Προβληματική η χειροτονία διακόνισσας κληρικού στην Ορθόδοξη Μητρόπολη Ζιμπάμπουε

 

"Ν": Είμαστε οπωσδήποτε υπέρ του θεσμού των διακονισσών, αλλά στις σωστές του διαστάσεις. Φοβούμαστε ότι, με την πρόσφατη χειροτονία διακόνισσας, η Ορθόδοξη Μητρόπολη Ζιμπάμπουε, στην Αφρική, βιάζεται να "προοδεύσει" και ως εκ τούτου λοξοδρομεί και σφάλλει. Τις σωστές διαστάσεις του ζητήματος πιστεύουμε ότι δίνει το παρακάτω άρθρο.

Οἱ διακόνισσες δὲν ἦταν ποτὲ κληρικοί, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν κοινωνοῦσαν τοὺς πιστούς.

Το Ένζυμο

Περίβλεπτος / Ακτίνες 

Μαθαίνουμε ὅτι χειροτονήθηκε «διακόνισσα» στὴν Ζιμπάμπουε ἀπὸ τὸν ἐπιχώριο μητροπολίτη Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος ὑπάγεται στὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς, γιὰ καλυφθοῦν οἱ «εἰδικὲς ἀνάγκες» τῆς οἰκείας ἐνορίας.

Τὰ θετικὰ σχόλια ποὺ ὑποδέχονται τὴν εἴδηση κάνουν λόγο ἀφ’ ἑνὸς γιὰ τὴν «ἀναβίωση τοῦ ἀρχαίου ἐκκλησιαστικοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσῶν», ἐνῷ ἀφ’ ἑτέρου ἐπιχαίρουν γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι «χειροτονήθηκε ἡ πρώτη διακόνισσα στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησία». Καὶ «παράδοση» ἀλλὰ καὶ «ἐξέλιξη»: δύο σὲ ἕνα! Κι ὁ καθένας μπορεῖ νὰ διαλέξει αὐτὸ ποὺ τοῦ ἀρέσει.

Τί ἰσχύει στὴν προκειμένη περίπτωση; Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ τί ἀκριβῶς σημαίνει ἡ λέξη «διακόνισσα»: σημαίνει ἕνα ἐκκλησιαστικὸ λειτούργημα γιὰ τὴν ἄσκηση συγκεκριμένων πρακτικῶν καθηκόντων (νεωκόρος) ποὺ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν ἱερωσύνη, ὅπως ἔχει καθιερωθεῖ στὴν παράδοση τῆς ἐκκλησίας, ἤ σημαίνει τὸν κατώτερο ἱερατικὸ βαθμὸ ἀντίστοιχο τοῦ διακόνου («γυναῖκα διάκος»);

Ὁ θεσμὸς τῆς διακόνισσας ὑπῆρχε ἤδη ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους, κι ὡς τέτοια ἀναφέρεται ἡ Φοίβη ὡς «διάκονος τῆς ἐκκλησίας ἐν Κεγχρεαίς». Ὅμως, αὐτὸ δὲν σήμαινε τὸν σήμερα γνωστὸ βαθμὸ τῆς ἱερωσύνης. Γιὰ νὰ τὸ ποῦμε ἁπλά: ἡ Ἁγία Φοίβη ἡ διακόνισσα δὲν ἦταν «παπᾶς», ὅπως «παπᾶς» δὲν ἦταν καὶ ὁ Ἅγιος Στέφανος, ὁ πρωτομάρτυρας καὶ ἀρχιδιάκονος. Οἱ πρῶτοι ἑπτὰ διάκονοι ποὺ ὅρισαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ ἔθεσαν τὰς χεῖρας τους ἐπὶ τῶν κεφαλῶν τους δὲν ἦταν «παπᾶδες» ἀλλὰ τραπεζοκόμοι ποὺ ἐπιστατοῦσαν στὴν δίκαιη κατανομὴ τοῦ σιτηρεσίου μεταξὺ τῶν πιστῶν.

Οἱ διακόνισσες ἀναφέρονται ἐπὶ αἰῶνες στὴν λειτουργικὴ ζωὴ τῆς ἐκκλησίας, ἀλλὰ δὲν εἶχαν ποτὲ ἱερατικὸ ἀξίωμα, ἀντίστοιχο τοῦ μετέπειτα διακόνου κληρικοῦ. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ διακόνισσα δὲν ἦταν ποτὲ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία βαθμὸς τῆς ἱερωσύνης γιὰ γυναῖκες, διότι ἁπλούστατα σὲ ὁλόκληρη τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση δὲν ὑπῆρξαν ποτὲ γυναῖκες κληρικοί.

Οἱ διακόνισσες χειροτονοῦνταν κι αὐτές, ὄχι ὅμως γιὰ τὸ «ἱερατεύειν», ἀλλὰ γιὰ τὴν ἄσκηση συγκεκριμένων πρακτικῶν καθηκόντων, ὅπως ἡ ἐπίσκεψη ἀσθενῶν ἤ φυλακισμένων γυναικῶν, ἡ κατήχηση νεοεισερχομένων γυναικῶν ἤ ἡ προετοιμασία τοῦ βαπτίσματός τους (γιὰ προφανεῖς λόγους), ἡ καθαριότητα τοῦ ναοῦ ἤ ἡ φύλαξη τῶν θυρῶν τους γιὰ νὰ μὴν εἰσέρχεται ἄπιστος ἤ ἀμύητος.

Αὐτὰ ποὺ γράφουν διάφοροι γιὰ τὴν μοναχὴ Μαγδαληνὴ ποὺ χειροτόνησε ὁ Ἄγιος Νεκτάριος διακόνισσα -ὅτι δῆθεν χειροτόνησε «γυναῖκα διάκο», δηλαδὴ «γυναῖκα παπά»- εἶναι κολοκύθια τούμπανα, καὶ τὰ διαψεύδει ὁ ἴδιος σὲ ἐπιστολή του ἀναφέροντας ὅτι οἱ διακόνισσες τελοῦν χρέη νεωκόρου, καὶ σὲ ἀπόλυτη ἀνάγκη μποροῦν νὰ μεταφέρουν τὴν θεία εὐχαριστία γιὰ βαριὰ ἄρρωστες γυναῖκες.

Οἱ διακόνισσες δὲν ἦταν ποτὲ κληρικοί, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν κοινωνοῦσαν τοὺς πιστούς, ὅπως ἀντιθέτως βλέπουμε ξεκάθαρα στὴν φωτογραφία, στὴν ὁποία ἡ ἐν λόγῳ «διακόνισσα» κρατάει τὸ ἅγιο Δισκοπότηρο καὶ μεταλαμβάνει τοὺς πιστούς, διενεργώντας ἔτσι ἱερατικὴ πράξη τελώντας χρέη πρεσβυτέρου, μὲ τὸν διάκονο μάλιστα δίπλα της νὰ τὴν ἐπικουρεῖ.

Πρόκειται γιὰ καραμπινάτη περίπτωση γυναικείας ἱερωσύνης, ποὺ δὲν ἔχει τὴν παραμικρὴ σχέση μὲ τὴν ἀναβίωση τοῦ θεσμοῦ τῶν ἐκκλησιαστικῶν διακονισσῶν, ἀλλὰ μονάχα σχέση μὲ τὴν χειροτονία γυναικῶν στὸν κατώτατο βαθμὸ τῆς ἱερωσύνης, ὅπως ἤδη γίνεται στοὺς διαμαρτυρομένους, ποὺ σπάει κάθε ρεκὸρ καταπάτησης τῶν ἱερῶν κανόνων.

Ἡ κατρακύλα -μαζὶ μὲ το κοροϊδιλίκι- δὲν φαίνεται νὰ ἔχει σταματημὸ στοὺς κύκλους τῶν οἰκουμενιστῶν.

Καὶ πάλι θὰ ἐπιστρατευθοῦν οἱ γνωστοὶ ἀγαπουλισμοὶ τοῦ τύπου «ὁ Χριστὸς εἶπε: ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», «μὰ τόσο πολὺ μισεῖτε τὶς γυναῖκες» κτλ. κτλ.

Λογικὸ ὅταν τὸ «ποίμνιο» (τῶν δώδεκα παρὰ τέταρτο) θὰ αἰσθάνεται ὄμορφα ποὺ ἡ «ἐκκλησία» -ἐπὶ τέλους!- συμβαδίζει μὲ τὶς «ἐπιταγὲς τῶν καιρῶν».

Καὶ προσέξτε γιατὶ τὰ μυστήρια τῆς «διακόνισσας» εἶναι «ἔγκυρα», ἀφοῦ δὲν ἔχει καθαιρεθεῖ, «ὅπως λένε ἄλλωστε καὶ οἱ ἱεροὶ κανόνες»….! Ἔτσι δὲν εἶναι;

 

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΧΡΟΝΩΝ

 

Η χειροτονία των γυναικών στην Ορθόδοξη Εκκλησία – Αναβιώνει ο θεσμός των διακονισσών στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας

* Έκδοση συλλογικού τόμου προς τιμήν του Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου από το Κέντρο Οικουμενικών και Ιεραποστολικών Μελετών «Μητροπολίτης Παντελεήμων Παπαγεωργίου» της Θεσσαλονίκης

Το Κέντρο Οικουμενικών Ιεραποστολικών και Περιβαλλοντικών Mελετών «Μητροπολίτης Παντελεήμων Παπαγεωργίου» της Θεσσαλονίκης (Center of Ecumenical, Missiological and Ecological Studies ”Metropolitan Panteleimon Papageorgiou” – CEMES, http://cemes.weebly.com) με την ευκαιρία της συμμετοχής του στο ετήσιο συνέδριο Ορθόδοξης Πνευματικότητας που διοργάνωσε η μοναστική κοινότητα του Bose (στην περιοχή νοτιοανατολικά του Τορίνο της Ιταλίας) από 6 έως 9 Σεπτεμβρίου 2017, με θέμα «Το δώρο της φιλοξενίας», είχε την ιδιαίτερη χαρά και τιμή να επιδώσει στον Μακαριώτατο Πατριάρχη και Πάπα Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρο, στο πλαίσιο ιδιαίτερης συνάντησης μαζί του, το μόλις εκδοθέν έργο του Κέντρου «Διακόνισσες, χειροτονία των γυναικών και Ορθόδοξη θεολογία».

Ο συλλογικός τόμος – την έκδοση του οποίου επιμελήθηκαν οι πανεπιστημιακοί (ΑΠΘ) και τα εταιρικά μέλη του CEMES κ.κ. Π. Βασιλειάδης, Ευαγ. Αμοιρίδου και Μόσχος Γκουτζιούδης – αποτελεί καρπό της προσπάθειας του CEMES να καταγράψει και να παρουσιάσει με επιστημονική εγκυρότητα και σεβασμό στην παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας την πραγματικότητα ως προς το θεσμό των διακονισσών. Μετά από απόφαση του Κέντρου, ο τόμος έχει αφιερωθεί στον Μακαριώτατο ως έκφραση ελάχιστης ευγνωμοσύνης για τις προσπάθειες που ο ίδιος και το σεπτό Πατριαρχείο Αλεξανδρείας καταβάλουν για τη αναβίωση του θεσμού την περιοχή ευθύνης τους, σε κανονικό πλαίσιο και σε πλήρη αρμονία με τη λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας μας.

Ο Μακαριώτατος εξήρε τη συμβολή της Ορθόδοξης θεολογικής κοινότητας και ιδιαίτερα των μελών του Κέντρου ως προς τη διασαφήνιση των ζητημάτων που σχετίζονται με το θεσμό των διακονισσών. Σε άλλο σημείο, ο Μακαριώτατος τόνισε ότι η πρωτοβουλία της αναβίωσης του θεσμού των διακονισσών είναι συνυφασμένη με τις ιδιαίτερες ποιμαντικές και ιεραποστολικές ανάγκες της Εκκλησίας στην Αφρικανική Ήπειρο εκφράζοντας παράλληλα την ελπίδα το παράδειγμα αυτό να ακολουθηθεί και από άλλες κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ο πρόεδρος του Κέντρου ομ. καθηγητής κ. Πέτρος Βασιλειάδης παράλληλα με την επίδοση του τόμου προσεκάλεσε το Μακαριώτατο να επισκεφτεί τα γραφεία του Κέντρου στην Ιερά Μονή Αγίας Θεοδώρας στη Θεσσαλονίκη, την οποία πρόσκληση ο Πατριάρχης ασμένως αποδέχθηκε. Επίτιμος πρόεδρος του CEMES είναι ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμος, ενώ εταιρικό μέλος και περιφερειακός εκπρόσωπός του στη Λάρισα είναι ο θεολόγος καθηγητής, Δρ. Χάρης Ανδρεόπουλος. (εδώ)

 

…………………………………………………………………………

Το 2016 ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος τελεί τον πρώτο αγιασμό των διακονισσών

 

 

https://orthodoxdeaconess.org/patriarch-theodoros-of-alexandria-performs-first-consecration-of-deaconesses/

Επί της εορτής του Αγίου και Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου του Τύρου, 17 Φεβρουαρίου 2016, ημέρα κατά την οποία ο Μακαριώτατος Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρος Β' εορτάζει την ονομαστική του εορτή, τελέστηκε πανηγυρική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, εντός του Ιεραποστολικού Κέντρου Κολωνέζι.

Μαζί με τον Αλεξανδρινό Προκαθήμενο συνέστησαν οι Σεβασμιώτατοι Νικηφόρος, Μητροπολίτης Κινσάσα, Ιννοκέντιος, Μητροπολίτης Μπουρούντι και Ρουάντα και ο τοπικός Μητροπολίτης Κατάνγκα Μελέτιος, συνοδευόμενος από τον Κλήρο της Ιεράς Μητροπόλεως.

Όπως αναφέρει το επίσημο site του Πατριαρχείου, ο Μακαριώτατος Πατριάρχης μίλησε κατά την ομιλία του για τον Μεγαλομάρτυρα Άγιο Θεόδωρο, τονίζοντας την ομολογία του μαρτυρίου ενώπιον των διωκτών της πίστεως και την αγάπη του για τον Ιησού Χριστό.

Συμπληρώνουμε, από το ιστολόγιο Πνεύματος Κοινωνία

Απάντηση του π. Αθανασίου Μυτιληναίου.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί οι γυναίκες δεν κάνει να μπαίνουν μέσα στο Ιερό ή να γίνονται κι εκείνες ιερείς ;

Δεν θα απαντούσα αν δεν ήταν ένα σύγχρονο θέμα. Πρέπει να σας έλεγα παιδιά για αυτό το εξής. Η Αγγλικανική «εκκλησία» αυτήν την στιγμή έχει ήδη εισαγάγει στην λατρεία ιέρειες. Δηλαδή οι γυναίκες τελούν την «θεία λειτουργία» πολύ δε παραπάνω αφού είναι ιερείς. Μπαίνουν φυσικά και στον χώρο του ιερού... ["Ν": Απ' όσο γνωρίζουμε, δεν υπάρχει συγκεκριμένη απαγόρευση για τη γυναίκα να μπαίνει στο Ιερό. Στο Ιερό δεν πρέπει να μπαίνουμε όλοι όσοι δεν έχουμε χειροτονηθεί σε κάποιο εκκλησιαστικό διακόνημα, είτε είμαστε άντρες είτε γυναίκες, ενώ οι διακόνισσες, αν και γυναίκες, φυσικά μπαίνουν στο Ιερό και βοηθούν στην τέλεση της θείας λειτουργίας ή στον καθαρισμό και την τακτοποίησή του].

Όπως θα ξέρετε η προσφορά θυσίας είναι μία ιερατική πράξις. Ο Κάιν. Ο Άβελ. Ο Αβραάμ. Ο Ιακώβ. Ο Αααρόν. Όλοι αυτοί τί έκαναν; Προσέφεραν θυσίαν. Παρατηρούμε όμως από την Αγίαν Γραφήν, ότι όλοι εκείνοι οι οποίοι προσέφεραν θυσίαν ήταν άνδρες. Δεν αναφέρεται πουθενά σε καμμία περίπτωση, ούτε μία, να έχει προσφέρει θυσία, γυναίκα. Αυτό σήμαινε ότι το ιερατικό μέρος το είχε πάντοτε ο άνδρας και συγκεκριμένα ο κάθε οικογενειάρχης, ο οποίος εξετέλεσε και χρέη ιερατικά θυσιάζοντας τόσο μέσα στον λαό του Θεού, όπως είναι οι Εβαρίοι, όσο και εις τους ειδωλολάτρας. Κάθε οικογενειάρχης ήτο και ιερεύς διότι μπορούσε να προσφέρει θυσία. Αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό.

Έτσι βλέπομε και καθ' όλον το μήκος της Καινής Διαθήκης αλλά και της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως, να μην φαίνεται πουθενά γυναίκα να ιερατεύει. Ο Χριστός είχε βεβαίως μαθητάς. Αυτοί οι μαθηταί, οι Απόστολοί Του, χειροτόνησαν επισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους. Πουθενά δεν βλέπομε όμως ανάθεση ιερατείας σε γυναίκα.

Βεβαίως, την συντροφιά του Κυρίου ακολουθούν και κάποιες γυναίκες που είχανε ευεργετηθεί. Και όπως λέγει ο Ιερός Ευαγγελιστής από τα υπάρχτοντα τους υπηρετούσαν τον Κύριο και την συνοδεία Του. Δεν βλέπομε όμως να έγινε ανάθεση ιερωσύνης. Πουθενά. Μπορεί οι γυναίκες να έγιναν ιεραπόστολοι να κηρύξουν το Ευαγγέλιο αλλά ιερωσύνη πουθενά.

Σας κάνει εντύπωση, ούτε αυτή η Θεοτόκος δεν εμφανίζεται με ιερατική ιδιότητα. Ούτε η Θεοτόκος. Έτσι, από την Παλαιά Διαθήκη, από την εποχή του Κάιν και του Άβελ μέχρι τον Κύριον τον Ιησούν Χριστόν, και από τον Ιησούν Χριστόν καθ’ όλον το μήκος της Καινής Διαθήκης δεν βλέπουμε πουθενά ανάθεση ιερατικών καθηκόντων σε γυναίκα.

Πώς τώρα, ύστερα από δύο χιλιάδες χρόνια Χριστιανισμού μπορούμε να λέμε ότι μπορεί η γυναίκα να ιερατεύει;

Αυτό παιδιά είναι πολύ κακό. Είναι ένας νεοτερισμός. Είναι ένα ξένο πράγμα από το ήθος της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας και όλα αυτά τα επινοούν μόνον οι αιρετικοί, όπως είναι οι Αγγλικανοί. Γι’ αυτό ας προσέξουμε. Μην νομίζετε πράγματα που γίνονται έξω στην Ευρώπη και στην Αμερική, ύστερα από δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια φτάνουν και σε μας. Δεν έγινε τίποτα έξω που να μην έφτασε και σε μας.

Κάποια μέρα λοιπόν μπορεί να αρχίσει να τίθεται θέμα. Μπορεί κάποιες γυναίκες να αρχίσουν μαινόμενες να βγαίνουν στους δρόμους και να φωνάζουν ότι πέρα από τον φεμινισμό που επικαλούνται, ότι θέλουν ισότητα με τους άντρες και να είναι και αυτές ιερείς. Γιατί τάχα λέγει εσείς μόνοι και όχι και εμείς να ιερατεύουμε;


Σας λέγω, προσέξτε αυτό το σημείο. Αυτό είναι διαβολικό διότι δεν το παρέδωκεν ο Κύριος ούτε υπήρξε εις την ιστορία. Δεν πρέπει λοιπόν έτσι να σκέφτεται μία γυναίκα, ότι μπορεί κάποτε να γίνει ιερεύς.