Η άδικη δολοφονία ενός νεαρού αγιογράφου και κατηχητή στη Κένυα.
The unjust murder of a young Orthodox Christian hagiographer and catechist in Kenya.
"Ν": Ασφαλώς έχουμε ενώπιόν μας ένα νέο μάρτυρα και άγιο της Εκκλησίας μας,
βγαλμένο από τις ιδιαίτερες συνθήκες των τριτοκοσμικών χωρών, συνθήκες
άγνωστες και ακατανόητες για μας, που δεν έχουμε πάει ποτέ εκεί κάτω,
έστω για να δούμε.
Ο Κύριος ας τον κατατάξει μετά των αγίων (αν χρειάζεται η δική μας ευχή) και ας παρηγορήσει την οικογένειά του… Και ας οδηγήσει, με τις πρεσβείες του μάρτυρα, τους φονείς του στη μετάνοια και τη σωτηρία.
Κι εμείς ας έχουμε τις πρεσβείες του, καθώς και όλοι οι αγωνιζόμενοι ορθόδοξοι χριστιανοί του Τρίτου Κόσμου, οι ορθόδοξοι ιεραπόστολοι και όλοι όσοι έχουν έχουν πνευματικές, ιδιαίτερα, ανάγκες, που ο Θεός γνωρίζει… Αμήν.
Ο Κύριος ας τον κατατάξει μετά των αγίων (αν χρειάζεται η δική μας ευχή) και ας παρηγορήσει την οικογένειά του… Και ας οδηγήσει, με τις πρεσβείες του μάρτυρα, τους φονείς του στη μετάνοια και τη σωτηρία.
Κι εμείς ας έχουμε τις πρεσβείες του, καθώς και όλοι οι αγωνιζόμενοι ορθόδοξοι χριστιανοί του Τρίτου Κόσμου, οι ορθόδοξοι ιεραπόστολοι και όλοι όσοι έχουν έχουν πνευματικές, ιδιαίτερα, ανάγκες, που ο Θεός γνωρίζει… Αμήν.
Του Μητροπολίτη Ναϊρόμπης (Κένυας) Μακαρίου
Ορθόδοξη Ιεραποστολή – Orthodox Mission – Mission Οrthodoxe – Misión Ortodoxa – Missão Ortodoxa – Missione Ortodossa – православная миссия – Misiunea Ortodoxă – 东正教使命 – रूढ़िवादी मिशन
Within the mission area, we usually present to the general public either through the written word or through television and our time from the internet all the things that are going on in order to reinforce the people who help us and play our part in our work.
We naturally refrain from giving any information that may hurt our friends, supporters and supporters for the various accidents, difficulties and frustrations that come from our daily experience and intense participation because we prefer to suffer them alone and in the spirit of our own God to continue.
Today, however, I have to make a public confession, even though in the volumes of my personal experiences (Testimonies of Life Volume A, B, C, D) I am not recording in much detail the suffering of such a rich and blessed course in the field of mission.
In the daily program maybe because we are used to it so much that we do not pay much attention. Five deadly attempts, robberies, attacks, deadly illnesses, road accidents, etc., not to mention more, because I deeply believed that God's invisible hand never ceased to protect us and open new horizons to the spiritual we rise with more repentance and meditation, self-control of our own self with sincerity and deep humiliation.
We absolutely believe that all this pain, injustice and tears ultimately help us better understand our unknown self and see that in the time of our pain we feel richly blessed.
Today I write all this because, with the news of the murder of a very close friend and brother, we all regret. This young man was not a coincidence. He was endowed with many virtues and rare spiritual gifts.
He was unfamiliar and he did not like the reputation and publicity at all. We met him since he was born in 1995 and his parents were loyal and closely linked to our Orthodox Rite here in Kenya. From a young age, he was led to the baptism of our direct union with God and the teaching of the Mia and the indivisible Orthodox Christian Church.
His parents prophetically dedicated him to God. He was led to the sanctuary and was faithful and humble. It served silently like an angel.
His parents again taught him to worship God and to respect, to love all people of indifferent color or origin. His father, who was very close, especially with the priests and parishes who served from distant Kilimanjaro to Central Kenya and the outskirts of Nairobi, left everywhere a good memory.
Their poverty was unrivaled. But these people never complained to them. That young man was always modest and humble.
His thought was continually directed into the church, in his parish that he loved too much and served with a special zeal. He had to go to the temple of Archangel Gabriel every Saturday to cleanse the sanctuary, but also the whole temple so that the next one is ready for the divine service.
The most characteristic was that every Saturday he prepared himself for the ceremony of the immortal sacrifice. The people who knew him well assured us that it was his great joy, for he considered it a special blessing to have such a joke.
And his horrible murder? Like every single day, that same day he started walking on foot from the village that lived with his grandmother to come to the Orthodox College of Africa for his lessons. Nothing showed that this would be his last visit, his last lesson at the College at the Patriarchal School.
As always he talked to his classmates, attended his lessons, greeted his teachers with due respect and late afternoon he began his last trip without return.
Because of poverty, he wanted to make a small station in his uncle’s house to rest and dine with them after walking several kilometers. Within a few minutes, the unexpected has happened and no one has until now been aware of under what conditions the assassins made him.
It seems that before he defrocked he brutally tortured him, especially on his face, and in particular his eyes had almost gone. Martyr’s death.
A young man dedicated to God accepting this terrible bang while he was virtuous and pure, pure and humble the heart, rich with so many gifts and virtues. It was a brilliant star that enlightened them around him.
Among the various things people wanted to show their love for the unfortunate loss of this new one was also a song, which he often silenced himself.
He said, «My God is in me, my friend, and in all my moves I am present. It always leads me to the path of eternity where we will end in the end. I do not want the riches of this world to be respected and appreciated by people.
And when I still have tribulations in my life, God is my companion and friend. »
Because his friends, and especially his fellow students and his fellow students from the Orthodox College of Africa, knew how much he loved this song, just before his burial, they all sang it, believing that they would cheer him where he was.
Angelic voices accompanied him to his last home. Did anyone think that the angels descended from heaven to earth to receive him gladly …
As every year, last year we invite young people from our region from neighboring countries to bring those who have talent in painting to come here to the Patriarchal School for hagiography classes.
In the end, with the hagiographer’s suggestion, each student had to paint a small picture to be graded, since at the end they always get a certificate of observation.
Elijah did it just like everyone else. In the photo he seems to keep the picture he has painted with his own hands. I pointed out in his local dialect and it clearly shows «God ours». This inscription has shocked the world because it encloses an intimate and sincere wish of the unhappy young hagiographer and priesthood that portrays his faith and his deep conviction for the presence of God in his life. It was the conclusion of all the course here on earth.
Leo ninaandika haya yote kwa sababu, kwa habari za mauaji ya rafiki wa karibu sana na ndugu, sote tumekuwa na huruma. Huyu kijana hakuwa na bahati mbaya. Alipewa vipaji vingi na zawadi za kiroho chache.
Alikuwa hajui na hakupenda sifa na utangazaji hata. Tulikutana naye tangu alizaliwa mwaka wa 1995 na wazazi wake walikuwa waaminifu na wanaohusishwa sana na Rite yetu ya Orthodox hapa nchini Kenya. Kuanzia umri mdogo aliongozwa na ubatizo wa umoja wetu wa moja kwa moja na Mungu na mafundisho ya Mica na indivisible Orthodox Christian Church.
Wazazi wake wanabii kumpa Mungu. Alipelekwa kwenye patakatifu na alikuwa mwaminifu na mnyenyekevu. Iliwahi kimya kama malaika.
Wazazi wake tena walimfundisha kumwabudu Mungu na kuheshimu, kumpenda watu wote wa rangi au asili isiyojali. Baba yake alikuwa karibu sana, hasa kwa makuhani na parokia kutumikia kwa mbali Kilimanjaro kwa Central Kenya na nje ya jiji la Nairobi, kushoto kumbukumbu kila mahali wema.
Umasikini wao haukuwa na uwezo. Lakini hawa watu hawajawahi kulalamika. Huyu kijana alikuwa mwingi na mwanyenyekevu.
Dhana yake ilikuwa inaongozwa daima katika kanisa, katika parokia yake kwamba yeye pia alipenda na kutumikia kwa bidii maalum. Walikuwa na kila Jumamosi kwenda hekalu la Malaika Mkuu Jibril kwa kusafisha patakatifu na duniani hekalu, hivyo ya yote ni tayari kwa ajili ya Misa.
Tabia zaidi ilikuwa kwamba kila Jumamosi alijitayarisha mwenyewe kwa ajili ya sherehe ya dhabihu isiyokufa. Watu ambao walimjua vizuri walituhakikishia kuwa ilikuwa furaha yake kubwa, kwa sababu aliona kuwa ni baraka ya pekee ya kuwa na joka kama hiyo.
Na mauaji yake ya kutisha? Kama kila siku ili siku hiyo ilianza kutembea kuja kutoka kijiji anayeishi na nyanyake kuja College African Orthodox kwa masomo yake. Hakuna kilichoonyesha kuwa hii itakuwa ziara yake ya mwisho, somo lake la mwisho katika Chuo cha Shule ya Patriarchal.
Kama siku zote alizungumza na wanafunzi wenzake, walihudhuria masomo yake, alisalimu walimu wake kwa heshima na mwishoni mwa jioni alianza safari yake ya mwisho bila kurudi.
Kwa sababu ya umaskini, alitaka kufanya kituo kidogo katika nyumba ya mjomba wake ili apumzika na kula pamoja nao baada ya kutembea kilomita kadhaa. Ndani ya dakika chache, haitatarajiwa kutokea na hakuna mtu aliyekuwa amefahamu mpaka chini ya hali gani wauaji waliifanya.
Inaonekana kwamba kabla ya kumfadhaika alimtesa kwa ukatili, hasa kwa uso wake, na hasa macho yake yalikuwa karibu. Kifo cha Martyr.
kujitolea mpya ya Mungu kukubali kiharusi hii ya kutisha wakati yeye alikuwa wema na safi, safi na mnyenyekevu wa moyo, na matajiri kwa vipaji vingi na fadhila. Ilikuwa nyota ya kipaji ambayo iliwaangazia karibu naye.
Miongoni mwa mbalimbali watu kutaka kuwaonyesha upendo wao kwa ajili ya kupoteza haki ya hii mpya na ilikuwa wimbo, ambayo yeye mara nyingi tetesi peke yake.
Alisema, «Mungu wangu yu ndani yangu, rafiki yangu, na katika hatua zangu zote nipo. Hiyo daima inaniongoza kwenye njia ya milele ambapo tutaisha mwishoni. Sitaki utajiri wa dunia hii kuheshimiwa na kuheshimiwa na watu.
Na wakati ninapokuwa na mateso katika maisha yangu, Mungu ni rafiki yangu na rafiki yangu. »
Kwa sababu marafiki zake na hasa wanafunzi wenzake na mwanafunzi mwenzake kutoka Chuo Orthodox African alijua jinsi alivyompenda wimbo huu, kabla ya mazishi yake yote aliimba pamoja, kwa kuamini kwamba hii itakuwa furaha yake ambapo alikuwa.
Maneno ya malaika waliongozana naye nyumbani kwake la mwisho. Je! Mtu yeyote anafikiri kwamba malaika walikuja kutoka mbinguni kwenda duniani ili kumpokea kwa furaha …
Kama kila mwaka, mwaka jana sisi kuwakaribisha vijana katika kanda yetu kutoka nchi jirani kuja wale ambao wana vipaji katika uchoraji kuja hapa katika majengo ya Mfumo dume Shule ya masomo hagiography.
Mwishowe, ushauri wa mwalimu mchoraji alikuwa na kila mwanafunzi kuchora picha ndogo na daraja, kwa vile katika mwisho siku zote kupata hati ya mahudhurio.
Eliya alifanya hivyo kama kila mtu. Katika picha anaonekana kuweka picha aliyojenga kwa mikono yake mwenyewe. Nilizungumza katika lugha yake ya ndani na inaonyesha waziwazi «Mungu wetu». uandishi Hii kutishwa dunia, kwa sababu enclosing baraka ndani na za dhati kwa kutisha vijana mchoraji na katigichi inayoonyesha imani yake na imani yake ya kina mbele ya Mungu katika maisha yake. Ilikuwa ni hitimisho la kozi zote hapa duniani.
Aujourd’hui, je vous écris, parce que les nouvelles de l’assassiner de notre ami et frère très proche, tous attristés. Ce jeune homme n’était pas une coïncidence. Il était doté de nombreuses vertus et de dons spirituels rares.
Il n’était pas familier et il n’aimait pas la réputation et la publicité du tout. Il savait de bébé, il est né en 1995 et ses parents étaient croyants et étroitement liée à notre ici au Kenya orthodoxe Eklisia. Depuis peu a été conduit à la piscine de notre union immédiate avec Dieu et l’enseignement de l’une et indivisible Eglise chrétienne orthodoxe.
Ses parents l’ont prophétiquement dédié à Dieu. Il a été conduit au sanctuaire et était fidèle et humble. Il a servi silencieusement comme un ange.
Les parents et encore l’ont appris à adorer Dieu et à respecter, à aimer toutes les personnes sans distinction de couleur ou d’origine. Son père était très proche, en particulier par des prêtres et des paroisses desservies par le lointain Kilimandjaro au Kenya centrale et la périphérie de Nairobi, à gauche mémoire partout bienveillante.
Leur pauvreté était inégalée. Mais ces gens ne se sont jamais plaints à eux. Ce jeune homme était toujours modeste et humble.
L’idée a ensuite été transformé en l’église, la paroisse qui aimait aussi et servi avec zèle tout particulier. Ils avaient tous les samedis pour aller au temple de l’Archange Gabriel pour nettoyer le sanctuaire et autour du temple, de sorte que le prochain est tout prêt pour la messe.
Le plus frappant est que tous les samedis se préparant à la cérémonie nationale appropriée du sacrifice sans effusion de sang. Les gens qui le connaissaient nous ont assuré que ce bien était son grand plaisir que, gaita il considérait cette bénédiction spéciale d’avoir un tel diaconat.
Et son horrible meurtre? Comme chaque jour pour ce jour-là et a commencé à marcher à venir du village qui vit avec sa grand-mère, de venir au Collège orthodoxe africain pour ses leçons. Rien a indiqué que ce serait la dernière visite du dernier sujet College situé dans les locaux de l’école patriarcales.
Comme toujours parlé avec ses camarades de classe, il a assisté à ses cours, les enseignants les ont accueillis avec respect et d’après-midi a commencé pour le dernier voyage sans retour.
En raison de la pauvreté, il a voulu faire une petite station dans la maison de son oncle, pour se reposer et dîner avec eux, après avoir marché plusieurs kilomètres. En quelques minutes, l’inattendu est arrivé et personne ne sait encore dans quelles conditions les tueurs lui apoteleiosan.
Il semble que, avant xepsychisei torturé brutalement, en particulier dans le visage et en particulier les yeux étaient presque tirer. La mort du martyr.
Un nouveau dédié à Dieu d’accepter ce terrible coup, alors qu’il était vertueux et pur, chaste et humble de cœur, riche de tant de talents et vertus. C’était une étoile brillante qui les éclairait autour de lui.
Parmi les différentes personnes voulaient montrer leur amour pour la perte injuste de ce nouveau et était une chanson, qu’il murmure souvent seul.
A propos dit ce qui suit: « Mon Dieu est en moi, mon ami et à tous mes disques sont présents. Cela me conduit toujours sur le chemin de l’éternité où nous finirons à la fin. Je ne veux pas que les richesses de ce monde soient respectées et appréciées par les gens.
Et quand même rencontrer dans mes tests de la vie, Dieu est mon compagnon et mon ami «.
Parce que ses amis et surtout ses camarades et condisciple du Collège orthodoxe africain savait combien il aimait cette chanson, juste avant son enterrement tous ont chanté ensemble, croyant que cela lui remonter le moral où il était.
Des voix angéliques l’ont accompagné jusqu’à sa dernière demeure. Quelqu’un at-il pensé que les anges sont descendus du ciel sur terre pour le recevoir avec joie …
Comme chaque année, l’année dernière, nous invitons les jeunes dans notre région des pays voisins à venir ceux qui ont du talent dans la peinture venir ici dans les locaux de l’école pour les cours de Patriarcal hagiographie.
En fin de compte, avec l’avis d’un professeur de peintre avait chaque élève de peindre une petite image à la classe, car à la fin toujours obtenir un certificat de participation.
Elijah l’a fait comme tout le monde. Sur la photo, il semble garder l’image qu’il a peinte de ses propres mains. J’ai souligné dans son dialecte local et il montre clairement «Dieu le nôtre». Cette inscription a choqué le monde, car renfermant une bénédiction intime et sincère au tragique jeune peintre et katigichi représentant sa foi et sa croyance profonde en la présence de Dieu dans sa vie. C’était la conclusion de tout le cours ici sur terre.
Μέσα στον χώρο της ιεραποστολής συνήθως παρουσιάζουμε στο ευρύ κοινό
είτε μέσω του γραπτού λόγου είτε μέσω της τηλεόρασης και την εποχή μας
από το διαδίκτυο όλα τα τεκταινόμενα για να ενισχύσουμε τους ανθρώπους
που μας βοηθούν και συμπαρίστανται στο έργο μας.
Φυσικά αποφεύγουμε να δώσουμε στοιχεία που ίσως πληγώσουν τους φίλους, υποστηρικτές και συμπαραστάτες μας για τα διάφορα ατυχήματα, δυσκολίες και απογοητεύσεις που προέρχονται μέσα από την καθημερινή μας πείρα και έντονη συμμετοχή, γιατί προτιμούμε να τα υπομένουμε μόνοι μας και μαζί με το πνεύμα του ίδιου του Θεού να συνεχίζουμε.
Σήμερα όμως είμαι υποχρεωμένος να κάνω μια δημόσια εξομολόγηση αν και στους τόμους των προσωπικών μου εμπειριών (Μαρτυρίες Ζωής Τόμος Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄) καταγράφω όχι με πολλή λεπτομέρεια τα δεινά μιας τόσο πλούσιας και ευλογημένης πορείας στον χώρο της ιεραποστολής.
Στο καθημερινό πρόγραμμα ίσως επειδή το έχουμε συνηθίσει τόσο που πια δεν του δίνουμε σημασία. Πέντε φονικές απόπειρες, ληστείες, επιθέεις, θανάσιμες ασθένειες, τροχαία δυστυχήματα κ.τ.λ., για να μην αναφέρω περισσότερα, γιατί πίστεψα βαθιά ότι το αόρατο χέρι του Θεού δεν έπαψε ποτέ να μας προστατεύει και να μας ανοίγει νέους ορίζοντες γαι την πνευματική μας άνοδο με περισσότερη μετάνοια και περισυλλογή, αυτοέλεγχο του δικού μας εγώ με ειλικρίνεια και βαθιά ταπείνωση.
Πιστεύουμε απόλυτα ότι όλος αυτός ο πόνος, η αδικία και τα δάκρυα τελικά μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα τον άγνωστο εαυτό μας και να δούμε ότι στην ώρα του πόνου μας νιώθουμε πλούσια ευλογημένοι.
Σήμερα τα γράφω όλα αυτά, γιατί με την είδηση της δολοφονίας ενός πολύ στενού μας φίλου και αδελφού, όλοι μας λυπηθήκαμε. Ο νέος αυτός δεν ήταν ένας τυχαίος. Ήταν προικισμένος με πολλές αρετές και σπάνια πνευματικά χαρίσματα.
Ήταν άγνωστος και δεν του άρεσε καθόλου η φήμη και η δημοσιότητα. Τον γνωρίσαμε από βρέφος, αφού γεννήθηκε το 1995 και οι γονείς τους ήταν πιστοί και στενά συνδεδεμένοι με την Ορθόδοξή μας Εκκλησία εδώ στην Κένυα. Από μικρός οδηγήθηκε στην κολυμβήθρα της άμεσης ένωσής μας με τον Θεό και τη διδασκαλία της μιας και αδιαιρέτου Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας.
Οι γονείς του προφητικά τον αφιέρωσαν στον Θεό. Οδηγήθηκε στο ιερό και ήταν πιστός και ταπεινός. Υπηρετούσε αθόρυβα σαν άγγελος.
Οι γονείς του και πάλιν τον έμαθαν να λατρεύει τον Θεό και να σέβεται, ν’ αγαπά όλους τους ανθρώπους αδιακρίτως χρώματος ή καταγωγής. Ο πατέρας του που ήταν πολύ κοντά, ιδιαίτερα με τους ιερείς και τις ενορίες που υπηρέτησε από το μακρινό Κιλιμάντζαρο μέχρι την Κεντρική Κένυα και τα περίχωρα της Ναϊρόμπης, άφησε παντού αγαθή μνήμη.
Η φτώχεια τους ήταν ασυναγώνιστη. Όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν παραπονέθηκαν ποτέ τους. Εκείνος ο νέος ήταν πάντα σεμνός και ολιγομίλητος.
Η σκέψη του ήταν συνέχεια στραμμένη μέσα στην εκκλησία, στην ενορία του που αγαπούσε υπερβολικά και υπηρετούσε με ξεχωριστό ζήλο. Έπρεπε κάθε Σάββατο να πάει στον ναό του Αρχαγγέλου Γαβριήλ ώστε να καθαρίσει το ιερό αλλά και ολόκληρο τον ναό, ώστε την επόμενη να είναι όλα έτοιμα για τη θεία λειτουργία.
Το πιο χαρακτηριστικό ήταν ότι κάθε Σάββατο ετοίμαζε μόνος του τα πρόσφορα γαι την τελετή της αναιμάκτου θυσίας. Οι άνθρωποι που τον ήξεραν καλά μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν η μεγάλη του χαρά αυτή, γιατί το θεωρούσε ξεχωριστή ευλογία αυτός να έχει ένα τέτοιο διακόνημα.
Και η φρικτή δολοφονία του; Όπως κάθε μέρα έτσι κι εκείνη τη μέρα
ξεκίνησε με τα πόδια να έλθει από το χωριό που μένει μαζί με τη γιαγιά
του, για να έλθει στο Ορθόδοξο Κολλέγιο της Αφρικής για τα μαθήματά του.
Τίποτε δεν έδειχνε ότι αυτή θα ήταν και η τελευταία του επίσκεψη, το
τελευταίο του μάθημα στο Κολλέγιο που βρίσκεται στους χώρους της
Πατριαρχικής Σχολής.
Όπως πάντα συνομίλησε με τους συμμαθητές του, παρακολούθησε τα μαθήματά του, χαιρέτησε τους καθηγητές του με τον προσήκοντα σεβασμό και αργά το απόγευμα ξεκίνησε για το τελευταίο του ταξίδι, χωρίς επιστροφή.
Λόγω φτώχειας, θέλησε να κάνει ένα μικρό σταθμό στο σπίτι του θείου του, για να ξεκουραστεί και να δειπνήσει μαζί τους, αφού περπάτησε αρκετά χιλιόμετρα. Σε λίγα λεπτά συνέβηκε το απρόοπτο και κανείς μέχρι τώρα δεν γνωρίζει κάτω από ποιες συνθήκες οι δολοφόνοι τον αποτελείωσαν.
Φαίνεται ότι προτού ξεψυχίσει τον βασάνισαν βάναυσα, ιδιαίτερα στο πρόσωπό του και συγκεκριμένα τα μάτια του τα είχαν σχεδόν βγάλει. Μαρτυρικός θάνατος.
Ένας νέος αφιερωμένος στον Θεό να δέχεται αυτό το τρομερό κτύπημα ενώ ήταν ενάρετος και καθαρός, αγνός και ταπεινός τη καρδία, πλούσιος με τόσα χαρίσματα και αρετές. Ήταν ένα λαμπρό αστέρι που φώτιζε τους γύρω του.
Ανάμεσα στα διάφορα που οι άνθρωποι ήθελαν να δείξουν την αγάπη τους για τον άδικο χαμό του νέου αυτού ήταν κι ένα τραγούδι, το οποίο ο ίδιος συχνά σιγοψιθύριζε μόνος του.
Περίπου έλεγε τα εξής:
Επειδή οι φίλοι του και ιδιαίτερα οι συμφοιτητές του και οι συμφοιτήτριές του από το Ορθόδοξο Κολλέγιο της Αφρικής γνώριζαν πόσο αγαπούσε αυτό το τραγούδι, λίγο πριν την ταφή του όλοι μαζί το τραγούδησαν, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον χαροποιήσουν εκεί που βρισκόταν.
Φωνές αγγελικές τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία. Νόμιζε κανείς ότι κατέβηκαν οι αγγέλοι από τον ουρανό στη γη για να τον υποδεχθούν ευφρόσυνα …
Όπως κάθε χρόνο έτσι και πέρυσι καλούμε τους νέους της περιοχής μας από τις γειτονικές χώρες να έλθουν όσοι έχουν ταλέντο στη ζωγραφική να έλθουν εδώ στους χώρους της Πατριαρχικής Σχολής για μαθήματα αγιογραφίας.
Στο τέλος, με την υπόδειξη του αγιογράφου καθηγητή έπρεπε ο κάθε μαθητής να ζωγραφίσει μια μικρή εικόνα για να βαθμολογηθεί, αφού στο τέλος παίρνουν πάντα ένα πιστοποιητικό παρακολούθησης.
Ο Ηλίας το έκανε όπως και όλοι οι άλλοι. Στη φωτογραφία φαίνεται ο ίδιος να κρατά την εικόνα που αγιογράφησε με τα ίδια του τα χέρια. Σημείωσα στην τοπική του διάλεκτρο και φαίνεται καθαρά «Μεθ’ ημών ο Θεός». Αυτή η επιγραφή συγκλόνισε όλο τον κόσμο, γιατί περικλείει μια ενδόμυχη και ειλικρινέστατη ευχή του αδικοχαμένου νεαρού αγιογράφου και κατηχητή που απεικονίζει την πίστη του και τη βαθιά του πεποίθηση για την παρουσία του Θεού μέσα στη ζωή του. Ήταν το συμπέρασμα όλης του της πορείας εδώ στη γη.
Στην κηδεία του που έγινε σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Κένυας – στον τόπο της καταγωγής του – αυτό είναι το έθιμο εδώ, μίλησαν διάφοροι φίλοι και γνωστοί του με πολύ πόνο γαι τον άδικο θάνατό του.
Ανάμεσα σ’ αυτούς και μια γιαγιά από την ενορία του που δημόσια παραδέχθηκε ότι μέσα της ποθούσε ο εγγονός της να μοιάσει του νεαρού αγιογράφου αφού τον παρακολουθούσε για χρόνια πως υπηρετούσε μέσα στο ιερό.
Ήθελε με κάθε τρόπο ο εγγονός της που τον αγαπούσε υπερβολικά και ήθελε να ακολουθήσει τον σωστό δρόμο, να κάνει αυτά τα οποία ο νεαρός αγιογράφος ακολουθούσε πιστά μέσα στον ναό. Και το πέτυχεαυτό. Εκείνη την ώρα μας τον παρουσίασε. Κι αυτό το παιδάκι, σεμνό, ήταν κυριολεκτικά συγκλονισμένο από το γεγονός του άδικου και αδικαιολόγητου θανάτου του εμνευστή και δασκάλου του.
Η δοκιμασία αυτή έδωσε σ’ όλους την εντύπωση ότι έγινε μια μυστική επίσκεψη του Θεού που συνοδευόταν από τη Θεία Χάρη Του που έδωσε την ευκαιρία σε όλους μας να σταυρώσουμε τα πάθη μας και τις αδυναμίες μας για να μπορέσουμε, στο τέλος, να αναγεννήσουμε και να αναστήσουμε τους εαυτούς μας.
Φυσικά αποφεύγουμε να δώσουμε στοιχεία που ίσως πληγώσουν τους φίλους, υποστηρικτές και συμπαραστάτες μας για τα διάφορα ατυχήματα, δυσκολίες και απογοητεύσεις που προέρχονται μέσα από την καθημερινή μας πείρα και έντονη συμμετοχή, γιατί προτιμούμε να τα υπομένουμε μόνοι μας και μαζί με το πνεύμα του ίδιου του Θεού να συνεχίζουμε.
Σήμερα όμως είμαι υποχρεωμένος να κάνω μια δημόσια εξομολόγηση αν και στους τόμους των προσωπικών μου εμπειριών (Μαρτυρίες Ζωής Τόμος Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄) καταγράφω όχι με πολλή λεπτομέρεια τα δεινά μιας τόσο πλούσιας και ευλογημένης πορείας στον χώρο της ιεραποστολής.
Στο καθημερινό πρόγραμμα ίσως επειδή το έχουμε συνηθίσει τόσο που πια δεν του δίνουμε σημασία. Πέντε φονικές απόπειρες, ληστείες, επιθέεις, θανάσιμες ασθένειες, τροχαία δυστυχήματα κ.τ.λ., για να μην αναφέρω περισσότερα, γιατί πίστεψα βαθιά ότι το αόρατο χέρι του Θεού δεν έπαψε ποτέ να μας προστατεύει και να μας ανοίγει νέους ορίζοντες γαι την πνευματική μας άνοδο με περισσότερη μετάνοια και περισυλλογή, αυτοέλεγχο του δικού μας εγώ με ειλικρίνεια και βαθιά ταπείνωση.
Πιστεύουμε απόλυτα ότι όλος αυτός ο πόνος, η αδικία και τα δάκρυα τελικά μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα τον άγνωστο εαυτό μας και να δούμε ότι στην ώρα του πόνου μας νιώθουμε πλούσια ευλογημένοι.
Σήμερα τα γράφω όλα αυτά, γιατί με την είδηση της δολοφονίας ενός πολύ στενού μας φίλου και αδελφού, όλοι μας λυπηθήκαμε. Ο νέος αυτός δεν ήταν ένας τυχαίος. Ήταν προικισμένος με πολλές αρετές και σπάνια πνευματικά χαρίσματα.
Ήταν άγνωστος και δεν του άρεσε καθόλου η φήμη και η δημοσιότητα. Τον γνωρίσαμε από βρέφος, αφού γεννήθηκε το 1995 και οι γονείς τους ήταν πιστοί και στενά συνδεδεμένοι με την Ορθόδοξή μας Εκκλησία εδώ στην Κένυα. Από μικρός οδηγήθηκε στην κολυμβήθρα της άμεσης ένωσής μας με τον Θεό και τη διδασκαλία της μιας και αδιαιρέτου Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας.
Οι γονείς του προφητικά τον αφιέρωσαν στον Θεό. Οδηγήθηκε στο ιερό και ήταν πιστός και ταπεινός. Υπηρετούσε αθόρυβα σαν άγγελος.
Οι γονείς του και πάλιν τον έμαθαν να λατρεύει τον Θεό και να σέβεται, ν’ αγαπά όλους τους ανθρώπους αδιακρίτως χρώματος ή καταγωγής. Ο πατέρας του που ήταν πολύ κοντά, ιδιαίτερα με τους ιερείς και τις ενορίες που υπηρέτησε από το μακρινό Κιλιμάντζαρο μέχρι την Κεντρική Κένυα και τα περίχωρα της Ναϊρόμπης, άφησε παντού αγαθή μνήμη.
Η φτώχεια τους ήταν ασυναγώνιστη. Όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν παραπονέθηκαν ποτέ τους. Εκείνος ο νέος ήταν πάντα σεμνός και ολιγομίλητος.
Η σκέψη του ήταν συνέχεια στραμμένη μέσα στην εκκλησία, στην ενορία του που αγαπούσε υπερβολικά και υπηρετούσε με ξεχωριστό ζήλο. Έπρεπε κάθε Σάββατο να πάει στον ναό του Αρχαγγέλου Γαβριήλ ώστε να καθαρίσει το ιερό αλλά και ολόκληρο τον ναό, ώστε την επόμενη να είναι όλα έτοιμα για τη θεία λειτουργία.
Το πιο χαρακτηριστικό ήταν ότι κάθε Σάββατο ετοίμαζε μόνος του τα πρόσφορα γαι την τελετή της αναιμάκτου θυσίας. Οι άνθρωποι που τον ήξεραν καλά μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν η μεγάλη του χαρά αυτή, γιατί το θεωρούσε ξεχωριστή ευλογία αυτός να έχει ένα τέτοιο διακόνημα.
Και η φρικτή δολοφονία του; Όπως κάθε μέρα έτσι κι εκείνη τη μέρα
ξεκίνησε με τα πόδια να έλθει από το χωριό που μένει μαζί με τη γιαγιά
του, για να έλθει στο Ορθόδοξο Κολλέγιο της Αφρικής για τα μαθήματά του.
Τίποτε δεν έδειχνε ότι αυτή θα ήταν και η τελευταία του επίσκεψη, το
τελευταίο του μάθημα στο Κολλέγιο που βρίσκεται στους χώρους της
Πατριαρχικής Σχολής.Όπως πάντα συνομίλησε με τους συμμαθητές του, παρακολούθησε τα μαθήματά του, χαιρέτησε τους καθηγητές του με τον προσήκοντα σεβασμό και αργά το απόγευμα ξεκίνησε για το τελευταίο του ταξίδι, χωρίς επιστροφή.
Λόγω φτώχειας, θέλησε να κάνει ένα μικρό σταθμό στο σπίτι του θείου του, για να ξεκουραστεί και να δειπνήσει μαζί τους, αφού περπάτησε αρκετά χιλιόμετρα. Σε λίγα λεπτά συνέβηκε το απρόοπτο και κανείς μέχρι τώρα δεν γνωρίζει κάτω από ποιες συνθήκες οι δολοφόνοι τον αποτελείωσαν.
Φαίνεται ότι προτού ξεψυχίσει τον βασάνισαν βάναυσα, ιδιαίτερα στο πρόσωπό του και συγκεκριμένα τα μάτια του τα είχαν σχεδόν βγάλει. Μαρτυρικός θάνατος.
Ένας νέος αφιερωμένος στον Θεό να δέχεται αυτό το τρομερό κτύπημα ενώ ήταν ενάρετος και καθαρός, αγνός και ταπεινός τη καρδία, πλούσιος με τόσα χαρίσματα και αρετές. Ήταν ένα λαμπρό αστέρι που φώτιζε τους γύρω του.
Ανάμεσα στα διάφορα που οι άνθρωποι ήθελαν να δείξουν την αγάπη τους για τον άδικο χαμό του νέου αυτού ήταν κι ένα τραγούδι, το οποίο ο ίδιος συχνά σιγοψιθύριζε μόνος του.
Περίπου έλεγε τα εξής:
«Ο Θεός μου είναι μέσα μου, φίλος μου και σ’ όλες τις κινήσεις μου είναι παρών. Με οδηγεί πάντα στο μονοπάτι της αιωνιότητας όπους στο τέλος θα πορευθούμε. Δεν επιθυμώ τα πλούτη του κόσμου αυτού για να με σέβονται και εκτιμούν οι άνθρωποι. Κι όταν ακόμα συναντήσω στη ζωή μου δοκιμασίες, ο Θεός είναι ο συνοδοιπόρος μου και φίλος μου».
Επειδή οι φίλοι του και ιδιαίτερα οι συμφοιτητές του και οι συμφοιτήτριές του από το Ορθόδοξο Κολλέγιο της Αφρικής γνώριζαν πόσο αγαπούσε αυτό το τραγούδι, λίγο πριν την ταφή του όλοι μαζί το τραγούδησαν, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον χαροποιήσουν εκεί που βρισκόταν.
Φωνές αγγελικές τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία. Νόμιζε κανείς ότι κατέβηκαν οι αγγέλοι από τον ουρανό στη γη για να τον υποδεχθούν ευφρόσυνα …
Όπως κάθε χρόνο έτσι και πέρυσι καλούμε τους νέους της περιοχής μας από τις γειτονικές χώρες να έλθουν όσοι έχουν ταλέντο στη ζωγραφική να έλθουν εδώ στους χώρους της Πατριαρχικής Σχολής για μαθήματα αγιογραφίας.
Στο τέλος, με την υπόδειξη του αγιογράφου καθηγητή έπρεπε ο κάθε μαθητής να ζωγραφίσει μια μικρή εικόνα για να βαθμολογηθεί, αφού στο τέλος παίρνουν πάντα ένα πιστοποιητικό παρακολούθησης.
Ο Ηλίας το έκανε όπως και όλοι οι άλλοι. Στη φωτογραφία φαίνεται ο ίδιος να κρατά την εικόνα που αγιογράφησε με τα ίδια του τα χέρια. Σημείωσα στην τοπική του διάλεκτρο και φαίνεται καθαρά «Μεθ’ ημών ο Θεός». Αυτή η επιγραφή συγκλόνισε όλο τον κόσμο, γιατί περικλείει μια ενδόμυχη και ειλικρινέστατη ευχή του αδικοχαμένου νεαρού αγιογράφου και κατηχητή που απεικονίζει την πίστη του και τη βαθιά του πεποίθηση για την παρουσία του Θεού μέσα στη ζωή του. Ήταν το συμπέρασμα όλης του της πορείας εδώ στη γη.
Στην κηδεία του που έγινε σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Κένυας – στον τόπο της καταγωγής του – αυτό είναι το έθιμο εδώ, μίλησαν διάφοροι φίλοι και γνωστοί του με πολύ πόνο γαι τον άδικο θάνατό του.
Ανάμεσα σ’ αυτούς και μια γιαγιά από την ενορία του που δημόσια παραδέχθηκε ότι μέσα της ποθούσε ο εγγονός της να μοιάσει του νεαρού αγιογράφου αφού τον παρακολουθούσε για χρόνια πως υπηρετούσε μέσα στο ιερό.
Ήθελε με κάθε τρόπο ο εγγονός της που τον αγαπούσε υπερβολικά και ήθελε να ακολουθήσει τον σωστό δρόμο, να κάνει αυτά τα οποία ο νεαρός αγιογράφος ακολουθούσε πιστά μέσα στον ναό. Και το πέτυχεαυτό. Εκείνη την ώρα μας τον παρουσίασε. Κι αυτό το παιδάκι, σεμνό, ήταν κυριολεκτικά συγκλονισμένο από το γεγονός του άδικου και αδικαιολόγητου θανάτου του εμνευστή και δασκάλου του.
Η δοκιμασία αυτή έδωσε σ’ όλους την εντύπωση ότι έγινε μια μυστική επίσκεψη του Θεού που συνοδευόταν από τη Θεία Χάρη Του που έδωσε την ευκαιρία σε όλους μας να σταυρώσουμε τα πάθη μας και τις αδυναμίες μας για να μπορέσουμε, στο τέλος, να αναγεννήσουμε και να αναστήσουμε τους εαυτούς μας.
The unjust murder of a young Orthodox Christian hagiographer and catechist in Kenya.
Automatic translation. There may be serious translation errors.
Within the mission area, we usually present to the general public either through the written word or through television and our time from the internet all the things that are going on in order to reinforce the people who help us and play our part in our work.
We naturally refrain from giving any information that may hurt our friends, supporters and supporters for the various accidents, difficulties and frustrations that come from our daily experience and intense participation because we prefer to suffer them alone and in the spirit of our own God to continue.
Today, however, I have to make a public confession, even though in the volumes of my personal experiences (Testimonies of Life Volume A, B, C, D) I am not recording in much detail the suffering of such a rich and blessed course in the field of mission.
In the daily program maybe because we are used to it so much that we do not pay much attention. Five deadly attempts, robberies, attacks, deadly illnesses, road accidents, etc., not to mention more, because I deeply believed that God's invisible hand never ceased to protect us and open new horizons to the spiritual we rise with more repentance and meditation, self-control of our own self with sincerity and deep humiliation.
We absolutely believe that all this pain, injustice and tears ultimately help us better understand our unknown self and see that in the time of our pain we feel richly blessed.
Today I write all this because, with the news of the murder of a very close friend and brother, we all regret. This young man was not a coincidence. He was endowed with many virtues and rare spiritual gifts.
He was unfamiliar and he did not like the reputation and publicity at all. We met him since he was born in 1995 and his parents were loyal and closely linked to our Orthodox Rite here in Kenya. From a young age, he was led to the baptism of our direct union with God and the teaching of the Mia and the indivisible Orthodox Christian Church.
His parents prophetically dedicated him to God. He was led to the sanctuary and was faithful and humble. It served silently like an angel.
His parents again taught him to worship God and to respect, to love all people of indifferent color or origin. His father, who was very close, especially with the priests and parishes who served from distant Kilimanjaro to Central Kenya and the outskirts of Nairobi, left everywhere a good memory.
Their poverty was unrivaled. But these people never complained to them. That young man was always modest and humble.
His thought was continually directed into the church, in his parish that he loved too much and served with a special zeal. He had to go to the temple of Archangel Gabriel every Saturday to cleanse the sanctuary, but also the whole temple so that the next one is ready for the divine service.
The most characteristic was that every Saturday he prepared himself for the ceremony of the immortal sacrifice. The people who knew him well assured us that it was his great joy, for he considered it a special blessing to have such a joke.
And his horrible murder? Like every single day, that same day he started walking on foot from the village that lived with his grandmother to come to the Orthodox College of Africa for his lessons. Nothing showed that this would be his last visit, his last lesson at the College at the Patriarchal School.
As always he talked to his classmates, attended his lessons, greeted his teachers with due respect and late afternoon he began his last trip without return.
Because of poverty, he wanted to make a small station in his uncle’s house to rest and dine with them after walking several kilometers. Within a few minutes, the unexpected has happened and no one has until now been aware of under what conditions the assassins made him.
It seems that before he defrocked he brutally tortured him, especially on his face, and in particular his eyes had almost gone. Martyr’s death.
A young man dedicated to God accepting this terrible bang while he was virtuous and pure, pure and humble the heart, rich with so many gifts and virtues. It was a brilliant star that enlightened them around him.
Among the various things people wanted to show their love for the unfortunate loss of this new one was also a song, which he often silenced himself.
He said, «My God is in me, my friend, and in all my moves I am present. It always leads me to the path of eternity where we will end in the end. I do not want the riches of this world to be respected and appreciated by people.
And when I still have tribulations in my life, God is my companion and friend. »
Because his friends, and especially his fellow students and his fellow students from the Orthodox College of Africa, knew how much he loved this song, just before his burial, they all sang it, believing that they would cheer him where he was.
Angelic voices accompanied him to his last home. Did anyone think that the angels descended from heaven to earth to receive him gladly …
As every year, last year we invite young people from our region from neighboring countries to bring those who have talent in painting to come here to the Patriarchal School for hagiography classes.
In the end, with the hagiographer’s suggestion, each student had to paint a small picture to be graded, since at the end they always get a certificate of observation.
Elijah did it just like everyone else. In the photo he seems to keep the picture he has painted with his own hands. I pointed out in his local dialect and it clearly shows «God ours». This inscription has shocked the world because it encloses an intimate and sincere wish of the unhappy young hagiographer and priesthood that portrays his faith and his deep conviction for the presence of God in his life. It was the conclusion of all the course here on earth.
Moja Jipya Orthodox Mashahidi wa Kikristo nchini Kenya
Tafsiri ya moja kwa moja. Kunaweza kuwa na makosa makubwa ya tafsiri.
Leo ninaandika haya yote kwa sababu, kwa habari za mauaji ya rafiki wa karibu sana na ndugu, sote tumekuwa na huruma. Huyu kijana hakuwa na bahati mbaya. Alipewa vipaji vingi na zawadi za kiroho chache.
Alikuwa hajui na hakupenda sifa na utangazaji hata. Tulikutana naye tangu alizaliwa mwaka wa 1995 na wazazi wake walikuwa waaminifu na wanaohusishwa sana na Rite yetu ya Orthodox hapa nchini Kenya. Kuanzia umri mdogo aliongozwa na ubatizo wa umoja wetu wa moja kwa moja na Mungu na mafundisho ya Mica na indivisible Orthodox Christian Church.
Wazazi wake wanabii kumpa Mungu. Alipelekwa kwenye patakatifu na alikuwa mwaminifu na mnyenyekevu. Iliwahi kimya kama malaika.
Wazazi wake tena walimfundisha kumwabudu Mungu na kuheshimu, kumpenda watu wote wa rangi au asili isiyojali. Baba yake alikuwa karibu sana, hasa kwa makuhani na parokia kutumikia kwa mbali Kilimanjaro kwa Central Kenya na nje ya jiji la Nairobi, kushoto kumbukumbu kila mahali wema.
Umasikini wao haukuwa na uwezo. Lakini hawa watu hawajawahi kulalamika. Huyu kijana alikuwa mwingi na mwanyenyekevu.
Dhana yake ilikuwa inaongozwa daima katika kanisa, katika parokia yake kwamba yeye pia alipenda na kutumikia kwa bidii maalum. Walikuwa na kila Jumamosi kwenda hekalu la Malaika Mkuu Jibril kwa kusafisha patakatifu na duniani hekalu, hivyo ya yote ni tayari kwa ajili ya Misa.
Tabia zaidi ilikuwa kwamba kila Jumamosi alijitayarisha mwenyewe kwa ajili ya sherehe ya dhabihu isiyokufa. Watu ambao walimjua vizuri walituhakikishia kuwa ilikuwa furaha yake kubwa, kwa sababu aliona kuwa ni baraka ya pekee ya kuwa na joka kama hiyo.
Na mauaji yake ya kutisha? Kama kila siku ili siku hiyo ilianza kutembea kuja kutoka kijiji anayeishi na nyanyake kuja College African Orthodox kwa masomo yake. Hakuna kilichoonyesha kuwa hii itakuwa ziara yake ya mwisho, somo lake la mwisho katika Chuo cha Shule ya Patriarchal.
Kama siku zote alizungumza na wanafunzi wenzake, walihudhuria masomo yake, alisalimu walimu wake kwa heshima na mwishoni mwa jioni alianza safari yake ya mwisho bila kurudi.
Kwa sababu ya umaskini, alitaka kufanya kituo kidogo katika nyumba ya mjomba wake ili apumzika na kula pamoja nao baada ya kutembea kilomita kadhaa. Ndani ya dakika chache, haitatarajiwa kutokea na hakuna mtu aliyekuwa amefahamu mpaka chini ya hali gani wauaji waliifanya.
Inaonekana kwamba kabla ya kumfadhaika alimtesa kwa ukatili, hasa kwa uso wake, na hasa macho yake yalikuwa karibu. Kifo cha Martyr.
kujitolea mpya ya Mungu kukubali kiharusi hii ya kutisha wakati yeye alikuwa wema na safi, safi na mnyenyekevu wa moyo, na matajiri kwa vipaji vingi na fadhila. Ilikuwa nyota ya kipaji ambayo iliwaangazia karibu naye.
Miongoni mwa mbalimbali watu kutaka kuwaonyesha upendo wao kwa ajili ya kupoteza haki ya hii mpya na ilikuwa wimbo, ambayo yeye mara nyingi tetesi peke yake.
Alisema, «Mungu wangu yu ndani yangu, rafiki yangu, na katika hatua zangu zote nipo. Hiyo daima inaniongoza kwenye njia ya milele ambapo tutaisha mwishoni. Sitaki utajiri wa dunia hii kuheshimiwa na kuheshimiwa na watu.
Na wakati ninapokuwa na mateso katika maisha yangu, Mungu ni rafiki yangu na rafiki yangu. »
Kwa sababu marafiki zake na hasa wanafunzi wenzake na mwanafunzi mwenzake kutoka Chuo Orthodox African alijua jinsi alivyompenda wimbo huu, kabla ya mazishi yake yote aliimba pamoja, kwa kuamini kwamba hii itakuwa furaha yake ambapo alikuwa.
Maneno ya malaika waliongozana naye nyumbani kwake la mwisho. Je! Mtu yeyote anafikiri kwamba malaika walikuja kutoka mbinguni kwenda duniani ili kumpokea kwa furaha …
Kama kila mwaka, mwaka jana sisi kuwakaribisha vijana katika kanda yetu kutoka nchi jirani kuja wale ambao wana vipaji katika uchoraji kuja hapa katika majengo ya Mfumo dume Shule ya masomo hagiography.
Mwishowe, ushauri wa mwalimu mchoraji alikuwa na kila mwanafunzi kuchora picha ndogo na daraja, kwa vile katika mwisho siku zote kupata hati ya mahudhurio.
Eliya alifanya hivyo kama kila mtu. Katika picha anaonekana kuweka picha aliyojenga kwa mikono yake mwenyewe. Nilizungumza katika lugha yake ya ndani na inaonyesha waziwazi «Mungu wetu». uandishi Hii kutishwa dunia, kwa sababu enclosing baraka ndani na za dhati kwa kutisha vijana mchoraji na katigichi inayoonyesha imani yake na imani yake ya kina mbele ya Mungu katika maisha yake. Ilikuwa ni hitimisho la kozi zote hapa duniani.
Traduction automatique. Il peut y avoir d’importantes erreurs de traduction.
Aujourd’hui, je vous écris, parce que les nouvelles de l’assassiner de notre ami et frère très proche, tous attristés. Ce jeune homme n’était pas une coïncidence. Il était doté de nombreuses vertus et de dons spirituels rares.
Il n’était pas familier et il n’aimait pas la réputation et la publicité du tout. Il savait de bébé, il est né en 1995 et ses parents étaient croyants et étroitement liée à notre ici au Kenya orthodoxe Eklisia. Depuis peu a été conduit à la piscine de notre union immédiate avec Dieu et l’enseignement de l’une et indivisible Eglise chrétienne orthodoxe.
Ses parents l’ont prophétiquement dédié à Dieu. Il a été conduit au sanctuaire et était fidèle et humble. Il a servi silencieusement comme un ange.
Les parents et encore l’ont appris à adorer Dieu et à respecter, à aimer toutes les personnes sans distinction de couleur ou d’origine. Son père était très proche, en particulier par des prêtres et des paroisses desservies par le lointain Kilimandjaro au Kenya centrale et la périphérie de Nairobi, à gauche mémoire partout bienveillante.
Leur pauvreté était inégalée. Mais ces gens ne se sont jamais plaints à eux. Ce jeune homme était toujours modeste et humble.
L’idée a ensuite été transformé en l’église, la paroisse qui aimait aussi et servi avec zèle tout particulier. Ils avaient tous les samedis pour aller au temple de l’Archange Gabriel pour nettoyer le sanctuaire et autour du temple, de sorte que le prochain est tout prêt pour la messe.
Le plus frappant est que tous les samedis se préparant à la cérémonie nationale appropriée du sacrifice sans effusion de sang. Les gens qui le connaissaient nous ont assuré que ce bien était son grand plaisir que, gaita il considérait cette bénédiction spéciale d’avoir un tel diaconat.
Et son horrible meurtre? Comme chaque jour pour ce jour-là et a commencé à marcher à venir du village qui vit avec sa grand-mère, de venir au Collège orthodoxe africain pour ses leçons. Rien a indiqué que ce serait la dernière visite du dernier sujet College situé dans les locaux de l’école patriarcales.
Comme toujours parlé avec ses camarades de classe, il a assisté à ses cours, les enseignants les ont accueillis avec respect et d’après-midi a commencé pour le dernier voyage sans retour.
En raison de la pauvreté, il a voulu faire une petite station dans la maison de son oncle, pour se reposer et dîner avec eux, après avoir marché plusieurs kilomètres. En quelques minutes, l’inattendu est arrivé et personne ne sait encore dans quelles conditions les tueurs lui apoteleiosan.
Il semble que, avant xepsychisei torturé brutalement, en particulier dans le visage et en particulier les yeux étaient presque tirer. La mort du martyr.
Un nouveau dédié à Dieu d’accepter ce terrible coup, alors qu’il était vertueux et pur, chaste et humble de cœur, riche de tant de talents et vertus. C’était une étoile brillante qui les éclairait autour de lui.
Parmi les différentes personnes voulaient montrer leur amour pour la perte injuste de ce nouveau et était une chanson, qu’il murmure souvent seul.
A propos dit ce qui suit: « Mon Dieu est en moi, mon ami et à tous mes disques sont présents. Cela me conduit toujours sur le chemin de l’éternité où nous finirons à la fin. Je ne veux pas que les richesses de ce monde soient respectées et appréciées par les gens.
Et quand même rencontrer dans mes tests de la vie, Dieu est mon compagnon et mon ami «.
Parce que ses amis et surtout ses camarades et condisciple du Collège orthodoxe africain savait combien il aimait cette chanson, juste avant son enterrement tous ont chanté ensemble, croyant que cela lui remonter le moral où il était.
Des voix angéliques l’ont accompagné jusqu’à sa dernière demeure. Quelqu’un at-il pensé que les anges sont descendus du ciel sur terre pour le recevoir avec joie …
Comme chaque année, l’année dernière, nous invitons les jeunes dans notre région des pays voisins à venir ceux qui ont du talent dans la peinture venir ici dans les locaux de l’école pour les cours de Patriarcal hagiographie.
En fin de compte, avec l’avis d’un professeur de peintre avait chaque élève de peindre une petite image à la classe, car à la fin toujours obtenir un certificat de participation.
Elijah l’a fait comme tout le monde. Sur la photo, il semble garder l’image qu’il a peinte de ses propres mains. J’ai souligné dans son dialecte local et il montre clairement «Dieu le nôtre». Cette inscription a choqué le monde, car renfermant une bénédiction intime et sincère au tragique jeune peintre et katigichi représentant sa foi et sa croyance profonde en la présence de Dieu dans sa vie. C’était la conclusion de tout le cours ici sur terre.
Αν θέλετε, δείτε επίσης:
See also
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου