ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Τανζανία: Ο ευσεβής Μασάι Ματθαίος

In English here

Κάθε φορὰ ποὺ ἐπιστρέφουμε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἤ ἀπὸ κάποια μακρὰ περιοδεία στὸ Ἱεραποστολικὸ Κέντρο μας στὸ Κινταμάλι Ἰρίγγας, πλῆθος πιστῶν, παιδάκια, νέοι καὶ ἡλικιωμένοι, ἔρχονται νὰ μᾶς καλοσωρίσουν μὲ φανερὴ χαρὰ καὶ εὐγένεια, ἀλλὰ καὶ νὰ ζητήσουν κάποια οἰκονομικὴ ἤ ὑλικὴ βοήθεια. Τὸ φαινόμενο εἶναι συνηθισμένο καὶ τὸ χαιρόμαστε γιατὶ δὲν γίνεται προσποιητὰ ἀλλὰ μὲ εἰλικρίνεια καὶ αὐθορμητισμό. Ἄλλωστε ἡ περιοχὴ αὐτὴ εἶναι ἡ φτωχότερη καὶ πιὸ πρωτόγονη τῆς Τανζανίας καὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἶναι οἱ δικοί μας ἄνθρωποι, ἡ ἀγαπημένη μας οἰκογένεια.
Ἕνα πρωινό, τὴν ἑπομένη τῆς ἐπιστροφῆς μου στὴν περιοχὴ τῆς Ἀρούσας, βλέπω στὴν πόρτα μου ἕνα ψηλό, ἀδύνατο παληκάρι μὲ τὴν χαρακτηριστικὴ ἐνδυμασία τῶν Μασάι, καὶ ἕνα φαρδὺ χαμόγελο. Ἦταν ὁ Ματθαῖος. Τὸν βαφτίσαμε ὅταν ἦταν μικρὸ παιδάκι. Ἔκτοτε φοίτησε στὸ σχολεῖο, ἀγάπησε τὴν Ἐκκλησία μας καὶ ὅταν ἦλθε σὲ ὥριμη ἡλικία παντρεύτηκε μὲ μιὰ ὄμορφη καὶ σεμνὴ κοπέλα ἀπὸ τὸ χωριό του καὶ τώρα εἶναι πατέρας δύο παιδιῶν. Μάλιστα τὴν τελευταία φορὰ ποὺ ἐπισκεφτήκαμε τὸ χωριὸ τῶν Μασάι, ὅλοι μαζὶ ζήτησαν νὰ χειροτονήσουμε τὸν Ματθαῖο ἱερέα γιὰ τὸ χωριό τους.

Ἐκεῖνο τὸ πρωὶ λοιπὸν βλέποντάς τον μπροστὰ μου, χάρηκα γιατὶ μέσα μου τρέφω ἐλπίδες γι’ αὐτὸν, ὅτι μπορεῖ μὲ τὴν χάρη του Θεοῦ, κάποια μέρα νὰ γίνει ἕνας καλὸς ἱερέας τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφοῦ μοῦ φίλησε τὸ χέρι, μοῦ λέει: «Καρίμπου Ἀσκόφου», δηλαδὴ καλῶς ἦλθες Ἐπίσκοπε, ἦλθα νὰ πάρω τὴν εὐχή σου. Αὐθόρμητα μέσα μου σκέφτηκα, «ποιὸς ξέρει τὶ θὰ μοῦ ζητήσει». Ἀντίθετα, αὐτὸς ἐπανέλαβε ὅτι, «ἄκουσα πὼς γύρισες καὶ ἦλθα νὰ σὲ χαιρετίσω». Στὴ συζήτηση ποὺ ἀκολούθησε, τοῦ εἶπα πῶς κάποιοι ἀδελφοί μας ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἔδωσαν κάποια χρήματα γιὰ νὰ κάνουμε γεώτρηση στὸ χωριὸ τους. Τὰ μασάικα χωριὰ εἶναι ἀπομονωμένα ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα, διότι ἔχουν διαφορετικὸ πολιτιστικὸ ὑπόβαθρο καὶ κουλτούρα ἀπὸ τοὺς λοιποὺς Ἀφρικανούς, θεωροῦν ὅτι κατάγονται ἀπὸ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο καὶ δὲν ἀναμειγνύονται μὲ ἄλλες φυλές.
Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ματθαίου εἰλικρινὰ μὲ συνετάραξε. Ἀντὶ νὰ χαρεῖ καὶ νὰ πεῖ ὅτι ἡ γεώτρηση αὐτὴ θὰ μᾶς σώσει, διότι κουβαλᾶμε νερὸ μὲ τὰ πόδια ἀπὸ πολλὰ χιλιόμετρα, κλπ. αὐτὸς εἶπε: «καλύτερα νὰ κάνουμε τὴν γεώτρηση μεταξὺ τοῦ χωριοῦ μας καὶ τοῦ διπλανοῦ ἀφρικάνικου χωριοῦ, «διότι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς ἀγάπης καὶ δὲν ξεχωρίζει τοὺς ἀνθρώπους»!

Μιὰ κουβέντα ποὺ πραγματικὰ δὲν περίμενα νὰ τὴν ἀκούσω, ποὺ δείχνει τὴν εὐγένεια καὶ τὴν λεβεντιὰ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων καὶ ποὺ ἀποδεικνύει πόσο ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου ἀγγίζει τὶς ἁπλὲς ψυχὲς αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων.
Πρὶν φύγει τὸν ρώτησα μήπως χρειάζεται κάτι, καὶ μοῦ ζήτησε ἕνα κομποσχοίνι. Τὸ πρόσωπό του ἔλαμψε ἀπὸ χαρὰ ὅταν τὸ πέρασε στὸν λαιμό του καὶ ἔφυγε τρισευτυχισμένος. Ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου δοξολόγησα τὸν Τρισάγιο Θεό, ποὺ μᾶς στηρίζει στὸ ἔργο μας μὲ τέτοιες πνευματικὲς χαρές. Καὶ παίρνουμε κουράγιο καὶ συνεχίζουμε.

Ο Αρούσας Αγαθόνικος

Προηγούμενο άρθρο

Η άρρωστη που έγινε καλά

Επίσκοπος Αρούσας Αγαθόνικος

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αρούσας και Κεντρικής Τανζανίας κ. Αγαθόνικος γεννήθηκε το 1964. Διακονεί την ιεραποστολή στην Αφρική από το 2004, ενώ το 2016 χειροτονήθηκε επίσκοπος της νεοσύστατης Επισκοπής Αρούσας.

Πώς έφτασε η Ορθοδοξία στην Τανζανία

"Πραγματικά είναι γιορτή για την Εκκλησία μας κάθε φορά που γίνονται βαπτίσεις. Σήμερα προσήλθαν στο ιεραποστολικό μας κέντρο ογδόντα πέντε πιστοί, άνθρωποι όλων των ηλικιών, για λάβουν το Άγιον Βάπτισμα. Ευχόμαστε στους νεοφώτιστους αδελφούς μας ο Θεός να τους ευλογεί και να τους βοηθάει στις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην Αφρικανική ήπειρο και κυρίως στην περιοχή που βρίσκεται το κέντρο μας, εφόσον είναι η φτωχότερη της Τανζανίας." (από εδώ)

Απόσπασμα από το άρθρο: Ουγκάντα – Κένυα: Η συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Αφρικής

Τη δεκαετία του 1960 (η χώρα τότε λεγόταν Τανγκανίκα και είχε ανεξαρτητοποιηθεί από την αγγλική κυριαρχία το Δεκέμβρη του 1961) λειτουργούσε στο βορρά ένα εργοστάσιο, στο οποίο εργάζονταν και ντόπιοι, αλλά και πολλοί Έλληνες μετανάστες και Ινδοί. Ανάμεσά τους ένας Κύπριος, ο Κωνσταντίνος Χατζηπαναγιώτου. Η καλοσύνη του συγκίνησε τόσο τους ντόπιους εργάτες, που όχι μόνο έγιναν φίλοι του, αλλά κάποια στιγμή τον ρώτησαν για τη θρησκεία του ελληνικού έθνους. Τότε εκείνος τους μίλησε για την Ορθοδοξία, λέγοντάς τους ό,τι ήξερε, χωρίς να έχει κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις.

Ιδίως ένας ιθαγενής Τανζανός, ο Πολ Μπουντάλα, γοητεύτηκε τόσο, που άρχισε να τον πλησιάζει σε κάθε στιγμή ελεύθερου χρόνου και να τον ρωτάει διαρκώς, ακόμα και σε βάρος του φαγητού ή του ύπνου του. Ο Χατζηπαναγιώτου δεν μπορούσε να του ικανοποιήσει όλες τις απορίες του. Τελικά, ο Μπουντάλα τον παρακάλεσε να του μάθει ελληνικά, ώστε να διαβάσει για την Ορθοδοξία από ορθόδοξα βιβλία. Ο Κύπριος φίλος του, τότε, θυμήθηκε την ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ουγκάντα και του πρότεινε να στείλει εκεί ένα γράμμα.

Έτσι, οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Ουγκάντας έλαβαν με έκπληξή τους μια θερμή επιστολή, που εξελίχθηκε σε αλληλογραφία και συνοδεύτηκε από αποστολή βιβλίων στην Τανγκανίκα.

Το Δεκέμβρη του 1963 ο Ουγκαντέζος ιερέας π. Θεόδωρος Ναγκιάμα επισκέφτηκε το χωριό Kassamua, στη βόρεια Τανγκανίκα, κοντά στη Μουάνζα, όπου ζούσε ο ενδιαφερόμενος. Εκεί περικυκλώθηκε από μια ολόκληρη ομάδα φιλικών ιθαγενών, που όλη τη νύχτα τον ρωτούσαν για την Ορθοδοξία και συζητούσαν μαζί του. Λίγους μήνες αργότερα έλαβε επιστολή από τον Πολ Μπουντάλα, που τον ενημέρωνε ότι τριάντα άνθρωποι ήταν έτοιμοι να βαφτιστούν!

Η βάφτισή τους έγινε την Κυριακή των Μυροφόρων (2η Κυριακή μετά το Πάσχα) του 1964, στο οίκημα όπου ζούσαν οι εργάτες του εργοστασίου, με νονούς τον Κων. Χατζηπαναγιώτου και άλλους Έλληνες εργάτες. Ο Χατζηπαναγιώτου είχε κατασκευάσει μια κολυμπήθρα από χάλυβα, ενώ ο Πολ είχε μεταφράσει ο ίδιος τη θεία λειτουργία στα σουαχίλι, όπου και τελέστηκε εκεί στην τοπική αυτή γλώσσα για πρώτη φορά.

Σήμερα η Τανζανία έχει αμέτρητους ορθόδοξους χριστιανούς και δύο μητροπόλεις, τη μητρόπολη Ειρηνουπόλεως, με έδρα το Νταρ ες Σαλαάμ (που σημαίνει, ακριβώς, Πόλη της Ειρήνης ή, ακριβέστερα, Οίκος Ειρήνης) και τη μητρόπολη Μουάνζας, στο βορρά ["Ν": πλέον έχει τρεις, μαζί με την επισκοπή Αρούσας]. Οι δύο μητροπόλεις, όπως και όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες στην υποσαχάρια Αφρική, επιτελούν όχι μόνο πνευματικό έργο, αλλά και τεράστιο κοινωνικό έργο.