Γερόντισσα: «Να έχετε φόβο Θεού. Να ζητάτε σιωπή, ταπείνωση, μετάνοια, αγάπη και ελεημοσύνη εν κρυπτώ. Δεν χρειάζεται να δίνεις ακριβά πράγματα όταν δεν έχεις. Νά… (πήρε με το χέρι της μία χούφτα μικρά παξιμάδια από μιάν ψωμιέρα) αυτό να δώσεις με την καρδιά σου σε κάποιον που στερείται για να φάνε τα παιδάκια του, πολύ θα ευχαριστήσεις τον Χριστό… Να λέτε “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”. Να κοιτάτε μέσα σας και να αναστενάζετε για ότι κακό βλέπετε. Μετά να μην απελπίζεσθε αλλά να ζητάτε βοήθεια από τον Χριστό να λέτε “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.
Η καρδιά έχει μάτια. Έχει πολλά μηχανήματα θεϊκά. Εκεί φαίνεται ο Θεός. Όλα τα δαιμονικά είναι στην κεφαλή. Με τα “κυάλια” της καρδιάς βλέπουμε το φως του Θεού. Ο Πατήρ δεν φαίνεται. Ουδείς Τον είδε ποτέ, μόνο ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Το Πνεύμα το Άγιο δε φαίνεται. Κινείται με μεγάλο ήχο στον κόσμο αλλά δεν τον ακούει κανείς. Ένα πράμα είναι και οι τρεις. Ο Υιός φαίνεται γιατί πήρε το σώμα μας. Γι’ αυτό έχουμε σ’ Αυτόν μεγαλύτερη οικειότητα. Είναι μετρίου αναστήματος, καστανόξανθα μαλλιά και γένια, γαλάζια μάτια. Έχει αθεράπευτες τις πληγές για να Τον αναγνωρίζουμε και τις δείχνει στον Πατέρα Του και παρακαλεί για μας. Η Μητέρα Του έχει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά Του. Όλα τα ανθρώπινα της τα πήρε ο Υιός της. Να δείτε δόξα που έχει η Παναγία στον ουρανό! Την περιτριγυρίζουν άγγελοι, αρχάγγελοι. Το φως του Θεού είναι γαλάζιο. Ο ήλιος είναι καντηλάκι μπροστά του.
Έρχονται οι καβαλάρηδες Άγιοι: Δημήτριος, Γεώργιος, Μηνάς και Νικήτας. Οι Γεώργιος και Δημήτριος είναι κοπέλια. Νεαρούδια. 23 άντε 25 ετών. Ο Νικήτας είναι λίγο πιό ψηλός. Ξανθός στα μαλλιά σαν το λινάρι. Ο Μηνάς είναι θηρίο. Εύσωμος, ψηλός, πλαταράς, μελαμψός λίγο και πολύ πιό μεγάλος στην ηλικία. Το άλογό του δεν το κάνει καλά. Χτυπά τα πόδια του, χλιμιντρίζει… Αυτός είναι ο ηγέτης της παρέας. Ο Απόστολος Τίτος ψηλός. Ο Άγιος Σπυρίδων ψηλός. Ο Άγιος Νικόλαος πιό χαμηλός αλλά όχι κοντός».
- Ερώτηση: «Η Αγία Χριστίνα πως είναι γιαγιά;»
- Γερόντισσα: «Δεν ξέρω παιδί μου. Θα ρωτήσω απόψε και θα σου πω. Οι άγγελοι έχουν φως. Είναι χιλιάδες φώτα μέσα στο μέγα φως. Τα φτερά τους είναι φως. Αιωρούνται αστραπιαία. Δεν πετούν. Έρχεται και ο κακός… Αν δείτε φάτσα θα τρελαθείτε. Κάποτε μασκαρεύεται και παριστάνει τον άγιο. Δεν μπορεί να με ξεγελάσει. Βρομάει αφόρητα. Έπειτα με πιάνει ταραχή. Πήδους κάνουνε τα μέσα μου. Έρχεται θύελλα στον κόσμο και στην Ελλάδα».
Πηγή: “Η Οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης”, Ιερά Μητρόπολις Μόρφου, εκδ. Θεομόρφου, Β΄ έκδοση, σελ. 129-130
Γερόντισσα Γαλακτία: ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΘΗ, ΣΑΡΚΑ -ΧΡΗΜΑ
Προσκυνητής
(Από το προσωπικό της ημερολόγιο)
«Δύο είναι τα μεγάλα πάθη των ανθρώπων σήμερα. Η σάρκα και το χρήμα.
Τα σαρκικά τους κατεβάζουν πιο χαμηλά από τα ζώα. Τους κάνουν κόπρανα, λάσπη, βρωμιά, μαυρόπηλα με γλίτσα γεμάτη σκουλήκια, πώς να το περιγράψω δεν ξέρω…
Το χρήμα όμως, τους κάνει σκληρούς σαν το ατσάλι. Ένας έκφυλος είναι πιο εύκολο να μετανοήσει. Νοιώθει κάποτε την βρώμα, την αηδία των πράξεών του, την παραμόρφωση, τις πληγές που βασανίζουν την ψυχή του και αποφασίζει και καθαρίζει το χοιροστάσιο. Κάνει απολύμανση στο στάβλο της ζωής του. Πώς; Με τον ποταμό των δακρύων της μετανοίας του… Λίγο καυτό δάκρυ σκοτώνει όλα τα μικρόβια της αμαρτίας, εξομολόγηση μετά και επουλώνει πλήρως η πληγή, λίγος αγώνας έπειτα και σβήνουν και οι κακές εικόνες από το νου! Όλα γίνονται λαμπίκος!
Μη με παρεξηγήσετε που θα πω, πως υπήρξαν πόρνες που και τί δεν είχαν κάνει πάνω στο κορμί τους… Όμως, μπροστά στον ανθρώπινο πόνο λύγιζαν…Έδιδαν τα υλικά που κέρδιζαν για να φάνε πεινασμένα παιδιά την κατοχή στην Αθήνα! Ο Θεός τους το μέτρησε πολύ αυτό… Κάποιες πήραν Χάρη από αυτήν τους την γενναιοδωρία, έκλαψαν και μετανόησαν…
Οι λεφτάδες όμως, δεν συγκινούνται ακόμη και τον γείτονά τους να δουν πως χαροπαλεύει μπροστά τους! Και τον συγγενή τους πολλές φορές. Πόσο μάλλον τον ξένο. Τον άγνωστο… Η κοπριά καθαρίζει με νερό σαν τους στάβλους του Αυγεία, μα το ατσάλι δεν ραγίζει, δεν σπάει με τίποτα όσα χτυπήματα και να του δώσεις…Και με τη βαριοπούλα που λέει ο λόγος να το χτυπάς, τίποτα δεν παθαίνει. Ούτε ένα ψιχαλάκι δεν ραγίζει, δεν μαλακώνει…
Έτσι και κάθε φιλάργυρος γίνεται ολοένα και πιο σκληρός. Ούτε τα χτυπήματα της ζωής τον συνετίζουν… Όλα χρήμα τα βλέπει. Μένει μόνος, δεν χαίρεται τίποτα, ζει την κόλαση από αυτή την ζωή, τα βάζει εύκολα και με τον ίδιο τον Θεό, όταν στραβώσει κάτι και δεν πάνε καλά τα λεφτά του! Πώς να ζήσει παράδεισο, αφού ο παράδεισος είναι η πίστη και αφοσίωση στο Θεό και η αγάπη, ο καλός λογισμός για τους άλλους ανθρώπους, η θυσία για τους άλλους; Κόλαση είναι η αποτυχία της αγάπης! Της πραγματικής αγάπης!»
Επισκεφτείτε: Ενότητα άρθρων Γερόντισσα Γαλακτία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου