"Κι αρχίσανε τα πανηγύρια του καλοκαιριού μέρες τώρα, μα θαρρώ πως τούτο δω ήταν και θα συνεχίσει να είναι το μεγαλύτερο πανηγύρι της Κρήτης…"
Πατρίς, Τετάρτη, 17 Ιουλίου 2024
Μέρες τώρα συρρέει ο κόσμος ασταμάτητα…
Τους είδα τους προσκυνητάδες, πεζοπόροι οι περισσότεροι από πολλά μέρη της Κρήτης. Ο «αμαξωτός» γεμάτος ανθρώπους κάθε ηλικίας, κρατώντας μια λαμπάδα στο μπόι τους κι άλλοι άρτους σε μεγάλες σακούλες…
Τους θαύμασα, κι απορούσα ποια να 'ναι η ιστορία τους που τους κάνει να 'χουν τέτοιο τάμα στη Χάρη της Αγίας Μαρίνας…
Μέρες πριν όλο αυτό, το περασμένο Σάββατο …
Μέρα και νύχτα ξέρω πως θα γίνεται αυτό ίσαμε την μεγάλη μέρα της γιορτής, στις 17 του Ιούλη, για ένα κερί στη Χάρη Της…
Κι έτσι πήρα πάλι να θυμάμαι την Ιστορία της μονής, της Αγιά-Μαρίνας, τις δικές μου αναμνήσεις από την πιο μεγάλη γιορτή του Ιούλη των παιδικών μου χρόνων…
Λένε πως στις 17 του Ιουλίου, της Αγίας Μαρίνας, είναι ώριμα τα σταφύλια και τα σύκα… Έτσι κάθε χρόνο τούτη την ημέρα βγαίνουν όλοι στην εξοχή, στ’ αμπέλια και στα περιβόλια.
Η Αγιά Μαρίνα λένε ακόμη πως προστάτευε από τα βλαπτικά ζωύφια, γι’ αυτό και γινότανε αγιασμός και ραντισμός των σπαρτών από τα σκαθάρια και τα άλλα «έχνη» που γέμιζαν τα χωράφια ανήμερα της γιορτής της.
Το όνομά της, λένε, έχει να κάνει με αυτό που συμβολίζει, μιας κι είναι προστάτιδα των καχεκτικών παιδιών και «μάραινε» τα εξανθήματα από την ευλογιά!
Νίκησε τον ίδιο τον «διάβολο» μέσα στο κελί της, στα 15 της χρόνια, φυλακισμένη λόγω της χριστιανικής της πίστης από τον ίδιο τον Έπαρχο Ολύβριο που ήθελε να την κάνει γυναίκα του κι από τότε σε πολλά μέρη θεωρούσαν «τους όφιδες πως ήταν τούτοι οι διάολοι» και στις εικόνες τις λατρευτικές της την έχουν πάντα να κρατάει ένα σφυρί και να ετοιμάζεται να τον χτυπήσει…
Αγιά Μαρίνα, Βόνη, το μεγαλύτερο πανηγύρι της Κρήτης, τα πιο παλιά χρόνια τουλάχιστον…
Πολλές οι θύμησες, ανάκατες σκέψεις και λέξεις μού 'ρχονται.
Ίσως δεν είμαι η ειδικότερη να μιλήσω για τούτο το πανηγύρι, αλλά είναι τόσες οι ιστορίες και τα ακούσματα που σκέφτηκα πως πρέπει κι αυτά… να μοιραστούν! Μακρινό το χωριό της Βόνης από το δικό μου, αλλά εκείνα τα χρόνια της δικής μας αθωότητας ακόμα κι εμείς είχαμε έντονες τις εικόνες της προετοιμασίας των ημερών.
Εγώ είχα στο νου μου ένα βραχιολάκι με καταγάλανες χάντρες στη μέση, που το είχε ήδη αγοράσει από την προηγούμενη χρονιά η καλύτερή μου φίλη από το ίδιο πανηγύρι, και ο αδελφός μου ένα μικρό αυτοκίνητο αστυνομικό με τηλεχειριστήριο που έπαιρνε μπαταρίες…
Κι έτσι παραμονή απόγευμα της μεγάλης γιορτής ανεβήκαμε όλοι στην καρότσα του φορτηγού του πατέρα μου, στρώσαμε και μια κουβέρτα να μην μας κτυπάει τα γόνατα το σίδερο, πήραμε και δυο τρεις γειτόνισσες με τις καρέκλες τους και όλα τους τα χρυσαφικά στολισμένες και μόλις βράδιασε… ξεκινήσαμε.
Κανονική σουρεάλ ή φολκλορική εικόνα της Ελλάδας των '70ς.
Σαν φτάσαμε κοντά στο χωριό, κατάλαβα το λόγο που ο πατέρας μου δεν ήθελε να έρθουμε. Απίστευτος κόσμος, σκόνη και φασαρία που βάραιναν ακόμα πιο πολύ την ατμόσφαιρα. Μας είπαν να αφήσουμε το αυτοκίνητο πολύ μακριά γιατί υπήρχε κίνδυνος μποτιλιαρίσματος και ας μην ήταν τόσα πολλά πια τα τροχοφόρα εκείνης της εποχής.
Εντύπωση τεράστια μας είχε κάνει το πόσα πολλά άλογα και γαϊδούρια υπήρχαν παντού και όλα στολισμένα με κιλίμια και χαλιά. Με χάντρες τεράστιες και φυλακτά στο λαιμό και κάτι σαν καλύπτρες στα μάτια τους. Γούρλωνα τα δικά μου, σαν να μάζευα τις εικόνες της εποχής χωρίς να γνωρίζω το γιατί… Η πορεία μας προς την εκκλησία αργή και λίγο κουραστική.
Το ύψος των χρόνων μου δεν μου επέτρεπε να βλέπω ακριβώς τι γινόταν μπροστά μου, μύριζα όμως και άκουγα. Μύριζα καπρικό (δάφνη, λεμόνι και ψημένο χοιρινό κρέας) που τρυπούσε τη μύτη με τ΄ άρωμά του. Κι άκουγα, αναστεναγμούς και ψίθυρους από γυναίκες που προχωρούσαν δίπλα μας γονατιστές, σέρνοντας το βάρος ενός τάματος και μεγάλες σακούλες γεμάτες άρτους…
Άλλοι άνθρωποι ξυπόλυτοι, χωρίς να τους νοιάζει ο χωματόδρομος, τα αγκάθια ή οι πέτρες. Μεγάλο το τάμα, δύσκολες οι ώρες που θα ΄χαν ζήσει. Δεξιά κι αριστερά, μέσα στα χωράφια παρέες μεγάλες αθίγγανων προσέλκυαν το ενδιαφέρον και την απορία μας.
Τούτες οι πολύχρωμες φασαριόζικες οικογένειες είχαν τόσα πολλά στολίδια πάνω τους που τους κοίταζα με δέος και θαυμασμό, γιατί νόμιζα πως αυτοί είχαν προλάβει να πάρουν όλα εκείνα τα πολύτιμα στολίδια που πουλιόντουσαν στο πανηγύρι κι ίσως να μην έφταναν για εμάς…
Βιαζόμασταν να φτάσουμε να ανάψουμε εκείνο το κερί στη χάρη Της, να δούμε όλα εκείνα τα παράξενα που είχαμε ακούσει. Λέγανε πως όταν έταζαν ένα παιδί στην Αγία Μαρίνα, που ήταν λίγο καχεκτικό και αρρωστιάρικο, για να γίνει καλά το έντυναν με μαύρα ρούχα για σαράντα μέρες κι ύστερα τα άφηναν στο μοναστήρι κρεμασμένα στην εικόνα της, για τους φτωχούς.
Κι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σαν εκπλήρωναν το δικό τους τάμα, αφήναν άραφτα μαύρα υφάσματα στην εκκλησιά για την ενδυμασία των καλογριών, να τα ράψουν εκείνες με τον ειδικό τρόπο που ήξεραν.
Υπήρχαν ρούχα κι εκείνο το βράδυ… Τα είδα με τα μάτια μου. Όμως το πιο παράξενο, το πιο φοβερό ήταν εκείνο το βάζο με το μικρό φίδι μέσα, που έκρυβε μια απίστευτη ιστορία.
Την ιστορία της τσιγγάνας που έφτασε στην εκκλησία με φοβερούς πόνους στην κοιλιά και σαν προσευχήθηκε μπροστά στην εικόνα της Αγίας, μέσα από την κοιλιά της έφυγε τούτο το μικρό ερπετό κι όλοι μίλησαν για θαύμα αφού εκείνη έγινε καλά… Ταριχεύθηκε το φίδι κι έμεινε εκεί, να θυμίζει, να αφυπνίζει μυαλό-ψυχή και σώμα, ίσως!
Δέος για όλες τούτες τις ιστορίες, καπνός από λιβάνι και κερί παντού μέσα στη μικρή εκκλησία, τάματα γεμάτη η εικόνα, και γύρω και παντού πατερίτσες και μπαστούνια. Κι ύστερα πήγαμε να πάρουμε το αγίασμα που έδιναν σε μικρά μπουκαλάκια και λέγανε πως ήταν επίσης θαυματουργό.
Έτρεχε από μια πηγή που υπήρχε από τα βάθη των αιώνων, πολύ πριν κτιστεί η εκκλησία και τώρα ήταν κλεισμένη μέσα στο ιερό.
Εκείνη τη νύχτα μετά τα μεσάνυχτα, ξαπλωμένοι όλοι στην καρότσα του φορτηγού και επιστρέφοντας κατάκοποι στο χωριό, η γιαγιά μου, μας είπε μια από τις φοβέρες ιστορίες που ήξερε από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Μιλούσε για μια γριά Χριστιανή, σαν πολλές στα γύρω χωριά της Αγιά Μαρίνας που πήρε το άγιασμα τούτο και αφού το ανακάτεψε με λάδι και αλεύρι ετοίμασε να φτιάξει ψωμί. Δεν χρειαζόταν προζύμι γιατί αυτή η ζύμη φούσκωνε από μόνη της.
Εκείνη το άφησε όλη νύχτα, να το δει το πρωί ο Τούρκος Αγάς να πειστεί. Αυτός όμως δεν κρατήθηκε, πήγε κρυφά, σήκωσε την πετσέτα που ήταν σκεπασμένο και τότε είδε πως είχε φουσκώσει τόσο πολύ που χύνονταν από παντού. Προσπάθησε να το πετάξει και να φτιάξει ο ίδιος καινούργιο, όμως δεν τα κατάφερε… Κι έτσι πείστηκε για τις θαυματουργές ιδιότητές του.
Η ώρα είχε περάσει. Εμείς αναμέναμε την μεγάλη στιγμή της αγοράς των πολυπόθητων παιχνιδιών μας. Κι αφού βρήκαμε τα στολίδια και τα αυτοκίνητα των ονείρων μας για μια ακόμα φορά τρέξαμε στην ουρά, να περιμένουμε τις περίφημες μαντινάδες με ζάχαρη, της μιας δραχμής, οι δέκα. Ήταν έθιμο αυτό του Αγίου Παντελεήμονα, των Κουνάβων, αλλά ο κύριος που τις πουλούσε, ήταν εκεί, κι εμείς αδύνατον να αντισταθούμε στην φοβερή λιχουδιά του καλοκαιριού.
Ο προϋπολογισμός μας είχε εξανεμισθεί, αλλά όπως γίνεται πάντα… σε εκκλησία ήμασταν άλλωστε, το θαύμα φανερώθηκε μπροστά μας. Όχι δέκα αλλά είκοσι πήρε στον καθένα μας η μαμά κι έτσι εκτός όλα τα άλλα θαυμαστά που συνέβησαν εκείνο το βράδυ, είχαμε πια αποτυπώσει στο μυαλό μας πως αυτό πράγματι ήταν το πιο καλό και μεγαλειώδες πανήγυρι που είχαμε παρευρεθεί μέχρι εκείνη στιγμή της ζωής μας.
Λένε πως ο κόσμος που πήγαινε για προσκύνημα την παραμονή κι ανήμερα έφτανε συχνά κάποτε τους εκατό χιλιάδες…
Να πάτε κι εσείς, να προσέχετε και να περπατήσετε στο χωριό…
Χρόνια μας πολλά!
ΠΗΓΕΣ
Ελένη Μπετεινάκη, Λόγια του Αέρα, Συλ. Διηγημάτων, υπό έκδοση
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Γριβάκης, Ελένη Μπετεινάκη, R. Behaeddin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου