Μέσα στη νύχτα, ένας "παράξενος" παπάς...

Τι & πώς

Σχεδόν κάθε μέρα μιλάμε στο τηλέφωνο. Καθημερινά πράγματα, καθημερινών ανθρώπων λέμε, αλλά την χρειάζομαι αυτή τη συνομιλία γιατί η φιλενάδα είναι Αλλουνού... (έχω λόγους και δείγματα που το λέγω).

Απέναντι μένουμε, αλλά δεν προλαβαίνουμε να βρεθούμε όσο θα θέλαμε. Θα φανεί αστείο αλλά είναι και αυτός ο δρόμος με την συνεχή κίνηση, που για να τον διασχίσεις θέλεις πάρα πολύ χρόνο και δεν τον έχουμε.

Σήμερα λοιπόν που μιλήσαμε, αφού είπαμε και για τον "κουτσό τον βασιλιά" που έλεγε η γιαγιά μου, ενώ ετοιμαζόμαστε να κλείσουμε μου λέει: "Παρά λίγο να ξεχάσω να σου το πω: Χθες νωρίς το βράδυ ήμουν στην αυλή και από την δική σας πλευρά είδα έναν παππά, που καθώς περνούσε σταύρωνε όλα τα σπίτια. Και αφού πέρασε από το πεζοδρόμιό σας, δίπλα από σένα, ανάμεσα στο σπίτι της Μάγδας και της Θωμαής έκανε κάτι σαν υπόκλιση. Μετά έστριψε προς τα κάτω και τον έχασα."



"Τι παππάς;" την ρωτάω, "τον γνώριζες;". "Όχι, άγνωστος ήταν. Ψηλός και σωματώδης με λευκή γενειάδα" μου απάντησε.

Εκείνη την ώρα κάποιος της χτύπησε το κουδούνι και κλείσαμε το τηλέφωνο.

Και τι να λέγαμε άλλωστε μετά από αυτό; Μήπως ξέρουμε όλους τους Αγίους που είναι ψηλοί, με άσπρα γένια;

Φυσικά μπορεί απλά εγώ να το σκέφτηκα έτσι και αυτός να ήταν ένας οποιοσδήποτε ιερέας που περνούσε και ευλογούσε... Όχι; Ναι, ούτε σε μένα έχει συμβεί να δω κάτι παρόμοιο. Αλλά εγώ δεν έχω καμμιά σχέση με την αγνότητα (να μην πω και κρυμμένη αγιοσύνη) της... απέναντι.

Και επίσης θυμήθηκα μετά πως εκείνη περίπου την ώρα είχα ξαφνιαστεί ευχάριστα και μάλιστα έκανα και τον σταυρό μου, "δόξα Σοι", που ένιωσα πως οι μυοσκελετικοί πόνοι που με ταλαιπωρούσαν όλη μέρα πέρασαν... Έτσι ξαφνικά... "Μπα" είπα, "δόξα Σοι Κύριε". Ξέρω κι' εγώ; Μπορεί να ήταν και τότε που ο μυστηριώδης παπάς σταύρωνε το δικό μας σπίτι...

Κάποιος άλλος μπορεί βέβαια να πει πως επρόκειτο για κάποιον που "έχανε λάδια" και ντυμένος παππάς περνούσε και ευλογούσε... Παίζει κι' αυτό αλλά δεν είναι και από κείνα που συμβαίνουν κάθε μέρα.

Μυστήρια πράγματα που δεν μας χαλάνε κιόλας. Άλλωστε ποιος θα χαλιόταν αν ο κολλητός του έβλεπε Αγίους, δίχως μάλιστα να αντιλαμβάνεται τι βλέπει. Αυτή είμαι σίγουρη πως δεν έκανε τις δικές μου σκέψεις, διότι αυτή είναι απλή, καλή, καθαρή και ταπεινή και δεν φαντάζεται ότι είναι άξια θέασης Αγίων.

Για την φιλενάδα ετούτο ήταν απλά ...παράξενο. Για μένα πάλι όχι!