Η επίσκεψη στον ψυχολόγο γίνεται «must» για τους σημερινούς Έλληνες - Πώς συμβαίνει αυτό, αν η κοινωνία μας... «προοδεύει»;
Ελευθέριος Ανδρώνης / Sportime
Να
μια ακόμα απόδειξη της αρρώστιας που γεννά ο ψευτοπροοδευτισμός μας.
Από εκείνη την εποχή που η επίσκεψη στον ψυχολόγο ήταν ταμπού για τους
Έλληνες, σήμερα περάσαμε στο άλλο άκρο, όπου είναι σπάνιο να βρεις
άνθρωπο να μην βλέπει ψυχολόγο ή να μην λαμβάνει ψυχοφάρμακα. Είτε
συστηματικά, είτε περιστασιακά.
«Νέα τάση: Όλη η Ελλάδα στο ντιβάνι του ψυχολόγου»,
είναι ο τίτλος ενός ερευνητικού άρθρου που δημοσίευσε το «Πρώτο Θέμα».
Εκεί μέσα αναφέρεται η αφελής γνώμη ότι η ελληνική κοινωνία κάνει το ψυχοθεραπευτικό της «coming out»,
ρεφάροντας για όλα τα χρόνια που οι Έλληνες δεν τολμούσαν να
απευθυνθούν σε ψυχολόγο για να μην κακοχαρακτηριστούν «προβληματικοί» ή
και «τρελοί».
Ενώ
αναμφισβήτητα τις περασμένες δεκαετίες υπήρχε μια οπισθοδρομική
προκατάληψη απέναντι στην ψυχοθεραπεία, αυτό που οδηγεί σωρηδόν σήμερα
τους Έλληνες στο «ντιβάνι», δεν είναι τόσο τα ψυχοσυναισθηματικά κενά
του παρελθόντος, αλλά η έλλειψη πνευματικής θωράκισης που τους προκαλεί
αδυναμία να διαχειριστούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Αυτό
επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι ιδιαίτερα από το ξέσπασμα της
πανδημίας και εντεύθεν, καταγράφεται μια τεράστια αύξηση παιδιών και
εφήβων που καταφεύγουν σε ψυχοθεραπεία και φαρμακευτική υποστήριξη.
Αυτοί οι νέοι δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν κανένα αδιέξοδο στο παρελθόν,
για να το εκφράσουν αναδρομικά. Το βιώνουν τώρα, με το ξεκίνημα της ζωής
τους. Γιατί η ρίζα του κακού δεν είναι η νοοτροπία μας για την
ψυχοθεραπεία. Αλλά είναι εκείνα τα στοιχεία που έχουν αλλοιωθεί στον
Έλληνα, και που ωθούν μιλιούνια να καταφεύγουν σε αυτή.
Ειδάλλως
τώρα που έχει γεμίσει ο ντουνιάς ψυχολόγους, θα έπρεπε να έχουμε δει
μια μεγάλη διαφορά, όμως δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο. Το γράφω αυτό και για
τους φωστήρες της Παιδείας, που νομίζουν ότι, αν γεμίσουν με ψυχολόγους τα σχολεία,
θα επιστρέψει η υγεία στα παιδιά μας. Αμ δε. Όχι ότι και η ψυχολογική
υποστήριξη δεν προσφέρει κάποια πράγματα, αλλά όσο η ψυχή δεν στρέφεται
στις ουράνιες «προδιαγραφές» της, δεν πρόκειται να ανακάμψει.
Και
δεν αναρωτιούνται όσοι παρακολουθούν επιφανειακά αυτό το φαινόμενο, το
εξής απλό: αφού όλοι λένε ότι η κοινωνία «προοδεύει», το κράτος
στεφανώνει την ελευθεριότητα, η γύμνια έχει γίνει κατεστημένο, τα
σεξουαλικά δικαιώματα είναι πιο εξασφαλισμένα από ποτέ, οι σεξουαλικές
σχέσεις είναι πιο απελευθερωμένες από ποτέ, η βιομηχανία θεάματος τα
στηρίζει όλα αυτά και οι πρώην «καταπιεσμένοι» κάνουν «coming out» όπου
και όπως θέλουν, τότε γιατί μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται σε νευρικό
κλονισμό; Γιατί τόσες διαταραχές, τόση κατάθλιψη, τόση βία;
Γιατί
είμαστε όλο και πιο άρρωστοι ψυχικά, ενώ υποτίθεται είμαστε πιο
απελευθερωμένοι, έχουμε περισσότερες ανέσεις, αυτοματοποιημένες
υπηρεσίες, περισσότερες πηγές διασκέδασης, αμεσότερους τρόπους
επικοινωνίας και διανύουμε πολλές δεκαετίες ειρήνης;
Διότι
τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν αρκεί για να αναπτερώσει μια νεκρή ψυχή
που έχει χάσει το κέντρο της, δηλαδή την πίστη στον αληθινό Θεό.
Διότι
μπορεί να έχουμε πολλές δεκαετίες φαινομενικής ειρήνης, αλλά μέσα στο
πνεύμα των ανθρώπων διεξάγεται μια εισβολή πρωτόγνωρων διαστάσεων. Ένας
πόλεμος που νεκρώνει ψυχές σαν θανατικό παγκόσμιο.
Διότι
αν βγάλουμε ένα κοινό πόρισμα για όσα προσφέρει ο σύγχρονος τρόπος
ζωής, καταλαβαίνουμε ότι το σύστημα εκπαιδεύει την ελληνική κοινωνία να
νεκρώνει την ψυχή της και να ταυτίζει την ελευθερία αποκλειστικά με τις
ανάγκες του σώματος. Εθιζόμαστε σε έναν ακραίο καταναλωτισμό στα πάντα.
Στα αγαθά, στη σάρκα, στην αυτοπροβολή και την αυτοδικαίωση. Εξαρτήσεις
χωρίς προοπτική πλήρωσης, που μας οδηγούν σε ψυχική αιχμαλωσία,
εκμηδενίζοντας την πραγματική ελευθερία της ψυχής.
Έχουμε
μια κοινωνία που έχει χάσει το νόημα της αγάπης και άρα στερείται
αυτής. Έχει χάσει το νόημα της ελευθερίας και άρα στερείται αυτής. Έχει
διαστρεβλώσει την έννοια της αποδοχής και άρα ο άνθρωπος νοιώθει μη
αποδεκτός, αφού σαν τοξικομανής ψάχνει επιβεβαίωση σε κάθε χιλιοστό του
βίου του, γιατί αρνείται να στρέψει την ψυχή του στη δικαίωση που μια
για πάντα χάρισε ο Χριστός στον Σταυρό. Εκεί που εκμηδενίστηκε κάθε
λόγος να νιώθουμε μη αποδεκτοί, μη αγαπητοί και μη ελεύθεροι.
Έχουμε
μια κοινωνία που έχει σπάσει τη συνοχή της σε χιλιάδες κομμάτια αυτο –
προσδιορισμού, σεξουαλικών ταυτοτήτων, ιδεολογικών διαφορών και
μικροσυμφερόντων που μας έχουν μετατρέψει σε ταλαίπωρες μονάδες,
περιφερόμενες σε μια έρημο από ψεύτικες οάσεις, που όλο τις πλησιάζουμε
και όλο ξεμακραίνουν.
Και
έχουμε μια κοινωνία που εκπαιδεύεται να καταβροχθίζει αχόρταγα
δικαιώματα και να αποστρέφεται τις ευθύνες, εν είδει κακομαθημένων
παιδιών που παγιδεύονται σε έναν ισόβιο ψυχικό «αυτισμό». Σε έναν νοσηρό
παιδισμό που κρατά απελέκητο το πνεύμα. Και η μόνη ικανοποίηση για να
μην «κλαιγόμαστε» είναι η εκπλήρωση των θελημάτων μας, που όλο και
περισσότερο ταυτίζονται με τις επιθυμίες των ζώων.
Ένας
επιπλέον λόγος που οι ψυχολόγοι κάνουν χρυσές δουλειές, είναι γιατί
φτάσαμε να ζούμε σε μια κοινωνία που δεν βρίσκεις άνθρωπο για να
μοιραστείς τις βαθύτερες σκέψεις σου. Οι δύστυχοι άνθρωποι τρέμουν ακόμα
και την ιδέα να συζητήσουν ενδόμυχα με τον εαυτό τους και προτιμούν να
πληρώσουν για να αναλάβει ένας ψυχολόγος τον ρόλο του αντίλογου.
Αφού
η δικαιωματιστική παράνοια μας κάνει να δείχνουμε ο ένας τον άλλον με
το δάχτυλο, τελικά κλεινόμαστε στα κουτιά μας για να μην «προκαλούμε»
και να μη μας «προκαλεί» κανένας.
Πολλοί
πληρώνουν – ουσιαστικά – μόνο για να έχουν ένα ζευγάρι αυτιά για να
τους ακούσει κι ένα στόμα για να τους μιλήσει και να ασχοληθεί μαζί τους
διεξοδικά. Γιατί ξεμείναμε από ανθρωπιά και ενδιαφέρον για τον πλησίον.
Πόσο στενάχωρο είναι αυτό;
Η
εντεινόμενη τάση των Ελλήνων να καταφεύγουν σε ψυχολόγους και φάρμακα,
είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη μεγιστοποίηση της απιστίας. Είναι λίγοι
εκείνοι που θα ξεφορτωθούν όλα τα κρίματά τους στον εξομολόγο, θα ζήσουν
μυστηριακή ζωή, και θα έχουν ακόμα ανάγκη ψυχολόγου. Αυτόν τον θησαυρό
ψυχικής υγείας χάνουμε και ενώ είναι μπροστά στη μύτη μας, δεν τον
βλέπουμε ή τον απαξιώνουμε…
