Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Εμπειρίες αγγελικής παρουσίας στη Θεία Λειτουργία



ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Μια Κυριακή ο Άγιος Σπυρίδων λειτουργούσε μόνος του. Όλο το εκκλησίασμα έψαλλε. Μετά το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα ["Ν": δηλ. αφού διάβασε το ευαγγέλιο] αμέτρητες αγγελικές φωνές άρχισαν να ψάλλουν. Οι πάντες βουβάθηκαν. Και από την έκπληξη, και από το θαυμασμό, και από το δέος, και από τον φόβο. Και όταν ο Άγιος Σπυρίδων είπε προς τον λαόν «Ειρήνη πάσι», άγγελοι και αρχάγγελοι, Σεραφείμ και Χερουβείμ, Θρόνοι, Κυριότητες, Εξουσίες, Δυνάμεις, όλες οι ουράνιες δυνάμεις, με μια φωνή απάντησαν: «Και τω Πνεύματί Σου». Έτσι οι πιστοί εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί, εκείνη την αξέχαστη Κυριακή, έζησαν την ουράνια λατρεία της θριαμβεύουσας Εκκλησίας να ενώνεται με την επί γης Στρατευομένη Εκκλησία. Τη μια Εκκλησία, με τον Έναν ποιμένα, τον Χριστόν.

Είναι αυτό που ζούσε ο παπα-Τύχων, ο Αγιορείτης ασκητής, στο Χερουβικό ύμνο. Άγγελοι τον άρπαζαν στον ουρανό, για μισή ώρα περίπου. Και κει πάνω ζούσε, βίωνε, την ουράνια Λατρεία της Βασιλείας του Θεού. Όταν συνήρχετο μονολογούσε θαμπωμένος, από τα Μεγαλεία του Θεού, Πω πώωω, παράδεισος. Πωπώωω, Χερουβείμ, Σεραφείμ, Χαρά Θεού. Δόξα Θεού, πλούτος Θεού, άγγελος με ανεβάζει, άγγελος με κατεβάζει. Τι πλούτος, τι μεγαλείον Θεού. Ο παπα-Τύχονας είναι ένας από τους νεοτέρους οσίους λειτουργούς, και ασκητάς Αγιορείτας των ημερών μας, και εκοιμήθη οσιακώς μόλις το 1968. 


Ο π. Τύχων ο Αγιορείτης
Αλλά μήπως το ίδιο δε συνέβαινε και με τον Άγιο Νεκτάριο, όταν ελούζετο στον Χερουβικό ύμνο και στον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων από ανέσπερο, ολόλαμπρο, ολόλευκο, άκτιστο φως, μέσα σε αγγελικές ψαλμωδίες;

Και ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης, όταν ζούσε στο μοναστηράκι έξω από τη Δράμα, ζούσε λειτουργικά με αγγέλους και αρχαγγέλους. Τα Λειτουργικά Πνεύματα πολλές φορές εθεάθησαν να θυμιάζουν την Μεγάλη Είσοδο ευλαβών ιερέων. Και άλλα πάλι να συνωστίζονται στο Άγιον Βήμα δια τα τελούμενα. Πολλές οι παρόμοιες αγγελικές και Χερουβικές συλλειτουργίες από ιερείς ασκητές του Αγίου Όρους.

Ο ΦΩΣΤΗΡΑΣ της οικουμένης, ο ιερός Χρυσόστομος (4ος αι. μ.Χ.), με το διορατικό του χάρισμα είδε πολλές φορές τούς αγίους αγγέλους νά επιτηρούν και νά φυλάνε ακατάπαυστα την εκκλησία, και μάλιστα την ώρα της αναίμακτης θυσίας.
"Όταν αρχίζει ο ιερέας να προσκομίζει", διηγήθηκε ο άγιος στους πνευματικούς του φίλους, "κατεβαίνουν αμέσως Αγγελικές δυνάμεις από τον ουρανό με λαμπρές και θαυμαστές ενδυμασίες. Με πόδια γυμνά και σκυμμένο πρόσωπο περιτριγυρίζουν το άγιο θυσιαστήριο, και στέκονται έκει ήσυχοι και σιωπηλοί μέχρι το τέλος της θείας λειτουργίας.
Ύστερα σκορπίζονται σ' όλο το ναό, βοηθουν τούς κληρικούς [=τους ιερείς] που μεταδίδουν στό λαό τ' άχραντα Μυστήρια, και τούς δυναμώνουν στην πίστη".

 


ΣΤΟ βίο του αγίου Ευθυμίου του μεγάλου (4ος αι.) αναφέρεται μία εντυπωσιακή εμφάνιση θεϊκής φωτιάς σε ώρα θείας λειτουργίας.
Μια Κυριακή λειτουργούσε ο όσιος με το μαθητή του Δομετιανό. Κάποια στιγμή ο Τερέβωνας, που ήταν πριν Σαρακηνός και στεκόταν εκεί κοντά, βλέπει νά κατεβαίνει φωτιά από τον ουρανό, ν' απλώνεται πάνω στο θυσιαστήριο [=στην αγία τράπεζα, δηλ. στο τραπέζι όπου τελείται η θεία λειτουργία] σαν ένα μεγάλο λευκό ΰφασμα και νά σκεπάζει τον μεγάλο Ευθύμιο και το Δομετιανό. Βλέποντας το εξαίσιο θαύμα ο Τερέβωνας φοβήθηκε κι έκανε πίσω. Η θεϊκή φωτιά διατηρήθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος τού τρισάγιου ύμνου.
Εκτός από τον μεγάλο Ευθύμιο και το Δομετιανό, που βρέθηκαν μέσα στή φωτιά, το θαύμα το είδε και ο μοναχός Γαρβιήλιος, που είχε τότε είκοσι πέντε χρόνια στο μοναστήρι και διακρινόταν για την ψυχική του καθαρότητα.
Πολλές φορές, όταν λειτουργούσε ο όσιος Ευθύμιος, έβλεπε άγίους αγγέλους νά συλλειτουργούν μαζί του.
Συχνά επίσης, όταν μετέδιδε στους μοναχούς τη θεία Κοινωνία, έβλεπε άλλους νά φωτίζονται και άλλους νά κατακρίνονται απ' αυτήν σαν ανάξιοι τού θείου φωτισμού.

Ο ΟΣΙΟΣ Σέργιος του Ραντονέζ (1392) είναι ο ιδρυτής της περίφημης Λαύρας της Αγίας Τριάδος, ατό Ζαγκόρσκ της Μόσχας, κι ένας από τούς πιο αγαπημένους άγίους του ρωσικού λαού.
Κάθε φορά πού λειτουργούσε, τον αξίωνε ο Θεός νά έχει συλλειτουργό έναν άγγελο.

Κάποτε ο π. Συμεών, που υπηρετούσε σαν εκκλησιαστικός, είδε μια φλόγα νά βγαίνει από την άγία τράπεζα και νά περιβάλλει τον όσιο τον είδε ολόκληρο λουσμένο σ' αυτό το υπερκόσμιο Φως.
Όταν ο όσιος ετοιμάστηκε νά μεταλάβει, ή φλόγα υψώθηκε, μαζεύτηκε σαν ένα πέπλο και βυθίστηκε ατό άγιο ποτήριο. Αφού κοινώνησε, απομακρύνθηκε από την άγία τράπεζα και ρώτησε τον κατάπληκτο μοναχό:
Γιατί, παιδί μου, φαίνεσαι τόσο ταραγμένος;
- Αξιώθηκα, γέροντα, νά δω τη χάρη του Αγίου Πνεύματος νά σε περιβάλλει!...
Τότε ο όσιος του είπε επιτακτικά:. Όσο ζώ, νά μη φανερώσεις σε κανέναν αυτό πού είδες!

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ άγιος Ιάκωβος ο Αγιορείτης (1 Νοεμβρίου) διηγήθηκε κάποτε στο μαθητή του Μαρκιανό όσα θαυμαστά είδε στη διάρκεια μιας θείας λειτουργίας:
Καθώς φορούσε ο ιερέας την ιερατική του στολή, έφεξε μπροστά του το φως των αγγέλων, "όπως φέγγει ο ήλιος την αυγή, πριν ανατείλει". Όταν άρχισε νά προσκομίζει, τέσσερα αγγελικά τάγματα πήγαν και στάθηκαν στα τέσσερα σημεία του ναού.
Τελειώνοντας την προσκομιδή, σκέπασε με τα ιερά καλύμματα τα τίμια Δώρα [δηλ. το ψωμί και το κρασί της θείας κοινωνίας], που συνάμα καλύφθηκαν από μια λάμψη.
Την ώρα της μεγάλης εισόδου, όταν βγήκαν τα Άγια, προπορευόταν ένα φως, πού σκέπαζε το λαό. Το ίδιο φως περικύκλωσε αργότερα την άγία τράπεζα, όταν τοποθετήθηκε το δισκοπότηρο πάνω σ' αυτήν. Έξω από τον φωτεινό αυτό κύκλο στέκονταν οι άγγελοι ευλαβικά, χωρίς να τολμούν νά πλησιάσουν. Το φως δεν έφυγε από τον ιερέα σ' όλη τη διάρκεια της λειτουργίας.
Από το στόμα του έβγαινε αόρατη φλόγα, όταν εκφωνούσε τις ευχές και διάβαζε το Ευαγγέλιο.
Επίσης, όταν ύψωνε τα χέρια του, από τα δάχτυλά του ξεχυνόταν φως.
Μετά τον καθαγιασμό, είδα τον Κύριο, ως βρέφος καθισμένο στό δισκάριο μέσα σε φωτεινή δόξα. Ο ιερέας τον μέλισε σε τέσσερα μέρη, και το τίμιο Αίμα Του χύθηκε στο άγιο ποτήριο, από το όποίο μετάλαβε ο λειτουργός.
Όταν τελείωσε η μυσταγωγία, είδα πάλι το θείο Βρέφος ακέραιο ν' ανεβαίνει με δόξα και τιμή στον ουρανό, συνοδευόμενο από τούς άγίους αγγέλους.

Ο ΟΣΙΟΣ Σεραφείμ του Σάρωφ (1759-1833), ο τόσο προσφιλής αυτός άγιος των Ορθοδόξων, ενισχυόταν στους αγώνεςτου από τη θεία πρόνοια με πνευματικά οράματα, που παρηγορούσαν την ψυχή του.
Σαν διάκονος έβλεπε κατά καιρούς στις ακολουθίες τούς αγίους αγγέλους νά ψάλλουν και να διακονούν μαζί με τούς μοναχούς.
Κάποτε, διηγείται ο ίδιος, λειτουργούσα τη Μεγάλη Πέμπτη.
Μετά τη μικρή είσοδο και τα αναγνώσματα, είπα, ο ταπεινός, πλάι στό άγιο θυσιαστήριο την εκφώνηση: «Κύριε, σώσον τούς ευσεβείς και επάκουσον ημών».
Ύστερα βγήκα στην ωραία πύλη και, υψώνοντας το οράριο προς το εκκλησίασμα, συμπλήρωσα την ευχή του Τρισάγιου ύμνου: «και εις τους αιώνας των αιώνων».
Τη στιγμή εκείνη έλαμψε μπροστά μου ένα φως.
Κοιτάζω προς τα εκεί, και βλέπω τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, με τη μορφή του Υιου του ανθρώπου ν' αστράφτει πιο πολύ κι απ' τον ήλιο μέσα σε άπλετο φως.
Τον τριγύριζαν σαν σμήνος από μέλισσες οι ουράνιες δυνάμεις των αγγέλων, αρχαγγέλων, χερουβείμ και σεραφείμ.
Είχε μπει από τη δυτική πύλη, και βαδίζοντας ανάερα στάθηκε απέναντι από τον άμβωνα.
Υψώνοντας μάλιστα το χέρι Του Ευλόγησε τούς λειτουργούς και τούς προσευχομένους.
Τέλος, μπήκε στη θέση πού βρίσκεται ή εικόνα Του, πλάι στην ωραία πύλη.
Η καρδιά μου σκίρτησε από αγαλλίαση, από γλυκύτατη αγάπη για τον Κύριο".
Αξιοσημείωτο εΙναι ότι το όραμα σύνεση την ώρα της εισόδου των ιερέων στο άγιο βήμα, πού συμβολίζει την είσοδό τους στον ίδιο τον ουρανό.
«Ποίησον, Κύριε», δέεται χαμηλόφωνα τη στιγμή εκείνη ο ιερέας, «συν τη είσόδω ημών είσοδον άγίων αγγέλων γενέσθαι, συλλειτουργούντων ημίν και συνδοξολογούντων την σήν αγαθότητα». Έξάλλου, μετά την είσοδο ψάλετε και ο αγγελικός ύμνος: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησαν ημάς».
Το όραμα αυτό φανερώνει πώς οι ουράνιες δυνάμεις συλλειτουργούν αόρατα μαζί μας.
Γι' αυτό κάθε πιστός ας γνωρίζει ότι προσεύχεται ανάμεσα στους αγγέλους, σαν νά βρίσκεται στον ουρανό.

 


Ο Στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός
Ο άγ. Θεόφιλος του Κιέβου
Ο Άγιος Θεόφιλος (1788-1853), ένας διά Χριστόν σαλός ιερομόναχος του ρωσικού βορρά, που ασκήθηκε σε διάφορα μοναστήρια και ερημητήρια του Κιέβου, δεν έπαυε, ακόμα και όταν λειτουργούσε, νά σκανδαλίζει τούς άλλους αδελφούς με την παράξενη συμπεριφορά του.
Ο τότε μητροπολίτης Κιέβου Φιλάρετος, ενοχλημένος απ' όλ' αυτά, κάλεσε τούς συμβούλους του, για νά εξετάσει μαζί τους την περίπτωση του ιερομόναχου. Σύντομα όμως έριξε φως στην υπόθεση ένας αδελφός, στον όποίο ο στάρετς είχε δώσει εξηγήσεις για την «ανάρμοστη» συμπεριφορά του στη διάρκεια των ιερών ακολουθιών:

Ο Θεός, του είχε πει εμπιστευτικά, βλέπει την απλότητά μου.
Λειτουργώ σύμφωνα με τη σωστή τάξη, διαβάζω όλες τις απαιτούμενες ευχές και τιμώ τον προεξάρχοντα ως ανώτερό μου.
Όσο όμως βυθίζομαι στη θεωρία της τελέσεως του μυστηρίου, ξεχνώ τον εαυτό μου και ότι ειναι γύρω μου.στη διάρκεια της θείας λειτουργίας βλέπω μια σταυρόσχημη ακτίνα νά κατεβαίνει από ψηλά και νά αιωρείται πάνω από τούς λειτουργούς.
Βλέπω επίσης κάποια δροσιά νά κατεβαίνει στα τίμια Δώρα, και λαμπρούς αγγέλους νά πετάνε πάνω από την άγία τράπεζα ψάλλοντας: «άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και ή γη της δόξης σου». Τότε όλη μου η ύπαρξη αρπάζεται ανέκφραστα, και μου είναι αδύνατον νά τραβήξω την προσοχή μου από το πάντερπνο όραμα.
Αδελφέ, δεν σου λέω δικαιολογίες, άλλά την καθαρή αλήθεια. σε παρακαλώ όμως νά μη φανερώσεις όσα σου είπα, για νά μη σκανδαλιστούν οι άλλοι από μένα, τον βρωμερό αμαρτωλό".

 


Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ μας Άγιος Σάββας (1862-1948), προστάτης και πολιούχος της Καλύμνου, τελούσε τη θεία λειτουργία με τέλεια προσήλωση στο μυστήριο.
Πολλές φορές συλλειτουργούσε και συνομιλούσε με άγίους, κάποτε μάλιστα με τούς τρεις Ιεράρχες, ενώ συγχρόνως τον περιέβαλλαν χοροί αγγέλων.
Την ώρα της θείας μεταλήψεως, όπως είχαν παρατηρήσει συλλειτουργοί του ή και άλλοι πιστοί, φούσκωνε και ξεχείλιζε το άγιο ποτήριο, χωρίς όμως νά χύνεται η θεία Κοινωνία.

Η Νίκη Κουτελαίνα, αργότερα μοναχή Σαλώμη, είδε κάποτε τον όσιο στην προσκομιδή πολύ υψωμένο, ενώ τριγύρω παραστέκονταν αγγελικά τάγματα. Παρατήρησε μάλιστα κι αύτή ότι το άγιο ποτήριο φούσκωνε.
Φοβήθηκε η γυναίκα, αλλά δεν μίλησε. Αργότερα φανέρωσε στον άγιο Σάββα αυτά που είδε. Εκείνος όμως της είπε: - Ω, παιδί μου, μη προς Θεού! μην τα πεις πουθενά!

Ο ΠΑΤΗΡ Αθανάσιος Χαμακιώτης (1967), ο σεμνός λευίτης της «Νεραντζιώτισσας» Αμαρουσίου, λειτουργούσε κάποια μέρα στο παρεκκλήσι της Παναγίας μία γυναίκα από το εκκλησίασμα, η Ε.Μ., που στεκόταν μπροστά στο ιερό βλέπει έναν ξανθό διάκονο με λευκή στολή νά υπηρετεί τον π. Αθανάσιο μπροστά στην αγία τράπεζα.


Πατήρ Αθανάσιος Χαμακιώτης 
Ο π. Αθανάσιος Χαμακιώτης (εδώ)
 
Μάλιστα στεκόταν πάντα στα δεξιά του στη διάρκεια της θείας λειτουργίας δεν βγήκε καθόλου από το άγιο βήμα.
Σκέφτηκε η γυναίκα πως θα ήταν νεοχειροτονημένος, και του μάθαινε ο ιερέας τη λειτουργική τάξη.
Η λειτουργία τελείωσε και ο κόσμος έφυγε. Εκείνη όμως παρέμεινε για νά ικανοποιήσει την περιέργειά της, νά δει ποιος ήταν ο διάκονος. Ο π. Αθανάσιος κατέλυσε ["Ν": δηλ. έφαγε όση θεία κοινωνία είχε απομείνει, γιατί η θεία κοινωνία δεν πρέπει να παραμένει στον κόσμο, παρά μόνο μέσα στον άνθρωπο, εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις] κι έφυγε, αλλά ο διάκονος δεν έβγαινε από το ιερό.

Τότε η γυναίκα άνοιξε το παραπέτασμα. Μα δεν είδε κανέναν. Ο διάκονος είχε εξαφανιστεί. Και άλλη έξοδος δεν υπήρχε!
Όταν αργότερα διηγήθηκε στον π. Αθανάσιο το περιστατικό, εκείνος με απλότητα της είπε: "Αυτά, παιδί μου, συμβαίνουν, αλλά μη λες πουθενά τίποτα".

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ηγούμενος του οσίου Δαβίδ, γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης (1991), ζούσε θαυμαστές εμπειρίες σ' όλες τις ιερές ακολουθίες,
Μα ιδιαίτερα την ώρα της θείας λειτουργίας.
'Όταν λειτουργούσε, έλαμπε από καθαρότητα και μεγαλοπρέπεια.
Συχνά, ατή μεγάλη είσοδω ή στην άγία πρόθεση, τον έβλεπαν νά μην πατάει στό έδαφος, άλλά νά στέκεται και νά βαδίζει στον αέρα.
Πολλές φορές αντίκριζε πάνω στην άγία τράπεζα αγγέλους και αρχαγγέλους νά κρατούν το Σώμα του Κυρίου.
"Οι άνθρωποι", έλεγε, "είναι τυφλοί και δεν βλέπουν τι γίνεται μέσα ατό ναό, ατή διάρκεια της θείας λειτουργίας.



 

Κάποτε λειτουργούσα, αλλά δυσκολευόμουν να ξεκινήσω για τη μεγάλη είσοδο, από τα θαυμαστά που έβλεπαν τα μάτια μου. Ο ψάλτης έλεγε και ξανάλεγε: «Ως τον Βασιλέα των όλων ύποδεξόμενοι».
Ξαφνικά, νιώθω νά με σπρώχνει κάποιος από τον ώμο και νά με οδηγεί στην άγία πρόθεση. Νόμισα πώς ήταν ο ψάλτης.
Απόρησα, πώς τόλμησε ο ευλογημένος νά κάνει τέτοιον ασέβεια - νά μπει από την ωραία πύλη και νά με σπρώξει.
Γυρίζω, και τι νά δω! μία τεράστια φτερούγα, που είχε περάσει ο αρχάγγελος στον ώμο μου, με οδηγούσε νά προχωρήσω για τη μεγάλη είσοδω...
Τι γίνεται ατό ιερό την ώρα της λειτουργίας! στο χερουβικό άγγελοι ανεβοκατεβαίνουν, και συχνά αισθάνομαι τις φτερούγες τους να χτυπούν πάνω στους ώμους μου...
Μερικές φορές δεν μπορώ ν' αντέξω και κάθομαι στην καρέκλα. Οι άλλοι ιερείς νομίζουν πώς κάτι έπαθα, δεν νιώθουν όμως αυτά πού βλέπω και ακούω.
Τι φτερούγισμα, παιδί μου, οι άγγελοι! Και μόλις ο ιερέας πει το «Δι' ευχών», φεύγουν οι ουράνιες δυνάμεις.
Τότε μέσα ατό ναό απλώνεται απόλυτη ησυχία!".
"Απόψε παιδί μου", αποκάλυψε κάποτε σ' ένα μοναχό, "συλλειτουργούσα με αγίους και αγγέλους σε θυσιαστήρια πού δεν περιγράφονται.
Σαν πεθάνω, νά πεις πως κάποιος γέροντας συλλειτουργούσε κάθε νύχτα και συζούσε με την Αγία Τριάδα".

 


O άγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής (4ος αι.), αξιώθηκε να δει πολλά θεϊκά οράματα με τα φωτισμένα από το Άγιο Πνεύμα μάτια της ψυχής του.
Κάποτε, σε μια θεία Λειτουργία, μόλις ο λειτουργός εκφώνησε: «Ευλογημένη η βασιλεία...», ο άγιος είδε φωτιά να κατεβαίνει από τον ουρανό και να καλύπτει το άγιο θυσιαστήριο και τον ιερέα, χωρίς εκείνος να το αντιληφθεί. Αργότερα, όταν άρχισε να ψάλλεται ο τρισάγιος ύμνος από τον λαό, τέσσερις άγγελοι κατέβηκαν κι έψαλλαν μαζί τους. Στον «Απόστολο», φανερώθηκε ο μακάριος Παύλος να καθοδηγεί τον αναγνώστη.
Στο «Αλληλούια», μετά τον «Απόστολο», οι φωνές του λαού ανέβηκαν ενωμένες στον ουρανό σαν πύρινο σφιχτοπλεγμένο σχοινί. Και στην ανάγνωση του Ευαγγελίου κάθε λέξη έβγαινε σαν φλόγα από το στόμα του ιερέα και υψωνόταν στα επουράνια.
Λίγο πριν από την είσοδο των τιμίων Δώρων, βλέπει ξαφνικά ο άγιος να ανοίγει ο ουρανός και να ξεχύνεται μια άρρητη και υπερκόσμια ευωδία. Άγγελοι κατέβαιναν από ψηλά, ψάλλοντας ύμνους και δοξολογίες στον Αμνό, τον Χριστό και Υιό του Θεού και νά! Παρουσιάζεται ένα πεντακάθαρο και τρισχαριτωμένο Βρέφος! Το κρατούσαν στα χέρια τους άγγελοι, οι οποίοι το εναπόθεσαν στο άγιο δισκάριο, όπου βρίσκονταν τα τίμια Δώρα. Γύρω Του μαζεύτηκαν πλήθος ολόλαμπροι και λευκοφόροι νέοι, οι οποίο ατένιζαν με θαυμασμό και δέος τη θεϊκή Του ομορφιά. Ήρθε η στιγμή της μεγάλης εισόδου!

 
Κλικ εδώ

Ο λειτουργός πλησίασε για να πάρει στα χέρια του το άγιο δισκάριο και το άγιο Ποτήριο. Τα ύψωσε και τα έβαλε πάνω στο κεφάλι του, σηκώνοντας μαζί τους και το Βρέφος. Όταν βγήκαν τα Άγια, κι ενώ ο λαός έψαλλε κατανυκτικά, είδε αγγέλους να φτερουγίζουν κυκλικά πάνω από τον λειτουργό. Δύο Χερουβείμ και δύο Σεραφείμ προχωρούσαν μπροστά του και πλήθος αγγέλων τον συνόδευαν, ψάλλοντας με αγαλλίαση άρρητους ύμνους. Όταν ο ιερέας έφτασε στην αγία Τράπεζα κι ακούμπησε τα τίμια Δώρα, οι άγγελοι τη σκέπασαν με τις φτερούγες τους. Τα δύο Χερουβείμ στάθηκαν στα δεξιά του λειτουργού και τα δύο Σεραφείμ στα αριστερά του, χωρίς όμως εκείνος να τα βλέπει. 
Η θεία μυσταγωγία συνεχίστηκε. Είπαν το «Πιστεύω» κι έφτασαν στον καθαγιασμό των τιμίων Δώρων. Ο λειτουργός τα ευλόγησε και είπε το «...μεταβαλών τω Πνεύματι σου τω Αγίω. Αμήν, Αμήν, Αμήν!» Τότε βλέπει πάλι ο δίκαιος έναν άγγελο να παίρνει μαχαίρι και να σφάζει το Βρέφος. Έχυσε το αίμα Του στο άγιο Ποτήριο, ενώ το σώμα Του το τεμάχισε και το τοποθέτησε στο δισκάριο. ["Ν": το Βρέφος αυτό, για όσους τυχόν δεν αντιλήφθηκαν, ήταν όραμα του Χριστού. Δείτε και εδώ.].
«Όταν ο ιερέας λέει τα άγια τοις αγίοις, για μας όλους το λέει, παιδί μου. Σημαίνει: στα άγια μέλη του Χριστού να προσέλθει όποιος είναι άγιος!» -«Και τι είναι αγιοσύνη, πάτερ;» -«Αν είσαι ακόλαστος, μην τολμήσεις να γίνεις μέτοχος σε τόσο μεγάλο μυστήριο. Αν έχεις έχθρα με κάποιον, μην πλησιάσεις. Αν περιγελάς ή κατακρίνεις τον συνάνθρωπό σου, στάσου μακριά από τη θεία Κοινωνία. Πρώτα εξέτασε τον εαυτό σου, κι αν είσαι ενάρετος πλησίασε. Αν όμως δεν είσαι, φύγε…». Στο μεταξύ ο λειτουργός εκφώνησε: «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Ο άγιος παρατηρούσε τώρα όσους κοινωνούσαν. Άλλων τα πρόσωπα μαύριζαν μόλις ελάμβαναν τα θεία Δώρα, ενώ άλλα έλαμπαν σαν τον ήλιο. Οι άγγελοι στέκονταν εκεί κοντά και παρακολουθούσαν με σεβασμό τη Μετάληψη. Όταν κοινωνούσε κάποιος ευσεβής, του έβαζαν στο κεφάλι ένα στεφάνι. Όταν, αντίθετα, πλησίαζε κάποιος αμαρτωλός, γύριζαν αλλού το πρόσωπό τους με φανερή αποστροφή.

Πηγές 1 και 2


"Ν": Ας προσθέσουμε κι εμείς μια σεμνή μαρτυρία, από τη βιογραφία του αγιασμένου π. Σεραφείμ Ρόουζ, τόμος γ΄, σελ.418-419:

Ο π. Σεραφείμ προετοιμαζόταν να λειτουργήσει στη μονή, όταν κατέβηκε από το κελλί του ο π. Γερμανός κα μπήκε στην εκκλησία. Η ακολουθία της Έκτης Ώρας ολοκληρωνόταν, λίγο πριν αρχίσει η θεία λειτουργία. Το βήλο (κουρτίνα) του θυσιαστηρίου πίσω από την Ωραία Πύλη ήταν ανοικτό και ο π. Γερμανός μπορούσε να δει ότι ο αδελφός Δαβίδ διακονούσε τον π. Σεραφείμ. Προς κατάπληξή του, είδε επίσης τα νώτα ενός άλλου διακονητή στο θυσιαστήριο.
Αυτός ο διακονητής ήταν στο ίδιο ύψος με τον π. Σεραφείμ. Είχε μακριά ξανθά μαλλιά και φορούσε ένα άσπρο στιχάρι και ένα μπλε φελόνι. Ο π. Γερμανός μπορούσε να δει μόνο την πλάτη του και αναρωτιόταν ποιος ήταν. Όταν μπήκε από τη νότια θύρα του Ιερού, ψιθύρισε στον π. Σεραφείμ: «Ποιος είναι ο άλλος βοηθός;». Αλλά ο π. Σεραφείμ αρνήθηκε ότι υπήρχε κάποιος άλλος εκτός από τον Δαβίδ.
«Έψαξα το Ιερό με τα μάτια μου» θυμάται ο π. Γερμανός «και δεν είδα κανένα. Σκέφτηκα ότι ίσως είχε φύγει μέσω της βόρειας θύρας του εικονοστασίου, αλλά δεν υπήρχε κανένα ίχνος του. Είχα δει ευδιάκριτα ακόμα έναν άνθρωπο. Καθώς μπήκα στο Ιερό πάλι, η καρδιά μου γέμισε ξαφνικά από ευλαβή φόβο και η εσωτερική μου φωνή είπε: "Γιατί δεν μπορεί να είναι ένας άγγελος;" Ποτέ πριν ή μετά δεν δοκίμασα τέτοιο κρυφό δέος. Θαυμαστά τα έργα Σου, Κύριε!».

Δείτε και:
Θαυμαστές εμπειρίες κατά τη θεία λειτουργία (βιβλίο)
Η θεία λειτουργία: παρουσίαση, νεοελληνικοί υπότιτλοι, ερμηνευτικά 
Ψεύτικα θαύματα και οράματα στην Ορθοδοξία
Βλέποντας το Θεό
Η άμεση γνώση του Θεού από τους ανθρώπους
Άγγελοι και Εξωγήινοι
Μαγεία! Ευλογία! Μέθη!»: Η εξομολόγηση ενός μοναχού...
Όραμα θείου φωτός σε ρουμάνικη φυλακή

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος14/6/15 15:38

    God’s Angels can be asked to pray for you but never to grant you worldly goods or spiritual powers
    March 16, 2015 fatherofloveandmercy Mother of SalvationPrayer

    My dear children, you must never pray to God’s angels, for they are His servants and strive only to give Glory to God and to do His most Holy Will. Prayer is an act of worship and when you call on God’s angels, within His Heavenly Hierarchy, it must always be with the intention of asking them to pray for you. If you try to communicate with the Heavenly Hierarchy of Angels, then it must only be to ask for their assistance and guidance so that you can do God’s Most Holy Will.

    To those of you who believe that you will receive powers from God’s Angels then you are mistaken. The power given to angels can come only from God and you must never use them as a substitute for praying to Him. So many souls try to communicate with angels today for selfish reasons and to obtain powers that have nothing to do with God. An obsession with angels can lead to a terrible discontent because this can attract the spirit of evil if you are not careful.

    When calling on God’s angels to help you, you must always bless yourself first with Holy Water and then ask them for assistance, in the name of Jesus Christ. If you do not do this and use any object, which is not associated with Christianity, when calling on angels for their help, then this could invite the spirit of evil into your life. Once this happens you will find it almost impossible to eradicate it.

    A pre-occupation with communicating with angels can lead to dabbling in the occult. Once this happens, you will attract those angels who were cast out of Heaven by My Heavenly Father. They now roam the earth in the hundreds of thousands, seeking a home. Souls who leave themselves open to their influence can quickly become entangled in a spiritual world that is not of God. Once you embrace the underworld you will have no peace. These fallen angels will entice you into a web of deceit. First of all you will feel a sense of hope and then a belief that you can control all aspects of your life, with the help of such angels. Eventually you will, mistakenly, believe that you are in full control of your own destiny. Every false notion of peace will fill your minds but, soon afterwards, you will feel a terrible wretchedness.

    Dabbling with such spirits that you believe to be angels of God, but who do not belong in His Kingdom, will lead you into engaging with the occult, which will blind you to the Truth and destroy your soul.

    God does not grant His Angels permission to give you gifts because these can only come from Him. God’s Angels can be asked to pray for you but never to grant you worldly goods or spiritual powers. When you idolize angels and seek out these things you are guilty of breaking the First Commandment of God.

    Your beloved Mother

    Mother of Salvation

    November 30th, 2014

    Ephesians 6:12
    For we wrestle not against flesh and blood, but against principalities, against powers, against the rulers of the darkness of this world, against spiritual wickedness in high places.

    1 John 4:1
    Beloved, believe not every spirit, but try the spirits whether they are of God: because many false prophets are gone out into the world

    https://fatherofloveandmercy.wordpress.com/?s=worship+angels

    https://fatherofloveandmercy.wordpress.com/2010/12/28/warning-to-believers-not-to-reject-genuine-prophets/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Thankyou for your comment.
    It is a fact, that in our day and age there has been a resurgence observed in many people, of the illusion that they have contact with angels, which has often been entangled with occultism and has led to associating with dark spirits.
    However we also frequently notice people imagining that they receive revelations from God and thereafter seeking to teach others on the basis of those supposed revelations, thus isolating themselves outside, or far from, Christ's Church, as though they are somehow superior to the Church.
    These brethren seem to believe that they are still in the Old Testament era (when the Church of Christ had not yet become manifest); that they are alike to the Prophets of old and not mere humble members of the ecclesiastic corpus, in which they become united with Christ and their fellow-man, by means of Holy Communion, Confession and the ecclesiastic way of life, but rather, that they stand alone before all people, filled with divine inspiration...
    All of the above most assuredly originate from our own egotism, which is why it is wise to follow the only safe path: to approach God through the holy Sacraments and the spiritual way of life of the Church that was founded by Jesus Christ and has not ceased to exist - unchanged - for more than 2000 years, that is, the Orthodox Church.
    It is the place where (through the Sacrament of Confession) we are taught to be humble and careful, but also where we learn to properly address our relationship with God and his Angels.
    In this blog of ours, we do not aspire to be teachers - only humble students of our Lord Jesus Christ and His Disciples, His Saints.
    The persons mentioned in this post were not deluded in the things they wrote about angels, because they were - and still are - saints. There have been however many other instances of delusion, which are scrutinized very carefully and rejected by Christianity's holy teachers.
    One such book that delves quite extensively into the topic is, in my opinion, "Orthodoxy and the religion of the future" by Fr. Seraphim Rose.
    It may also be worth reading our post : "An Orthodox spiritual father comments on 12-year-old Akiane" (http://o-nekros.blogspot.gr/2011/06/orthodox-spiritual-father-comments-on.html).

    ΑπάντησηΔιαγραφή