Η χρήση των Ευαγγελίων στην πορεία προς τη θέωση

Οι άγιοι τέσσερις ευαγγελιστές (από εδώ)

Πρακτικές της αρχαίας Εκκλησίας

 

Του π. Ιωάννη Ρωμανίδη

 

Πηγή: "Εμπειρική Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιω. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄. Του σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου.

ΟΟΔΕ

Κοινό γνώρισμα όλων των Προφητών, Αποστόλων και Αγίων είναι η νοερά προσευχή στην καρδιά, που είναι απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι ναός του Αγίου Πνεύματος.

«Οι Πατέρες διδάσκουν ότι η νοερά προσευχή δεν είναι μόνο στην Καινή Διαθήκη. Και στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει η νοερά προσευχή. Είναι μια παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης και της Καινής Διαθήκης και όλης της Χριστιανικής παραδόσεως».

«Το να είναι κανείς ναός του Αγίου Πνεύματος είναι μια εμπειρία. Και αν διαβάσει κανείς τον Απόστολο Παύλο προσεκτικά, δεν είναι κούφια λόγια όλα όσα λέγει τόσες φορές που περιγράφει το Πνεύμα το Άγιον, το οποίο κράζει "εις τας καρδίας υμών" "Αββά ο Πατήρ" (Γαλάτας δ΄, 6) κλπ., που προσεύχεται μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Αυτή είναι η πραγματικότητα δηλαδή. Και αυτή η παράδοση υπάρχει και στην Παλαιά Διαθήκη, δεν είναι μόνον στην Καινή Διαθήκη».

Η διαφορά είναι ότι στην Παλαιά Διαθήκη μαρτυρείται η εμπειρία του άσαρκου Λόγου, ενώ στην Καινή Διαθήκη η εμπειρία του σεσαρκωμένου Λόγου.

«Γίνεται ο νους του ανθρώπου κατοικητήριο του Χριστού και, μέσω του Χριστού, της Αγίας Τριάδος. Όχι μόνον στην Καινή Διαθήκη, αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται αυτό το πράγμα, μόνο που εκεί ο Χριστός είναι άσαρκος. Όταν ο Χριστός κατοικεί μέσα στον άνθρωπο, είναι παρών, αλλά χωρίς βέβαια την σάρκα Του, διότι δεν έχει ακόμα ενσαρκωθεί».

Άλλωστε, ο σκοπός της Αγίας Γραφής και όλης της εκκλησιαστικής ζωής είναι να οδηγήσει τον άνθρωπο στην θέωση. Δεν υπάρχει άλλος σκοπός, ιστορικός, θρησκευτικός.

«Ο μοναδικός σκοπός της γλώσσης της Αγίας Γραφής, των Πατέρων και των Συνόδων είναι να χρησιμοποιούνται ως πνευματικά μέσα, μέσω των οποίων οδηγείται κανείς, υπό την καθοδήγηση Πνευματικού Πατρός, στα στάδια της τελειώσεως. Δεν έχουν κανένα άλλο σκοπό».

Αυτό φαίνεται στην διάταξη της αναγνώσεως των βιβλίων των ευαγγελίων στην λατρεία της Εκκλησίας.

«Πάντως, στην Αγία Γραφή υπάρχει σαφώς αυτή η διάκριση και γι' αυτό υπάρχει η ανάλογη κατάταξη της ύλης των ευαγγελίων. Έχουμε το ευαγγέλιο του Μάρκου, το οποίο σαφώς ως έργο έχει την καταπολέμηση των δαιμονικών ενεργειών, και όλο το κυρίαρχο πνεύμα του ευαγγελίου του Μάρκου είναι περί καθάρσεως. Το ίδιο συμβαίνει και στα ευαγγέλια Ματθαίου και Λουκά. Αυτά τα ευαγγέλια έχουν γραφεί στην αρχαία Εκκλησία, ως εγράφησαν, επειδή χρησιμοποιούνταν προ του Βαπτίσματος. Ήταν τα κατηχητικά εγχειρίδια των κατηχουμένων οι οποίοι βρίσκονταν στο στάδιο της καθάρσεως. Και, αφού βαπτίζονταν, μετά χρησιμοποιόταν το "πνευματικό ευαγγέλιο", το οποίο είναι το ευαγγέλιο δια τους Πνεύμα έχοντες.
Εφ' όσον κανείς λάμβανε Πνεύμα άγιον στο Βάπτισμα και το Χρίσμα, μετά από αυτά γινόταν ειδική κατήχηση βάσει του Ευαγγελίου του Ιωάννου. Γι' αυτόν τον λόγο βλέπει κανείς σαφώς πως το ευαγγέλιο του Ιωάννου σχεδόν δεν ασχολείται με τον διάβολο, ενώ, τα λεγόμενα σήμερα συνοπτικά ευαγγέλια ασχολούνται πάρα πολύ με τους δαίμονες και την δίωξή τους -των δαιμόνων. Οπότε, αμέσως φαίνεται στην ίδια την οργάνωση της ύλης των ευαγγελίων ότι υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ της διδασκαλίας σε αυτούς που βαδίζουν την οδό της καθάρσεως και σε αυτούς που έχουν λάβει το Πνεύμα το Άγιον και βρίσκονται στην κατάσταση του φωτισμού. 
Γι' αυτό και στο εκκλησιαστικό ημερολόγιο βλέπουμε λοιπόν τα τρία συνοπτικά ευαγγέλια και αναγινώσκονται, διαβάζονται και ερμηνεύονται καθ' όλον τον ενιαυτό [= το έτος] και, όταν ερχόμαστε στο Πάσχα, το ευαγγέλιο του Πάσχα στην δεύτερη Ανάσταση, αρχίζει: Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος… " (Ιωάννης Α: 1). Και από της δεύτερης Αναστάσεως του Πάσχα μέχρι την Πεντηκοστή γίνεται κάθε μέρα ερμηνεία του τετάρτου ευαγγελίου. Το ευαγγέλιο του Ιωάννου είναι κυρίως απολογητικοδογματικό ευαγγέλιο, που σκοπό έχει την διαφώτιση, εφ' όσον έχουν περάσει από το στάδιο της καθάρσεως ως κατηχούμενοι και έχουν γίνει νεοφώτιστοι. Δεν είναι τυχαίο ότι το ευαγγέλιο του Ιωάννου αναγιγνώσκεται και ερμηνεύεται από το Πάσχα μέχρι την Πεντηκοστή. Γι' αυτό και οι Πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν το ευαγγέλιο αυτό "πνευματικό ευαγγέλιο". Και δεν είναι για όλους, είναι για εκείνους που έχουν βαπτισθεί κ.ο.κ. Αυτά που λένε σήμερα ορισμένοι ότι είναι επηρεασμένο από την Ελληνική φιλοσοφία κλπ., αυτά είναι -με συγχωρεϊτε για την έκφραση- αυτά είναι σαχλαμάρες».