Υπαινιγμοί στο βιβλίο του Ιώβ για την ανάσταση των νεκρών & την κάθοδο του Χριστού στον Άδη

 
1. Απόσπασμα από:
«Ου προσκυνούμεν!»: οι άγιοι Τρεις Παίδες του Μεγάλου Σαββάτου

Εικ. από εδώ

Να προσθέσουμε κλείνοντας ότι στα αναγνώσματα του Εσπερινού της Αποκαθήλωσης (πρωί Μ. Παρασκευής) περιλαμβάνεται και το τέλος του βιβλίου του Ιωβ, όπου εξιστορείται η θεραπεία του από τις πληγές, η αποκατάσταση της περιουσίας του και η απόκτηση νέων τέκνων, που τον
παρηγόρησε γι' αυτά που είχε χάσει. Η αναφορά αυτή, όπως έχει επισημάνει ο μητροπ. Γόρτυνος Ιερεμίας (σημαντικός σύγχρονος μελετητής της Παλ. Διαθήκης & καθηγητής πανεπιστημίου στον τομέα αυτό) είναι ένας υπαινιγμός στη μετά θάνατον ζωή και στην ανάσταση των νεκρών. Ο λόγος, ότι ενώ ο Ιώβ απέκτησε διπλάσια περιουσία απ' αυτήν που είχε χάσει, όμως δεν απέκτησε διπλάσιο αριθμό παιδιών, αλλά τόσα, όσα είχε αρχικά (δηλ. δέκα). Και τούτο, γιατί τα παιδιά του, που είχαν πεθάνει, δεν είχαν χαθεί στην πραγματικότητα, απλώς είχαν πάει στον κόσμο των ψυχών. Έτσι, αποκτώντας άλλα τόσα, είχε και διπλάσια παιδιά. 
 
2. Απόσπασμα από:
Η κάθοδος του Χριστού στον Άδη κατά την Αγία Γραφή

Στο βιβλίο του Ιώβ [εδώ], κεφ. 38, ο Θεός απαντάει στον Ιώβ εξηγώντας του το μεγαλείο Του και τη φροντίδα Του για τον κόσμο: "Πού ήσουν όταν θεμελίωσα τη γη; Ποιος έθεσε τα μέτρα της;" κ.τ.λ. Στο στίχο 17 λέει: "ανοίγονταί δε σοι φόβω πύλαι θανάτου, πυλωροί δε άδου ιδόντες σε έπτηξαν;" ("σε σένα ανοίγονται από φόβο οι πύλες του θανάτου και εσένα βλέποντας μαζεύτηκαν οι θυρωροί του Άδη;").

Ερώτημα: πότε ανοίχτηκαν από οι πύλες του θανάτου στο Θεό και μαζεύτηκαν οι θυρωροί του Άδη; Η μόνη δυνατή απάντηση είναι ότι έχουμε εδώ μια προφητική αναφορά στην κάθοδο του Κυρίου στον Άδη, μετά τη σταύρωση. Ο στίχος παραπέμπει σαφώς στην εικόνα κάποιου που περνάει τις πύλες του Άδη - άρα ως άνθρωπος - και όχι ενός βασιλιά που έχει εξουσία πάνω στο θάνατο και διατάζει π.χ. την ανάσταση ενός νεκρού, γιατί τότε οι πυλωροί (θυρωροί) του Άδη δε θα τον "έβλεπαν", αλλά μόνο θα τον άκουγαν. Τον είδαν μόνο όταν πήγε αυτοπροσώπως, πράγμα που συνέβη κατά την εις Άδου κάθοδο. Γι' αυτό και ο συγκεκριμένος στίχος ενσωματώθηκε στην υμνογραφία της Εκκλησίας αναφερόμενος στο Χριστό.

Ο στίχος αυτός φανερώνει δύο πράγματα: α) ότι ο Άδης είναι τόπος (έστω, όχι με τους γήινους όρους) και β) ότι ο Θεός που μίλησε στον Ιώβ - και επιτρέποντας τα βάσανά του, τον έκανε διδάσκαλο αγγέλων και ανθρώπων - είναι ο Υιός του Θεού, ο αργότερα ενσαρκωθείς ως Ιησούς Χριστός.

 

Δείτε επίσης:

Άγιος Δίκαιος: το εκκλησάκι - προσκύνημα του αγίου & δικαίου Ιώβ στην Κίσσαμο Χανίων (6 Μαΐου)

Ιώβ: το παιχνίδι του Θεού; (Ο δίκαιος Ιώβ & ένας Κινέζος)

Όλο το βιβλίο του Ιώβ εδώ (& με νεοελληνική μετάφραση)
 
Άγιοι στις 6 & 7 Μαΐου

Τα πνεύματα των νεκρών & εμείς
Η Αγία Γραφή για τη μετά θάνατον ζωή των ψυχών

Τι πίστευε η αρχαία Εκκλησία για τη μετά θάνατον ζωή 

Και βέβαια θα αναστηθούμε!

Μνημόσυνα: πρακτική της αρχαίας Εκκλησίας ή μεταγενέστερη διδασκαλία;