Homo hospitalis

Ιστολόγιο της Σταυρούλας

Η καθημερινότητα των ασθενών στα νοσοκομεία φανερώνει την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του καθενός. Άλλος ανυπόμονος, άλλος γκρινιάρης, άλλος χαϊδεύεται, άλλος κρύος κι απλησίαστος, άλλος πρόθυμος και καλοδιάθετος, άλλος υπομονετικός και αγόγγυστος, άλλος υπερευαίσθητος στον πόνο και την ταλαιπωρία, άλλος στωικός και ατάραχος, άλλος διαχυτικός και φλύαρος.
Ωστόσο η κοινή ζωή, η υπερβολική εγγύτης με ανθρώπους που δεν γνώριζες, η κοινή μοίρα - ο πόνος και η ασθένεια - το απόλυτο ξεβόλεμα, η παραίτηση από αναγκαίες ή προσφιλείς δραστηριότητες, ο αποχωρισμός από τους οικείους διαμορφώνουν ένα νέο πρόσωπο σε κάθε ασθενή. Γίνονται πράγματα που θα ήταν αδιανόητα υπό άλλες συνθήκες.

Έχεις μάθει να κοιμάσαι στο σκοτάδι και στην ησυχία του υπνοδωματίου σου, αλλά τώρα κοιμάσαι παρόλο που ο διπλανός σου έχει το φως του αναμμένο ή ροχαλίζει και στο διάδρομο πηγαινοέρχονται γιατροί και νοσηλευτές κάνοντας αρκετή φασαρία - όχι πάντα δικαιολογημένη. Σε ξυπνούν δέκα φορές το βράδυ και ίσως λίγο "βάναυσα" οι νοσηλευτές που έρχονται στο διπλανό κρεβάτι ή σε σένα ή σε ενοχλούν τα βογγητά του διπλανού και πάλι βρίσκεις κουράγιο και μένεις ήρεμος και ξανακοιμάσαι. Δεν ανεχόσουν τη γκριμάτσα του δικού σου ανθρώπου και τώρα ανέχεσαι όλες τις σωματικές ανάγκες ξένων ανθρώπων, μάλιστα δείχνεις και προσωπικό ενδιαφέρον γιατί ξέρεις ότι σύντομα θα βρεθείς στην ίδια δύσκολη θέση. Δεν καταδεχόσουν να σε εξυπηρετήσει κανείς και τώρα έχεις απόλυτη ανάγκη για τα πάντα. Τα δέχεσαι ταπεινά και ευγνωμόνως. 

Νόμιζες ότι χωρίς εσένα δεν κινείται το μικροσύμπαν της ζωής σου - οικογένεια, δουλειά, γειτονιά - κι όμως όλοι συνεχίζουν να πορεύονται και χωρίς εσένα και το αποδέχεσαι. Ανοίγεις την καρδιά σου και λες τον πόνο σου και τα οικογενειακά σου εσύ που ήσουν λιγομίλητος και φρόντιζες να κρατάς καλά κρυμμένα τα μυστικά σου. Ακούς ατέλειωτες ιστορίες κι αισθάνεσαι τον πόνο των άλλων σαν δικό σου, εσύ που ήσουν αδιάφορος και κοίταζες μόνο τα δικά σου προβλήματα και τις δικές σου έγνοιες. Κι αναρωτιέσαι: "Πού ζούσα τόσον καιρό; Γιατί όταν είμαι καλά, δεν σηκώνομαι να επισκεφθώ ένα νοσοκομείο; να ταΐσω έναν καθηλωμένο ασθενή; να προσφέρω ένα ποτήρι νερό; ν΄ακούσω μια πονεμένη ιστορία;"

Μια ολιγοήμερη διαμονή στο νοσοκομείο ίσως χρειάζεται πού και πού για να επανατοποθετούμαστε, να εκτιμούμε τα αυτονόητα της ζωής μας και να θυμόμαστε την ανθρωπιά μας.

*Σκέψεις πριν από το επικείμενο χειρουργείο... πάντοτε ευγνώμων για την περιποίηση στη Β΄Ορθοπεδική του Νοσοκομείου "Παπαγεωργίου". [2010]