Παρασκευή 9 Αυγούστου 2024

Το φαινόμενο Τζόκοβιτς

Ολυμπιακοί Αγώνες: Ο Τζόκοβιτς δωρίζει σε φιλανθρωπικά ιδρύματα το πριμ της σερβικής κυβέρνησης, για το χρυσό του μετάλλιο

sport24

Ο Νόβακ Τζόκοβιτς αποφάσισε να δωρίσει σε φιλανθρωπικά ιδρύματα της πατρίδας του το πριμ που έλαβε από την σερβική κυβέρνηση, έπειτα από την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι.

Ο Νόβακ Τζόκοβιτς έγραψε ιστορία στο Παρίσι αφού με την επικράτησή του επί του Κάρλος Αλκαράρθ στον τελικό του μονού ανδρών στο ολυμπιακό τουρνουά κατέκτησε το πολυπόθητο για εκείνον χρυσό μετάλλιο, για να μην υπάρχει πλέον κάτι που να λείπει από την τεράστια τροπαιοθήκη του (ένας από τους μόλις πέντε τενίστες/τενίστριες που κατακτά το Golden Slam).

Ωστόσο, πέρα από την τεράστια κλάση που δείχνει στα κορτ ακόμη και στην ηλικία των 37 ετών, ο 24 φορές νικητής σε Grand Slams φρόντισε να δείξει το μεγαλείο του και εκτός γηπέδου, αποφασίζοντας να δωρίσει το χρηματικό έπαθλο που του έδωσε η κυβέρνηση της χώρας του για την κατάκτηση της κορυφής στους 33ους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αυτό ήταν της τάξης των 200.000 ευρώ, με τον "Νόλε" να αποφασίζει να μην κρατήσει για τον εαυτό του και την οικογένειά του αυτά τα χρήματα αλλά να τα μοιράσει σε σερβικά ιδρύματα, ώστε να τα καρπωθούν άνθρωποι που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

Αξίζει να σημειωθεί πως μετά από τις πρώτες 12 ημέρες των Ολυμπιακών Αγώνων, η Σερβία έχει πάρει δύο μετάλλια, και τα δύο χρυσά, αφού πέρα από τον Τζόκοβιτς έχουν κατακτήσει την κορυφή και οι Ζοράνα Αρούνοβιτς και Νταμίρ Μίκετς στο μεικτό ομαδικό των 10μ. αεροβόλο πιστόλι της σκοποβολής.

*****

Απόσπασμα από το μακροσκελές άρθρο του Διονύση Σκλήρη Νόβακ Τζόκοβιτς: Η φωνή των αποκλεισμένων από τη «συμπερίληψη»:

Το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο του Νόβακ Τζόκοβιτς επέστεψε μια μεγάλη σταδιοδρομία, η οποία περιλαμβάνει 24 τίτλους Grand Slam, συμπεριλαμβανομένου ενός ρεκόρ 10 τίτλων στο Αυστραλιανό Όπεν. Γίνεται μάλιστα ο μόλις πέμπτος παίκτης στην ιστορία του αθλήματος, ο οποίος επιτυγχάνει το λεγόμενο «Golden Slam», δηλαδή έχει επιπλέον κερδίσει τον χρυσό ολυμπιακό τίτλο. Οι άλλοι τέσσερις αθλητές, οι οποίοι έχουν πετύχει κάτι ανάλογο είναι ο Ραφαέλ Ναδάλ, η Σερένα Ουίλιαμς, ο Αντρέ Αγκάσι και η Στέφι Γκραφ.

Είναι, όμως, εντυπωσιακή η δημοτικότητα του αθλητή, ο οποίος λίγα μόλις χρόνια αφότου είχε καταστεί διεθνές μαύρο πρόβατο, καθώς είχε αρνηθεί να εμβολιαστεί για τον κορονοϊό, με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό του από αγώνες, ακόμη και την κράτησή του σε χώρο κράτησης παράτυπων μεταναστών στην Αυστραλία. Ο ύψιστος φετινός άθλος του απέσπασε μία συνολική επιδοκιμασία από όλο το φίλαθλο κοινό, καθώς μάλιστα ο 37χρονος πλέον υπεραστέρας του τένις, ο Σέρβος Τζόκοβιτς, κατόρθωσε να νικήσει τον νεότερο και πλέον φέρελπι μεγάλο αστέρα του αθλήματος, τον Ισπανό Κάρλος Αλκαράθ.

Ο Τζόκοβιτς έχει, πάντως, καταστεί ιδιαιτέρως ένα σύμβολο για όσους θεωρούν τους εαυτούς τους αποκλεισμένους από μία ολυμπιακή εορτή, η οποία έχει ως κύριο σύνθημά της τη συμπερίληψη. Θα άξιζαν ορισμένοι στοχασμοί για αυτό το παράδοξο, αφορμώμενοι από τη λαϊκή λατρεία, ιδίως στη Σερβία, προς τον Τζόκοβιτς, αλλά και σχετικοί προς ορισμένα βασικά διακυβεύματα της εποχής μας. [...]

Η επίστεψη του Νόβακ Τζόκοβιτς με το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στην ολοκλήρωση μιας σταδιοδρομίας με νίκη επί του νεαρού Αλκαράθ έχει οδηγήσει στη μεγάλη δημοφιλία και πανθομολογούμενη καταξίωση ενός αθλητή που τελειώνει με ιδεώδη τρόπο μια απολύτως νικηφόρα καριέρα, αφήνοντας τη σκυτάλη σε νέες γενιές, όπως συμβαίνει και με τον ΛεΜπρόν Τζέιμς στο μπάσκετ. Υπάρχει, όμως, κάτι περισσότερο: Το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού αναγνωρίζει στον Τζόκοβιτς μια λαϊκή αντιστασιακότητα. 

 
Φωτο από εδώ, όπως και οι δύο επόμενες

Σε μια Ολυμπιάδα, όπου ο Μυστικός Δείπνος «κρύφτηκε» πίσω από το παγανιστικό «Συμπόσιο των Θεών», ο Τζόκοβιτς επέδειξε με παρρησία το χριστιανικό σύμβολο του σταυρού εντός της πρωτεύουσας του εκκοσμικευμένου ρεπουμπλικανισμού, η οποία διακατέχεται από αλλεργία στα θρησκευτικά σύμβολα. Πρόκειται για μια σταυρική αρρενωπότητα που διεκδίκησε την ορατότητά της, με αποτέλεσμα να ταυτιστούν μαζί του όλοι όσοι διεκδικούν παραδοσιακές μορφές οικογένειας, οι οποίες πλήττονται όχι λόγω του εποικοδομήματος του «woke ολοκληρωτισμού», όπως θέλει η κλισέ έκφραση, αλλά λόγω του όντως υπαρκτού καπιταλιστικού «βελούδινου ολοκληρωτισμού», ο οποίος αποσαρθρώνει τις κοινωνίες στην απεδαφικοποιημένη τρέχουσα εκδοχή του. Μυστικό του Τζόκοβιτς είναι, επίσης, ότι αποτελεί μία ήρεμη και ήπια δύναμη, τονίζοντας κυρίως τον συναισθηματικό του αυτοέλεγχο.

Βεβαίως, είναι ποικίλα τα στοιχεία της προσωπικότητας και της ιστορίας του Τζόκοβιτς που για πολλούς τον καθιστούν μία σύγχρονη «μορφή του μεσσιανικού». Κατ’ αρχήν, η δυνατότητά του να μπαινοβγαίνει στον κόσμο της ελίτ μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτήν που βλέπουμε σε υπερήρωες των κόμικς. Γεννημένος στη Σερβία, δηλαδή στη μη αφομοιώσιμη μαύρη τρύπα της Ευρώπης, στη «μικρή Ρωσία» κατά τη δυτική οριενταλιστική ματιά, ανδρώθηκε αθλητικώς υπό τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς και κατόρθωσε να πρωτεύσει στο πλέον εμβληματικό άθλημα των ελίτ, στο τένις. 

Στη συνέχεια, όμως, η επιμονή του να αμφισβητεί την κυρίαρχη βιοπολιτική τον οδήγησε ακόμη και «να λογισθεί μετά παρατύπων μεταναστών», επανερχόμενος με τον πλέον εικαστικά εύγλωττο τρόπο στη θέση του αουτσάιντερ, αυτού που μπουζουριάζεται στο κρατητήριο μαζί με τους homines sacres των ανθρώπων χωρίς διαβατήρια. 

 

Το γεγονός ότι πέρασε ξανά από τη φυλακή στη νίκη των γηπέδων τον κατατάσσει, κυρίως για τους Ορθόδοξους θαυμαστές του, στην κατηγορία των τροπαιοφόρων αγίων, όπως ο βαλκανικός άγιος Δημήτριος του Σιρμίου και της Θεσσαλονίκης που οδήγησε σε πνευματική νίκη στη ρωμαϊκή αρένα ή ο άγιος Γεώργιος που αποτελεί σύμβολο του σερβικού εθνισμού ως θριαμβευτής επί του τερατώδους.
Ο Τζόκοβιτς είναι λαοφιλής στην ιδιαίτερη πατρίδα του επίσης επειδή πρωτοστάτησε στον αγώνα να μην παραδοθούν τα σερβικά δάση στην εταιρεία Rio Tinto για εξόρυξη λιθίου. Με άλλα λόγια, σε έναν κόσμο εξημερωμένων διαφορετικοτήτων, υπερασπίστηκε την άγρια ετερότητα της δασικής φύσης. Σε μια εποχή αφομοιώσιμων κοινωνικών ομάδων, στάθηκε συχνά στην πλευρά του αναφομοίωτου άλλου, του ανθρώπου χωρίς κρατικές ιδιότητες (για να παραφράσουμε τον Ρόμπερτ Μούζιλ). Υπήρξε ένα «σημείον αντιλεγόμενον», ήταν μοναδική η ικανότητά του να εμπνέει εξίσου φανατική αγάπη και μίσος, διθυράμβους και ύβρεις, αποδεχόμενος αμφότερα με χαρακτηριστική θυμική αυτοσυγκράτηση, όπου ο αθλητικός αυτοέλεγχος συναντά τη χριστιανική πραΰτητα.

Γιατί δεν είναι βεβαίως τυχαίο ότι είναι Ορθόδοξος Χριστιανός. Αυτή τη στιγμή ο «Άξονας της Αντίστασης» στη νεοαποικιακή παγκοσμιοποίηση είναι ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός (σε μία περισσότερο σλαβική εκδοχή του) και το σιιτικό Ισλάμ, δηλαδή οι δύο ομολογίες, οι οποίες μειονεκτούν αριθμητικώς εντός κάθε αντίστοιχης θρησκείας (Χριστιανισμό και Ισλάμ εν γένει), έχουν περισσότερα χαρακτηριστικά οργανικού εξισωτισμού και έτσι παρουσιάζουν τη μέγιστη διαφοροποίηση από το πνεύμα του Προτεσταντισμού και της woke κουλτούρας που θεμελιώνεται στην ηθική και τη δυνητική ισότητα. Τη στιγμή αυτή μάλιστα, η woke ιδεολογία, παρά τα χειραφετητικά της προτάγματα, έχει καταστεί ασμένως το κύριο ιδεολογικό εποικοδόμημα του αμερικανοκίνητου πολιτισμικού ιμπεριαλισμού και της δυτικής νεο-αποικιοκρατίας σε σύγχρονες «ιριδοφορίες» που αντιγράφουν τις άλλοτε σταυροφορίες στο όνομα της χριστιανικής πίστης.


Βεβαίως, το woke κίνημα έχει στοιχεία αναστοχασμού και αυτοκριτικής, λ.χ. είναι χαρακτηριστική η προνομιακή θέση που επεφύλαξε η Γαλλία σε αλγερινής καταγωγής αθλητές, όπως ο Ζινεντίν Ζιντάν, ενώ δεν είναι τυχαία και η υποστήριξη προς την Αλγερινή πυγμάχο, σε αγώνες με επίκεντρο ένα ποτάμι όπου άλλοτε είχαν πνιγεί εκατοντάδες Αλγερινοί διαδηλωτές από τη γαλλική αστυνομία. Σε αυτή την αυτοκριτική διάθεση, το woke κίνημα ακολουθεί άλλωστε τους προκατόχους του, τη μετανοητική διάθεση του Χριστιανισμού και τη μεθοδική αμφιβολία του Διαφωτισμού. Κανένα, όμως, από αυτά τα (όντως θαυμαστά) χαρακτηριστικά δεν εμπόδισε τα πνευματικά αυτά κινήματα να καταστούν καθεστωτικές ιδεολογίες και εποικοδομήματα του ολοκληρωτικού καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού.

Ο Νόβακ Τζόκοβιτς, ένας Σέρβος, ένας Ορθόδοξος, ένας φυλακισμένος, ένας οικολόγος προστάτης της άγριας δασικής φύσης της Σερβίας και εν ταυτώ ένας πορθητής του τένις, δηλαδή του εμβληματικού κάστρου των ελίτ, έχει χτυπήσει μια λαϊκή φλέβα σε σπάνιο βαθμό. Ασφαλώς, οποιαδήποτε αγιογραφία ενός αθλητή μπορεί να εκπέσει σε ειδωλολατρία και οποιοσδήποτε μεσσιανισμός σε αντιδραστικότητα. Αυτό που θα μείνει εντέλει μετά από το πέρασμα του Τζόκοβιτς από το άθλημα του τένις είναι κυρίως η διερώτηση για το τι πραγματικά σημαίνει συμπερίληψη σήμερα και για το ποιος είναι πραγματικά ο αποκλεισμένος που διεκδικεί την ορατότητα και τη φωνή του. Μια διερώτηση που παραμένει πάντα ανοικτή και ανθιστάμενη σε εύκολους αφορισμούς.

Νόβακ Τζόκοβιτς: «Χρυσός» ομολογητής, δίδαξε ελευθερία Χριστού μέσα στην καρδιά της Νέας Τάξης

Αποσπάσματα από το άρθρο του Ελευθέριου Ανδρώνη (Sportime)

...Ο τεράστιος άθλος του χρυσού ολυμπιονίκη Νόβακ Τζόκοβιτς που συγκίνησε την υφήλιο, πολύ περισσότερο από μια αθλητική νίκη, είναι μια πνευματική νίκη. Ένας θρίαμβος του φωτός απέναντι στο ψηλαφητό σκότος της Νέας Εποχής. Μία νίκη του ζωοποιού Σταυρού, απέναντι στις σατανοκίνητες εξουσίες που σταυρώνουν την αλήθεια. Μια δικαίωση της ελευθερίας του προσώπου απέναντι στη δικτατορία που θέλει να σκλαβώσει τον άνθρωπο και να τον κάνει αριθμό για ψηφιακά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ένα στεφάνωμα για τον χριστοφόρο άνθρωπο, απέναντι στον δαιμονόπληκτο μετα–άνθρωπο. Και ένα ράπισμα στο νεοταξικό σύστημα που δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από την καθολική υποταγή...
 
...Σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται για να διαφημιστεί η ατζέντα της Νέας Τάξης στην κατάπτυστη τελετή έναρξης (και λήξης), σε καμπάνιες, σε σύμβολα, σε προσωπικό, σε χορηγίες, σε media. Και σκεφτείτε ότι ένας μόνο άνθρωπος με ακλόνητη πίστη στον Θεό, κατάφερε να διαλύσει όλο αυτό το βρώμικο νέφος προπαγάνδας, να βγει στην κορυφή και να λάμψουν οι αρετές του σε όλον τον κόσμο. Και πάνω απ’ όλα να μυρίσει λίγο νοητό λιβάνι, να διαλύσει όλη αυτή τη δυσωδία και τη πνευματική χολέρα που αναδύεται στην πόλη του Σηκουάνα...
 
 
...Για δείτε σημειολογία όμως: παίρνοντας τον τελευταίο, χρυσό πόντο, η πρώτη κίνηση του Νόβακ ήταν να πετάξει το υλικό «όπλο» του και να στραφεί αμέσως στο πνευματικό. Πετάει με ανακούφιση τη ρακέτα του που με τόση μαεστρία χειρίζεται, για να γονατίσει και να κάνει το σταυρό του μπροστά στα μάτια όλης της οικουμένης, δείχνοντας ψηλά τον Θεό και ευγνωμονώντας για τις ευλογίες Του.
 
Οι μύες τεντωμένοι, συσπώνται ακόμα από την υπερπροσπάθεια. Ο Νόβακ ξεσπάει και κλαίει σαν μικρό παιδί. Όλος ο ανελέητος πόλεμος που δέχεται για χρόνια από το σύστημα, τώρα μοιάζει με έναν απόηχο από παράσιτα. Τώρα είναι πρωταγωνιστής ο Θεός, η Ορθοδοξία, η Σερβία και ο Νόλε [=Νόβακ Τζ.]. Τώρα είναι μια ακόμα ρωγμή στο νεοταξικό σύστημα, που βρήκε χώρο ο Θεός να φωτοβολήσει την παρουσία Του...
 
Όχι, δεν ήταν μόνο το χρυσό που του έλειπε. Ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Ήταν ένα «χρυσό» τάμα που εκπληρώθηκε. Τα λόγια του Χριστού που βγαίνουν πάντα αληθινά: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Με τέτοιες μαρτυρίες διαπερνούν οι χριστιανοί το βαρύ καταπέτασμα του κόσμου. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι η νίκη του Νόλε ήταν νίκη υπέρ της ανθρωπότητας. Διότι στην απέναντι όχθη βρίσκονται εκείνοι που εργάζονται μανιωδώς για την απανθρωποποίηση του ανθρώπου. Και όποιος απομένει να φωτίζει ακόμα τον δρόμο της αρετής και της σωτηρίας, δεν μπορεί παρά να εργάζεται υπέρ του ανθρώπινου γένους...
 
...Αν εσύ απαξιώνεις την πίστη στον Θεό, ένας Νόλε είναι πάντα εκεί για να τη στηρίξει. Αν φρίττεις στη θέα του Σταυρού, ένας Νόλε είναι πάντα εκεί για να τον ασπάζεται με αγάπη. Αν θες να σβήσεις τα έθνη, ένας Νόλε είναι πάντα εκεί για να εξυμνήσει την πατρίδα του. Αν αποδομείς την οικογένεια, ένας Νόλε είναι πάντα εκεί να φιλήσει με δάκρυα την κορούλα του. Αν θες να σπρώξεις την ορθοδοξία στο περιθώριο, ένας Νόλε θα την επανατοποθετεί στο επίκεντρο, εκεί που της αξίζει. Αν ασελγείς στο Ολυμπιακό πνεύμα, ένας Νόλε θα σου θυμίζει πάντα ποια είναι η αξία του...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου