η παραβίαση των βασικών μας δικαιωμάτων, ζωής, ελευθερίας, περιουσίας. Κακό, αλλά όχι για όλους, θεωρούνται η αδικία και η ανισότητα ευκαιριών. Από την άλλη, το να πληγώνουμε τον συνάνθρωπο με γνώμονα τα δικαιώματά μας, την επιθυμία για ηδονή και αυτάρκεια, την επίδειξη δύναμης, παραδοσιακά θεωρείται ως ηθικώς κακό, αλλά όποιος μπορεί το πράττει, χωρίς να αφήνει περιθώριο στην συνείδησή του να τον ελέγξει. Άλλωστε, κέντρο της ζωής μας είναι ο εαυτός μας.

Για την παράδοση της πίστης μας όμως το κακό δεν είναι μία αόριστη ηθική κατηγορία, αλλά είναι η άρνηση του Θεού και του τρόπου με τον οποίο ο Θεός φανερώνεται και σχετίζεται με τα δημιουργήματά Του, δηλαδή με την αγάπη, την επιθυμία για ενότητα και την πρόσκληση για συμπόρευση με σκοπό μία διαρκή κοινωνία προσώπων. Η άρνηση κάνει τα δημιουργήματα του Θεού να επιλέγουν το μη αγαθόν, δηλαδή γεννούν έτσι το κακό. Συνέπεια του κακού είναι η ακοινωνησία ["Ν": διάσπαση, αποξένωση - κοινωνία = ενότητα]. Η αμαύρωση του κάλλους, του ήθους, του προσώπου. Είναι ο φόβος που προκαλούμε στον συνάνθρωπο. Η απόρριψη εξ αρχής της πρόσκλησης τόσο του Θεού όσο και του συνανθρώπου για συνοδοιπορία. «Τι δουλειά έχω εγώ μαζί σας; Τι δουλειά έχετε εσείς με μένα;» ["Ν": τέτοια λόγια έλεγαν οι δαίμονες στο Χριστό στη σημερινή περικοπή του ευαγγελίου κατά Ματθαίον, κεφ. 8, που διαβάστηκε στη θεία λειτουργία].

Γι’ αυτό και η μοναδική κοινωνία [=ενότητα] που το κακό μπορεί να έχει είναι με ό,τι ή με όποιον μπορεί να εξουσιάσει. Η κοινωνία όμως αυτή είναι καταστροφική. Τρελαίνει. Είναι κοινωνία από την οποία δεν απαλλάσσεται κάποιος εύκολα, διότι τον καθιστά δέσμιο του κακού, δίδοντάς του μια νέα ταυτότητα, κάποτε τόσο ισχυρή, ώστε να αισθάνεται ο δέσμιος του κακού ευχαρίστηση ή ανικανότητα απόφασης για πάλη εναντίον του κακού, για παραίτηση από την κυριαρχία του.

Αυτό το βλέπουμε στα κάθε μορφής εγκλήματα, τα οποία τα αποδίδουμε και σε ψυχικές διαταραχές. Οι περισσότερες όμως από αυτές αναπτύσσονται σε πρόσωπα που μεγαλώνουν σε συνθήκες στις οποίες το κακό, ως απουσία αληθινής αγάπης και κοινωνίας, μοιάζει η μόνη κατεύθυνση. Διαφυλάττουν το συμφέρον τους, καθώς προσέχουν πολύ τα χρήματά τους. Ευχαριστιούνται με το να προκαλούν την περιέργεια των άλλων, με το να συζητιέται το όνομά τους. Τα εγκλήματα ή και η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά χτίζονται στην απουσία ή στο έλλειμμα της κοινωνίας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Στην υποκατάσταση της αγάπης με την εμμονή ότι ουδείς αναγνωρίζει την αξία μου, ότι δεν επιτρέπεται να είμαι στο περιθώριο, ότι δικαιούμαι την προσοχή, ότι θα εκδικηθώ την κοινωνία που άφησε να μεγαλώσω ελλειμματικά, κάποτε και τον ίδιο τον Θεό.

Το κακό όμως για την παράδοση της πίστης μας έχει ξεκίνημα στα πρόσωπα του διαβόλου και των δαιμόνων, των πνευματικών εκείνων υπάρξεων που άφησαν την κοινωνία με τον Θεό, για να θεοποιήσουν τους εαυτούς τους, να δείξουν ότι μπορούν χωρίς την κοινωνία με τον Θεό. Και εμμένουν σε μία κοινωνία αναμεταξύ τους, αμαυρωμένη, καταστροφική, ηδονική στο να απομακρύνουν από τον Θεό κάθε ύπαρξη που Εκείνος δημιούργησε, για να αποδείξουν ότι είναι ισχυρότεροι Αυτού, για να Τον εκδικηθούν που αγαπά, έχοντας καταστεί ανίκανοι να μοιραστούν αλήθεια κι αγάπη. Και όλα αυτά εξ ιδίας βουλήσεως. Εν ελευθερία, το μεγαλύτερο δηλαδή δώρο που ο θεός έδωσε σε όλες τις υπάρξεις που δημιούργησε, να μπορούν και να αρνηθούν την δωρεά της κοινωνίας και να την διαστρέψουν, επιλέγοντας θάνατο αντί για ζωή.

Εικ. από εδώ

Η ελπίδα και η παρηγοριά μας είναι ο Χριστός. Αυτός διώχνει τους δαίμονες από τους δύο δαιμονισμένους των Γεργεσηνών, γιατί αγαπά το πλάσμα Του, για το οποίο ενηνθρώπησε. Μας δείχνει ότι όταν Εκείνος είναι παρών στην ζωή μας, τότε οι δαίμονες δεν έχουν καμία δύναμη. Θα πάρουν άδεια και για το ελάχιστο. Δεν δεσμεύει όμως τους πρώην δαιμονισμένους να Τον ακολουθήσουν. Τους δίνει την ευκαιρία, όπως και στον κάθε άνθρωπο, να ξεκινήσουν την ζωή από την αρχή. Να βρούνε ταυτότητα κοινωνίας με τους συνανθρώπους τους. Να αγαπήσουν τον Θεό που τους ελευθερώνει και να αλλάξουν πορεία. Και να αγωνιστούν να απορρίψουν το κακό, ως καταστροφή της ζωής και της χαράς!

Χρειάζεται, εις πείσμα των καιρών μας, να κατανοήσουμε ότι πέρα από ψυχικά προβλήματα, έχουμε ευθύνη σε τι συνθήκες συναναστρεφόμαστε με τους συνανθρώπους μας, πόσο εγωισμό αφήνουμε να βγει, πόση εξουσία αποπνέουμε, πόσο το εγώ μας μάς κάνει να αισθανόμαστε μικροί θεοί, πόσο δεν νοιαζόμαστε αν κοντά μας άλλοι στενοχωριούνται εξαιτίας μας. Πόσο ακούμε την συνείδησή μας, στην οποία ο Θεός εγκατέστησε την φωνή Του, για να μας οδηγεί στο αγαθό. Και ποια χρήση ελευθερίας κάνουμε. Ο διάβολος ελλοχεύει. Ας μην του παραδίδουμε την ταυτότητα της εικόνας του Θεού και του τρόπου Του.

Κέρκυρα, 21 Ιουλίου 2019, Κυριακή Ε’ Ματθαίου

Συμπλήρωμα του ιστολογίου μας

Για το ζήτημα του δαιμονισμού, από επιστημονική άποψη, προσκαλούμε στο παλαιότερο τετραμερές αφιέρωμά μας ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ & ΕΠΙΣΤΗΜΗ.
Για την ισχυρή επιρροή των δαιμόνων στη ζωή του σημερινού ανθρώπου (προσοχή: δε μιλάω με δεισιδαιμονία) παραπέμπω στο άρθρο Πολιτισμός κατά του ανθρώπου: Α' Μέρος και Β΄ Μέρος. Η επιρροή αυτή ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι οι άνθρωποι είναι δαιμονισμένοι, με την έννοια ότι "μέσα τους κατοικούν δαίμονες", αλλά ότι, σε πολύ μεγάλο βαθμο, έχουμε πέσει στις ποικιλόμορφες παγίδες του διαβόλου και πράττουμε το θέλημά του (αντί για το θέλημα του Χριστού, που είναι η σωτηρία του ανθρώπου), νομίζοντας μάλιστα ότι κάνουμε το δικό μας θέλημα!... Και αυτό το "θέλημα" πολλές φορές φτάνει μέχρι την κατάφωρη άρνηση και βλασφημία του Θεού ή και τη λατρεία του διαβόλου.

Ας το δούμε και αυτό το θέμα:
«Νεοσατανισμός στην ψυχαγωγία των παιδιών μας»
«Θέλω να γίνω σατανιστής. Όποιος το δει ας απαντήσει...»
Το σύνδρομο της Κόλασης
Παιχνίδια υπολογιστών, νεανική κουλτούρα & αποκρυφισμός

Για τη μόδα της μαγείας και τη θρησκεία της Wicca
Είναι η γιόγκα λατρεία δαιμονικών θεών;
«Είμαι πολύ καλά. Κάνω ρέικι, γιόγκα, μιλάω με αγγέλους…»
Οι δαίμονες ως αποστάτες άγγελοι

Εικ. από εδώ

Γιατί, τώρα, ο Κύριος επέτρεψε στους δαίμονες να μπουν στην αγέλη των χοίρων, είναι ένα ζήτημα αμφισβητούμενο. Η γνώμη μου είναι ότι το έκανε κυρίως για να φανεί το πλήθος και η δύναμη των δαιμόνων και το τι θα έκαναν στους ανθρώπους αν ο Θεός τους το επέτρεπε (θα τους σκότωναν όπως σκότωσαν τους χοίρους).
Τρία άρθρα για το ζήτημα:

Ο Χριστός και τα γουρούνια
Η περίπτωση του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών (άρθρο με βάση την ευαγγελική διήγηση του κατά Μάρκον, κεφ. 5, σύμφωνα με το οποίο ήταν ένας δαιμονισμένος και όχι δύο - εκτός αν πρόκειται για άλλη περίπτωση)
Κείμενο του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς για το θέμα

Ο σύγχρονος άνθρωπος, που έχει καταλήξει μερικές φορές σε μια παράξενη "ζωολατρία" (συνέπεια του φόβου για ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και της διαφήμισης των ιδεών για λατρεία της Γης), διαμαρτύρεται ρωτώντας: μα τα ζώα δεν έχουν ψυχή; πώς έκανε κάτι τέτοιο ο Ιησούς;
Προφανώς ο Χριστός αγαπάει όλα τα πλάσματά Του, αλλά και προφανώς δεν έχει την ίδια άποψη για τα ζώα που έχουν οι σημερινοί φιλόζωοι (ότι άνθρωποι και ζώα έχουν την ίδια ψυχή και ότι, τελικά, και ο άνθρωπος είναι ένα από τα ζώα αυτού του πλανήτη). Το ζώο έχει θνητή ψυχή, δεν είναι εικόνα του Θεού, ενώ ο άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού με αθάνατη ψυχή, καλεσμένος για συμβασιλέας στη βασιλεία των ουρανών. Γι' αυτό μπορούμε να φάμε ζώα, αλλά όχι ανθρώπους (φλερτάρουμε και με αυτό στην εποχή μας, έστω ως "ταμπού", με ταινίες και τηλεοπτικές σειρές τύπου Χάννιμπαλ)...
Τα ζώα τα αγαπάμε, οι άγιοι τα αγαπούν, ο Χριστός τα αγαπά. Ως τεκμήρια παραπέμπω:

Η οικολογική καρδιά του πολιτισμού μας

Οι άγιοι και τα ζώα

Αναστάσεις ζώων στους βίους των αγίων