Τι και πώς
Ἡ εἴδηση τῆς 40χρονης νοσηλεύτριας ἡ ὁποία λίγες μέρες μετὰ τὴν δεύτερη δόση τοῦ ἐμβολίου ἐμφάνισε ὑψηλὸ πυρετό, μυαλγίες, παράλυση τῶν κάτω ἄκρων της καὶ τελικὰ διαγνώστηκε μὲ σύνδρομο Guillain-Barre, ἐγείρει σοβαρὰ ἐρωτήματα σχετικὰ μὲ τὴν ἀσφάλεια τοῦ ἐμβολίου.
Ὁ πρόεδρος τῆς ΠΟΕΔΗΝ Μιχάλης Γιαννάκος, δήλωσε σίγουρος πὼς πρόκειται γιὰ παρενέργεια τοῦ ἐμβολίου, καθὼς ἰσχυρίστηκε πὼς ἡ γυναίκα ἦταν ὑγιέστατη καὶ μάλιστα ἐργαζόταν στὴ πρώτη γραμμὴ μάχης κατὰ τοῦ κορονοϊοῦ καὶ τώρα βρίσκεται καθηλωμένη σὲ ἀναπηρικὴ καρέκλα.
Ἐντύπωση προκάλεσε πὼς λίγες ὧρες μετὰ... τὴν διαρροὴ τοῦ θέματος, δόθηκε ἐπείγουσα ἐντολὴ γιά διενέργεια εἰσαγγελικῆς ἔρευνας, γιὰ νὰ διερευνηθεῖ ἂν ὁ κ. Γιαννάκος τέλεσε τὸ ἀδίκημα διασπορᾶς… ψευδῶν εἰδήσεων!
Ποιὸ ἀκριβώς θά μποροῦσε νὰ εἶναι τὸ συμφέρον τοῦ κ. Γιαννάκου γιὰ νὰ διαδώσει… fake news γιὰ τὴν ἄτυχη συνάδελφό του; Καὶ ἀπὸ τὴ στιγμὴ μάλιστα ποὺ ἐμφανίστηκε ὠς υπέρμαχος τοῦ ἐμβολιασμοῦ καὶ δήλωσε κατὰ λέξη πώς: «εἶναι μία στοὺς 400.000, δὲν λέει τίποτα ἀπολύτως αὐτὸ γιὰ τὸν ἐμβολιασμό, δὲν λέμε τίποτα κακὸ γιὰ τὸ ἐμβόλιο, ἀντιθέτως, ἀλλὰ ἡ συνάδελφος εἶναι σὲ ἀναπηρικὸ καροτσάκι καὶ δὲν μπορεῖ νὰ σηκωθεῖ κι ἔχει τρομοκρατηθεῖ»;
Γιατί δέν ὑπῆρχαν τέτοια ἀνάλογα ἀντανακλαστικὰ ὅταν ὁ κ. Τσιόδρας δήλωνε εὐθέως πῶς «φούσκωνε» τὰ νούμερα τῶνθυμάτων ἀπὸ κορονοϊό, καταγράφοντας θανάτους ἀσθενῶν ΜΕ covid ὡς θανάτους ΑΠΟ covid; Ἐκεῖνες δὲν ἦταν ψευδεῖς εἰδήσεις;
Ἡ τεχνητή αὔξηση τῶν ἀριθμῶν θανάτων, δὲν συνέβαλε στὸ νὰ προκληθεῖ πανικὸς καὶ σύγχυση στοὺς πολίτες;
Γιατί ἀντιμετωπίστηκαν μέ ἀπάθεια ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη, οἱ περιπτώσεις ἐγκεφαλικῶν αἱμορραγιῶν, ἐμφραγμάτων, καρκίνων σὲ τελικὸ στάδιο ποὺ βαφτίστηκαν ὡς θύματα covid, ἐνῶ σπεύδουν ταχέως τώρα νὰ διεξάγουν ἔρευνα γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ προχώρησε σὲ μία καταγγελία, ἔτσι ὅπως ὅριζε ἡ λογικὴ καὶ ἡ συνείδησή του;
Ἔχουμε χάσει κάθε μέτρο; Ἀπὸ πότε εἶναι fake news ἡ κατάθεση μίας μαρτυρίας; Ἔπρεπε νὰ δεῖ τὴν (πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ὑγιέστατη) συνάδελφό του καθηλωμένη σὲ καροτσάκι καὶ νὰ συμπεριφερθεῖ σὰ νὰ μὴ τρέχει τίποτα;
Γιὰ ποιὸ λόγο φαίνεται παράλογο ἢ μὴ πιθανὸ σὲ κάποιους, τὸ ἐμβόλιο νὰ ἔχει κάποιες πιθανότητες νὰ προκαλέσει σύνδρομο Guillain-Barre, ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὸ πιὸ fast-track ἐμβόλιο τῆς ἱστορίας, ποὺ κυκλοφορεῖ μὲ κατεπείγουσα ἔγκριση καὶ οὐσιαστικὰ βρίσκεται ἀκόμα ὑπὸ ἐπιστημονικὴ παρακολούθηση;
Καὶ ἐνώ τό σύνδρομο Guillain – Barre ἔχει συνδεθεῖ στὸ παρελθὸν καὶ μὲ τὸ ἐμβόλιο τῆς γρίπης καὶ ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ CDC (Center for Disease Control and Prevention) ἀναφέρει στὴν ἰστοσελίδα του πὼς ὑπάρχει τέτοια σύνδεση, στὴν Ἑλλάδα γίνεται ἐπείγουσα εἰσαγγελικὴ ἔρευνα γιὰ fake news, γιὰ ἕνα ἐμβόλιο ποὺ κυκλοφορεῖ μόνο λίγους μῆνες…
Ἂν καὶ ἐφόσον αὐτὴ ἡ νοσηλεύτρια νόσησε ἀπὸ τὸ ἐμβόλιο, γιὰ ποιὸ λόγο νὰ μὴν μπορεῖ νὰ στραφεῖ νομικὰ ἐναντίον τῆς ἑταιρείας ποῦ τὸ κατασκεύασε; Γιατί οἱ συμβάσεις τῶν κρατῶν μὲ τὶς φαρμακευτικές, βγάζουν προκαταβολικὰ «λάδι» τὶς δεύτερες, σὲ περιπτώσεις σοβαρῶν παρενεργειῶν;
Πῶς ἀκριβῶς προστατεύεται ἡ ὑγεία τοῦ Εὐρωπαίου πολίτη μὲ τέτοια σκανδαλώδη ρήτρα μὲ τὶς φαρμακευτικὲς / χρηματοπιστωτικὲς ἑταιρεῖες ποῦ ἀποποιοῦνται κάθε εὐθύνη, ἐνῶ μετροῦν μυθικὰ κέρδη ἀπὸ τοὺς ἐμβολιασμούς;
Ἀκόμα καὶ μία στὸ ἑκατομμύριο νὰ ὑπάρχει περίπτωση σύνδεσης τοῦ ἐμβολίου κατὰ τοῦ κορονοϊοῦ μὲ τὸ σύνδρομο Guillain-Barre, δὲν θὰ πρέπει νὰ διερευνηθεῖ ἐξονυχιστικὰ ἡ ὑπόθεση, ἀντὶ νὰ σπεύδουμε νὰ δαιμονοποιοῦμε ἀνθρώπους καὶ καταστάσεις;
Καὶ γιὰ νὰ ἔχουμε καλό ἐρώτημα, ποιὸς θὰ μᾶς μιλήσει γιὰ τὴν ἐξέλιξη τῆς ὑγείας τοῦ ἀναπληρωτῆ διοικητῆ τοῦ Θριάσιου καὶ ποιὸς θὰ μᾶς ἐνημερώσει γιὰ τὸ τί τελικὰ τὸν ὁδήγησε διασωληνωμένο στὴν ἐντατική, μετὰ τὸν ἐμβολιασμό του; Τὸ Ὑπουργεῖο Ὑγείας διευκρίνισε πὼς τὸ ἐμβόλιο δὲν σχετίζεται μὲ τὴ σοβαρὴ λοίμωξη ποὺ παρουσίασε. Καλῶς. Ἀλλὰ τί τὸν ὁδήγησε στὴν ἐντατική; Ὑπῆρξε ἐκτεταμένη ἔρευνα γι’ αὐτό; Ἔχουμε κάποιο στοιχειοθετημένο συμπέρασμα; Ἢ περιοριζόμαστε σὲ ἕνα ἀόριστο «δὲν σχετίζεται» καὶ τελειώσαμε;
Γιατί ἀντιμετωπόζουν τόσο προστατευτικὰ τὸν «ἥλιο ποὺ φωτίζει τὴν ἑπόμενη μέρα», ὅπως ἀποκάλεσε ὁ κ. Μητσοτάκης τὸ ἐμβόλιο; Δὲν προέχει ἡ ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια; Δὲν προέχει ἡ ἔρευνα; Δὲν προέχει ἡ ὑγεία καὶ ἡ ἀσφάλεια τῶν πολιτῶν;
Έγραψε ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
sportime
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς - πες το ξανά, Αντώνη, να το ακούσουν στον Παράδεισο και να σου ανοίξουν...
Κάποτε, δηλαδή πριν ένα χρόνο -μου φαίνεται τόσο μακρινό....- είχα ελπίσει πως θα είναι για λίγο, να περάσει η κακιά η ώρα (που έλεγε η γιαγιά μου).
Τώρα πίσω από το παράθυρό μου χαζεύω τους μασκοφορεμένους ανθρώπους, που περνούν στον δρόμο βιαστικοί, διπλοκουμπωμένοι, σκυφτοί, φοβισμένοι. Κάποιοι σηκώνουν το χέρι και με χαιρετούν και έτσι καταλαβαίνω πως πρόκειται για γνωστούς, ίσως και γείτονες....
Δεν τους γνωρίζω πια. Και δεν ελπίζω πια, καθώς μας μιλούν τώρα για διπλές μάσκες!
Μια βαθιά λύπη κάνει το απόγευμα μελαγχολικό.
Δεν ξέρω αν θα ξαναερωτευτούμε γιατί ποιος ερωτεύεται μια μάσκα κι αν πάψουμε να ερωτεύομαστε τί θ' απομείνει να κρατήσει τον κόσμο ζωντανό και τις κερασιές ανθισμένες;
Για το καλό μας, λένε....
Δεν βαριέσαι, αδελφέ, όλες οι δικτατορίες για το καλό μας έλεγαν!
Εμείς όμως πρέπει να το πάρουμε πια σοβαρά. Να οργανωθούμε, να αντισταθούμε, να αγαπηθούμε, να τραγουδήσουμε (δυνατά, πολύ δυνατά), να εξομολογηθούμε, να βγάλουμε τις μάσκες να ιδωθούμε ξανά, να μεταλάβουμε: Χριστό και Ελλάδα!
(Ακούστε το τραγούδι. Είναι σύνθημα....)
Πόση ακόμη ξεφτίλα θα ανεχτούμε;
Τι και πώς
Υπάρχει μία ανακοίνωση της ΕΛΑΣ (βλέπε Ελληνική Αστυνομία, γιατί η άλλη ΕΛΛΑΣ -αυτή με τα δύο Λ- δεν κάνει πια ανακοινώσεις παρά μόνο παρατημένη στη γωνιά της εκπλήσσεται, καθημερινά και δυσάρεστα). Μεταξύ άλλων η ανακοίνωση λέει τα εξής:
Την 16.30 ώρα σήμερα (Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2021), πραγματοποιήθηκε συνάθροιση 2.000 περίπου ατόμων, στο χώρο των Προπυλαίων του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακολούθησε πορεία μέσω των οδών Πανεπιστημίου, Πεσμαζόγλου και Σταδίου, μέχρι το χώρο μπροστά από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, όπου είχαν συγκεντρωθεί από την 16.30 ώρα επίσης, άλλα 500 άτομα. Το κύριο σώμα των συγκεντρωμένων παρέμεινε στο σημείο μέχρι την 20.00 ώρα, οπότε και αποχώρησαν μέσω της οδού Πανεπιστημίου και η συγκέντρωση - πορεία ολοκληρώθηκε ομαλά την 20.20 ώρα στην πλατεία Ομονοίας.
Προσέξτε τους υπογραμμισμένους (από μας) αριθμούς που λένε ότι πάνω από 2.500 άτομα για περίπου 4 ολόκληρες ώρες, υπό το βλέμμα της Αστυνομίας και των υπευθύνων του ελληνικού γκουβέρνου, συνωστίζονταν ΝΟΜΙΜΩΣ!!!!
Διότι αν δεν ήταν νόμιμο θα είχαν κοπεί πρόστιμα και θα είχαν γίνει συλλήψεις, ακριβώς όπως στους ναούς που ούτε στα προαύλιά τους δεν επιτρέπουν ούτε να καθίσεις!!!!!!!!
Θα ήταν ανόητο να ρωτήσω γιατί το να διαδηλώνεις για ένα νομοσχέδιο είναι σημαντικότερο από το να εξασκείς το θρησκευτικό σου δικαίωμα και να έχεις ελευθερία αναφορικά με την πίστη σου;
Δεν είναι δικαίωμά μου να ουρλιάξω την αγανάκτησή μου και επίσης να ουρλιάξω όταν οι της διοικούσας Εκκλησίας μου ξαναπούν ότι δεν πρόκειται για διωγμό;
Μέχρι πότε θα υπομένουμε το δούλεμα και την καταπάτηση των βασικών μας δικαιωμάτων;
Έχει μείνει καθόλου τσίπα μέσα μας;
Α και μην ξανακούσω να μας λένε για δημοκρατία και άλλα τέτοια φαιδρά !
Σάββατο βράδυ, περιμένοντας το χιόνι...
Τι και πώς
Είναι βράδυ Σαββάτου, σε καιρό κορωνοϊού και σε αναμονή χιονιού.
Ξημερώνει Κυριακή, έχω κλειστά τα παντζούρια με επίσημη δικαιολογία το αξημέρωτο, το σκοτάδι, ίσως και τους βραδινούς κλέφτες...
Η αλήθεια είναι πως αγαπώ την απομόνωση, το αδιαπέραστο και το μοναχικό αυτής της ώρας, όπου βγάζεις της καρδιάς σου τα κρυμμένα και τα αραδιάζεις, όπως παλιά τα παιχνίδια που έκρυβες στο μεγάλο χαρτονένιο κουτί. Τότε η μάνα σου σε μάλωνε " και ποιός θα τα μαζέψει τώρα" -πάντα τα μάζευες εσύ, απορημένη για την ερώτηση...
Τώρα -στα 90 της- δεν ασχολείται με της καρδιάς σου τα πράγματα.
Άνετα λοιπόν τα απλώνεις με αγάπη και φροντίδα, τους μιλάς, σε ευλογούν, τα χαϊδεύεις, δακρύζεις, κάνουν πως δεν σε βλέπουν: Άνθρωποι που αγάπησες, που έγιναν ιστορίες σου ή απλά στιγμιότυπα μιας ώρας, μιας μέρας, ενός καιρού περασμένου και μετά είδες τ' όνομά τους στην εφημερίδα " τον πεφιλημένο μας", αρρώστησες για λίγο και ύστερα τους έκανες κομποσκοίνι και δεν τους ξέχασες ποτέ. Πήρες κι' ένα σημειωματάριο γι' αυτούς κι' έτσι έγιναν παντοτινά δικοί σου.
Άλλοι πάλι άνθρωποι, επίσης αγαπημένοι, που δεν τους αποχωρίστηκες ποτέ, τελείες, περισπωμένες σε αρχαία "σ' αγαπώ", θαυμαστικά και ερωτηματικά σε κουβέντες που ειπώθηκαν σε νύχτες κρασιού ή σε μέρες που δαπανήθηκαν ευκλεώς ή αδόξως, πρόσωπα που σε ομόρφηναν και χάθηκαν εκεί όπου πάνε όσοι κουράζονται να ελπίζουν ή όπου τους σκεπάζει ένα χιόνι σαν αυτό που περιμένεις.
Αλήθεια αν χιονίσει τελικά και αν σκάψεις στο χιόνι θα βρεις τον κόσμο που κάποτε είχε γίνει δικός σου;
Δεν θα το κάνεις όμως γιατί κρυώνεις πια....όλοι κρυώνουν στις μέρες μας και επειδή φοβάσαι αυτό που δεν θα βρεις καθώς το χιόνι δεν κρύβει πια θησαυρούς και έρωτες για να τους ξεπαγώσεις !
Κοιτάζεις τα παιχνίδια της καρδιάς σου και τ' αγαπάς ξανά. Είναι οι ιστορίες σου, οι μέρες σου, τα γέλια και τα κλάματά σου. Όσα δραπέτευσαν στον χιόνι και χάθηκαν δεν θα τα ξαναβρείς αλλά θα είσαι ευτυχής που έχεις κάτι δικό σου στο χιόνι, στο λευκό, στην αθωότητα, στο όνειρο, στο μέλλον ίσως του κόσμου που όταν λιώσουν τα χιόνια θα το δούμε πάλι λαμπερό σαν ονειρικό θησαυρό ή σαν ένα παλιό κόσμημα που είχε ξεχαστεί στο βάθος του χάρτινου κουτιού σου!
Χιονίζει από τα ανοιχτά παράθυρα του Παραδείσου
Τι και πώς
Ήρθε το χιόνι... Από τα ξημερώματα.
Το έστρωσε για τα καλά στις στέγες (ναι, έχουμε ακόμη σπίτια με στέγες στη γειτονιά μου), στον κήπο, στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Σαν τις λευκές ελπίδες που στεριώνουν.
Ο δρόμος καθαρός. Δεν το έπιασε στους δρόμους κι' ας είναι πυκνό. Σαν τις αμαρτίες μας που δεν τις αφήνει η χάρη Του να σταθούν.
Χιονίζει πολύ ετούτη την ώρα: Σαν ν' αρχίζει παραμύθι δίπλα στο τζάκι, σαν να τριζοβολούν τα ξύλα σε ονειρική ξυλόσομπα, σαν να ψήνονται κάστανα, σαν οι Άγιοι κινούνται στο απομεσήμερο -κάθε νιφάδα και Άγιος, σαν να κουνάει μαντήλια λευκά ο ουρανός στους παραπονεμένους, σαν να στριμώχνονται να μας δουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας, από τα ανοιχτά παράθυρα του Παραδείσου...
Χιονίζει κι' ένα κορίτσι, με λευκή κορδέλα στα μαλλιά, στήνει μέσα μου χιονάνθρωπο. Τα παιδιά που παίζαμε κάποτε μαζί, μεγάλωσαν και δεν παίζουν πια. Και είναι πολύ επικίνδυνο όταν δεν παίζουν τα παιδιά... Ο χιονάνθρωπος σηκώνει τα χέρια, προσεύχεται και λιώνει. Γύρω του χιονίζει συνέχεια και σε λίγο θάβονται τα γάντια του και οι κορδέλες της μικρής κοπέλας. Λένε πως αυτοί οι δύο είχαν παλιά αγαπηθεί, μια μέρα που χιόνιζε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου