Ο παραμελημένος κανόνας του Παύλου: "Όλοι σας είσαστε ένας εν Χριστώ Ιησού"

Dr. Eli Lizorkin-Eyzenberg
Μετάφραση: Κ. Ν.
ΟΟΔΕ // Πηγή: https://weekly.israelbiblecenter.com

 

Σχεδόν κανείς στον Χριστιανικό κόσμο, όταν ερωτάται, δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτό το απλό ερώτημα: «Ποιος ήταν ο ιδιαίτερος κανόνας που τόνιζε ο Παύλος στα ποίμνιά του;»

Απαντώντας σε επιστολή που τού είχαν στείλει οι επικεφαλής των ποιμνίων της Κορίνθου, ο Απόστολος Παύλος τους έγραψε: «τι γαρ οίδας, γύναι, ει τον άνδρα σώσεις; ή τι οίδας, άνερ, ει την γυναίκα σώσεις; ει μη εκάστω ως εμέρισεν ο Θεός, έκαστος ως κέκληκεν ο Κύριος, ούτω περιπατείτω. και ούτως εν ταις εκκλησίαις πάσαις διατάσσομαι. περιτετμημένος τις εκλήθη; μη επισπάσθω. εν ακροβυστία τις εκλήθη; μη περιτεμνέσθω. η περιτομή ουδέν εστι, και η ακροβυστία ουδέν εστιν, αλλά τήρησις εντολών Θεού. Έκαστος εν τη κλήσει ή εκλήθη, εν ταύτη μενέτω.» (Α΄ Κορινθίους 7: 16-20).

Ο αρχαίος κόσμος δεν είχε κάποια αντίληψη του τι σημαίνει «μεταστροφή» από μία θρησκεία σε μια άλλη. Αυτό ήταν κατ’ εξοχήν επειδή η θρησκεία δεν υπήρχε σαν μια ξεχωριστή κατηγορία από την «λαότητα» (δηλαδή, το να ανήκουν σε κάποιο λαό). Όταν οι άνθρωποι «μεταστρέφονταν», δεν άλλαζαν την πίστη τους από την μία θρησκεία σε μια άλλη, αλλά από μία ομάδα λαού σε μία άλλη. Υπήρξαν άτομα – από τον Ισραήλ αλλά και από τα Έθνη – που μερικές φορές ήσαν πρόθυμοι να κόψουν κάθε δεσμό με τις κοινότητές τους και να αλλάξουν κοινοτικές συμμαχίες. Μερικοί Ιουδαίοι μάλιστα προέβαιναν σε «χειρουργική επέμβαση» που αφαιρούσε τα σημεία της περιτομής· ενώ μερικοί μη-Ιουδαίοι υιοθετούσαν πλήρως (όχι μερικώς) τους αρχέγονους Ιουδαϊκούς τρόπους ζωής – η λέξη κλειδί των οποίων ήταν «περιτομή».

Ο μέγας Απόστολος πίστευε πως και ο Ισραήλ και τα Έθνη, διατηρώντας τις ξεχωριστές τους ιδιότητες, μπορούσαν ενωμένοι να προσφέρουν λατρεία στον Θεό του Ισραήλ. Στην κοινότητα της νέας διαθήκης στο Ισραήλ, τώρα πλέον απαγορευόταν αυστηρά η διάκριση και η προτίμηση ανάμεσα σε Ιουδαίους και Εθνικούς, ενώ παρέμεναν δικαιωματικά τηρούμενα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Για παράδειγμα, ενώ άνδρες και γυναίκες ήσαν ΕΝΑ εν Χριστώ, οι γυναίκες συνέχιζαν να είναι γυναίκες (με την πολύ σοβαρή σημασία του όρου), και οι άνδρες συνέχιζαν να είναι άνδρες: «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις εστε εν Χριστώ Ιησού». (Γαλ. 3: 28)

Η «εξήγηση» του Παύλου ήταν απλή. Αν οι Εθνικοί ακόλουθοι του Χριστού «γίνονταν» Ιουδαίοι, τότε ο Θεός που θα λάτρευαν θα ήταν πολύ μικρός: Θα ήταν ο Θεός μόνο των Ιουδαίων. Όμως, αν οι Εθνικοί (ακόλουθοι του Χριστού) στο Ισραήλ λάτρευαν τον Ένα Θεό, πλάϊ στους Ιουδαίους, τότε το μεγαλείο αυτού του Ενός Θεού θα γινόταν προφανές σε όλους: «Λογιζόμεθα ουν πίστει δικαιούσθαι άνθρωπον χωρίς έργων νόμου. ή Ιουδαίων ο Θεός μόνον; ουχί δε και εθνών; ναι και εθνών, επείπερ είς ο Θεός ος δικαιώσει περιτομήν εκ πίστεως και ακροβυστίαν δια της πίστεως. Νόμον ουν καταργούμεν δια της πίστεως; μη γένοιτο, αλλά νόμον ιστώμεν.» (Ρωμ. 3: 28-31).