...και μια είδηση ελπίδας!

μετά από τρεις ειδήσεις παράνοιας και πόνου

Ο κόσμος μοιάζει να έχει παραφρονήσει, το κακό κυριαρχεί, όπως κυριαρχούσε πάντα, παρά τις ελπίδες του σύγχρονου ανθρώπου ότι ο παντοδύναμος πολιτισμός του θα λύσει όλα τα προβλήματα... Όμως υπάρχουν κάποιοι που αγωνίζονται, άρα υπάρχει ελπίδα: ας αγωνιστούμε, ας μοιάσουμε σ' αυτούς κι όχι σ' εκείνους που προκαλούν πόνο και τρόμο.

Αγωνιστές υπάρχουν σε κάθε γωνιά -ίσως και στη γειτονιά σου, και στην οικογένειά σου- αλλά κάποιοι προσπαθούν σταθερά, σε μεγάλη κλίμακα, και ο αγώνας τους φέρνει χαρά και αγάπη σε πολλές καρδιές.

Το βίντεο μας το έστειλε φίλος ορθόδοξος χριστιανός από Ιταλία (να 'ναι ευλογημένος), με το σχόλιο:

Μοναστήρι που βρίσκεται στην Ουκρανία, 7 km από τα σύνορα με την Ρουμανία. Ο Ηγούμενος π. Μιχαήλ πάει εκεί χωρίς χρήματα με 4 μοναχούς και στην αρχή τρώγανε πατάτες με χορταρικά που μαζεύανε από τριγύρω. Μέσα σε 10 χρόνια έχτισε (με κόστος 3 εμφράγματα που έχει πάθει) 5 εκκλησίες, κελιά για τους μοναχούς (και τις μοναχές;) και ένα ορφανοτροφείο με 140 παιδιά. Σε όλα τα παιδάκια έδωσε το επίθετό του, εκτός από ένα κοριτσάκι που βρέθηκε σχεδόν παγωμένο σε ένα χαρτοκιβώτιο και που έχει το επίθετο ενός γιατρού.
Υ.Γ. Ένα παιδάκι που το αφήσανε εκεί επειδή ήταν προσβεβλημένο με τον Ιό του HIV γιατρεύτηκε!

Δείτε το βίντεο εδώ. Έχει μόνο ιταλικούς υπότιτλους, αλλά ό,τι πιάσετε (θα είναι αρκετά).

Να υπενθυμίσουμε ότι μεγάλος προστάτης των ορφανών υπήρξε και ο άγ. Ιωάννης Μαξίμοβιτς, αλλά ευτυχώς και στην πατρίδα μας έχουμε μερικούς, όπως ο γνωστός μας παπά Αντώνης της Κιβωτού. Και υπάρχουν κι άλλοι παπάδες που "λένε", που νοιάζονται για τον πλησίον και συνδυάζουν την πνευματική με την κοινωνική προσφορά...

Δεν υπάρχει άλλοθι, πρέπει ν' αγαπήσω τον πλησίον μου ΤΩΡΑ! Ο Χριστός με βοηθάει, αρκεί να Του ανοίξω την πόρτα. Θέλω όμως να με βοηθήσει, ή προτιμώ να ζω μόνος με το άλλοθί μου; Η επιλογή είναι δική μου.

Δες και: Οι φυλακές ανηλίκων, η παρακμή, ο Χριστός, τα δάκρυα της Παναγίας...