Δύο νέες+όμορφες stars έφυγαν για μοναστήρι. Καλά έκαναν;

Τον τελευταίο καιρό, κάποιο blog, που είναι γενικά εναντίον του μοναχισμού, έχει κάνει θέμα επειδή η ηθοποιός Γεωργία Αποστόλου αποφάσισε να γίνει μοναχή.

Το ίδιο, έκανε θέμα παλαιότερα και συνεχίζει ακόμη, επειδή και η ηθοποιός Ναταλία Λιονάκη είχε πάρει την ίδια απόφαση. Σίγουρα θυμάστε τον ψυχολογικό πόλεμο που δέχτηκε πέρυσι από διάφορα ΜΜΕ αυτή η κοπέλα, ενάντια στην απόφασή της!

Ο συνάδελφος μπλόγκερ λοιπόν αγωνίζεται να πείσει το κοινό του ότι αυτές οι δύο κοπέλες έκαναν λάθος, ότι βρέθηκαν σε στιγμές έντονης προσωπικής & οικογενειακής οδύνης, γι' αυτό έπεσαν θύματα & παρασύρθηκαν στην "πλάνη του μοναχισμού" (όπως γράφει), την οποία, κατά τη γνώμη του, πρέπει να εγκαταλείψουν αμέσως και να γυρίσουν πίσω στον κόσμο.

Δημοσιεύτηκε μάλιστα στο Διαδίκτυο "έκκληση" προς τη Ναταλία Λιονάκη, που της λέει:

«Ναταλία, αν πράγματι το φως του Χριστού γεννήθηκε μέσα σου, γύρνα στην κοινωνία για να φωτίσεις και άλλους. Ο μοναχισμός είναι κίβδηλη πνευματικότητα, νοσηρότητα, και φυγή από τις ευθύνες της ζωής. Στην περίπτωσή σου, μάλιστα, αν η αναγέννησή σου είναι αυθεντική κι όχι προϊόν ψευδαισθήσεων και παραισθήσεων, ο εγκλεισμός σου σε Μονή είναι φυγή από τα πνευματικά σου καθήκοντα προς την κοινωνία. Άλλωστε, το πολύ «Κύριε Ελέησον» το βαριέται και ο Θεός, όπως λέει και η παροιμία. Το ζητούμενο είναι εμείς να ελεήσουμε άλλους. Εκεί είναι το τεστ πνευματικότητας και αυτογνωσίας. Και να γνωρίζεις, Ναταλία, ότι δε μπορεί να συνδεθεί κανείς με το Θεό μέσω τρίτου, ακόμη κι αν αυτός είναι ο πνευματικότερος άνθρωπος όλων των εποχών. Ή επικοινωνείς μόνη σου με τη Θεότητα ή δεν επικοινωνείς καθόλου. Δεν υπάρχουν μεσίτες προς το Θεό, ζωντανοί ή πεθαμένοι. Ο μόνος μεσίτης είναι το πνεύμα σου-ο λύχνος του Θεού μέσα σου. Άδικα λοιπόν τρέχεις πίσω από μέντορες…».

Η κυρία Γεωρία Αποστόλου

Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ

Κατ' αρχάς, να διευκρινίσουμε ότι οι δύο κυρίες μάλλον δεν είναι ακόμη μοναχές. Στην Ορθοδοξία όποιος θέλει να γίνει μοναχός μένει πρώτα στο μοναστήρι ως "δόκιμος": δοκιμάζει τον εαυτό του για να διαπιστώσει αν πράγματι θέλει να μονάσει κι αν μπορεί να ζήσει στις συνθήκες της μοναστικής ζωής. Μοναχός γίνεται όταν ο πνευματικός του (ο δάσκαλός του) κρίνει ότι είναι αρκετά ώριμος και μπορεί να προοδεύσει πνευματικά ως μοναχός. Βέβαια, ένας πνευματικός που δεν είναι έμπειρος και σοφός, μπορεί να βγάλει λάθος συμπεράσματα, γι' αυτό ο ενδιαφερόμενος πρέπει να είναι αυστηρός με τον εαυτό του και προσεχτικός με τον πνευματικό του - όσο είναι και με το γιατρό ή το γυμναστή του. Σχετικό άρθρο εδώ.
Και τώρα επί της ουσίας.
Η επιμονή του συνάδελφου να επηρεάσει την απόφαση των δύο γυναικών είναι υπερβολική. Αν θεωρείται θεμιτή, επειδή γίνεται από ενδιαφέρον, τότε θα πρέπει να θεωρηθεί θεμιτό, αν κάποιος θεωρεί πως μόνο στο μοναστήρι ο άνθρωπος πλησιάζει το Θεό, να επιμένει σ' αυτούς που αγαπά να γίνονται μοναχοί! Θα άρεσε όμως μια τέτοια αγάπη στο συνάδελφο; 

Εκτός αυτού, απόψεις του στυλ "δε μπορεί να συνδεθεί κανείς με το Θεό μέσω τρίτου, ακόμη κι αν αυτός είναι ο πνευματικότερος άνθρωπος όλων των εποχών. Ή επικοινωνείς μόνη σου με τη Θεότητα ή δεν επικοινωνείς καθόλου. Δεν υπάρχουν μεσίτες προς το Θεό, ζωντανοί ή πεθαμένοι. Ο μόνος μεσίτης είναι το πνεύμα σου-ο λύχνος του Θεού μέσα σου" είναι εντελώς λάθος, όπως αποδεικνύει η πείρα των ορθόδοξων χριστιανών όλων των αιώνων, αλλά ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ: πάντα μέσω τρίτου ο άνθρωπος θα συνδεθεί με το Θεό, γιατί η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ θα τον βοηθήσει να πάψει να είναι εγωιστής και να τοποθετήσει μέσα του την ειλικρινή και ανιδιοτελή αγάπη προς όλους και όλα. 
Γι' αυτό και ο ορθόδοξος, που αγαπά τη ζωή του μοναχού, καλείται να πάει να ζήσει σε μοναστήρι, δηλ. μαζί με άλλους (ώστε να καλλιεργήσει την ταπείνωση και την αγάπη) και όχι στην έρημο. Κι αν θέλει να γίνει ερημίτης, πρέπει πρώτα να αποχτήσει πείρα, και μετά να πάει, αφού παρει ευλογία από τον πνευματικό του.

Επιπλέον, όπως ο άνθρωπος πρέπει να έχει το γιατρό του, έτσι πρέπει να έχει και τον πνευματικό του. Ο πνευματικός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΙΤΗΣ, αλλά προσεχτικός και σοφός δάσκαλος, που βοηθάει τον άνθρωπο με την πείρα του να επικοινωνήσει με το Θεό μόνος του, όπως λέει και η "έκκληση". 
Χωρίς δάσκαλο όμως, πώς ξέρεις το δρόμο και τον τρόπο να "επικοινωνήσεις"; Ψάχνοντας στα τυφλά, μπορεί να οδηγηθείς ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ.

Αν δεν υπήρχε η ανάγκη δασκάλων, ούτε ο Χριστός θα είχε έρθει! Ο καθένας θα εμπιστευόταν "το λύχνο του Θεού μέσα του" και θα έβρισκε μόνος του το δρόμο για το Θεό! Πιστέψτε με, κι ο συνάδελφος που λέει αυτές τις βαρύγδουπες κουβέντες, από κάποιους "δασκάλους" τις έχει ακούσει ή διαβάσει. Όμως αυτό μπορεί να το πει κι ένας φονιάς - γι' αυτό χρειάζεται η γνώμη ενός τρίτου (του πνευματικού/δασκάλου/γέροντά σου), που θα σε βοηθήσει να αντιληφθείς (πάλι "μόνος σου") ΑΝ αυτά που νομίζεις ότι θέλεις ή αισθάνεσαι είναι όντως ένας "θείος λύχνος" ή μια μεταμόρφωση του εγωισμού σου ή μια παγίδα του διαβόλου!
Να παρατηρήσω πως ο συνάδελφος, μ' αυτά που γράφει, προσπαθεί Ο ΙΔΙΟΣ να γίνει δάσκαλος της κυρίας Λιονάκη και να την οδηγήσει στο δρόμο που νομίζει ο ίδιος ότι πηγαίνει στο Θεό - και πού ξέρει αν η απόφασή της να γίνει ορθόδοξη μοναχή δεν προέρχεται από "το λύχνο του Θεού μέσα της"; 

Η κυρία Ναταλία Λιονάκη ως κοσμική

Ο ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΝΗ;

Ο μοναχισμός δεν είναι πλάνη, αλλά το πανεπιστήμιο της Ορθοδοξίας και ο δρόμος της τελειότητας (της τέλειας ενότητας με το Θεό και με όλα τα πλάσματα μέσω της αγάπης). Και, όπως κάθε τέλειο, ΔΕΝ κατορθώνεται εύκολα και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι γι' αυτό. Ο χριστιανός που επιλέγει το μοναχισμό έχει μπροστά του ένα φοβερό και δύσκολο αγώνα. ΑΝ τον αγαπάτε, ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟΝ, για να φτάσει τον αγώνα του ώς το τέλος, ΜΗΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΑΤΕ και μην τον ΣΤΕΝΟΧΩΡΕΙΤΕ!...

Ο μοναχισμός δεν είναι πλάνη, γιατί ο μοναχός που φέρνει σε πέρας τον αγώνα του γίνεται άγιος. 
Οι περισσότεροι μεγάλοι άγιοι (εκτός από τους μάρτυρες) είναι μοναχοί. Ένας χριστιανός (αλλά και ένας απλός λογικός άνθρωπος) δεν μπορεί να λέει ότι βάδισαν το "δρόμο της πλάνης" οι μεγάλοι άγιοι και διδάσκαλοι της ανθρωπότητας Αντώνιος ο Μέγας, Μακάριος ο Αιγύπτιος, Αρσένιος ο Μέγας, Ποιμήν ο Μέγας, Παχώμιος ο Μέγας, Σισώης ο Μέγας, Ονούφριος ο Αιγύπτιος, Νείλος ο Μυροβλύτης, Μάξιμος ο Ομολογητής, Βενέδικτος της Νουρσίας, Κασσιανός ο Ρωμαίος, Βαρλαάμ & Ιωάσαφ οι Ινδοί, Ιωάνης της Κλίμακας, Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Κοσμάς ο Αιτωλός, οι Ρώσοι Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ, Σέργιος του Ραντονέζ, Νείλος της Σόρας, Κύριλλος της Λευκής Λίμνης, Αλέξανδρος του Σβιρ, Γερμανός της Αλάσκας, Σιλουανός ο Αθωνίτης, οι σύγχρονοι άγιοι γέροντες Σωφρόνιος του Έσσεξ, Παΐσιος ο Αγιορείτης, Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, Ιάκωβος Τσαλίκης, Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Εφραίμ της Αριζόνας και αναρίθμητοι άλλοι - ή οι κορυφαίες ορθόδοξες αγίες μοναχές Συγκλητική, Μακρίνα η Φιλόσοφος, Γενεβιέβη του Παρισιού, Χίλντα του Γουΐτμπυ (Αγγλίας), Μαρία η Αιγυπτία, Θεοκτίστη της Λέσβου, Θεοδώρα της Αλεξάνδρειας, Σάρα της Ερήμου, Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, Φιλοθέη η Αθηναία, οι Ρωσίδες Άννα & Δωροθέα του Κασίν, Παρασκευή του Πινέγκα, Αναστασία Λογκάτσεβα, Ξένη Γρηγορίεβα, Πελαγία Ιβάνοβνα, Ελισάβετ Θεοδώροβνα, Παρασκευή του Ντιβέγιεβο και αναρίθμητες άλλες. 

Η αγία Φιλοθέη η Αθηναία διδάσκει τις γυναίκες της τουρκοκρατούμενης Αθήνας

Μια απλή ερώτηση: τους έχει καν ακουστά τους πιο πολλούς απ' αυτούς ο συνάδελφος μπλόγκερ, που με τόση σιγουριά (αλλά και επιμονή) βροντοφωνάζει ότι ο μοναχισμός είναι πλάνη; Πώς ερεύνησε, πώς μελέτησε και συμπέρανε ότι όλοι οι παραπάνω βάδισαν το δρόμο της πλάνης, ότι οι διδασκαλίες τους είναι πλανημένες, ότι τα θαύματα που έκαναν και όσο ζούσαν στη γη και μετά την κοίμησή τους είναι μύθοι κι ότι οι χιλιάδες χριστιανοί κάθε ηλικίας, φύλου και μορφωτικού & κοινωνικού επιπέδου που τους αναγνωρίζουν για μεγάλους δασκάλους είναι αφελείς και θύματα;
Προσωπική μου άποψη (την εκφράζω ταπεινά και με αγάπη) είναι ότι ο συνάδελφος είναι απλά πολύ πονεμένος ή ίσως προδομένος, γι' αυτό νομίζει ότι ο μοναχισμός είναι πλάνη - όπως κάποιος που έπεσε θύμα της ανευθυνότητας ενός γιατρού φωνάζει "μην πηγαίνετε στους γιατρούς, είναι απατεώνες, παραδόπιστοι και άσχετοι"!
Ναι, υπάρχουν τέτοιοι γιατροί, όπως υπάρχουν και τέτοιοι μοναχοί. Οι ίδιοι οι άγιοι μοναχοί λένε στους πιστούς: "Προσέξτε από τους ψευτο-πνευματικούς και τους ψευτο-γέροντες"! Να ένα σπουδαίο άρθρο, με απόψεις αγίων και απλών (αλλά σημαντικών) ιερέων γι' αυτό το θέμα. Αυτό όμως δεν καταργεί την αξία της ιατρικής, ούτε την αξία (και την αποτελεσματικότητα για την αγιότητα του ανθρώπου) του μοναχισμού.

"ΑΝ ΕΙΔΕΣ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΕΞΩ ΝΑ ΦΩΤΙΣΕΙΣ ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ"

Το Φως του Χριστού δεν το "βλέπεις" απλά, αλλά το αφήνεις να μπει μέσα σου, γίνεσαι ένα με αυτό, γίνεσαι εσύ ο ίδιος Φως. Η διαδικασία αυτή χρειάζεται αγώνα, χρόνο, υπομονή και -προπαντός- ταπείνωση.  
Ο φοιτητής της ιατρικής δεν πρέπει να βγει έξω για να γιατρέψει ασθενείς, αλλά να σπουδάσει για αρκετά χρόνια. Αν βγει έξω πρόωρα, ούτε ασθενείς θα γιατρέψει ούτε γιατρός θα γίνει.
Το ίδιο και ο φοιτητής του μοναχισμού. Δεν πάει να γίνει δάσκαλος κανενός, αλλά μαθητής των αγίων, ώστε να φτάσει στο Χριστό. Η προσευχή του είναι το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό" (δεν το βαριέται ο Θεός, όπως επιπόλαια γράφει ο συνάδελφος - οι άνθρωποι το βαριούνται) κι όχι το "Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου, που μ' έκανες τόσο καλό", σαν την ανάξια προσευχή του εγωιστή φαρισαίου της παραβολής του Χριστού. Αν ο αρχάριος μοναχός αυτό το ξεχάσει, όχι μόνο δε θα βοηθήσει κανένα, αλλά δε θα γίνει ούτε αληθινός μαθητής - μόνο ένας πλανεμένος εγωκεντρικός ψευτοδάσκαλος και ψευτοάγιος.

Όταν, μετά από χρόνια, γίνει όλος Φως, ΤΟΤΕ, με τη σύμφωνη γνώμη (ευλογία) των πιο έμπειρων, μπορεί να διδάξει κι άλλους. Πολλοί άγιοι μοναχοί βγήκαν από το μοναστήρι και πήγαν στον κόσμο κι εκεί δίδαξαν και βοήθησαν πολλούς: ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο άγιος Μάξιμος ο Γραικός, ο άγιος Γέροντας Πορφύριος, ο [άγιος - μη ανακηρυγμένος ακόμη] Κοσμάς Γρηγοριάτης (μέγας ιεραπόστολος του Ζαΐρ) και πολλοί άλλοι. Μπορεί να βοηθήσει τον κόσμο και μένοντας μέσα στο μοναστήρι ή στο ερημικό καλύβι του, είτε διδάσκοντας πλήθος επισκέπτες (όπως όλοι οι μεγάλοι παλαιοί και σύγχρονοι Γέροντες), είτε γράφοντας βιβλία, όπως οι άγιοι Μάξιμος Ομολογητής, Ιωάννης  της Κλίμακας, Ιωάννης Δαμασκηνός, Νικόδημος ο Αγιορείτης κ.π.ά.
Αλλά και οι περισσότεροι Πατέρες της Εκκλησίας (μεγάλοι και παγκόσμιοι διδάσκαλοι) ήταν άγαμοι, δηλ. μοναχοί: ο Μέγας Βασίλειος, ο άγ. Γρηγόριος Θεολόγος, ο άγιος Νικόλαος, ο Ιωάννης Χρυσόστομος (γίγαντες του πνεύματος και της φιλανθρωπίας), ο Μέγας Αθανάσιος, ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος και πλήθος άλλοι - παρότι υπήρξαν και λίγοι έγγαμοι, όπως οι άγιοι Σπυρίδωνας και Γρηγόριος Νύσσης. Και τούτο, όχι γιατί θεωρούσαν το γάμο "κακό", αλλά από τη μεγάλη τους αγάπη στο Θεό, που αγκάλιαζε όλους τους ανθρώπους, προσφερόταν σε όλους και ξεπερνούσε σε εύρος και βάθος εκείνη την αγάπη που κάνει τον άνθρωπο να παντρεύεται.
Μετά από δέκα χρόνια μοναστικής ζωής, η κυρία Λιονάκη ή η κυρία Αποστόλου θα μπορούσαν να "φωτίσουν" τον κόσμο, όπως αναφέρει ο συνάδελφος. Τώρα, η εφαρμογή της πρότασής του θα ήταν ολέθρια για τις ίδιες και τελείως ανώφελη για τον κόσμο.

Ο έμπειρος μοναχός όμως μπορεί να προσφέρει και κοινωνικό έργο, όπως πολλοί άγιοι μοναχοί, σαν την αγία Φιλοθέη στην Αθήνα (περίθαλψη και εκπαίδευση κοριτσιών, άσυλο κακοποιημένων γυναικών κ.λ.π.), την αγία Ελισάβετ στη Ρωσία (νοσοκομείο στη Μόσχα), τον άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς το Θαυματουργό, την κοινωνική ακτιβίστρια της Γαλλίας και ορθόδοξη αγία Μαρία Σκόμπτσοβα κ.π.ά. Ο μοναχισμός ΔΕΝ εμποδίζει την κοινωνική προσφορά, γιατί ο μοναχός δεν είναι ξεκομμένος απ' τον κόσμο.
Η μεγαλύτερη όμως προσφορά του μοναχού είναι πνευματική, σαν αυτή που προανέφερα, και είναι επίσης η προσφορά της προσευχής του. Αν κάποιος δεν το "πιστεύει" αυτό, τι να κάνουμε; Ας το ψάξει μόνος του.

ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ;

Τέλος, να αναφέρω ότι πολλοί ορθόδοξοι άγιοι μοναχοί υπήρξαν μεγάλοι ψυχολόγοι, φιλόσοφοι, φιλόλογοι, γιατροί, ποιητές, μουσικοί, ζωγράφοι κ.λ.π.: οι άγιοι Ιωάννης της Κλίμακας και Μάξιμος Ομολογητής (θεμελιωτές της ψυχολογίας), Μέγας Φώτιος & Ευστάθιος Θεσσαλονίκης (κορυφαίοι φιλόλογοι), Βέδας ο Αιδέσιμος & Γρηγόριος της Τουρ (ορθόδοξοι άγιοι της αρχαίας Ευρώπης - πατέρες της βρετανικής και της γαλλικής ιστοριογραφίας αντίστοιχα), ο άγιος  Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ (γλωσσολόγος & ανθρωπολόγος, μελετητής των γλωσσών και της κουλτούρας των φυλών του αμερικανικού βορρά), οι ποιητές ή/και μουσικοί άγιοι Κοσμάς ο Μελωδός, Ρωμανός ο Μελωδός, Ιωάννης Δαμασκηνός, Ιωσήφ Υμνογράφος, Ανδρέας Κρήτης, Κασιανή Υμνογράφος, Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης (σύγχρονος άγιος Γέροντας) κ.λ.π., οι αγιογράφοι [ζωγράφοι] άγιοι Λάζαρος ο Ζωγράφος, Ανδρέας Ρουμπλιώφ κ.π.ά.
Μοναχοί ήταν ο καθηγητής του πανεπιστημίου Βελιγραδίου άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ο καθητητής της Ιατρικής του παν/μίου της Τασκένδης και κορυφαίος Ρώσος χειρούργος άγιος Λουκάς ο Ιατρός, ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς με 5 διδακτορικούς τίτλους... Όλοι αυτοί άραγε ήταν στο δρόμο της πλάνης, συνάδελφε; Ήταν ψευτο-γέροντες, ψευτοδάσκαλοι, ψευτοάγιοι, διεφθαρμένοι κ.τ.λ.; Σε ρωτώ με αγάπη, χωρίς διάθεση να σε κρίνω. Απάντησε ο ίδιος, αν θέλεις, στον εαυτό σου.

Ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός (blog γι' αυτόν εδώ)

Μην ξεχνάμε επίσης ότι το μοναστήρι είναι μια μικρή (ή μεγάλη) κοινότητα, όπως ένα χωριό. Έχει φούρναρη, μάγειρα, ράφτη, τεχνίτες, καλλιεργητές, αμπελουργούς, κτηνοτρόφους (ανάλογα με το τι διαθέτει κάθε μοναστήρι), μπορεί να έχει και εκδοτικό οίκο ή εργαστήρι αγιογραφίας κ.λ.π. Όλοι οι μοναχοί-μέλη της κοινότητας, κάπου εργάζονται. Όπως και οι ερημίτες του 4ου, 5ου κ.λ.π. αιώνα εργάζονταν. Η ορθόδοξη παράδοση δεν έχει μοναχούς που να ζητιανεύουν, εκτός από δύο περιπτώσεις: α) σε ανάγκη εράνου, όπως σε μεγάλες καταστροφές, όταν π.χ. ένα μοναστήρι καεί και χρειάζονται πολλά χρήματα για να ξαναχτιστεί, και β) οι διά Χριστόν σαλοί, που δεν είναι κανονικοί μοναχοί, αλλά ιδιόρρυθμοι ερημίτες των πόλεων με μεγάλη κοινωνική προσφορά επίσης. Φυσικά, απατεώνες μοναχοί, που ζουν εκμεταλλευόμενοι τους πιστούς, υπάρχουν (όπως και απατεώνες γιατροί, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί, δικηγόροι κ.λ.π.). Αυτούς τους επισημαίνουν και τους αποφεύγουν οι σκεπτόμενοι χριστιανοί (ή μήπως "δεν υπάρχουν" σκεπτόμενοι χριστιανοί, κατ' εσάς, παρά μόνο βλάκες;). Η ύπαρξη τέτοιων μοναχών είναι εξαίρεση και δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι μοναχοί εργάζονται.
Όσο λοιπόν προσφέρει στην κοινωνία ένας αγρότης ή κτηνοτρόφος ή οινοποιός ή φούρναρης, μάστορας, ράφτης κ.λ.π. που ζει σ' ένα χωριό, τόσο προσφέρει και ο αντίστοιχος μοναχός στη δική του τοπική κοινωνία.

Τι μένει που "δεν το προσφέρει" ο μοναχός; Το ότι δεν κάνει παιδιά;

Αν ΑΥΤΟ αποτελεί πρόβλημα για κάποιον επικριτή του μοναχισμού, άραγε λέει το ίδιο και για τους ανθρώπους που δεν κάνουν οικογένεια επειδή είναι δοσμένοι στην επιστήμη ή την τέχνη; Μοναχός είναι κι ένας επιστήμονας, εξερευνητής, μουσικός, ζωγράφος, συγγραφέας, ηθοποιός κ.λ.π., που έχει τόσο αφοσιωθεί σε αυτό που αγαπά, ώστε δεν έχει επιθυμία ν' αποχτήσει οικογένεια και να κάνει παιδιά. Άραγε για εκείνον έχει την ίδια γνώμη ο συνάδελφος, ότι έπεσε θύμα μιας πλάνης και καταστρέφεται;
Αν οι κυρίες Ναταλία και Γεωργία, αντί να γίνουν μοναχές, "έκαναν τη ζωή τους" και ζούσαν μέσα στη διασκέδαση και τη λάμψη (καθότι ηθοποιοί), αλλά χωρίς οικογένεια, θα τις λυπόταν ο συνάδελφος; Αν γίνονταν ινδουίστριες ή βουδίστριες και πήγαιναν να μείνουν 10 χρόνια στο Θιβέτ, για να "φτάσουν στην αυτογνωσία", θα τις λυπόταν ή θα τις θεωρούσε προοδευτικές & αξιέπαινες; Μήπως μόνο ενάντια στον ορθόδοξο μοναχισμό κατευθύνονται τα βέλη του;

Η Ν. Λιονάκη ως ΔΟΚΙΜΗ μοναχή (δε φοράει στολή μοναχής). Τη φωτο αυτή, παρά την απίθανη πόζα, φίλος μου τη σχολίασε ως εξής: είναι ένας ΩΡΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, χωρίς ψιμύθια & ψεύτικη γυαλάδα, όπως στις "φτιαγμένες" φωτο, όπου είναι "μια star". ΑΥΤΗ εδώ η φωτο για μένα έχει τεράστια αξία, όχι η προηγούμενη.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ;

Στα επίμαχα posts επισημαίνεται ότι οι δύο κυρίες πήγαν να μονάσουν επειδή βρέθηκαν σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση, για διάφορους προσωπικούς & οικογενειακούς λόγους. Άρα, συμπεραίνει ο μπλόγκερ, ήταν σε στιγμή αδυναμίας κι έπεσαν θύματα. Δε μπορούσαν να κρίνουν σωστά. Γι' αυτό άλλωστε ανέλαβε ο ίδιος να τις καθοδηγήσει, επειδή θεωρεί ότι δε βλέπουν καθαρά (όπως... αυτός - μπράβο, συνάδελφε).

Είναι αλήθεια ότι ο μεγάλος πόνος ή η απογοήτευση δεν είναι σωστός λόγος για να γίνει κάποιος μοναχός. Ο σωστός λόγος είναι η μεγάλη αγάπη προς το Θεό, που τον κάνει να επιθυμεί την ησυχία για να μπορεί να προσεύχεται απερίσπαστος, ώστε να καλλιεργήσει την καρδιά του και να προοδεύσει πνευματικά (να ενωθεί με το Θεό). Επίσης οι εκκλησιαστικοί κανόνες ορίζουν ότι δεν αναγνωρίζεται κάποιος ως ορθόδοξος μοναχός, αν πηγαίνει να μονάσει επειδή θεωρεί τον κόσμο "κακό" και τον μισεί ή τον περιφρονεί. Ο μοναχός αγωνίζεται να εγκαταστήσει μέσα τον την ολοκληρωτική αγάπη προς το Θεό, που σημαίνει και ολοκληρωτική αγάπη για όλους και όλα.

Ξέρουμε όμως περιπτώσεις ανθρώπων, που πήγαν και μόνασαν ΓΙΑ ΛΑΘΟΣ ΛΟΓΟΥΣ, κι όμως στην πορεία ΕΓΙΝΑΝ ΑΓΙΟΙ! Ας αναφέρω μερικούς πρόχειρα και από μνήμης:

Μετά το θάνατο τού (ή της) συζύγου τους, στράφηκαν στο μοναχισμό άγιοι όπως οι: Φιλοθέη η Αθηναία, Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ, Ελισάβετ της Ρωσίας, Λουκάς ο Ιατρός, η "Μητερούλα" Σεπφώρα (σύγχρονη αγία Γερόντισσα της Ρωσίας) κ.π.ά.

Μετά από αποτυχία να παντρευτούν στράφηκαν στο μοναχισμό η κορυφαία αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, η αγία Κασιανή η Υμνογράφος (γνωστή η ιστορία με τον αυτοκράτορα Θεόφιλο) κ.ά., ενώ η σύγχρονη αγία Γερόντισσα της Κρήτης Ξένη Παττακού πήγε να μονάσει επειδή ο πατέρας της δεν την άφησε να παντρευτεί τον αγαπημένο της (δηλ. για εντελώς λάθος λόγο) και μάλιστα πήγε να ζήσει ολομόναχη σ' ένα δάσος (δηλ. με εντελώς λάθος τρόπο), κι όμως σήμερα η  αδελφότητα της μονής Σαββατιανών στο Ηράκλειο Κρήτης νιώθει τιμή που ο τάφος αυτής της αγίας ψυχής βρίσκεται στο μοναστήρι τους.
Η αγία Μαρία Σκόμπτσοβα έγινε μοναχή μετά τη διάλυση του γάμου της με το μπολσεβίκο Δανιήλ Σκόμπτσοβ και το θάνατο της μικρής της κόρης. Η αγία Γερόντισσα Σοφία, η Ασκήτισσα της Παναγιάς, έγινε μοναχή μετά την εξαφάνιση του συζύγου της και τον τραγικό θάνατο του μωρού της (φαγώθηκε από χοίρο!)...

Το θέμα είναι ότι χρειάζεται προσοχή: ένας πονεμένος άνθρωπος θέλει στ' αλήθεια από την καρδιά του να γίνει μοναχός ή απλά χρειάζεται πνευματική θεραπεία & παρηγοριά; Αν συμβαίνει το δεύτερο, μπορεί αργότερα ή να πετάξει τα ράσα, και μάλιστα με τρόπο άσχημο για τον ίδιο, ή να καταντήσει διεφθαρμένος μοναχός και γενικά να καταστραφεί ψυχικά. Και αυτό πρέπει να το προσέξουν και οι δύο κυρίες και ο πνευματικός τους.
Φυσικά πρέπει να το προσέξουν και οι άνθρωποι που τις αγαπούν. Όχι όμως κάνοντάς τους ψυχολογικό πόλεμο, όχι με ξεσπάσματα (κρυμμένου εγωισμού), αλλά στηρίζοντάς τις διακριτικά και με αγάπη. Κάτι ξέρουμε κι εμείς από ψυχολογικό πόλεμο, καθώς και από αγάπη - δόξα τω Θεώ. Η αγάπη δεν πνίγει, δεν καταπιέζει ούτε εκβιάζει, αλλά τελικά σέβεται την επιλογή του άλλου, προσεύχεται και περιμένει μήπως ο άλλος, που έκανε την επιλογή που εμείς θεωρούμε λάθος, χρειαστεί βοήθεια και συμπαράσταση.

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΑΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ

Ο συνάδελφος γράφει ότι ο πνευματικός της Ναταλίας Λιονάκη π. Απόστολος έχει δεχτεί καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση σε μοναχές. 

Αυτό φυσικά μπορεί και να μη σημαίνει τίποτα. Ακόμη και 10 άνθρωποι μπορεί να συκοφαντήσουν όλοι μαζί κάποιον (για λόγους που οι ίδιοι ξέρουν) κι όμως να είναι αθώος. Μπορεί όμως στ' αλήθεια να είναι ένας διεφθαρμένος μοναχός. Ας αναλάβει το θέμα η εκκλησιαστική δικαιοσύνη της Κρήτης, που υποθέτω ότι θα το έχει ήδη αναλάβει! Καλό είναι οι δημοσιογράφοι, οι μπλόγκερς και γενικά οι άνθρωποι να μη δικάζουν τους άλλους από το σπίτι τους και να μη χρησιμοποιούν μια είδηση που ακόμα εξελίσσεται για να περάσουν την ιδεολογική γραμμή τους.

ΑΝ όμως ο συγκεκριμένος μοναχός είναι πράγματι διεφθαρμένος (δεν ξέρω, όλα είναι πιθανά), θα ήθελα ν' απευθύνω κι εγώ μια "έκκληση" στην κυρία Λιονάκη, καθώς και στην κυρία Αποστόλου - αλλά και σε όλους τους αδελφούς που βρίσκονται στα πρώτα βήματα του μοναχισμού:

Αδελφοί μου-αδελφές μου,

Αν η ψυχή σας δεν αναπαύεται κοντά στον πνευματικό σας, προσέξτε πάρα πολύ. Μπορεί να χρειάζεται απλά αγώνας, αλλά μπορεί και να μην είναι ο κατάλληλος πνευματικός για σας. Και, αν δείτε κάποια ύποπτη κίνηση από πλευράς του, απομακρυνθείτε αμέσως από αυτόν. Στην Ορθοδοξία, τίποτα δεν σας δεσμεύει στην υπακοή σ' έναν ακατάλληλο (πολύ περισσότερο, σ' έναν ύποπτο ή και διεφθαρμένο) πνευματικό, που μπορεί να σας καταστρέψει. Τίποτα δεν σας δεσμεύει σε μια κατάσταση που είναι για σας μαρτυρική. Όποιος σας πει το αντίθετο, λέει ψέματα.

Όμως, σας παρακαλώ, αν προδοθείτε και πληγωθείτε, μην απελπιστείτε και μην εγκαταλείψετε τον αγώνα σας για ενότητα με τον Τριαδικό Θεό εν Χριστώ, μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αλλάξτε πνευματικό, αναζητήστε έναν έμπειρο πνευματικό, κατάλληλο για σας - αλλάξτε τόπο, σε αναζήτηση πνευματικού. Μην πετάξετε το μοναχικό σχήμα με δική σας πρωτοβουλία, κρατήστε το όσο κι αν σας πόνεσε κάποια πιθανή προδοσία. Ένας ιερέας ή μια ηγουμένη μπορεί να σε προδώσει, ο Χριστός όμως δε θα σε προδώσει ΠΟΤΕ.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ;

Για την κυρία Λιονάκη, που βρίσκεται στην ανατολική Κρήτη, έχω να πω ότι ασφαλώς εκεί υπάρχουν αρκετοί καλοί πνευματικοί/γέροντες, αλλά πολύ καλοί γέροντες (σε περίπτωση που χρειαστεί - προσέξτε, αδελφή) είναι, στο νομό Λασιθίου ο π. Φιλοκτήμων και ο π. Νικόλαος Αλεξάκης (και οι δύο έγγαμοι ιερείς στην πόλη της Σητείας), ενώ στο νομό Ηρακλείου ο π. Νεκτάριος στο γυναικείο μοναστήρι της Παναγίας Καλυβιανής και ο π. Μιχάλης Αλπαντάκης στο χωριό Ζαρός (και οι δύο κοντά στην πόλη Μοίρες Ηρακλείου). Αυτούς ξέρω εγώ δηλαδή. Εύχομαι να μην προκύψει σχετική ανάγκη. Ας το έχει υπόψιν πάντως κάθε ενδιαφερόμενος μπλογκοναύτης.

Η κυρία Αποστόλου δεν ξέρω πού βρίσκεται, αλλά αν είναι στην Αθήνα, εκεί ασφαλώς υπάρχουν δεκάδες καλοί πνευματικοί (όπως και κακοί)... Νομίζω ότι οι πατέρες Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος, Γεώργιος Ευθυμίου (καθηγητής της Θεολογικής Σχολής) και Γεώργιος Μεταλληνός ("ομότιμος" καθηγητής της ίδιας Σχολής, δηλ. έχει πάρει σύνταξη ως καθηγητής) μπορούν να αντιμετωπίσουν με σοφία και ειλικρινή αγάπη μια πληγωμένη και προδομένη ψυχή.

Για τους λαϊκούς (όχι μοναχούς) περαστικούς μπλογκοναύτες, πρέπει να γράψω μια διευκρίνιση: Ένας αυστηρός πνευματικός μπορεί να είναι καλός πνευματικός, αλλά ΟΧΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, κι αυτό έχει τεράστια σημασία: ένας προπονητής ολυμπιακών αγώνων ασφαλώς είναι άριστος προπονητής, αλλά δεν κάνει για κάποιον που θέλει απλά μια κάπως καλή φυσική κατάσταση. Βασικά, ένας αυστηρός πνευματικός είναι κατάλληλος για ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να κολυμπήσουν σε βαθιά ασκητικά νερά (σίγουρα για μοναχούς, αλλά και για μερικούς λαϊκούς). 

Οπωσδήποτε  όμως ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να είναι καλός πνευματικός κάποιος που χαρακτηρίζεται από φανατισμό, έλλειψη αγάπης και αυταρχισμό, όποιος κι αν είναι, όσο "ιεροπρεπές" στυλ κι αν έχει.

Αυτό που κάνω είναι χαζομάρα, γιατί δεν πρέπει να παίρνει κάποιος την ευθύνη να στείλει το συνάνθρωπό του σε πνευματικό, όπως και σε γιατρό. Παίρνει όμως αυτή την ευθύνη κάποιος ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ. Κι όταν πάει κάποιος σε γιατρό και σε πνευματικό πρέπει να είναι και ο ίδιος λογικός και να ξέρει τι θέλει.

Τελικά, "Νεκρός είμαι", ό,τι θέλω γράφω. Ας τα αξιολογήσει ο καθένας όπως νομίζει, και τα γραφόμενά μου κι εμένα. Ευχαριστώ.

Μακάρι να μπορούσαμε να συστήσουμε ένα "σταθμό πρώτων βοηθειών" για  ανθρώπους που αναζητούν πνευματικούς. Ένας άνθρωπος βγαλμένος στη ζωή, επαγγελματίας, καλλιτέχνης, ασφαλώς έχει την ωριμότητα να βαδίσει ένα δρόμο που επέλεξε με προσοχή. Αν όχι (ό μη γένοιτο), ας ερευνήσει πρώτα για αλλαγή οδηγού, όχι πορείας.

Αυτά. Εύχομαι ο Θεός να καθοδηγεί τα βήματά σας. Ζητήστε Του βοήθεια, ό,τι κι αν γίνει.

ΥΓ. Αν ήταν να προτείνω ΕΝΑ βιβλίο, μετά το Ευαγγέλιο, που θεωρώ κατάλληλο για κάποιον που αναζητά το Χριστό (όσο πληγωμένος ή προδομένος κι αν είναι), το βιβλίο αυτό είναι Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης του αγίου γέροντα Σωφρόνιου Σαχάρωφ (για το βιβλίο εδώ).

Παραθέτω και τη βιογραφία της αγίας Ναταλίας (που αγάπησε πολύ και έδωσε τη ζωή της γι' αυτό) ως μικρό δωράκι για όποιον είχε την υπομονή να τα διαβάσει όλα αυτά μέχρι τέλος. Με την ευχή της.