Μνήμη αγίου Ιακώβου Τσαλίκη του εν Ευβοία (22 Νοεμβρίου)

Προσκυνητής / Γέροντας Ιάκωβος

Ήρθα εδώ στο Μοναστήρι όχι για να υψηλοφρονώ (Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης)




Ήρθα εδώ στο Μοναστήρι όχι για να υψηλοφρονώ. Ο Ίδιος ο Χριστός μας που είναι Θεός, ταπεινώθηκε πιο κάτω κι από τον τελευταίο άνθρωπο. Δεν ξέρω Ψαλμωδίες. Προσευχή μόνο κάνω μέσ’ από την καρδιά μου αυθόρμητα, με πίστη. Παρακαλώ τον Όσιο:
- Όσιέ μου, όποιοι πατούν το πόδι στην Μονή μας, να τους δίνης το αίτημά τους.
Έχω χαρά που ο Θεός με έταξε εδώ, να προσφέρω ό,τι μπορώ στους αδελφούς μου. Ένα λόγο ενισχυτικό, τα πνευματικά, δηλαδή την προσευχή, την Λειτουργία μας, την ελεημοσύνη, την διακονία. Ο Κύριος μου τα δίνει εκατονταπλάσια.
Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης (♰ 22 Νοεμβρίου)
Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις - Νουθεσίες - Μαρτυρίες)“ Έκδοση “Ενωμένη Ρωμηοσύνη“.
πηγή


ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.... ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ...





Έλεγε ο μακαριστός π. Σεραφείμ,μοναχός της Μονής Οσίου Δαυίδ και υποτακτικός του Οσίου Ιακώβου:
«... Μια μέρα, παραμονή της εορτής του Οσίου Δαυίδ, ήμουν τόσο κουρασμένος που παρακάλεσα τον Άγιο να με παρηγορήσει, να μου δώσει δύναμη. Στεκόμουν στο πορτάκι τον Ιερού, οπότε βλέπω τον π. Ιάκωβο με το σκουφάκι στο κεφάλι να περνάει από μπροστά μου και να πηγαίνει προς την είσοδο του Ναού.
Μου έκανε εντύπωση ότι τέτοια επίσημη μέρα και μάλιστα λίγο πριν τον Εσπερινό δε φορούσε ο Γέροντας το επανωκαλύμμαυχό του.
Τον φώναξα λοιπόν:
– Πάτερ Ιάκωβε, πάτερ Ιάκωβε, έλα από εδώ. Έχω ανοικτή την πόρτα τον Ιερού.
Τον είδα να γυρίζει πίσω και ενώ κρύφτηκε πίσω από το καμπαναριό δεν τον ξαναείδα. Φοβήθηκα μήπως έπαθε τίποτε και πήγα να δω τι συμβαίνει. Αλλά δεν υπήρχε κανείς.
Στη στιγμή βλέπω τον π. Ιάκωβο με το επανωκαλύμμαυχό του να κατεβαίνει τη σκάλα με εκείνη την ιεροπρέπεια και σοβαρότητα που είχε.
Και τον ρωτώ:
– Πάτερ Ιάκωβε, πού πήγες προηγουμένως, όταν κατέβηκες με το σκουφάκι και χάθηκες ξαφνικά;
Τότε χαμογέλασε ο Γέροντας και είπε:
– Εγώ ήμουν, πάτερ Σεραφείμ;
Ο ΑΓΙΟΣ ΗΤΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΜΟΥ.
Δεν τον είχες παρακαλέσει να τον ιδείς και να σε παρηγορήσει;
ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ.
Ήξερε ο Γέροντας το αίτημα της προσευχής μου, ως διορατικός που ήταν. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο Γέροντας επιμελώς έκρυβε τα χαρίσματά του. Δεν τα έδειχνε, γιατί ήταν άνθρωπος ταπεινός.
Ακούγαμε από τους εξομολογουμένους να μας λένε «Πήγα και μου είπε ό,τι πρόβλημα είχα». Και εκείνος, όταν τον ρωτούσαμε, έκανε πως δεν ήξερε τίποτε».

(Απόσπασμα από το βιβλίο της Μονής Οσίου Δαυίδ "Ένας άγιος Γέροντας, ο μακαριστός π.Ιάκωβος".)
Sofia Kalogirou


Γεράσιμε,όπως έχω τον Όσιο Δαυίδ, έτσι έχω και τον Γέροντα Ιάκωβο!





" .....Εκείνα τα χρόνια, εδώ στην Μονή του Οσίου Δαυίδ τρεις άνθρωποι μόνον δίναν τον αγώνα τους.Ο Γέροντας Ιάκωβος, ο υποτακτικός με όλο το εύρος της εννοίας ο πατήρ Κύριλλος και ο ακούραστος πατήρ Σεραφείμ.
Και είπα ένα βράδυ στον Γέροντα Κύριλλο:
- Γέροντα, δεν ζηλεύεις, ευλογημένε; Μέρα νύχτα στη κουζίνα με το λέντιο της ποδιάς, μέρα νύχτα τρέξιμο ,ιδρώτας κόμποι κόμποι ωσεί θρόμβοι αίματος,αδιάλειπτος κόπος, μέρα νύχτα στο πόδι.Και ο κόσμος τρέχει στον Ιάκωβο.Επευφημεί τον Ιάκωβο, ευφημεί τον Ιάκωβο , δοξάζει τον Ιάκωβο.
Εσύ τί;
Και μου απάντησε:
-Γεράσιμε,όπως έχω τον Οσιο Δαυίδ, έτσι έχω και τον Γέροντα Ιάκωβο!
Και ο Θεός που είναι κρυφογνώστης δόξασε αυτόν τον άνθρωπο τον π.Κύριλλο.Και όταν έφυγε αυτή η λαμπρά προσωπικότης, ο σύγχρονος θεοφόρος πατήρ, ο διορατικός, ό προορατικός, ο θαυματουργός Ιάκωβος, ανύψωσε εναν απλούν άνθρωπο τον πατέρα Κύριλλο και τον έκανε και αυτόν ισοστάσιον.
Αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος του Ιακώβου και την σμικρότητα του Κυρίλλου,θαυμάζει πώς ο Θεός τον εχαρίτωσε με τόσες δωρεές.
Ενθυμούμαι την Θεία Λειτουργία τους, τα ατελείωτα ονόματα στην προσκομιδή, την προσοχή τους εις την Θείαν Λειτουργίαν.
Με αξίωσε ο Θεός - φοβερή ευθύνη,τρομακτική ,πατέρες μου- να γνωρίσω εκ του σύνεγγυς όλους αυτούς
τους μεγάλους Αγίους του αιώνα μας..."
----‐-----
(Απόσπασμα από την απομαγνητοφωνημένη ομιλία του μακαριστού αγίου Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κυρού Γερασίμου Φωκά, κατά την επίσκεψή του στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ στις 13 Ιουνίου 2015).

ΠΗΓΗ: αναμνηστικό έντυπο της Ι.Μ.Οσίου Δαυίδ , εκδοθέν , ως ενθύμιον , κατά το ετήσιο μνημόσυνο του μακαριστού αγίου Γέροντος Κυρίλλου, στις 4/4/2020)
Sofia Kalogirou


ΘΑ ΣΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ .. ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ.. ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΠΡΟΣΩΠΑ....(Η Αγ.Παρασκευή και ο Όσιος Ιάκωβος)

ΘΑ ΣΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ .. ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ.. ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΠΡΟΣΩΠΑ....

"....Μικρό παιδάκι έφευγε από το χωριό του και πήγαινε σ' ένα εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής, στο χωριό του και έκανε όλη νύχτα μετάνοιες, όπως είχε διδαχθεί από την μάνα του.Και, κάποια μέρα, όπως βγήκε, είδε την Αγία μαυροφορεμένη, να στέκεται κάτω από ένα δένδρο και του φώναξε:
-Ελα Ιάκωβε, παιδί μου , έλα.Ελα να σου πω ό, τι θέλεις , να μου το ζητήσεις.
ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, η σπιτονοικοκυρά εδώ του σπιτιού μου, που έρχεσαι , που το καθαρίζεις, που το συντηρείς, έλα να μου ζητήσεις ό,τι θέλεις.
Κι εκείνος της είπε :
- Θα ρωτήσω την μητέρα μου, εγώ δεν ξέρω, μικρό παιδί είμαι.
Πήγε στη μητέρα του και εκείνη τον συμβούλευσε να της ζητήσει να του πει την τύχη του. Κι έτσι έγινε και η Αγία του απάντησε:
- Η τύχη σου παιδί μου θα είναι μεγάλη.Θα σε προσκυνήσουν και Πατριάρχες και Αρχιερείς και επίσημα πρόσωπα.
Θα περάσουν από τα χέρια σου πολλά εκατομμύρια, αλλά εσύ δεν θα τα αγγίξεις, όλα θα πάνε προς ενίσχυση των αναγκεμένων.
Και, όπως τα είπε η Αγία, έτσι και έγινε..."
( Απόσπ. από ομιλία του Ηγουμένου της Μονής Οσίου Δαυίδ Γέροντος Γαβριήλ, στα Παύλεια 2013, στην Βέροια, για τον Όσιο Ιάκωβο)
πηγή


Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ ΓΙΑΤΡΕΥΕΙ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΙΑΚΩΒΟ





Ο όσιος Ιάκωβος ως ηγούμενος της μονής του οσίου Δαβίδ στην Β. Εύβοια διηγείται:
‘’Όταν κάποτε με έπιασαν δυνατοί πόνοι και αβάσταχτοι, με το ζώο με κατεβάσανε στη Λίμνη και μετά με έβαλαν στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας. Εκεί με εξέτασε ο χειρουργός και είπε επειγόντως να χειρουργηθώ. Ενώ λοιπόν υπέφερα και βρισκόμουν σε βαριά κατάσταση, παρακάλεσα τον Άγιο Δαβίδ λέγοντας:
Άγιε μου Δαβίδ, σε παρακαλώ γρήγορα, σε δέκα λεπτά, να είσαι εδώ, να με βοηθήσεις. Καθώς θα έρχεσαι πέρασε από το Προκόπι πάρε μαζί σου και τον “Άγιο Ιωάννη το Ρώσο και ελάτε να με βοηθήσετε τώρα που κινδυνεύω’’. Αυτά νοερώς προσευχήθηκα.
Δεν πέρασαν λίγα λεπτά, ανοίγει η πόρτα και βλέπω να μπαίνει μέσα ένας Γέροντας ασπρογένειος με πατερίτσα στο χέρι, συνοδευόμενος από έναν νεώτερο ως τριάντα χρονών με ράσο. Με πλησίασαν και με χαιρέτησαν.
-Τι κάνεις, πάτερ Ιάκωβε ; Μας γνωρίζεις ποιοι είμαστε;.
-Τι να κάνω πατέρες μου, υποφέρω. Δε σας γνωρίζω. Ποιοι είστε;.
-Εγώ είμαι ο Γέρων Δαβίδ και από εδώ ο Ιωάννης ο Ομολογητής, είπε, απευθυνόμενος στο νεώτερο, ο όποιος συγκατένευσε κι έκανε υπόκλιση στον Άγιο Δαβίδ, ως γεροντότερο και Ιερέα. ‘’Μη φοβάσαι’’, μου είπε ο “Όσιος Δαβίδ,
Διαβάστε περισσότερα »


Οσα ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικό τω τρόπω» είχε πει στον Άγιο Ιάκωβο...


 

«Νομίζουν πως κοιμάμαι, πεθαμένος, είμαι νεκρός και δεν υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από την λάρνακα μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλι μπαίνω στη λάρνακα μου. Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία..»
«Γιατί τα λες αυτά Άγιε μου»; Του απάντησα. «Δε βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά»;
«Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου», πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε. «Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατι πολλή η αμαρτία στο κόσμο».
«Όχι, Άγιε μου» του είπα ταραγμένος. «Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. Στην Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά και όταν ήλθαμε στην Ελλάδα. Ύστερα Άγιε μου αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν».
«Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος», απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιος και συνέχισε ότι θα γίνουν ορισμένες πλημμύρες, πυρκαγιές και άλλες καταστροφές στην περιοχή της Εύβοιας καί κάπου άλλα δεινά. Όλα όσα είπε ο Όσιος στον Γέροντα εκείνο το βράδυ πράγματι συνέβησαν και συμβαίνουν...

πηγή

Αχ, Χριστέ μου! είπα, οι χριστιανοί μας παίρνουν το Άγιο Φως. Και τότε ήρθε ένα φως από ψηλά!(Όσιος Ιάκωβος)





Όταν ο άγιος Ιάκωβος ήταν στρατιώτης, ο διοικητής του έδωσε άδεια για το Πάσχα. Και ένας συστρατιώτης του, του είπε:
«Εσύ παπά-Ιάκωβε, θα περάσεις καλά με τα ψαλτικά σου και τα καλογερικά σου. Ρωτάς κι εμένα που θέλω να πάω στο χωριό μου να δω την αρραβωνιαστικιά μου;»...
Τελικά την άδεια την πήρε ο Γιώργος, κι ο Γέροντας έμεινε στο στρατόπεδο! Για το πώς πέρασε το Πάσχα εκείνο, διηγόταν πολλές φορές ο άγιος:
«Ήμουν στη σκοπιά και έβλεπα από μακριά τους κατοίκους των Αθηνών, που πήγαιναν στις εκκλησίες.
Έλεγα την ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” και “Δόξα τη Αγία Αναστάσει Σου Κύριε”. Όταν άκουσα τις καμπάνες, κατάλαβα ότι είπαν οι Ιερείς το “Δεύτε λάβετε Φως”. Αχ, Χριστέ μου! είπα, οι χριστιανοί μας παίρνουν το Άγιο Φως. Και τότε ήρθε ένα φως από ψηλά!»...
πηγή

Μία ευλογημένη φωτοστιγμή από το Πάσχα ενός Οσίου!




Χαρούμενα, φωτεινά χαμόγελα...
Μία ευλογημένη φωτοστιγμή από το Πάσχα ενός Οσίου!
ΟΣΙΕ ΙΑΚΩΒΕ πρέσβευε υπέρ ειρηνεύσεως απάντων ημών.
Sofia Kalogirou


«Εγώ Τούρκος δεν είμαι να φάω λάδι την Μεγάλη Πέμπτη...,» έλεγε ο Όσιος Ιάκωβος...





«...Μεγάλοι ήταν οι ασκητικοί του αγώνες. Ακόμη και στην περίοδο που ήταν ασθενής.Είχε βηματοδότη στην καρδιά, είχε κάνει διάφορα χειρουργεία, έπαιρνε πολλά φάρμακα, τα οποία επιβάρυναν πολύ το στομάχι του.
Και όταν κάποτε Μεγάλη Πέμπτη, ο π. Κύριλλος, επειδή ήταν σε φοβερή κατάσταση ο Γέροντας Ιάκωβος, του έβαλε ελάχιστο λαδάκι στο φαγητό του, στενοχωρήθηκε και είπε: " εγώ Τούρκος δεν είμαι να φάω λάδι Μεγάλη Πέμπτη".
Ολα αυτά, νομίζω, είναι διδάγματα για εμάς , γιατί, βλέπουμε αδελφούς μας, ακόμη και Μεγάλη Παρασκευή να καταλύουν τα πάντα.Αλλ' έτσι αχρηστεύουμε αυτό το όπλο που μας έχει δώσει ο Θεός κατά του Διαβόλου, την νηστεία, παράλληλα με την προσευχή, αφού ο ίδιος μας είπε ότι αυτό το γένος δεν φεύγει από κοντά μας, παρά μονάχα με προσευχή και νηστεία».

Απόσπ. από ομιλία του Γέροντος Γαβριήλ ,Ηγουμένου της Μονής Οσίου Δαβίδ, για τον Οσιο Ιάκωβο.
πηγή

Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη!




Ανάμεσα στις δωρεές, τις κινήσεις των Αγίων, που δεν μπορούμε να τους φτάσουμε είναι και το παρακάτω γεγονός:
Είμαστε ιερατική οικογένεια και ερχόμασταν στον Όσιο Δαυϊδ οπωσδήποτε δύο επισκέψεις κάθε χρόνο, με τα έξι μου παιδάκια, ο ένας από αυτούς έχει γίνει ιερέας, ο τελευταίος. Λειτουργούσαμε και κοινωνούσαμε όλοι στον Γέροντα Ιάκωβο.

Κάποια φορά μόλις τελείωσε το προσκύνημα των ιερών λειψάνων, όπως φορούσε το πετραχήλι, το έβγαλε απότομα ο πατήρ Ιάκωβος από τον τράχηλό του και το πέρασε, στον δικό μου τράχηλο και μου λέει:
«Ιωάννη παιδί μου, θα με εξομολογήσεις».
«Πάτερ Ιάκωβε δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν είμαι…».
Δεν είπα το άξιος, γιατί θύμωνε αν του έλεγε ότι είσαι ανάξιος μπροστά του.
«Να ερχόσαστε πιο συχνά να λειτουργούμε, παιδί μου», λέει.
«Πάτερ Ιάκωβε δεν μπορώ».
Κάμω τρεις φορές την κίνηση να βγάλω το πετραχήλι και τελικά, «έλα παιδί μου, πάμε μπροστά στην εικόνα του Κυρίου», στο Καθολικό της Μονής.

Στην εικόνα του Κυρίου, γονατίζει μπροστά μου και αρχίζει να εξομολογείται. Εξομολόγηση ενός Αγίου, που την ένιωσα και την έζησα τρίσβαθα στην ψυχή μου και το λέω πάντα με συγκίνηση και τα δάκρυά μου θα τρέχουν πάντα. Η εξομολόγηση ενός Αγίου, ήταν συνομιλία με τον ίδιο τον Κύριο.
Το μεγαλείο αυτής της εξομολογήσεως. Ήταν ακριβώς προσωπικά προς τον Κύριο και γύριζε προς την εικόνα του Οσίου Δαυϊδ και έλεγε:
«Όσιε μου Δαυϊδ την ημέρα εκείνη, κάπου θύμωσα λίγο, κάπου ίσως παραφέρθηκα λίγο, αλλά Όσιε μου Δαυϊδ και εσύ μπορείς να τα πεις στον Κύριο, τα γνωρίζει ο Κύριος, αλλά να τα ακούσει και από μας».

Όλη η εξομολόγηση ήταν ένας διάλογος με τον Ιησού Χριστό με μάρτυρα τον Όσιο Δαυϊδ. Αυτό το μεγαλείο είναι μοναδικό. Και κατά την εξομολόγησή του να είναι πεσμένος πρηνηδόν, με το πρόσωπό του κάτω και σηκωνόταν για να μιλήσει, να δει στο πρόσωπο τον Κύριο και να γυρίζει αριστερά προς την εικόνα του Οσίου Δαυϊδ να τον επικαλείται για μάρτυρα.
Και στο τέλος αυτής της συνομιλίας με τον Κύριο και τον Όσιο Δαυϊδ, ζήτησε να διαβάσω την συγχωρητική ευχή. Εκεί ήταν η αποκαθήλωση η δική μου και η ταπείνωση. Διάβασα αναγκαστικά την ευχή αυτή. Αυτό επανελήφθη δύο φορές.
Ο π. Ιάκωβος στις περισσότερες λειτουργίες που έκανε ήταν γονατιστός.
Και όταν δεν λειτουργούσε, έπρεπε να είναι γονατιστός, αλλά και στην Λειτουργία πολλές ώρες γονάτιζε και στον Όρθρο και σε αυτά…

Μαρτυρία Πρωτοπρ. Ιωάννου Βερνέζου, Προϊσταμένου Ιερού Προσκυνήματος Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου.
Από το βιβλίο:''Ένας σύγχρονος Άγιος Ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης).
Έκδοση των Πατέρων της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος Λίμνη Ευβοίας 2018.

Ένα χαρακτηριστικό θαύμα του Οσίου Ιακώβου και ο μακαριστός Επίσκοπος Νικαίας Γεώργιος Παυλίδης

Ένα χαρακτηριστικό θαύμα του Οσίου Ιακώβου, αφορά τον μακαριστό Επίσκοπο Νικαίας Γεώργιο Παυλίδη, έναν άγιο άνθρωπο,που είχε έλθει στο Μοναστήρι,πριν αρρωστήσει,στον Γέροντα Ιάκωβο και είχε εξομολογηθεί.

Υπέστη κρανιοεγκεφαλική κάκωση και νοσηλευόταν στην εντατική σε Νοσοκομείο των Αθηνών, σε κατάσταση καταστολής.
Κάποιοι παρακάλεσαν τον Γέροντα να πάει να τον σταυρώσει με το χεράκι του Οσίου Δαβίδ και να προσευχηθεί γι' αυτόν.
Πράγματι πήρε το χεράκι του Οσίου Δαβίδ, πέρασε από τον Αγιο Ιωάννη τον Ρώσο και τον παρακάλεσε να πάει κι αυτός μαζί του για να βοηθήσει.
Πήγαν στο Νοσοκομείο και για μισή ώρα κάθισε μόνος του δίπλα στον Μητροπολίτη, ο οποίος ήταν σε αφασία και προσευχήθηκε.
Μετά μισή ώρα άνοιξε την πόρτα και είπε στους συνεργάτες του Μητροπολίτη :
« Σας θέλει ο Σεβασμιώτατος» ,ο οποίος είχε ανασηκωθεί καθόταν στο κρεβάτι και άρχισε να συνομιλεί με τους συνεργάτες του!

(Απόσπασμα από ομιλία του Ηγουμένου της Μονής Οσίου Δαβίδ Γέροντος Γαβριήλ, στην Λάρισα,την 6-4-2014).

πηγή


Φοβάμαι αυτό που τρώνε οι παπάδες στην Εκκλησία!

Ἄκουσε κυρία Μελετία ἐμᾶς μᾶς στηρίζει τέκνον μου, μᾶς στηρίζει ἡ προσευχὴ τέκνον μου καὶ ἡ νηστεία καὶ ἡ ταπείνωσις καὶ ἡ Θεία κοινωνία.

Ρώτησαν λέει τὸν Ποιμένα, λέει, τὸν ἐπίσκοπο τὸν Πατριάρχη τῆς Ρωσίας. Δὲ μοῦ λετε δέσποτα μου, δύο δημοσιογράφοι,δε μου λέτε δέσποτά μου, τί σᾶς στηρίζει ἐσᾶς ; Τοὺς παπᾶδες καὶ τοὺς χριστιανούς;

Λέει, ἡ Θεία μετάληψις! Ἡ Θεία κοινωνία ! Τὸ ἀκοῦτε παιδιά μου ! Καὶ ὁ διάβολος ξέρεις τί λέει; Ὅτι δὲν φοβᾶμαι τίποτα. Τὴν ταπείνωση βέβαια τὴν φοβάται. Την νηστεία δὲν τὴ φοβᾶται! Τὴν ἀϋπνία καὶ τίποτε δὲν φοβᾶται ὁ διάβολος. Ἀλλὰ ἐμεῖς παιδιὰ μοῦ καλά, πρέπει νὰ τὰ κάνουμε αὐτὰ γιατί ἂν μᾶς βρεῖ καὶ ἀπροετοίμαστους, ἔ, μπορεῖ νὰ μπεῖ μέσα μας. Λοιπὸν εἶπε ὁ διάβολος δὲν φοβᾶμαι τίποτα, αὐτὸ ποὺ τρῶνε οἱ παπᾶδες τὴν Κυριακὴ στὴν ἐκκλησία! Τὴν θεία κοινωνία τέκνον μου! Ἀκοῦτε τί εἶπε ὁ σατανᾶς; Δὲν τὰ λέω ἐγώ, μὲ συγχωρεῖτε, ἐγὼ εἶμαι ἀγράμματος δὲν ξέρω γράμματα ἀλλὰ μὲ συγχωρεῖτε, τὰ λένε, μὲ συγχωρεῖτε, τὰ λένε ἄνθρωποι καὶ...
μορφωμένοι, ἀλλὰ τὰ λέει καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Αλλά τα λένε, μὲ συγχωρεῖτε, καὶ οἱ δαιμονισμένοι. Δὲν φοβᾶται τίποτε βρὲ Ἰάκωβε! Αὐτὸ ποὺ τρῶτε βρὲ στὴν ἐκκλησία Ἰάκωβε! Κάθε Κυριακὴ ποὺ τρῶνε στὴν ἐκκλησία. Τί τρῶνε; Τὴν Θεία κοινωνία, τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ! Γι' αὐτὸ λέει καὶ ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον.
πηγή
 
Ο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΣ ΟΣΙΟΣ: Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ

π. Γεωργίου Δορμπαράκη

Ἐξαφορμῆς τῆς Κυριακῆς τῶν ἁγίων Προπατόρων, κατά την ὁποία στην Ἐκκλησία μας διαβάζεται ἡ παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου - κλήσης κυρίως για συμμετοχή στο μυστήριο τῆς Θείας Ευχαριστίας - θυμόμαστε τον Λειτουργικό ὅσιο, τον μεγάλο σύγχρονο ἅγιο Γέροντα, Ἰάκωβο (Τσαλίκη), τον ἅγιο τῆς Ευβοίας.

Μεγάλη ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ πού διοχετευόταν στόν λαό Του μέσω τῶν τριῶν πιό γνωστῶν νεωτέρων ὁσίων ὅσο ζοῦσαν, μεγάλη ἡ εὐλογία πού ἐξίσου δέχεται αὐτός ὁ λαός μέ τίς θεοπειθεῖς προσευχές τους, ἀλλά καί μέ τή συνεχιζόμενη μέ ἄλλον τρόπο παρουσία τους μέσω τῶν βιβλίων πού ἔχουν κυκλοφορηθεῖ καί κυκλοφοροῦνται ἀκόμη γι᾽ αὐτούς. ῞Ο,τι δύναμη ἔχουν οἱ βίοι τῶν ἁγίων μας καί τά διάφορα Γεροντικά, τέτοια καί περισσότερη ἴσως ἔχουν καί ὅσα γράφονται σάν μαρτυρίες γιά τούς συγχρόνους αὐτούς ἁγίους.


 

1. ῾Η σημερινή μας ἀναφορά εἶναι ὁ ὅσιος ᾽Ιάκωβος, ὁ γέροντας τῆς Εὔβοιας, ὁ λειτουργικός ὅσιος, ὅπως ἔχει χαρακτηριστεῖ. Σ᾽ αὐτήν τή λειτουργική του αἴσθηση θά ἐπικεντρώσουμε περισσότερο τήν προσοχή μας, θά δοῦμε δηλαδή κάποιες ὄψεις τοῦ πῶς βίωνε ὁ γέροντας αὐτό πού συνιστᾶ τό κέντρο καί τόν πυρήνα τῆς ᾽Εκκλησίας μας, τή Θεία Λειτουργία. Κι ἐκεῖ θά θαυμάσουμε τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα τοῦ ἀνδρός, τό πόσο ῾λιβανισμένος᾽ ἦταν, τό πόσο ὁλόκληρη ἡ ζωή του ἦταν μία μαρτυρία τοῦ Δείπνου τοῦ Μυστικοῦ τοῦ Κυρίου καί τῶν μαθητῶν Του. Προγηγουμένως ὅμως θά δοῦμε ὁρισμένα βιογραφικά του στοιχεῖα, απαραίτητα γιά την καλύτερη κατανόηση τῆς ὁσιακῆς του ζωῆς.

[...]

Προκειμένου νά δοῦμε τί ἦταν ἡ Θεία Λειτουργία γιά τόν ὅσιο ᾽Ιάκωβο καί πῶς τή βίωνε αὐτός, θά καταθέσουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τό γνωστότερο κυκλοφορούμενο γι᾽ αὐτόν βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ καθηγητῆ τοῦ Πανεπιστημίου ᾽Αθηνῶν Στυλιανοῦ (Γερασίμου μοναχοῦ) Παπαδοπούλου πού ἐπιγράφεται ῾῾Ο μακαριστός ᾽Ιάκωβος Τσαλίκης᾽. Σ᾽ αὐτό ὁ μακαριστός καθηγητής, ὁ ὁποῖος σημειωτέον ἀγαποῦσε καί σεβόταν ὑπερβαλλόντως τόν ἅγιο Γέροντα, κάτι πού τό εἰσέπραττε ἀντιστοίχως καί ἀπό ἐκεῖνον, καταγράφει αὐτά τά ἐξαίσια καί συγκλονιστικά πού βίωνε ὁ ὅσιος, τά ὁποῖα εἴτε τοῦ εἶχε ἀποκαλύψει ὁ ἴδιος εἴτε τά ἄκουσε ἀπό τό στόμα σοβαρῶν καί ὑπευθύνων πνευματικῶν τέκνων του.
Σημειώνει λοιπόν ὁ καθηγητής:
«Συγκλονιστικές καί οἱ ἐμπειρίες τοῦ γέροντα στό ναό, στή διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας. ῎Αρρητα καί ἐξαίσια ὅσα ἔβλεπε καί ζοῦσε. ῎Εκανε Προσκομιδή καί συχνά ἔβλεπε τήν πνευματική κατάσταση τῶν κεκοιμημένων πού μνημόνευε. ᾽Από τή μισάνοιχτη μικρή θύρα τοῦ ῾Ιεροῦ, τόν εἴδανε μπροστά στήν Προσκομιδή νά στέκει ψηλά, νά μήν πατάει στό δάπεδο. Λησμόνησε κάποια φορά νά μνημονεύσει τή μητέρα του καί τοῦ ἐμφανίστηκε μέ παράπονο:
- ᾽Ιακωβάκι μου, σ᾽ ὅλους ἔδωσες τά δῶρα τους, ἐμένα σήμερα δέ μοῦ ἔδωσες!

Διηγότανε ὅτι τό ἴδιο συνέβη μέ τόν Κύπρου Μακάριο. Τελειώνοντας τήν Προσκομιδή καί στρεφόμενος νά πάει στήν ῾Αγία Τράπεζα, τόν βλέπε νά στέκει δεξιά του, μέ τίς χοῦφτες τή μία μέσα στήν ἄλλη, ὅπως ὅταν κοινωνεῖ ὁ ἱερέας τό σῶμα τοῦ Κυρίου. Στή μνημόνευση καί στήν προσευχή γιά τούς ῾τεθνεῶτες᾽ ἤτανε σχολαστικός. Μνημόνευε πάρα πολλούς. Καί ἕναν μοναχό πού τόσο τόν ταλαιπώρησε. Κάποτε μάλιστα, παρακάλεσε τόν Θεό νά τοῦ δείξει ποῦ πῆγε μετά τόν θάνατό του ὁ μοναχός αὐτός. Τόν εἶδε μιά νύχτα σέ ἄθλιο σκοτεινό ὑπόγειο καί πολύ θλιμμένον. Τόν χαιρέτισε καί ὁ μοναχός τοῦ εἶπε:
- ᾽Εδῶ εἶμαι...ὅταν μέ μνημονεύεις περνάει μιά ἡλιαχτίδα καί κάτι βλέπω.

῞Ολα γίνονταν μέ τρόπο ἁπλό καί ἐναργή. Τήν ὥρα τοῦ Χερουβικοῦ, πολλές φορές δέν βρισκόταν στό ῾Ιερό μόνος του ὁ μακαριστός λειτουργός. ῎Αγγελοι, παρόντες, δοξολογούσανε τόν Θεό, χαροποιοῦσαν τήν ἀτμόσφαιρα, συνεργοῦσαν μέ τόν λειτουργό, τά φτερά τους ἀγγίζανε τόν λειτουργό, ἔβλεπε τή νεανική μορφή τους... Βγαίνει, κάει τή Μεγάλη Εἴσοδο. Μία παριστάμενη μοναχή τόν βλέπει νά κινεῖται στόν ἀέρα, νά εἰσέρχεται στό ῾Ιερό χωρίς νά πατάει στό δάπεδο. Θαύμασε κι ἔκανε τόν Σταυρό της, τά εἶχε χαμένα, πρώτη φορά ἔβλεπε θαῦμα. ῞Οταν τελείωσε ἡ Λειτουργία καί πῆγε ἡ μοναχή νά πάρει τήν εὐχή του νά φύγει, τῆς λέει ἀφελῶς: - Σήμερα ἡ Λειτουργία ἦταν ἀλλιῶς.
᾽Εκείνη πῆρε θάρρος καί ἄνοιξε τό στόμα της νά περιγράψει πῶς τόν εἶδε στή Μεγάλη Εἴσοδο. Πρόλαβε ὅμως ὁ γέροντας καί τῆς εἶπε νά σιωπήσει, νά μήν εἰπεῖ πουθενά τίποτα.
᾽Εξηγοῦσε ἀργότερα τά διακονικά καθήκοντα. Γιά νά κάνει προσεκτικό τόν διάκονο, τοῦ μίλησε γιά τίς ἐμπειρίες καί τίς ὀπτασίες του μέ βαθιά κατάνυξη: - ῎Αχ, πάτερ μου, νά βλέπατε τί γίνεται τήν ὥρα τοῦ Χερουβικοῦ, πού ὁ ἱερέας διαβάζει τήν Εὐχή, θά φεύγατε ὅλοι... ᾽Αοράτως ἀνεβοκατεβαίνουν ἄγγελοι καί πολλές φορές αἰσθάνομαι τίς φτεροῦγες τους νά χτυποῦν στούς ὤμους μου!»

2. (α) ῾Η ἀντίληψη τοῦ ἁγίου Γέροντα ᾽Ιακώβου γιά τή Θεία Λειτουργία ἦταν ἡ ἀντίληψη ὅλων τῶν ἁγίων μας καί αὐτό πού διδάσκει πράγματι ἡ ᾽Εκκλησία: ὅτι συνιστᾶ τό πιό ἀνώτερο καί ἱερότερο πράγμα πού ὑπάρχει ἐπί τῆς γῆς. Κι αὐτό γιατί φανερώνει ὅλη τήν ἐπί γῆς πορεία τοῦ Κυρίου, ὅπως καί τή δόξα του στούς Οὐρανούς. ῾Ο Χριστός σέ ὅλες τίς φάσεις τῆς ζωῆς Του καί ἡ κλήση Του νά μετάσχουμε σέ αὐτήν δέν εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία; Δέν χαρακτηρίζεται τυχαῖα λοιπόν ἀπό τούς Πατέρες μας ὡς τό κέντρο τῆς ᾽Εκκλησίας, γεγονός πού σημαίνει: κάθε τι πού ὑπάρχει στήν ᾽Εκκλησία, κάθε προσευχή καί πράξη αὐτῆς προϋποθέτει τό μυστήριο αὐτό καί καταλήγει σέ αὐτό.
Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς ἔτσι τό γιατί ὁ ὅσιος εἶχε σέ μεγάλη ὑπόληψη τούς ἱερεῖς, ἀπό τόν μικρότερο ὥς τόν μεγαλύτερο. Κάθε ἱερέα πού θά συναντοῦσε θά ἔσπευδε νά τόν προσκυνήσει καί νά τοῦ φιλήσει πρῶτος τό χέρι.
᾽Ενθυμοῦμαι καί ἐγώ, ὅταν βρέθηκα γιά πρώτη φορά τό 1989 στό Μοναστήρι του κι ἦρθα ἀντιμέτωπος μέ τόν ἅγιο γέροντα. Πρίν προλάβω νά κάνω τίποτε, ἐκεῖνος μέ βαθιά μετάνοια πῆρε τό χέρι μου καί τό φίλησε, λέγοντάς μου ταυτόχρονα: «Ιερεύς δέν εἶστε;»
Σημειώνει ἐπ᾽ αὐτοῦ ὁ καθηγητής στό παραπάνω ἀναφερθέν βιβλίο του γιά τόν Γέροντα: «Ο ᾽Ιάκωβος, νεαρός ἀκόμη, μόλις ἔβλεπε τόν παπα-Θοδόση νά ᾽ ρχεται μέ τό ἄλογο ἀπό τήν Τσούκα (Ζωοδόχος Πηγή σήμερα) ἔτρεχε νά τόν βοηθήσει νά κατέβει, φίλαγε τό ράσο του, ἔπαιρνε τό πετραχήλι, τό ἀκουμποῦσε μ᾽ εὐλάβεια στό μετωπό του καί ἡ καρδιά του ἔλεγε μέ λαχτάρα:
- ῎Αχ, πάτερ μου, θά μ᾽ ἀξιώσει καί μένα ποτέ ὁ Θεός...
Δέν ἀποτολμοῦσε οὔτε μέσα του νά τελειώσει τή φράση, γιατί ἐπρόκειτο γιά τό λειτούργημα τοῦ ῾Ιερέα. Εἶχε γιά τούς ἱερεῖς βαθύτατο σεβασμό. Καί τόν εἶχε μέχρι τήν κοίμησή του. Σέ τέτοιο βαθμό, πού μηχανευότανε χίλιους τρόπους, γιά νά μπορέσει νά φιλήσει τό χέρι ἱερέως καί διακόνων πού ἐξομολογοῦνταν στόν ἴδιο. Τό θεωροῦσε ἰδιαίτερη εὐλογία! ῎Εφτανε στό σημεῖο, ὅταν ἐξομολογιόταν ὁ ἴδιος ὁ μακαριστός γέροντας, νά φιλάει τά παπούτσια καί τά πόδια τοῦ ἱερέα ἐξομολόγου του. Γιατί στήν ἐξομολόγηση στεκότανε γονατιστός, καί τήν ὥρα πού θά τοῦ διαβαζόταν ἡ συγχωρητική εὐχή ἔπεφτε πάντα πρηνηδόν, μπρούμυτα᾽. Κι ἀλλοῦ ὁ ἴδιος καθηγητής:
«Κόντευε πιά νά πεθάνει ὁ γέροντας καί σεβότανε τούς ἱερεῖς περισσότερο κι ἀπ᾽ ὅσο τούς σεβότανε παιδάκι, τότε πού νόμιζε ὅτι δέν ἔχουν σάρκες καί ὑλικές ἀνάγκες».

῾Ο σεβασμός του αὐτός δέν εἶχε ἀνθρωποπαθῆ στοιχεῖα. Δέν ἐπρόκειτο δηλαδή γιά κάποια συναισθηματικοῦ τύπου προσέγγιση ἤ κάποια ἰδεοληψία. Τέτοιες προσεγγίσεις κινοῦνται σέ ἐπίπεδο ἐμπαθές πού πόρρω ἀπεῖχαν ἀπό τόν ἀπαθῆ γέροντα. ῾Ο σεβασμός του στούς ἱερεῖς ἦταν καρπός, ὅπως εἴπαμε, τῆς ἀπόλυτης συναίσθησης τοῦ ὕψους τοῦ διακονήματός τους, ἐνώπιον ποίου αὐτοί εὑρίσκονται τήν ὥρα τῆς ἱερουργίας τοῦ μυστηρίου καί τί σημαίνει Θεία Λειτουργία. ᾽Εκινεῖτο στό ἴδιο μῆκος κύματος μέ τούς μεγάλους Πατέρες τῆς ᾽Εκκλησίας στό θέμα αὐτό, πού ἔγραψαν λόγους περί ἱερωσύνης, σάν τόν ἱερό Χρυσόστομο, σάν τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο κι ἀκόμη τόν πατρο-Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό. ῾Ο ἅγιος Κοσμᾶς δέν ἦταν ἐκεῖνος γιά παράδειγμα πού τόνιζε ὅπως καί ἄλλοι στίς ὁμιλίες του τό ὕψος τῆς ἱερατικῆς διακονίας μέ τά γνωστά λόγια: ῾ἄν δεῖς βασιλιά καί ἱερέα, τόν ἱερέα νά τιμήσεις πρῶτα. Γιατί αὐτός μέ τήν τέλεση τῆς Λειτουργίας μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεό᾽;
Καί δέν πετοῦσε στά σύννεφα ὁ ἄγιος. ῎Ηξερε ὅτι ὑπάρχουν ἱερεῖς πού δέν στέκονται στό ὕψος τῆς ἱερωσύνης τους, ὅτι ἀθετοῦν αὐτά πού ὑποσχέθηκαν τήν ὥρα τῆς χειροτονίας τους. Σάν τήν περίπτωση ἑνός ἱερέα πού θέλησε νά ρωτήσει τον ἅγιο ᾽Ιάκωβο πῶς τόν βλέπει. Κι ὁ ὅσιος, ὁ ὁποῖος ῾κοίταζε προσεχτικά στά μάτια καί καταλάβαινε ποιοί ἔχουνε καλή διάθεση καί ποιοί ἤρθανε ἀπό περιέργεια᾽ καί ἔλεγε ῾βλέπω μέσα στά πρόσωπα᾽ δέν τοῦ ἀπάντησε. Μόνο γέλασε, γιατί καθώς εἶπε ἀργότερα ῾ἤτανε παιδιά μου μαῦρος, δέν μπορῶ νά σᾶς πῶ᾽.
῞Οπως ἐπίσης ἤξερε ὅτι κάποιοι ἱερεῖς ζητᾶνε ῾πολλά χρήματα γιά Λειτουργίες ἤ Σαρανταλείτουργα καί στενοχωριότανε ἀφόρητα᾽. Τό μόνο τότε πού ἔλεγε ἦταν:
- Νά προσέχετε ποῦ δίνετε τά χρήματά σας!᾽

Διαβάστε περισσότερα »

Ήταν για μένα ο συνώνυμος Άγιος της αγάπης και της παρηγοριάς(Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης)

«Αναμνήσεις του Π.Σ., αγαπητού πνευματικού τέκνου του Αγίου Ιακώβου»
Μπαλδιμτσής Νικόλαος, Ιατρός

Το 1985 επισκέφτηκα για πρώτη φορά το μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ με την οικογένειά μου και γνώρισα τον Άγιο Ιάκωβο. Ήταν η ώρα του εσπερινού. Ο Όσιος γέροντας καθόλη τη διάρκεια της ακολουθίας ήταν γονατισμένος μπροστά στην εικόνα του Χριστού πάνω σε ένα πλεκτό χαλάκι. Έβλεπα τα δάκρυά του να τρέχουν αδιάκοπα από τα μάτια του. Έφταναν μέχρι το δάπεδο.

Μετά τον εσπερινό ζητήσαμε από τον Άγιο να εξομολογηθούμε. Τότε μας είπε: «Εσείς φαίνεστε καλοί άνθρωποι». (Όλους έτσι τους έβλεπε.) «Γιατί ήρθατε σε μένα τον αγράμματο και δεν πάτε στους πνευματικούς μέσα στον κόσμο που είναι καλύτεροι από μένα;».
Από τότε, όσες φορές πήγαινα στο Μοναστήρι είχα μέσα μου τόση χαρά ώστε δεν ήθελα να φύγω από κοντά του. Όλους μας δεχόταν με αβραμιαία φιλοξενία. Έδειχνε αγάπη και κατανόηση στα προβλήματά μας. Μας έλεγε να κάνουμε όσες μετάνοιες μπορούμε. Να κάνουμε λειτουργίες, ελεημοσύνες, να συγχωρούμε, να προσευχόμαστε με σύντομες και απλές προσευχές. Να διαβάζουμε «χύμα» τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και την Παράκληση. Μας έλεγε ότι όσο κουρασμένοι και να είμαστε πότε να μην πέσουμε για ύπνο χωρίς να πούμε πρώτα το «Πάτερ ἡμῶν».
Ο Γέροντας όταν διάβασε αγιασμό στο αυτοκίνητό μου σταύρωσε προσεχτικά και τις τέσσερις ρόδες του. Μας συμβούλευε να μην πηγαίνουμε για ξεμάτιασμα σε διαφόρους ανθρώπους. Να παίρνουμε ένα μπουκάλι νερό, να λέμε τρεις φορές το
Διαβάστε περισσότερα »


«Τα σημάδια από τις ρωγμές έμειναν μέχρι σήμερα, παιδί μου, για να θυμάμαι το θαύμα Της»(Άγιος Ιάκωβος)





Ο Άγιος Ιάκωβος έλεγε:
«Ήμουν 10 ή 11 χρονών.Δεν είχα παπούτσια και από τα κρύα και τις λάσπες οι φτέρνες μου είχαν γεμίσει ρωγμές·πόναγα και έτρεχε αίμα.
Όταν λιτανεύαμε την Παναγία στο χωριό μου,την παρακάλεσα με πόνο ψυχής να με θεραπεύση.
Τότε τα μάτια της Παναγίας ζωντάνεψαν από την εικόνα, στράφηκαν πάνω μου, με κοίταξε με πολλή αγάπη, μου χαμογέλασε και μετά κοίταξε τα πόδια μου.
Εγώ ασυναίσθητα έβαλα σάλιο στο δάκτυλό μου ( έδειξε ο Γέροντας το δεξιό του δείκτη), σκούπισα τις λάσπες από τις φτέρνες μου και διαπίστωσα αμέσως ότι δεν πονούσαν και οι ρωγμές είχαν κλείσει.
Τα σημάδια από τις ρωγμές έμειναν μέχρι σήμερα, παιδί μου, για να θυμάμαι το θαύμα Της».


Η ΠΑΛΑΜΗ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΟΤΥΠΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ!





Τα θαύματα του Οσίου Ιακώβου καθημερινά! Είναι αναρίθμητα.
Ένα χαρακτηριστικό συνέβη στην Κύπρο. Ο αστυνομικός Ανδρέας Βοσκού, πνευματικό παιδί του Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, είχε βγάλει ένα σπυρί στο μέτωπο, το οποίο μάζευε πύον. Με γιατρούς, φάρμακα δεν επέρχονταν ίαση. Διαβάζοντας το βιβλίο του π. Ιακώβου τον παρακάλεσε, δεν τον είχε γνωρίσει ,εν ζωή, και του είπε «Γέροντα Ιάκωβε όπως όταν ζούσες έτρεχες με την Αγία Κάρα και πρόσφερες την ευλογία σου στους πιστούς, έτσι έλα και σε μένα με την Αγία Κάρα κι ευλόγησέ με».
Ένα βράδυ που ήταν ξαπλωμένος, πριν κοιμηθεί, βλέπει ολοζώντανο τον Γέροντα Ιάκωβο με έναν σταυρό στο χέρι. Την ώρα που πάει να τον σταυρώσει, δαίμονας
εμφανίζεται και λέει:
«Αστον αυτόν μην τον σταυρώνεις είναι δικός μας.»
«Δεν είναι δικός σας» λέει ο π. Ιάκωβος. «Είναι δικός μας γιατί έκανε αυτές … αυτές… και αυτές τις αμαρτίες»
«Μπορεί να τις έκανε αυτές τις αμαρτίες» απήντησε ο πατήρ Ιάκωβος «αλλά τις εξομολογήθηκε και διεγράφησαν».
«Ναι, αυτές τις εξομολογήθηκε» απάντησε ο διάβολος, «αλλά έχει και κάτι πιο μικρές που δεν τις εξομολογήθηκε».
«Ε! Αυτές είναι τέτοιας φύσεως που με τα καλά του έργα τις εξαργύρωσε» ανταπάντησε ο Γέροντας Ιάκωβος και στη συνέχεια απευθύνεται στον αστυνομικό και του λέει «πες στο δαίμονα ότι είσαι σεσωσμένος».
Εκείνος όμως φοβήθηκε, δείλιασε, έτρεμε ολόκληρος, δεν μπορούσε να πει τίποτα. «Πες στους δαίμονες ότι είμαι σεσωσμένος».Και πάλι τίποτα. Τρίτη φορά τον πιέζει πίσω στην πλάτη με δύναμη, με μεγάλη πίεση. Συλλαβιστά είπε «είμαι σεσωσμένος» ο αστυνομικός, τέτοια τρομάρα είχε πάρει και ο διάβολος έγινε άφαντος.
Το πρωί σηκώθηκε πήγε στον καθρέπτη, είδε ότι είχε σπάσει το σπυρί κι έβγαζε πύον μεγέθους, μήκους και πάχους ενός τσιγάρου. Πήγε διηγήθηκε το όλο γεγονός στη γυναίκα του και της είπε και για την πίεση πίσω στην πλάτη του από το χέρι του π. Ιακώβου. Σήκωσε εκείνη τη φανέλα του και βλέπει αποτυπωμένη στην πλάτη του, την παλάμη του χεριού του π. Ιακώβου.

(Απόσπ.από ομιλία του Ηγουμένου της Μονής Οσίου Ιακώβου Γέροντος Γαβριήλ)
Sofia Kalogirou

Παιδί μου Ιάκωβε, είσαι τόσο αδύνατος! Φάε ένα αυγουλάκι να δυναμώσεις(Από τον βίο του Αγ.Ιακώβου)




Όταν ήταν Μεγάλη Σαρακοστή νηστεύαμε αυστηρά. Παρ’ όλη την κοπιαστική δουλειά, περιμέναμε πότε θα έρθει του Ευαγγελισμού και των Βαΐων, για να φάμε λίγο τηγανιτό μπακαλιάρο παστό, πού μας φαινότανε νόστιμος σαν παστέλι, ή λίγες φρέσκες σαρδέλες, το μόνο ψάρι πού έφτανε στο χωριό από τη θάλασσα κι αυτό σπάνια. Η μητέρα μου για να με δοκιμάσει αν νηστεύω με την καρδιά μου, μου έλεγε καμιά φορά κατά τη διάρκεια της σαρακοστής:
– Παιδί μου Ιάκωβε, είσαι τόσο αδύνατος! Φάε ένα αυγουλάκι να δυναμώσεις.
– Αν φάω μητέρα αυγό της απαντούσα, δεν θα καταλάβω Ανάσταση. Εγώ θέλω να φάω το πασχαλινό αυγό για να καταλάβω Πάσχα. Και όταν τελείωνε η Σαρακοστή κι ερχόταν το Πάσχα, μετά την Ανάσταση δεν έτρωγα αμέσως το αυγό, αλλά το έπαιρνα κι έβγαινα από το χωριό, έξω στο ύπαιθρο, στην εξοχή, όπου μέσα στις ερημικές λαγκαδιές έψαλλα το ” Χριστός Ανέστη” και τ΄αναστάσιμα τροπάρια μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου, με πόθο και κατάνυξη, ώσπου έφθανε σχεδόν μεσημέρι. Τότε καθόμουν και έτρωγα το πασχαλινό αυγό και μου φαινόταν ότι μοσχοβολούσε.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης
πηγή


Τι είναι προτιμότερο τα μνημόσυνα ή οι φιλανθρωπίες; (Όσιος Ιάκωβος)





-Πάτερ, οι συγ­γε­νείς μας πνί­γη­καν στο κα­ρά­βι».
-Δεν θα κά­νης μνη­μό­συ­νο στον άν­δρα σου, στους συγ­γε­νείς σας;
–Μπά… δεν χρει­ά­ζον­ται τα μνη­μό­συ­να, λέ­ει. Ε­γώ έ­δω­σα 5.000 στο Ορ­φα­νο­τρο­φεί­ο της Χαλ­κί­δος. Το ί­διο εί­ναι. Πάτερ μου, ε­σύ τι λές γι᾿ αυ­τό;
-Λέω, ά­κου­σε παι­δί μου να σου πώ, ε­φό­σον με ρω­τά­τε. Άλ­λο, παι­δί μου, η προ­σευ­χή και άλ­λο η ε­λε­η­μο­σύ­νη. Άλ­λο, με συγ­χω­ρεί­τε, η προ­σευ­χή που κά­νου­με με το μνη­μό­συ­νο. Δι­ό­τι, έ­τσι τα βρή­κα­με. Έ­τσι εί­ναι. Και α­πό το­ύς Α­πο­στο­λι­κο­ύς χρό­νους, αλ­λά, και α­πό τις η­μέ­ρες που ή­ταν ο Μωυσής, ο Προ­φή­της της Π. Δι­α­θή­κης.
Εμείς εδώ ση­κω­νό­μα­στε τη νύ­χτα για να μνη­μο­νε­ύ­σου­με αυ­τά τα ο­νό­μα­τα. Έχου­με χι­λι­ά­δες ο­νό­μα­τα, πε­ρί­που 20-30 χι­λι­ά­δες ο­νό­μα­τα. Εί­ναι ευ­ερ­γέ­ται του Μο­να­στη­ριού πρίν 38 χρό­νια που ήρ­θα στο Μο­να­στή­ρι.

Άλ­λος με έ­δω­σε αυ­τό το πο­τη­ρά­κι, άλ­λος αυ­τό το φλυ­τζα­νά­κι, αυ­τό το νάυλον, άλ­λος τη λάμ­πα, άλ­λος μία ει­κο­νί­τσα, άλ­λος έ­να κα­δρά­κι, άλ­λος ε­κεί­νον τον μπου­φέ, άλ­λος έ­να ρο­λό­ϊ, και έ­χω τα ο­νό­μα­τά τους α­πό το 1952 που χει­ρο­το­νή­θη­κα ι­ε­ρέ­ας του Υ­ψί­στου και τα μνη­μο­νε­ύ­ω. Αυ­τοί φύ­γαν απ᾿ τη ζωή, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι.

Τά σα­ραν­τα­λε­ί­τουρ­γα παι­διά μου βοηθούν πολύ. Έχει με­γά­λη α­ξί­α η με­ρί­δα που μοι­ρά­ζει ο ι­ε­ρέ­ας και δι­α­βά­ζου­με αυ­τά τα ο­νό­μα­τα. Τα πα­ίρ­νει κά­θε πρωΐ Άγ­γε­λος Κυ­ρί­ου, δι­ό­τι την ώ­ρα που αρ­χί­ζει η προ­σκο­μι­δή κα­τε­βα­ί­νουν Άγ­γε­λοι Κυ­ρί­ου.

Ο Ά­γιος Ι­ω­άν­νης ο Χρυ­σό­στο­μος έ­βλε­πε την ώρα που άρ­χι­ζε η προ­σκο­μι­δή, απ᾿ τη σκε­πή α­πά­νω της Εκ­κλη­σί­ας, να πε­τά­νε λευ­κο­φό­ρα παλ­λη­κά­ρια, Άγ­γε­λοι Κυ­ρί­ου. Και σε κά­θε Χρι­στια­νό στε­κό­ταν Άγ­γε­λος Κυ­ρί­ου, ο φύ­λα­κας του αν­θρώ­που, της ζω­ής του.
Και μέ­σα το Ι­ε­ρό γε­μά­το Άγ­γε­λοι και έ­παιρ­ναν την α­να­φο­ρά αυ­τή, την πά­νε στον θρό­νο του Θε­ού..
Πρέ­πει να εί­μα­στε ό­λοι ά­γιοι, έ­λα ό­μως που εί­μα­στε και άν­θρω­ποι. Ε­μείς έ­χου­με α­νάγ­κη α­πό την Εκ­κλη­σί­α, δι­ό­τι ο ι­ε­ρέ­ας εί­ναι α­νώ­τε­ρος και α­πό τον Βα­σι­λέ­α.

Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη, Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση
πηγή


Έφυγαν οι γέροντες και μείναμε ορφανοί;




Βλέπετε οι σύγχρονοι Γέροντες, ο π. Πορφύριος, ο π. Παίσιος, ο π.Γεράσιμος, ο π. Ιάκωβος, κοιμήθηκαν σχεδόν κοντά ο ένας στον άλλον και σκεπτόμενος αυτό ο κ. Εμμανουηλίδης(Αρεοπαγίτης επί τιμή) στο γραφείο του με παράπονο μου είπε μια μέρα:

«Τι θα γίνει τώρα; Έφυγε ο π. Πορφύριος, έφυγε ο π. Παίσιος, έφυγε και ο π. Ιάκωβος που ήταν πιο προσιτός σε μας, γιατί τον βλέπαμε πιο συχνά και εξομολογούμεθα στο πετραχήλι του, τι θα γίνει τώρα, μείναμε ορφανοί;».Και παρουσιάζεται ο Γέροντας Ιάκωβος ολοζώντανος, όπως ο ίδιος το δηλώνει και λέγει:
«Αχ κύριε Μανώλη μου είσαι και Αρεοπαγίτης, είσαι και λίγο κουτός. Εγώ όταν ήμουνα στη γη μαζί σας και ερχόσασταν και θέτατε τα διάφορα αιτήματά σας, παρακαλούσα τον Όσιο Δαυίδ γι’ αυτά και έβαζα άλλον μεσίτη για τα αιτήματά σας. Τα ’λεγα στο αυτί του Οσίου κι εκείνος άνοιγε γραμμή με τον Χριστό. Τώρα έχετε απευθείας μεσίτη. Κοιτάξτε οι μπαταρίες να είναι συνδεδεμένες να μην έχουν διακοπή στις συνδέσεις και πάντοτε θα έχετε ανοιχτή γραμμή».

Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, Καθηγούμενος Ι. Μ. Οσίου Δαυίδ
πηγή

« Όσιε μου Ιάκωβε,γνωρίζεις τα χάλια μου,γνωρίζω την αγάπη σου, βοήθα με σε παρακαλώ!»




Αύριο η μνήμη του Οσίου Ιακώβου του Τσαλίκη… Τι λέξεις μπορείς να βάλεις
δίπλα στον Όσιο Ιάκωβο;Πώς να περιγράψεις την προσωπικότητα του;
Κάθε επίθετο το κατακαίει η ταπείνωση του.Επίγειος άγγελος… Ουράνιος άνθρωπος…
Μεγάλη ευλογία για την γη της Εύβοιας.Μεγάλη ευλογία για την Εκκλησία μας.
Όσοι τον γνώρισαν μαρτυρούν αυτή την πνευματική διαφάνεια,την κατάσταση που σαν σε τζάμι θωρείς κι αγρικάς τον ίδιο τον Θεό…..
Ο πνευματικός που είχα πριν χρόνια τον είχε πνευματικό και εξομολογητικά στο καταθέτω,κείνα που μου έλεγε για τον γέροντα τα ψηλαφούσα και εγώ στον ίδιο
και αυτό μου ήταν μεγάλη παρηγοριά.
Πόσες ψυχές δεν ανέπαυσε με το πετραχειλάκι του ο Όσιος;
Πόσες ψυχές δεν ξεδίψασε και δεν ξεδιψάει με την προσευχή του.
Όπως έλεγε και ένας παππούλης όμως τα χαρίσματα των Αγίων(που μας θαμπώνουν και μας ελκύουν)ανθίζουν πάνω σε παθήματα.Λίγοι γνώριζαν τις μάχες, τους αγώνες
που έδινε νύχτα και ημέρα με τον πειρασμό(διάβολο).
Η ζωή των Αγίων,η ζωή ανθρώπων σαν και εσένα και εμένα(με πάθη μα και με αρετές)γίνεται το επώδυνο ζύγι για την πορεία της δική μας ζωής……
Μα και η πηγή για να πάρεις κουράγιο,να πεις ‘’έχει ο Θεός’’,να βγει έμπονα
από την ψυχούλα σου η προσευχή:
« Όσιε μου Ιάκωβε,γνωρίζεις τα χάλια μου,γνωρίζω την αγάπη σου,
βοήθα με σε παρακαλώ!»
π.Ιωάννης Παπαδημητρίου