Θ.Ρ.
Σάββατο απόγευμα, 29 Ιουλίου 2017. Επιστρέφω από το χωριό και στο αμάξι ακούω το ραδιοσταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας. Μεταδίδει την εκπομπή "Σχόλια στο Ευαγγέλιο και τον Απόστολο της Κυριακής". Θα σας μεταφέρω μερικές σκέψεις που με άγγιξαν βαθύτατα.
Πρόκειται για την Κυριακή Η΄ Ματθαίου, δηλ. την 8η Κυριακή που διαβάζεται στη θεία λειτουργία απόσπασμα του κατά Ματθαίον ευαγγελίου. Όλες οι Κυριακές δεν είναι ίδιες, όπως είπαμε. Αυτή την Κυριακή διαβάζεται η διήγηση για το χορτασμό 5.000 ανθρώπων (χώρια τα γυναικόπαιδα), εκ μέρους του Ιησού Χριστού, με τον πολλαπλασιασμό πέντε άρτων (ψωμιών) και δύο ιχθύων (ψαριών). Αναφέρεται στο κεφάλαιο 14 του κατά Ματθαίον (δες το εδώ στο αρχαίο κείμενο, εδώ σε νεοελληνική μετάφραση σε απλή κατανοητή καθαρεύουσα).
Εικ. από εδώ (μπείτε)
Μία προέκταση αυτού του επεισοδίου είναι ότι αποτελεί προτύπωση της θείας ευχαριστίας, δηλαδή της θείας μετάληψης. Ο Κύριος είναι ο άρτος της ζωής (και ο ΙΧΘΥΣ, προσθέτουμε εμείς). Και όπως οι χιλιάδες ακροατές Του εκείνη την ημέρα έφαγαν δωρεάν, έτσι μάς προσφέρει δωρεάν το σώμα και το αίμα Του στη θεία μετάληψη. Ο ιερέας (όπως στην ευαγγελική διήγηση οι απόστολοι) είναι ο "εστιάτορας της σαρκός του Κυρίου".
Η θεία κοινωνία δεν αγοράζεται. Ο πνευματικός και σωματικός αγώνας (με τη νηστεία και την εξομολόγηση) που καλούμαστε να κάνουμε πριν κοινωνήσουμε χρειάζεται και μας ωφελεί πνευματικά, αλλά δεν μας κάνει "άξιους" να ενωθούμε με το άγιο σώμα και αίμα του Κυρίου. Αυτά προσφέρονται δωρεάν, ο Κύριος δεν ζητάει και δεν παίρνει τίποτε ως αντάλλαγμα γι' αυτά (ούτε και υπάρχει κανένα επάξιο αντάλλαγμα), γι' αυτό και ονομάζονται τίμια δώρα.
Επίσης, όπως οι μαθητές Του συγκέντρωσαν τα περισσεύματα (12 κοφίνια γεμάτα), έτσι και το περίσσευμα της θείας κοινωνίας δεν εγκαταλείπεται, αλλά καταλύεται από τον ιερέα.
Όμως μια άλλη προέκταση του θαύματος είναι η μέριμνα του Κυρίου για την υλική τροφή των ανθρώπων και όχι μόνο για την πνευματική τους τροφή. Όπως έδωσε εντολή στους αποστόλους να δώσουν στο πλήθος να φάει, έτσι και η Εκκλησία οφείλει να προσφέρει ό,τι μπορεί (με τη δύναμη του Χριστού) για την κάλυψη και των υλικών αναγκών των ανθρώπων.
Η αποστολή της δεν είναι μόνο πνευματική.
Αν οι χριστιανοί, ως πρόσωπα και ως Εκκλησία, παραβλέψουμε τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων και ενδιαφερόμαστε μόνο για πνευματικά ζητήματα, με τη στενή έννοια, τότε καταλήγουμε σε έναν "αστικό χριστιανισμό", συμβιβασμένο με την αδικία και την πλουτοκρατία, πράγμα που διαστρέφει το νόημα του Ευαγγελίου.
Βλέπετε, αδελφοί, τι θησαυρούς έχει η παράδοσή μας; Τι πανανθρώπινα, τιτάνια μηνύματα; Τι μηνύματα που ξεπερνούν τις σύγχρονες "παγκόσμιες ημέρες", με κάποιες άλλες, αληθινά παγκόσμιες, θεσπισμένες και καθιερωμένες στην Ορθόδοξη Εκκλησία εδώ και πολλούς αιώνες;
Αυτός είναι ο θησαυρός μας. Ας μην τον παρατάμε θαμμένο, αλλά ας τον αξιοποιήσουμε για εμάς και τα παιδιά μας και τους αδελφούς μας και τον κόσμο ολόκληρο.
Δόξα τω Θεώ. Ευχαριστώ.
''Πλούσιοι πτώχευσαν και πείνασαν''...(Κυριακή Η΄Ματθαίου)
Σήμερα ο Χριστός χόρτασε τα πλήθη που πεινούσαν. Πεινούσε ο λαός μα ήθελε συνάμα τα λόγια Του ν’ ακούσει. Τότε ο Χριστός ρώτησε τι υπάρχει για φαγητό. Οι μαθητές απάντησαν ότι δεν υπάρχει άλλο τίποτε παρά μόνο δύο ψάρια και πέντε καρβέλια ψωμί. Τότε ο Κύριος τα ευλόγησε, τότε έγινε και το θαύμα. Χόρτασε τόσος λαός και μάλιστα περίσσεψε ψωμί δώδεκα κοφίνια.
Στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας τίποτε δεν είναι τυχαίο. Τα τελούμενα από μόνα τους διδάσκουν. Το σημερινό ευαγγελικό γεγονός συνδέεται με την Ακολουθία της Αρτοκλασίας, η οποία τελείται κατά βάση στον Εσπερινό των μεγάλων εορτών, ως ευλογημένο κατάλοιπο των μοναστικών αγρυπνιών. Αφού ο ιερέας ευλογήσει τους άρτους, τότε σύσσωμος κλήρος και λαός θα ψάλλουν το γνωστό ψαλμικό στίχο:
“Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ” (Ψαλ. 33, 11)
Η ίδια η ιερολογία, ο τρόπος δηλαδή που τελείται η ακολουθία, εμπεριέχει και την εξήγησή της: από τον άρτο του εσπερινού θα τραφούμε όλοι, να ξεκουραστούν εξίσου οι κόποι του καθένα.
Όταν ο Κύριος τέλεσε το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων δε ρώτησε από το λαό που Τον άκουγε ποιος έχει ανάγκη περισσότερη ή λιγότερη από τροφή. Ο Κύριος θεράπευσε την πείνα του καθένα. Ποιοι ήταν αυτοί που περίμεναν ωστόσο να τραφούν; Εκείνοι οι οποίοι πρώτοι είχαν την επιθυμία να ποτιστούν απ’ τα σωτήρια λόγια Του.
Η προσωπική μας σχέση με τον Χριστό καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τις ανάγκες και σαφώς τα άγχη που προκύπτουν από αυτές τις ανάγκες. Τώρα που μιλάμε στα τελειώματα του μήνα και στις αρχές του επόμενου, οι περισσότεροι θυμόμαστε έντονα τι σημαίνει να έχει κανείς υποχρεώσεις που πρέπει να καλυφθούν και μάλιστα οικονομικού χαρακτήρα. Οι υποχρεώσεις είναι γέννημα των αναγκών που εμείς δημιουργήσαμε.
Πολλοί αδελφοί μας πέφτουν θύματα αυτών των αναγκών ιδιαίτερα δε τα τελευταία χρόνια οι ψυχικές ασθένειες αυξάνονται όσο μεγαλώνουν τα άγχη αυτά. Ο Χριστός δε λέει σε κανέναν από μας να ζήσουμε εξώκοσμα. Μας λέει να μην είμαστε πλεονέκτες, πρώτα απ’ όλα, ώστε να δημιουργούμε περισσότερες ανάγκες. Έπειτα, να μην αφήνουμε τις ήδη υπάρχουσες ανάγκες να επηρεάζουν τη ψυχολογία μας και να μας οδηγούν στην απελπισία. Αν “τα βάφουμε όλα μαύρα”, απελπιζόμαστε και τότε δεν αφήνουμε μέρος στον Χριστό να δράσει. Ο Κύριος το πρώτο που ζητά από μας είναι η εμπιστοσύνη μας.
Όλοι κάνουμε λάθη. Υπάρχει όμως μια διαφορά: πως διαχειριζόμαστε τα λάθη. Τα λάθη μας αυτά μεταφράζονται με άξονα τον Χριστό; Ή μεταφράζονται με άξονα τον εαυτό;
Στη πρώτη περίπτωση, τα λάθη μας αυτά μπορούν να λειτουργήσουν παιδαγωγικά ώστε ποτέ πια, εφόσον διδαχθήκαμε, να μη ξαναγίνουνε στο μέλλον.
Στη δεύτερη, όταν ερμηνεύουμε με άξονα τον εαυτό μας, τότε αφηνόμαστε έρμαιοι των ίδιων δικών μας επιλογών.
Ας διδαχθούμε από τους Αγίους της Εκκλησίας μας που άφηναν όλη τους τη ζωή στα χέρια του Θεού! Ο Θεός μας αγαπά έτσι κι αλλιώς. Αν επιμένουμε κι εμείς σαν τους ευλογημένους εκείνους που πεινούσαν και ήθελαν όμως να Τον ακούσουν, τότε θα ζήσουμε τόσο την αγάπη, όσο και τη μέριμνά Του. Γύρω μας τα πάντα αλλάζουν, πλούσιοι στ’ αλήθεια πτωχαίνουν και πεινούν. Σημασία έχει ν’ αναζητάμε τον Κύριο. Αυτός είναι που καλύπτει τα κενά μας. Αυτός και η λύση του κάθε φόβου μας.
Ιάσων Ιερομ.
πηγή
Στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας τίποτε δεν είναι τυχαίο. Τα τελούμενα από μόνα τους διδάσκουν. Το σημερινό ευαγγελικό γεγονός συνδέεται με την Ακολουθία της Αρτοκλασίας, η οποία τελείται κατά βάση στον Εσπερινό των μεγάλων εορτών, ως ευλογημένο κατάλοιπο των μοναστικών αγρυπνιών. Αφού ο ιερέας ευλογήσει τους άρτους, τότε σύσσωμος κλήρος και λαός θα ψάλλουν το γνωστό ψαλμικό στίχο:
“Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ” (Ψαλ. 33, 11)
Η ίδια η ιερολογία, ο τρόπος δηλαδή που τελείται η ακολουθία, εμπεριέχει και την εξήγησή της: από τον άρτο του εσπερινού θα τραφούμε όλοι, να ξεκουραστούν εξίσου οι κόποι του καθένα.
Όταν ο Κύριος τέλεσε το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων δε ρώτησε από το λαό που Τον άκουγε ποιος έχει ανάγκη περισσότερη ή λιγότερη από τροφή. Ο Κύριος θεράπευσε την πείνα του καθένα. Ποιοι ήταν αυτοί που περίμεναν ωστόσο να τραφούν; Εκείνοι οι οποίοι πρώτοι είχαν την επιθυμία να ποτιστούν απ’ τα σωτήρια λόγια Του.
Η προσωπική μας σχέση με τον Χριστό καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τις ανάγκες και σαφώς τα άγχη που προκύπτουν από αυτές τις ανάγκες. Τώρα που μιλάμε στα τελειώματα του μήνα και στις αρχές του επόμενου, οι περισσότεροι θυμόμαστε έντονα τι σημαίνει να έχει κανείς υποχρεώσεις που πρέπει να καλυφθούν και μάλιστα οικονομικού χαρακτήρα. Οι υποχρεώσεις είναι γέννημα των αναγκών που εμείς δημιουργήσαμε.
Πολλοί αδελφοί μας πέφτουν θύματα αυτών των αναγκών ιδιαίτερα δε τα τελευταία χρόνια οι ψυχικές ασθένειες αυξάνονται όσο μεγαλώνουν τα άγχη αυτά. Ο Χριστός δε λέει σε κανέναν από μας να ζήσουμε εξώκοσμα. Μας λέει να μην είμαστε πλεονέκτες, πρώτα απ’ όλα, ώστε να δημιουργούμε περισσότερες ανάγκες. Έπειτα, να μην αφήνουμε τις ήδη υπάρχουσες ανάγκες να επηρεάζουν τη ψυχολογία μας και να μας οδηγούν στην απελπισία. Αν “τα βάφουμε όλα μαύρα”, απελπιζόμαστε και τότε δεν αφήνουμε μέρος στον Χριστό να δράσει. Ο Κύριος το πρώτο που ζητά από μας είναι η εμπιστοσύνη μας.
Όλοι κάνουμε λάθη. Υπάρχει όμως μια διαφορά: πως διαχειριζόμαστε τα λάθη. Τα λάθη μας αυτά μεταφράζονται με άξονα τον Χριστό; Ή μεταφράζονται με άξονα τον εαυτό;
Στη πρώτη περίπτωση, τα λάθη μας αυτά μπορούν να λειτουργήσουν παιδαγωγικά ώστε ποτέ πια, εφόσον διδαχθήκαμε, να μη ξαναγίνουνε στο μέλλον.
Στη δεύτερη, όταν ερμηνεύουμε με άξονα τον εαυτό μας, τότε αφηνόμαστε έρμαιοι των ίδιων δικών μας επιλογών.
Ας διδαχθούμε από τους Αγίους της Εκκλησίας μας που άφηναν όλη τους τη ζωή στα χέρια του Θεού! Ο Θεός μας αγαπά έτσι κι αλλιώς. Αν επιμένουμε κι εμείς σαν τους ευλογημένους εκείνους που πεινούσαν και ήθελαν όμως να Τον ακούσουν, τότε θα ζήσουμε τόσο την αγάπη, όσο και τη μέριμνά Του. Γύρω μας τα πάντα αλλάζουν, πλούσιοι στ’ αλήθεια πτωχαίνουν και πεινούν. Σημασία έχει ν’ αναζητάμε τον Κύριο. Αυτός είναι που καλύπτει τα κενά μας. Αυτός και η λύση του κάθε φόβου μας.
Ιάσων Ιερομ.
πηγή
Και:
Άρθρο για το χορτασμό των 5.000 (με παραπομπές και στα άλλα τρία ευαγγέλια)
παπάδες που ΛΕΝΕ
Εκκλησία και Εξουσία
Ιεραποστολή
Η μυστηριακή - μυσταγωγική σημασία της παραβολής του ασώτου (για την εξομολόγηση και τη θεία μετάληψη)
Άρθρο για το χορτασμό των 5.000 (με παραπομπές και στα άλλα τρία ευαγγέλια)
παπάδες που ΛΕΝΕ
Εκκλησία και Εξουσία
Ιεραποστολή
Η μυστηριακή - μυσταγωγική σημασία της παραβολής του ασώτου (για την εξομολόγηση και τη θεία μετάληψη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου