Το πρωί, στην λειτουργία, σε κοίταζα με την λαχτάρα που κοίταζα την μάνα μου (κρυφά όμως εκείνη γιατί φοβόμουν και ντρεπόμουν, μην καταλάβει πόσο την αγαπούσα - δεν ήξερα αν έπρεπε τόσο...).
Εσένα φανερά Σε κοιτάζω. Δεν σε φοβάμαι, δεν σε ντρέπομαι. Σ' αγαπώ και επιθυμώ να το καταλάβεις και να είναι πολύ αυτό που θα αντιληφθείς, τόσο πολύ που να κουραστείς να το σηκώνεις -αν βέβαια κουράζουν οι αγάπες και αν κουράζεται και η δική Σου Αγάπη, από το βάρος των παιδιών Σου...
Δεν θα μπορέσω ποτέ να σ' αγαπήσω όσο Εσύ τον κόσμο και μαζί του κι εμένα, αλλά αυτό το δικό Σου υπέροχο "πολύ" με κάνει και ξεθαρρεύω και τολμώ και ελπίζω και σου τραβώ διαρκώς την άκρη του ρούχου Σου, παιδί Σου κι' εγώ από τα πιο άτακτα, ανάξια, κακά παιδιά αλλά όταν μου χαμογελάς πείθομαι πως δεν υπάρχουν για Σένα αυτοί οι προσδιορισμοί.
Μόνο υπάρχει ένα ζαχαρωτό, ένα δάκρυ Σου, ένα γέλιο αφημένο εκεί όπου ξέρεις πως θα διαβώ. Ένα δώρο, κάθε φορά εκπληκτικό και μη αναμενόμενο για να το πάρω και να καταλάβω, να θυμηθώ, να μην ξεχάσω πως η μέριμνά Σου θα κρατήσει όσο και η ζωή μου και έτσι να γείρω να ξεκουραστώ εκεί όπου έχει απομείνει το σημάδι των βημάτων Σου, η σκόνη που έμεινε -χρυσόσκονη είναι στ' αλήθεια- καθώς ερχόσουν από την Παράδεισο, εκεί όπου η σκιά Σου είχε ομορφύνει εικονοστάσια, θυμιατήρια και στενές οδούς ανθρώπων.
Σε κοίταζα και ήσουν όμορφη. Η Μάνα που της έμοιαζε η μάνα μου... Αν την δεις στον παράδεισο πες της ότι την αγάπησα πολύ.
Και Συ μείνε εδώ, μείνε παντού όπου υπάρχει η αμαρτία μου για να την απαλύνεις μην τρομάξουν οι άγγελοι...Μην ντραπούν για μένα, μπροστά στον Χριστό.
Και Σε μεσίτριαν έχω, που πάει να πει πως δεν έχω άλλον δρόμο, άλλον τρόπο, άλλο μέσον, άλλη ελπίδα εκτός Σου.
Μάνα (μου) Παναγιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου