Του Δράμαλη

"Κάτι που μου είχε κάνει εντύπωση, ότι γράφτηκε ένα δημοτικό τραγούδι για τη μάνα του Δράμαλη, παρηγορητικό δημοτικό τραγούδι...".

Δημήτρης Νατσιός, ''Τη ρωμηοσύνη μην την κλαις...'', στο 14΄ 15΄΄.

Το τραγούδι:

el.wikisource.org

Φύσα μαΐστρο δροσερὲ κι’ ἀέρα τοῦ πελάγου,
νὰ πᾶς τὰ χαιρετίσµατα ’ς τοῦ Δράμαλη τὴ μάννα.
Τῆς Ῥούμελης οἱ µπέηδες, τοῦ Δράμαλη οἱ ἀγᾶδες
’ς τὸ Δερβενάκι κείτονται, ’ς τὸ χῶμα ξαπλωμένοι.
Στρῶμά χουνε τὴ μαύρη γῆς, προσκέφαλο λιθάρια
καὶ γι’ ἀπανωσκεπάσματα τοῦ φεγγαριοῦ τὴ λάµψη.

Κ’ ἕνα πουλάκι πέρασε καὶ τὸ συχνορωτᾶνε.
«Πουλί, πῶς πάει ὁ πόλεµος, τὸ κλέφτικο ντουφέκι;
—Μπροστὰ πάει ὁ Νικηταρᾶς, πίσω ὁ Κολοκοτρώνης,
καὶ παραπίσω οἱ Ἕλληνες μὲ τὰ σπαθιὰ ’ς τὰ χέρια».

Γράμματα πάνε κ’ ἔρχονται ’ς τῶν µπέηδων τὰ σπίτια.
Κλαῖνε τἀχούρια γι’ ἄλογα καὶ τὰ τζαμιὰ γιὰ Τούρκους,
κλαῖνε μαννούλαις γιὰ παιδιά, γυναῖκες γιὰ τοὺς ἄντρες. 

Σημειώνουμε ότι το τραγούδι αυτό έχει παρόμοιο πνεύμα (συμπονετικό προς τους εχθρούς) με αρχαίες τραγωδίες όπως οι Πέρσες του Αισχύλου, οι Τρωάδες και η Εκάβη του Ευριπίδη κ.λ.π. 

Για το Δράμαλη εδώ.