«Η ΔΕΘ των ψευδαισθήσεων και το πρόγραμμα που αιφνιδίασε»

Γεώργιος Νικολάκος

Κάθε Σεπτέμβρη η δημόσια ζωή της χώρας μετατρέπεται σε σκηνή θεάτρου με κέντρο τη ΔΕΘ. Ένα θέαμα περισσότερο παρά διάλογος, μια ετήσια φιέστα όπου οι πρωθυπουργοί μοιράζουν υποσχέσεις σαν προκαταβολές σε μελλοντικά όνειρα, οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης υψώνουν τον τόνο καταγγέλλοντας τα πάντα, κι όλοι μαζί στήνουν μια παράσταση που τελειώνει την ίδια στιγμή που σβήνουν τα φώτα της έκθεσης. Δεκαετίες τώρα, το ίδιο τελετουργικό: αφηγήματα που ανακυκλώνονται, προσδοκίες που διαψεύδονται, και μια κοινωνία που ξυπνάει την επόμενη μέρα με την πραγματικότητα να διαλύει τις ψευδαισθήσεις.

Μέσα σε αυτό το γνώριμο σκηνικό, η φετινή παρουσία της ΝΙΚΗΣ ήρθε να σπάσει τη συνήθεια. Όχι με φανφάρες ούτε με καταγγελτικό παροξυσμό, αλλά με κάτι σπάνιο για τα ελληνικά πολιτικά ήθη: ένα ολοκληρωμένο, συγκροτημένο και κοστολογημένο κυβερνητικό πρόγραμμα. Με σαφήνεια, λεπτομέρεια και επιχειρήματα που θύμιζαν περισσότερο υπεύθυνη δύναμη εξουσίας παρά μικρό κόμμα της διαμαρτυρίας. 

Ακόμα και οι αυστηρότεροι επικριτές παραδέχθηκαν ότι η εικόνα που παρουσίασε διέφερε ριζικά από την καθιερωμένη αγορά υποσχέσεων που κυριαρχεί κάθε Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη.

Το πραγματικό ερώτημα, ωστόσο, μένει ανοιχτό: σε μια χώρα που έχει μάθει να ακούει βαρύγδουπα λόγια τα οποία σπάνια μετατρέπονται σε πράξη, θα βρεθεί η ωριμότητα να αναγνωριστεί η διαφορά ανάμεσα στο θέαμα και στην ουσία; Θα υπάρξει διάθεση να δοθεί βαρύτητα σε προτάσεις που δεν αρκούνται να κερδίσουν το χειροκρότημα της στιγμής αλλά να αντέξουν στη δοκιμασία της πραγματικότητας; Ή θα μείνουμε εγκλωβισμένοι στο γνώριμο παιχνίδι των εντυπώσεων, των δημοσκοπήσεων και των υποσχέσεων που κανείς δεν θυμάται λίγους μήνες αργότερα;