Μικρή εισαγωγή του ιστολογίου μας
Σύμφωνα με το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, όταν ο Ηρώδης
διαπίστωσε ότι οι τρεις Μάγοι από την ανατολή δεν επέστρεψαν να του
ανακοινώσουν τον τόπο της γέννησης του Ιησού, έστειλε στρατιώτες στη Βηθλεέμ
και έσφαξαν όλα τα αγόρια από δύο ετών και κάτω˙ έλπιζε έτσι να εξοντώσει το
παράξενο μικρό, για το οποίο οι προφητείες έλεγαν ότι θα γίνει βασιλιάς και
επομένως θα του έπαιρνε, όπως νόμιζε, την εξουσία.
Ο μικρός Ιησούς δεν σκοτώθηκε, γιατί ένας άγγελος
ειδοποίησε τον άγιο Ιωσήφ, τον κατά το νόμο σύζυγο της Παναγίας, να φύγει αμέσως για την
Αίγυπτο, όπου και παρέμεινε ώς το θάνατο του Ηρώδη και κατόπιν επέστρεψε στην
Παλαιστίνη και εγκαταστάθηκε στη Ναζαρέτ. Ωστόσο όμως είχαν σκοτωθεί πολλά
παιδιά. Αρχαία χριστιανική παράδοση υπολογίζει τον αριθμό τους σε 14 χιλιάδες˙ σημερινοί μελετητές όμως θεωρούν αυτό το
πλήθος υπερβολικό για μια πόλη όπως η Βηθλεέμ και τα περίχωρά της, και
πιστεύουν ότι τα σφαγμένα μωρά πρέπει να ήταν γύρω στα 40 ή 50. Σχετικό άρθρο εδώ.
Γιατί ο Θεός επέτρεψε τέτοια σφαγή; Το ερώτημα είναι
ανάλογο με το γιατί ο Θεός, ο πανάγαθος και παντοδύναμος, επέτρεψε το Μεσαίωνα,
την αποικιοκρατία ή τους παγκόσμιους πολέμους και επιτρέπει και σήμερα την
εξαθλίωση των φτωχών λαών, που οφείλεται τόσο στις κυβερνήσεις τους όσο και στα
συμφέροντα και την ολιγωρία ημών των πλουσίων˙ αλλά και γιατί να επιτρέπει
το κατρακύλισμα κάθε ανθρώπου στην καταστροφή, αντί να επεμβαίνει προσωπικά ή
μέσω των φυλάκων αγγέλων και να μας σώζει.
Ας προσπαθήσουμε να ερευνήσουμε τη χριστιανική άποψη
για το ερώτημα.
Ο Θεός (δηλαδή η Αγία Τριάδα, τα Τρία προαιώνια
Όντα, που λατρεύονται ως Ένας Θεός, γιατί Τα ενώνει η κοινή θεία ουσία και το 100% της αγάπης που
μπορεί να υπάρξει στο σύμπαν, και πέρα απ’ το σύμπαν) γενικά δεν επεμβαίνει
άμεσα στην ιστορία σε μεγάλη κλίμακα. Επενέβη μία φορά, και καλή: το Ένα από τα
Τρία Πρόσωπα έγινε άνθρωπος, νέος Αδάμ, και κάλεσε τους ανθρώπους να απαρνηθούν
τον εγωισμό τους και να ντυθούν το χιτώνα της παιδικής αθωότητας, ή, για να
μιλήσω λιγότερο ρομαντικά, της αγάπης. Από κει και πέρα, δική μας είναι η
ευθύνη για τη δικαιοσύνη στη Γη - δεν έχει νόημα εμείς, τα
νοήμονα όντα, οι εικόνες του Θεού, οι «επίγειοι άγγελοι» (όπως θεωρούν τους
ανθρώπους οι χριστιανοί άγιοι), να ζητάμε κάθε φορά την επέμβαση του Θεού για
το κακό που εμείς οι ίδιοι, ή κάποιοι από μας, προκαλούν.
Ο καθένας έχει αυτεξούσιο, επομένως ευθύνη για την
καταστροφή ή τη σωτηρία του× αλλά προσοχή, ευθύνη για
την καταστροφή κάποιου έχουμε και όλοι εμείς, που μπορούσαμε κάποτε να τον
βοηθήσουμε και δεν το κάναμε, ή έστω δεν προσευχηθήκαμε γι’ αυτόν, γιατί δεν
τον αγαπούσαμε σαν αδελφό μας. Μπορεί κάποιος, που τον θεωρούμε κατεστραμμένο ή
αμαρτωλό (επειδή τον κατέστρεψαν καταστάσεις που δε μπορούσε να τις ξεπεράσει),
να γίνει δεκτός από το Θεό ως φίλος, και άλλοι, που φαινόμαστε πιστοί και
ενάρετοι, να απορριφθούμε ως εγωιστές και ατομιστές. Η αγάπη είναι η δοκιμασία
των ανθρώπων πάνω στη Γη. Στο Τέλος του Κόσμου, σε μια καινούργια Γη,
ανακαινισμένη, οι άνθρωποι θα ζήσουν κοντά ή μακριά στο Θεό και μεταξύ τους,
ανάλογα με την αγάπη που έχουν μαζέψει μέσα τους. Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών…
Αυτό σημαίνει κάτι άλλο, το σημαντικότερο: για το Θεό ο θάνατος δεν είναι κακός, γιατί ο Χριστός αναστήθηκε και, με την ανάστασή Του, άνοιξε το δρόμο για ν’ αναστηθούμε όλοι στο Τέλος, δηλαδή στην Καινούργια Αρχή. Κακός, για να είμαι ακριβέστερος, είναι ο θάνατος του κακού, που έχει φυλακίσει την ψυχή του στην αιώνια μοναξιά της κακίας (και αυτό είναι η κόλαση), ενώ ο θάνατος του καλού σημαίνει πέρασμα σε μια φωτεινή κατάσταση αναμονής της αιώνιας συντροφιάς, δηλαδή του παραδείσου –ποιος βέβαια είναι καλός και ποιος κακός είναι αδύνατον για μας τους ανθρώπους να κρίνουμε με βεβαιότητα, γιατί δεν ξέρουμε τα βάθη της ψυχής και δεν αναγνωρίζουμε τις ευθύνες του καθενός για τον άλλον, ή για τους άλλους.
Αυτές οι απόψεις, που φαίνονται σκανδαλώδεις και
ουτοπικές για τον ορθολογιστή άνθρωπο της εποχής μας (που θέλει δικαιοσύνη εδώ
και τώρα, που απαιτεί την τιμωρία του κακού –ενώ ο χριστιανός, ακόμα κι όταν
δικάζει, προσεύχεται να μετανοήσει ο κακός και να σωθεί– και που, κατά βάθος,
πιστεύει ότι ο άνθρωπος είναι μια μάζα κυττάρων που τελειώνει στον τάφο),
θεμελιώνουν την αξία της αγάπης που οδήγησε τους χριστιανούς μάρτυρες να
προτιμήσουν τα βασανιστήρια και το θάνατο από την προδοσία του φίλου τους, του
Χριστού. Αυτοί οι μάρτυρες, κατά τη γνώμη μας, είναι άγιοι –και τέτοιους
θεωρούμε, έστω και άθελά τους, τα σφαγμένα νήπια.
Τα νήπια της Βηθλεέμ είναι η πρώτη αντίδραση του
διαβόλου, στην προσπάθειά του να εμποδίσει το έργο του Χριστού˙ η τελευταία του αντίδραση ήταν η σταύρωσή
Του, που έγινε όμως η πόρτα για την ανάσταση. Είναι επίσης η φρικιαστική
υποδοχή που κάνει στο μικρό Χριστό ο αμαρτωλός, γεμάτος πάθη και μίσος, κόσμος
–ενώ ο απλός και αθώος κόσμος τον υποδέχεται όπως οι βοσκοί και οι σοφοί Μάγοι.
Πιστεύουμε ότι οι άγγελοι παρέλαβαν με στοργή τις
ψυχές των αγνών νηπίων και τις μετέφεραν στον παράδεισο. Από κει, ως μάρτυρες
πλέον, δηλαδή άγιοι, βρίσκονται στην ιδιαίτερη σχέση με το Θεό που έχουν όλοι
οι φίλοι Του. Γι’ αυτό οι πολύτιμες εκείνες ψυχές γιορτάζονται στην Εκκλησία ως
άγιοι στις 29 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο και υπάρχει ειδική ακολουθία προς τιμήν
τους.
Παιδομάρτυρες υπάρχουν κι άλλοι˙ είναι παιδιά άγιοι που θανατώθηκαν για τη
χριστιανική τους πίστη. Ο άγιος Κήρυκος π.χ., που σκοτώθηκε μαζί με τη μητέρα
του, την αγία Ιουλίτα˙ οι μικρές αγίες Πίστη,
Ελπίδα και Αγάπη, που θυσιάστηκαν μαζί με τη μητέρα τους, την αγία Σοφία˙ ο 7χρονος κινέζος άγιος Ιβάν Τσι Τσουνγκ και
τα άλλα ορθόδοξα κινεζάκια που μαρτύρησαν το 1900, τα παιδιά από τη Μικρά Ασία
και τη Σερβία που σφαγιάστηκαν στο 1922 και το 1941-45 αντίστοιχα και τιμώνται,
όπως τους αξίζει, ως άγιοι…
Η Ιερά Παράκλησις προς τους αγίους πρωτομάρτυρες της Βηθλεέμ
ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΟΡΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΝΗΠΙΩΝ
ΤΩΝ ΑΝΑΙΡΕΘΕΝΤΩΝ ΥΠΟ ΗΡΩΔΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ
Θησαυρός γνώσεων και ευσεβείας
Προσκυνητής
Έκτακτο Παράρτημα
Σχόλιο Γ.Θ : Οι πρώτοι Μάρτυρες του Χριστού περιμένουν τα αιτήματά μας.
Ο Ιερεύς- Ευλογητός
Ψαλμός ρμβ’ 142
Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου˙
Και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων.
Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου, εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος˙
Και ηκηδίασεν επ΄εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.
Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων.
Διεπέτασα προς σε τας χείρας μου, η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι.
Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου˙ μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου απ΄εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον.
Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα˙ γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου.
Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον.
Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο Θεός μου˙ το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία.
Ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου.
Και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί.
Ευθύς ψάλλομεν. Ήχος δ΄.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν˙ ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Εξομολογείσθε τω Κυρίω κα επικαλείσθε το όνομα το άγιον αυτού.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν…
Στίχος β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με, και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν…
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη και εστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν…
Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ταις των αγίων σου Νηπίων πρεσβείαις, των ως θυσίαν λογικήν προσαχθέντων, τω εκ Παρθένου τόκω σου φιλάνθρωπε, λύτρωσαι τους δούλους σου, πολυτρόπων κινδύνων, δίδου δε Σωτήρ ημών, οφλημάτων την λύσιν, και βασιλείας της των ουρανών, ημάς αξίωσον, Δέσποτα Κύριε.
Θεοτόκιον.
Ου σιωπήσωμεν ποτέ, Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. Ει μη γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων, τις δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σου˙ σους γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.
 |
| Εικ. από εδώ |
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου˙ Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με.
Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός.
Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε.
Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου.
Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι.
Ραντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι˙ πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι.
Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα.
Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον.
Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ,ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου.
Μη απορρίψης με από του προσώπου σου και το πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλης απ΄εμού.
Απόδος μοι την αγαλλίασην του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με.
Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι.
Ρύσαι με εξ αιμάτων, ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου˙ αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην σου.
Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου.
Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις.
Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει.
Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ˙
Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα˙
Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.
 |
| Εικ. από εδώ |
Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Υγράν διοδεύσας.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Ισχύϊ νευρούμενοι θεϊκή, οι άκακοι Παίδες, του Ηρώδου την χαλεπήν, ήσχυναν κακίαν και αιτούνται, παρά Κυρίου ημίν θείον έλεος.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.
Την άκακον φύσιν των νεογνών, εδέξω Οικτίρμον, ώσπερ άμωμον προσφοράν, αδίκως σφαγέντων παρ΄Ηρώδου, δι΄ων γενού και ημίν Σώτερ ίλεως.
Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Αγία Παρθένε Μήτερ Θεού, Αγγέλων η δόξα, και ανθρώπων καταφυγή, δίδου μετανοίας αφορμάς μοι, ίνα ρυσθώ των παγίδων του όφεως.
Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Ιερώτατος δήμος, νεοσφαγή θύματα, οία νεομάρτυρες θείοι, σοι προσηνέχθησαν, Σώτερ φιλάνθρωπε, ων ταις λιταίς ημίν πάσι, δίδου τα ελέη σου, τοις σοι λατρεύουσι.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Συντριβείς τη απάτη, του δυσμενούς δράκοντος, Νήπια αγνά καταφεύγω υμών τη χάριτι, ως αν ρυσθώ της φθοράς, υμών θερμαίς ικεσίαις, προς τον προσδεξάμενον, υμών τα αίματα.
Δόξα Πατρί…
Νηπιόφρονα γνώμην, νοΐ σαθρώ έσχηκα, και απεμακρύνθην Κυρίου, πράττων τα άτοπα˙ Νήπια άμωμα, δότε μοι φρόνησιν θείαν, ως αν τω θελήματι, Θεού πορεύσωμαι.
Θεοτόκιον. Και νυν και αεί…
Η Θεόν τετοκυία, δίχα φθοράς Άχραντε, και μετά τον άσπορον τόκον, παρθένος μείνασα, ρύσαι με Δέσποινα, φθοροποιών νοημάτων, και τον νουν μου πλήρωσον, θείας φρονήσεως.
Διάσωσον ταις των ακάκων Νηπίων λιταίς Οικτίρμον, της κακίας του παλαιού πολεμήτορος, τους εκζητούντας, το άμετρον έλεός σου.
Επίβλεψον εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
 |
| Εικ. από εδώ |
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Νηπίων πληθύς, αγίων πολυάριθμε, Χριστόν τον Θεόν, τον εν ελέει πλούσιον, δια παντός πρεσβεύετε, διδόναι ημίν παθών λύτρωσιν, και βασιλείας της των ουρανών, τυχείν τους υμάς θερμώς γεραίροντας.
Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Πληθύς θεία, προσήχθη σοι, των απειροκάκων Νηπίων Κύριε, ων τα αίματα δεξάμενος, κάθαρον ημάς πάσης μολύνσεως.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Ισχύν θείαν λαμβάνομεν μέλποντες εν πίστει υμών την άθλησιν, ηλικία νηπιάζουσα, ην υπέρ Κυρίου υπεμείνατε.
Δόξα Πατρί…
Ώσπερ ρόδα νεόδρεπτα, Νήπια αγνά ημίν διαπνέετε, την οσμήν της θείας χάριτος, δυσωδίαν πάσαν απελαύνουσαν.
Θεοτόκιον. Και νυν και αεί…
Νεκρωθέντα με πάθεσιν, έγειρον Παρθένε τη ση χρηστότητι, και μετάνοιαν μοι δώρησαι, καν εν γήρα Δέσποινα και σώσον με.
Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Σθένωσον ημών, την διάνοιαν Φιλάνθρωπε, των αγίων σου Νηπίων ταις λιταίς, των σφαγέντων παρ΄Ηρώδου του παράφρονος.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Ώσπερ προσφοραί, τω τεχθέντι οία νήπιον, προσηνέχθητε ω Νήπια αγνά, εξαιτούνται ημίν πάσι τα σωτήρια.
Δόξα Πατρί…
Τίμιος υμών, αληθώς ώφθη ο θάνατος, εναντίον του Παντάνακτος Χριστού, απειρόκακε χορεία νηπιάζουσα.
Θεοτόκιον. Και νυν και αεί…
Ηύγασας ημίν, φως ανέσπερον τω τόκω σου, Θεοτόκε ˙ διο σκέδασον καμού, την ομίχλην των παθών τη φωταυγεία σου.
Ωδή ς΄. Την δέησιν.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Ρευμάτων, υμών αιμάτων τοις ρείθροις, απειρόκακοι και άγιοι Παίδες, η του πανώλους Ηρώδου μανία, κατεποντίσθη εις τέλος και ώφθησαν, τη Εκκλησία του Χριστού, δροσισμός αφθαρσίας και χάριτος.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Μαρτύρων, ως συνημμένοι τοις δήμοις, απειρόκακοι και άγιοι Παίδες, δια παντός συν αυτοίς δυσωπείτε, υπέρ ημών τον φιλάνθρωπον Κύριον, ως αν πταισμάτων ιλασμόν, και παθών απολύτρωσιν εύρωμεν.
Δόξα Πατρί…
Εν κόλποις, του Αβραάμ αιωνίως, αγαλλόμενοι μακάριοι Παίδες, και φωτισμού εντρυφώντες αΰλου, εκ σκοτασμού παθημάτων λυτρώσασθε, τους μακαρίζοντας υμάς, ως Κυρίου νεόθυτα θύματα.
Θεοτόκιον. Και νυν και αεί…
Σωτήρα, και λυτρωτήν τετοκυΐα, των ανθρώπων Αειπάρθενε Κόρη, τον Ποιητήν των απάντων και κτίστην, της κακουργίας του όφεως ρύσαι με, και σώσον με ως συμπαθής, της δεινώς τυραννούσης με έξεως.
Διάσωσον ταις των ακάκων Νηπίων λιταίς Οικτίρμον, της κακίας του παλαιού πολεμήτορος, τους εκζητούντας το άμετρον έλεός σου.
 |
| Εικ. από εδώ |
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β΄. Ταις των αιμάτων σου.
Ώσπερ νεόθυτοι άρνες ετύθητε, τω εκ Παρθένου τεχθέντι νεάνιδες, κτανθέντες αδίκως μακάριοι, και τοις Αγγέλοις ως Παίδες συνήφθητε, ημίν τον Χριστόν ιλεούμενοι.
Προκείμενον.
Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού και ου μη άψηται αυτών βάσανος.
Στιχ. : Ευφρανθήσονται δίκαιοι εν Κυρίω.
Ευαγγέλιον εκ του κατά Ματθαίον β΄13-23.
Αναχωρησάντων των μάγων, ιδού άγγελος Κυρίου φαίνεται κατ΄όναρ τω Ιωσήφ λέγων˙ Εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και φεύγε εις Αίγυπτον, και ίσθι εκεί έως αν είπω σοι˙ μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτό. Ο δε εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού νυκτός και ανεχώρησεν εις Αίγυπτον, και ην εκεί έως της τελευτής Ηρώδου, ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος˙ Εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου. Τότε Ηρώδης ιδών ότι ενεπαίχθη υπο των μάγων, εθυμώθη λίαν, και αποστείλας ανείλε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής από διετούς και κατωτέρω, κατά τον χρόνον ον ηκρίβωσε παρά των μάγων. Τότε επληρώθη το ρηθέν υπό Ιερεμίου του προφήτου λέγοντος˙ Φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς˙ «Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελε παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν. Τελευτήσαντος δε του Ηρώδου ιδού άγγελος Κυρίου κατ΄όναρ φαίνεται τω Ιωσήφ εν Αιγύπτω λέγων˙ Εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και πορεύου εις γην Ισραήλ˙ τεθνήκασι γαρ οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου. Ο δε εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και ήλθεν εις γην Ισραήλ. Ακούσας δε ότι Αρχέλαος βασιλεύει επι της Ιουδαίας αντί Ηρώδου του πατρός αυτού, εφοβήθη εκεί απελθείν˙ χρηματισθείς δε κατ΄όναρ ανεχώρησεν εις τα μέρη της Γαλιλαίας, και ελθών κατώκησεν εις πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, όπως πληρωθή το ρηθέν δια των προφητών ότι Ναζωραίος κληθήσεται.
Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.
Ήχος β΄.
Ταις των σων Νηπίων πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Στιχ.: Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.
Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Σφάγια ως άμωμα, τω εκ Παρθένου τεχθέντι, αληθώς προσήχθητε, των Νηπίων όμιλος ο μακάριος, και ζωής κρείττονος, και υπερκοσμίου, συν Αγγέλοις ηξιώθητε, μεθ΄ων πρεσβεύσατε, τω παμβασιλεί και Θεώ ημών, πταισμάτων δούναι άφεσιν, και των πειρασμών απολύτρωσιν, τοις υμνολογούσιν, την άθλησιν υμών την ιεράν, δι΄ης Ηρώδου καθείλετε, μένος το ολέθριον.
Ο Ιερεύς: Σώσον ο Θεός…
Ωδή ζ΄. Οι εκ της Ιουδαίας.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Ώσπερ θήρ ο Ηρώδης, εφορμήσας τους Παίδας πικρώς εθέρισεν, αλλ΄ούτοι εν τοις κόλποις του Αβραάμ σκιρτώσι, και χορεύουσι ψάλλοντες ˙ Ο των πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.
Δόξα Πατρί…
Ο μακάριος δήμος, ο των αγίων Νηπίων πικρώς σφαττόμενος, συνήφθη τοις Αγγέλοις, και ιλασμόν αιτείται, τοις βοώσιν εκάστοτε ˙ Ο των πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.
Θεοτόκιον. Και νυν και αεί…
Νεκρωθείς τη κακία, αμαρτίας τη κλίνη ήδη κατάκειμαι ˙ αλλ΄ω Θεογεννήτορ, ως την ζωήν τεκούσα, εξανάστησον ψάλλοντα ˙ ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.
Ωδή η΄. Τον Βασιλέα.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
 |
| Λειψανοθήκη των αγίων Νηπίων, από εδώ |
Εν τοις υψίστοις, ω απειρόκακοι Παίδες, αγαλλόμενοι αεί συν τοις Αγίοις, άπασιν αιτείσθε, ημίν πταισμάτων λύσιν.
Δόξα Πατρί…
Ρείθροις αιμάτων, την του Ηρώδου μανίαν, απεπνίξατε Νηπίων η χορεία, ημάς δε τη θεία, ευφραίνετε νυν δρόσω.
Θεοτόκιον. Και νυν και αεί…
Αγνή Παρθένε, την άναγνόν μου καρδίαν, αποκάθαρον ελέους σου, τοις ρείθροις, και της ψυχοφθόρου, ρύσαι με αθυμίας.
Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Συνόντες τοις Αγγέλοις, και Αγίων δήμοις, η των αγίων Νηπίων ομήγυρις, υπέρ ημών δυσωπείτε Χριστόν τον Κύριον.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Ισχύν ημίν αιτείσθε, κατά των δαιμόνων, ω καθαρώτατα άγια Νήπια, ως αν οσίως Κυρίω ευαρεστήσωμεν.
Άγια Νήπια πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Μεθέξει Τρισηλίω, ω άγιοι Παίδες, αγαλλιώμενοι ήδη και χαίροντες, εκ χαλεπής αθυμίας ημάς λυτρώσασθε.
Δόξα Πατρί…
Οι πάσαν του Ηρώδου, λύσαντες κακίαν, ως του Σωτήρος νεόστεπτοι μάρτυρες, υπέρ ημών δυσωπείτε άγια Νήπια.
Θεοτόκιον. Και νυν και αεί…
Υψίστου χαίρε Μήτερ, Κεχαριτωμένη˙ χαίρε Παρθένε του κόσμου βοήθεια˙ χαίρε ημών σωτηρία και καταφύγιον.
Ο Θρήνος της Ραχήλ, κατά την προφητεία που αναφέρει το κατά Ματθαίον Ευγγέλιο. Δείτε εδώ.
Άξιον εστί ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν˙ την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.
Μεγαλυνάρια.
Δήμος απειρόκακος και σεπτός, αγίων Νηπίων, προσηνέχθη μαρτυρικώς, τη μετά σαρκός σου, γεννήσει Ζωοδότα˙ ων ταις λιταίς παράσχου, ημίν την χάριν.
Ηρώδης λυττήσας ο δυσμενής, κατά σου Οικτίρμον, χείρα ώπλισε φονικήν, και χορόν Νηπίων, απέκτεινεν ακάκων˙ ους δόξης ουρανίου, Σώτερ ηξίωσας.
Εκ χειρών μητρώων και αγκαλών, ως θηρ αφαρπάσας, ο παράνομος βασιλεύς, ανεύθυνα βρέφη, απέκτεινε τω ξίφει, αλλ΄ο Δεσπότης πάντων, ταύτα εδόξασε.
Αίμασι Νηπίων η Βηθλεέμ, ακάκων εβάφη, Εκκλησία δε του Χριστού, ως μάρτυρας τούτους, νεοσφαγείς γεραίρει, τον αθλοθέτην πάντων, Χριστόν δοξάζουσα.
Χαίροις των Νηπίων θείος χορός, άμωμοι θυσίαι, και καρπώματα λογικά, οι τω Ζωοδότη, Χριστώ προσενεχθέντες, και πάσιν εξαιτούντες, το θείον έλεος.
Δέξαι επουράνιε βασιλεύ, των αγνών Νηπίων, τας δεήσεις υπέρ ημών, και παράσχου πάσι, τους οικτισμούς σου Σώτερ, και της αλήκτου δόξης, ημάς αξίωσον.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.
Τρισάγιον.
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (τρεις φορές).
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι ˙ και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς ελέησον ημάς. Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα συγχώρησον τας ανομίας ημίν. Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου. Κύριε, ελέησον. Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι˙ και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω τω όνομά σου. Ελθέτω η βασιλεία σου. Γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον˙ και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Και μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.
Ο Ιερεύς: Ότι σου εστίν…
Απολυτίκιον.
Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
Των αγίων Νηπίων τον θείον όμιλον, ων ο Ηρώδης φονία χειρί απέκτεινεν, ανυμνήσωμεν πιστοί ως θείους Μάρτυρας˙ ότι προσήχθησαν Χριστώ, Νηπιάσαντι σαρκί, ως άμωμα ιερεία, εκδυσωπούντα απαύστως, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.
Εκτενής και Απόλυσις μεθ΄ην ψάλλομεν το εξής:
Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.
Σώτερ ο τεχθείς εκ της Αγνής, και Αειπαρθένου Μαρίας, δι΄αγαθότητα, και ημάς ρυσάμενος, εκ της αρχαίας αράς, των αγίων Νηπίων σου δέχου τας δεήσεις, ας σοι αναφέρουσιν, υπέρ ημών συμπαθώς˙ συ γαρ εμεγάλυνας ταύτα και τοις τούτων αίμασι Λόγε, την σην Εκκλησίαν επορφύρωσας.
Κοντάκιον.
Ήχος θ΄. Επεφάνης σήμερον.
Αστήρ Μάγους έπεμψε, προς τον τεχθέντα˙ και Ηρώδης άδικον, στρατόν απέστειλε κενώς, φονοκτονήσαι οιόμενος, τον εν τη φάτνη, ως Νήπιον κείμενον.
Συναξάριον.
Τη ΚΘ΄του μηνός Δεκεμβρίου, Μνήμη των Αγίων Νηπίων, των υπό Ηρώδου αναιρεθέντων, χιλιάδων δεκατεσσάρων.
Ταις αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
Δείτε επίσης:
Τα άγια Νήπια και οι σύγχρονοι Ηρώδες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου