Συμπληρώνεται μισός αιώνας από το μαρτυρικό έτος 1974, τότε που οι μιαρές ορδές του Αττίλα ξεχύθηκαν σαν δαίμονες στην Αγιοτόκο Κύπρο μας, για να σφάξουν, να βιάσουν, να λεηλατήσουν και να πυρπολήσουν ελληνικές ψυχές. Πενήντα χρόνια μιας αδικαίωτης κτηνωδίας, που σήμερα κάποιοι ξεφτιλισμένοι χαρτογιακάδες σε Ελλάδα και Κύπρο, την παρουσιάζουν σαν απλή «διαίρεση» που προέκυψε από μόνη της. Σαν ένα «ωραίο» πρωί να ξύπνησαν οι Ελληνοκύπριοι έχοντας χάσει το 36% του νησιού.
Το αίμα και τα κόκκαλα των ηρώων που έχουν σπαρθεί στην ιερή γη της Κύπρου, σήμερα σκεπάζονται από την φιλοτουρκική «κορεκτίλα» των Χατζατζάρηδων. Δεν αντέχει η πληγωμένη μνήμη τόσο φαρμάκι προδοσίας. Μισό δράμι ανθρωπιά να έχεις, κι άλλο μισό πατριωτική συνείδηση, αρρωσταίνεις με αυτά που ακούγονται. Αν οι νεκροί είχαν φωνή, θα μας ξεκούφαινε το ανάθεμα. Μας λένε παραμύθια ότι εξασφαλίζουν τάχα «ήρεμα νερά», αλλά δεν κοιτάζουν τα ταραγμένα μνήματα. Μας κάνει εντύπωση η βαρβαρότητα των Άγγλων που είχαν φυλακισμένα τα μνήματα του Καραολή, του Δημητρίου, του Παλληκαρίδη και των άλλων αγωνιστών. Και δεν κοιτάμε που εμείς σήμερα φυλακίζουμε τη μνήμη των σκοτωμένων Κυπρίων μακριά από τη συνείδησή μας.
Οι λέξεις: «εισβολή», «απόβαση», «βομβαρδισμός», «εκτοπισμός», «προσφυγιά», «κατοχή», έχουν γίνει απαγορευμένες για το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Να μην μιλάμε για τη σφαγή, για να μη δυσανασχετούν οι σφαγιαστές. Να μην μιλάμε για εισβολή στην Κύπρο, αλλά να ξελαρυγγιάζονται οι ηγέτες μας για την εισβολή στην Ουκρανία. Να μην μιλάμε για ψευδοκράτος στην Κύπρο, και την ίδια στιγμή να αφήνουμε το ΚΙΕΦ να αλωνίζει και να αξιώνει τουρκο – «κράτος» στη Θράκη και τη Ροδόπη. Να μην τολμάμε να προτείνουμε να μπει η Κύπρος στο ΝΑΤΟ για να μη βρεθούν σε δύσκολη θέση οι Τούρκοι, αλλά να ξεπουλάμε τη Μακεδονία όσο – όσο, για να βάλουμε στο ΝΑΤΟ τα Σκόπια.
Δεν θα έπρεπε να μιλάμε μόνο για 50 χρόνια μαύρης μνήμης για την Κύπρο. Περισσότερο θα έπρεπε να μιλάμε για 50 χρόνια αδιαφορίας, προδοσίας και αμετανοησίας. Αυτά δηλαδή που κρατούν τη μαρτυρική Μεγαλόνησο σε καθεστώς κατοχής από τους Τούρκους. Οι προδοσίες δεν σταμάτησαν το 1974. Συνεχίζονται στο διηνεκές και μάλιστα είναι ακόμη μεγαλύτερες. Το ανθελληνικό σύστημα που λυμαίνεται την εξουσία, έχει βαλθεί να διαλύσει τον κρίκο μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, δίχως να ενδιαφέρεται ότι με την κατάρρευση της μιας, δεδομένα θα επέλθει και η πανωλεθρία της άλλης. Όποιο γεωστρατηγικό πλεονέκτημα έχουμε στη Μεσόγειο, θέλουν να το εγκαταλείψουμε. Να το απαρνηθούμε. Να το αντιμετωπίσουμε ως βαρίδι που θα ταράξει την επιφάνεια των… «ήρεμων νερών».
Συμπληρώνονται 50 έτη από τη συμφορά του Αττίλα και αντί οι δράσεις εθνικής μνήμης να κυριαρχούν στο ελληνικό στερέωμα, οι προσκυνημένοι έχουν σπρώξει την επέτειο στο περιθώριο. Τα ΜΜΕ συνεχίζουν με ενθουσιασμό να αφιερώνουν εργατοώρες ενημέρωσης για το νέο αμόρε της τάδες παρουσιάστριας, για το αποκαλυπτικό μαγιό της τάδε τραγουδίστριας και το «coming out» του τάδε «celebrity», αλλά για να βάλουν κανένα άρθρο τιμής για το δράμα της Κύπρου ούτε καν το διανοούνται. Τα συστημικά κόμματα μόλις και μετά βίας ψελλίζουν 2-3 ξέπνοα λόγια, ίσα ίσα για να μην αλλάξουν πλευρό οι ψηφοφόροι από τον βαθύ ύπνο τους.
Τραγική η εγκατάλειψη της εθνικής συνείδησης. Η συλλογική μνήμη, έχει γίνει συλλογική αναισθησία. Και πώς θα μπορούσαμε να καρτερούμε «το φως κείνης της μέρας» που θα σημάνει τη λευτεριά της Κύπρου, αν έχουμε σκοτίσει από μόνοι μας το φως της αλήθειας τούτης της μέρας, της σημερινής.
Εάν ήταν θέλημα Θεού, η Κύπρος θα είχε ελευθερωθεί προ πολλού. Αλλά ως τώρα ούτε αξίζουμε τη λευτεριά, ούτε καν έχουμε απομείνει πολλοί που τη ζητάμε. Δεν την αξίζουμε γιατί η Ελλάδα αντί για εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου, έχει γίνει εγγυήτρια αμετανοησίας του Ελληνισμού.
Βλάσφημοι ηγέτες σε βλάσφημες κυβερνήσεις, δεν σταματούν να παραβιάζουν τον νόμο του Θεού και να μαγαρίζουν άγια χώματα που μόνο με γεμάτες εκκλησίες, με δέηση και με γόνατο παίρνονται πίσω. Το μόνο που μας σώνει είναι ότι ο Θεός δεν θα αφήσει αδικαίωτο το αίμα των αγίων και των ηρώων που χύθηκε στην Κύπρο, δεν θα αφήσει έρμες τις εκκλησιές που λειτουργήθηκαν, δεν θα αφήσει αλιβάνιστο τον τόπο που δοξάστηκε το όνομά Του.
Αν εξαρτάτο μόνο από εμάς, η Κύπρος και η Ελλάδα θα ήταν ξοφλημένες. Ο Θεός όμως θα πει την τελευταία κουβέντα και το νησί του Λαζάρου θα έρθει η ώρα που θα αναστηθεί από το ματωμένο μνήμα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου