Πέμπτη 31 Μαΐου 2018

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ «ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ»



π. Γεώργιος Μεταλληνός
 
Επίμονα προβάλλεται σήμερα η ανάγκη για «σεξουαλική αγωγή» των παιδιών μας στο πλαίσιο μάλιστα της σχολικής τους παιδείας. Όπως σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής μας μάθαμε να ακολουθούμε τυφλά την «φωτισμένη» Δύση, έτσι και στο θέμα αυτό. Ο φόβος μας είναι πάντα να μην υστερήσουμε απέναντί της. Γι' αυτό αντιγράφουμε πρόθυμα τον προβληματισμό και τις μεθόδους της. Επόμενο, λοιπόν, να θεωρούμε απαραίτητο, ο «διαφωτισμός» να προχωρήσει και στην προβληματολογία του «γενετησίου ενστίκτου». 
Βέβαια, το τί διδάσκει η Δύση σχετικά με το ζήτημα αυτό, δεν φαίνεται να θεωρείται πρωταρχικής σημασίας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η Δύση -και μείς μαζί της, αφού είμασθε κομμάτι της- κλυδωνίζεται σε μία λαίλαπα πανσεξουαλισμού. Ο «φροϋδισμός» έχει καταστεί κυριαρχούσα ιδεολογία στην εποχή μας. Η προτεραιότητα δίνεται στο σεξουαλικό ένστικτο και στη κτηνώδη ορμή. Το ανθρώπινο σώμα κατάντησε υποτιμημένη αξία και αντικείμενο - όργανο ηδονής. 
Μέσα σ' αυτό τό κλίμα διαμορφώνεται το περιεχόμενο της «σεξουαλικής» διαφώτισης του ευρωπαίου ανθρώπου. Έρχεται όμως σήμερα από τα βάθη των αιώνων η φωνή του ουρανοβάμονα και θεόπτη Απ. Παύλου να μας παρουσιάσει την «σεξουαλική αγωγή», όπως (πρέπει να) διδάσκεται στο Σώμα του Χριστού, στο «σχολείο» της Εκκλησίας.

Η ρίζα του προβλήματος
 
Η απάντηση του Παύλου στο πρόβλημά μας αρχίζει -περίεργα, αλλ' όχι ανεξήγητα- από την κοιλιοδουλία. Γιατί οι «σαρκικές επαναστάσεις» έχουν ως βασική τους αιτία την γαστριμαργία. Από αυτήν γεννιέται το πάθος της πορνείας. Και ως «πορνεία» νοεί ο Απόστολος, και μαζί του οι άγιοι Πατέρες μας, όχι φυσικά μόνο τη σαρκική σχέση με κάποια Πόρνη, αλλά κάθε χρήση του γενετήσιου ενστίκτου για σκοπούς έξω από το θέλημα του Θεού, που είναι η δημιουργία οικογένειας. 
«Το σώμα του Χριστιανού δεν επλάσθη, δια να τρυφά και εκ της τρυφής να πίπτη εις την πορνείαν, αλλ' επλάσθη δια να ενωθή με τον Κύριον, Ος τις είναι η κεφαλή του» (άγ. Νικόδημος Αγιορείτης). 
Η νηστεία και η χαλιναγώγηση του σώματος, ουσιαστικά στοιχεία της ορθόδοξης ασκητικής, αυτόν ακριβώς τον στόχο έχουν: να αποφευχθεί η «θεοποίηση» της κοιλίας (Φιλιππ. γ' 19), ώστε να μη υποθάλπονται τα σαρκικά πάθη, που έχουν ως κύρια αιτία την ευζωία και κοιλιοδουλία. «Τί δε σαρκός ευπαθούσης, και νεότητι περιφερομένης, αφρονέστερον;» - θα πει ο Μ. Βασίλειος.

Η διδασκαλία του Απ. Παύλου
 
Διαρθρώνεται κατά τον ακόλουθο τρόπο:
α) Πόσοι δεν βλέπουν το σώμα τους ως όργανο ηδονής; Όχι, λέγει ο Παύλος. Το σώμα είναι δημιούργημα του Θεού και δεν πλάσθηκε για την πορνεία, αλλά για να θεωθεί μαζί με την ψυχή, που είναι άρρηκτα δεμένη μαζί του. Θα αναστηθεί μαζί με την ψυχή, για να ζήσει αιώνια, ή στη δόξα του Θεού ή στην αιώνια στέρησή της, που είναι η κόλαση. 
Γι' αυτό δέχεται το σώμα μας τη Χάρη του Θεού, ώστε να μεταβάλλεται σε «ναό του εν ημίν Αγίου Πνεύματος», αφού βέβαια καθαρισθεί πρώτα από τα πάθη του ο άνθρωπος. Πορεία δόξας είναι η ζωή του πιστού μέσα στο σώμα του Χριστού. Να, λοιπόν, γιατί είναι πτώση και συντριβή η (οποιαδήποτε) πορνεία. Εκτροχιάζει το σώμα μας αλλά και όλο τον άνθρωπο από τον αιώνιο προορισμό του. 

β) Τα σώματά μας με το βάπτισμα γίνονται μέλη του Χριστού. Όταν λοιπόν χρησιμοποιούμε τα μέλη του σώματός μας, για να διαπράξουμε οποιοδήποτε κακό, χρησιμοποιούμε μέλη του Χριστού για την διάπραξη της αμαρτίας μας. Έτσι, κάνουμε τα «μέλη του Χριστού» να αμαρτάνουν. Υπάρχει χειρότερο και φοβερότερο από αυτό; Αν λ.χ. φονεύσω κάποιον, με το χέρι του Χριστού τον φονεύω. Όταν βρίζω κάποιον, με το στόμα του Χριστού τον βρίζω. Όταν αδικώ τους γύρω μου, με το χέρι του Χριστού τους αδικώ. Και όταν πορνεύω, με τα μέλη του Χριστού πορνεύω. 
Αυτή είναι η τραγικότητα και αφροσύνη της «πορνείας»! Αποσπώ τα μέλη μου από το σώμα του Χριστού και τα καταδικάζω σε θάνατο, καθιστώντας τα όργανα της αμαρτίας μου. Μέσα στον ορθόδοξο γάμο, με το μυστήριο, την πίστη και τη σωφροσύνη του, το ζευγάρι εντάσσει στη Χάρη του Θεού και τη σωματική του σχέση, που γίνεται έτσι «δια της τεκνογονίας» μέσο σωτηρίας. Έξω από το μυστήριο και τη Χάρη του Θεού (και αυτό συμβαίνει σε κάθε άλλο είδος «γάμου») η σωματική σχέση παύει να είναι κοινωνία εν Χριστώ και γίνεται σχέση σαρκική, δηλαδή πορνεία, αποκοπή από το Σώμα του Χριστού, θάνατος. 

γ) Η ουσία της «πορνείας» παρουσιάζεται από τον Απόστολο και από μια άλλη οπτική γωνία. «Δικό μου είναι το σώμα μου και το κάνω ό,τι θέλω»! Αυτή είναι η πρόχειρη επιχειρηματολογία μας. 
Όχι, απαντά ο Παύλος. Δεν είναι δικό σας τίποτε, συνεπώς ούτε και το σώμα σας. Δεν ανήκετε στον εαυτό σας. Και ως δημιουργήματα του Θεού, αλλά και για ένα εξ ί­σου σπουδαίο λόγο. Σας εξαγόρασε ο Χριστός με ατίμητο τίμημα, το πανάγιο Αίμα Του. Είμαστε «εξαγορασμένοι σκλάβοι», κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Δεν είναι δικά μας, λοιπόν, τα μέλη του σώματός μας, αλλά του Χριστού. Περισσότερο δε από κάθε άλλη αμαρτία η πορνεία μολύνει όλο μας το σώμα, σαρκικά και πνευματικά, και ισοδυναμεί με αυτοκτονία.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί με τόση αγωνία φωνάζει ο Παύλος: Φεύγετε (= τρέξτε να σωθείτε από) την πορνεία! Την βλέπει να καταδιώκει απειλητικά τον άνθρωπο: Καμμιά αμαρτία δεν μας κυνηγά τόσο, όσο η σαρκική, γιατί είναι ριζωμένη μέσα μας. Παρατηρεί ο Άγ. Γρηγόριος Νύσσης: «...Όταν μορφή πορνική τοξεύη, νώτα διδόναι (=να τρέπεσαι σε φυγή)... Κατατοξεύει γαρ κατ' οφθαλμών η πορνεία, έστι δε των άλλων πονηρευμάτων φοβερώτερον»!

Αναγκαία προϋπόθεση
 
Γίνεται, λοιπόν, φανερό, ότι η «σεξουαλική αγω­γή» στο χώρο της Ορθοδοξίας δεν είναι παρά θεολογία του ανθρωπίνου σώματος, μέρος της ορθόδοξης ανθρωπολογίας. Δεν πρόκειται συνεπώς για μια «επιστημονική» ανάλυση και περιγραφή της σωματικής λειτουργίας ή για ηθικοκοινωνική καθοδήγηση, αλλά για θεώρηση του ανθρώπου μέσα από το πρίσμα της θείας αποκαλύψεως. 
Μια τέτοια αντίληψη, άρα, για τον άνθρωπο και το σώμα του δεν «διδάσκεται» θεωρητικά, ούτε, πολύ περισσότερο, επιβάλλεται! Εμπνέεται μονάχα στα πλαίσια της εν Χριστώ ζωής και του πνευματικού αγώνα της Ορθοδοξίας. Ο χριστιανός νέος μαθαίνει κοντά στον Γέροντα - Πνευματικό του να ζει εν Χριστώ, με προσευχή και άσκηση, αγώνα και εγκράτεια, γνωρίζοντας ότι στόχος του είναι ο εν Χριστώ δοξασμός του σώματος και της ψυχής του. Αν δεν ισχύει η προϋπόθεση αυτή, δεν είναι περίεργο η διδασκαλία του Παύλου να απορρίπτεται σαν μύθος.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ"
(Απάνθισμα κηρυγμάτων από την
«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» των ετών 1980 και 1983)
ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Και:

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τετάρτη 30 Μαΐου 2018

Εθνική καταγωγή και εκκλησιαστική συνείδηση: μια λεπτή ισορροπία



(Εικ. από το Διαδίκτυο)
ΕΥΧΗ
  

Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν για το θέμα της φιλοπατρίας, της εθνικής αλλά και της εκκλησιαστικής συνειδήσεως, των ορθοδόξων Χριστιανών.
Όσο όμως και να έχεις ασχοληθεί και αναφερθεί στο παρελθόν γι' αυτά τα θέματα δεν εξαντλούνται και σε κάθε εθνική εορτή και όχι μόνο, συνεχώς βγαίνουν στην επιφάνεια, όχι μόνο ως ιστορική μνήμη, αλλά κυρίως ως αυτοπροσδιορισμός του κάθε ανθρώπου στο παρόν, αλλά και ως προοπτική στις εξελίξεις του μέλλοντος.
   Κάθε άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο, έχει μια εθνική καταγωγή. Είτε γεννιέται ως ντόπιος, είτε οι γονείς βρίσκονται μακριά από την πατρίδα τους, το σίγουρο είναι ότι το παιδί κληρονομεί και του μεταδίδονται συγκεκριμένες εθνικές και πολιτιστικές καταβολές, οι οποίες θα τον συντροφεύουν σε όλη του την ζωή. Δεσμοί καταγωγής και αίματος είναι πολύ ισχυροί στις ανθρώπινες κοινωνίες και αναμφισβήτητα ρυθμίζουν πολλά θέματα στον τρόπο σκέψης, αντίδρασης και οπτικής ματιάς, στην αντιμετώπιση των πραγμάτων.
    Σίγουρα υπάρχουν διαμορφωμένες κοινές πανανθρώπινες αξίες, πολιτιστικά κεκτημένα, υποχρεώσεις και δικαιώματα, που χαρακτηρίζουν και εκφράζουν λίγο πολύ όλο το ανθρώπινο γένος, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, θρησκευτικών και πολιτιστικών αντιλήψεων. Όμως ο τρόπος μετοχής, έκφρασης και συναντίληψης του κάθε κράτους σε αυτές τις αξίες, είναι διαφορετικός και ιδιαίτερος, παρόλες τις κοινές και ραγδαίες εξελίξεις που έχουν φέρει τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα που ιδιαιτέρως με το διαδίκτυο ο κόσμος μας έχει γίνει ένα "παγκόσμιο χωριό" με συνεχή αλληλεπίδραση. Σαφέστατα, διακρίνουμε εθνικά και τοπικά ήθη και έθιμα λαών, που δεν συναντάμε σε κανένα άλλο μέρος του πλανήτη ή για την ακρίβεια συναντάς από τους λαούς που φέρουν την συγκεκριμένη εθνική συνείδηση και βρίσκονται μετανάστες ή είναι μειονότητες σε άλλα κράτη.

Ο επίσκοπος Αθανάσιος, επίσκοπος Κισούμου και Δυτικής Κένυας, στην ορθόδοξη Εκκλησία του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στην Ουάσιγκτον (από εδώ) 
 
Η εθνική συνείδηση σαφέστατα σε συνδέει με τους προγόνους και τους απογόνους πριν και μετά από εσένα, όμως και σε διαχωρίζουν από αντίστοιχες άλλες εθνικές συνέχειες και συνειδήσεις, ακόμη και αν ιστορικά και τοπικά συνυπήρχαν για κάποιο χρονικό διάστημα, μικρό ή μεγάλο. Από την άλλη, πέρας της εθνικής, έχουμε και την θρησκευτική συνείδηση και ταυτότητα του κάθε προσώπου. Όσο η πίστη αυτή, είναι ομοιογενής στο μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών σε μια χώρα, τόσο και η θρησκευτική συνείδηση αυτή ταυτίζεται και με το έθνος. 
Όσο ένα έθνος έχει στο θέμα της πίστης πλουραλισμό, δηλαδή μεγάλο ποσοστό του κόσμου με διαφορετικές θρησκείες στο ίδιο έθνος, τόσο πιο πολύ υποχωρεί η ταύτιση της πίστης και του έθνους.  Όλα αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία που αλληλεπιδρούν, αλλά και ταυτόχρονα σαν μια τραμπάλα που άλλοτε ισορροπεί, άλλοτε όμως γέρνει από την μία πλευρά ή την άλλη. Δηλαδή για παράδειγμα, μπορείς να είσαι Έλληνας πολίτης και να σε συνδέει η υπηκοότητα με όλους τους Έλληνες όπου γης, αλλά στην πίστη να είσαι Μουσουλμάνος και αυτό να σε διαχωρίζει με την πίστη του μεγαλύτερου ποσοστού του Ελληνικού λαού αλλά να συνδέει με την πίστη άλλων ομόθρησκων αλλά άλλων εθνικοτήτων και το αντίστροφο.

   Εμείς ως Έλληνες στην καταγωγή και την συνείδηση αλλά και ως ορθόδοξοι Χριστιανοί στην πίστη, έχουμε βαριά κληρονομιά αλλά και ταυτόχρονα  ευθύνη και με δυναμική απίστευτη. Γιατί; Γιατί ο Ελληνισμός διαχρονικά από την καταβολή του και την ιστορική του εξέλιξη, έχει μια οικουμενικότητα. Λόγω των τεράστιων κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά και λόγω της διαδόσεως της ελληνικής παιδείας και καινοτομίας στους περισσότερους τομείς της επιστήμης, έκαναν τον ελληνισμό να περνάει από τα εθνικά του στεγανά και να απευθύνεται και σε ανθρώπους μη Έλληνες στο αίμα και την καταγωγή, αλλά έχοντας επηρεαστεί από την Ελληνική παιδεία και πολιτισμό. Οι ολυμπιακοί αγώνες, η αρχαία τραγωδία, οι επιστήμες και η ορολογία τους, η αρχιτεκτονική κ.α. έχουν βάλει την σφραγίδα τους βαθειά σε όλη την οικουμένη μέχρι τις μέρες μας.
   Αυτή η οικουμενικότητα του Ελληνισμού όμως, συναντήθηκε στην περιοχή της Μεσογείου και της ευρύτερης μέσης Ανατολής, με την επίσης οικουμενικότητα-καθολικότητα του Χριστιανισμού και αργότερα με την διάσπασή του, λόγω των αιρέσεων, της Ορθοδοξίας. 
Ο Χριστός μετά την Ανάστασή του, απέστειλε τους μαθητές του σε όλη την οικουμένη να κηρύξουν το Ευαγγέλιό του σε όλα τα Έθνη. Επομένως το Μυστήριο του Βαπτίσματος και του Χρίσματος, έρχεται να γεφυρώσει-ενώσει όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής, εθνικής συνείδησης και χρώματος, στην Εκκλησία Του Χριστού, αφού ο Ίδιος γεννήθηκε, έπαθε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε, για όλο το ανθρώπινο γένος και επομένως κάθε ένας που βγαίνει από την "μήτρα" της Εκκλησίας που είναι η κολυμβήθρα με την τριττή κατάδυση στο Όνομα της Παναγίας Τριάδος, έχει μετοχή στη συσταύρωση και συνανάσταση με τον ίδιο τον Χριστό, κατά τον Απόστολο Παύλο. 

Ο Πύργος της Βαβέλ και ο διασκορπισμός των εθνών, που το καθένα συνοδεύεται από έναν φύλακα άγγελο. Οι τρεις Άγγελοι στη μέση είναι η Αγία Τριάδα. Τοιχογραφία από την Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπού (από αυτό το άρθρο). Η Πεντηκοστή θεωρείται η αντιστροφή της Βαβέλ.
 
Επομένως όπως ο Θεός μας δεν μας καταργεί ως προσωπικότητες, ούτε μας απορροφά χάνοντας την υπόστασή μας ως πρόσωπα, έτσι και στο κάθε έθνος, χωρίς να το καταργεί, το σέβεται, αλλά από την άλλη ενώνει τον κάθε πιστό μαζί Του και με τον κάθε άλλον άνθρωπο με την ίδια Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη στον κόσμο. Γι αυτό όλοι είμαστε "αδέλφια εν Χριστώ" και όλοι μέλη από το σώμα Του Χριστού, την Εκκλησία Του και ο Κύριος είναι ο Ιδρυτής της και η Κεφαλή της και το Πανάγιο πνεύμα που συντηρεί την Εκκλησία και μας καλεί όλους σε ενότητα.
   Μπορεί η εθνική μας καταγωγή να μας χωρίζει και ενίοτε να μας φέρνει σε έχθρα, αντιπαράθεση και πολεμική με άλλα έθνη, όμως η κοινή πιστή και η μετοχή στο κοινό ποτήριο της ζωής, που είναι η Θεία Κοινωνία, μας κάνει πλέον να ενωνόμαστε με τον Θεό και μεταξύ μας, αφού ρέει μέσα μας το ίδιο σώμα και το ίδιο αίμα Του Χριστού μας.  
   Συμπερασματικά, αγαπάμε την πατρίδα μας, μελετούμε την ιστορία μας και παραδειγματιζόμαστε από τα ιστορικά λάθη του παρελθόντος και αποφεύγουμε να συντηρούμε τα μόνιμα και διαχρονικά προβλήματα-μειονεκτήματα της φυλής μας (π.χ. η διχόνοια). Όμως από την άλλη αγαπάμε και συμπονούμε τον κάθε άνθρωπο, ακόμη και τους εχθρούς μας που μας έβλαψαν και μας επιβουλεύονται μέχρι τις μέρες μας, γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν κάνουμε επιθετικό πόλεμο, αλλά μόνο αμυντικό (ως το λιγότερο κακό) για να υπερασπιστούμε τα ιερά και τα όσια της πίστης αλλά και τα δίκαια (εδαφική ακεραιότητα, οικογένεια, εθνικά συμφέροντα κ.α) της φυλής μας. 
   Τέλος δεν ξεχνούμε ότι η ιστορία γράφεται από τα μεγάλα ΟΧΙ παρά από τα ναι που έρχονται αναγκαστικά από συμβιβασμό. Γι αυτό τιμούμε όλους τους Ήρωες που πολέμησαν και δόξασαν την πατρίδα, αλλά ταυτόχρονα θυμόμαστε και τιμούμε όλους τους αγίους μάρτυρες και νεομάρτυρες που είπαν ΟΧΙ στα είδωλα και την ανθρώπινη δόξα, για την πίστη τους στον αληθινό Θεό. Είμαστε απόγονοι ηρώων και αγίων μαρτύρων γι αυτό έχουμε την ευθύνη, να ευαρεστήσουμε τον Κύριο όπως έκανα εκείνοι : «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία».

Και:

"Mάιος, ο μήνας της Πόλης"
1940: Η Παναγία στο μέτωπο

Ένας άγιος από Νταχάου προς Ευρώπη Το ΟΧΙ του κλήρου (της Ορθόδοξης Εκκλησίας) κατά τη ναζιστική Κατοχή  
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δευτέρα 28 Μαΐου 2018

π. Γεώργιος Μεταλληνός, "Mάιος, ο μήνας της Πόλης"


Ομιλία του πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνού που εκφωνήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Αντίπα Οδοντιατρικής Σχολή Αθηνών την Πέμπτη 10 Μαΐου 2018 (18/5/2018) [φωτο από το Διαδίκτυο].


Κλικ εδώ, παρακαλώ:

π. Γεώργιος Μεταλληνός - Mάιος ο μήνας της Πόλης (ηχογραφημένο αρχείο)
 
Συμπλήρωμα
 
Άλλες ομιλίες του π. Γ. Μεταλληνού (ηχητικά αρχεία) 
 
Γέροντες και μορφές της Ορθοδοξίας 
 
Άρθρα του π. Γ. Μεταλληνού & άλλων σύγχρονων ορθοδόξων διδασκάλων
  
Ο άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός & οι άγιοι που γιορτάζουν στις 28 & 29 Μαΐου
 
Η αγία Υπομονή (29 Μαΐου), μητέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου  
 
Απευθυνόμενοι στην Ευρώπη: Από την πτώση του ναζισμού (9 Μαΐου) στη μνήμη των αγίων Κυρίλλου & Μεθοδίου & των εγκαινίων της ΚΠολης (11 Μαΐου)
 
Σχετικά, από άλλη πλευρά: 
 
Παγκόσμια Τράπεζα: Η Ορθοδοξία βλάπτει την ανάπτυξη!...

Η «22χρονη παιδοκτόνος» και εμείς!...
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ο άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός & οι άγιοι που γιορτάζουν στις 28 & 29 Μαΐου

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Κυριακή 27 Μαΐου 2018

Το "Τριαδολογικό Δόγμα" με απλά λόγια



Η διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας για τον Τριαδικό Θεό ονομάζεται «τριαδολογικό δόγμα». Στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε με απλά λόγια:
Α) Τι είναι ο Τριαδικός Θεός
Β) Ποια η πηγή της γνώσης μας γι’ Αυτόν
Γ) Τι λέει γι’ Αυτόν η Αγία Γραφή
Δ) Ποια η ιστορία της χριστιανικής διδασκαλίας γι’ Αυτόν
Ε) Συμπληρωματικά: τα ονόματα του Θεού, η απεικόνιση της Αγίας Τριάδας και η εορτή του Αγίου Πνεύματος.

Διαβάστε το εδώ, παρακαλώ.

Και συμπληρωματικά στο ιστολόγιό μας:
Η Κυριακή της Πεντηκοστής και η Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος (+ ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος & άλλοι άγιοι των ημερών!)

 Η ορθόδοξη εικόνα της Πεντηκοστής.
Δώδεκα απόστολοι, στους οποίους συμβολικά ζωγραφίζονται και ο απόστολος Παύλος & οι ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς (αν & δεν ήταν από τους 12), ενώ στο γεγονός της Πεντηκοστής συμμετείχαν περισσότεροι από 120 μαθητές & μαθήτριες του Κυρίου - Πράξεις 1, 15. Στο κέντρο, ως γέρος βασιλιάς, ο Αρχαίος Κόσμος (γερασμένος, παρηκμασμένος, γεμάτος μανία εξουσίας και βυθισμένος στο σκοτάδι), κρατάει ένα ύφασμα με 12 περγαμηνές, το κήρυγμα των 12 αποστόλων, που πρόκειται ν' ακούσει.
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σάββατο 26 Μαΐου 2018

Η Κυριακή της Πεντηκοστής και η Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος (+ ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος & άλλοι άγιοι των ημερών!)


Πενήντα μέρες μετά το Πάσχα η Εκκλησία μας εορτάζει την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές του Χριστού, με την οποία ιδρύθηκε η Εκκλησία και άρχισε η ύπαρξη του χριστιανισμού στον κόσμο. Το γεγονός περιγράφεται στο 2ο κεφάλαιο του βιβλίου Πράξεις των Αποστόλων, που έγραψε ο άγιος ευαγγελιστής Λουκάς και βρίσκεται μέσα στην Καινή Διαθήκη, μετά τα ευαγγέλια.
Η εορτή αυτή θεωρείται ανάλογης σπουδαιότητας με το Πάσχα και τιμάται πανηγυρικά σε όλες τις ορθόδοξες ενορίες και ιερές μονές. Μάλιστα, μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, τελείται ο Εσπερινός της Γονυκλισίας, με τις υπέροχες ευχές, που αναπέμπει ο ιερέας μαζί με όλο το χριστιανικό λαό προς το Θεό, πέφτοντας στα γόνατα. 
Από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής (όπως και κάθε Κυριακή, όλο το έτος) η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει θεσπίσει να μη γονατίζουν οι χριστιανοί για να προσευχηθούν, για να θυμούνται ότι, εξαιτίας της ανάστασης του Χριστού, οι άνθρωποι δεν είναι πια δούλοι του διαβόλου, της αμαρτίας και του θανάτου, ούτε δούλοι κανενός ανθρώπου, αλλά ελεύθεροι. Έτσι, την ημέρα της Πεντηκοστής, όλη η Εκκλησία (ο ορθόδοξος χριστιανικός λαός) γονατίζει ξανά, όχι σε ένδειξη δουλικής υποταγής, αλλά λόγω της συντριβής μας για τις αμαρτίες μας και για τις θλίψεις μας – όποιες είναι για τον καθένα – και τις θλίψεις και τις πληγές όλου του κόσμου, με τον οποίο συμπάσχουμε. Το γονάτισμα αυτό συμβολίζει και την ανόρθωσή μας (καθώς σηκωνόμαστε), δηλ. την απελευθέρωσή μας διά του Χριστού από ό,τι και όποιον μας σκλαβώνει. [Περισσότερα εδώ].

Η Αγία Τριάδα, κλασική εικόνα του κορυφαίου Ρώσου αγιογράφου αγίου Ανδρέα Ρουμπλώφ. Αυτή είναι η ορθόδοξη εικόνα της Αγ. Τριάδας (βασισμένη στην επίσκεψη του Θεού στον Αβραάμ, κεφάλαιο 18 της Γένεσης, στην Παλ. Διαθήκη) και όχι εκείνη που παρουσιάζει το Θεό Πατέρα σαν γέρο και το Άγιο Πνεύμα σαν περιστέρι (για την απεικόνιση του Θεού δες εδώ).

Τη Δευτέρα, μια μέρα μετά την Πεντηκοστή, εορτάζουμε την περίφημη γιορτή του Αγίου Πνεύματος, κατά την οποία τιμούμε το τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, που την προηγούμενη ημέρα είδαμε να επισκέπτεται τους αποστόλους και να παραμένει μαζί με τους χριστιανούς εις τον αιώνα. [Και εδώ].

Απόσπασμα από το αφιέρωμα Από το Πάσχα ώς του Αγίου Πνεύματος.

 Δείτε επίσης: 

Τι είναι η γιορτή της Πεντηκοστής;
Όταν δε γονατίζουμε, ούτε μπροστά στο Θεό
Το δύσκολο είναι το γονάτισμα της ψυχής
Η τολμηρότητα των ευχών της Πεντηκοστής 
Περιγραφή της εικόνας της Πεντηκοστής
Ο μυστηριώδης Τρίτος (το Άγιο Πνεύμα)
Τι είναι το Άγιο Πνεύμα και τι δίνει στον άνθρωπο

Το λάθος ενός αγίου (άγιος απόστολος Κάρπος, 26 Μαΐου)  
Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ὁ Νεομάρτυρας ὁ Δερβίσης 
Μουσουλμάνοι που αγίασαν ως Χριστιανοί

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, ένας παράξενος δούλος (27 Μαΐου) (εικ.)
Άγιοι στις 26 & 27 του Μάη
«Θα αυτοκτονήσω»: Μήνυμα προς απελπισμένους, που σκέφτονται την αυτοκτονία
  
St. John the Russian, the Free & Wonderworker Slave (May 27) 
Pentecost (the Descent of the Holy Spirit)
The Sundays after Easter in the Orthodox Christian Heritage!  
Pentecost – a frontal assault on Hades! 
National Identity and Unity: From Babel to Pentecost
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Παρασκευή 25 Μαΐου 2018

Η «22χρονη παιδοκτόνος» και εμείς!...

Γιατί η ζωή δεν μετριέται με γραμμάρια! 
 

Μπέτη Μπιζά-Facebook
ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Και ξαφνικά η ελληνική κοινωνία γέμισε από οργή για την 22χρονη κοπέλα που πέταξε το νεογέννητο μωρό της. Και γέμισε ακόμα μεγαλύτερη οργή που η δικαιοσύνη δεν την έστειλε στη φυλακή αλλά την άφησε ελεύθερη.
«Αν είναι δυνατόν! Την παιδοκτόνο!» διαμαρτυρήθηκε η κοινωνία.
Βέβαια, αν η κοπέλα είχε «απαλλαγεί» από το μωρό λίγους μήνες πριν, χωρίς να το μάθει κανείς, θα ήταν όλα καλά κι ωραία. Η έκτρωση είναι «εντάξει» για την κοινωνία μας. Είναι «δικαίωμα» της γυναίκας. 

Όπως είναι «δικαίωμά της» («δικαίωμα» όλων ) ο έρωτας. Η ερωτική επαφή. Και αν, κατά την ... άσκηση του «δικαιώματος» αυτού, συμβεί κάποια «απροσεξία», δεν πειράζει: Έκτρωση! Διότι, η απελευθερωμένη περί τα ερωτικά κοινωνία μας, θεωρεί ότι αυτό δεν είναι «και τόσο» κακό, σαν αυτό που έκανε η κοπέλα! Προφανώς πιστεύει ότι πριν γεννηθεί ο άνθρωπος, δεν είναι και τόσο ... άνθρωπος. Ή μάλλον θεωρεί ότι δεν είναι καθόλου άνθρωπος. Καθότι, όπως πρεσβεύουν οι υλιστές, «ό,τι δεν βλέπουμε, δεν υπάρχει». Το μωρό στην μήτρα δεν το βλέπουμε, άρα δεν υπάρχει, άρα μπορούμε να το «αφαιρέσουμε» και να το πετάξουμε, χωρίς συνέπειες.
Όταν όμως γεννηθεί, τότε το βλέπουμε, άρα υπάρχει, άρα είναι ανθρωποκτονία αν το σκοτώσουμε. 

Αυτή είναι, λοιπόν, η ηθική της κοινωνίας μας. Της κοινωνίας που «δίδαξε» στην 22χρονη κοπέλα – μέσα από τα ΜΜΕ, τον κινηματογράφο, τα βιβλία, το σχολείο, τις παρέες – ότι ο «έρωτας» είναι «δικαίωμα όλων» κι ότι πρέπει να τον χαίρεται χωρίς «προκαταλήψεις» και «ταμπού». «Δεν είναι τίποτα κακό!».
Προπαντός, την δίδαξε η κοινωνία μας, να μην ακούει την Εκκλησία που λέει πως οι νέοι πρέπει να προσέρχονται παρθένοι στο μυστήριο του Γάμου.
Άκου «παρθένοι»!
Γιατί; Κακό είναι ο έρωτας; - θυμώνει η σύγχρονη κοινωνία, που είναι «προοδευτική» και θέλει να ανατρέψει αυτές τις «ξεπερασμένες αντιλήψεις».

Έτσι, με την άδεια της κοινωνίας, κάθε χρόνο θυσιάζονται 500 χιλιάδες παιδάκια στον βωμό του έρωτα, στην Ελλάδα, με τις εκτρώσεις ["Ν": Ευτυχώς, μάλλον δεν είναι τόσο πολλά - ίσως όμως φτάνουν τις 50.000, που είναι επίσης πάρα πολύ μεγάλος αριθμός]. Ο θεός έρωτας, ο θεός της «αγάπης», απαιτεί ανθρωποθυσίες. «Δικαίωμά μας» λοιπόν ο έρωτας, «δικαίωμα μας» και να σκοτώνουμε τον καρπό του έρωτα, τα παιδιά μας. Αυτό που μετράει είναι η «σεξουαλική απελευθέρωση» της κοινωνίας. Σύγχρονο δόγμα, «Χαρείτε τον έρωτα!»
Επομένως, ας μην ψάχνει η κοινωνία να βρει τον ένοχο ούτε στην 22χρονη, ούτε στον νεαρό φίλο της, που χωρίς να το θέλει βρέθηκε «πατέρας». Χωρίς να το θέλει. Αυτός τον "έρωτα" ήθελε. Το "δικαίωμά του". Αλλά κάποιο λάθος έγινε... "Απροσεξία"...

Τα παιδιά αυτά, οι δύο νέοι, είναι παιδιά της κοινωνίας μας, που πρέπει να κοιτάξει στον καθρέφτη για να δει τον ένοχο της απαξίας της ανθρώπινης ζωής. Ένοχη για την ανθρωποκτονία είναι η ίδια η κοινωνία (εμείς όλοι...) που ανέχεται την τηλεόραση να υποδαυλίζει συνεχώς τα ερωτικά συναισθήματα με χυδαία θεάματα, που ανέχεται και το σχολείο να κάνει σχεδόν το ίδιο, μέσα από μαθήματα, εικόνες κ.λπ, που ανέχεται, αν όχι και «σπρώχνει» τους νέους από νωρίς στις σεξουαλικές σχέσεις.

«Ξεχνάει» να τους πει, η κοινωνία, ότι στο τέλος της ερωτικής πράξης το σπέρμα του άνδρα συναντά το ωάριο της γυναίκας και δημιουργείται η νέα ζωή! Γι’ αυτό και η πράξη αυτή είναι ιερή και δεν είναι παιχνίδι! Δεν είναι "δικαίωμα" για όλους. «Ξεχνάει» να τους πει ότι ο άνθρωπος, μέσω αυτής της αγαπητικής ένωσης, γίνεται συνδημιουργός του Θεού! Δημιουργεί τον νέο άνθρωπο! Τον οποίο είναι φόνος να σκοτώνουμε είτε ζυγίζει 200 γραμμάρια, είτε 500 γραμμάρια, είτε 3 κιλά, γιατί η ζωή δεν μετριέται με γραμμάρια...
Αυτά «ξέχασε» να τα πει στα παιδιά της, που τώρα τα καταδικάζει για φόνο, γεμάτη υποκρισία, η «προοδευτική» κοινωνία μας...

Και:

 Είσαι έγκυος ανήλικη και σε πιέζουν να το βγάλεις; Ζήτα βοήθεια!
Η 17χρονη Δήμητρα δεν έκανε έκτρωση
"Μπαμπά, μ' αγαπάς; Μαμά, μ' αγαπάς;" - Επιστολή σε γονιό που η έφηβη κόρη του έμεινε έγκυος 

Σεξ στην εφηβεία
Η πιο sexy απ' όλες...
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!
Είσαι ο άνθρωπός μου;
Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο...

Για μητέρες, μανούλες, μαμάδες και τα παιδιά τους
Εκκλησία, Μητρότητα και Έκτρωση
Παναγία η Εγκυμονούσα: Όταν η Εκκλησία γιορτάζει την εγκυμοσύνη... 
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Βρέθηκε λείψανο του αγίου Κλήμεντος Ρώμης σε κάδο απορριμάτων στο Λονδίνο!...



ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ
 
Ένα λείψανο ενός από τους παλαιότερους των παπών, του Αγίου Κλήμη [μαθητή των ίδιων των αποστόλων, 1ος αιώνας μ.Χ.!], βρέθηκε σε κάδο απορριμμάτων στο Λονδίνο από μια εταιρεία διάθεσης απορριμμάτων κατά τη διάρκεια συλλογής ρουτίνας.

«Μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή μας όταν συνειδητοποιήσαμε ότι οι ομάδες εκκαθάρισης βρήκαν οστά που ανήκουν σε έναν πάπα», δήλωσε ο James Rubin, ιδιοκτήτης της εταιρείας. «Δεν είναι κάτι που περιμένετε να δείτε, ακόμα και στη δουλειά μας. Γνωρίζουμε ότι πρόκειται για ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας και επιθυμούμε να βρούμε το πιο κατάλληλο μέρος για την τελική τοποθετησή του, γι ‘αυτό ζητάμε βοήθεια από τους πολίτες ».

Γενικά τις τελευταίες δεκαετίες αυξάνεται η ανησυχία για τη μεταχείριση ιερών κειμηλίων στο εξωτερικό. Ο νόμος ορίζει ότι είναι «απολύτως απαγορευμένο» να πωλούνται, αλλά πολλά έχουν συμβεί κατά καιρούς.

Διαβάστε και: Προσκυνητής στον τόπο του μαρτυρίου και στα άγια λέιψανα του αγ. Κλήμεντος επισκόπου Ρώμης 
Απευθυνόμενοι στην Ευρώπη: Από την πτώση του ναζισμού (9 Μαΐου) στη μνήμη των αγίων Κυρίλλου & Μεθοδίου (11 Μαΐου)...
Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας  
Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης & η Ορθοδοξία στο δυτικό κόσμο  
Ημέρες του σχίσματος 1054
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ψυχοσάββατο: ας μην τους ξεχάσουμε!...



Από το ιστολόγιο Ανθολόγιο χριστιανικών Μυστηρίων
 
Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει καθορίσει δύο Σάββατα, τα οποία αφιερώνει στους κεκοιμημένους της.
Είναι τα μεγάλα Ψυχοσάββατα. Το ένα πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και το άλλο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής.

Για την ιστορία και μόνο ας γνωρίζουμε ότι η καθιέρωση του Σαββάτου προ των Απόκρεω ως Ψυχοσαββάτου, έγινε μαλλον και αυτό κατ' απομίμησιν του Σαββάτου προ της Πεντηκοστής, που ήταν και το μόνο που υπήρχε αρχικά.
Βέβαια η αγάπη των ανθρώπων για τους δικούς τους, που δεν ζούν πια μαζί τους, δημιούργησε την εκκλησιαστική παράδοση άλλων τεσσάρων ψυχοσάββατων, που δεν συμπεριλαμβάνονται όμως στο Τυπικό της Εκκλησίας μας. Αυτά είναι, το ψυχοσάββατο της Τυρινής, το Σάββατο της α΄ εβδομάδος των νηστειών, όπου και εορτάζουμε το «διά κολλύβων» θαύμα του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος, το Σάββατο του Λαζάρου και το Σάββατο πρίν την εορτή του Αγίου Δημητρίου. Ένα ακόμα ψυχοσάββατο θα βρούμε στην παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Βουλγαρίας, το Σάββατο προ της Συνάξεως των Αρχαγγέλων.

* Με το Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής διατρανώνεται η πίστη μας για την καθολικότητα της Εκκλησίας, της οποίας την ίδρυση και τα γενέθλια (επί γης) γιορτάζουμε κατά την Πεντηκοστή.
Μέσα στη μία αγία καθολική Εκκλησία ("Ν": δηλ. την Ορθόδοξη Εκκλησία) περιλαμβάνεται: η στρατευομένη εδώ στη γη (=εμείς οι ζώντες εδώ) και η θριαμβεύουσα στους ουρανούς (=οι κεκοιμημένοι, οι ζώντες στους ουρανούς).

* Το Ψυχοσάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω έχει θεσπιστεί γιατί η επόμενη ημέρα είναι αφιερωμένη στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, εκείνη τη φοβερή ημέρα κατά την οποία όλοι θα σταθούμε μπροστά στο θρόνο του μεγάλου Κριτή. Για το λόγο αυτό με το Μνημόσυνο των κεκοιμημένων ζητούμε από τον Κύριο να γίνει ίλεως και να δείξει τη συμπάθεια και τη μακροθυμία του, όχι μόνο σε μας αλλά και στους προαπελθόντας αδελφούς, και όλους μαζί να μας κατατάξει μεταξύ των υιών της Επουράνιας Βασιλείας Του.

Περισσότερα:

Ψυχοσάββατο. Μέρα ξεχασμένη για τους πολλούς του κόσμου... 
Ψυχοσάββατο: να μην ξεχάσω...
Από το Πάσχα ώς του Αγίου Πνεύματος
Πού είναι οι νεκροί; (μικρό αφιέρωμα)
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ!
Χαμόγελο από την αιωνιότητα
Στιγμιότυπο απ' την Κόλαση σε ορθόδοξη εικόνα
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πέμπτη 24 Μαΐου 2018

Παγκόσμια Τράπεζα: Η Ορθοδοξία βλάπτει την ανάπτυξη!


Mea culpa

Όπως διαβάζουμε σε δημοσίευμα του bloomberg, η Παγκόσμια Τράπεζα δημοσίευσε έρευνα δύο Βουλγάρων επιστημόνων σύμφωνα με την οποία οι αιτίες της υπανάπτυξης των ορθοδόξων εθνών της ΕΕ οφείλεται εν πολλοίς στη θρησκευτική τους παράδοση. Μάλιστα, σύμφωνα με τον πρώην Βούλγαρο ΥΠΕΞ, Συμεών Τζάνκοφ, και την ακαδημαϊκό του UCL, Ελένα Νικόλοβα, που υπογράφουν την έρευνα, η Ορθοδοξία βοήθησε και στην επικράτηση του κομμουνισμού σε κάποιες χώρες. Σύμφωνα με στοιχεία που οι δύο επιστήμονες επιστράτευσαν από το World Values Service και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, 
"η Δυτική Χριστιανοσύνη έδωσε έμφαση στον ρασιοναλισμό, τη λογική και την ατομικότητα, καθώς και την αμφισβήτηση των κατεστημένων αρχών. Η Ανατολική Χριστιανοσύνη συνδέθηκε με τον μυστικισμό, το συναίσθημα και την κοινότητα και έδωσε μικρότερη έμφαση στον νόμο και τον λόγο." 
Τα χαρακτηριστικά αυτά των Ορθοδόξων κοινωνιών, λέει η Παγκόσμια Τράπεζα, έτυχαν εκμετάλλευσης από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, επέζησαν του κομμουνισμού και τώρα υπονομεύουν την αφομοίωση των ορθοδόξων χωρών στο δυτικό μοντέλο. Οι Ντζάνκοφ και Νικόλοβα παρατηρούν ότι η ιδέα πως ορθοδοξία και Δύση δεν συμβαδίζουν δεν είναι κάτι καινούριο. Αναφέρουν σχετικά τον Ρώσσο στοχαστή του 19ου αιώνα, Πιοτρ Τσαντάεφ, που ισχυριζόταν ότι η Ρωσία υιοθέτησε τον "λάθος χριστιανισμό". 
Έμφαση δίνεται επίσης στην αντιπαραβολή των πρώην κομμουνιστικών χωρών με καθολική ή προτεσταντική παράδοση, που τώρα ευημερούν, με τις ορθόδοξες που υπολείπονται σε ανάπτυξη, ενώ σημειώνουν ότι κοινωνιολογικά οι ορθόδοξοι τείνουν να αγαπούν τον κρατισμό. 
Ειδική μνεία, πάντως, γίνεται στους Έλληνες, οι οποίοι όχι μόνο γλίτωσαν τον κομμουνισμό, αλλά λόγω μακραίωνης εμπορικής παράδοσης και βιωμένου κοσμοπολιτισμού είναι πιο "συμβατοί με τον καπιταλισμό". Αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί ότι και οι Έλληνες, όπως όλοι οι ορθόδοξοι, πόρρω απέχουν από τα προστάγματα της προτεσταντικής ηθικής που επιδιώκει τη σωτηρία της ψυχής δια της εργασίας. 
Δυστυχώς, παρατηρεί η Παγκόσμια Τράπεζα, με "προσευχή και υπακοή" (πυρηνικά στοιχεία της Ορθοδοξίας) δεν πλουτίζουν οι κοινωνίες ["Ν": δηλ. δεν πλουτίζουν οι καπιταλιστές - διότι ο φυσιολογικός άνθρωπος δεν χρειάζεται να είναι πλούσιος, αρκεί να τον αφήνουν οι καρχαρίες να ζει αξιοπρεπώς ο ίδιος και η οικογένειά του].
Βέβαια, η Παγκόσμια Τράπεζα δεν ασχολείται με τα χίλια χρόνια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που αυθαιρέτως αποκλήθηκε από τους Δυτικούς "Βυζάντιο". Έτσι, η έρευνα αποσιωπά το υψηλότατο βιοτικό επίπεδο των "Βυζαντινών", κυρίως των πληθυσμών των πόλεων, οι οποίοι πλούτιζαν από το εμπόριο και ζούσαν με ανέσεις και ελευθερίες που η Δύση χρειάστηκε αιώνες για να αντιγράψει και να αφομοιώσει, προτού προδώσει και καταστρέψει - αφήνοντας σ'αυτά τα χώματα μια βαθιά δυσπιστία έναντι της Δύσης. 
Φαίνεται πως επανέρχεται με φόρα ο Σάμιουελ Χάντιγκτον, που προ τριακονταετίας έγραφε για τον επερχόμενο "Πόλεμο των Πολιτισμών" και ο οποίος θωρούσε τον ορθόδοξο κόσμο μια "γκρίζα ζώνη" μεταξύ Ανατολής και Δύσης...

"Ν": Τιμή για εμάς αυτές οι διαπιστώσεις. Δυστυχώς δεν αντιλαμβανόμαστε τη βαθύτερη σημασία τους, που είναι - κατά τη γνώμη μου - η επείγουσα ανάγκη να αναδομήσουμε τον δικό μας πολιτισμό, με εντελώς διαφορετικά κριτήρια ανάπτυξης, όπως το πόσους αγίους έχουμε, πόση αρετή, τι ήθος κτλ, και όχι τους οικονομικούς δείκτες.
Ας συμπληρώσουμε με:

π. Νικόλαος Λουδοβίκος «Φονταμενταλιστικός Εκσυγχρονισμός»
Ο καπιταλισμός ως θρησκεία και η New Age πνευματικότητα
«Κόκκινο χαλί για τον Αντίχριστο»

Θρήνος για την Ευρώπη!...
Η νόσος του δυτικού ανθρώπου και η θεραπεία της
Η Βιομηχανική Επανάσταση και εμείς

Στην Ρωμέικη φιλοθεΐα και φιλανθρωπία, ο μοναχισμός και οι άγιοι ήταν τα πρότυπα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής 
Τρομοκρατία και πόλεμος για να μην χάσει η Δύση τα προνόμιά της 
Το χριστιανικό κράτος  
Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;
Γιατί να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός;
 
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τετάρτη 23 Μαΐου 2018

Three Things and the One Thing

/ Fr. Stephen Freeman
 
In a comment, I recently described three dominant concepts in our modern culture. They are so dominant that questioning them can actually be disconcerting. I have questioned them before and been hammered more than once as a result. But I am sure of my ground and offer these thoughts for however they may be of use.
The ideas:
  1. We define ourselves and our world by the choices we make.
  2. We have the power to correct things that are wrong or broken.
  3. Progress is the purpose of our existence.
These ideas are not self-evident – nor are they old. They are hallmarks of what makes the modern world modern.  And though these ideas may seem fitting to many situations and people, they are by no means universal. They are largely an artifact of American middle-class prosperity and are at the very root of the American life-style. As the middle-class shrinks, an increasing number of people find themselves shut out of the modern world – their choices are limited, their power ineffective and they are likely to finish life less prosperous than the previous generation. The social and economic conditions that have contributed to this are of no interest in this article. What is of interest are the false assumptions of the world-view represented in the three ideas.
At their foundation is a myth about human power and control. There is a classical myth from the Greeks. It is the story of Prometheus who was said to have stolen fire from Mt. Olympus for the benefit of humanity (and paid a terrible and eternal price). The story has, in recent times, been something of a primary model for the modern human being. The gods (representing everything that is seemingly unchangeable and arrayed against us) are resisted in the name of humanity. No matter the price, man asserts himself against the gods and his fate.
Prometheus is a model of the modern hero. The gods, fate, the givenness of our existence, everything that seems to conspire against the human will is opposed. There are any number of Promethean heroes/heroines in the pantheon of our modern myth. Even Milton’s Lucifer who would “rather reign in hell and serve in heaven,” can sound brave and idealistic to the modern ear [it would all depend on who played him in the movie]. Of course, most of us will not have to fetch fire from Mt. Olympus, or steal happiness from the gods. But we imagine ourselves in such stories, and imagine such stories to be the stuff of the good life.

And so we make our choices. “You can be anything you want to be,” parents whisper to their children. “You can make the world a better place.” We teach progress as the measure of what is good. Our schools frequently labor under the need for progress with constant testing and increasing goals (with the fundamental causes of poor education being largely ignored). The future is the repository of all of our dreams as well as the postponed payments for our present luxuries.
These same central ideas (and they are not the only ones) are carried over into almost every area of our lives. The self-help section of a bookstore is a library built on these assumptions. Contemporary Christianity shares these same assumptions and has raised them to the place of theological prominence. A recent trip to a “Christian” bookstore revealed a self-help section that overwhelmed both history and theology. It is a testament to the better Christian for a better world.
But these assumptions are not true. They can be made to seem true, if the data are carefully sifted and arranged to create a pattern. Our lives, however, are just lives. They begin and end and have time in between. Our lives have value because they are the gift of God, not because they have cultural, economic or social benefit. We do not have to justify our existence to anyone. Existence is a gift.
Before we ever make even one choice in our lives, we already have infinite worth. As life goes along, we will make “good” choices and “bad” choices. No one but God is omniscient. We never have enough information to make a perfect choice. Those who pride themselves on their success ignore one of Aristotle’s most important categories: luck. It is not a Christian term (God is in charge of the outcome of all things). But even Aristotle was wise enough to recognize that true success in life (what he termed becoming a “great soul”) was not something we could simply choose and achieve. It remains true.
One of the first and major flaws of relying on the power of choice is our inability to know how and what to choose. We may obviously make plans, but things almost never turn out exactly as we plan. It is a rare life that has a straight trajectory. This does not mean that we make no plans, only that they will serve miserably as a purpose for our lives.

The same is true of our ability to fix what is broken or wrong. Life is not a machine. The more people are involved in any given phenomenon, the less is it susceptible to “fixing.” Imagine a machine where all the parts have free will.
The myths of modernity and the grammar of American culture make us very susceptible to every appeal to fix or remake. America can rightly be described as the culture of “can-do.” Almost every scenario of suffering draws the response, “Somebody needs to do something!” And while it is true that “doing something” is often quite appropriate (cf. Matt. 25), what we can do will not fix ourselves or the world around us.
This is where I believe it is important to consider “where we live.” We do not live in the fix, or the plan, or in the choice. We live in the present moment. It is a commandment of the Lord: “Take no thought for the morrow.” The immediate objections that arise in our minds when we hear this commandment are simply testimony to how deeply the grammar of progress and planning is engrained in our consciousness. There is an abyss of anxiety that confronts us at the thought of not planning.
At its very root, our drive towards progress is idolatry. St. James addresses this with wisdom:
Come now, you who say, “Today or tomorrow we will go to such and such a city, spend a year there, buy and sell, and make a profit”; whereas you do not know what will happen tomorrow. For what is your life? It is even a vapor that appears for a little time and then vanishes away. Instead you ought to say, “If the Lord wills, we shall live and do this or that.” But now you boast in your arrogance. All such boasting is evil. (Jam 4:13-16)
Now the one who says, “If the Lord wills,” may still go to the city, buy and sell, but the center of his life has changed and shifted. What we find difficult is to live our lives, recognizing that they are only a “vapor that appears for a little time and then vanishes away.” But this is, in fact, what it means to live with Christ Himself as the purpose of our existence.
The “evil” of which St. James warns is manifested in the inherently violent nature of an existence grounded in progress. The desire to plan, to fix and progress, always requires control and management, both of which entail temptations to violence. It is little wonder that modernity has also been the locus of almost continual warfare, on a level never imagined in antiquity. And it has fixed nothing. Prometheus keeps fetching fire, but the fire keeps going out.
στις Δεν υπάρχουν σχόλια: