"Πόσο όμορφο να νιώθουμε ότι για κάποιους είμαστε σημαντικοί...!!
Πάντα
υπάρχουν κάποιοι που ενδιαφέρονται για εμάς και, αν δεν το βλέπουμε, ίσως
να χρειαστεί να τους ψάξουμε και να τους βρούμε!!..."
Myrto Tsigoni
Χρύσα Κοκκινοπούλου, Συμβουλευτική & Ψυχοθεραπεία
"Τι κοινό έχει το χιόνι με την Αγάπη του Θεού;
Όπως το χιόνι πέφτει αθόρυβα τα σκεπάζει όλα... τα παγώνει όλα ...
αλλά ομορφαίνει το τοπίο και το αλλάζει.
Έτσι και η Αγάπη και η Χάρη Του Θεού
έρχεται αθόρυβα τα σκεπάζει όλα.
Παγώνει τα πάθη μας,
ομορφαίνει τη ζωή μας και τα αλλάζει
όλα μέσα μας και γύρω μας..."
Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής της Ιεράς Νήσου Πάτμου.
Ι. ναός αγίου Νικολάου του Νέου Θηβών
Εικ. από το άρθρο Παράδεισο χωρίς εσάς δεν τον θέλω! Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής
Θεόδωρος Ρηγινιώτης
υπεύθυνος Θεματικής Ομάδας Πολιτισμού της ΝΙΚΗΣ
«“Έχουμε αναγκαστεί να μάθουμε πράγματα για τη σεξουαλική αγωγή που μέχρι τώρα δεν μας τα είχε διδάξει κανένας και έχουμε λάθος αντιλήψεις, λάθος πρότυπα”, είπε μαθητής» (από την ανάρτηση «10-03-21 Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση: από πέρυσι πιλοτικά και από τον Σεπτέμβριο σε όλα τα σχολεία»).
Ποια είναι αυτά τα «λάθος πρότυπα» και οι «λάθος αντιλήψεις» που πιστεύει το παιδί ότι έχουν καλλιεργηθεί στη νέα γενιά, από τα οποία την απαλλάσσει η σχολική σεξουαλική αγωγή; Μήπως ο υπερσεξουαλισμός που κυριαρχεί παντού, η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικότητας για λόγους διαφήμισης ή τηλεθέασης, οι ημίγυμνοι «ποπ σταρς», τα ανορεξικά μοντέλα, το κυνήγι της μόδας, η εναλλαγή ερωτικών συντρόφων χωρίς όρια, με αποκλειστικό στόχο τη σωματική ηδονή, όλα αυτά άραγε επισημαίνονται ως «λάθος πρότυπα»; Ή μήπως, αντίθετα, ως λάθος πρότυπα αφήνονται να θεωρηθούν η σεμνότητα, η διαφύλαξη της αγνότητας για να προσφερθεί το σώμα μας ανέγγιχτο στον ή στη σύζυγό μας, η σύνδεση της σεξουαλικότητας με την αγάπη και τη δημιουργία οικογένειας;
Γίνεται καθόλου λόγος για γάμο και οικογένεια ως καταξίωση του έρωτα και της σεξουαλικότητας; Αναφέρεται καν ως ένα θετικό στοιχείο στη ζωή τους η συζυγία, η μητρότητα και η πατρότητα; Επισημαίνεται ως θετική στάση η συζυγική πίστη και ως πρόβλημα η συζυγική απιστία;
Επισημαίνεται ότι η ημίγυμνη και «αισθησιακή» εμφάνιση υποβαθμίζει την προσωπικότητα του ανθρώπου και τον μετατρέπει σε αντικείμενο, αντί για ανθρώπινο πρόσωπο, στα μάτια του άλλου; Επισημαίνεται ότι τα μικρά παιδιά, καθώς και οι έφηβοι (αγόρια και κορίτσια), μετατρέπονται σε σεξουαλικά αντικείμενα – ακόμη και στα μάτια ενηλίκων – όταν ντύνονται προκλητικά; Επισημαίνονται οι κίνδυνοι για την υγεία και τη γονιμότητα των κοριτσιών που αφήνουν γυμνή την κοιλιά τους, ιδίως τους φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες που η ατμόσφαιρα ψυχραίνει;
Αν σε όλα τα παραπάνω η απάντηση είναι «όχι», τι ακριβώς προσφέρει στα παιδιά του νηπιαγωγείου και του δημοτικού σχολείου η περίφημη και διεθνώς επιβαλλόμενη σεξουαλική αγωγή;
Τη λειτουργία του αναπαραγωγικού συστήματος και την ανάπτυξη της σεξουαλικότητας κατά την εφηβεία, μπορούν τα παιδιά να τα πληροφορηθούν και μέσω του μαθήματος της βιολογίας, όπως τόσες και τόσες γενιές. Το ίδιο ισχύει και για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Τις «επιστημονικές ονομασίες» των γεννητικών οργάνων μπορούν να τη μάθουν επίσης μέσω της βιολογίας, στο γυμνάσιο. Ποιος λόγος υπάρχει να την πληροφορηθούν στο δημοτικό;
Η προστασία τους από κάθε είδους επίβουλους παιδόφιλους ασφαλώς είναι αναγκαία, αλλά:
(α) Το λογικό θα ήταν να ευαισθητοποιηθούν και να επιμορφωθούν οι γονείς για το θέμα, ώστε να θωρακίζουν και να προστατεύουν τα παιδιά τους, και όχι τα παιδιά, για να «αυτοπροστατεύονται» ερήμην των γονέων. Η πρακτική αυτή εμφανώς θεωρεί τους γονείς όχι μόνον ανίκανους και αναρμόδιους να προστατεύουν τα παιδιά τους, αλλά και κατ’ αρχάς ύποπτους για πιθανή σεξουαλική κακοποίησή τους.
(β) Θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό αν αυτό συνδυαζόταν με μια αγωγή σεμνότητας και με ένα μάθημα οικογενειακής αγωγής και όχι σεξουαλικής αγωγής σε τόσο μικρές ηλικίες (βλ. παρακάτω).
Ο καταιγισμός πληροφοριών για τις παραλλαγές του σεξουαλικού προσανατολισμού και η υποβολή της ιδέας ότι μπορεί να μην ταυτίζονται με το «βιολογικό φύλο τους» και ότι όλες οι διαφοροποιήσεις της σεξουαλικής ταυτότητας είναι υγιείς και φυσιολογικές, δεν χρειάζεται να σχολιαστεί καν. Περιττεύει επίσης να υπογραμμίσουμε ότι δεν χρειάζεται όλη αυτή η εξαντλητική «πληροφόρηση» για να μάθουν τα παιδάκια να σέβονται τον συμμαθητή και γενικά τον συνάνθρωπό τους, όποιος κι αν είναι.
Μητέρα και πατέρας: ξεπερασμένα «σεξιστικά» πρότυπα;
Ας επιτραπεί να παρατηρήσουμε εδώ ότι η μητέρα και ο πατέρας μας, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν αποτελούν συντηρητικά και ξεπερασμένα πρότυπα, ακατάλληλα για την εποχή μας, αλλά διαχρονικά πρότυπα, που διαμόρφωσαν καλούς ανθρώπους, με σεβασμό προς τον εαυτό τους και τους άλλους, αγάπη στον συνάνθρωπο, φιλομάθεια, εργατικότητα, διάθεση προσφοράς στην οικογένειά τους, στην κοινωνία και την πατρίδα και πίστη στον Θεό, η οποία τους οδήγησε στην ηθική και πνευματική εξέλιξη. Όλοι οι άνθρωποι του παρελθόντος, αλλά και της γενιάς μας (γυναίκες και άνδρες), όσοι διέθεταν και διαθέτουν τις αρετές αυτές, μεγάλωσαν σε παραδοσιακές οικογένειες, στις οποίες άνδρες και γυναίκες αναλάμβαναν συγκεκριμένους ρόλους, διαφορετικούς κατά κανόνα, που όμως αλληλοσυμπληρώνονταν και συμπορεύονταν.
Φυσικά στην κοινωνία του παρελθόντος δυστυχώς υπήρχαν και άφθονες περιπτώσεις ανθρώπων με προβληματική συμπεριφορά (όπως και σήμερα), οι οποίοι μετέτρεπαν τους πιο αδύναμους σε δυστυχισμένα θύματα, συχνά και μέσα στην οικογένειά τους. Όμως επίσης πάντα υπήρχαν συνετοί και σοφοί άνθρωποι (μεταξύ αυτών και οι άγιοι και αγίες της Ορθοδοξίας, που είναι κορυφαίοι διδάσκαλοι του πολιτισμού μας), που αγωνίζονταν για τη διόρθωση των χαρακτήρων και την επίλυση των προσωπικών, κοινωνικών, οικογενειακών και φυσικά και ηθικών προβλημάτων, και πάρα πολλές φορές τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά και αξιοθαύμαστα.
Όλα αυτά τα θετικά στοιχεία, που περιλαμβάνονται στην πολιτισμική μας κληρονομιά και την πνευματική μας παράδοση, αγνοούνται εντελώς και παραλείπονται πλήρως από το εκπαιδευτικό υλικό που βλέπουμε να προσφέρει κατ’ εξοχήν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ευ ζην», στο οποίο κατά βάσιν περιλαμβάνεται η «σεξουαλική διαπαιδαγώγηση». Ολόκληρος ο πολιτισμός μας, με τη σοφία των αρχαίων προγόνων μας, του ευαγγελίου και των αγίων, αλλά και με τη λαϊκή και βιωματική σοφία των άμεσων προγόνων μας, ανδρών και γυναικών, τοποθετείται στον κάλαθο των αχρήστων ως πολιτισμός στερεοτυπικός και ακατάλληλος για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας.
Φυσικά, αξίες θεμελιώδεις για τον πολιτισμό μας, όπως η σεμνότητα, η σωματική και πνευματική αγνότητα (ανδρών και γυναικών) μέχρι το γάμο (που σημαίνει ολοκληρωτικό ερωτικό δόσιμο στο «ένα και μοναδικό» πρόσωπο που θα είναι συνοδοιπόρος μας στη ζωή) και η δημιουργία οικογένειας μέσω του γάμου (και μάλιστα του χριστιανικού γάμου, που δεν τελειώνει με το πέρας της εκκλησιαστικής τελετής αλλά συνεχίζεται ως ταξίδι αγάπης, αλληλοσεβασμού και αμοιβαίας υποστήριξης των δύο συζύγων εφ’ όρου ζωής), είναι αντίθετες με το μοντέρνο «παγκόσμιο αξιακό σύστημα» που καλλιεργούν τα συγκεκριμένα «εργαστήρια δεξιοτήτων», γι’ αυτό και, όπως είναι φυσικό, δεν γίνεται κανείς απολύτως λόγος γι’ αυτές.
Το να ελπίζουμε να παρουσιάζουν και καθαρά χριστιανικές αξίες, όπως η αγιότητα ή η επιλογή του μοναχισμού, για παράδειγμα, θα ήταν όνειρο θερινής νυκτός. Άλλωστε δεν τις καταλαβαίνουν καν οι σημαιοφόροι της «μοντέρνας παιδαγωγικής», αλλά τις συγχέουν με μεσαιωνικές προκαταλήψεις, απάνθρωπη σκληρότητα και μίσος προς το σώμα, πράγματα που καμία σχέση δεν έχουν με την Ορθοδοξία.
Η ανάγκη για ένα μάθημα οικογενειακής αγωγής
Είναι αξιοσημείωτο ότι, ενώ το διεθνές πολιτικό και κοινωνικό σύστημα επιμένει ότι το παιδί μας πρέπει να διδάσκεται σεξουαλική αγωγή από το νηπιαγωγείο, κανείς υπουργός Παιδείας δεν έχει προτείνει να ενταχθεί στα σχολεία ένα μάθημα οικογενειακής αγωγής. Δηλαδή ένα μάθημα, στο οποίο το παιδί, από μικρή ηλικία, με μοντέρνο τρόπο (δηλ. με τον τρόπο της αγάπης και της καλλιέργειας προτύπων, που πρότειναν και οι Τρεις Ιεράρχες ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ.):
· Θα μαθαίνει να αγαπά τους γονείς του, να τους σέβεται, να τους βοηθάει αναλόγως της ηλικίας του και φυσικά να τους υπακούει. Θα μαθαίνει να αγαπά, να σέβεται και να υπακούει τους δασκάλους του, να σέβεται τους μεγαλύτερους, να βοηθάει τους ηλικιωμένους και όχι να περιμένει να δει «αν θα το σεβαστούν» όλοι οι παραπάνω, για να κρίνει μετά «αν αξίζουν τον δικό του σεβασμό».
· Θα μαθαίνει να αγαπά τ’ αδέρφια του, να προστατεύει τα μικρότερα και να βασίζεται στα μεγαλύτερα. Να είναι ευγενικό, να μιλάει όμορφα και όχι χυδαία, να ακούει όμορφα τραγούδια και να παίζει όμορφα παιχνίδια, που μπορεί να έχουν και ηρωικό στοιχείο, αλλά δεν θα έχουν βία, χυδαιότητα, παράνοια και σκοτάδι (όπως πλείστα και εθιστικά ηλεκτρονικά παιχνίδια, από τα οποία η Πολιτεία δεν κάνει καμία προσπάθεια να απομακρύνει τα παιδιά).
· Θα μαθαίνει επίσης να σέβεται το άλλο φύλο, να αγαπάει αληθινά, να συμπεριφέρεται με τρυφερότητα, καλοσύνη, κατανόηση και συγχωρητικότητα στο μελλοντικό του ταίρι (με το οποίο θα είναι σύζυγοι για μια ζωή, πέρα από τις αντιξοότητες, και όχι ευκαιριακοί «σύντροφοι»), αλλά και στα παιδιά που πιθανόν θα αποχτήσουν και θα είναι ο ευλογημένος καρπός της αγάπης τους.
Ρομαντικά πράγματα, σε μια χυδαία εποχή. Κι όμως πιστεύουμε πως αυτά αποζητά στην πραγματικότητα ο άνθρωπος για να μην υποφέρει μέσα στη μοναξιά και τη μιζέρια.
Θα ζητάμε πολλά, αν ονειρευόμαστε ότι θα μαθαίνει και να αγαπά την πατρίδα του και να πιστεύει ή έστω να σέβεται τον Θεό των πατέρων του (ο οποίος για μας εδώ είναι ο Ιησούς Χριστός); Ας μην το «τερματίσουμε» φτάνοντας μέχρις εκεί. Αλλά ο σύγχρονος άνθρωπος, έχοντας για «πατρίδα» και «θρησκεία» το Facebook και τις προσφορές των πολυκαταστημάτων, έχει καταντήσει άπατρις και ανέστιος – ξεριζωμένος και εξόριστος ακόμη και στη γη των προγόνων του.
Η πραγματική ανάγκη που υπάρχει στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι μαθήματα ή «εργαστήρια» σεξουαλικής αγωγής, αλλά ένα μάθημα οικογενειακής αγωγής, που θα διδάσκει στα παιδιά ανθρώπινες σχέσεις και όχι σεξουαλικές σχέσεις. Και για ένα τέτοιο μάθημα υπάρχει ένα πλήρες πνευματικό οπλοστάσιο στο θησαυροφυλάκιο του πολιτισμού και της παράδοσής μας, αρκεί να κάνουν τον κόπο να το αξιοποιήσουν οι αρμόδιοι – ή να αναθέσουν την αξιοποίησή του σε ειδήμονες.
Το περίφημο «δημοκρατικό σχολείο», που επαγγέλλεται η ελληνική κυβέρνηση, ας αφουγκραστεί επιτέλους την αγωνία των οικογενειών, όπως κάνει για τα μάθημα των Θρησκευτικών. Το περίφημο «συμπεριληπτικό σχολείο», για το οποίο υπερηφανεύεται η κυβέρνηση, δεν «συμπεριλαμβάνει» εκείνους που διαφωνούν για πολύ σοβαρούς λόγους συνείδησης με την ιδεολογική γραμμή του! Τους καταπιέζει και τους εξαναγκάζει να παραδώσουν τα παιδιά τους σε μια ιδεολογική εκπαίδευση που δεν θέλουν!
Και σημειώνουμε ότι δεν αναφερόμαστε σε οικογένειες βαρβάρων, που επιθυμούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους ως βίαιους και αδίστακτους σεξιστές, αλλά για οικογένειες φιλήσυχων ανθρώπων, που είναι φορείς του ίδιου του δικού μας πολιτισμού, του πολιτισμού που άνθισε στον δικό μας τόπο εδώ και αιώνες και προάγει όλα τα πραγματικά αιτήματα του σύγχρονου ανθρώπου για αγάπη, χαρά και ελευθερία. Αυτός ο πολιτισμός είναι καιρός να ληφθεί υπόψιν και οι φορείς του, που συνεχίζουν να τον μεταφέρουν στην εποχή μας, να γίνουν σεβαστοί.
Αν συμβεί αυτό, και ιδιαίτερα αν αξιοποιηθεί το αξιακό σύστημα του πολιτισμού μας στην ελληνική Παιδεία, τα θετικά αποτελέσματα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε λίγα μόλις χρόνια θα γίνουν φανερά στην κοινωνία, στη ζωή των οικογενειών και στην ψυχική υγεία των σημερινών παιδιών και εφήβων και των αυριανών ενηλίκων.
Συμπλήρωμα
Βοηθώντας τα παιδιά μας να τα βγάλουν πέρα με την «Ιδεολογία των φύλων»: Τα χρόνια του Δημοτικού Σχολείου, του Γυμνασίου και του Λυκείου.
Σεξουαλική «αγωγή» μέσω πορνογραφίας – Οι επιπτώσεις στα παιδιά
Κύπρος: Άναψε φωτιές το βιβλίο Βιολογίας της Γ’ Γυμνασίου
Έφηβοι, έρωτας, σχέσεις και γάμος... Αναζητώντας την αγάπη, την αιωνιότητα και τη ζωή!ΝΙΚΗ & «σεξουαλική διαπαιδαγώγηση»:
Ασπασία Κουρουπάκη, Προωθούνται ύπουλα οι «οικογένειες» ομοφυλοφίλων στα σχολεία!
Δημήτρης Νατσιός, Δεξί χέρι του Υπουργείου Παιδείας το "Πολύχρωμο Σχολείο"
Δημήτρης Νατσιός, Θέλουμε σχολεία που να μορφώνουν «ελεύθερους και υπεύθυνους» Έλληνες, όχι πολύχρωμα ΛΟΑΤΚΙ σχολεία
Νικόλαος Παπαδόπουλος, Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, μασονία και φλέγουσα επικαιρότητα
Δημήτρης Νατσιός
Πρόεδρος ΝΙΚΗΣ (πηγή)
27 Σεπτεμβρίου 1831, ημέρα Κυριακή, ώρα 6.35 το πρωί. Εξω από τον ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, πέφτει νεκρός, από χέρια ελληνικά, ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Συνήθιζε ο Κυβερνήτης να λειτουργιέται νωρίς, «όρθρου βαθέος», από την «πρώτη καμπάνα», όπως λέει ο λαός. Ο θάνατό του θεωρήθηκε «συμφορά διά την Ελλάδα».
«Ο κακούργος όστις εδολοφόνησε τον Καποδίστριαν, εδολοφόνησε την πατρίδα του» θα πει θρηνώντας ο φίλος του και μεγάλος ευεργέτης της πατρίδος μας, Ελβετός Φιλέλληνας Εϋνάρδος. Διηγείται και ο Κολοκοτρώνης στην «Διήγησιν Συμβάντων» για την αντίδραση του λαού στο φρικτό νέο: «Την αυγήν όπου το έμαθαν οι πολίται της Τριπολιτσάς, έμειναν νεκροί, άφησαν τα εργαστήριά των, τες δουλειές τους και επερπατούσαν εις τους δρόμους ωσάν τρελλοί». («Απαντα, περί Κολοκοτρωναίων», έκδ. «ΔΕΒ», σελ. 239).
Ο απλός λαός «έχασε τα λογικά του» από την οδύνη. Κάποιοι όμως… πανηγύριζαν. Ο ευρισκόμενος στην παρισινή θαλπωρή, Αδαμάντιος Κοραής, είχε την κακόγουστη ιδέα να κατηγορήσει τους δολοφόνους ότι έσωσαν τον Καποδίστρια από την τύχη που του άξιζε περισσότερο: να τον διώξουν από την Ελλάδα.
Έχω ένα μικρό, ολιγοσέλιδο βιβλίο, έκδοση του 1976. Περιέχει κείμενα, επιστολές του Καποδίστρια. Είναι του προ λίγων ετών καταργηθέντος «Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων», του γνωστού ΟΕΔΒ, αρκτικόλεξο, που μαζί με το σύμβολό του, την κουκουβάγια, το πουλί της γνώσεως, κοσμούσε τα οπισθόφυλλα των σχολικών βιβλίων. Ο εν λόγω «Οργανισμός» τολμούσε να εκδίδει και να μοιράζει στα σχολεία βιβλία εθνικού περιεχομένου, για να συμβάλλει στην ιστορική παιδαγωγία μαθητών και δασκάλων. Με την κατάργησή του, την εισβολή ιδιωτικών εκδοτικών οίκων και την άλωση της Εκπαίδευσης από τους ποικιλώνυμους «Γραικύλους της σήμερον», παρεισδύουν στα σχολεία κουρελουργήματα τύπου «Ρεπούση» ή βιβλία «Γλώσσας», που «μορφώνουν» τα Ελληνόπουλα με συνταγές μαγειρικής.
Ερανίζομαι από το θαυμάσιο τευχίδιο κάποια κείμενα του Κυβερνήτη – ο μοναδικός που έμεινε στην ιστορία μ’ αυτόν τον περιούσιο τίτλο – τα οποία επιβεβαιώνουν το γιατί υπήρξε συμφορά για το Γένος η απώλειά του.
Είχε συλλάβει εναργέστατα ο Κυβερνήτης την ιδέα ότι για να ανορθωθεί ο λαός, χρειάζεται σωστή Παιδεία, «η ροδόχρους ελπίδα του Εθνους», όπως την αποκαλεί. Τι σχολείο ονειρεύεται; «Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής». Δεν διαφεύγει από τον ανύστακτο ζήλο του για την Παιδεία, το ποιόν των δασκάλων. Γράφει «… αν η παρούσα γενεά δεν ενδυναμωθεί από ανθρώπους μορφωμένους εν καλή διδασκαλία και μάλιστα προς τον κανόνα της αγίας ημών πίστεως και των ηθών μας θα είναι δυσοίωνο το μέλλον της Ελλάδος και η διακυβέρνηση της αδύνατη».
Η παρούσα κρίση που μας «τηγανίζει» είναι, συν τοις άλλοις, και απόρροια μιας Παιδείας, η οποία πράττει τα αντίθετα από αυτά που μας κανοναρχούσε ο Καποδίστριας. Πρώτα «αιχμαλώτισε» τις παιδαγωγικές σχολές, τοποθετώντας «ξιπασμένους οψίπλουτους» της μάθησης, καθηγητές χωρίς ιθαγένεια, για να υπονομεύσει το ποιόν των δασκάλων και στη συνέχεια ανέλαβε να καταστήσει τα σχολεία τόπους προσκτήσεως πληροφοριών. Σχολεία χωρίς «ψυχή και Χριστό», σχολεία… «ευρωπαϊκά», φραγκολεβαντίνικα. Ελάχιστη υπόληψη έτρεψε ο Κυβερνήτης για την Ευρώπη: «Και εγώ αναγκαιότατον κρίνω να συλλέξωμεν και επαναγάγωμεν εις την Ελλάδα τους νέους Ελληνας, όσοι επί προφάσει μαθήσεως διαφθείρωνται εν Ευρώπη».
Αυτό όμως που για τον Κυβερνήτη είναι εστία διαφθοράς – η Ευρώπη και οι αντίχριστες θεωρίες της – για τον υπερτιμημένο Αδαμάντιο Κοραή είναι «τόπος επαγγελίας».
Δυστυχώς για την πατρίδα μας δεν εισακούσθη ο Καποδίστριας, αλλά οι εκ Παρισίων απανταχούσες του Κοραή, που επείχαν θέση βασιλικού διατάγματος την εποχή των πρώτων βημάτων του νεοελληνικού κράτους. Ο Κοραής, άγευστος της Ορθοδόξου πίστεως και των χριστοειδών ηθών της, προκρίνει την «μετακένωσιν» των φώτων. Να μιμηθούμε την Ευρώπη, τα «πεφωτισμένα έθνη της Εσπερίας» για να συγκαταριθμηθώμεν μεταξύ των «πεπολιτισμένων» εθνών.
«Εκείνος που ήρχισε τον πόλεμον κατά την Ρωμηοσύνης ήτο ο Αδαμάντιος Κοραής», γράφει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης. («Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη», εκδ. «Ρωμηοσύνη», σελ. 12), και παραπέμπει στην γνωστή φράση του Κοραή ότι «επρόκρινα το όνομα Γραικός επειδή ούτω μας ονομάζουσι και όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης». Ζώντας στο Παρίσι ο Κοραής, βιώνοντας και υιοθετώντας τον αντικληρικαλισμό και αντιχριστιανισμό του λεγόμενου Διαφωτισμού και το μένος του κατά της Ρωμηοσύνης (Βυζάντιο), αποκόπτει με το κύρος του, σύρριζα την αδιάσπαστη συνέχεια του Γένους, και το στρέφει στην στείρα, αρχαιολατρία.
(Από την οποία ανέκυψε και η καθαρεύουσα, γλώσσα άγνωστη στον λαό. Φόρτωσαν στον αγράμματο λαό μια γλώσσα όλο στόμφο και επιτήδευση, τις «ελληνικούρες» και αποσιωπήθηκαν ο ζωντανός, πηγαίος, «βουνίσιος» λαϊκός λόγος, η γλώσσα του Μακρυγιάννη, πράγμα που είχε τραγικές συνέπειες για την πνευματική αναγέννηση της πατρίδας μας). Ο Κοραής είναι εν πολλοίς υπεύθυνος για την υποτίμηση του «Βυζαντίου», για το στήσιμο «αερογέφυρας» όπως προσφυώς ειπώθηκε μεταξύ των Νεοελλήνων και των αρχαίων. Είμαστε παιδιά του παππού μας και όχι του πατέρα μας, του Ρωμηού της αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης.
«Ουαί, ουαί», γράφει, «τέκνα μου αγαπητά, δυστυχείς απόγονοι των Ελλήνων. Εσυντρίβη τέλος πάντων και ο ρωμαϊκός ζυγός και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες εκρημνίσθησαν από του Βυζαντίου θρόνου» (Αδ. Κοραής: «Άπαντα, εκδ. Μπίρη, Αθήναι 1970, σελ. 30).
Και αλλού «Η κατάρατος αύτη φιλαρχία εγέννησε την διχόνοιαν, διήγειρε τας πόλεις και τους πολίτας κατ’ αλλήλων, άναψε των εμφυλίων πολέμων την πυρκαϊάν και υπέταξε τους Ελληνας πρώτον εις τους Μακεδόνας, έπειτα εις ξένον έθνος τους Ρωμαίους και τελευταίον εις το βαρβαρώτερον και αγριώτατον όλων των εθνών του κόσμου, τους Τούρκους» «Αυτόθι, σελ. 173) (Η υποταγή «εις τους Μακεδόνας» ολίγον απέχει της προδοσίας). Αλλού ειρωνεύεται τους Ορθοδόξους, τους απλοϊκούς κυρίως μοναχούς, αυτούς τους χυδαίους όπως λέγει, «οι οποίοι δι’ άλλο δεν επιθυμούν την καταστροφήν των Τούρκων, παρά διά να ακούσωσιν την λειτουργίαν εις τον ναόν της Αγίας Σοφίας. (σελ. 100). Προτείνει την διάλυση του μοναχισμού, την σύντμηση των Ακολουθιών, την κατάργηση της αγαμίας των Επισκόπων, της νηστείας.
Ο Κοραής «πέθανε και ετάφη», ζώντας μέχρι τα βαθιά γέρματα στο Παρίσι στις 6 Απριλίου 1933. Ο Καποδίστριας που έδωσε τα πάντα για την «ματοκυλισμένη» του πατρίδα, δολοφονήθηκε ανάνδρως και πότισε με το αίμα του την γη μας. Έγινε όμως το μεγάλο κακό. Ό,τι δεν πέτυχαν οι εχθροί του Γένους, τότε που ο μεγαλομάρτυς λαός μας βίωνε τα «αγαθά» του Ισλάμ, το πέτυχαν ο Κοραής και τα εκγονά του, στους χρόνους της… Ελευθερίας, υπό την βαυαροκρατία και τους συνεχιστές της. Περιφρονήσαμε την μάνα μας την «Πονεμένη Ρωμηοσύνη» και γονατίσαμε στις «αλώπεκες του σκότους», (Ε. Βούλγαρης), στις Φραγκομητριές, που μας άφησαν χωρίς πίστη, χωρίς πατρίδα, «αρετή και τιμιότη». (Δυστυχώς και στα σχολικά βιβλία κυριαρχεί η ίδια νοοτροπία. Στο βιβλίο «Ιστορία Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», Α’, Β’ και Γ’ Γυμνασίου, ο Κοραής τιμάται με τρισέλιδη επαινετικότατη παραπομπή, ενώ ο πολύαθλος «άγιος» της πολιτικής, Ιω. Καποδίστριας, διαπομπεύεται – για πρώτη φορά στην ελληνική εκπαίδευση – μέσω ενός σατυρικού ποιήματος του Αλ. Σούτσου). («Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», Γ. Γυμνασίου, σελ. 72).
Κλείνω παραπέμποντας σ’ έναν σπουδαίο Ελληνα, τον Δημ. Βερναρδάκη (1834 – 1907), που γράφει και περιγράφει το εθνικό μας «παραστράτημα», για το ψευτορωμαίικο χαρτοβασίλειο, το οποίο σήμερα ψυχορραγεί: «… αφήκαμεν παν ό,τι εκληρονομήσαμεν παρά των πατέρων ημών και εγκαταλιπόντες το πάτριον έδαφος μετεπηδήσαμεν δι’ ενός βιαίου άλματος εις το μέσον της Ευρώπης του ΙΘ’ αιώνος. Απηρνήθημεν λοιπόν τα πάτρια και εδανείσθημεν ολόκληρον σχεδόν τον βίον ημών εκ της Δύσεως. Και πρώτον μεν απηρνήθημεν κατ’ ουσίαν, αν όχι κατά τύπους, το πάτριον θρήσκευμα και ελατρεύσαμε την θεότητα της γαλλικής επαναστάσεως… Εάν δε και δεν εξέπνευσεν ακόμη όλως παρ’ ημίν η εις Χριστόν πίστις, ψυχορραγεί όμως. Αφήκαμεν την πάτριον δίαιταν και ενδυμασίαν, και εδανείσθημεν την των Φράγκων. Αφήκαμεν την εθνικήν ημών ποίησιν και φιλολογίαν και εδανείσθημεν τα γαλλικά μυθιστορήματα… Ιδού λοιπόν από της αναγεννήσεως και εφεξής ολόκληρος ο ευρωπαϊκός βίος εισέρρευσεν εις ημάς ακωλύτως… και άφθονος. Ήτο τούτο ορθόν και φρόνιμον; Εγώ μεν διστάζω να αποκριθώ μετά βεβαιότητος, αλλ’ η ιστορία μαρτυρεί ότι οσάκις ξένος πολιτισμός εισέρρευσεν βιαίως και αδιακρίτως εις ξένον έθνος, ουδέποτε είχεν αγαθά αποτελέσματα την δε αλήθειαν ταύτην δεν διέψευσε μέχρι σήμερον… Ουδέποτε επείσθην ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, ακόμη και εκ της καλλίστης αυτού όψεως εξεταζόμενος, ήτο όλως αρμόδιος εις το ημέτερον έθνος». (Κ. Σαρδελή, «Η προδομένη Παράδοση», εκδ. «Τήνος», σελ. 22).
Παρακαλώ, και:
Το φαινόμενο και η νοημοσύνη του Ιωάννη Καποδίστρια (video)
Οι Άγιοι Τιμόθεος και Μαύρα και η διάσωση του Ιωάννη Καποδίστρια
Αλήθεια, για τους Χριστιανούς είναι ο Ιησούς Χριστός, όπως ο ίδιος βεβαιώνει: «εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14, 6).
Τα πάντα στη ζωή τους είναι συνδεδεμένα με το πρόσωπο του Χριστού. Εάν, όμως, ο Χριστός είναι τα πάντα στη ζωή τους, τότε εκείνοι, τι είναι ως υπάρξεις; Απλώς άβουλα και κατευθυνόμενα όντα;
Και βέβαια όχι, καθώς ο Χριστός, «ο δι' ού τα πάντα εγένετο», είναι Εκείνος, που, ως δημιουργός, όρισε τη σχέση των ανθρώπων με την αλήθεια.
Η πίστη τους στο πρόσωπο του Χριστού δείχνει την πιστή και ελεύθερη τήρηση του θελήματός του, της αλήθειας που αληθεύει τον κάθε άνθρωπο.
Αφού, όμως, είναι έτσι, είναι σαφές ότι η πιστή πορεία τους στην οδό, στην αλήθεια και στη ζωή του Χριστού, τους αναβιβάζει σε ένα άλλο επίπεδο ζωής. Εκεί, που ταυτίζεται η δική τους αλήθεια, ο δικός τους δρόμος και η δική τους ζωή με τη ζωή του Χριστού και, τότε, συμβαίνει αυτό που βίωνε και ομολογούσε, ως ύπαρξη, ο Απ. Παύλος, όταν έλεγε: Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός) (Γαλ. 2, 20) .
Το πώς ζει ένας Χριστιανός, ως βαπτισμένο μέλος του Σώματος του Χριστού, εξαρτάται από τη δική του πίστη και βούληση, από το αν, δηλαδή, η πίστη του είναι αληθινή και η βούλησή του ελεύθερη από τα πάθη.
Η βούληση του κάθε ανθρώπου, συνεπώς, λειτουργεί, με βάση τις εμπειρίες, τα βιώματα και την προσωπική ευσέβεια και πίστη του, που είναι θέματα προσωπικής στάσεως ζωής, έναντι της αλήθειας. Όπως ο Αδάμ και η Εύα πήραν την εντολή από τον Θεό, να χρησιμοποιούν και να δοκιμάζουν όλα τα καλά της δημιουργίας Του, εκτός από το κακό που δεν ήταν δικό Του δημιούργημα, έτσι και ο Χριστιανός καλείται να αρνείται το κακό και να μην υποβάλλει τον εαυτό του στην επιθυμία να το δοκιμάζει και να οδηγείται μακράν του Θεού, όπως έκαναν οι Πρωτόπλαστοι.
Η νέα εν Χριστώ ζωή προσφέρει την εμπειρία της νίκης του Χριστού κατά του διαβόλου και του θανάτου και ανοίγει νέες προοπτικές σωτηρίας για τον κάθε άνθρωπο.
Γι' αυτό και η Κυριακή Προσευχή, το «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς», ξεκινάει από το «γενηθήτω το θέλημά σου» και καταλήγει στο «ρύσαι ημάς από του πονηρού».
Ακολουθώντας ο Χριστιανός το θέλημα του Θεού, ακολουθεί την αλήθεια
και την οδό, που του έχει δείξει ο Χριστός, που οδηγεί, αδιάψευστα, στη
ζωή και μάλιστα την Αιώνια.
Ακολουθώντας όμως το θέλημα του
Πονηρού διαβόλου, ακολουθεί τη ζωή του ψεύδους και του σκότους, που
οδηγεί στον θάνατο και μάλιστα τον αιώνιο, που έχει οριστεί από τον Θεό
για τον διάβολο και όλους όσους τον ακολουθούν.
Οι Χριστιανοί, επομένως, είναι περισσότερο ελεύθεροι από τους ένθεους ευσεβείς που έζησαν μετά την Πτώση, καθώς ο Χριστός τους χαρίζει την ελευθερία από την κατάρα της Πτώσεως.
Η πτώση, πλέον, δεν είναι κανόνας, μπορεί να υπερβαθεί [=ξεπεραστεί], καθώς ο Χριστός από υποχρεωτική την έκανε υπόθεση ελεύθερης επιλογής και ξεπεράσιμη.
Αν και ο Θεός, «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να λάβουν πλήρη και καθαρή γνώση της αλήθειας) (Α’ Τιμοθ. 2, 4), δεν υποχρεώνει κανένα να ακολουθεί την αλήθεια Του.
Ο ίδιος προσφέρει τη ζωή σε όλους, αλλά ο άνθρωπος, είναι ελεύθερος να τον ακουλουθήσει ή όχι: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν».
Ο ίδιος δείχνει τον δρόμο, ορίζει το έπαθλο, αλλά κάθε ένας έχει την ευθύνη της προσωπικής του απόφασης. Ωστόσο, αν αποφασίσει τον ακολουθήσει, τι λέει ο Χρστός: «Ο ακολουθών εμοί, ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ' έξει το φως της ζωής» (Ιω. 8, 12).
Η συνεπής τήρηση, εκ μέρους του πιστού, της αλήθειας, δηλαδή των
εντολών, έχει ως αποτέλεσμα να ζει και να είναι με τον Χριστό, όπως
μαρτυρεί ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, Ιωάννης ο Θεολόγος: «ο λέγων
έγνωκα αυτόν και τας εντολάς αυτού μη τηρών, ψεύστης εστί, και εν τούτω η
αλήθεια ουκ εστίν. Ος δ’ αν τηρή αυτού τον λόγον, αληθώς εν τούτω η
αγάπη του θεού τετελείωται. Εν τούτω γινώσκομεν ότι εν αυτώ εσμεν.
Ο
λέγων εν αυτώ μένειν, οφείλει καθώς εκείνος περιεπάτησε, και αυτός ούτως
περιπατείν (Αυτός που λέει ότι γνώρισα πλέον και συνδέθηκα με τον Θεόν,
αλλά δεν τηρεί τις εντολές Του, είναι ψεύτης, και δεν υπάρχει μέσα του η
αλήθεια. Εκείνος, όμως, που ακολουθεί αληθινά το θέλημα του Χριστού,
αισθάνεται την αγάπη του Θεού, που υπάρχει πλήρης και τέλεια μέσα του.
Μέσα σε μια τέτοια εμπειρία ζωής γνωρίζει ότι είναι ενωμένος μαζί Του.
Όμως, εκείνος που λέγει ότι μένει και ζει εν τω Χριστώ, οφείλει να
περιπατεί, όπως περιπατεί Εκείνος) (Α’ Ιω. 2, 4-6).
Όλοι οι άνθρωποι καλούνται και μπορούν να έχουν τη Βασιλεία του Θεού μέσα τους, από αυτήν τη ζωή. Ο Χριστός, όμως, δεν προσφέρει τη Βασιλεία Του σε αυτόν που την αρνείται και δεν αγωνίζεται να την έχει, αλλά μόνον σε αυτόν που επιθυμεί και δείχνει ότι θέλει να την έχει.
Ο άνθρωπος που αγωνίζεται να ζει αληθινά, εντός του φωτός και της αλήθειας, αξιώνεται να φτάσει στην κάθαρση και στη νίκη κατά των παθών, να αποτάσσει τον Σατανά από τον εαυτό του και να ζητά, με το «ελθέτω η Βασιλεία Σου», να εισέλθει, να κατοικήσει και να βασιλεύσει μέσα του ο Ιησούς Χριστός.
Όμως, δεχόμενος αυτήν την τιμή και τη χάρη του Θεού, συμβαίνει αυτό που λέγει, σε άλλη συνάφεια, το Ευαγγέλιο ότι, δηλαδή, «η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν».
Τι αποκαλύπτεται επομένως; Ότι, όπως είπε ο Χριστός, η βίωση της αλήθειας και η πορεία στην Οδό της Θεογνωσίας, οδηγεί στην αποδοχή της εισόδου και εγκατάστασης μέσα του της μεγάλης δωρεάς του Θεού, της Βασιλείας του Θεού.
Αυτό αποτελεί μια βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος, όντως, μπορεί, αν θέλει, να μετέχει στις αιώνιες υποσχέσεις του Θεού.
Όπως ομολογεί ο σύγχρονός μας Άγιος Πορφύριος «Ο Χριστός κάθεται έξω απ’ τη θύρα της ψυχής μας και κρούει για να Του ανοίξουμε, μα δεν μπαίνει μέσα. Δεν θέλει να εκβιάσει την ελευθερία, που ο ίδιος μας έχει δώσει. Το λέει στην Αποκάλυψη: “Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού“ (Αποκ. 3, 20). Ο Χριστός είναι ευγενής. Στέκει έξω από τη θύρα της ψυχής μας και χτυπάει απαλά. Αν του ανοίξουμε, θα έλθει μέσα μας και θα μας δώσει τα πάντα, τον εαυτό Του, μυστικά, αθόρυβα».
Ο Χριστός, συνεπώς, ως αλήθεια και ζωή, βρίσκεται διαρκώς έξω από την καρδιά του κάθε ανθρώπου και τον περιμένει να την ανοίξει και να τον δεχτεί, εν ελευθερία.
Συνήθως η πόρτα της καρδίας είναι κλειστή για τον Χριστό, διότι, ο άνθρωπος, δυστυχώς, υποτάσσεται, χωρίς ισχυρές αντιστάσεις, στις εμπαθείς προκλήσεις του κόσμου καθώς, κατά την μαρτυρία του Ιωάννη του Θεολόγου, «οίδαμεν ότι εκ του θεοὐ εσμεν και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Γνωρίζουμε ότι εμείς οι πιστοί είμαστε από τον Θεό, αλλά οι άνθρωποι του αμαρτωλού κόσμου βρίσκονται κάτω από την εξουσία του πονηρού (Α’ Ιω. 5, 19).
Όμως, εκείνος που θέλει να είναι με τον Χριστό, ανοίγεται σ’ Αυτόν και περιμένει, με προσευχή, καρτερία και αγάπη, την είσοδο του αεί Ερχόμενου, Ιησού Χριστού στη ζωή του, ως Αλήθεια, Φως και Ζωή.
