Η Ρωμιοσύνη ενάντια στον ολοκληρωτισμό της Νέας Τάξης Πραγμάτων

 

Αναδημοσιεύουμε την επισκόπηση της εκδήλωσης της ΝΙΚΗΣ στα Τρίκαλα, που έγινε στις 25 Φεβρουαρίου 2024. Είναι χαρακτηριστική του αγώνα που δίνει η ΝΙΚΗ σε ολόκληρη την Ελλάδα για την αφύπνιση του ελληνικού λαού - πρωτοφανές, νομίζω, για πολιτικό κόμμα, που δείχνει και μία διαφορά μεταξύ κόμματος (στενά πολιτικού/εκλογικού) και κινήματος (που είναι η ΝΙΚΗ, με ευρύτερη στόχευση). Δίνει επίσης απαντήσεις σε πολλούς, που συνεχίζουν να ρωτούν... "τι κάνει η ΝΙΚΗ"!

Μέχρι τώρα έχουν πραγματοποιηθεί, συν Θεώ, παρόμοιες εκδηλώσεις σε πόλεις όπως η Κατερίνη, τα Ιωάννινα, τα Τρίκαλα, το Κιλκίς, ο Βόλος, ενδεχομένως και αλλού, ενώ προγραμματίζονται για Χανιά, Κόρινθο κ.λ.π. (αν μάθω ότι έγιναν και αλλού, θα το σημειώσω). Το συμπέρασμά μας: είναι αυτονόητο. Όποιοι πιστεύουν ότι η ΝΙΚΗ τους πέφτει λίγη, να 'ναι ευλογημένο. Για τους υπόλοιπους, εδώ βρίσκεται το μετερίζι του πολιτικού μας αγώνα, για την πατρίδα, ο οποίος είναι συγχρόνως και πνευματικός αγώνας. Ευχαριστώ. (Οι φωτο από εδώ)

Πολιτική εκδήλωση με θέμα «Η Ρωμιοσύνη ενάντια στον ολοκληρωτισμό» διοργάνωσε την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου η Τοπική Κοινότητα ΝΙΚΗΣ Τρικάλων στο κατάμεστο  Πνευματικό Κέντρο Δήμου Τρικκαίων και ομιλητές τον πρόεδρο του κινήματος Δημήτρη Νατσιό, τον βουλευτή Επικρατείας Γεώργιο Αποστολάκη και τον βουλευτή Λάρισας Γεώργιο Ρούντα.

Όλοι οι ομιλητές εστίασαν στον «πόλεμο που δέχεται η ορθοδοξία και η ρωμιοσύνη από αποφάσεις της κυβέρνησης» μέσω της ψηφιακής ταυτότητας, του ψηφιακού χρήματος, του γάμου των ομοφυλοφίλων κ.ά. και κάλεσαν τους «Ρωμιούς και ορθόδοξους να αντισταθούν στηρίζοντας τη ΝΙΚΗ».

Πιο συγκεκριμένα ο κ. Γεώργιος Αποστολάκης, αναφερόμενος στις  νέες ψηφιακές ταυτότητες, τόνισε πως: «Η πραγματική δύναμή τους  δεν βρίσκεται στη χωρητικότητα της μνήμης του μικροκυκλώματος, αλλά στη δυνατότητα διασύνδεσης μέσω του μοναδικού αναγνωριστικού αριθμού και του μικροκυκλώματος rfid όλων των δημοσίων και ιδιωτικών αρχείων δράσεως του πολίτη. Ο προσωπικός αριθμός που ανακοινώθηκε ότι θα δοθεί σε όλους τους πολίτες θα συνδέεται με όλες τις εφαρμογές της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης που σύντομα θα ενσωματωθούν στη νέα ηλεκτρονική ταυτότητα και έτσι η ηλεκτρονική ταυτότητα θα γίνει εκτός από μέσο ταυτοποίησης και «κάρτα δικαιώματος». 

Όπως υπογράμμισε: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη ανακοινώσει τις προθέσεις της αναφορικά με την κατάργηση των μετρητών και τη δημιουργία του νέου ψηφιακού ευρώ, το οποίο θα καταστεί κάποια στιγμή το μοναδικό μέσο συναλλαγής και με αυτόν τον τρόπο η ηλεκτρονική κάρτα θα αποτελέσει σύντομα και το ηλεκτρονικό μας πορτοφόλι. Τα ψηφιακά «νομίσματα» CBDC θα συνυπάρχουν αρχικά με τα ψηφιακά (μετρητά και τραπεζικές καταθέσεις), αλλά με συνοπτικές διαδικασίες θα επικρατήσουν πλήρως. Θα έρθουμε αντιμέτωποι με ένα παγκόσμιο πραξικόπημα κατά της ιδιοκτησίας, διότι τα μετρητά αντιπροσωπεύουν το δικαίωμα στην οικονομική ελευθερία, δεδομένου ότι χρησιμοποιούνται ανώνυμα και χωρίς έλεγχο, ενώ τα ψηφιακά «νομίσματα» ελέγχονται πλήρως, καθότι αποτελούν προγραμματισμένο λογισμικό. Η κεντρική τράπεζα που θα τα εκδίδει θα μπορεί να θέτει περιορισμούς και να ελέγχει τα πάντα» είπε και επεσήμανε πως : 

«H ΕΕ έχει ήδη προτείνει ένα ευρωπαϊκό μητρώο περιουσιακών στοιχείων στο οποίο όλα τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών της ΕΕ θα μπορούν να καταγράφονται και ενδεχομένως να συνδέονται με τις ψηφιακές ταυτότητες στο μέλλον. Τα ψηφιακά αναγνωριστικά και τα ψηφιακά νομίσματα είναι εργαλεία για συστήματα κοινωνικής πίστωσης. Ο τελικός στόχος της εισαγωγής ψηφιακών ταυτοτήτων, βιομετρικής επιτήρησης και ψηφιακών νομισμάτων φαίνεται να είναι ένα σύστημα κοινωνικής πίστης κινεζικού τύπου. Το κινεζικό αυτό σύστημα παρακολούθησης και κοινωνικού ελέγχου προσπαθούν να φέρουν και στη Δύση ειδικά από το έτος 2020 και μετά. Η ενοποίηση των βάσεων δεδομένων και η μετατροπή της νέας ταυτότητας σε κάρτα δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με την κατάρτιση των μετρητών και την υιοθέτηση του ψηφιακού ευρώ, είναι η απαρχή του απόλυτου ολοκληρωτισμού» κατέληξε.

Ο κ. Γιώργος Ρούντας με τη σειρά του αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην εποχή ολοκληρωτισμού που ζούμε, όπου έννοιες όπως Πίστη, Πατρίδα, Ελευθερία, Έθνος, Οικογένεια, Μητρότητα και Πατρότητα, Δημοκρατία, Διαλεκτική και Διαβούλευση είναι άκρως διωκόμενες . «Η παγκόσμια αυταρχική διακυβέρνηση έχει γίνει το ποθούμενο για όλες τις ολιγαρχικές πολιτικές ελίτ της εθνικής και διεθνούς κομματοκρατίας» υπογράμμισε και πρόσθεσε: 

«Είναι μία ναζιστικού τύπου επεκτατική πολιτική στην βάση της οποίας βρίσκεται μία σκοτεινή αποκρυφιστική και θεοσοφιστική προπαγάνδα, ένα από τα εργαλεία της οποίας είναι και η λεγόμενη woke ατζέντα του πανσεξουαλισμού, της σαρκολατρείας και της διαστροφής, η οποία χρησιμοποιεί την πολιτική ορθότητα ως δούρειο ίππο για να διαστρέφει θεμελιώδεις και πνευματικές αξίες και αρχές. Αυτή η woke ατζέντα είναι ο λεγόμενος «ροζ ολοκληρωτισμός», της νέας εποχής, ο οποίος θέλει να ισοπεδώσει τους ανθρώπους, τις οικογένειες και τα παιδιά, τα έθνη και τους πολιτισμούς και το κυριότερο να συνθλίψει τις ψυχές». 

Ο βουλευτής Λάρισας εξήγησε στο κοινό πως : «στόχος είναι να διαγραφεί το Ευλογημένο πρότυπο του ανδρός και της γυναικός και της ευλογημένης οικογένειας στο πλαίσιο του Ιερού Μυστηρίου του Γάμου! Ο νέος επιβαλλόμενος ροζ τύπος ανθρώπου είναι ο «ανδρόγυνος», αυτός που με διαστροφικό τρόπο συγχέει τα δύο φύλα και δημιουργεί ένα ανθρώπινο υβρίδιο πολύχρωμης σεξουαλικής σύγχυσης, το οποίο με ριζοσπαστικό τρόπο μάχεται ευθέως Τον Θεό.  Αυτό το πνεύμα είναι η σύγχρονη νεοταξίτικη ιδεολογία, η οποία είναι η βάση όλων των παρεπόμενων ιδεολογιών, όπως η ΛΟΑΤΚΙ+ woke ατζέντα, τις οποίες παράγει η Αμερική και η Ευρώπη και οι οποίες την ελίτ της κομματοκρατίας».

Ο Γ. Ρούντας παρακίνησε τέλος τους παρευρισκομένους να έχουν ως ανάχωμα την Ρωμιοσύνη, την πνευματική, πολιτική και πολιτισμική μας παρακαταθήκη των Σοφών, Των Ηρώων και των Πνευματοφόρων Πατέρων και Αγίων της Ορθοδοξίας μας.

 Τέλος το λόγο πήρε ο κ. Δημήτρης Νατσιός  ο οποίος καταχειροκροτούμενος διαβεβαίωσε τους παρευρισκομένους πως η παρουσία της ΝΙΚΗΣ στη Βουλή θα είναι απροσκύνητη, αλύγιστη και ασυμβίβαστη. «Να είστε σίγουροι ότι τα σάβανα που έχουν επικαθήσει πάνω στο γαλάζιο ουρανό της πατρίδας μας θα φύγουν και επιτέλους θα κυβερνηθεί αυτός ο βασανισμένος τόπος από Ρωμιούς, στηρίξτε τη ΝΙΚΗ για να σας στηρίξουμε» είπε χαρακτηριστικά.

Αναφερόμενος στις  νέες ψηφιακές ταυτότητες επεσήμανε πως ο άνθρωπος παίρνει καινούριες ταυτότητες όταν χάνει την ταυτότητά του. «Μόνο αν ξαναγίνουμε Ρωμιοί μπορούμε να αντισταθούμε. Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια να απωλέσουμε την εθνική μας ταυτότητα, μας έκοψαν τα  νεύρα της ψυχής μας» σημείωσε μεταξύ άλλων  και  υπογράμμισε τους τρεις παράγοντες που συνέβαλαν στο παρελθόν  ώστε να θριαμβεύει το γένος μας: 

«Πρώτος παράγοντας  οι μανάδες οι οποίες είναι αυτές που «αρωματίζουν» τα παιδιά τους. Σήμερα παρατηρούμε την έξαρση της νεανικής βίας γιατί η μάνα έχασε στην εποχή μας τον κύριο ρόλο της να είναι η πρώτη αμίμητη δασκάλα του παιδιού της. Ο δεύτερος λόγος ήταν η παιδεία η οποία σήμερα δεν υπάρχει γιατί υπάρχει «παιδομάζωμα» και ο τρίτος  παράγοντας  ήταν η πνευματική ηγεσία του τόπου. Τούτη τη δύσκολη περίοδο που περνά η πατρίδα θέλουμε δύο πράγματα, παιδιά και παιδεία, μόνο έτσι θα αναστηθούμε» ανέφερε και πρόσθεσε: «Στην εποχή μας που μας κυβερνούν Νενέκοι, αδιάντροποι κυβερνήτες, βλέπετε τι γίνεται... προδοσία στις Πρέσπες, προδοσία στο Αιγαίο, αλλά και κοινωνικές προδοσίες»! 

Ο πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ ενημέρωσε τον κόσμο για την προσπάθεια φίμωσης του κινήματος από τα ΜΜΕ:  «Δεν μας προβάλουν, μας κρύβουν, μας φοβούνται γιατί ξέρουν ότι είμαστε ανερχόμενη δύναμη» τόνισε χαρακτηριστικά ενώ κατά τη διάρκεια της ομιλίας του αναφέρθηκε στις θέσεις του κινήματος για τους αγρότες αλλά και στην πρότασή του για δημιουργία Αγροτικού Πανεπιστημίου καθώς όπως υποστήριξε: «η γεωργία είναι η ευγενέστερη τέχνη και όταν προοδεύει η γεωργία προοδεύει όλος ο Ελληνικός λαός».

Στη συνέχεια έκανε λόγο για το  «νέο πατριωτισμό» που προσπαθεί να προωθήσει η κυβέρνηση όπως αυτόν που είδαμε πρόσφατα στη Βουλή όταν όλα τα κόμματα μαζί πανηγύριζαν για το επαίσχυντο νομοσχέδιο των ομοφυλοφίλων. Τέλος παρακίνησε το κοινό να κοιτά στο «πατρογονικό του κελάρι» ώστε να παίρνει δυνάμεις  και να μην ξεχάσει ούτε τους νεκρούς  αλλά ούτε και τις γενιές που έρχονται, «τα παιδιά μας και τα μάτια μας» υπογράμμισε.

Στην εκδήλωση παρέστησαν και οι βουλευτές του κινήματος Νίκος Παπαδόπουλος, Κομνηνός Δελβερούδης και Τάσος Οικονομόπουλος.

Ένας χρόνος από την τραγωδία των Τεμπών († 28 Φεβρουαρίου 2023)

 

Ένας χρόνος από την τραγωδία των Τεμπών

Δ. Νατσιός, Όσο τους ψηφίζουμε σάβανα θα γεμίζει η πατρίδα

ΔΡΑΣΗ ΜΕ ΓΚΡΑΦΙΤΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ (φωτο)

Η ομιλία ενός χριστιανού γονιού (ιερέα) στην κηδεία του γιου του, νεκρού των Τεμπών...

Η εκποίηση της ΤΡΕΝΟΣΕ

Περί θανάτου: Έχουμε ήδη την αιώνια ζωή! Άρα, τι φοβόμαστε;
"Δεν υπάρχει θάνατος! Κι ας το νομίζουν όλοι".
Η κατάργηση του θανάτου - Αποχαιρετώντας τα παιδιά μας για τον Ουρανό…
Και βέβαια θ' αναστηθούμε!

Το Βραβείο της Θείας μου
Η Αγία Γραφή για τη μετά θάνατον ζωή των ψυχών

Το μήνυμα της ελπίδας στη νεκρώσιμο ακολουθία

Υπάρχει μια αγκαλιά που μας περιμένει στο τέλος της διαδρομής μας...

«Όταν ζει κανείς μέσα στον κόσμο όχι για τον κόσμο, αλλά για την σωτηρία»...

Ελληνική Πατρολογία

Η γνώμη ότι μέσα στον κόσμο δεν μπορεί κανείς να σωθεί, είναι σωστή μόνο όταν ζει κατά τρόπο κοσμικό. Όταν όμως ζει κανείς μέσα στον κόσμο όχι για τον κόσμο, αλλά για την σωτηρία, δεν υπάρχει καμιά συμφορά. Τόσοι δεν σώθηκαν και δεν σώζονται ζώντας μέσα στον κόσμο; Γιατί να μην ανήκετε και σεις στην παράταξη τους;

Κόσμος είναι τα πάθη, είναι οι άνθρωποι που ζουν αποκλειστικά σύμφωνα με τα πάθη, είναι το σύνολο των συνηθειών και των μέσων που σοφίσθηκαν για την ικανοποίηση των παθών. Η απάρνηση όλων αυτών σημαίνει εγκατάλειψη του κόσμου, έστω κι αν όλοι γύρω ζουν κοσμικά.

Η οικογενειακή ζωή και γενικώτερα η κοινωνική κοσμικοποιείται, όταν εισχωρούν σ’ αυτή τα πάθη και οι ικανοποιήσεις των παθών. Για την οικογενειακή και κοινωνική ζωή υπάρχουν οι εντολές του Θεού και οι κανόνες της Εκκλησίας. Εάν κανείς αφήνει αυτά να ρυθμίζουν την ζωή του, τότε δεν θα ’ναι κοσμική, αλλά αγία και ευλογημένη».

«Πρέπει να ξεχωρίζουμε τις διαφορετικές έννοιες της λέξεως κόσμος. Η Αγία Γραφή παραγγέλλει: «Μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον» (Α΄ Ιω. 2, 15). Η ίδια αλλού αναφέρει: «ὁ Θεὸς ἠγάπησεν τὸν κόσμον» (Ιω. 3, 16). Και είναι φυσικό ότι αγάπησε ο Θεός να οφείλει να αγαπά και ο άνθρωπος. Τι συμβαίνει λοιπόν;

Στα λόγια «μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον», η λέξη κόσμος, δεν έχει την ίδια σημασία που έχει στα λόγια «ὁ Θεὸς ἠγάπησεν τὸν κόσμον». Στην δεύτερη αυτή φράση «κόσμος» σημαίνει το εξόριστο από τον παράδεισο ανθρώπινο γένος, που ποτέ δεν έπαυσε να αγαπά ο Θεός και γι’ αυτό ακριβώς πρόσφερε θυσία τον Μονογενή του Υιό. Ενώ στην πρώτη φράση «κόσμος» σημαίνει το σύνολο εκείνο των ανθρώπων, που δεν θέλει ν’ αναγνωρίσει τον Θεό και δεν ενδιαφέρεται να ζήσει σύμφωνα με τις εντολές του. Ενδιαφέρεται μόνο να ευχαριστεί τον εαυτό του με την ικανοποίηση των διαφόρων παθών. Δεν ενθυμείται τον θάνατο και δεν σκέπτεται την μέλλουσα ζωή».

---

Οσίου Θεοφάνη του εγκλείστου, Απανθίσματα επιστολών (ο βίος του).
εκδ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, (έκδοση 13η).

«Να διασκεδάζουμε, αλλά να μην αμαρτάνουμε»

Πρωτοπρεσβυτέρου Αθανασίου Πολ. Τύμπα, Θεολόγου-Μουσικού

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΑ: Αυτές τις ημέρες πριν την Καθαρά Δευτέρα τα έθιμα του λαού μας από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα μας θέλουν να διασκεδάζουμε λίγο παραπάνω.

Και η Εκκλησία μας δεν το κατακρίνει αυτό, αρκεί στην διασκέδασή μας να έχουμε ένα μέτρο και κυρίως να μην λερώνουμε την αθάνατη ψυχή μας. Είναι πραγματικά πνευματική τέχνη στην οποία όλοι μικροί και μεγάλοι πρέπει να εκπαιδευτούμε ώστε η διασκέδαση να γίνεται ψυχαγωγία, δηλαδή να καλλιεργεί την ψυχή μας και να την ξεκουράζει.

Σε μερικές περιοχές την πατρίδος μας τα έθιμα αυτές τις ημέρες είναι λίγο έως πολύ τραβηγμένα, όπως π.χ. στον Τύρναβο. Ας αποφύγουμε με σύνεση αυτές τις περιοχές για να μην βρεθούμε σε δύσκολη θέση εμείς και τα παιδιά μας.

Με μεγάλη σοφία οι Πατέρες της Εκκλησίας μας στις αρχές του Τριωδίου τοποθέτησαν ευαγγελικές περικοπές που μιλούν για την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας. Τότε όλοι μας θα βρεθούμε μπροστά στο τελικό και οριστικό δικαστήριο και όσοι από εμάς έχουμε καθαρή καρδιά και έργα ελεημοσύνης στο ενεργητικό μας θα βρεθούμε στον Παράδεισο ενώ αντίθετα όσοι είναι φορτωμένοι με πάθη και αμαρτίες θα βρεθούν στην Κόλαση. Δυστυχώς, όπως λέγει και η Αγία Γραφή, στον Άδη δεν μπορεί να υπάρχει μετάνοια. Ας φροντίσουμε λοιπόν να μην βρεθούμε σε δύσκολη θέση εκείνη την στιγμή.

Ας φροντίσουμε να καθαρίσουμε την ψυχή μας από τους μολυσμούς που φέρνουν τα αισθητήρια από έξω προς τα μέσα. Σαν χείμαρροι τα αισθητήρια, όταν δεν ελέγχονται από τον ηγεμόνα νου, γεμίζουν την ταλαίπωρη ψυχή μας με πάθη καταργώντας την πνευματική της ελευθερία. «Και χείμαρροι ανομίας με συντάραξαν», (Ψαλμ.17,5). Ας μιμηθούμε τους αγίους στον έλεγχο των αισθήσεων, ώστε να ζούμε ελεύθεροι από τα πάθη,

Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης, διατύπωσε το εξής αξίωμα: «Τίποτα δεν υπάρχει στο νου του ανθρώπου, αν δεν έχει γίνει πρώτα αντιληπτό από τις αισθήσεις.» Η ψυχή, ο νους του ανθρώπου κατά τους πατέρες της Εκκλησίας μας πλάστηκε ασχημάτιστος για να είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση του απλού, χωρίς μορφή και σχήμα δημιουργού του.

Γι’ αυτό και ο Κύριός μας είπε: «Σας βεβαιώ, ότι αν δεν μετανοήσετε και δεν γίνετε σαν τα παιδιά δεν θα μπείτε στη βασιλεία των ουρανών». Δυστυχώς όμως όσο μεγαλώνουμε δεν προσέχουμε τη «φυλακή των αισθήσεών μας» και λερώνουμε την ψυχή μας γεμίζοντάς την πάθη.

Η νοοτροπία «δεν πειράζει» λίγο το ένα, «δεν πειράζει» λίγο το άλλο, έχει ως αποτέλεσμα να αφήνουμε χαλαρά τα μάτια μας και να λερώνουμε σιγά-σιγά την ψυχή μας. Έτσι χάνουμε την πνευματική μας ελευθερία γι’ αυτό η ηθική κατάπτωση γύρω μας είναι τεράστια. Ο Άγιος Παΐσιος τόνιζε ιδιαίτερα στους νέους την αγνότητα λέγοντας: «να ξέρετε, οι νέοι που θα κρατηθούν σήμερα καθαροί, θα αριθμηθούν με τους μάρτυρες της Εκκλησίας μας την ώρα της κρίσεως».

Τέλος, τώρα που όλοι θα προσπαθήσουμε να εντείνουμε τον πνευματικό μας αγώνα μέσα στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, για να μην πάει χαμένος ο πνευματικός κόπος που θα κάνουμε, ας κλείνουμε τα αυτιά μας στις διαβολές και τις κατακρίσεις των αδελφών μας. Με την κατάκριση προξενούμε κακό σε τρία πρόσωπα ταυτόχρονα, στον εαυτό μας, σ’ αυτόν που μας ακούει και σ’ αυτόν που κατακρίνουμε. Σκεφτήκαμε ποτέ γιατί ο διάβολος έχει αυτό το όνομα; Καλή και Αγία Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Εκκλησιαστικές και καρναβαλικές Απόκριες

ΕΥΧΗ

Πρόσφατα λέγαμε με κάποιους φίλους έφηβους ότι οι Απόκριες είναι υπόθεση της Εκκλησίας και παραξενεύτηκαν πολύ. Γι’ αυτό, νομίζω πως πρέπει να γράψουμε λίγα λόγια, βγαλμένα από την καρδιά της παράδοσής μας.

Οι Απόκριες είναι η πόρτα της Μεγάλης Σαρακοστής, η αρχή μιας πορείας μέσα στο χρόνο που καταλήγει στη Μεγάλη Εβδομάδα και στο Πάσχα. Όλο αυτό το διάστημα είναι σαν την πορεία της επιστροφής ενός εξόριστου πρίγκιπα στο βασίλειό του, όπου θα στεφθεί βασιλιάς. Αυτός ο εξόριστος πρίγκιπας είμαστε εμείς, οι άνθρωποι. Το βασίλειό μας είναι ο παράδεισος και το στέμμα μας είναι το φωτοστέφανο των αγίων. Η μέρα της πολυπόθητης επιστροφής μας είναι το Πάσχα.

Όλη αυτή η περίοδος (Απόκριες, Μ. Σαρακοστή, Μ. Εβδομάδα, μέχρι το Μ. Σάββατο) λέγεται Τριώδιο, επειδή στην εκκλησία ψάλλονται κάποια μουσικά έργα βυζαντινά (οι «κανόνες»), που, αντί για οκτώ ή εννέα ωδές (τμήματα, «τραγούδια»), έχουν μόνο τρία. Και το βιβλίο που γράφει όσα ψάλλονται και διαβάζονται στην εκκλησία αυτές τις 10 εβδομάδες λέγεται «Τριώδιο», γι’ αυτό και λέμε «άνοιξε το Τριώδι» (το βιβλίο).

Όλη η περίοδος του Τριωδίου μιλάει για τον αγώνα του ανθρώπου να μετανοήσει, να πολεμήσει ενάντια στα πάθη του (τις αρνητικές πλευρές του εαυτού, που είναι πολύ ισχυρές) και να επιστρέψει κοντά στο Χριστό. Και όλες τις Κυριακές της Αποκριάς και της Μ. Σαρακοστής στην εκκλησία γιορτάζουμε κάποιον άγιο ή κάποιο γεγονός που έχει σχέση με το πλησίασμα ανθρώπου και Θεού και το πώς ο άνθρωπος γίνεται μικρός θεός, δηλαδή άγιος.

Συγκεκριμένα οι τέσσερις Κυριακές της Αποκριάς είναι αφιερωμένες στη μετάνοια, την εξομολόγηση και τη σωτηρία και διαβάζονται στη λειτουργία συγκλονιστικά ευαγγέλια, που μιλούν γι’ αυτό το θέμα. Η χαρά της Αποκριάς στην Εκκλησία προέρχεται από αυτό: από την αλλαγή της ζωής του ανθρώπου (μετάνοια) και την επιστροφή του στο Χριστό.

Η 1η Κυριακή, με την οποία ανοίγει η Αποκριά, είναι η Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου και στην εκκλησία διαβάζεται το ευαγγέλιο με αυτήν την παραβολή, δηλ. ιστορία που είπε ο Χριστός για να δώσει τους ανθρώπους ένα μήνυμα. Η παραβολή (κατά Λουκάν, κεφ. 18) μιλάει για τον θρησκευόμενο υποκριτή και το μετανοημένο αμαρτωλό, γι’ αυτό και μ’ αυτήν ανοίγει το Τριώδι.

Η 2η Κυριακή είναι η Κυριακή του Ασώτου και διαβάζεται αυτή η πασίγνωστη παραβολή (κατά Λουκάν, κεφ. 15), που μιλάει για την επιστροφή του αμαρτωλού στο Θεό, την αγάπη του Θεού και το πρόβλημα της συγχώρησης του συνανθρώπου μας από εμάς τους δήθεν «ηθικούς». Αυτή την παραβολή διάβασε, όταν ήταν εξόριστος, ο κορυφαίος Ρώσος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, από μια Καινή Διαθήκη που της έκοβε κάθε μέρα μια σελίδα, έβαζε μέσα… καπνό κι έστριβε τσιγάρο. Και, ενώ μέχρι τότε ήταν άθεος, συγκλονίστηκε τόσο, που πίστεψε στο Χριστό.

Άρα, την Κυριακή εκείνη όλοι στην εκκλησία, ν’ ακούσουμε την παραβολή του Ασώτου και ν’ ανοίξει μέσα μας η λεωφόρος του παραδείσου – και μετά τη λειτουργία ας κάνει ο καθένας μας ό,τι νομίζει. Σωστά;

Η 3η Κυριακή λέγεται Κυριακή των Απόκρεω, που σημαίνει σταμάτημα της κρεοφαγίας (απόκρεω = από + κρέας). Στη θεία λειτουργία διαβάζεται το ευαγγέλιο της Μέλλουσας Κρίσης (κατά Ματθαίον, κεφ. 25), όπου ο Χριστός περιγράφει, με κάπως συμβολικό τρόπο, πώς θα γίνει η δευτέρα παρουσία και η τοποθέτηση όλων των ανθρώπων στον παράδεισο ή στην κόλαση. Εκεί ακούγονται τα περίφημα λόγια του Χριστού: «Αφού το κάνατε σε έναν από τους αδελφούς μου τους ελαχίστους, σε μένα το κάνατε» ή «δεν το κάνατε» («εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»). "Ν": Στο τέλος της ανάρτησης δίνονται σύνδεσμοι (links) προς άρθρο για τη Δευτέρα Παρουσία.

Η δευτέρα παρουσία, εικ. από το άρθρο Τι είναι ο πύρινος ποταμός;

 
Ίσως γι’ αυτό η Εκκλησία θέσπισε το Σάββατο πριν την Κυριακή αυτή να γίνεται μνημόσυνο όλων των χριστιανών, όλων των εποχών, γνωστών και αγνώστων, είναι δηλαδή το Ψυχοσάββατο. Πηγαίνουμε στην εκκλησία κόλλυβα για τους δικούς μας, Σάββατο πρωί στη λειτουργία ή απόγευμα Παρασκευής στον εσπερινό.

Τα κόλλυβα (από βρασμένο σιτάρι με ζάχαρη και μυρωδικά) συμβολίζουν την ανάσταση των νεκρών, γιατί, όπως σπέρνουμε το σιτάρι κι αυτό φυτρώνει, έτσι θάβουμε τους ανθρώπους, αλλά εκείνοι θ’ αναστηθούν στην δευτέρα παρουσία. Αυτά βασίζονται σε λόγια του Ιησού Χριστό στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, κεφ. 12, στίχ. 24.

Κάθε Σάββατο είναι ημέρα των ψυχών και η κανονική ημέρα των μνημοσύνων – αντίθετα, κάθε Κυριακή είναι ημέρα χαράς, ένα μικρό Πάσχα. Και τούτο, επειδή το Μέγα Σάββατο ο Χριστός ήταν νεκρός (στον Άδη), ενώ την Κυριακή αναστήθηκε. Η λέξη Σάββατο σημαίνει στα εβραϊκά «ανάπαυση» και οι χριστιανοί ερμηνεύουμε την 7η Ημέρα της Δημιουργίας (όπου ο Θεός «αναπαύθηκε» και την οποία ευλόγησε ως ημέρα λατρείας Του) ως προτύπωση του Μ. Σαββάτου, όπου ο Θεάνθρωπος αναπαύθηκε από τους πόνους και την αγωνία της Μ. Εβδομάδας.

Η 4η και τελευταία Κυριακή λέγεται Κυριακή της Τυρινής ή Τυροφάγου, επειδή κανονικά την τελευταία εβδομάδα της Αποκριάς δεν τρώμε κρέας, αλλά μόνο ψάρι και τυροκομικά, για να πάμε σταδιακά και όχι απότομα στη νηστεία της Μ. Σαρακοστής. Στη λειτουργία διαβάζεται ευαγγέλιο (Ματθ. 6, 14-21) με διδασκαλίες του Χριστού για τη συγχώρηση του συνανθρώπου, την ειλικρινή νηστεία και την προτίμηση των ουράνιων θησαυρών από το γήινο (και συχνά ματωμένο) χρυσάφι, που ο πόθος του θολώνει το μυαλό.

Αυτή η μέρα είναι αφιερωμένη στην έξωση του Αδάμ και της Εύας από τον παράδεισο! Και τούτο επειδή (α) με αυτό άρχισαν όλα, η εξορία του ανθρώπου, του πρίγκιπα που λέγαμε πριν, και (β) στην Αγία Γραφή η αμαρτία των πρωτοπλάστων συμβολίζεται με το φάγωμα ενός καρπού, και η Σαρακοστή, που αρχίζει την άλλη μέρα, συνδέεται κι αυτή με τη διατροφή (δεν τρώμε «πασχαλινά», δηλ. αρτύσιμα = μη νηστίσιμα), άρα ταιριάζει.

Φυσικά, οι Πατέρες της Εκκλησίας (οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού, όπως οι Τρεις Ιεράρχες και πολλοί άλλοι) ερμηνεύουν το προπατορικό αμάρτημα με σοφία, όχι απλοϊκά. Διδάσκουν ότι η βρώση (το φάγωμα) του απαγορευμένου καρπού σημαίνει την αλαζονεία των πρώτων ανθρώπων, που θέλησαν να γίνουν παντοδύναμοι, χωρίς ίχνος αγάπης. Δεν χάσαμε τον παράδεισο για ένα μήλο, αλλά επειδή είμαστε εγωιστές και διψασμένοι για εξουσία, και ακριβώς αυτή την ασθένεια της ανθρώπινης φύσης ήρθε να θεραπεύσει ο Χριστός (ο 2ος Αδάμ), με το να υπακούσει στον Πατέρα του μέχρι θανάτου. 

Εικ. Ο Προπάτωρ Αδάμ & η Προμήτωρ Εύα (οι Πρωτόπλαστοι) ως άγιοι της Εκκλησίας μας (από εδώ). Γιορτάζονται την Κυριακή των Προπατόρων, για την οποία δείτε εδώ, ενώ μνημονεύονται και την Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα.

Οι μασκαράδες

Τώρα, πώς από αυτή την υψηλή θρησκευτικότητα του Τριωδίου, καταλήξαμε στα ξέφρενα γλέντια με τους μασκαράδες και τα καρναβάλια;

Αυτά προέρχονται από τις «γιορτές γονιμότητας» των αρχαίων Ελλήνων, που πίστευαν (όπως όλοι οι ειδωλολατρική λαοί) ότι η Γη είναι θεά, οπότε νόμιζαν ότι, με τον ερχομό της άνοιξης, για να γεννήσει τους καινούργιους καρπούς και τα καινούργια ζώα, πρέπει να έρθει σε ένα είδος «ιερού γάμου» με αρσενικές θεότητες, που κατοικούσαν στα δάση και στις σπηλιές. Ντύνονταν λοιπόν με προβιές, ιδίως τράγων, επειδή αυτά τα «δαιμόνια» (λέξη των αρχαίων Ελλήνων, που σήμαινε κατώτερες θεότητες) τα φαντάζονταν πρωτόγονα, τραγόμορφα και ζωώδη, και έκαναν όργια και μεθύσια, για να τα καλέσουν σε δράση.

Από τα τραγούδια που έλεγαν τότε (τις «τράγων ωδές») προέκυψε η λέξη τραγούδι, αλλά και το περίφημο θεατρικό είδος της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Γι’ αυτό επίσης τα παραδοσιακά ελληνικά καρναβάλια ήταν μασκαράδες ντυμένοι με προβιές και ζωσμένοι με βαριές κουδούνες (οι «λεράδες» της Κρήτης), όπως είναι και σήμερα ακόμη τα καρναβάλια της Νάουσας και της Βέροιας.

Και το έθιμο της Τσικνοπέμπτης προέρχεται από το ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την Πέμπτη αφιερωμένη στο Δία, και ως γνωστόν έψηναν κρέατα νομίζοντας ότι οι θεοί απολαμβάνουν την τσίκνα που έρχεται ώς αυτούς και ευφραίνονται, σαν να τα τρώνε. "Ν": Μια διαφορετική προσέγγιση αξίζει να δείτε στο άρθρο Η Τσικνοπέμπτη και τ' Αγιοπότηρο.

Στις τελετουργίες αυτές, οι αρχαίοι Έλληνες έφταναν στο σημείο να περιφέρουν ομοιώματα φαλλών (αντρικών γεννητικών οργάνων), όπως εμείς λιτανεύουμε τον επιτάφιο και τις εικόνες των αγίων. Γι’ αυτό οι αποκριάτικες λαϊκές γιορτές έχουν μέσα τους το στοιχείο του μεθυσιού και της σεξουαλικότητας και της αχαλίνωτης συμπεριφοράς (δες π.χ. το καρναβάλι του Ρίο πόσο γυμνό επιδεικνύει, σα να είσαι σε καμπαρέ, ή μάλλον σε κάτι άλλο που δε θέλω να το γράψω), που στέλνει κάθε χρόνο στα νοσοκομεία των διαφόρων πόλεων δεκάδες άτομα, ενώ, αν έλειπαν ο Ερυθρός Σταυρός, το ΕΚΑΒ και η Αστυνομία, κάθε χρόνο θα είχαμε νεκρούς λόγω μέθης, παιδιά χαμένα από τους γονείς τους κ.τ.λ.

Γι’ αυτούς τους λόγους η Εκκλησία αντιπαθεί το καρναβάλι – συν το γεγονός ότι πολλοί μασκαράδες ντύνονται παπάδες ή «σέξι καλόγριες» (!!) και κοροϊδεύουν, λόγω ανοησίας, τα ιερά και τα όσια ουρανού και γης. Οι Απόκριες, για τους σχετικούς με τη χριστιανική ζωή, είναι περίοδος σοβαρότητας, μετάνοιας και ουράνιας χαράς, ενώ για τον «πολύ λαό», που δεν υποπτεύεται καν αυτή την πλευρά της Αποκριάς, είναι περίοδος μιας άλλης χαράς, που η Εκκλησία τη θεωρεί ψεύτικη και επιφανειακή, όχι αληθινή και βαθιά.

Σε μερικές πόλεις γίνεται προσπάθεια το καρναβάλι να μετατραπεί σε πολιτιστικό γεγονός και να έχει και σοβαρά στοιχεία, ενώ ασχολούνται με αυτό και άνθρωποι, κατά κοινή ομολογία, σοβαροί. Πάντως τα παρατράγουδα δεν αποφεύγονται και δεν μπορεί να αποφευχθούν, από τη στιγμή που μια κοινωνία αναλαμβάνει μια τέτοια διοργάνωση, που κατά τη γνώμη μου (ας το πω ευθέως) καλύτερα να έλειπε.

Δεν εννοώ όλες τις αποκριάτικες εκδηλώσεις, αλλά αυτές που προάγουν αυτά τα στοιχεία – το μεθύσι, την περιφερόμενη σεξουαλικότητα (που καλό είναι να τη φυλάμε, σαν κάτι ιερό, για τον ή την σύζυγό μας κι όχι να την περιφέρουμε στους δρόμους σαν αγοραία), την εκτός ορίων συμπεριφορά. Θα μπορούσαμε να ενωθούμε για έναν πραγματικά υψηλό σκοπό και να στοχεύσουμε σ’ έναν τουρισμό πραγματικά ποιοτικό. Εξάλλου οι Απόκριες έχουν κι άλλα στοιχεία, κι άλλα έθιμα, πιο όμορφα. Δε μας φτάνουν;

Θα κλείσω, για να απαλύνω λίγο τις εντυπώσεις, λέγοντας πως οι πρόγονοί μας συνδύαζαν και τα αποκριάτικα έθιμα (και με κατάλοιπα των αρχαίων εορτών της γονιμότητας, ενίοτε εφάμαρτα, δηλ. όχι απαλλαγμένα από αμαρτίες) και τη συμμετοχή τους στην εκκλησιαστική ζωή, με τη νηστεία, την εξομολόγηση, τη θεία κοινωνία, τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, τους αγίους και την ανάσταση (και την επανάσταση). Κι αυτό ακόμη ήταν μια ατέλεια και αδυναμία (ασφαλώς ένας άγιος δεν μασκαρεύεται – αφού ο άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού – δεν μεθάει, δεν λέει σεξοτράγουδα κ.τ.λ.), όμως ήταν καλύτερο από την εποχή μας, που το 90% των Ελλήνων έχει μεσάνυχτα από την εκκλησιαστική ζωή και κρατάει μόνο την αγωνία και το λαχάνιασμα από την αναζήτηση της χαράς στις σκιές και τις γωνίες.

Φτάσαμε να βλέπουμε πολιτιστικούς συλλόγους που διοργανώνουν γλέντι με κρέας ακόμη και την Καθαρή Δευτέρα, που ο λαός μας δεν τρώει λάδι και υπάρχουν χριστιανοί που κάνουν «τριήμερο», δηλ. δεν τρώνε τίποτα την Καθαρή Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, και το βράδυ της Τετάρτης πηγαίνουν στην 1η προηγιασμένη θεία λειτουργία και μεταλαβαίνουν. Όταν ήμουν μικρός, πηγαίναμε στις προηγιασμένες και στους Χαιρετισμούς με τους γονείς μας. Τώρα, οι μαθητές μας (και οι γονείς τους) δεν ξέρουν ούτε τι είναι αυτά – κι όμως, αυτά κράτησαν το γένος μας σε περιόδους μαύρης σκλαβιάς. Το αστείο είναι ότι και τώρα έχουμε περίοδο μαύρης σκλαβιάς, αλλά δε βλέπω τίποτα να μας κρατάει…

Καλό (άγιο) Τριώδιο.

Δείτε επίσης:

Άγιοι & μνήμες αυτών των ημερών (μέσα Φεβρουαρίου)
Ενότητα άρθρων για το Τριώδιο στην ιστοσελίδα Ευχή
Ενότητα για το Τριώδιο στο ιστολόγιό μας
Το Τριώδιο της Εκκλησίας και των Μασκαράδων

Για την Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου
Κυριακή του ασώτου στην Ελλάδα της παρακμής...
Όπου κι αν έχεις πέσει, σε περιμένει. Έλα πίσω!
Η παραβολή του ασώτου είναι μυσταγωγική παραβολή (δηλ. μιλάει για τα μυστήρια της Εκκλησίας μας)
Κυριακή του Ασώτου - π. Νικόλαος Λουδοβίκος
"Θεέ μου, είσαι άδικος… Και η αγάπη πρέπει να έχει όρια!..."

Τσικνοπέμπτη και Ψυχοσάββατο!...
Ψυχοσάββατο
Κυριακή των Απόκρεω, η Κυριακή της Δευτέρας Παρουσίας - μερικά απλά λόγια γι' αυτήν...

Κυριακή της Τυρινής: από την εξορία των Πρωτοπλάστων στο γάμο με τον ουράνιο Νυμφίο
Ο παπάς και οι μασκαράδες...
ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ (μια Θεολογική θεώρηση)

Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΩΣ ΖΗΛΩΤΙΚΗ ΘΕΟΤΗΤΑ

Σωτήρης Γουνελάς / Προσκυνητής
(Από το βιβλίο: «Ο αντιχριστιανισμός»)

Η τηλεόραση καθιερώθηκε να βομβαρδίζει ατέλειωτες ώρες και μερόνυχτα τον κοινωνικό μαζικό άνθρωπο με ό,τι χειρότερο συμβαίνει στον κόσμο· και μόνο παρενθετικά, σχεδόν κατ’ εξαίρεση, μπορεί να παρουσιαστεί κάτι διαφορετικό ή ποιοτικό, συζήτηση, ταινία ή ντοκιμαντέρ. Το ποσοστό αυτών των τελευταίων σε σχέση με την καθημερινή σαβούρα είναι ελάχιστο. Η καθημερινή αυτή σαβούρα έχει και συνεργάτη σπουδαίο: τις διαφημίσεις.

Οι διαφημίσεις είναι το άλλοθι της σαβούρας. Γιατί μέσα τους αναδύεται ένας γυαλιστερός, λουσάτος κόσμος: είτε πρόκειται για πιάτα, είτε για πλακάκια, είτε βεβαίως για αυτοκίνητα όλα αστράφτουν και επιπλέον έμμεσα ή άμεσα, σαν είδος σάλτσας ή επιδορπίου, προβάλλεται το γυναικείο σώμα ή κομμάτια του (μερικές φορές μάλιστα όχι απλώς έμμεσα ή άμεσα αλλά εξόχως προκλητικά και χυδαία). Το σώμα, όχι η γυναίκα ως ύπαρξη αλλά το σώμα της ως αυτονομημένο είδος προς ερεθισμό των αισθήσεων -και επιβολή του προϊόντος στους χαυνωμένους τηλεθεατές.

Έχουμε λοιπόν δύο επίπεδα: από τη μία την καθημερινή σαβούρα, που αποδίδεται με τον όρο «πραγματικότητα», η οποία πρέπει τάχα να παρουσιαστεί σώνει και καλά για ενημέρωση του λαού και από την άλλη τον λουστραρισμένο και αστραφτερό κόσμο της διαφήμισης που με τη σειρά του αποτελεί σαβούρα, αλλά την κρύβει το ρούχο της, το κάλυμμα, το περιτύλιγμα, εν τέλει ο ψευδής ή μάλλον ψευδαισθητικός εικονισμός της: στη διαφήμιση όλα είναι ψεύτικα γιατί όλα είναι στημένα και σκηνοθετημένα.

Ένας τέτοιος κόσμος παγιώνει την κατάσταση του εξαρτημένου και μαζικού ανθρώπου. Γιατί ο μαζικός αυτός άνθρωπος παρακολουθώντας τα ΜΜΕ δεν βλέπει πουθενά εικόνες που να τον βγάζουν στο ξέφωτο μιας ποιοτικά ανώτερης ζωής. Είναι περικυκλωμένος διπλά.

Από τη μια η ρουτίνα της καθημερινότητας, όπου η πραγματικότητα κινείται μεταξύ εργασιομανίας, νεύρωσης και φυγής, ασφυκτικού ωραρίου και οικονομίας της αγοράς, πλαστών επιθυμιών και καταναλωτισμού-ολοκληρωτισμού.
Από την άλλη, η πραγματικότητα των ΜΜΕ όπου τα πράγματα παρουσιάζονται διογκωμένα ή υπερτονισμένα, λόγω ανταγωνισμού και δημιουργίας εντυπώσεων, αλλά και επεξεργασμένα μέσα από ένα δημοσιογραφικό λόγο που κατέχεται από το πανίσχυρο σύνδρομο της λεγόμενης ενημέρωσης ανά λεπτό, ανά ώρα και ανά στιγμή για τα δήθεν τρομερά που συμβαίνουν στον κόσμο. 

Η ενημέρωση αυτή συνδυάζεται με την φυγοπάθεια της επικαιρότητας, η οποία, προπαντός από τότε που υπάρχει τηλεόραση στην Ελλάδα, δηλαδή επί Δικτατορίας, έχει καταστεί ο βραχνάς του κοινωνικού ανθρώπου: με αυτόν ξυπνάει και με αυτόν κοιμάται. Δεν τίθεται ζήτημα κριτηρίων ή επιλογών. Αυτά είναι ψιλά γράμματα αναγνώσιμα μόνο από δύο-τρεις χιλιάδες Έλληνες. Δεν τίθεται ζήτημα να επιλέξω αυτό ή εκείνο το σημείο της επικαιρότητας. Η επικαιρότητα υπάρχει ολόκληρη με απαιτήσεις ζηλωτικής θεότητας. Θα την υποστούμε ολόκληρη: αυτή βασιλεύει, αυτή διεισδύει εις νεφρούς και καρδίας, αυτή ανασκάβει τα πάντα· ο φακός, ειδικά τελευταία, δεν αφήνει τίποτε στο σκοτάδι!

Έτσι άλλωστε φτάνουμε στην κατάργηση της προσωπικής ζωής, με πρότυπο τον «Μεγάλο Αδελφό» (και ό,τι άλλο σχετικό τον διαδέχτηκε και συνεχίζει ακάθεκτο) που οι εκπομπές του μόνο στην Ελλάδα είχαν οχτώ εκατομμύρια τηλεθεατές! Είναι τέτοια η επέλαση της επικαιρότητας στη ζωή των ανθρώπων που δεν έχουν σχεδόν καθόλου χρόνο για το μη επίκαιρο, δηλαδή για τα αληθινά και ουσιαστικά ζητήματα. Οι άνθρωποι νομίζουν στην πλειονότητά τους ότι η πραγματικότητα είναι οι οικονομικοί δείκτες, οι αποφάσεις των πολιτικών και των δημάρχων, τα τρομερά δημόσια έργα, τα μαγειρέματα των επιχειρηματιών, οι συγχωνεύσεις εταιρειών. 

Αυτό που μένει από τους ίδιους είναι ένα ατομικοποιημένο εγώ προσκολλημένο σα στρείδι στα επίγεια, με ένα συναισθηματισμό νοσηρό, με μια διάθεση άμεσης ικανοποίησης επιθυμιών χωρίς ίχνος τις πιο πολλές φορές πνευματικής αίσθησης κι ας μιλούμε δύο χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον για τον άνθρωπο ως πνευματική υπόσταση και για τις διάφορες περιοχές του πνεύματος. Έχουν λησμονήσει ότι αποτελούν προσωπική ύπαρξη, ότι η ζωή τους όταν μείνει εγκλωβισμένη στα εγκόσμια παραδίνεται στην πλήξη και τη νεύρωση.

Χρύσανθος Μαρουλάκης (1926-1944) - Ὁ ἐθνομάρτυρας Ἡγούμενος τοῦ Πανορμίτη

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Πρόκειται γιά τόν ἐθνομάρτυρα Ἡγούμενο τοῦ Πανορμίτη, πού ἐκτελέστηκε ἄγρια ἀπό τούς Ἰταλούς κατακτητές τόν Φεβρουάριο τοῦ 1944. Καταγόταν ἀπό τά Καλαβάρδα τῆς Ρόδου καί ὑπηρετοῦσε στήν Μονή ἀπό τά νεανικά του χρόνια. Ὑπῆρξε γενναιόφρων, διαπνεόμενος ἀπό ἁγνό πατριωτικό φρόνημα πού δέν ἐκάμπτετο οὐδέποτε. Πρωταγωνίστησε στήν ἐνδοξότερη θυσιαστική προσφορά τῆς Μονῆς, πού ἔλαβε χώρα τήν ἐποχή τοῦ Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, ὅταν αὐτή κατέστη μέ τίς ἐπαναστατικές του ἐνέργειες, κέντρο τῆς συμμαχικῆς ἀντικατασκοπείας. Συγκεκριμένα ἀπό τό 1943 στούς χώρους της λειτουργοῦσε ἀσύρματος μέ τήν ἀμέριστη συμπαράστασή του. 

Τό ἀντίτιμο αὐτῆς τῆς ἐπαναστατικῆς δράσεως, ὅταν τούτη ἔγινε ἀντιληπτή στόν ἐχθρό, ἦταν ἡ ἐκτέλεση τοῦ ἰδίου τοῦ Ἡγουμένου, τοῦ Ἕλληνα στρατιώτη-ἀσυρματιστῆ Φλώρου Ζουγανέλη, καθώς ἐπίσης καί τοῦ οἰκονόμου τῆς Μονῆς Μιχαήλ Λάμπρου, τόν Φεβρουάριο τοῦ 1944.

Τά δραματικά ἐκεῖνα γεγονότα, κατεγράφησαν λεπτομερῶς ἀργότερα καί δημοσιεύθηκαν σέ συνέχειες στά «Συμαϊκά Νέα» τοῦ 1966. Ἀπό τίς μαρτυρίες τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, πού ἔζησαν δίπλα στούς πρωταγωνιστές καί βίωσαν λεπτό πρός λεπτό τήν κορύφωση τοῦ δράματος, παραθέτουμε τήν ἔνδοξη καί ἡρωϊκή ἱστορία, πού σημάδεψε τήν νεότερη ἱστορία τῆς Μονῆς καί τῆς Σύμης:

Τό ὅλο σχέδιο εἶχε καταστρωθεῖ ἀπό τήν συμμαχική Ὑπηρεσία τῆς «Ἀπλοθήκας» (περιοχή τῆς Μ. Ἀσίας, ἀπέναντι ἀπό τήν Σύμη), ἡ ὁποία ὀργάνωσε στό Νησί κατασκοπευτική ὁμάδα, μέ 00122 ἀπώτερο σκοπό τήν ἐγκατάσταση στρατιωτικῆς Δυνάμεως, πού θά ἔκανε κρούσεις στούς κατακτητές. Στήν ὁμάδα αὐτή ἀνῆκαν οἱ δημοδιδάσκαλοι Ἀντώνιος Ἀγγελίδης, Ἀνδρέας Μοσχόβης, οἱ ὁποῖοι στήν συνέχεια ἐκτελέστηκαν, καθώς καί ὁ Ἡγούμενος Χρύσανθος Μαρουλάκης, ὁ Ἐργομηχανικός Γεώργιος Χατζησταυριός, μέ τόν Μιχαήλ Λάμπρου ὑπάλληλοι τοῦ Μοναστηριοῦ, καί ὁ ἀσυρματιστής Λοχίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ Φλῶρος Ζουγανέλης, ἀπό τήν Μύκονο. Ὁ Ζουγανέλης, ἦταν ἀνεψιός τοῦ Ἡγουμένου τῆς Παναγίας «Τουρλιανῆς» τῆς Μυκόνου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε φλογερός Δάσκαλός του, πού τόν ἔμαθε νά ἀγαπᾶ τήν Ἑλλάδα καί νά πεθαίνει γι’ αὐτήν.



Στήν Ἀπλοθήκα ἦρθε μέ τήν 133η Δύναμη τό Μάϊο τοῦ 1943, ἀπό τήν Μέση Ἀνατολή, ὅπου ὑπηρετοῦσε ὡς χειριστής ἀσυρμάτου γιά εἰδικές ἐπιχειρήσεις σέ ἐχθρικό ἔδαφος. Στόν Πανορμίτη ἀποβιβάστηκε τήν 10η Ὀκτωβρίου ἐκείνου τοῦ ἔτους, καί ἐμφανίστηκε ὡς ἀνηψιός τοῦ Χρυσάνθου καί ὑποψήφιος Μοναχός, ταμένος ἀπ’ τήν Μάνα του στόν Ἀρχάγγελο τῆς Σύμης. Ἐκεῖ ἐγκατέστησε σταθμό ἀσυρμάτου γιά ἐπικοινωνία μέ τήν Ἀπλοθήκα καί τό Στρατηγεῖο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ὑπό τήν ἔμπειρη καθοδήγηση τοῦ Ζουγανέλη, ἡ Μονή μετετράπη σ’ ἕνα ἀξιόλογο κέντρο κατασκοπείας. Ὁ ἀσύρματος εἶχε τοποθετηθεῖ μέ τέχνη ἀπό τόν ἐργομηχανικό Γεώργιο Χατζησταυριό στόν Ἡγουμενικό ὀντᾶ, κάτω ἀπό τήν «ποδιά» τοῦ παραθύρου, πού βλέπει πρός τόν ὅρμο τῆς Φανερωμένης καί ἀπό ᾿κεῖ, λειτουργοῦσε ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς μέρα-νύκτα.

Ἀλλά καί ὁ Ἡγούμενος Χρύσανθος, προσέφερε μέ τόν δικό του τρόπο τίς πολύτιμες ὑπηρεσίες του. Οἱ φιλοφρονήσεις ἦταν σέ ἡμερήσια διάταξη καί τά τραπέζια μέ παρακαθήμενους πότε Ἰταλούς καί πότε Γερμανούς, ἔδιναν καί ἔπαιρναν. Πολλοί ἦταν βέβαια ἐκεῖνοι, πού ἀπερίσκεπτα παρεξηγοῦσαν αὐτές τίς κινήσεις του, μή μπορῶντας νά διανοηθοῦν τούς ἀπώτερους σκοπούς καί τά σχέδια τοῦ γενναίου καί φιλοπάτριδος ἱερωμένου. Ὑποτιθέμενος θεῖος καί ἀνεψιός, ἔπαιζαν καλά τόν ρόλο τους. Ἡ πρώτη ἐπιτυχία ἦρθε, ὅταν τό σκάφος τῆς Γερμανικῆς φρουρᾶς ἔφυγε ἀπ’ τόν ὅρμο τῆς Μονῆς στίς ἕξι τά χαράματα γιά περιπολία, καί μετά λίγα λεπτά τῆς ὥρας, ἐξουδετερώθηκε ἀπ’ τό Ἀγγλικό ὑποβρύχιο, πού εἶχε ἀξιοποιήσει στό ἔπακρο τίς σαφεῖς πληροφορίες τοῦ ἀσυρμάτου τοῦ Πανορμίτη. 

Μιά μέρα ξεκίνησε γιά τό Γιαλό κάτω ἀπό ἄκρα μυστικότητα μιά βάρκα ἑνός ἱταλικοῦ συνδέσμου καί βρέθηκε ἄθελά της καταδιωκόμενη, στά ἀπέναντι παράλια. Ἐν συνεχείᾳ ἡ Ἰταλική φρουρά τῆς Μονῆς, ἐναγωνίως ζητῶντας τήν λύση τοῦ μυστηρίου ἀκολούθησε τά ἴχνη, μέχρι πού ἀπροσανατολισμένη ἀποδεκατίστηκε ἀπό τούς Ἐγγλέζους κομμάντος, πού καραδοκοῦσαν




Τό περιστατικό αὐτό, ἔγινε ἡ αἰτία νά ὑποψιαστοῦν οἱ κατακτητές ὅτι κάτι συμβαίνει μέ τήν Μονή καί νά ἐνισχύσουν τήν φρουρά της μέ 35 περίπου ἄνδρες, ὑπό τήν ἐποπτεία τοῦ Γερμανοῦ Λοχαγοῦ Μπάγερ, στόν ὁποῖο στρατιωτικά εἶχε ἀνατεθεῖ ἡ Σύμη. Στήν συνέχεια, κατέστρωσαν μιά καλοστημένη παγίδα, γιά νά στοιχειοθετήσουν τίς ὑποψίες τους καί νά φανερωθεῖ ἡ ἀνάμειξη τοῦ Ἡγουμένου σ’ ὅλα τοῦτα. Παρουσιάστηκαν λοιπόν δύο Ἰταλοί φασίστες, ὁ Λοχίας Γιακομίνο καί ὁ στρατιώτης Πάολο, καί ἐπί ἡμέρες πολλές, ἱκέτευαν τόν Χρύσανθο νά τούς δώσει συστατική ἐπιστολή, ἀπευθυνόμενη σέ ἀνθρώπους του στήν Ἀπλοθήκα, προφασιζόμενοι ὅτι λιποτάκτησαν. Μετά ἀπό παρέμβαση κι ἄλλων παραγόντων, φαίνεται ὅτι ἡ ἄδολη καρδιά τοῦ ἱερωμένου κάμφθηκε καί τούς ἐφοδίασε μέ τό χαρτί πού ζητοῦσαν, πέφτοντας στήν παγίδα.

Οἱ δύο Ἰταλοί σκηνοθέτησαν ἀμέσως μιά νυκτερινή δραπέτευση μέ ψαροκάϊκο, ἡ ὁποία ὅμως ἀπέτυχε καί αὐτοί ὑποτίθεται συνελήφθησαν. Σκοπίμως διεδόθη, ὅτι κάποια γράμματα πού εἶχαν, πρίν συλληφθοῦν τά πέταξαν στή θάλασσα. Ὁ Ἡγούμενος πρός στιγμήν παραπλανήθηκε. Τό μεσημέρι τῆς 10ης Φεβρουαρίου 1944 κατά τήν συνήθειά του, καλεῖ τόν Γερμανό ὑποδιοικητῆ τῆς Ἀστυνομίας καί τόν Ἰταλό ἀνθυπολοχαγό Τσέτσι γιά φαγητό στήν Μονή, μέ ἀπώτερο σκοπό νά ἐνισχύσει τήν ἐμπιστοσύνη τους πρός τό πρόσωπό του καί νά συγκεντρώσει χρήσιμες πληροφορίες γιά τούς συμμάχους.

Ὁ Γερμανός ἀξιωματικός ἀνταποκρίνεται πρόθυμα στήν πρόσκληση, καί προσποιούμενος τόν βαθύτατα ὑποχρεωμένο στόν Χρύσανθο γιά τίς πάντοτε φιλόξενες διαθέσεις του, μετά τό φαγητό ρωτᾶ σέ τί θά μποροῦσε νά φανεῖ χρήσιμος στόν Γέροντα. Ἐκεῖνος ἔχοντας κατά νοῦ τήν ἀνέχεια καί τήν πεῖνα πού μαστίζει τούς ὑπόδουλους συμπατριῶτες του, καί μή ὑποπτευόμενος τήν παγίδα, σπεύδει νά ἐπωφεληθεῖ τῆς εὐκαιρίας, ζητῶντας 500 ὀκάδες σπόρο πατάτας ἀπό τήν Ρόδο.

Ὁ Γερμανός διοικητής τότε, ἀνασύρει μιά κάρτα ἀπό τήν τσέπη του καί τήν προτείνει μαζί μέ τόν στυλό του στόν Ἡγούμενο, γιά νά σημειώσει σ’ αὐτήν τήν ἐπιθυμία του, καθώς καί τό πρόσωπο πού θά μεριμνοῦσε γιά τήν παραλαβή τῆς πατάτας. Πραγματικά· ἐκεῖνος γράφει τά σχετικά μέ τήν παραγγελία, καθώς καί τό ὄνομα τοῦ Ἱερέως τῆς Κρεμαστῆς τῆς Ρόδου Παπά-Βασίλη Παπανικολάου, ὁ ὁποῖος ὡς πρόσωπο ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης, θά φρόντιζε γιά τήν παραλαβή καί τήν ἀποστολή τοῦ σπόρου. Ὁ Γερμανός ἀξιωματικός μέ τόν Ἰταλό συνάδελφό του ἔφυγαν μέ προσποιητή χαρά καί πολλές εὐχαριστίες, κατέχοντας δυστυχῶς πλέον τό ἀδιάψευστο τεκμήριο τῆς ἐπιστολῆς, μέ τόν γραφικό χαρακτῆρα τοῦ Χρυσάνθου.

Οὔτε μιά ὥρα μετά, τρεῖς στρατιῶτες κατ’ ἐντολήν τους, συλλαμβάνουν τόν Ἡγούμενο, τόν Ζουγανέλη καί τόν Λάμπρου, τούς ὁποίους βρῆκαν νά συνομιλοῦν ἀκόμη στό «Ὑδραϊκό», ὅπου νωρίτερα εἶχαν συμφάγει. Ἀπό τήν πρόχειρη ἀνάκριση δέν προέκυψε κάποιο ἐπιπλέον στοιχεῖο, ἀπό τά ὑπάρχοντα, δηλαδή τίς δύο ἰδιόχειρες ἐπιστολές τοῦ Χρυσάνθου, ἐκ τῶν ὁποίων ἡ πρώτη μαρτυρᾶ τήν στενή σχέση πού διατηροῦσε μέ τούς Ἄγγλους τῆς μυστικῆς ὑπηρεσίας τῆς Ἀπλοθήκας, καί ἡ δεύτερη βεβαιώνει τήν αὐθεντικότητα τῆς πρώτης, ταυτίζοντας τόν γραφικό χαρακτῆρα τῶν δύο ἐπιστολῶν. Ὁ Μιχαήλ Λάμπρου μόλις 19 ἐτῶν, πιέζεται καί βασανίζεται γιά νά ὁμολογήσει. Εἶναι ὅμως ὁ μόνος πού δέν γνωρίζει ἀπολύτως τίποτα γιά τήν πραγματική ἰδιότητα τοῦ Ζουγανέλη, γιά τόν ὁποῖο πιστεύει ὅτι πράγματι εἶναι ἀνεψιός τοῦ Χρυσάνθου.

 

Ο Πανορμίτης

Τό πρωΐ τῆς ἑπομένης 11ης Φεβρουαρίου γύρω στίς 08:00, ὑπό συνοδεία 6 Ἰταλῶν στρατιωτῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν λοχία Τσερβίνι, οἱ τρεῖς συλληφθέντες ὁδηγοῦνται πεζῆ ἀπ’ τό ἀνηφορικό μονοπάτι πρός τήν πόλη τῆς Σύμης. Σ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς διαδρομῆς, ὁ Τσερβίνι εἰρωνεύεται τόν Ἡγούμενο καί τόν Ζουγανέλη καί παροτρύνει τούς στρατιῶτες νά τούς χλευάζουν καί νά τούς χτυποῦν μέ τούς ὑποκόπανους τῶν ὅπλων, δίδοντας πρῶτος τό παράδειγμα. 

Μετά τό ἐκκλησάκι τοῦ Προφήτη Ἠλία, ὁ Ζουγανέλης δέρεται ἀνηλεῶς καί τό πρόσωπό του γεμίζει αἵματα ἀπό τά χτυπήματα τοῦ Τσερβίνι. Στήν κορυφογραμμή τοῦ βουνοῦ στήν περιοχή τοῦ Κουρκουνιώτη, ὁ Ἡγούμενος Χρύσανθος κοντοστέκεται συγκινημένος καί κάνει τόν σταυρό του, ρίχνοντας μιά τελευταία ἀποχαιρετιστήρια ματιά στήν Μονή τῆς μετανοίας του, πρίν αὐτή χαθεῖ ὁριστικά ἀπ’ τά μάτια του. Ἡ σεβάσμια μορφή του οὔτε ἡ ἱερή τούτη στιγμή τῆς καρδιακῆς προσευχῆς του, συγκινοῦν τόν ἀπάνθρωπο φασίστα.

Πρίν τελειώσει τούτη τήν στερνή ἱκεσία στόν λατρευτό του Ἀρχάγγελο, ὁ Τσερβίνι μέ μιά ἀπότομη κίνηση τόν ἁρπάζει ἀπ’ τά πυκνά του γένια καί τόν σπρώχνει βάναυσα μπροστά, ξεστομίζοντας παράλληλα βρωμερές καί ἀνομολόγητες ὕβρεις. Ὁ Ζουγανέλης δαγκώνει τά χείλη του. Ὁ ἐξευτελισμός τοῦ Ἡγουμένου, τοῦ κοστίζει περισσότερο ἀπό τόν δικό του. Ἡ ψυχή του πλημμυρισμένη ἀπό ἀγανάκτηση καί μῖσος, ραγίζει ἀπό ἀνέκφραστο πόνο καί τά μάτια του βουρκώνουν. Εἶναι ἀδύνατο νά κρατηθεῖ περισσότερο. 

Ἡ κατάλληλη εὐκαιρία τοῦ δίνεται λίγα λεπτά μετά. Μόλις φτάνουν στήν Παναγία τήν «Στρατερή» καί καθίζουν γιά νά ξεκουραστοῦν, σέ μιά στιγμή πού ὁ Τσερβίνι προσπαθεῖ μέ τόν ἀναπτῆρα ἑνός στρατιώτη νά ἀνάψει τό τσιγάρο του, ὁ Ζουγανέλης ἐπωφελεῖται τῆς εὐκαιρίας καί μαζί μέ τόν Ἡγούμενο, ὁρμοῦν καταπάνω του μέ σκοπό νά τόν ἀφοπλίσουν. Ἀκολουθεῖ μιά ἡρωϊκή μά ἀπεγνωσμένη πάλη. Σέ μιά στιγμή ὁ Χρύσανθος κατορθώνει νά ἀποσπάσει τό αὐτόματο τοῦ Τσερβίνι, μά ἀλίμονο δέν γνωρίζει πῶς νά ἀπασφαλίσει τό ὅπλο, προκειμένου νά βάλλει ἐναντίον τῶν δεσμωτῶν τους. Ἡ ἄγνοιά του αὐτή, δίνει πολύτιμο χρόνο στούς Ἰταλούς νά καλυφθοῦν καί νά ρίξουν καταπάνω τους δύο χειροβομβίδες, μέ ἀποτέλεσμα τόν σοβαρό τραυματισμό τους. Ἀμέσως μετά ὁ Τσερβίνι, δίνει τό σύνθημα καί τά κορμιά τῶν τριῶν ἡρώων σωριάζονται καταγῆς χιλιοτρυπημένα ἀπό τά ἰταλικά πυροβόλα.

Στήν Ἀνατολική πλευρά τῆς Παναγίας τῆς «Στρατερῆς» δίπλα στό Ἱερό, τρεῖς ξύλινοι σταυροί ἔδειχναν ἀργότερα γιά χρόνια, τούς τάφους τῶν ἐθνομαρτύρων. Ἀρκετά χρόνια μετά, τά ὀστᾶ τῶν ἡρώων μεταφέρθηκαν στήν Μονή τοῦ Πανορμίτη, ὅπου τό Μοναστήρι γιά νά τιμήσει τήν ἱερή τους μνήμη, ἔχει ἀνεγείρει ἐπιβλητικό Ἡρῶο στήν προκυμαία του, τό ὁποῖο «μέ δωρική λιτότητα» ἀπεικονίζει σέ ἀνάγλυφο ὀρείχαλκο μεγάλων διαστάσεων, τήν στιγμή τῆς ἐκτελέσεως. Τό ἔργο τοῦτο, φιλοτεχνήθηκε ἀπό τόν σπουδαῖο Συμαῖο γλύπτη, Κώστα Βαλσάμη τό ἔτος 1974. 

Ἀκόμη, στό χῶρο πού στεγάζεται σήμερα τό Λαογραφικό Μουσεῖο τῆς Μονῆς, μιά μικρή κρύπτη ἀφιερωμένη στούς Τρεῖς ἐκτελεσθέντες, φιλοξενεῖ τόν ἀσύρματο καί ἄλλα ἀντικείμενα τῆς ἐποχῆς τοῦ Β΄ παγκοσμίου πολέμου, προκειμένου ὁ ἐπισκέπτης-προσκυνητής νά ἀποτίει ὕστατο φόρο τιμῆς σ’ αὐτούς πού ἔπεσαν ἀγωνιζόμενοι γιά τήν ἐπικράτηση τῶν εὐγενεστέρων ἰδανικῶν τῆς ἀνθρωπότητας, τοῦ Δικαίου καί τῆς Ἐλευθερίας.

Κατόπιν τά δραματικά τοῦτα γεγονότα, ἐπακολούθησαν γενικές ἔρευνες καί συλλήψεις στή Μονή, μετά τίς ὁποῖες ἀποκαλύφθηκαν πράγματα ἀδιανόητα γιά τόν κοινό νοῦ: Ἡ δεξαμενή τοῦ «Καβαλλάρη» κάτω ἀπ’ τήν μύτη κυριολεκτικά τῶν Ἰταλο-Γερμανῶν, ἔκρυβε ὁλόκληρη ἀποθήκη πυρομαχικῶν. Ὁ τάφος τοῦ Ἱερομονάχου Παϊσίου, ἀποτελοῦσε γιά πολύ καιρό τό χρηματοκιβώτιο τῆς Μονῆς, κρύβοντας μέσα ὁλόκληρη τήν περιουσία της σέ λίρες καί κοσμήματα. Αὐτά λεηλατήθηκαν ἀγρίως ἀπό τούς Ἰταλούς, πού γιά μέρες ἅρπαζαν, κατέστρεφαν καί λαφυραγωγοῦσαν. 

Τό ἀπαράμιλλο κάλλος τοῦ Πανορμίτη ἀμαυρώθηκε καί γιά κάποιο διάστημα ἔπαυσε νά λειτουργεῖται. Εὐτυχῶς διά τῆς φοβερᾶς προστασίας τοῦ Ταξιάρχου, ἀπεφεύχθησαν ἀνεπανόρθωτες καταστροφές εἰς τό Καθολικό καί τά κειμήλια. Ἡ διάσωσή τῶν κειμηλίων, ὀφείλεται στήν πρόνοια τῆς εὐλαβοῦς τότε Νεωκόρου τῆς Μονῆς Σταματούλας Παπανικολάου ἐκ Κρεμαστῆς Ρόδου, ἡ ὁποία μέ τήν Χάρη καί τό φωτισμό τοῦ Ἀρχαγγέλου, ἐγκαίρως προέβλεψε τά γινόμενα καί πρό τῆς συλλήψεως τῶν τριῶν ἐκτελεσθέντων ἡρώων, μερίμνησε γιά τήν μεταφορά καί φύλαξή τους σέ ἀσφαλῆ χῶρο.

πηγή

Η «αποκαθήλωση» του φυσιολογικού και των παραδοσιακών αξιών

 

Στέλλα Χατζή-Λέκκου

Η Πρόοδος (εφημερίδα των Σερρών)

Μία πολύ επιτυχημένη  εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο το απόγευμα στο PHILIPPOS XENIA HOTEL, από την Ένωση Πολυτέκνων Ν. Σερρών «Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ» υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Σερρών και Νιγρίτης και συνδιοργανωτές τον Σύλλογο Τριτέκνων Π.Ε. Σερρών «Η ΕΛΠΙΔΑ» και των Σύλλογο Προστασίων Εμβρύων «Η ΑΓΙΑ ΕΜΜΕΛΕΙΑ».
Η εκδήλωση αφορούσε τα νέα σχολικά προγράμματα που ήδη έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται από πέρσι στα σχολεία όλων των βαθμίδων και έχουν να κάνουν με την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών η οποία πλέον θα αρχίσει να διδάσκεται από το Νηπιαγωγείο! Θα μαθαίνουν τα μικρά παιδιά όλες τις μορφές οικογένειας, τη διαφορετικότητα στον σεξουαλικό προσανατολισμό, την επιλογή φύλου και πολλά άλλα.

Κεντρική ομιλήτρια της εκδήλωσης ήταν η ιατρός, συγγραφέας και συνεργάτης του κινήματος «Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά» κ. Παναγιώτα Χατζηγιαννάκη και η ομιλία της είχε θέμα: «Τα Σχολικά προγράμματα Συμπεριληπτικής Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης και οι συνέπειες του “Oμόφυλου Γαμου” πάνω στα παιδιά και την κοινωνία μας».
Την εκδήλωση προλόγισε ο αντιπρόεδρος του Συλλόγου Πολυτέκνων «Άγιος Λουκάς ο ιατρός»  κ. Στέφανος Στεφανάκης, εκπαιδευτικός, ενώ χαιρετισμό απηύθυναν ο πρόεδρος του Συλλόγου Πολυτέκνων «ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός» κ. Ξενοφων Μπεριντζής, ο πρόεδρος του Συλλόγου Τριτέκνων «η Ελπίδα» κ. Νικόλαος Παπανίκος και ο πρόεδρος του Συλλόγου Προστασίας Εμβρύων «Η Αγία Εμμέλεια» κ. Βασίλειος Αραμπατζόγλου.

Στην άκρως ενδιαφέρουσα ομιλία της η κ. Χατζηγιαννάκη βασιζόμενη σε επιστημονικές μελέτες, στατιστικά στοιχεία  και στην ύλη των νέων σχολικών προγραμμάτων ανέλυσε διεξοδικά τη νέα ιδεολογία που επιδιώκεται να επικρατήσει μέσω της  «Σεξουαλικής Συμπεριληπτικής Εκπαίδευσης» σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Μάλιστα όπως είπε, «γίνεται μεγάλη προσπάθεια από υπεύθυνους του Υπουργείου Παιδείας να εισάγουν  τα προγράμματα αυτά με αριστοτεχνικό τρόπο και πολύ διπλωματία από το Νηπιαγωγείο, ώστε να αποδομηθεί συστηματικά η παραδοσιακή οικογένεια, καταργώντας όχι μόνο ηθικές αξίες αλλά την έννοια του φυσιολογικού και εξισώνοντας και προωθώντας την “διαφορετικότητα” στον γάμο και την σεξουαλική ζωή με κάθε τρόπο, με την σεξουαλική ποικιλότητα και τα σεξουαλικά δικαιώματα των παιδιών. 

 

Για τον λόγο αυτόν τόνισε «είναι απαραίτητο οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να είναι ενημερωμένοι». Τον Μάιο του 2020, είπε μεταξύ άλλων «ήρθε στην Δημόσια Διαβούλευση ένα νομοσχέδιο για την εισαγωγή των δεξιοτήτων στα Σχολεία,  μια εκ των οποίων ήταν και εκείνη της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Θα γινόταν μέσα από εργαστήρια και όχι ως ανεξάρτητο μάθημα και θα ξεκινούσαν τα εργαστήρια από το Νηπιαγωγείο, το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. 

Η ένταξη της συμπεριληπτικής σεξουαλικής  διαπαιδαγώγησης στην εκπαίδευση είναι η επιθυμία της πολιτείας, ώστε να αλλάξουν οι παραδοσιακές αντιλήψεις της κοινωνίας για θέματα οικογένειας, προσωπικών σχέσεων και  φύλων και να χρησιμοποιηθεί το σχολείο ως ένας μοχλός προώθησης νέων τύπων προγραμμάτων τα οποία θα σχετίζονται  με τις μελλοντικές μορφές  οικογένειας. Οι γονείς που ενημερώθηκαν αντέδρασαν έντονα, ωστόσο το Υπουργείο  προχώρησε το 2022-23 στην ένταξή τους στο κανονικό πρόγραμμα των Σχολείων, οπότε τώρα είναι η δεύτερη χρονιά φέτος, που εφαρμόζονται αυτά τα προγράμματα. Η ύλη αυτή των προγραμμάτων πρέπει να είναι συμπεριληπτικού τύπου και   έχει στόχο να καταρρίψει  τις παραδοσιακές αξίες που μέχρι τώρα προωθούσε η διδακτέα Σχολική Ύλη». 
Συγκεκριμένα, τόνισε, «έχει βαλθεί να ξεριζώσει ό,τι σταθερό και λογικό υπάρχει στην βιολογία του φύλου και στην ταυτότητα του ανθρώπου, στην οικογένεια και να δώσει νέες ιδέες βασισμένες σε ανυπόστατες αλήθειες σε σοφίσματα και επιστημονικές διαστρεβλώσεις». 

Όμως, τι  υποστηρίζουν οι σεξουαλικές δεξιότητες και τι είναι η ιδεολογία του φύλου;
«Η ιδεολογία του φύλου και τα σεξουαλικά δικαιώματα» υπογράμμισε  η κ. Χατζηγιαννάκη, «υποστηρίζουν σε γενικές γραμμές: την πρώιμη έναρξη της σεξουαλικής  δραστηριότητας του παιδιού, την επιλογή του φύλου, την ρευστότητα  φύλου, σεξουαλικό πειραματισμό, έλεγχο γεννήσεων , ομόφυλες οικογένειες,  αποδέσμευση από την  κανονική έκφραση της σεξουαλικότητας και εξίσωση της πορνείας με τις άλλες μορφές εργασίας. 
Για την προώθηση αυτής της ύλης το 2010 η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας με την βοήθεια του Γερμανικού Υπουργείου Υγείας έβγαλαν μία έκθεση που λέγεται Standards for Sexuality Education in Europe για τα πρότυπα σεξουαλικής εκπαίδευσης στην Ευρώπης, προωθητής των οποίων είναι μία ΜΚΟ η οποία έχει εισχωρήσει μέσα στο Ελληνικό Υπουργείο και  αποτελείται από δάσκαλους και καθηγητές οι οποίοι υποστηρίζουν την ομοφυλοφιλία και λέγεται «το Πολύχρωμο Σχολείο». Ήδη από τότε και πριν ψηφιστεί ο ομόφυλος γάμος, το Πολύχρωμο Σχολείο είχε βάλει στην ιστοσελίδα του, ότι προωθεί τον ομόφυλο γάμο. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ένας άλλος ανάλογος οδηγός ο οποίος βγήκε το 2018 από την UNESCO «η διεθνής τεχνική καθοδήγηση για την σεξουαλική αγωγή» .  Ωστόσο διευκρινίζεται και με μεγάλη σαφήνεια μέσα στα εγχειρίδια της UNESCO  ότι είναι δικαίωμα κάθε χώρας, εάν  αυτά θα τα αποδεχτεί και σε ποιο μέτρο θα τα εφαρμόσει στα δικά της σχολικά προγράμματα. 
Πάρα πολλά κράτη δεν τα υιοθέτησαν όμως δυστυχώς, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η πατρίδα μας τα δέχτηκαν» υπογράμμισε η ομιλήτρια.

«Για να μπορέσουν όμως να τα προωθήσουν μέσα στα εθνικά προγράμματα δημιουργήθηκαν οι καλούμενοι στόχοι βιώσιμης ανάπτυξης μέχρι το 2030 και μέσα από τους στόχους 3,4 και 5 που είναι υγεία ,ισότητα στην εκπαίδευση και ισότητα των φύλων προωθούνται αυτές οι αρχές της ιδεολογίας του φύλου , μέρος των οποίων είναι και η προώθηση του ομόφυλου γάμου.»

Ας δούμε όμως ενδεικτικά τι περιέχουν αυτά τα προγράμματα, σύμφωνα με όσα ανέφερε η κ. Χατζηγιαννάκη.
Ηλικία 0-4 ετών:   Μαθαίνουν  ότι υπάρχουν «διαφορετικές μορφές αγάπης και σχέσεων , ποικιλότητα στις σχέσεις στην οικογένεια,  περιέργεια για το δικό τους σώμα και το σώμα των άλλων παίζοντας τον γιατρό, τα παιδιά μαθαίνουν από μικρά να ακούν το σώμα τους , να εμπιστεύονται τα ένστικτά τους, αναφέρουν για τον αυνανισμό της πρώιμης παιδικής ηλικίας, το μικρό παιδί να μένει  μόνο του και να έχει ευχαρίστηση από το άγγιγμα του δικού του σώματος. Όλα αυτά γράφοτναι μέσα στα βιβλία και αναφέρονται σε παιδιά 3- 4 ετών! Επίσης, εξερεύνηση τα ταυτότητα ς φίλου, ευχαρίστηση από το άγγιγμα του άλλου, διάφορες μορφές οικογένειας, διάφοροι τρόποι για να γεννηθεί ένα παιδί … τα παιδιά σ αυτή την ηλικία αρχίζουν να μαθαίνουν ότι έχουν τα εξής δικαιώματα:  να κάνουν ερωτήσεις για την σεξουαλικότητα, να ερευνούν τις ταυτότητες φύλου, να είναι περίεργα για την γυμνότητα καθώς και για το σώμα τους».
Ηλικία 4-6 ετών: «όλα τα προηγούμενα συν επαυξημένα για  για τις ομόφυλες σχέσεις, αποδοχή της διαφορετικότητας, δικαίωμά της επιλογής στο φύλο,  διδάσκονται τα παιδιά την χρήση της σεξουαλικής γλώσσας».  
6-9 ετών: «τα παιδιά μαθαίνουν για την αναπαραγωγική λειτουργία, την δυνατότητα επέμβασης στην γονιμότητα, δηλαδή τι σημαίνει αντισύλληψη, την  ανάγκη για ιδιωτικότητα, γάμο, διαζύγιο, συγκατοίκηση,  καθώς και να ασκούν κριτική στον ρόλο των κοινωνικών συνιστωσών πιάνω στην σεξουαλική τους επιθυμία.
Το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό γιατί κοινωνικές συνιστώσες εννοούν την εκκλησία, τους γονείς, τις παραδόσεις… και θα διδάσκουν στα παιδιά να ασκούν κριτική στις κοινωνικές συνιστώσες».

9-12 ετών: «τώρα τίθεται το ερώτημα στα παιδιά, και το δίλημμα να πάρουν μία συνειδητή απόφαση! Να έχουν ή να μην έχουν σεξουαλικές εμπειρίες; Ομόφυλες ή ετερόφυλες; Θα μάθουν να διεκδικούν τα σεξουαλικά τους δικαιώματα, τις ανεπιθύμητες συνέπειες του μη ασφαλούς σεξ , εγκυμοσύνες κλπ. ψυχολογικά προβλήματα,  και τα διδάσκουν από που θα λάβουν βοήθεια αν χρειαστούν. Πουθενά δεν  συνιστάται να λαμβάνουν βοήθεια από τους γονείς! Αντίθετα,  εάν δεν επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι και καταπατούνται τα καλούμενα σεξουαλικά δικαιώματα των παιδιών ή όποιος τα καταπατά είναι εχθρός του παιδιού ακόμη κι αν πρόκειται για γονέας. Για το παιδί σε ακραίες περιπτώσεις επιλαμβάνεται ο νόμος και παίρνει το παιδί από το σπίτι των γονιών του αφού καταπατούνται τα σεξουαλικά του δικαιώματα που αυθαίρετα τα έχουν εντάξει στα  βασικά ανθρώπινα δικαιώματα!»  
12-15 ετών: «Τις δυνατότητες επέμβασης στο σώμα τους, οι δυσάρεστες επιπτώσεις μιάς εγκυμοσύνης, η εγκυμοσύνη στα ομόφυλα ζευγάρια, και πώς πραγματοποιείται, αντισύλληψη, υπογονιμότητα, άμβλωση και πρώτη σεξουαλική εμπειρία. Σ αυτή την ηλικία των 15 ετών θα πρέπει το παιδιί να αποκαλύψει στο περιβάλλον του εάν θέλει να κάνει αλλαγή στην σεξουαλική του ταυτότητα! Όταν αυτή είναι διαφορετική από την βιολογική!» 
Από 15 ετών και πάνω: «μαθαίνουν όλα τα παραπάνω συν την γενετήσια συνεύρεση με πληρωμή δηλαδή  μαθαίνουν για την πορνεία,  η οποία είναι και αυτή ένα επάγγελμα όπως τα άλλα, μία κοινωνική παροχή υπηρεσιών! 
Και πρέπει να τονιστεί ότι  το παιδί δεν μπορεί να πάρει απαλλαγή από αυτό το μάθημα,  γιατί η οδηγία είναι να μην περιορίζεται σε ένα μάθημα, αλλά ο κάθε καθηγητής, ασχέτως μαθήματος να διαθέτει λίγο χρόνο για να προωθεί αυτήν την ύλη… δηλαδή να μην υπάρχει για το παιδί, κανένας τρόπος διαφυγής….». 

Στην συνέχεια η ομιλήτρια αναφέρθηκε παραθέτοντας στατιστικά στοιχεία, για τις χώρες όπου ήδη ισχύουν αυτά τα προγράμματα όπως η Σουηδία (ήταν η πρώτη χώρα) η Αγγλία , η Ολλανδία η Αμερική κ.λ.π. και στις οποίες τα αποτελέσματα αυτής της αγωγής είναι καταστροφικά! 
Τελειώνοντας το πρώτο μέρος της ομιλίας της διερωτήθηκε: «τελικά είναι επιστήμη ή ιδεολογία; 
Από ότι καταλάβαμε λοιπόν, η σεξουαλική  διαπαιδαγώγηση που ήδη άρχισε να γίνεται στα παιδιά μας, δεν υποστηρίζει ούτε την ετερόφυλη σχέση, ούτε την μονογαμία, ούτε την πιστότητα στον γάμο, ούτε γάμο μεταξύ άνδρα και γυναίκας , δεν σέβεται καθόλου τα δικαιώματα των γονέων, και αποδομεί όλες τις συνιστώσες που ασκούν μία αγωγή στα παιδιά, δηλαδή  θρησκευτική πίστη, παράδοση, πρόνοια του νόμου, ηθικά κριτήρια, ούτε υπάρχει φυσικά σεβασμός στην αγέννητη ζωή.»

Στο δεύτερο μέρος της ομιλίας της η κ. Χατζηγιαννάκη αναφέρθηκε στον γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών που μόλις ψηφίστηκε και στην χώρα μας και τελειώνοντας την εισήγησή της σημείωσε ότι «δυστυχώς, η  νομιμοποίηση της ομόφυλης ένωσης προσθέτει κύρος, δίνει δικαιώματα , κατευθύνει συνειδήσεις , παραδειγματίζει , διαφημίζει, και μετατρέπει μία προσωπική υπόθεση στείρας ερωτικής συγκατοίκησης σε ευθύνη και υπόθεση όλης της κοινωνίας.  Και σιγά σιγά με τα χρόνια θα υπάρξει εξοικείωση με την νέα κατάσταση όπως σε τόσα άλλα πράγματα, και φυσικά θα διδάσκεται στα σχολεία ως κάτι φυσιολογικό.»
Μετά το τέλος της εισήγήσεως της, τον λόγο πήρε ο εκπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ.κ. Θεολόγου, π. Φίλιππος Καρκάνης,  ο οποίος δήλωσε ότι πρέπει να προβληματιστούμε πολύ με όλη αυτή την κατάσταση. Να μιλήσουμε και να εξηγήσουμε στα παιδιά μας, γιατί μόνο εμείς μπορούμε να τα διδάξουμε σωστά  «και πρέπει να καταλάβουμε πλέον πως η μόνη προστασία μας είναι ο Θεός, να ζητήσουμε το έλεός του και να μην φοβόμαστε τίποτα. “ει ο Θεός μεθ΄ημών, ουδείς καθ΄ημών…” συμπλήρωσε.
Στην συνέχεια ακολούθησε εποικοδομητική συζήτηση.

Βασίλης Ταβουλάρης, «Το Σύμπλεγμα του Ιεχωβά» (συνέντευξη)

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
ΧΡΥΣΕΝΙΑ

Ο Βασίλης Ταβουλάρης συνδυάζει στις ρίζες του Ρέθυμνο και Μάνη. Γεννημένος στην Αθήνα, εδώ και αρκετά χρόνια ζει και εργάζεται στο Ρέθυμνο. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του «Το Σύμπλεγμα του Ιεχωβά» από τις εκδόσεις Ελευθερουδάκη.

Τον συναντήσαμε και συζητήσαμε για το βιβλίο του σε μια συνέντευξη που θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας.

Ποια είναι η κεντρική ιδέα της υπόθεσης του βιβλίου σου;

Ήρωας είναι ο Ρομπέρτο, ελληνοϊταλικής καταγωγής, ο οποίος είναι παιδί εκτός γάμου και, όταν έρχεται η ώρα να ζήσει από μία μεγάλη πόλη σε ένα μικρό χωριό, βιώνει γι’ αυτό το θέμα ρατσισμό. Από συγγενικό του πρόσωπο κακοποιείται σεξουαλικά σε μικρή ηλικία και μεγαλώνοντας διαγιγνώσκεται με ψυχική πάθηση η οποία τον ταλαιπωρεί. Όμως από την μητέρα του η πάθηση αυτή θεωρείται ως μαύρη μαγεία, ότι κάποιο άτομο δηλαδή έχει κάνει μάγια στον Ρομπέρτο.
Ο ήρωας, πέρα από αυτά, ασχολείται πολύ με την θρησκεία, ξεκινώντας με τον αποκρυφισμό, συνεχίζει με την λατρεία στον Ιεχωβά, περνά από αιρέσεις, φιλοσοφίες και καταλήγει Ορθόδοξος.

Ο τίτλος του βιβλίου φαίνεται κάπως προκλητικός. Ποια είναι η σημασία του;

Ο τίτλος στηρίζεται στην Γιουνγκιανή Ψυχολογία και αποτελεί ένα τύπο νεύρωσης. Σύμφωνα με τον Γιούνγκ, ο Ιεχωβά ή Γιαχβέ, ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης, παρουσιάζεται ως αιμοβόρος και γενοκτόνος, που δεν δέχεται την λατρεία κανενός άλλου θεού. Όποιος πάσχει από το Σύμπλεγμα του Ιεχωβά, έχει ξεπεράσει τα όρια του Ναρκισσισμού και διακατέχεται από ένα είδος Μεγαλείου και Παντοδυναμίας. Στο βιβλίο ο Ρομπέρτο, την εποχή που λατρεύει τον Ιεχωβά, θεωρεί ότι είναι Άγιος και θα πάει στον Ουρανό δίπλα στον Θεό. 

Τι σε παρακίνησε να γράψεις αυτό το βιβλίο;

Θα έλεγα, προσωπικά βιώματα. Είμαι παιδί εκτός γάμου και σε κάποιες περιπτώσεις βίωσα ρατσισμό, έχω διαγνωστεί στα 25 μου με ψυχική πάθηση, που είναι η Διπολική Διαταραχή, και έχω κάνει μεγάλη έρευνα περνώντας από πολλά θρησκεύματα.

Η ιστορία του βασικού ήρωα, του Ρομπέρτο, σε ποιο βαθμό βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα;

Σε μεγάλο βαθμό. Βασίζεται ΚΑΙ σε πραγματικά γεγονότα, πολλά στοιχεία είναι δανεισμένα από προσωπικές μου εμπειρίες, και κάποια προέρχονται από άλλα άτομα. Θα έλεγα ότι είναι περισσότερο μία συρραφή εμπειριών που φτιάχνουν τον ήρωα. Έχει όμως και αρκετή μυθοπλασία, εξ ου και είναι μυθιστόρημα.

Υπάρχει κάποιος λόγος που επέλεξες ο κεντρικός χαρακτήρας σου να είναι κατά το ήμισυ αλλοδαπός;

Όχι, αυτό ήταν κάτι εντελώς τυχαίο.

Στο βιβλίο περιλαμβάνεται ένα επεισόδιο, που μπορεί να θεωρηθεί προσβλητικό για τη μονή Αρκαδίου, που ξέρεις πόσο την αγαπάμε εδώ στο Ρέθυμνο. Έχεις κάτι εναντίον του Αρκαδίου;

Φυσικά και όχι. Υπήρξα την περίοδο 2009-10, επί 6 και κάτι μήνες, δόκιμος μοναχός της Μονής και μόνο καλά έχω να θυμάμαι, εκτός της σχέσης που είχα με τον τότε Ηγούμενο, που δεν ήταν και πολύ καλές – ο οποίος το 2011, αν θυμάμαι καλά, εκδιώχθηκε από την Μονή, λόγω οικονομικής κακοδιαχείρισης.
Το Αρκάδι το αγαπάω και το έχω μέσα στην καρδιά μου. Οι εμπειρίες που έχω από εκεί δεν εξαγοράζονται με τίποτα. Και έχω και φιλίες, ειδικά με τα δύο αδέλφια, που είναι Ιερομόναχοι, τον Παρθένιο και τον Ευμένιο.

Πώς και συμπεριέλαβες τέτοιο επεισόδιο σε ένα βιβλίο, που είναι λογικό να κυκλοφορήσει ιδιαίτερα στο Ρέθυμνο, τον τόπο κατοικίας σου;

Να πω για το επεισόδιο. Αναφέρεσαι στο ότι ο Ηγούμενος της Μονής γέροντας Ισμαήλ, σύμφωνα με την ιστορία του βιβλίου, είναι ομοφυλόφιλος. Δεν στηρίζεται αυτό σε κάποιο αληθινό γεγονός, αλλά είναι καθαρά μυθοπλασία. Ηγούμενος με το όνομα Ισμαήλ στο Αρκάδι δεν υπήρξε ποτέ και φυσικά δεν υπονοώ ότι κάποιος Ηγούμενος στο Αρκάδι είναι ομοφυλόφιλος. Θα μπορούσε όμως να έχει συμβεί στο Αρκάδι ή σε οποιαδήποτε άλλη Μονή, Εκκλησία ή Θρησκεία. Ομοφυλόφιλοι υπάρχουν παντού.

Στο βιβλίο, εκτός από την αθεΐα και τις αιρέσεις, υπάρχουν και αρκετές αναφορές στη μαγεία και τον σατανισμό. Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι της εποχής μας (στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς) εμφανίζουν αυξημένη ενασχόληση με τα θέματα αυτά;

Χριστιανισμός χωρίς σατανά δεν γίνεται. Ο ίδιος ο Ιησούς πειράζεται τρεις φορές στην έρημο από τον Διάβολο σύμφωνα με τα Ευαγγέλια. Υπάρχει μεγάλη μερίδα του κόσμου που δηλώνουν χριστιανοί, αλλά δεν πιστεύουν σε πονηρά πνεύματα, άλλοι όμως πιστεύουν, χριστιανοί πάντα. Έχω παρατηρήσει ότι ειδικά στις αιρέσεις είναι πιο πιστοί στα βιβλικά κείμενα. Για κάποιο λόγο οι Ορθόδοξοι πιστοί δέχονται γέννηση, θαύματα, ανάσταση του Χριστού, αλλά οι περισσότεροι τον Διάβολο όχι. Ίσως τον θεωρούν “το κακό μέσα μας”.

Κατά τη γνώμη σου, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει πνευματικές αναζητήσεις; Αν ναι, τι είδους; Τι δρόμους παίρνουν;

Σχεδόν όλοι έχουν. Ακόμα και οι άθεοι “ψάχνονται”. Μεγάλα ονόματα της Επιστήμης, όπως ο Ρίτσαρντ Ντώκινς και ο Στήβεν Χώκινγκ (ο οποίος έχει πεθάνει πλέον), ναι μεν απορρίπτουν την Ύπαρξη Θεού, αλλά ασχολούνται διεξοδικά με το θέμα, το αν υπάρχει ή όχι θεός ή θεοί, πώς φτιάχτηκε το Σύμπαν, οι φυσικοί νόμοι, αν ισχύει ή όχι η Θεωρία της Εξέλιξης των Ειδών κτλ.
Άλλοι πάλι προσελκύονται από αιρέσεις, όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ή οι Πεντηκοστιανοί, και άλλοι από Ανατολίτικες Θρησκείες, όπως ο Βουδδισμός, ο Ταοϊσμός, ο Κομφουκιανισμός κτλ.
Ο άνθρωπος γενικά θέλει να ανακαλύψει από πού προέρχεται και πού θα πάει μετά θάνατον. 

Τι άλλο έχεις εκδώσει και τι βιβλίο σχεδιάζεις για τη συνέχεια ή τι θα ήθελες να γράψεις;

Έχω εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, τη μία το 2021 με τίτλο “Ο κατά φαντασίαν, ποιητής”, εκδόσεις Λεξίτυπον, και τη δεύτερη τέλη του 2023, με τίτλο “Στο Επίκεντρο”, εκδόσεις Κάκτος.
Μελλοντικά, καλά να είμαστε πρώτα απ’ όλα, θέλω να εκδώσω μία τρίτη ποιητική συλλογή και ένα διήγημα με θέμα το γάτο μου. Κάνω σκέψεις και για 1-2 βιβλία, που θα είναι η συνέχεια στο “Σύμπλεγμα του Ιεχωβά” ως θρησκευτικές περιπέτειες, και κάτι που να αφορά το ποδήλατο, αλλά αυτά (εκτός της ποίησης και του γάτου) είναι ακόμα σε αρχικό στάδιο.