Πριν γίνεις άγιος, γίνε άνθρωπος...

Προσκυνητής
π. Ανδρέας Κονάνος
 
 

Πριν γίνεις άγιος, γίνε άνθρωπος... Πες μια ζεστή καλημέρα στο διπλανό σου.
Μάθε να πίνεις ένα καφέ με τον άνθρωπό σου. Χαμογέλα στο γείτονα.
Δες την καινούργια μπάλα του παιδιού σου. Πες έναν έπαινο στην κορούλα σου
που γύρισε απ’ το σχολείο.
Δώσε ένα φιλί στη γυναίκα σου για το μουσακά και το σπυρωτό πιλάφι.
Χάιδεψε τον άντρα σου που έχει πονοκέφαλο απ’ τις σκοτούρες.
Δώσε κανα ψιλό στο φτωχό. Βάλε φαΐ στο πήλινο πιατάκι, για τα γατάκια της γειτονιάς που τρέμουν.
Άλλαξε κανάλι για χατήρι της. Κάνε πως δεν άκουσες τη γκρίνια του.
Κι όταν ξεχάσεις το σφίξιμο και το "στόχο" της αγιότητας, ίσως ...και να την έχεις αγγίξει ήδη!...
Απ’ αυτά τα απλά, τα "χαζά", τα καθημερινά. Που δεν μυρίζουν και πολύ λιβάνι.
Μα σε πάνε στου Χριστού το λιμάνι. Καρφί. Άνευ διοδίων, τριωδίων, τετραδίων, βιβλίων κλπ.

Τσάμπα Κλάψα.... 

 

π. Λίβυος

 

Όταν από μικρός έχεις μάθει να ζεις στην ηδονή της γκρίνιας, τότε όλο τον κόσμο να σου χαρίσουν εσύ πάλι θα διαμαρτύρεσαι για την μαύρη σου την μοίρα. Δεν αντέχεις την αγάπη γιατί σε φοβίζει και σε αγχώνει. Νιώθεις την αγάπη να σε πιέζει, να σε δεσμεύει. Γιατί μέχρι σήμερα στην ζωή σου, έχεις παίξει τον ρόλο του ανθρώπου που δεν τον αγάπησε κανείς και όλοι τον αδίκησαν. Μέσα από αυτόν τον ρόλο, έμαθες να συνδέεσαι να ζεις και να υπάρχεις. Οπότε μέσα σου διερωτάσαι, «Τώρα δεν θα είμαι πια αδύναμη; Τώρα με αγάπησαν ε; Μου έδωσαν και μου πρόσφεραν και πρέπει και εγώ να ανταποκριθώ; Πρέπει κάτι και εγώ να δώσω και να χάσω ε; Μα εγώ μέχρι σήμερα μόνο ζητούσα και έπαιρνα. Τώρα πρέπει να δώσω; Δηλαδή τώρα δεν έχω καμία δικαιολογία για τα λάθη και τα πάθη μου;». Πολλές φορές δεν θέλουμε το θαύμα της αγάπης στην ζωή μας, γιατί η αγάπη σημαίνει ευθύνη και θυσία. Σημαίνει ωριμότητα απέναντι στην ζωή και την ευτυχία. Και η «ευτυχία δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται», έχει κόστος το οποίο όμως δεν είναι όλοι έτοιμοι να το πληρώσουν γιατί έμαθαν στην τσάμπα κλάψα….

Έτοιμοι, μα τόσο ανέτοιμοι...
 
Με παρρησία - Ιερά Μητρόπολη Βεροίας
Προσκυνητής
αρχιμανδρίτης π. Παύλος Παπαδόπουλος 

 

Έτοιμοι ν' αρπαχτούμε.
Να ξεσπάσουμε σε ανύπαρκτους εχθρούς που δημιουργεί το κενό της ζωής μας.
Έτοιμοι να αναθεματίσουμε, να κατακρίνουμε, να μισήσουμε, να απορρίψουμε.
Μόνοι μας γεννούμε λογισμούς, μόνοι μας πωρώνουμε την καρδιά μας με την κακία, τον φανατισμό, την εμπάθεια.
Εχθρός αυτός που έχει πολιτική εξουσία.
Εχθρός αυτός που έχει εκκλησιαστική θέση.
Εχθρός αυτός που έχει χρήματα.
Εχθρός αυτός που έχει δόξα.
Εχθρός αυτός που έχει αυτά που δεν έχουμε.
Εχθρός ο γείτονας, εχθρός ο συμμαθητής, εχθρός ο σύζυγος, εχθρός ο συνάδελφος, εχθρός ο Θεός.
Έτοιμοι ν'αρπαχτούμε. Να ουρλιάξουμε για την αδικία που έχουμε υποστεί.
Έτοιμοι ν' αρπαχτούμε. Να φωνάξουμε για το μέλλον για το οποίο μόνο εμείς νοιαζόμαστε.

Κοιτάμε αριστερά και δεξιά και δεν βλέπουμε ζωή μόνο θάνατο, δεν βλέπουμε ειρήνη μόνο πόλεμο, δεν βλέπουμε φως μόνο σκότος.
Η καρδιά μας πονά, υποφέρει. Και είναι η ταραχή μας σφραγίδα της δικής μας πραγματικότητας που ζούμε παρά της πραγματικότητας που υπάρχει.
Τα μάτια μας κοιτάνε πάντα με καχυποψία τους άλλους. Πουθενά εμπιστοσύνη, πουθενά οικειότητα, πουθενά αγκαλιά.
Συμπεριφερόμαστε λες και όλοι μας μισούμε. Αυτό νομίζουμε.
Πάσχουμε από ένα σύνδρομο καταδίωξης, από κόμπλεξ κατωτερότητας, από σχιζοφρενικά ξεσπάσματα.
Έτοιμοι ν' αρπαχτούμε.Ενώ θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι ν' αγκαλιαστούμε.
Θα ήταν όντως φοβερό να μας βλέπαμε.

Να βλέπαμε την εμπάθεια με την οποία μιλάμε, τα δάκρυα που χύνουμε από εγωισμό, τις φωνές που βάζουμε για μικρά και ανόητα, τις πληγές που προξενούμε σε ανθρώπους που δεν μας έφταιξαν σε τίποτα.

Αντί να δούμε την ζωή μας, αντί να μισήσουμε τον κακό μας εαυτό μισούμε τον άλλον. Και το κάνουμε αυτό γιατί είναι πιο βολικό και πιο εύκολο.
Είναι βολικό να ρίχνουμε τις ευθύνες στους πολιτικούς, στους αρχιερείς, στους διάσημους, στους πλούσιους, στους ξένους, στους πρόσφυγες, στους παλιούς, στους νέους, στον διάβολο, στον Χριστό.
Είναι εύκολο να κατακρίνεις τις ζωές των άλλων, τις επιλογές τους, τα λόγια τους, τις πράξεις τους.
Εύκολο και βολικό να είσαι έτοιμος ν' αρπαχτείς.Δεν υπάρχει πνεύμα συγκατάβασης, αλλά πνεύμα αυτοδικαίωσης.Δεν υπάρχει πνεύμα συνύπαρξης, αλλά πνεύμα επιβολής της άποψής μας, του συμφέροντός μας, της «αξιότητάς» μας.Έτοιμοι να σχολιάσουμε και όχι να προβληματιστούμε, έτοιμοι να σπάσουμε και να ριμάξουμε και όχι να οικοδομήσουμε.
Μένουμε λοιπόν στο κοίταγμα αυτό το λοξό, το γεμάτο φόβο και αγωνία που έθρεψε η πλάνη μας.

Έτοιμοι να ζητήσουμε τον λόγο για όλα αυτά που συμβαίνουν και μας απασχολούν (και μας ταλαιπωρούν) από τους υπεύθυνους, λες και εμείς δεν φταίξαμε πουθενά και σε τίποτα.
Έτοιμοι δίκαστες να καταδικάσουμε τον έναν και τον άλλον, να κρίνουμε ως αυθεντίες τα λάθη γνωστών και αγνώστων, των κακών, των άδικων, των ανήθικων, των αμαρτωλών.
Και είμαστε για λύπηση· όχι γιατί μας αδίκησαν οι άλλοι, η ιστορία, η ζωή, αλλά γιατί χάνουμε τον παράδεισο για την "δικαιοσύνη" που είμαστε έτοιμοι να επιβάλλουμε στον κόσμο (αν μπορούσαμε), για την "δικαιοσύνη" που νομίζουμε ότι υπερασπιζόμαστε· και ζούμε την κόλαση και είμαστε έτοιμοι να την υπερασπιστούμε με κάθε κόστος.
Έτοιμοι μα τόσο ανέτοιμοι να συγχωρέσουμε, να ελεήσουμε, να αγαπήσουμε, να ζήσουμε αιώνια.
Και δεν υπάρχουν "αλλά" και δικαιολογίες, γιατί όπου υπάρχουν αυτά, απλά επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.

Και:

Αυτογνωσία
Ζήσε πέρα από τα όρια!
Η εσωτερική ειρήνη
Η δικτατορία των "πρέπει" - ή αλλιώς: ζήσε με έρωτα!
Η οικολογική καρδιά του πολιτισμού μας 
Η αρμονία των πλασμάτων & η κληρονομιά του γέροντα Παΐσιου

Δίψα και άμεση γνώση του Θεού, Ειρήνη και Αγάπη 
Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά
Η θρησκεία της χαράς - Γελαστοί άγιοι
"Μαγεία! Ευλογία! Μέθη!": Η εξομολόγηση ενός μοναχού
Η ιστορία της σχέσης ανθρώπου και Θεού
Η παγκόσμια προσδοκία Θεανθρώπου Λυτρωτού
Η άμεση γνώση του Θεού από τους ανθρώπους
Η θεραπευτική των πνευματικών νοσημάτων 
Ηθικισμός; Όχι, ευχαριστώ!