Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Πεντηκοστή & του Αγίου Πνεύματος...



 Φωτο από εδώ (μπείτε)

Ένα μόνο σχόλιο, προς τον εαυτό μου και προς κάθε αδελφό.
Η Πεντηκοστή είναι η Κυριακή της γονυκλισίας, για την οποία ίσως διαβάσεις πιο κάτω. Η πρώτη μέρα που γονατίζουμε στην Εκκλησία μετά το Πάσχα. Στο μεσοδιάστημα δεν γονατίζουμε, για να θυμόμαστε πως είμαστε ελεύθεροι κι όχι δούλοι!
Ο ίδιος ο Χριστός γονάτισε (ή πάντως έσκυψε) τουλάχιστον δυο φορές: όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, κατά το Μυστικό Δείπνο, και όταν έπεσε κάτω απ' το βάρος του σταυρού, στο δρόμο για το Γολγοθά. Και τις δυο φορές, το υπέστη για να σώσει εσένα, εμένα και κάθε άνθρωπο που γνωρίζουμε ή δεν γνωρίζουμε... Έχουμε λοιπόν ένα Θεό, που όχι μόνο γίνεται άνθρωπος, αλλά και γονατίζει για τον άνθρωπο και φυσικά πεθαίνει γι' αυτόν. Αυτό το Θεό δοξάζει και Αυτόν διακηρύσσει ο Χριστιανισμός (εννοώ η Ορθόδοξη Εκκλησία, η αυθεντική Εκκλησία που ίδρυσε ο Ιησούς Χριστός), γι' αυτό και δεν συγκρίνεται με καμιά θρησκεία (ούτε καν με τον Καθολικισμό, που αντιλαμβάνεται το Θεό ως εξουσία).
Οι ορθόδοξοι χριστιανοί συνηθίζουμε να γονατίζουμε μπροστά στην εικόνα του Χριστού, της Παναγίας ή κάποιου αγίου, εκφράζοντας το βάρος του δικού μας σταυρού και των δικών μας αμαρτιών. Κάποιοι αδελφοί μας δεν καταδέχονται να γονατίσουν, επειδή βλέπουν με περιφρόνηση τους αγράμματους προγόνους τους να το κάνουν και οι ίδιοι αισθάνονται μορφωμένοι, εξελιγμένοι και ανώτεροι - δε βλέπουν ωστόσο ότι και άγιοι τρομερά μορφωμένοι το ίδιο κάνουν. Όποιος όμως δεν καταδέχεται να γονατίσει μπροστά στην εικόνα του Χριστού, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να γονατίσει μπροστά στο διάβολο.
Φωτο από εδώ
Και ο μεν Ιησούς, από κει που είσαι γονατισμένος, αδελφέ / αδελφή μου, θα σε ανασηκώσει. Όμως ο διάβολος θα σε συντρίψει.
Θα δώσω ένα παράδειγμα για την άρνησή μας να γονατίσουμε. Είναι από το αυτοβιογραφικό κείμενο του Nilus Stryker, ενός βουδιστή ιερέα των ΗΠΑ που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία:
Στον Βουδισμό της Vajrayana, βλέπεις τον δάσκαλό σου σαν ένα φωτισμένο ον, το οποίο αντιπροσωπεύει πλήρως το μονοπάτι σου προς εκείνο τον στόχο. Βάζουμε εδαφιαία μετάνοια στον δάσκαλό μας, σε ένδειξη απόλυτου σεβασμού και σε ένδειξη της εξάρτησής μας από αυτόν για την πνευματική μας πρόοδο και ολοκλήρωση. Εγώ έβαζα μετάνοιες στον δάσκαλό μου χωρίς κανένα ενδοιασμό (το μόνο εμπόδιο ήταν τα κιλά μου και τα γόνατά μου).
Στην Ορθόδοξη εκκλησία βάζουμε μετάνοιες ενώπιον του Θεού, ενώπιον του Χριστού, ενώπιον του Αγίου Πνεύματος. Βάζουμε και μετάνοιες ενώπιον των εικόνων των αγίων, σε ένδειξη αφοσίωσης και σεβασμού.
Εγώ ακόμα αρνιόμουν να κάνω μετάνοιες. Κάτι υπήρχε, μέσα σ’ αυτή την εμμονή μου, που δεν ήταν λογικό. Έβλεπα, πόσο αλλόκοτο ήταν να βάζω μετάνοιες σε ένα δάσκαλο και να επιμένω να μην το κάνω ενώπιον Θεού. Μου φαινόταν κάπως πιο εύκολο να εμπιστευτώ έναν άνθρωπο παρά το Θείο. Έκανα τον σταυρό μου, αλλά δεν έκανα μετάνοιες. Εδώ με τράβηξαν κυριολεκτικά από το κρεβάτι, με κάλεσαν με τέτοιον τρόπο που μέχρι εγώ τον άκουσα, και βίωσα μια τέτοια απίστευτη εμπειρία Φωτός και Αγάπης με τρόπο τόσο προσωπικό, και όμως, η υπερηφάνεια μου και η ισχυρογνωμοσύνη μου συνέχιζαν να αντιστέκονται σε μια πιο πλούσια και πληρέστερη εκδήλωση αφοσίωσης… Δεν λύγιζα… Δεν θα «έκλινα τον αυχένα» στον Θεό… Κάτι συνέχιζε να αντιστέκεται δυναμικά στο κάλεσμα του Χριστού και της Ορθόδοξης εκκλησίας… Κι ας ήξερα πως δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω ξανά.
Χρειάζεται όμως κι ένα ταξιδάκι εδώ, στην ενότητα Δ, όπου κάποιος που καμάρωνε για την πνευματική του πρόοδο μιλάει για τις εντυπώσεις του... 

Ένα κλικ λοιπόν, σε παρακαλώ, ΑΝ θέλεις, στα:

Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, Η γιορτή της αγίας Πεντηκοστής

Περί του Αγίου Πνεύματος
 
Εξαιτίας της αίρεσης των πεντηκοστιανών, που νομίζουν ότι ξαναζούν την Πεντηκοστή κατά τις συγκεντρώσεις τους, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και αυτή την ανάρτηση:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου