Α.Ι. Καλαμάτας, Κωστής Μοσκώφ: Ένας αλπινιστής μιας ματωμένης επανάστασης που δεν τελείωσε

NULA DIES SINE LINEA

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

«Τέλειες μέρες / Τέλειο δείλι / Ροβολούν οι πλαγιές γελαστές / Στο παράκτιο μπαράκι οι φίλοι / Ανταμώνουν: /Ζυγώνουν γιορτές.

Μα που είν’ η Γκρέτα; / Η Κατερίνα; / Πως μακραίνουν της λίστας αυτής / Οι απόντες; / Μα που είν’ ο Ηλίας;» / Και ο Πανάγος και ο Μοσκώφ μου ο Κωστής;»

Διονύσης Σαββόπουλος, Ο Χρονοποιός

Καλοκαίρι ήταν (29 Ιουνίου 1998) όταν «έφυγε» ο Κωστής Μοσκώφ. Αν και έχουν περάσει δεκαοκτώ χρόνια, πολλοί είναι οι μελετητές που συνεχίζουν να αξιολογούν και να ερμηνεύουν το έργο του. Κι αυτό γίνεται διότι η πνευματική φιγούρα του Κωστή Μοσκώφ, του Θεσσαλονικιού κι Αλεξανδρινού συνάμα, του διανοούμενου κι οραματιστή, του ποιητή κι ιστορικού, του εραστή της καθ’ ημάς Ανατολής, παραμένει ακόμη ζωντανή σ΄ όποιον ως τρόπο ζωής κατανοεί την κληρονομιά του ελληνορθόδοξου πολιτισμού.

Γόνος εύπορης οικογένειας ο Κωστής Μοσκώφ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1939 από πατέρα καπνέμπορο από τον Πόντο, τον Ηρακλή Μοσκώφ και μητέρα Ιταλίδα, την Αμίνα Αριγκόνι, κι αυτή γόνο της οικογένειας του αρχιτέκτονα κόντε Πιέρο ντ΄ Αριγκόνι, που καταγόταν από τους Ισπανοεβραίους της Αραγονίας. Με ανώτατες σπουδές σε Ελλάδα και Γαλλία, ο Κωστής Μοσκώφ υπήρξε ένας από τους πιο ρηξικέλευθους ιδεολόγους μαρξιστές που γνώρισε η Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα. Δημοσιογράφος, μορφωτικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία της Αιγύπτου, εκπρόσωπος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού στη Μέση Ανατολή, συγγραφέας, ποιητής και ιστορικός. Δικαίως τον χαρακτήρισαν «φορέα» του ελληνικού πολιτισμού στον αραβικό κόσμο και γενικότερα στη Μέση Ανατολή.

Ιδιαίτερος ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Κωστής Μοσκώφ αποτίμησε την Ορθοδοξία, παρότι του κολλήσανε τη ρετσινιά του «νεορθόδοξου». Την αγκάλιασε με σεβασμό, με το προφητικό και το μαρτυρικό της συνάμα στοιχείο, «το πριν το σώμα» των Ελλήνων μαρξιστών όπως ο ίδιος έλεγε. Η στροφή του αυτή, αν και κατά τη δεκαετία του ’80 με τον χριστιανο-μαρξιστικό διάλογο, εξέπληξε τον κόσμο της Αριστεράς, στηρίζονταν σε μια βασική αρχή: στον ελληνοκεντρισμό του, ο οποίος παρέμεινε ανοιχτός στον «Άλλο», στους άλλους, τους λαούς δηλαδή και τις εθνότητες της καθ’ ημάς Ανατολής, μακριά βέβαια από τους συνήθεις εθνικιστικούς τόνους. Γι’ αυτό ως μορφωτικός ακόλουθος έκαμε πράξη τη σύζευξη της ελληνικότητας με τις πολιτιστικές παραδόσεις των λαών της Μέσης Ανατολής.

Το διεισδυτικό συγγραφικό του έργο αποτελεί σπάνια παρακαταθήκη έναντι της σημερινής χαοτικής και εκβαρβαρισμένης «ελληνικότητας». Μελετώντας το κανείς αισθάνεται το μεθυστικό άρωμα που αποπνέει η οικουμενικήρωμηοσύνη. Αποκομίζει μια βαθιά μυσταγωγία για το αληθεύειν και κοινωνείν της κληρονομιάς της. Σπάει τα ερέβη του ορθολογιστικού υπάρχειν και κυοφορεί το θαύμα της εκθαμβωτικής παρουσίας του Προσώπου, πληρέστερα θεμελιώνουν στο λόγο της παράδοσης κι όχι στα άσαρκα ιδεολογήματα, που κατά καιρούς μας έρχονται από λογής – λογής γραικύλους και «προοδευτικούς» γραφιάδες. Μιας παράδοσης που ο αξέχαστος Ζήσιμος Λορεντζάτος στις Ρωμιές του νοηματοδοτεί με τα εξής ρωμαλέα λόγια:

«στα γράμματα (αλλά και σε άλλες εκδηλώσεις κάθε πολιτισμού ανθρωπινού) δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε πεθαμένους και ζωντανούς: και αυτό είναι παράδοση… Από την άποψη αυτή, εκείνο που λέμε ή ονομάζουμε πρωτοποριακό δεν υπάρχει. Είναι μια άπλερη φαντασία μας. Μονάχα η παράδοση υπάρχει πλέρια. Γιατί η παράδοση είναι η ζωή, και μάλιστα η ανώτερη φάση της ζωής που δεν ξεχωρίζει πεθαμένους από ζωντανούς: και αυτό είναι παράδοση. Κάθε φορά που έχομε αληθινή ζωή έχομε παράδοση. Έχομε προσθήκη, περπάτημα, πλουτισμό της παράδοσης. Οι έσχατοι γίνονται πρώτοι, οι πρώτοι έσχατοι. Όσοι αποτελούν την παράδοση μπορεί να πει κανένας πως έχουν όλοι την ίδια πάντα χρονολογία, τη σημερινή. Η παράδοση δεν είναι τα περασμένα ή τα μελλούμενα, αν και είναι περισσότερο τα μελλούμενα παρά τα περασμένα, αφού η παράδοση ζει στο αιώνιο τώρα: και αυτό είναι παράδοση. Μια δύναμη που συμβαδίζει με τη ζωή και που η ζωή (στην ανώτερη φάση της) συμβαδίζει μαζί της: ζωή και παράδοση ταυτόσημες».

Τούτος το λόγος βγαίνει ατόφιος, πεντακάθαρος και στον Κωστή Μοσκώφ, που στο τελευταίο βιβλίο του: Η Σάρκα Σου Όλη μας υπενθυμίζει: «το Σώμα μας ως πρόσωπο, δηλαδή ολότητα. Το Σώμα μας ως σάρκα της ιστορίας, τόπος. Πήραν τα παραθαλάσσια – Μακεδονία και Θράκη. Κατασπαράχθηκε πρόσκαιρα έστω το Σώμα των σύνοικων λαών. Και θριαμβολογούμε οι ανόητοι με θούρια εκκωφαντικά. Απολησμόνησαν πως η δύναμη του ανθρώπου αυτής της γης είναι ο διάλογος ανάμεσα στους λαούς της – μυστικός Έρωτας. Έρωτας με τους καβγάδες και τις αγάπες του. Πήραν τα κομμάτια τους, αλλά χάσαν το Σώμα ολόκληρο. Χάσαν την Ανατολική Θράκη, την Ιωνία, τον Πόντο, την ίδια τη Βασιλεύουσα. Ξέχασαν το κήρυγμα του Ρήγα, πως ο Δεσπότης είναι ο Οθωμανός – αυτόν πρέπει να κυνηγάνε. Και έτσι, αντίτιμο της μεγάλης Ύβρεως, αντίτιμο του να θέλουμε την Κόκκινη Μηλιά, βρεθήκαμε πίσω στον Έβρο. Και παραλίγο μετά από εκατό χρόνια, να βρεθούμε πίσω στη Μελούνα και στον Όλυμπο».

Ο Κωστής Μοσκώφ πάνω σ’ αυτήν την υπόσταση της ελληνορθοδοξίας υπήρξε μυσταγωγός μιας παράδοσης κινούμενης σε αγιοπατερικό κοινωνικό πλαίσιο. Άνθρωπος της σπουδής, της μυστικιστικής αφής και της φωταψίας. Δεν θα τον ξεχώριζα από τον Ν. Γ. Πεντζίκη, τον Γ. Βαφόπουλο, τον Γ. Ιωάννου. Σ’ ολάκερο το έργο του πιστεύω ό,τι τίθενται αμείλικτα τα παρακάτω ερωτήματα. Εξακολουθεί να είναι πονεμένη η ρωμηοσύνη; Επιβιώνει στο υποσυνείδητο μας; Ή μήπως την καταντήσαμε κι αυτή, όπως τόσα άλλα που παραπέμπουν στις πηγές και τις ρίζες μας φολκ κλορ; Γιατί σ’ ότι αφορά την ελληνορθόδοξη ταυτότητα και αυτοσυνειδησία, μας κατατρέχει πάντοτε το σύνδρομο της απολογητικής, αυτό δηλαδή που μας κάμει συνεχώς να διατρανώνουμε την πιστότητά μας σ’ αυτή; Είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε, όχι το ποιοι και τι είμαστε, όσο να πραγματώσουμε μέσα μας αυτό που όντως είμαστε; Την πινδαρική δηλαδή προτροπή του «μάθε και γίνε αυτό που είσαι», με έμφαση στο γίγνεσθαι παρά στο μανθάνειν;

Περαίνοντας ετούτη την επιφυλλίδα επιθυμώ να τονίσω αυτό που παραπάνω κατέγραψα ως «νεορθοδοξία». Όσοι ομιλούν γι’ αυτή, είναι νομίζω προφανές, ότι μπροστά στο κάλλος της Ορθοδοξίας καταδεικνύουν την ανεπάρκειά τους. Ο αξέχαστος Π. Νέλλας, ο Χρ. Γιανναράς, ο Κ. Ζουράρις, ο παπα-Γιώργης Μεταλληνός, ο Σεβ. Περγάμου Ιωάννης, ο αείμνηστος π. Ι. Ρωμανίδης και ο Κ. Μοσκώφ, στην κυριολεξία δεν αρθρώνουν κανένα διαφορετικό λόγο απ’ αυτό που αιώνες τώρα κομίζει η Ορθοδοξία. Οι υπέρμαχοι αυτού του όρου οδηγούνται σε μυθοπλασία, παραβλέποντας τη δυναμική της Ορθοδοξίας, που επιγραμματικά θα μπορούσε να εστιαστεί στα εξής: τη βιωματική σχέση μας με την βυζαντινή και μεταβυζαντινή κληρονομιά. Και την αντίστασή μας σ’ ότι παραπλανητικό, ανέραστο και πιετιστικό μας κληροδότησε η Δύση. Είναι καιρός πια να κατανοήσουμε ότι η ταυτότητα της ελληνορθοδοξίας και της ρωμηοσύνης, σε καμιά περίπτωση δεν παραπέμπει στην τραγελαφική θεώρηση περί ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

1972, «Η εθνική και κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα – Ιδεολογία του μεταπρατικού χώρου στην Ελλάδα».

1978, «Εισαγωγικά στο κίνημα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα» (Σύγχρονη Εποχή).

1979, «Η κοινωνική συνείδηση στην ποίηση της Θεσσαλονίκης» (Σύγχρονη Εποχή).

1979, «Θεσσαλονίκη 1700-1912. Τομή της μεταπρατικής πόλης» (Στοχαστής).

1979, «Η πράξη και η σιωπή. Τα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας». Δοκίμια Ι (Εξάντας).

1983, «Η πράξη και η σιωπή. Τα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας». Δοκίμια ΙΙ (Καστανιώτης).

1984, «Λαϊκισμός και Πρωτοπορία» Δοκίμια ΙΙΙ (Καστανιώτης).

1985, «Εισαγωγικά στην ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης. Η διαμόρφωση της εθνικής και κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα» (Καστανιώτης).

1987, «Η διοργάνωση του επαναστατικού μας ονείρου», (Καστανιώτης).

1993, «Αραβική ποίηση – 20ος αιώνας» (Καστανιώτης).

1995, «Εβραϊκή ποίηση» (Καστανιώτης).

1997, «Στα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας» (Ιανός).

1998, «Η Σάρκα σου Όλη» (Εξάντας).

ΑΝΕΚΔΟΤΑ ("Ν": που δεν έχουν εκδωθεί, δηλαδή)

«Γεωγραφία» (γεωγραφική καταγραφή της ελλαδικής ενδοχώρας).

«Ο Αμνός του Κυρίου» (μυθιστορία).

«Οικουμενικές Προκλήσεις»: Η επόμενη μέρα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου (ΕΡΤ, 24/7/16)

Ντοκιμαντέρ της κ. Μάχης Νικολάρα για την επόμενη μέρα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου των Ορθοδόξων Εκκλησιών - Τα μηνύματα της Συνόδου και η αμφισβήτηση (ΕΡΤ, 24/7/2016)

"Ν": Το ντοκιμαντέρ αυτό - συγχωρήστε με - είναι μονόπλευρο και, ως εκ τούτου, άστοχο. Αν και παρουσιάζει όμορφα το κοινωνικό μήνυμα της Εκκλησίας, όμως στο ζήτημα των διαχριστιανικών σχέσεων παρουσιάζει μόνο τους θιασώτες της Συνόδου και αφήνει τους επικριτές της βορά - κυριολεκτικά - στην ανελέητη κατασυκοφάντηση από τους αντιπάλους τους!!
Ανάμεσα στους επικριτές είναι και κάποιοι νηφάλιοι και σοβαρότατοι θεολόγοι, όπως οι μητροπολίτες Ναυπάκτου Ιερόθεος και Γόρτυνος Ιερεμίας (και πολλοί άλλοι φυσικά). Γιατί δεν ερωτώνται εκείνοι - ή ο Μόρφου Νεόφυτος - αν ο Ρωμαιοκαθολικισμός και ο Προτεσταντισμός είναι αιρέσεις; Δεν είναι σοβαροί εκπρόσωποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας αυτοί; Ή ας ερωτάτο ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος.
Αμφιβάλλω αν τους ξέρει καν η κ. Νικολάρα - ίσως τους έχει ακουστά, αλλά ώς εκεί.
Αποτελεί θλιβερή διαπίστωση ότι η κ. Νικολάρα εξεπλάγη για το χαρακτηρισμό των Ρωμαιοκαθολικών ως αιρετικών και πολύ πιο θλιβερή η απάντηση του σεβ. μητρ. Νιγηρίας (λυπάμαι διπλά, γιατί πανηγύρισα με τη δυναμική τοποθέτησή του ως προς την οικονομική εκμετάλλευση της Αφρικκής), που, αντί να πει ότι έτσι είναι (έστω ότι δεν πρέπει να είμαστε εμπαθείς, αλλά πάντως μία Εκκλησία υπάρχει, η Ορθόδοξη), αντίθετα χαρακτήρισε συλλήβδην φονταμενταλιστές εκείνους που λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Κρίμα!...

Παρακαλώ, για περισσότερα:

Για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, τους ετεροδόξους και τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου 
Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας
Αρχαίοι (δηλ. ορθόδοξοι) άγιοι της δυτικής Ευρώπης και η Ορθόδοξη Εκκλησία στο σημερινό δυτικό κόσμο

Ένας αριστοκράτης, υγιής, ωραίος & πλούσιος νέος και γιατρός...

Άγιος μεγαλομάρτυρας και ιαματικός Παντελεήμων (27 Ιουλίου)

Δημοφάντης (ορθόδοξο
πολιτικό & κοινωνικό ιστολόγιο)

Εικ. από εδώ

Ενός νέου ανθρώπου και γιατρού την ιερή μνήμη εορτάζει και τιμά σήμερα η Εκκλησία, του αγίου μεγαλομάρτυρα και ιαματικού Παντελεήμονος. Από την πρώτη εποχή η Εκκλησία έχει σε μεγάλη τιμή όσους, που βαπτίζονται στο αίμα τους, και δίνουν την καλή ομολογία και τη μαρτυρία Ιησού Χριστού. Μετά την υπεραγία Θεοτόκο, τους ασωμάτους Αγγέλους, τον πρόδρομο Ιωάννη και τους πανευφήμους Αποστόλους, καθώς ακούμε κάθε ήμερα στην Απόλυση της ιερής Ακολουθίας, η Εκκλησία μνημονεύει τους καλλινίκους Μάρτυρες και ζητάει την πρεσβεία τους, για να μας ελεήσει και να μας σώσει ο Θεός.

Ο άγιος Παντελεήμων είναι από τα ένδοξα θύματα του μεγάλου διωγμού του Διοκλητιανού. Το 303 ο γέρος πια Διοκλητιανός, αυτοκράτορας του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, υπέγραψε το διάταγμα για την εξόντωση των χριστιανών. Πατρίδα του αγίου Παντελεήμονος ήταν η Νικομήδεια, όπου ήσαν και τα ανάκτορα του Διοκλητιανού. Ο πατέρας του, Ευστόργιος το όνομα, ήταν ειδωλολάτρης, πλούσιος κι ανώτερος αξιωματούχος του κράτους. Η μητέρα του, Ευβούλη το όνομα, ήταν χριστιανή κι έσπειρε φυσικά τα πρώτα σπέρματα της πίστης και της ευσέβειας στη ψυχή του παιδιού της· πέθανε όμως πρόωρα και το παιδί έμεινε στη φροντίδα του πατέρα του.

 

Όταν ο Παντολέων ήλθε σε ηλικία, Παντολέων ήταν πρώτα το όνομα του αγίου Παντελεήμονος, ο πατέρας του τον εμπιστεύθηκε στον ανακτορικό γιατρό Ευφρόσυνο, για να σπουδάσει κοντά του την ιατρική. Τότε ο Παντολέων γνωρίσθηκε με το χριστιανό ιερέα Ερμόλαο [εορτάζει 26 Ιουλίου] και συνδέθηκε μαζί του με ιερή φιλία και αγάπη. Είναι μεγάλο ευεργέτημα στα νεανικά και κρίσιμα χρόνια του να πέσει κανείς στα χέρια ενός αγίου συμβούλου και παιδαγωγού.

Ο Παντολέων με τα σπέρματα μέσα του της πίστης και της ευσέβειας και με τη σοφή χειραγωγία του Ερμολάου, σπούδασε την ιατρική, κι ήταν τώρα ένας νέος, γεμάτος ελπίδες για ένα λαμπρό μέλλον που τον περίμενε. Ένας αριστοκράτης, υγιής, ωραίος και πλούσιος νέος και γιατρός.

Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Παντολέων, με την προτροπή και του ιερέα διδασκάλου του Ερμολάου, απελευθέρωσε τους δούλους του, πούλησε την περιουσία του και τη μοίρασε στους φτωχούς κι άρχισε να ασκεί το έργο του γιατρού. Θεράπευε και φρόντιζε τους αρρώστους, χωρίς να παίρνει και να δέχεται χρήματα. Εκτελούσε έτσι την εντολή του Ιησού Χριστού, όταν έστελνε τους Αποστόλους στο κήρυγμα και τους έλεγε· «δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε». Ο άγιος Παντελεήμων είναι ο γιατρός ο «μιμητής υπάρχων του Ελεήμονος», δηλαδή του Ιησού Χριστού.

Το 303 ξέσπασε ο διωγμός κι ο άγιος Παντελεήμων, από φθόνο συναδέλφων του γιατρών, βρέθηκε κατηγορούμενος ως χριστιανός. Όταν ανακρίνεται από τον ίδιο το Διοκλητιανό, ο Παντολέων απαντά με πίστη και θάρρος· «Είμαι χριστιανός! Ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός!», Τότε ο αυτοκράτορας του λέγει· «Λυπούμαι τα νιάτα σου, Παντολέον. Θυσίασε στους Θεούς, για να μην έχεις την τύχη όσων, που ως τα τώρα πήγαν χαμένοι». Κι ο Παντολέων έδωκε την τελευταία απάντηση· «Ούτε με υποσχέσεις ούτε με απειλές με κερδίζεις, Βασιλιά. Δεν θα προδώσω το Χριστό, για τον οποίο μακάρι να αξιωθώ να πεθάνω».

Έξαλλος από θυμό, ο Διοκλητιανός παρέδωσε τον Παντολέοντα στα χέρια των βασανιστών. Τον έδειραν και του ξέσχισαν το σώμα· τον έκαψαν με λαμπάδες και τον βούτηξαν σε βρασμένο μολύβι· τον έριξαν για να τον κατασπαράξουν τα θηρία. Σε όλα ο Θεός τον φύλαξε, ώστε να θαυμάζουν οι βασανιστές και να ομολογούν κι αυτοί το Χριστό. Το τέλος ήταν ο αποκεφαλισμός. Τη μια ημέρα αποκεφαλίστηκε ο ιερέας Ερμόλαος και την άλλη ο γιατρός Παντολέων. Τη στιγμή που έπεφτε η κεφαλή του, ακούστηκε φωνή από τον ουρανό· «Από σήμερα Παντελεήμων θα είναι το όνομά σου»! Όνομα, που ταιριάζει στο γιατρό, ο οποίος άσκησε τη φιλάνθρωπη επιστήμη του «μιμητής υπάρχων του Ελεήμονος». Αμήν.

Πηγή: +Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου, Εικόνες έμψυχοι, εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 249-251

Τα θαυμάσια του αγίου Παντελεήμονα 

Προσκυνητής, Αναβάσεις 

Ο κ. Ιωάννης από την Ελβετία ήρχετο από ηλικία 20 ετών στον Άθω.
Τον αγάπησε τόσο πολύ, ώστε παρέμενε αρκετό καιρό κάθε έτος. Το αγαπημένο του μέρος ήταν πάντοτε στα Καυσοκαλύβια η συνοδεία των Ιωασαφαίων, του γέροντος Ιωάννου και Αντωνίου. Προτεστάντης ων, επιθυμούσε να μάθη την Αλήθεια κοντά στους απλούς ειλικρινείς μοναχούς και ν’ αξιωθή του θείου Βαπτίσματος, (όπως κι έγινε τον χειμώνα του 1977, στην Ι. Μ. Σταυρονικήτα, υπό του τότε ηγουμένου π. Βασιλείου).

Όπως μας διηγήθη ο ίδιος, το 1974, μετά από πολυήμερη παραμονή του στα Καυσοκαλύβια, ως συνήθως, έπρεπε να επιστρέψη στην πατρίδα του.
Λόγω τρικυμίας, η μόνη οδός ήταν μέσω Κερασιάς, εβίασε τον εαυτό του και μετά από πολύ κόπο έφτασε κουρασμένος στη βρύση παρά την οδόν του κελλιού Αγίου Δημητρίου, του λεγόμενου Χατζηγιώργη.
Είδε καπνό στο κελί, πλησίασε, έκρουσε την πεπαλαιωμένην θύραν και τον υπεδέχθη ο γερο-Συμεών.
Με πολλή χαρά του προσέφερε το κέρασμα και ρακί από κεράσια. Όταν εξάπλωσε στο πρόχειρο ξυλοκρέβατο για ν’ αναπαυθή εκοιμήθη αμέσως. Την ώρα του ύπνου, παρουσιάστηκε κάποιος σεβάσμιος καμπουριασμένος γεροντάκος με ραβδί στο χέρι και τον καλωσόριζε χαρούμενος. Αμέσως ξύπνησε με χαρά και διηγήθη στον γερο-Συμεών αυτό που είδε.

Εκείνος ξεκρέμασε μια εικόνα από τον τοίχο και του είπε: μήπως είναι αυτός; Ο κ. Ιωάννης εθαύμασε, διότι ήταν όπως ακριβώς τον είχε δει στο όραμα.
Αυτός είναι ο περίφημος Χατζηγιώργης, ο γέροντας του κελιού, είπε ο γέρων Συμεών και του διηγήθη με λίγα λόγια ποιος ήταν ο Χατζηγιώργης.

Ανεχώρησε από το κελλί με πολλές ευχαριστίες και γεμάτος με χαρά κι ελπίδα για την Ορθοδοξία, την οποία αργότερα ησπάσθη. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ένα θαύμα εικόνος του Αγίου Παντελεήμονος. Ο κ. Ιωάννης Zinneker τον Ιούλιο του 1994 μας παρήγγειλε μια εικόνα του Αγίου Παντελεήμονος διαστάσεων 32χ22,εσκαμμένη απεστάλη εις την οικίαν του εις την Ελβετία και την τοποθέτησε στο εικοναστάσι του σπιτιού του μαζί με τις άλλες εικόνες.

Τον χειμώνα του 1998 ασθένησε βαρέως ένα πολύ φιλικό του πρόσωπο επόνεσε πολύ η καρδία του και εστράφη στην Ορθόδοξη Εκκλησία, προς τη δύναμι των αγίων Της. Η περίπτωση του ασθενούς ήτο πολύ βαριά, καρκίνος του παχέος εντέρου, και έπρεπε να γίνη χειρουργική επέμβασι με αβέβαια αποτελέσματα. Με πολύ δισταγμό εζήτησε από τους γιατρούς να τοποθετήση την εικόνα του αγίου Παντελεήμονος μέσα στο χειρουργείο κατά την ώρα της επεμβάσεως.
Κι ενώ περίμενε αρνητική απάντησι, οι γιατροί την εδέχτηκαν με χαρά. Η επέμβασι έγινε με άριστα αποτελέσματα, που προκάλεσαν την απορία των ίδιων των γιατρών, οι οποίοι διεκήρυξαν ότι τέτοια επιτυχία μόνο με θεία επέμβασι μπορούσε να γίνη.
Ο ασθενής σήμερον απολαμβάνει άκρας υγείας, ευχαριστών τον Θεόν εμπρός στην εικόνατου Αγίου Παντελεήμονος, την οποία ζήτησε από τον κ. Ιωάννη, για να την κρατήση δικό του αναφαίρετο κειμήλιο. Κι έτσι ο κ. Ιωάννης, την 17 Ιανουαρίου 1999, επισκεφθείς την καλύβη του Αγίου Παντελεήμονος, μας παρήγγειλε να του αγιογραφήσουμε μια νέα εικόνα του Αγίου, για να την τοποθετήση στη θέσι της άλλης.

Ασκητικές μορφές και ιερές διηγήσεις από τον Άθωνα, Παταπίου μοναχού.

Συμπλήρωμα: 

 
Οι Άγιοι της Ιατρικής

Επιστρέφουν κάθε χρόνο: Το εορταστικό 7ήμερο στην κατακλείδα του Ιούλη!

Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός... άλλου τύπου!
Παραλίγο βασίλισσα! - H αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου η Θαυματουργή (28 Ιουλίου)

Ο "Όρκος του Πολεμιστή": άλλη μια ειδωλολατρική μπαρούφα, προς εξαπάτησιν των αφελών...

Σ' αυτό το ιστολόγιο, με τη βοήθεια του Χριστού, κατά κανόνα κρατάμε στην ψυχραιμία μας. Δόξα τω Θεώ.
Υπάρχουν όμως μερικές περιπτώσεις, σπάνιες, που τα παίρνουμε στο κρανίο, όταν βλέπουμε πράγματα που μας φαίνονται εξωφρενικά. Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο περίφημος "Όρκος του Πολεμιστή", του ουρανοκατέβατου αυτόκλητου μεσσία (ψευδομεσσία, κατά τη γνώμη μας) Αρτέμη Σώρρα (φωτο), που συνεχίζει απτόητος να παραπλανεί μερίδα του ελληνικού λαού, με αδιευκρίνιστο σκοπό: να κυβερνήσει την Ελλάδα; να τους φάει την όποια περιουσία τους έχει απομείνει; Μόνο ο ίδιος ξέρει.
Όμως δεν αρκείται στις συγκεντρώσεις και τις ομιλίες, όπου φουσκώνει τα μυαλά των ακροατών του με εξωπραγματικές υποσχέσεις και ρητορείες τόνωσης του τσακισμένου αισθήματος της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Παρασύρει επίσης τους ακροατές-οπαδούς του να ορκίζονται έναν καθαρά ειδωλολατρικό όρκο, έστω κι αν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Σχετικές καταχωρήσεις απείρου κάλλους εδώ.
Βέβαια, άνθρωποι που ορκίζονται σε ξένους θεούς, και μάλιστα χωρίς να το καταλαβαίνουν, είναι χριστιανοί ορθόδοξοι ή μηρυκαστικά; Αλλά ναι, κι αυτοί είναι αδελφοί μας, συμπατριώτες μας, ομόθρησκοί μας, συνάνθρωποί μας και η απώλεια της ψυχής έστω και ενός βαραίνει και πληγώνει όλους μας!
Προσέξτε λοιπόν, συνέλληνες και συνάνθρωποι μπλογκοναύτες, το κείμενο του... Όρκου:

Το λάβαμε από εδώ

Πέρα από τις αφελείς ασάφειες περί φωτός, δυνάμεων, συμπαντικής συνειδητότητας της νομοτέλειας, συμπαντικής μνήμης, ζεύξης του κράτιστου νου κ.τ.λ. (θα μας πουν βέβαια ότι... εμείς δεν καταλαβαίνουμε το "βάθος" των νοημάτων του - γενικά το κείμενο είναι γραμμένο σε μέτρια, όχι καλά ελληνικά), ας εξετάσουμε πού ακριβώς ορκίζονται οι "πιστοί":
"Στην ένωση όλων των ιερών ψυχών, όπου (sic) η δύναμή τους είναι το κοσμικό πυρ". "Ενώπιον της συμπαντικής μνήμης του ενεργού ύδατος", το οποίο ο ορκιζόμενος πίνει (πράξη θρησκευτικής λατρείας) "ενώπιον θεών (πολλών) και ανθρώπων".
Ορκίζεται ακόμη "στον Πολέμαρχο" και στον "ιερό σκοπό και σχέδιο που εκπροσωπεί" (δηλ. δεν είναι δικά του, μόνο τα εκπροσωπεί!!), δηλ. στον ίδιο το Σώρρα, ακριβώς όπως το Κοράνι επιβάλλει πίστη "στον Αλλάχ και τον απόστολό του", δηλ. στον ίδιο το Μωάμεθ.
Με τον όρκο αυτό κάποιοι μπορούν να προτρέψουν έναν άνθρωπο να διαπράξει ακόμη και φόνο (ακριβώς όπως ένας ισλαμιστής), "κατακαίγοντας" "ως πύρινη σφαίρα" κάθε "αποστατική ενέργεια", για να τη μετουσιώσει σε "δύναμη φωτός".

***

Ένας χριστιανός, πέραν του ότι δεν ορκίζεται καθόλου, πάντως, αν κατ' εξαίρεσιν ορκιστεί, σίγουρα δεν αναφέρεται σε συμπαντικές δυνάμεις (ανύπαρκτες εξάλλου - εκτός αν εννοεί τη βαρύτητα, την πυρηνική δύναμη κ.τ.λ., αλλά προφανώς δεν εννοεί αυτές και, αν τις εννοεί, είναι βλακεία να ορκίζεται κάποιος σ' αυτές), αλλά μόνο στον Τριαδικό Θεό ή στον Ιησού Χριστό και δεν ενώνεται με τους γύρω του πίνοντας ό,τι του βάζουν μπροστά του, αλλά μεταλαμβάνοντας τη θεία κοινωνία.
Αν ο ταλαίπωρος "ηγέτης" αυτού του "κινήματος" θέλει σοβαρά να αναβαθμίσει τον ελληνικό λαό, γιατί δεν υιοθετεί τουλάχιστον έναν όρκο στον Ιησού Χριστό; Ή δεν έμαθε ότι εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια ο Θεός των Ελλήνων είναι ο Χριστός; (Έστω, 1500 χρόνια, αν δεν του αρέσει το 2000). Δηλαδή - πέρα από το πέταγμα στα σκουπίδια όλων των Πατέρων, αγίων και χριστιανών διδασκάλων των Ελλήνων 19 ή 20 αιώνων - πετάει στα σκουπίδια και το φρόνημα των αγωνιστών όλων των ελληνικών απελευθερωτικών επαναστάσεων και πολέμων των τελευταίων πολλών αιώνων, που ήταν φρόνιμα χριστιανικό!
Οι Φιλικοί ορκίζονταν "ενώπιον του αληθινού Θεού", που δεν έλεγαν βέβαια ότι είναι ο Χριστός (ίσως επηρεασμένοι από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της Μασονίας), αλλά ορκίζονταν στην εικόνα Του ή στο σταυρό ή στην εικόνα της Παναγίας ή στο ευαγγέλιο, όπως δείχνουν τα παρακάτω διάσημα έργα τέχνης (από εδώ) με την ορκωμοσία των τριών ιδρυτών της Φιλικής και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη:

Όμως ο Σώρρας τους "ξεπέρασε" αυτούς... Ορκίζεται στη... "συμπαντική συνειδητότητα της νομοτέλειας" και κοινωνεί τους πιστους του με... "ενεργό ύδωρ"!... Κι εκείνοι αφελώς ενδίδουν, ενώ οι πρόγονοί μας άγιοι (αληθινοί επαναστάτες), ακόμη και έφηβα αγόρια και κορίτσια, προτίμησαν βασανιστήρια και θάνατο από να προβούν σε τέτοιες πράξεις λατρείας ψευδών "θεοτήτων" και "δυνάμεων" αντί του αληθινού Θεού, του Ιησού Χριστού...
Όχι, λοιπόν, αυτό δεν είναι κίνημα που μπορεί να προσφέρει οτιδήποτε στην πατρίδα μου. Είναι θίασος του θεάτρου σκιών.
Θα μπορούσα πολλά να πω, αλλά, επειδή είμαι θυμωμένος και ίσως εκφραστώ κάπως απρεπώς, ένα "όχι, ευχαριστώ" αρκεί.
Αρτέμη Σώρρα, αδελφέ μου, σε καλώ σε μετάνοια στο όνομα του αληθινού συμπαντικού και υπερσυμπαντικού Φωτός, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Σώσε την ψυχή σου, γίνε χριστιανός ορθόδοξος άγιος, και μετά έλα να "σώσεις" και το λαό μας. Γένοιτο.

Ο Γέρος του Μωριά προσευχόμενος με πόνο ψυχής ενώπιον της Θεοτόκου (παραδόξως το λάβαμε από το τέλος αυτού του άρθρου, που δεν μας εκφράζει με το γενικότερο ύφος του). Ο Σώρρας όμως "τον ξεπέρασε" κι αυτόν... Ασφαλώς "δεν προσκυνά" (ίσως το κάνει μπροστά στους κοσμικούς/συμπαντικούς "θεούς" του, πάντως όχι σ' αυτόν τον ουτιδανό Ιησού και τη φτωχοχωριατοπούλα Εβραία μάνα του), αντιθέτως, δίνει στον κόσμο δικό του όρκο, σαν άλλος Μωυσής ή Μωάμεθ, που περιλαμβάνει και όρκο υπακοής στον εαυτό του, τον "Πολέμαρχο"!!! 

Αν δω τον Αρτέμη Σώρρα ενώπιον του Χριστού και της Θεοτόκου σ' αυτή τη στάση, του προσευχόμενου Κολοκοτρώνη, θα θεωρήσω ότι τουλάχιστον ίσως έχει καλές προθέσεις για χάρη της πατρίδας μας.

Επιδόρπιο:

Διψώντας για το άπειρο!
Η Παναγία των Ελλήνων!
Αρχαία Ελλάδα και χριστιανισμός (ενότητα άρθρων)
Φιλόσοφοι και αρχαία θρησκεία
Αρχαία φιλοσοφία και χριστιανισμός

Επιστολή σε αγγλόφωνη νεαρή φίλη της αρχαίας Ελλάδας

Ένθεοι περίπατοι στην Ομήρου Οδύσσεια

Φιλική επιστολή προς «Έλληνες εθνικούς» και ενδιαφερόμενους…

Η εφηβεία που εθίζεται στο Θηρίο: Pokemon GO - «Το θηρίο περιμένει - 666»;

 

"N": Σήμερα, 2 μέρες μετά το ανέβασμα αυτής της ανάρτησης, διαβάσαμε αυτό το άρθρο, στο οποίο φαίνεται να καταρρίπτεται η είδηση.
Για λόγους εντιμότητας αφήνουμε την ανάρτηση (που αναφέρεται όμως και σε άλλα παιχνίδια και δίνει και ενδιαφέροντα links) και παραπέμπουμε και στην αναίρεση. Άποψη δεν έχουμε, γιατί δεν έχουμε και τις αντίστοιχες τεχνικές γνώσεις, για να αξιολογήσουμε ούτε την είδηση, ούτε την αναίρεσή της. Ας βγάλει τα συμπεράσματά του κάθε ενδιαφερόμενος.

Η ανάρτησή μας:
  
Η νέα μόδα, η νέα τρέλα. Τι έκανε αυτό το παιχνίδι να γνωρίσει τόση εμπορική επιτυχία;
Δεν θέλω να προβώ σε υποθέσεις που ίσως σοκάρουν.
Ας αναδημοσιεύσουμε τα δύο posts, που έχουν κάνει το γύρο της μπλογκόσφαιρας:

Στοιχεία σατανισμού στο νέο παιχνίδι Pokemon GO.   

Από το αγαπημένο μας ιστολόγιο orthodoxy-rainbow. Έχει δημοσιευθεί παντού.

Ένας Έλληνας προγραμματιστής που δουλεύει επάνω σε εφαρμογές κινητού (δεν θα δημοσιεύσω το όνομα του) έκανε μία έρευνα στους κώδικες του παιχνιδιού Pokemon GO και ανακάλυψε τα παρακάτω ανησυχητικά στοιχεία.
Ψάχνοντας τον κωδικό (του παιχνιδιού) βρήκε ένα αρχείο με την ονομασία "st666.java". Δείτε σχετική εικόνα:



Έπειτα ψάχνοντας περισσότερο ανακάλυψε αυτά που βλέπετε στην παρακάτω εικόνα (ακολουθεί μετάφραση):



Σε ένα σημείο, εκεί με τα καφέ γράμματα, γράφει: Δοξάστε τον Σατανά. Το θηρίο περιμένει.
Ακριβώς από κάτω βλέπουμε τη φράση "church.burn" που σημαίνει "καμμένη εκκλησία."
Το 666 εμφανίζεται και εδώ δύο φορές.
Επίσης, ο ίδιος προγραμματιστής με ενημέρωσε πως το παιχνίδι σε οδηγεί να βρεις και να πιάσεις Pokemon μέσα σε σατανικές στοές!



Ένα άκρως εθιστικό και επικίνδυνο παιχνίδι, που καλό θα ήταν να το αποφύγουμε. Η εταιρία που κατασκεύασε το παιχνίδι, η γνωστή Nintendo, έχει παρουσιάσει και άλλα παιχνίδια στο παρελθόν τα οποία είναι άκρως επικίνδυνα. Δείτε σχετικά εδώ, εδώ, εδώ και εδώ. 

Πανικός στο σύνταγμα με το Pokemon GO!!!

 

Από παντού.

Αρκεί μια επίσκεψη στην πλατεία Συντάγματος, δηλαδή στο κεντρικότερο σημείο της Αθήνας, όπου ο περαστικός μπορεί να δει δεκάδες νέους (κάθε ηλικίας) σε παγκάκια, πεζούλια ή ακόμα και όρθιους κάτω από τα δέντρα να… κυνηγούν τα pokemon που εμφανίζονται εικονικά στις οθόνες των κινητών τους τηλεφώνων.
Ελλάδα καμάρωσε την νεολαία σου.
ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΕΔΩΣΑΝ ΨΗΦΟ ΣΤΟΥΣ 17ΡΗΔΕΣ;;
ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΑΣ !!!!!

Παρακαλώ, διαβάστε επίσης κάτι απ' αυτά (ή όλα, αν έχετε όρεξη):

Το σύνδρομο της Κόλασης
Ο πολιτισμός της νεκροκεφαλής
Τζόκερ: ο δολοφόνος που έγινε μόδα!...
Φρικιά στην Εκκλησία 
Μαγεία! Ευλογία! Μέθη!
Νεκροκεφαλές - Κρανία - Σκέλεθρα...
Ροκ, ροκάδες, χέβι μέταλ και Ορθοδοξία  
Κάτι τύποι με μαύρα που ζουν στον κόσμο τους

ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!

ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!

Σεξ στην εφηβεία
Είσαι ο άνθρωπός μου; 
Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά 
Ο Χριστός στο Club
Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο...

Α, τι είναι αυτό το Θηρίο που αναφέρεται εδώ κι εκεί;
Η απάντηση εδώ. Ευχαριστώ. 

Orthodox Reformed Bridge - Ορθόδοξη γέφυρα προς τον προτεσταντισμό

Click here:
orthodox bridge

About Protestantism, please, see also here

Ο πανεπιστημιακός Δημήτρης Πατέλης για την προώθηση της ομοφυλοφιλίας

Παρακολουθείστε απόσπασμα από εισήγηση του Αναπλ. Καθ. του Πολυτεχνείου Κρήτης Δημήτρη Πατέλη στο 4ο μάθημα από τη σειρά "10 απλά μαθήματα Σύγχρονης Επαναστατικής Θεωρίας. Κλασικός μαρξισμός και Λογική της Ιστορίας." Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Νοέμβριος 2015.

Από το αγαπητό ιστολόγιο Σαντορινιός.

Σημείωση αρχικής πηγής: Βρείτε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ χρόνο (12 λεπτά) να δείτε το παρακάτω σημαντικό βίντεο και διαδώστε το με οποιοδήποτε τρόπο σε κάθε γωνιά του Ελληνισμού, σε γνωστούς και αγνώστους. Είναι ζήτημα Εθνικής και Ηθικής Υπόστασης και αφορά το μέλλον των παιδιών μας. Εφόσον τέτοιες άκρως ωφέλιμες και διαφωτιστικές ομιλίες ΔΕΝ προβάλλονται από τα ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης έχουμε εμείς τεράστια ευθύνη ενώπιον του Θεού να τα μεταδώσουμε στους αδελφούς μας ως ένδειξης του ελάχιστου βαθμού αγάπης προς αυτούς.

Σημείωση του ιστολογίου μας:

Το βίντεο ελήφθη από το ΥΤ, από το κανάλι Πολύχρωμο Σχολείο, που το δημοσιεύει μέσα στα πλαίσια της (επιτρέψτε μου) νεοταξίτικης πολιτικής ορθότητας, χαρακτηρίζοντάς το "τρανσφοβική ρητορική", και δίνει κάποια links προς απαντήσεις για το θέμα, εν πολλοίς άσχετες (γενικές αναφορές θεσμών στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και στην καταπίεσή τους - μπείτε να τις δείτε).

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον θεωρώ πως έχει η απάντηση του αριστερού πολιτικού σχηματισμού ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα μέλη του οποίου σπεύδουν να ξεκαθαρίσουν ότι ο εν λόγω καθηγητής δεν έχει σχέση μαζί τους, προσθέτοντας αρκετά λόγια υπέρ της ομοφυλοφιλίας. Ασφαλώς νομίζουν ότι υπερασπίζονται το λαό, ενώ στην πραγματικότητα υπερασπίζονται τη Νέα Τάξη.

Αξίζει ίσως να δούμε το παρακάτω εξωφρενικό - κατ' εμέ - απόσπασμα:

Αγνοεί εσκεμμένα ότι οι ομοερωτικές συμπεριφορές αλλά και η πολυμορφία του κοινωνικού και του βιολογικού φύλου αποτελούν φαινόμενα διαχρονικά, τα οποία εμφανίζονται σε ποικίλες χρονικές περιόδους και σε πολύ διαφορετικές κοινωνίες. Ο όρος «ομοφυλόφιλος» είναι δημιούργημα του καπιταλισμού. Επινοήθηκε σαν ψυχιατρικός όρος στα τέλη του 19^ου αιώνα για να στιγματίσει όχι μόνο μια ομοερωτική πράξη αλλά και το ίδιο το άτομο που την ασκεί. Αυτό τον τρόπο επέλεξε τότε η κυρίαρχη τάξη για να καταστείλει τη διαφορετικότητα. Ο στόχος της ήταν να περιθωριοποιήσει τους ανθρώπους που δεν χωρούσαν στα στενά πλαίσια του «ετεροφυλόφιλου μονογαμικού ζευγαριού». Η ύπαρξή τους και μόνο έθετε σε αμφισβήτηση τον «ιερό θεσμό» της οικογένειας – η πυρηνική μορφή της είναι άλλο ένα δημιούργημα του 19^ου αι.

Ναι, η πυρηνική μορφή της οικογένειας είναι ένα καπιταλιστικό δημιούργημα, το οποίο απομονώνει και εξουθενώνει τους ανθρώπους. Στον πολιτισμό μας ανήκει η πολυμελής (& πολύτεκνη) οικογένεια με παππούδες και γιαγιάδες, όπου όλοι οι συγγενείς έχουν σχέση μεταξύ τους (κι αυτό βέβαια χρειάζεται προσοχή, για να μη γίνει καταπιεστικό - ο Χριστός έσπασε την απολυτοποίηση του θεσμού της οικογένειας, με αυτά τα λόγια Του).

Η ομοφυλόφιλη "οικογένεια" όμως (καθώς και η "οικογένεια" με "συντρόφους" κι όχι με συζύγους) τίνος δημιούργημα είναι; Του λαού ή της κυρίαρχης τάξης; Δηλαδή δεν παίζει κανένα ρόλο το ότι στην πλουτοκρατία έχουν εξέχουσα θέση και εξέχουσα προβολή πλήθος ομοφυλόφιλοι; Συνάνθρωποί μας, ασφαλώς, αλλά παιδιά του λαού είναι όλοι αυτοί;

Δηλαδή, επίσης, το παιδί δεν έχει ανάγκη από μία μάνα κι έναν πατέρα, κατά τους φίλους φωστήρες "αριστερούς" (αν δεν βάλω εισαγωγικά, αυτό θα σημαίνει ότι είναι αυθεντικά αριστερό να λέμε τέτοιες ανοησίες), αλλά είναι μια χαρά να μεγαλώνει σε οποιοδήποτε περιβάλλον. Τι να πω;

Περί ομοφυλοφιλίας και ψυχιατρικής, συγχωρέστε με, ολίγα εδώ.

Αναδημοσιεύουμε επίσης την απάντηση της προέδρου του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, Μαρίνας Γαλανού (φωτο):

Η επαναστατική τρανσφοβία

Ως τρανς γυναίκα έχω κατηγορηθεί για μία πλειάδα πραγμάτων στη ζωή μου: ως καρικατούρα γυναίκας, ως περιθώριο, ως ανώμαλη, ό,τι θέλετε. Έχω μάθει να έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με την πιο συντηρητική και μισαλλόδοξη πλευρά της κοινωνίας. Εσχάτως, αν και στην πραγματικότητα αυτές οι απόψεις έχουν παρελθόν στη σταλινική και πέριξ αυτής Αριστερά, σε μία σειρά διαλέξεων στο Πολυτεχνείο της Κρήτης με τίτλο: «Σύγχρονη επαναστατική θεωρία. Κλασικός μαρξισμός και λογική της Ιστορίας», έως και μίσθαρνος πράκτορας του ιμπεριαλισμού.
Πρόκειται φυσικά για ένα ανερμάτιστο και εντελώς ασυνάρτητο παραλήρημα που, πέραν της μισανθρωπίας και του ρατσιστικού, ακραίου τρανσφοβικού λόγου του, εν τοις πράγμασι εντάσσει όλη την προβληματική του στη βιολογική θεώρηση και σε ό,τι χειρότερο γέννησε η ανθρώπινη σκέψη με βάση τις απάνθρωπες βιολογικές θεωρίες. Αν θέλουμε στην πραγματικότητα να αναλύσουμε την ομιλία του καθηγητή Δημήτρη Πατέλη με βάση τη «λογική της ιστορίας», όπως ο ίδιος τιτλοφορεί την ομιλία του, θα πρέπει να οδηγηθούμε σε στρασερικού* τύπου θεωρήσεις, που ανάγουν τα πάντα στην πούρα βιολογική θεώρηση: σ’ αυτήν που γέννησε το πιο φρικτό τέρας στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Πέραν της άγνοιας, καθώς πουθενά στον κόσμο δεν επιβάλλονται οι επεμβάσεις επαναπροσδιορισμού φύλου (παρά μόνο σε ίντερσεξ νεογνά ή σε μικρής ηλικίας παιδιά ["Ν": !!!! Μα για παιδιά μίλησε κι ο καθηγητής. Δηλ. σε παιδιά μικρής ηλικίας είναι θεμιτό να τους αλλάζουν φύλο οι γονείς τους;;;;] — και έχει σημασία πώς εξαιρεί τους ίντερσεξ ανθρώπους στην ομιλία του ο Πατέλης ["Ν": εδώ μια αναφορά στους ίντερσεξ, πάλι "πολιτικά ορθή", δηλαδή με την άποψη ότι κακώς ένας ίντερσεξ παιδί χειρουργείται για να αποκτήσει συγκεκριμένο φύλο (παραθέτει μάλιστα και τη σημαία της... ίντερσεξ υπερηφάνειας!!!]), οι έννοιες εδώ αντιστρέφονται και διαστρεβλώνονται πλήρως. Η ελεύθερη βούληση και η ελεύθερη διάθεση του νου και του σώματος —που, για όσους προχωρούν σε επεμβάσεις επαναπροσδιορισμού, αποτελεί αδήριτη εσωτερική ανάγκη (μια ανάγκη που όχι απλώς δεν τους επιβάλλεται, αλλά που για να κάνουν τις απαιτούμενες επεμβάσεις πληρώνουν και ένα σκασμό λεφτά, δικά τους λεφτά, καθώς δεν καλύπτονται ασφαλιστικά οι επεμβάσεις αυτές — τόσο πολύ τούς επιβάλλονται…)— αντιστρέφονται σε χειραγώγηση. Η συντηρητική θεώρηση που αντιμετωπίζουν οι τρανς άνθρωποι με την ετικέτα της ψυχικής διαταραχής αναβαπτίζεται σε αλλοτρίωση. Από τον λόγο του κυρίου καθηγητή, δε, προκύπτει μια απόλυτη έκφραση μίσους προς την πιο μεγάλη κατάκτηση του πολιτισμού μας: τα ατομικά δικαιώματα (που εδώ μεταφράζονται σε φιλοτομαρισμό).
Δεν υπάρχει ανάγκη να σχολιαστούν οι θεωρίες συνωμοσίας, που χρόνια τώρα κατατρώνε κάθε προσπάθεια ορθολογικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Κάθε απόπειρα να αντιταχθεί ο ορθός λόγος πάει στράφι. Και η σιγουριά για το τι μπορεί να κρύβεται «από πίσω» (τρέχα γύρευε: πολυεθνικές εταιρείες, η Microsoft, μπορεί και ολόκληρο δίκτυο πρακτόρων που θέλουν να διαβρώσουν το «έθνος»…) δείχνει να επικρατεί όχι μόνο στους ακροδεξιούς κύκλους, αλλά και σε μία εθνολαϊκιστική Αριστερά, στους κόλπους της οποίας βρίσκουν όλες αυτές οι συνωμοσιολογικές θεωρίες γόνιμο έδαφος.
Και δεν συμφωνώ καθόλου με όσες και όσους αντιμετωπίζουν τη ρητορική αυτή με τα χαρακτηριστικά της γραφικότητας ή του γελοίου. Ή, αν θέλετε να το πούμε διαφορετικά, ναι, μπορεί να υπάρχουν έντονα αυτά τα χαρακτηριστικά, ωστόσο εδώ έχουμε να κάνουμε με καθαρή ρητορική μίσους, που αποδίδει αρνητικά, μειωτικά χαρακτηριστικά σε ανθρώπους με βάση μόνο μία ιδιότητα: την ταυτότητα φύλου — ή, για να το πούμε πιο απλά, με βάση την τρανς κατάσταση.
Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πώς μπορεί να ένιωσε ένας φοιτητής ή μία φοιτήτρια αυτού του ανθρώπου, αν ήταν γκέι, λεσβία, τρανς ή ίντερσεξ. Πόσο φρικτά θα αισθάνθηκε, ποιες πιθανές ενοχές, αυτοθυματοποίηση ή και ακόμη χειρότερα συναισθήματα, που δεν θέλω να τα περιγράψω γιατί, όπως είναι γνωστό, τα κρούσματα αυτοκτονιών είναι ιδιαίτερα υψηλά ανάμεσα στους τρανς ανθρώπους. Φανταστείτε να άκουγε αντίστοιχα πράγματα κάποιο παιδί που ακόμη παλεύει με τον εαυτό του και την ταυτότητά του σε μία σχολική αίθουσα.
Ούτε συμφωνώ με όσες και όσους, θέλοντας να τον υποβιβάσουν, μιλούν για «καθηγητάκο» ή χρησιμοποιούν όποιον άλλο μειωτικό χαρακτηρισμό. Γιατί απέναντι στη ρητορική του μίσους, τον ρατσιστικό λόγο, τη μισαλλοδοξία, πρέπει να προτάξουμε πολιτικές και όχι χαρακτηρισμούς: τις πολιτικές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον ορθολογισμό. Το οφείλουμε απέναντι σε όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα, για να μην αντιμετωπίσουν την ίδια μισαλλοδοξία, τις ίδιες διακρίσεις, τον ίδιο ρατσισμό.
Πριν από λίγες ημέρες, η τρανς κοινότητα τίμησε τη Διεθνή Ημέρα Τρανς Μνήμης. Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη διοργανώθηκαν ημερίδες προς τιμήν των 272 τρανς ανθρώπων που δολοφονήθηκαν μέσα στη χρονιά λόγω της μισανθρωπίας που αντιμετωπίζουν οι τρανς. ["Ν": τους σεβόμαστε και ευχόμαστε για την ανάπαυσή τους. Κάθε βίαιη πράξη κατά του συνανθρώπου (και όχι μόνο) είναι απαράδεκτη]. Υπολογίζεται ότι κάθε 36 ώρες ακόμη ένας τρανς άνθρωπος, σε κάποια γωνιά του πλανήτη μας, προστίθεται στον βωμό αυτού του μίσους. Και οι καταγραφές αυτές αντικατοπτρίζουν στο ελάχιστο το πραγματικό πρόβλημα, καθώς σε πολλές χώρες δεν υπάρχουν καν καταγραφές, ή οι τρανς δεν καταγράφονται με την πραγματική τους ταυτότητα.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε να σταθούμε με σθένος και ισχυρό πολιτικό λόγο απέναντι στη ρατσιστική ρητορική που δίνει τροφή στο φονικό φίδι. "Ν": Δηλαδή κάθε 36 ώρες δολοφονείται ένας τρανς άνθρωπος; Ποια είναι τα στοιχεία; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω, όπως δυσκολεύομαι και να πιστέψω ότι είναι τόσο πολλοί. Παρεμπιπτόντως, στις μέρες μας έχουν εκατόμβες χριστιανικού αίματος - ας μην το ξεχνάμε και αυτό.

* Ο στρασερισμός υπήρξε αποκλίνουσα τάση του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας, που είχε μία πιο «ριζοσπαστική», πιο «επαναστατική» και, όπως είχε χαρακτηριστεί, μία πιο «αριστερή» θεώρηση στους κόλπους του εθνικοσοσιαλισμού με βάση την «αντικαπιταλιστική» ρητορική. Οι εκφραστές της, Ότο και Γκεόργκ Στράσερ, εκδιώχθηκαν από το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα το 1930 και εξορίστηκαν στην Τσεχοσλοβακία.

"Νεκρός για τον κόσμο": Τι παρατηρώ; Ουδεμία ουσιαστική απάντηση στους ισχυρισμούς του καθηγητή, μόνο μειωτικές αναφορές. Γιατί θεωρείται γραφικός ή επικίνδυνος καθηγητάκος; Επειδή λέει αυτά που λέει (τα οποία είναι άκρως αντισυμβατικά, αφού πλέον η πολιτική ορθότητα είναι να εκφραζόμαστε ΥΠΕΡ της ομοφυλοφιλίας και κάθε είδους "απελευθέρωσης"). Αν έλεγε τα αντίθετα, θα ήταν "καθηγητάρα".
Δε χρειάζονται σχόλια.
Το ιστολόγιό μας είναι υπέρ των ομοφυλόφιλων, γι' αυτό είναι κατά της προπαγάνδισης της ομοφυλοφιλίας που εξυπηρετεί τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Από την ενότητά μας για την ομοφυλοφιλία νομίζω ότι θα πειστούν οι ενδιαφερόμενοι για την αγάπη μας προς τους αδελφούς μας ομοφυλόφιλους και προς κάθε άνθρωπο. Ας είναι όλοι καλά κι ας έχουν την ευλογία του Θεού της αγάπης, του Ιησού Χριστού.
Ευχαριστώ.

Επιστρέφουν κάθε χρόνο... Το εορταστικό 7ήμερο στην κατακλείδα του Ιούλη!

Οι μεγάλοι (και αγαπημένοι του λαού μας) άγιοι, που συνθέτουν ένα μεγάλο εορταστικό επταήμερο.
Αυτό το επταήμερο δεν επιτρέπεται να το ξεχάσουμε, δεν επιτρέπεται να το αγνοούν τα παιδιά σας / τα παιδιά μας. Είναι κομμάτι της καρδιάς του πολιτισμού μας, παράγοντας ποιότητας ζωής, σημείο αντίστασης στην αλλοτρίωση, στην υποδούλωση, στη νέα τάξη πραγμάτων.
Γι' αυτό, παρακαλώ (οπωσδήποτε όμως), ένα κλικ αγάπης και ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας εδώ και στις αναρτήσεις που περιλαμβάνονται στο αφιέρωμα.
Έτη πολλά κι ευλογημένα - και καλό παράδεισο σε όλους - με τις πρεσβείες των αγίων μας. Αμήν.

Δώστε και στους τουρίστες μας κάτι, να χαρούν και (γιατί όχι;) να σωθούν.

 

Διψώντας για το άπειρο

π. Νικ. Λουδοβίκος: Οικουμενικά, θεολογικά και πολιτιστικά διλήμματα για την σύγχρονη Ορθοδοξία

Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος (προσκεκλημένος του “Αντίφωνου”, στο πατάρι του βιβλιοπωλείου “Εν Πλω”) αφού ορίσει την Εκκλησία ως τον χώρο όπου ανατέλλει η ομορφιά των πραγμάτων, μας εισάγει στη φιλοσοφική αναζήτηση προσδιορίζοντας τον άνθρωπο ως το όλον αυτού: Ως ενότητα της ψυχής με το σώμα, την επιθυμία,το ασυνείδητο, τη σχέση, τη βούληση – ίσως ακόμα και με τον ναρκισσισμό του…
Στα πλαίσια μάλιστα ενός εαυτού που (σήμερα, σε αντίθεση προς την αρχαία εποχή) επιζητεί να μη γνωρίζει όρια: Λαχταρά δηλαδή τη απειροσύνη της εικόνας του Θεού απ’ άκρου σ’ άκρο της υπάρξεώς του!
Σύσσωμοι οι Νέοι Καιροί, σημαίνουν αυτά, έχουν κληρονομήσει πολλά γνωρίσματά τους από την είσοδο της Βιβλικής αυτοκατανόησης του ανθρώπου στην Ιστορία.

Μια εισήγηση, διά της οποίας ο εισηγητής βαθαίνει, ευρύνει, ανατέμενει κι εν τέλει αναβαπτίζει μέσα σε φως επιγνώσεως τα επιμέρους συστατικά της αυτοσυνειδησίας των αιώνων των «φώτων».

πηγή: ΑΝΤΙΦΩΝΟ
& https://www.youtube.com/watch?v=kU_3tnWgWH8
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Hésychasme — la paix de l'âme ou le silence en Dieu

 

« Acquiers la paix intérieure, et des âmes par milliers trouveront le salut auprès de toi. » Saint Séraphim de Sarov.

Saint Séraphim de Sarov

Fr. Orthodoxwiki
 
L'hésychasme (prononcé hésykaste, du grec ησυχασμός/hesychasmos de ησυχία/hesychia, "l'immobilité, le repos, calme, le silence") est une pratique spirituelle mystique enracinée dans la tradition de l'Église orthodoxe, pratiquée (en grec ησυχάζω/hesychamo, ce qui signifie : "être en paix, garder le silence") par l'hésychaste. Comme son nom l'indique, elle vise la paix de l'âme ou le silence en Dieu. Cette tradition trouve son expression dans la Philocalie des Pères Neptiques, recueil de traités et de conseils concernant la vie spirituelle et la pratique de la prière.
La recherche de l'hésychia peut être comprise en plusieurs sens : comme une recherche de ses conditions extérieurs ou de l'état intérieur lui correspondant. Le premier, le plus littéral, signifie "fuir les hommes" (selon la Parole donnée à Arsène, lorsqu'il demande les conditions du salut : "fuis les hommes, demeure en silence, tiens-toi en repos"<ref: En ce temps-là, Abba Arsène habite encore dans le palais du roi. Il fait cette prière à Dieu : "Seigneur, conduis-moi sur le chemin où je serai sauvé". Une voix lui répond : "Arsène, fuis loin des hommes et tu seras sauvé". Arsène part loin des hommes. Il vit seul. Il recommence la même prière : "Seigneur, conduis-moi sur le chemin où je serai sauvé". Il entend une voix. Elle dit : "Arsène, fuis, tais-toi, demeure en repos. Voilà les racines d'une vie sans péché".)>, s’éloigner des tentations mondaines : c’est la voie des moines, lieu par excellence de l'épanouissement de la spiritualité hésychaste.
Cependant l’hésychasme n’est pas une spiritualité réservée aux moines : les grands théologiens de l’hésychasme, comme le moine Grégoire Palamas, ont toujours insisté sur l’obligation commune aux laïcs et aux moines de prier sans cesse. La vocation de l’homme, sa divinisation, est unique et universelle, c'est-à-dire qu'elle est la même pour tous les êtres humains, quelque soit notre état. La fuite du monde dans un lieu de repos n’est donc pas la fin de la voie hésychaste, elle n’en est que le moyen. Si la fuite du monde est un moyen privilégié, il faut se garder de confondre ce qui n’est qu’un moyen avec la fin véritable de l'hésychasme : le repos de l’âme en Dieu, l’acquisition de la Paix du Christ. « Je vous donne la paix, je vous donne ma paix, non pas comme le monde la donne. » Cette paix s'acquiert par la douce présence du Saint Esprit dans notre cœur, préparé à une si grande visite par la vigilance intérieure de l'âme envers ses pensées (la nepsis).

Histoire de l'hésychasme

Une spiritualité monastique

L’enracinement monastique de la spiritualité chrétienne peut sembler paradoxale, quand l’on sait que les premières communautés chrétienne ignorait le monachisme (alors que ce mode de vie n’était pas inconnu de la culture juive de l’époque). Le désert était considéré comme le lieu du diable, dont Dieu fit sortir Israël. Si les prophètes s’y aventuraient, c’était pour l’affronter, faire reculer son territoire. Le désert qu’affrontaient les chrétiens des premiers siècles, c’était l’hostilité de ce monde. Quand le christianisme, au IVe siècle, est accepté et même honoré par le monde, les anachorètes devinrent plus nombreux. Ceux-ci continuaient la traversée du désert commencée dès les premiers siècles, contre le risque de l'assoupissement de l'église dans le monde soudain accueillant. L'Église adopta la spiritualité des moines, qui en devinrent l'avant-garde spirituelle.

Antoine le Grand

Prototype de ceux qui partirent au désert pour y affronter le démon, et sortirent de ce combat illuminé d'une grande paix intérieure et d'une capacité de discernement qui attirèrent autour de lui les âmes en quête du salut. 

Photo d'ici

Évagre le pontique

Évagre (346-399) fut formé auprès des Cappadociens, st Basile de Césarée et St Grégoire le Théologien.

Macaire
Saint Diadoque de Photicé
Grégoire de Nysse
St Maxime le Confesseur
St Grégoire Palamas

Grégoire Palamas

L’objectif le plus élevé de la voie hésychaste est la connaissance par expérience de Dieu. Au Modèle:S-, la possibilité de cette expérience de Dieu a été contestée par un moine calabrais, Barlaam, qui bien que membre de l'Église orthodoxe, était fortement influencé par la théologie scolastique occidentale. Barlaam affirmait que notre connaissance de Dieu ne pouvait être que propositionnelle. La pratique de l’hésychasme a été défendu par Saint Grégoire Palamas, dont le nom est fêté le deuxième dimanche du Grand Carême orthodoxe. Il est considéré comme le principal représentant de la tradition hésychaste.
Barlaam le Calabrais évoquant certaines pratiques « psychophysiques » s'était moqué des hésychastes^[1], en les traitant d'« omphalopsyques » (dont l'âme est dans le nombril), les accusant de prétendre voir Dieu en contemplant leur nombril ^[2].

Païssy Vélichkovsky 

La tradition hésychaste dans l’Église d’Occident

Si Saint Jean Cassien n'est pas représenté dans la Philocalie à l'exception de deux brefs extraits, cela est probablement dû au fait qu'il écrivait en latin. Cependant, ses œuvres (Les institutions cénobitiques et les Conférences) sont la transmission des doctrines ascétiques des moines d'Égypte, et en particulier d'Évagre à l'Occident. Ces ouvrages ont constitué la base d'une grande partie de la spiritualité de l'Ordre de saint Benoît et des ordres qui en ont dérivé. Ainsi, la tradition de saint Jean Cassien en Occident concernant la pratique spirituelle de l'ermite peut être considérée comme une tradition parallèle et puisant ses origines dans la même source que celle de hésychasme pour l'Église orthodoxe.

Saint Jean Cassien

Par ailleurs, la théologie catholique enseigne, suivant Thomas d'Aquin, que la grâce divine est toujours créée et que l'essence divine est acte pur, ce qui a pour conséquence d'unir les deux phénomènes en un seul^[3]. Ainsi, la distinction entre "essence" et "énergie" en Dieu, exprimée par le saint orthodoxe Grégoire Palamas (dans sa Défense des hésychastes) n'a jamais été reconnue par l'Église catholique. Cette distinction permet de rendre compte, selon l'enseignement de l'Église orthodoxe, de la possibilité pour l'homme de participer aux énergies de Dieu, sans jamais prétendre accéder à son essence, au-delà de toute chose et inconnaissable.
Cependant, et indépendamment de cette distinction - certes essentielle dans la compréhension de l'Église orthodoxe - la spiritualité hésychaste, du fait de sa richesse et de son ampleur, s'est fait connaître en dehors des frontières de l'Église orthodoxe. Elle a pu être appréciée par des spirituels catholiques, particulièrement si l'on en donne une définition élargie comme la « recherche de la paix en Dieu ». C'est ainsi qu'un livre écrit par un frère Carme la comprend comme « voie de la tranquillité ». En ce sens, peut-il écrire sur son universalité :

Aussi, très pédagogiquement, le Christ dit à Arsène : « Reste tranquille ! », ce qui en grec se dit « hésuchasé ! » Cette pratique est à l'origine de l'hésychasme, courant monastique de solitude qui, en réalité se confond avec les origines mêmes du monachisme oriental. Ce fondement se retrouve dans toute vie et recherche authentique de Dieu, en Orient comme en Occident. Il ne peut y avoir de vie monastique, de vie de solitude ou de vie de relation authentique à Dieu sans cette ascèse de la disponibilité à son œuvre créatrice en nous, sans rester tranquille sous sa main puissante.^[4]

L'anthropologie hésychaste

Il s'agit, par un certain mode de vie, de rétablir l'homme tel que Dieu l'a créé avant sa chute, à son image et à sa ressemblance (Genèse, 1:26). Il faut ajouter que, selon la voie hésychaste, l'homme peut non seulement rétablir en lui l'image de Dieu, mais devenir comme « participant de la nature divine » (2 Pierre, 1:4). Selon l'Église orthodoxe, en effet, l'Incarnation de Dieu dans le Christ avait comme finalité de permettre à la nature humaine d'être déifiée. La voie hésychaste n'est pas autre chose que la voie de cette déification, voie d'union à Dieu. Cependant, cette union est une union d'amour. Il s'agit d'une voie d'humilité, où l'on demande à Dieu de venir habiter dans notre corps ("temple du Saint Esprit" selon Saint Paul, 1 corinthiens 6:19). Il ne saurait s'agir d'une technique ou d'une méthode permettant d'accéder à la divinité par ses propres forces. Il s'agit au contraire d'apprendre à s'ouvrir la divinité, afin que ce ne soit plus notre volonté propre qui travaille en nous, mais la volonté de Dieu.

La théologie hésychaste

La théologie hésychaste est inséparable d'une ascèse, c'est-à-dire d'une pratique. Devenir réellement théologien, ce n'est pas lire des livres, c'est éprouver la vérité de la théologie dans l'expérience de la prière. C'est ce qu'affirma Évagre : "si tu es théologie, tu prieras vraiment, et si tu pries vraiment, tu es théologien." (Évagre, Chapitres sur la prière, n°61, trad. J. Touraille, in Philocalie des Père Neptiques, tome A1, p.103) La théologie n'est donc pas affaire de spécialistes, d'universitaires, mais l'affaire de tous chrétiens, dont le sens de l'existence est la connaissance de Dieu, une connaissance non pas livresque, mais intime, intérieure, dans le cœur.

La Prière hésychaste

La prière de Jésus et la prière du Cœur

Voir l'article : Prière de Jésus

Une forme de prière spécifique caractérise l'oraison hésychaste : cette forme consiste en l'invocation répétée du nom de Jésus au rythme de la respiration. Cette forme est appelée "prière de Jésus" car il s'agit de faire « descendre Jésus » dans le cœur, réceptacle du Saint-Esprit. Cette forme est privilégiée, car elle permet de rester en prière en permanence, tout le long du jour, au milieu des occupations du monde. Elle permet à la fois une présence continuelle à la prière et le souvenir perpétuel de Dieu. Cependant l'hésychasme ne peut être réduit à une méthode de prière. Il faut par ailleurs remarquer que la prière vocale n'est que la prémisse de la prière véritable, celle de l'union à Dieu, au-delà de toute parole. C'est cette dernière prière que l'orthodoxie nomme prière du cœur.
La prière de Jésus a été rapproché, par plusieurs historiens des religions, de certaines pratiques du souffle orientales^[5] comme le mantra hindou ou le Zhikr soufi. Nous parlons plus longuement, plus bas dans cet article, du rapprochement de l'hésychasme à ces prières orientales.
La prière hésychaste est une tradition chrétienne de prière où la participation du corps est importante.

L’attention intérieure comme ascèse de l’esprit

La pratique hésychaste consiste à acquérir la paix et le silence intérieurs et à s'isoler de l'affection des sens physiques. Les hésychastes interprètent l'injonction du Christ dans l'Évangile de Matthieu : « Allez dans votre réduit pour prier », pour signifier qu'il est nécessaire s'isoler des sens extérieur et de se tourner vers l'intérieur. Saint Jean du Sinaï, écrit : «Le vrai solitaire s'efforce de tenir renfermée et comme en prison dans son propre corps la substance incorporelle de son âme — suprême paradoxe." (L'Echelle sainte, degré 27.7) Puis, il décrit ainsi la pratique hésychaste :

Ayez soin de vous tenir sur la partie la plus élevée de vous-même pour voir comment, quand, et d'où viennent les voleurs qui désirent ravager la vigne spirituelle de votre âme, et pour connaître combien ils sont nombreux.

Une âme fatiguée des exercices de piété saura bien se rétablir et vaquer à la prière, et puis après reprendre ses exercices spirituels avec une ardeur toute nouvelle. (L'Echelle sainte degré 27.23-24)
Ce passage montre l'importe, pour Saint Jean Climaque et à sa suite, pour l'hésychasme, d'une ascèse spirituelle, d'une vigilance (en grec, nepsis) permanente à l'égard de nos pensées (les mauvaises pensées, s'introduisant dans notre esprit étant les «voleurs»). La plupart des textes de la Philocalie traitent de cette vigilance et de l'analyse de ces pensées dont il faut apprendre à distinguer l'origine. Cette analyse « psychologique » (dans le sens d'une science de l'âme) doit beaucoup à la description par Évagre le Pontique, dans ses œuvres, des huit passions fondamentales.

La Prière de Jésus

Dans la solitude et retiré du monde, l’hésychaste répète la prière de Jésus: "Seigneur Jésus-Christ, fils de Dieu, fais-moi miséricorde, à moi pécheur." Il est important de signaler que jamais l'hésychaste ne traite la prière de Jésus comme une formule magique, une chaîne de syllabes dont la signification serait secondaire ou peu importante. L’hésychaste doit s'efforcer de réciter la prière de Jésus en portant la plus grande attention à son sens, l'animant d'une intention réelle.
La tradition hésychaste insiste sur l'importance de la vigilance et de l’attention. L’hésychaste doit s’efforcer à une extrême attention à la fois à la conscience de son monde intérieur et à l'expression de la prière de Jésus, sans laisser son esprit vagabonder. Tout en maintenant sa pratique de la Prière de Jésus, qui devient comme naturelle et perpétuelle, récitée vingt-quatre heures par jour, l’hésychaste doit cultiver l'ascèse intérieure qu'est la sobre vigilance (nepsis) à l'égard de ses pensées.
L’hésychaste doit attacher le désir, l’aspiration (Eros) à pratique de la sobriété de façon à surmonter la tentation de l’acédie (paresse). Il se doit également d'user d’une colère extrêmement dirigée et contrôlée contre les pensées de tentation. L’importance de l'humilité est fortement soulignée dans la pratique de la prière de Jésus, de grandes mises en garde sont données dans les textes au sujet du désastre que représenterait pour l’hésychaste d’agir dans l'orgueil, l'arrogance ou la prétention.

La garde du Cœur

L’hésychaste s'efforce, selon le conseil des Pères, de faire descendre son esprit (ou intelligence, en grec noûs) dans son cœur. Si cette descente de l'esprit dans le cœur a pu être comprise d'une façon littérale et non métaphorique, comme se rapportant au cœur physique, ce qui est véritablement recherché, c'est le « lieu du cœur » comme lieu le plus intérieur de la personne, où s'unifie le corps et l'esprit. L'objectif, à ce stade, est de continuer la pratique de la prière de Jésus avec l'esprit dans le cœur, en ayant une pratique libre d'images et d'affections extérieures (voir Pros Theodoulon). Ce qui signifie que par l'exercice de la sobriété (l'ascèse mentale contre les pensées de tentation), l’hésychaste arrive à une pratique incessante, continuelle, de la prière de Jésus avec son esprit et dans son cœur, où sa conscience n'est plus occupée par l’apparition spontanée d’images : son esprit a une certaine immobilité et comme vide, ponctué seulement par la répétition incessante de la prière de Jésus.
Cette étape est appelée la garde du cœur. Il s'agit d'un stade très avancé de la pratique ascétique et spirituelle, et tenter d'y accéder prématurément, surtout avec des techniques psychophysiques, peut provoquer de très graves dangers spirituels et émotionnels. Saint Théophane le Reclus a déjà fait remarquer que la respiration et les postures corporelles techniques ont été pratiquement interdit dans sa jeunesse, puisque au lieu d'avoir l'Esprit de Dieu, les gens n'ont réussi seulement qu'« à ruiner leurs poumons ».

L'expérience de Dieu

La garde de l'âme est l'objectif concret de l’hésychaste. Elle est un effort permanent jusqu’aux derniers instants. C’est dans la garde de l'esprit qu'il est porté à la contemplation par la grâce de Dieu.
Les hésychastes expérimentent généralement la contemplation de Dieu comme lumière (la "Lumière incréée" dont parle en particulier saint Grégoire Palamas). Quand l'hésychaste, par la miséricorde de Dieu, vit une telle expérience, il n'y demeure pas pendant une durée très longue (sauf de rares exceptions, comme par exemple dans la Vie de saint Savas le Fou en Christ, écrite par saint Philotheos Kokkinos au Modèle:S-), mais il retourne dans l'état où il doit continuer d'exercer la garde du cœur.
La tradition orthodoxe met en garde contre toute recherche de l'extase comme fin en soi. L’hésychasme est une tradition complexe de pratiques ascétique ancrées dans la doctrine et la pratique de l'Église orthodoxe et destinés à purifier les membres de l'Église orthodoxe et à les préparer à rencontrer Dieu quand, et si Dieu le veut, et par la grâce de Dieu. Le but est d'acquérir, par le biais de la purification et de la Grâce, l' Esprit Saint et le salut. Tous états extatiques ou autres phénomènes inhabituels qui peuvent se produire dans le courant de la pratique hésychaste sont à l’égard de cette fin considérés comme secondaires et sans importance, voire dangereux. Bien plus, la recherche d'expériences « spirituelles » inhabituelles peut en elle-même causer beaucoup de tort, au détriment de l'âme et de l'esprit du chercheur. Une telle recherche d'expériences « spirituelles » peut conduire à l'illusion spirituelle (en russe prelest, en grec plans), - l'antonyme de la sobriété - dans laquelle une personne se croit déjà sainte, a des hallucinations et « voit » des Anges, le Christ, etc. Cet état d'illusion spirituelle est, d’une manière superficielle et égoïste, agréable, mais peut conduire à la folie et au suicide, et, d'après les pères hésychastes, rend impossible le salut véritable.
Le mont Athos est le centre spirituel de la pratique de l’hésychasme. Saint Païssy Velitchkovsky et ses disciples répandirent l’hésychasme en Russie et en Roumanie, même si la pratque de la prière de Jésus était déjà connu en Russie, comme l’atteste la pratique autonome de saint Séraphin de Sarov.

La méthode hésychaste et les pratiques de méditation orientales

Si la pratique hésychaste peut être comparée - en raison de l'attention accordée aux postures du corps, au rythme de la respiration, à l'invocation perpétuelle - à la prière ou la méditation mystique des religions orientales (bouddhisme, hindouisme, jaïnisme , et en particulier avec le yoga) ou le soufisme ; cette ressemblance doit cependant être nuancée, d'autant plus qu'elle est généralement rejetée par ceux qui s’inscrivent dans la tradition mystique et orthodoxe de l’hésychasme. En effet, les postures corporelles et la maîtrise de la respiration sont considérées toutes deux comme secondaires par les héritiers modernes de la tradition hésychaste au mont Athos (cf. Starets Éphraim de Katounakia, p.114 (édition grecque)) et par les plus anciens textes de la Philocalie (par exemple Sur les Deux méthodes de Prière de saint Grégoire du Sinaï), insistant sur le rôle primordial de la Grâce de Dieu qui précède et amène à leur plein accomplissement nos efforts. En aucun cas, l'hésychasme ne saurait être considéré comme une « méthode » permettant d'arriver à la déification par nos propres moyens.
La pratique hésychaste, telle qu'elle est enracinée dans la tradition orthodoxe, est par ailleurs pleinement intégrée à la vie liturgique et sacramentelle de l'Église orthodoxe, comme le cycle quotidien de la prière de l'Office divin et de la Divine Liturgie. Si l’hésychaste limite ses activités extérieures afin de préserver sa prière, les prières liturgiques ne sont pas considérées comme des activités extérieures, mais au contraire comme un soutien à la prière intérieure. Il est ainsi toujours supposé, dans les textes hésychastes, que celui-ci est un membre de l'Église orthodoxe, et qu'il en respecte les prescriptions.


Références
 

Voir par exemple Curiosités théologiques par un bibliophile, Paris, Garnier, s. d., p. 116-117.

Marie-Hélène Congourdeau, dans J.-M. Mayeur et al. (dir.), Histoire du christianisme, Desclée-Fayard, t. 6, 1990, p. 560.

CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: Hesychasm

L'Hésychia, Chemin de la tranquillité surnaturelle et de la fécondité ecclésiale, par Un frère Carme, Éditions du Carmel, Toulouse, 2008 

Encyclopædia Universalis, art. Hésychasme

 

Bibliographie

• La spiritualité orthodoxe et la Philocalie, Père Placide Deseille, Bayard éditions, L'aventure intérieure, Paris, 1997.
• St Grégoire Palamas et la mystique orthodoxe, Jean Meyendorff, Seuil, Maîtres sprituels, Paris, 1994.
• La Philocalie des Pères Neptiques, trad. Touraille
• L'échelle sainte, Saint Jean Climaque
• L'art de la prière, Higoumène Chariton
• L'Hésychia, chemin de la tranquillité surnaturelle et de la fécondité ecclésiale, par un frère carme, Éditions du Carmel, Toulouse, 2008.

Voir aussi

• Prière de Jésus
• Philocalie des Pères Neptiques
• Récits d'un pèlerin russe
• Grégoire Palamas

Catégories :

• Ébauches
• Spiritualité
• Théologie 

FRANCE DE MON CŒUR ╰⊰¸¸.•¨* SAINT JEAN MAXIMOVITCH & SAINTE TANCA DE TROYES, FRANCE

Divine Liturgie Orthodoxe

 

Voir aussi, si on le souhaite

 

Le rôle de la matière dans l'iconographie et les arts liturgiques

Église orthodoxe Pères, la richesse et le capitalisme

 

Pages Orthodoxes La Transfiguration (en Français)
Saint Materne
Orientation Orthodoxe Dogmatique Elaborée
JOURNAL D'UN CHRETIEN ORTHODOXE ORDINAIRE
MONASTERE DE LA TRANSFIGURATION