Ο μοναχός και τα ζωντανά

AMETHYSTOS

Ένα βράδυ, σε ένα μοναστήρι, πέρασε ο ηγούμενος από το κελλί ενός μοναχού και τον ρώτησε πώς πέρασε την ημέρα του.

-Ε, όπως όλες, δι’ ευχών σας, άγιε καθηγούμενε. Είχα πάρα πολλή δουλειά, μα πάρα πολλή δουλειά, γιατί πρέπει να φροντίζω ένα σωρό ζωντανά.

-Τί να κάνεις; ρώτησε ξαφνιασμένος ο ηγούμενος, γιατί ήξερε τί διακόνημα έκανε ο μοναχός και ότι δεν είχε καμιά σχέση με ζώα.

-Κάθε μέρα, απάντησε ο μοναχός, πρέπει να φυλάω δύο γεράκια, να συγκρατώ δύο ζαρκάδια, να γυμνάζω δύο κυνηγετικούς σκύλους, να κυνηγάω ένα φίδι, να δαμάζω μια αρκούδα και να περιποιούμαι έναν άρρωστο. Δεν θα κατάφερνα τίποτα απ’ όλα αυτά, αν δεν με βοηθούσε τόσο αποτελεσματικά ένας Δεσπότης.

-Τί είναι αυτά, που λες τώρα; Για ποιά ζώα μιλάς; Ζουρλάθηκες; Τέτοια πράγματα έχουμε εδώ; Και τον δεσπότη πού τον βρήκες;

-Κι όμως! Όλα αυτά έγιναν και γίνονται κάθε μέρα, άγιε Γέροντα!

Τα δύο γεράκια είναι τα μάτια μου, που πρέπει αδιάκοπα να τα προσέχω, γιατί μύρια δυο κακά ξεκινάνε απ’ αυτά.

Τα δύο ζαρκάδια είναι τα πόδια μου, που το βάδισμά τους πρέπει να το κανονίζω κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να με διακρίνει σύνεση, αν δεν θέλω να με οδηγούν στο δρόμο της αμαρτίας.

Τα δύο κυνηγετικά σκυλιά είναι τα χέρια μου, που οφείλω να τα υποχρεώνω να εργάζονται τις διακονίες που μου αναθέτετε εδώ, για το καλό μου και χάριν των αδελφών μου.

Το φίδι είναι η γλώσσα μου, που πρέπει να χαλιναγωγείται, να μη μιλά άσκοπα, να μη χύνει δηλητήριο εναντίον των άλλων, να μη κουτσομπολεύει, να μη κατακρίνει, να μη γογγύζει…

Αρκούδα είναι η καρδιά μου, που πρέπει να της δαμάζω τον εγωισμό και την κενοδοξία [=εγωισμό που τρέφεται από δήθεν αρετές].

Άρρωστος είναι το σώμα μου κι έχω υποχρέωση διαρκώς να το προσέχω, για να μη προσβληθεί από τη διαστροφή της επιθυμίας και γίνει έτσι ασθενές και φιλήδονο.

- Καλά όλα αυτά, αλλά ο δεσπότης ποιός είναι;

-Δεσπότης είναι ο Αρχιερέας Χριστός, που με το πανάγιο Αίμα Του κάθε μέρα με δυναμώνει, για να μπορώ να δαμάζω όλα αυτά τα άγρια θηρία, που έχω μέσα μου.

ΑΡΧΙΚΗ ΠΗΓΗ : ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Σχόλιο "Νεκρού": η εκπληκτική αυτή (για μένα) τοποθέτηση του σοφού μοναχού έχει ρίζες στην πατερική μας παράδοση. Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αδελφός του Μ. Βασιλείου, στο έργο του Εις το ποιήσωμεν άνθρωπον, Α΄, P.G. (*) 44, 276-277 (όπου σχολιάζει τη δημιουργία του ανθρώπου, όπως περιγράφεται στη Γένεση) αναφέρει ότι η ευλογία του Θεού στους πρώτους ανθρώπους να εξουσιάζουν τα ζώα (Γένεσις 1, 26-28) δεν αναφέρεται κυρίως στην εξουσία του ανθρώπου πάνω στα άλλα πλάσματα, αλλά στην εξουσία του πάνω στα ζωώδη κομμάτια του εαυτού του, που καλείται να τα "εξανθρωπίσει"!

Εξυπακούεται ότι η τοποθέτηση αυτή έχει αξία, αν γίνεται με ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ κι όχι με διάθεση του μοναχού να το παίξει σοφός και δάσκαλος μπροστά στον ηγούμενο.

(*) P.G. = J. Migne, Patrologia Graeca, έκδοση των κειμένων των αγίων Πατέρων που είναι γραμμένα στα ελληνικά (υπάρχει και Patrologia Latina για τα λατνινικά). Βρίσκεται σε πολλές σοβαρές δημόσιες και πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες.