Εικ. από: Η μικρή Αγγελίνα και τα...αγγελουδάκια!
Ένα κλικ αγάπης και ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας εδώ.
Και:
Από το γέροντα Αρσένιο Μπόκα & τον άγιο Φιλούμενο στον απόστολο Ανδρέα (28-30 Νοε)...
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015
Αναρτήσεις του "Προσκυνητή", Νοέμβριος 2015
Ένα κλικ αγάπης και ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας εδώ.
Και:
Από το γέροντα Αρσένιο Μπόκα & τον άγιο Φιλούμενο στον απόστολο Ανδρέα (28-30 Νοε)...
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015
Ο πατήρ Χριστόφορος από την Καλιφόρνια
Στρατής Μπαλάσκας
Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015
ΑΠΕ-ΜΠΕ/e-Θεολογία
Προσκυνητής
Ψηλός, ξερακιανός με φαγωμένα ράσα κι έναν μεγάλο ξύλινο σταυρό κρεμασμένο στο λαιμό του. Με τον αγέρα να παρασέρνει τα πιασμένα πίσω μακριά του μαλλιά, τα λιγοστά του γένια? Σαν από διήγημα του Στρατή Μυριβήλη βγαλμένος, ο παπά-Χριστόφορος, μοιάζει θαρρείς και με εκείνους τους ανθρώπου του Θεού που περιγράφει ένας άλλος πρόσφυγας ο Φώτης Κόντογλου.
Τεράστιος μοιάζει, λες στα μάτια των ανθρώπων που βρεμένοι και παγωμένοι, νηστικοί, πρόσφυγες φτάνουν στη Σκάλα Συκαμνιάς κι ανηφορίζουν στον καταυλισμό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, εκεί πάνω στη στροφή προς το χωριό. Έτσι νιώθεις πως τον βλέπουν όλοι ετούτοι που τον περιτριγυρίζουν αναζητώντας δυο σταγόνες ανθρωπιάς σε ετούτη τη θάλασσα της προσφυγιάς που ζουν.
Κυριακή ήταν, κι αναρωτήθηκες πως και δεν έχει λειτουργία ετούτος ο παπάς. «Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, απαντά αμέσως, λέει πως η θεία λειτουργία στο θυσιαστήριο των ανθρώπων που έχουν ανάγκη είναι μεγαλύτερο από το θυσιαστήριο στο ναό. Λειτουργώ δε το βλέπεις;» Βλέπεις. Άνθρωποι γύρω τριγύρω, παιδιά, γυναίκες, άνδρες που ζητούν και λαμβάνουν: Ανθρωπιά!
«Ποια είναι η ενορία του» τον ρωτάς. «Στη Νορβηγία, στην ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα της Σκανδιναβικής χερσονήσου» σου απαντά. Πρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, έγγαμος ιερέας με οικογένεια, τρία παιδιά μάλιστα έχει, που ζουν στη Νορβηγία, με καταγωγή από την Καλιφόρνια.
Αμερικανός όνομα και πράγμα, Χριστόφορος Σουφ ο ανάξιος συστήνεται, ένας νέος άνθρωπος που γνώρισε την ομορφιά της αγάπης που διαπερνά την Ορθοδοξία, την ασπάστηκε και την διακονεί αγόγγυστα.
«Ο άνθρωπος είναι η εικόνα του Θεού. Αγαπάς και βοηθάς τον άνθρωπο, αγαπάς και προσφέρεις στο Θεό» λέει σκύβοντας να σηκώσει ένα παιδί που έπεσε. Σου χαμογελά? Χαμογελά πάντα. Ένα καλοκαίρι ολόκληρο μέσα από τον πόνο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που στάθηκε δίπλα τους κι ο πατέρας Χριστόφορος χαμογελά. Συνέχεια χαμογελά. Και σαν τον ρωτάς για τις θρησκευτικές διαφορές, για το πώς τον βλέπουν οι πρόσφυγες που στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι, ότι του λες το αντιμετωπίζει με χαμόγελο. «Να βοηθήσουμε λέει, πρέπει. Να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που χρειάζονται αγάπη. Να έχουμε αγάπη για να δίνουμε».
Θα πάει λίγες μέρες να δει τα παιδιά του και τη γυναίκα του στη Νορβηγία και θα γυρίσει στη Συκαμνιά. Πόσο θα μείνει; «Όσο χρειαστεί» απαντά χαμογελώντας.
Και:
Ορθοδοξία στη Σκανδιναβία
Den ortodokse Kirke i Norge (1) & (2) (Η Ορθοδοξία στη Νορβηγία)
Μητροπολίτης Μυτιλήνης: ''Δεν έχουμε που να θάψουμε τους πρόσφυγες''
Εκοιμήθη ο παπά Στρατής από τη Λέσβο, ο φύλακας των μεταναστών...
Για το νέο κύμα λαθρομεταναστών που καταπλέει στη χώρα μας...
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015
Σ. Λαβρόφ: "Η Ρωσία θα υπερασπιστεί την Ορθοδοξία, όσο και αν αυτό ενοχλεί τη Δύση"
Δημοσιεύουμε την είδηση και θα τη σχολιάσουμε στη συνέχεια.
Pronews.gr
Η Ρωσία είναι αποφασισμένη να επιστρέψει στις παραδοσιακές πνευματικές αξίες της που πηγάζουν από την Ορθοδοξία. Αυτό δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ και απέδωσε μάλιστα στο γεγονός αυτό τις αντιδράσεις που προκαλεί η πολιτική της και οι επιλογές της στη Δύση, υπονοώντας την παρέμβαση της Μόσχας στη Συρία για να βάλει τέλος στη δράση των τζιχαντιστών κατά των χριστιανών, κάτι που δεν αρέσει στις ΗΠΑ και σε άλλες δυτικές χώρες.
«Προς έκπληξή μας, βλέπουμε ότι είχε επιβληθεί η άποψη ότι η Σοβιετική Ένωση με την κομμουνιστική θεωρία της, ήταν, τελικά, πιο κοντά στο σύστημα ιδεών της Δύσης, ενώ η νέα Ρωσία που επιστρέφει βαθμηδόν στις παραδοσιακές αξίες της, που είναι ριζωμένες στην Ορθοδοξία, γίνεται ολοένα και πιο ακατανόητη και απόμακρη», δήλωσε ο Λαβρόφ σε συνάντηση που είχε με μέλη του ρωσικού Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων στη Μόσχα σύμφωνα με το πρακτορείο Interfax.
Ο Σεργκέι Λαβρόφ συνέχισε λέγοντας πώς τα τελευταία χρόνια εκδηλώνεται με μεγαλύτερη σαφήνεια η αντίφαση μεταξύ του στόχου και της επιθυμίας να ενισχυθεί η ποικιλομορφία και η φιλοδοξία των ΗΠΑ και η ιστορική Δύση να διατηρηθεί σε δεσπόζουσα θέση μεταξύ της πολιτιστικής και πολιτισμικής πολυμορφίας του σύγχρονου κόσμου, καθώς προσπαθεί να επιβάλει τις δυτικές αξίες.
«Αυτές (οι δυτικές αξίες)», είπε ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας «ολοένα απομακρύνονται από τις δικές μας χριστιανικές ρίζες και είναι λιγότερο ευαίσθητοι σε θρησκευτικά συναισθήματα λαών άλλων θρησκειών. Εμείς θα υπερασπιστούμε την Ορθοδοξία».
Με τη δήλωση του ο κ. Λαβρόφ στέλνει ένα μήνυμα κατά της παγκοσμιοποίησης που θέλει να επιβάλει η Δύση προκειμένου να επιτυγχάνει τους στόχους της. Μην ξεχνάμε πώς η Μόσχα έχει κατηγορήσει ανοιχτά τις ΗΠΑ για πυροδότηση πολιτισμικού και πολιτιστικού πολέμου στη Συρία, ενισχύοντας τους τζιχαντιστές κατά των χριστιανικών πληθυσμών.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις εμφανίζονται είτε Ρώσοι πιλότοι να φέρουν μαζί τους στο κοκπιτ των αεροσκαφών εικόνες της Παναγίας και του Χριστού ή Ιερείς να ευλογούν στρατεύματα και οπλικά συστήματα ["Ν": μια τέτοια ευλογία (κανονικά άγνωστη στην ορθόδοξη παράδοσή μας, που ευλογεί τους ανθρώπους στρατιώτες, όχι τα άψυχα όπλα) έχει νόημα όχι μόνο για νίκη των όπλων, αλλά και για επίδειξη χριστιανικού ελέους κατά τον πόλεμο, όπως θα πούμε και παρακάτω].
Οι δηλώσεις του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών συνδέονται και με όσα γίνονται στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα. Πώς; Με την εισβολή των λαθρομεταναστών, ανάμεσα στους οποίους, όπως έχει αποδειχθεί μετακινούνται τζιχαντιστές. Το ότι τα τελευταία χρόνια δε η Δύση κλείνει τα μάτια στο πρόβλημα και αφήνει την Τουρκία να στέλνει καραβιές προσφύγων και λαθρομεταναστών στα ελληνικά νησιά στόχο έχει να πληγεί ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία από αλλόθρησκα παράσιτα που κάποια στιγμή θα υπονομεύσουν την εθνική ασφάλεια.
Είναι δε εκπληκτικό το γεγονός που όταν η Ρωσία κάνει τέτοια στροφή, όπως την περιέγραψε ο κ. Λαβρόφ με επιστροφή “στις παραδοσιακές αξίες που είναι ριζωμένες στην Ορθοδοξία”, η Ελλάδα στρέφεται στη Δύση και σε πολλές περιπτώσεις έρχεται σε σύγκρουση με τη Ρωσία. Μην ξεχνάμε την επίσκεψη του Ευάγγελου Βενιζέλου στην Ουκρανία και τις αντιρωσικές του δηλώσεις όταν η Μόσχα προστάτευε τους ορθόδοξους πληθυσμούς στη νοτιοανατολική Ουκρανία από τους νεοναζί του Κιέβου. Και δεν είναι μόνο αυτές.
Ακόμη και η σημερινή κυβέρνηση παρά την πρόθεση της Ρωσίας να βοηθήσει στην οικονομική κρίση προσφέροντας οικονομική βοήθεια και ενώ το θέμα ήταν προς συζήτηση, όπως και η ένταξη της Ελλάδας στην τράπεζα των BRICS, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε τελικώς να υπογράψει ένα ακόμη μνημόνιο με τους δανειστές της Δύσης που προωθούν την “παγκοσμιοποιημένη” φτώχεια και εξαθλίωση.
"Ν": Θεωρούμε ταπεινά ότι είναι απαραίτητο να εκφράσουμε τη γνώμη μας.
Ένας τέτοιος πόλεμος νομίζουμε ότι κατ' αρχάς είναι συγχωρητέος από χριστιανική άποψη. Όχι επιθυμητός, αλλά συγχωρητέος, επειδή η Εκκλησία δεν υποχρεώνει τους ανθρώπους να υπομείνουν χωρίς άμυνα τη βία και να γίνουν μάρτυρες (που είναι η τέλεια χριστιανική συμπεριφορά - όσο κι αν το κοροϊδεύουν οι μη χριστιανοί ή εκείνοι που έχουν χαλαρή σχέση με την ορθόδοξη πνευματικότητα, και συγχωρήστε με που το θέτω έτσι). Γι' αυτό, η Εκκλησία ανέχεται και συγχωρεί τον αμυντικό πόλεμο.
Ωστόσο, για να έχουν νόημα όλα αυτά, νομίζουμε ότι απαιτούνται δύο προϋποθέσεις:
1) Έλεος προς τους εχθρούς και επίγνωση ότι κι αυτοί είναι άνθρωποι, αδελφοί μας, που έπεσαν στην παγίδα του διαβόλου και μετατράπηκαν σε βάρβαρους σφαγείς. Καμιά βία προς αιχμαλώτους, τραυματίες ή παραδιδόμενους εχθρούς. Καμιά βία όπου μπορεί να αποφευχθεί. Δεν αρμόζει χαρά στην εξόντωσή τους, αλλά πένθος και αίτηση προς το Θεό για συγχώρηση όλων των εμπολέμων, απ' όλες τις πλευρές.
Αυτό εξυπηρετεί και ο κανόνας του Μεγάλου Βασιλείου, που ζητά 4ετή αποχή από τη θεία κοινωνία για τους στρατιώτες που σκοτώνουν άνθρωπο σε αμυντικό πόλεμο (ενώ για επιτιθέμενους ζητά 20ετή αποχή).
2) Ειλικρίνεια κινήτρων. Όχι, δηλαδή, να ισχυριζόμαστε ότι πάμε εκεί για να υπερασπιστούμε τα θύματα των ισλαμιστών, ενώ, στην πραγματικότητα, να πάμε να εδραιώσουμε την κυριαρχία μας ως άλλοι μεσαιωνικοί σταυροφόροι ή διαχρονικοί αποικιοκράτες.
Δυστυχώς, η Ιστορία έχει δείξει ότι και η Ορθόδοξη Ρωσία άλλοτε βοήθησε τους τουρκοκρατούμενους ορθόδοξους πληθυσμούς, άλλοτε τους εκμεταλλεύτηκε. Έτσι, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον αλλά και επιφύλαξη τις εξελίξεις και ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ να τις οδηγήσει προς το καλύτερο, κατά τη σοφία και το θέλημά Του.
Ας κλείσουμε, επισημαίνοντας ότι σκεφτόμαστε και τις προφητείες του αγίου Κοσμά του Αιτωλού (π.χ.), του αγίου Παϊσίου κ.ά., που κάποτε σίγουρα θα εκπληρωθούν. Μήπως πλησιάζει η ώρα; Μόνο ο Θεός ξέρει.
Ας γίνει το θέλημά Του και ας σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές.
Ευχαριστώ.
Great Martyr Catherine of Alexandria
St. Catherine the Great Martyr, painted by the Fathers of Vatopedi Monastery (source: The ring of St. Catherine the Great Martyr)
Orthodoxwiki
The holy and glorious Great-martyr Catherine of Alexandria
was the daughter of the governor of Alexandrian Egypt, Constas, during
the reign of the emperor Maximinus (305-313), and she suffered for her
Lord in the year 305. Some believe the saint's original feast day to be November 24
and this date is still celebrated by the Slavic churches; however
historic documents at the Monastery of Sinai support November 25th as
the original feast day, and the Byzantine churches commemorate the saint
on this day, November 25, together with the Leavetaking of the Presentation of the Theotokos.
Living in the capital—the centre of Hellenistic knowledge—and
possessed of an uncommon beauty and intellect, Catherine received a most
splendid of educations, having studied the works of the finest
philosophers and teachers of antiquity. Young men from the most worthy
families of the empire sought the hand of the beautiful Catherine, but
none of them was chosen. She declared to her parents that she would be
agreeable to enter into marriage only with someone who surpassed her in illustriousness, wealth, comeliness, and wisdom.
Catherine's mother, a secret Christian, sent her for advice to her own spiritual father—a saintly elder pursuing prayerful
deeds in solitude in a cave not far from the city. Having listened to
Catherine, the elder said that he knew of a youth who surpassed her in
everything, such that "His beauty was more radiant than the shining of
the sun, his wisdom governed all creation, his riches were spread
throughout all the world—this however did not diminish but rather added
to the inexpressible loftiness of his lineage."
The image of the
heavenly Bridegroom
produced in the soul of the holy maiden an ardent desire to see him.
Truth, to which her soul yearned, revealed it to her. In parting, the
elder handed Catherine an icon of the Mother of God with the God-Child Jesus
on her arm and bid her to pray with faith to the Queen of Heaven—the
Mother of the Heavenly Bridegroom—for the bestowing of the vision of Her
Son.
Catherine prayed all night and was given to see the Most Holy Virgin,
who sent her divine Son to look upon the kneeling of Catherine before
Them. But the Child turned his face away from her saying, that he was
not able to look at her because she was ugly, of shabby lineage,
beggarly and mindless like every person—not washed with the waters of
holy Baptism and not sealed with the seal of the Holy Spirit.
Catherine returned again to the elder deeply saddened. He lovingly
received her, instructed her in the faith of Christ, admonished her to
preserve her purity and integrity and to pray unceasingly; he then
performed over her the mystery/sacrament
of holy baptism. And again Saint Catherine had a vision of the Mother
of God with her Child. Now the Lord looked tenderly at her and gave her
a ring—a wondrous gift of the heavenly Bridegroom.
St. Catherine the Great Martyr; in the center is depicted Christ
revealing Himself to her, and to either side, her martyrdom, and the
Holy Angels taking up her body (source)
At this time the emperor Maximinus was himself in Alexandria for a pagan feast day. Because of this, the feast was especially splendid and crowded. The cries of the sacrificial animals, the smoke and the smell of the sacrifices, the endless blazing of fires, and the bustling crowds at the arenas filled Alexandria. Human victims also were brought—because they consigned to death in the fire the confessors in Christ, those not recanting from him under torture. The saint's love for the Christian martyrs and her fervent desire to lighten their fate impelled Catherine to go to the pagan head-priest and ruler of the empire, the emperor-persecutor Maximinus.
Introducing herself, the saint confessed her faith in the one true
God and with wisdom denounced the errors of the pagans. The beauty of
the maiden captivated the emperor. In order to convince her and show the
superiority of pagan wisdom, the emperor gave orders to gather 50 of
the most learned men (rhetoricians) of the empire, but the saint got the
better of the wise men, such that they themselves came to believe in
Christ. Saint Catherine shielded the martyrs with the sign of the cross, and they bravely accepted death for Christ and were burnt by order of the emperor.
Maximinus, no longer hoping to convince the saint, tried to
entice her with the promise of riches and fame. Having received an
angry refusal, the emperor gave orders to subject the saint to terrible
tortures and then throw her in prison. The Empress Augusta, who had
heard much about the saint, wanted to see her. Having prevailed upon the
military-commander Porphyry to accompany her with a detachment of
soldiers, Augusta went to the prison. The empress was impressed by the
strong spirit of St. Catherine, whose face glowed with Divine grace. The holy martyr explained the Christian teaching to the newly-arrived, and they in believing were converted to Christ.
On the following day they again brought the martyr to the
judgement court where, under the threat of being broken on the wheel,
they urged that she recant from the Christian faith and offer sacrifice
to the gods. The saint steadfastly confessed Christ and she herself
approached the wheels; but an angel
smashed the instruments of execution, which broke up into pieces with
many pagans passing nearby. Having beheld this wonder, the empress
Augusta and the imperial courtier Porphyry with 200 soldiers confessed
their faith in Christ in front of everyone, and they were beheaded.
Maximinus again tried to entice the holy martyr, proposing marriage to
her, and again he received a refusal. St. Catherine firmly confessed her
fidelity to the heavenly Bridegroom, Christ, and with a prayer to him
she herself put her head on the block under the sword of the
executioner. The relics
of St. Catherine were taken by the angels to Mount Sinai. In the 9th or
10th century, through a revelation, the incorrupt relic of the holy
martyress were found and transferred with honour to the church of Sinai monastery, built by the holy emperor Justinian the Great
in the 6th century. To this day, the Great Martyr's venerable head and
left hand are presented for veneration by the Fathers of the Holy
Monastery for the veneration of the faithful.
St. Catherine's Monastery, Sinai, Egypt
Troparion (hymn)
Greek usage (Tone Plagal 1)
Greek usage (Tone Plagal 1)
- Let us praise the all-lauded and noble bride of Christ,
- the godly Catherine, the guardian of Sinai and its defense,
- who is also our support and succour and our help;
- for with the Holy Spirit's power
- she hath silenced brilliantly the clever among the godless;
- and being crowned as a martyr, she now doth ask great mercy for us all.
- Thy lamb Catherine, O Jesus,
- Calls out to thee in a loud voice:
- I love thee, O my bridegroom,
- And in seeking thee, I endure suffering.
- In baptism I was crucified so that I might reign in thee,
- And died so that I might live with thee.
- Accept me as a pure sacrifice,
- For I have offered myself in love.
- By her prayers save our souls, since thou art merciful.
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015
Λύσε με! 'Γιατί πέταξα τις χειροπέδες του σαδομαζοχισμού'
Ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας αφηγείται στο WE το ταξίδι της
στον κόσμο του BDSM, από το 'χαίρω πολύ' ως το τελευταίο αντίο
Εισαγωγή του blog μας: Το παρακάτω κείμενο είναι ελαφρώς (όχι αυστηρώς) ακατάλληλο. Αν κάποιος δυσανασχετεί, ας μην το διαβάσει. Ας διαβάσει μόνο αυτά τα αποσπάσματα:
...Η Μαίρη ακούει Πειραϊκή Εκκλησία. Στο χώρο του γραφείου της μυρίζει λιβάνι. Και πάνω του αναπαύεται μια αγιογραφία. «Συνήθως», της λέω, «η πορεία είναι αντίστροφη: από θεούσα σε εξώλης και προώλης! Εσύ, πώς έτσι;». Γελάει. Μου λέει ότι δεν είναι κολλημένη με τη θρησκεία. Την ενδιαφέρει όμως η πνευματική της διάσταση, γιατί έχει ζήσει αρκετές εμπειρίες ώστε να πιστεύει πια ότι δεν μπορεί να διαχωριστούν οι ηδονές του πνεύματος από αυτές του σώματος. «Ό,τι κάνουμε», εξηγεί, «πρέπει να έχει νόημα». Η ίδια δεν γύρισε την πλάτη στο σαδομαζοχισμό με σκοπό να αφοσιωθεί στα θεία - παρόλο που, με έναν τρόπο, το έκανε κι αυτό. Είπε το «όχι» ως συνειδητοποιημένη και αμετανόητη ηδονίστρια. Για να φτάσει σε αυτή τη συνειδητοποίηση, χρειάστηκε να καταδυθεί περισσότερο στον κόσμο του BDSM.Ευχόμαστε η Παναγία και όλοι οι άγιοι να καθοδηγούν τα βήματά της και τα βήματα όλων των ανθρώπων με παρόμοιες πληγές και με οποιεσδήποτε πληγές (όλοι έχουμε τα πάθη, τις εξαρτήσεις και τις πληγές μας - αυτό που ονομάζεται αμαρτία και αποτέλεσμα της αμαρτίας στη θεραπευτική σοφία των ορθόδοξων αγίων) προς την αληθινή θεραπεία, που κατ' εμάς είναι η σχέση με το Χριστό.
...«Βλέποντας μια γυναίκα ανάμεσα σε πολλούς άντρες στεναχωρήθηκα που μοίραζε έτσι τον όμορφο εαυτό της, σαν να τον ξεφτιλίζει. Και μετά μιαν άλλη, στριπτιζέζ, πανέμορφη - την παρατηρούσα για ώρα και το βλέμμα της ήταν σαν απελπισμένη κραυγή. Δεν μπορούσα να δω σεξουαλικά το χορό της. Αισθάνθηκα την ανάγκη να ανέβω στη σκηνή, να της βάλω ένα ρούχο και να την πάρω να φύγουμε, δεν έπρεπε να είναι εκεί μέσα. Την τελευταία μέρα της έκθεσης, κάποιος με πλησίασε, με έπιασε από τον ώμο και μου λέει: "τι σου συμβαίνει, φαίνεσαι δυστυχισμένη;". Σηκώθηκα κι έφυγα. Εκείνο το βράδυ, πήρα την οριστική απόφαση να βάλω τελεία σε όλα αυτά».
*****
Το πρώτο πράγμα που μου είχε κάνει εντύπωση πάνω της όταν την είδα είναι η σέξι εμφάνισή της... Ψέματα! Αυτό το περίμενα: όταν ένας άσχετος πάει να συναντήσει για πρώτη φορά μια νέα γυναίκα που έχει εντρυφήσει στο BDSM, νομίζει ότι θα υπάρχει «κάτι» στο παρουσιαστικό της που προδίδει μια ροπή προς την ακολασία. Εντελώς συμπτωματικά, υποθέτω, η Μαίρη έχει αυτό το κάτι: κάτι πληθωρικές καμπύλες, κάτι εκφραστικά χείλη που την περισσότερη ώρα μένουν μισάνοιχτά και κάτι μεγάλα μάτια που κοιτούν συνεχώς στα ίσια. Δεν έχω γνωρίσει άλλες «σκλάβες» ούτε «αφέντρες», όμως ετούτη εδώ, έστω ως «πρώην», δικαιώνει τα σχετικά κλισέ με το στιλ της αλλά και με τον τρόπο που αναφέρεται στη σεξουαλικότητά της:
«Στην ζωή μου έχω ένα έντονο ταμπεραμέντο, ισχυρό σεξουαλικό ένστικτο. Απολαμβάνω το να αφήνομαι σε ερωτικές παρορμήσεις, ανταλλάσσοντας με τους ανθρώπους ηδονή, νιώσιμο. Είναι για μένα ένας βασικός τρόπος έκφρασης. Θέλω να υπάρχει πάθος σε ό,τι κάνω».
Μιλά
ανοιχτά και σοβαρά, χωρίς σεμνοτυφίες. Και ξεδιπλώνει με φυσικότητα
πολύ προσωπικές εμπειρίες - το είδος των αναμνήσεων που οι περισσότεροι
θα διπλοκλείδωναν σε απαραβίαστη θυρίδα, πριν λιώσουν το κλειδί στο
χυτήριο. Στον έρωτα είναι αμφισεξουαλική, αλλά στον τρόπο που
επικοινωνεί στρέιτ. Αποφασίζει ότι το «Μαίρη» θα πάρει τη θέση του
πραγματικού της ονόματος, το οποίο -δεύτερη σύμπτωση- είναι εξωτικό,
όπως θα ταίριαζε σε μια τύπισσα που κάποτε είχε «πλύνε-βάλε» τα βινύλια
και τους κορσέδες. Και που αισθανόταν τόσο άνετα με αυτά, όσο
εξοικειωμένη νιώθει η «μέση Μαίρη» με τα καλσόν της. Μου λέει ότι
ακριβώς αυτό, το θεατράλε στοιχείο που ενυπάρχει στον κόσμο του BDSM, η
αισθητική, τα χρώματα, τα αξεσουάρ, διέγειραν την καλλιτεχνική της
φαντασία. Η Μαίρη είχε από μικρή μια κλίση προς τις τέχνες - στα 12 της
γνώρισε τον Καβάφη, το Χέλμουτ Νιούτον και μετά τον Αράκι, οι
προκλητικές εικόνες του οποίου της δημιουργούσαν την αίσθηση μιας
καλλιτεχνικής διαστροφής.
Μώλωπες: Η ανάμνηση μιας όμορφης νύχτας
«Έβλεπα την πορνογραφία ως μορφή τέχνης ύψιστης σημασίας. Παρακολουθούσα ερωτικές ταινίες και, πέρα από την ηδονή που μου χάριζαν και τη διέγερση της φαντασίας μου, έδινα ιδιαίτερη σημασία στην παραγωγή, την ποιότητα, τον τρόπο και τη γωνία λήψης της κάμερας, τις πόζες, τις εκφράσεις, τη σκηνοθεσία, το σενάριο. Κάποια στιγμή ένα από τα οράματα μου ήταν να σκηνοθετώ πορνό, με τη ματιά τη δική μου. Να προσφέρω στον κόσμο ηδονή και τέχνη μαζί».Όμως τα οράματά της πήραν αναβολή. Στα 16 της γνώρισε ένα αγόρι εξαρτημένο από τις ουσίες:
«Δεν ήξερα ούτε τι θα πει μπύρα. Στο πρώτο μας ραντεβού παρήγγειλα πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό, ενώ αυτός ήταν στα ναρκωτικά, στην αλητεία και τα ρέιβ πάρτι».
Μώλωπες: Η ανάμνηση μιας όμορφης νύχτας
Η σχέση τους δεν κράτησε πολύ, αλλά το ταξίδι που ξεκίνησε η
Μαίρη στον κόσμο της εξάρτησης διήρκεσε σχεδόν μια δεκαετία. Λίγο πριν
-λίγο μετά, λέει η ίδια- πιάσει πάτο, βρήκε τη δύναμη να μπει σε ένα
πρόγραμμα απεξάρτησης. Όταν τελείωσε, έκανε restart στη ζωή της,
σπούδασε εικαστικά κι άρχισε να δουλεύει. Οι ερωτικές της σχέσεις, όμως,
είχαν παραμείνει δυσλειτουργικές. Ύστερα από έναν αρραβώνα που δεν
κατέληξε στο γάμο, συνδέθηκε ερωτικά με έναν άντρα που μέχρι τότε ήταν
στενός της φίλος. Εκείνη την εποχή, η Μαίρη άρχισε να μυείται σε αυτό
που μέχρι τότε υπήρχε μόνο στις ταινίες και τις φαντασιώσεις της:
Μια σχέση που τελικά δεν ήταν και τόσο ρομαντική…
«Ως τότε, το πιο extreme στοιχείο στη σεξουαλική μου ζωή ήταν ένα ζευγάρι χειροπέδες με γουνάκι, πιο πολύ σαν εικαστική παρέμβαση στο χώρο. Όταν η φιλική μας σχέση έγινε ερωτική, ο σύντροφός μου άρχισε να με προσεγγίζει διαφορετικά, με πιο βίαιο τρόπο. Στην αρχή με εξιτάριζε πολύ. Ψάχναμε καινούργιους τρόπους δεσίματος, πιο περίεργους, πιο βίαιους. Ήμουν στη θέση της υποτακτικής και μου άρεσε. Θυμάμαι ότι ήταν τόσο συναρπαστικό, που όταν την επόμενη μέρα έβλεπα μελανιές στο σώμα μου ένιωθα όμορφα - ήταν η ανάμνηση μιας υπέροχης νύχτας, όπως χαίρεσαι όταν βλέπεις ένα λουλούδι που σου χάρισαν».Αν έχεις αρκετή φαντασία για να βλέπεις μια μελανιά σαν ροδοπέταλο, είναι βέβαιο ότι δεν θα δυσκολευτείς να τη δεις και σαν αγκάθι όταν η σχέση αρχίσει να φθείρεται. Αυτό που πριν την έφτιαχνε, σιγά σιγά της έμοιαζε όλο και πιο αρρωστημένο:
«Στο τέλος, το παιχνίδι είχε αποκτήσει ένα χαρακτήρα εξάρτησης, εμμονής. Ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά, ήθελα περισσότερη τρυφερότητα, μια στοιχειώδη κοινωνική ζωή που απουσίαζε παντελώς. Εκείνος δεν το συμμερίστηκε. Τελειώσαμε…»
Μια σχέση που τελικά δεν ήταν και τόσο ρομαντική…
Η Μαίρη ακούει Πειραϊκή Εκκλησία. Στο χώρο του γραφείου της μυρίζει λιβάνι. Και πάνω του αναπαύεται μια αγιογραφία. «Συνήθως», της λέω, «η πορεία είναι αντίστροφη: από θεούσα σε εξώλης και προώλης! Εσύ, πώς έτσι;».
Γελάει. Μου λέει ότι δεν είναι κολλημένη με τη θρησκεία. Την ενδιαφέρει
όμως η πνευματική της διάσταση, γιατί έχει ζήσει αρκετές εμπειρίες ώστε
να πιστεύει πια ότι δεν μπορεί να διαχωριστούν οι ηδονές του πνεύματος
από αυτές του σώματος. «Ό,τι κάνουμε», εξηγεί, «πρέπει να έχει νόημα».
Η ίδια δεν γύρισε την πλάτη στο σαδομαζοχισμό με σκοπό να αφοσιωθεί στα
θεία - παρόλο που, με έναν τρόπο, το έκανε κι αυτό. Είπε το «όχι» ως
συνειδητοποιημένη και αμετανόητη ηδονίστρια. Για να φτάσει σε αυτή τη
συνειδητοποίηση, χρειάστηκε να καταδυθεί περισσότερο στον κόσμο του
BDSM.
Μετά τη πρώτη της εμπειρία κι ενώ η ζωή της βρισκόταν σε μια συμβατική τροχιά, γνώρισε έναν άντρα μικρότερό της, «υπό συνθήκες πολύ κυριλέ και safe», με ένα προφίλ που δεν παρέπεμπε σε οποιουδήποτε είδους παρέκκλιση.
Μετά τη πρώτη της εμπειρία κι ενώ η ζωή της βρισκόταν σε μια συμβατική τροχιά, γνώρισε έναν άντρα μικρότερό της, «υπό συνθήκες πολύ κυριλέ και safe», με ένα προφίλ που δεν παρέπεμπε σε οποιουδήποτε είδους παρέκκλιση.
«Η ιστορία ξεκίνησε πολύ τρυφερά. Περπατούσαμε χεράκι χεράκι -πρωτόγνωρο για μένα- και ζούσα σε ένα ροζ σύννεφο. Όμως, το σεξ ήταν αμήχανο. Στην πορεία, μου εκμυστηρεύτηκε ότι τον ενδιαφέρουν άλλοι τρόποι έκφρασης. Ένιωσα έκπληξη… ‘’Γιατί ξανά σε μένα;’’». Σήμερα, θεωρεί ότι έχει την απάντηση: «Δεν ήταν τυχαίο. Οι άνθρωποι που συναντούμε είναι ο καθρέφτης μας κι εγώ εκείνη την περίοδο είχα, προφανώς, μια τέτοια ανάγκη. Με γοήτευε η προοπτική να ξεκινήσουμε μαζί αυτή την εξερεύνηση και, με τη σειρά μου, του εκμυστηρεύτηκα δικές μου προτιμήσεις, όπως το ότι μου αρέσουν οι γυναίκες. Αρχικά αλλάζαμε ρόλους κυρίαρχου - υποτακτικού, πειραματιζόμασταν με ξύλο, δεσίματα, κάναμε σεξ σε περίεργα μέρη για να βιώσουμε την ηδονή του κινδύνου. Ήταν πολύ ενδιαφέρον και δελεαστικό. Συμπτωματικά, λίγο αργότερα άρχισα να δουλεύω σε ένα ερωτικό σινεμά που λειτουργούσε και ως sex club. Σύντομα βρεθήκαμε με το σύντροφό μου σε ένα πάρτι που γινόταν εκεί. Ήταν σε προσεγμένο περιβάλλον με ιδιαίτερη αισθητική και βοηθητικό χώρο με αξεσουάρ για BDSM. Όταν μπήκαμε είδαμε πολλούς ανθρώπους να κάνουν έρωτα. Βρέθηκα κι εγώ με κάποιες γυναίκες. Ο σύντροφός μου ερχόταν και με άγγιζε, μετά κάναμε έρωτα μεταξύ μας κι απολαμβάναμε το ότι μας έβλεπαν όλοι. Ήταν πολύ διεγερτικό».
Κυριαρχία, πόνος, εξευτελισμός
Πριν ξεθυμάνει το ενδιαφέρον της Μαίρης, θα ακολουθούσαν κι άλλες διεγερτικές εμπειρίες. Πιο έντονη, η γνωριμία τους, μέσω ίντερνετ, με ένα εκκεντρικό ζευγάρι, αρκετά μεγαλύτερό τους σε ηλικία. Εκείνος παντρεμένος, με παιδιά, ψηλό κοινωνικό στάτους και λεφτά. Εκείνη όμορφη, καλλιεργημένη, επίσης σε συμβατικό δεσμό με άλλον. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για ένα τυπικό παράνομο ζευγάρι, που συνδέεται για να απολαμβάνει μια στο τόσο ένα σεξουαλικό ραντεβού στα κρυφά. Όμως, το σεξ απουσίαζε από το ερωτικό τους μενού. Οι δυο τους είχαν μυηθεί σε μια από τις τελευταίες βαθμίδες της BDSM πρακτικής, που περιλαμβάνει μόνο πόνο, κυριαρχία κι εξευτελισμό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, υποτακτικός ήταν ο άντρας.
«Μετά τη συνομιλία μας στο chat room, κλείσαμε ραντεβού για να γνωριστούμε από κοντά σε ένα καφέ. Είχαμε αγωνία, αλλά πήγε καλά: μου άρεσε πάρα πολύ η κοπέλα και, παρότι η συνάντησή μας περιορίστηκε σε κουβέντα περί ανέμων και υδάτων, όλο αυτό τροφοδότησε τις φαντασιώσεις μας και στη συνέχεια κάναμε έρωτα με το φίλο μου σε ένα πάρκο. Μας έφτιαξε η ιδέα ότι μπορούσε να μας δει ο καθένας. Η επόμενη συνάντησή μας με εκείνο το ζευγάρι ήταν σε χώρο δικό τους - ένα, υποτίθεται, γραφείο που ο συγκεκριμένος άνθρωπος το είχε διαμορφώσει σε σκηνικό για BDSM: χαμηλός φωτισμός, πολλά περίεργα εργαλεία, ρούχα και κατασκευές για δεσίματα. Φόρεσα ένα φουστάνι από βινύλιο, γάντια, δικτυωτές κάλτσες, τακούνια και ανέλαβα το ρόλο της αφέντρας μαζί με την άλλη γυναίκα. Κάναμε έρωτα μόνο μεταξύ μας και είχαμε τους άντρες σε ρόλο υποτακτικού. Τους υποβάλαμε σε διάφορους εξευτελισμούς: βρίσιμο, ξύλο -και με μαστίγιο- διαταγές να μιλούν για τον εαυτό τους υποτιμητικά, σαν να είναι σκλάβες. Μας ερέθιζε όλους αυτό…»Οι συναντήσεις του κουαρτέτου συνεχίστηκαν για λίγο, ενώ το ίδιο διάστημα η Μαίρη εξακολουθούσε να δουλεύει στο sex club. Σκηνές οργιαστικού σεξ παίζονταν live καθημερινά μπροστά της. Όπως λέει, αυτό που όσο έμενε στη φαντασία της τροφοδοτούσε δημιουργικά το μυαλό της, άρχισε να της φαίνεται κάπως θλιβερό:
«Άλλο να φαντασιώνεσαι ότι κάνεις έρωτα με 10 άντρες κι άλλο να γίνεται στην πράξη. Μια επισκέπτρια του club το ζούσε αυτό, με τον άντρα της σε ρόλο θεατή. Γιατί θέλει κάποιος να βλέπει γυναίκα του με άλλους, αντί να της κάνει ο ίδιος έρωτα;»
«Πώς γύρισα σελίδα»
Είχε ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την επάνοδο της σε ό,τι η ίδια αντιλαμβάνεται πλέον ως μια υγιή σεξουαλική ζωή - στην οποία εξακολουθούν να έχουν θέση «κάποια light δεσίματα ή το ελαφρύ spanking – και αυτά, ανάλογα με τη διάθεση και τη στιγμή. Όχι συνέχεια, να μη γίνεται τρόπος ζωής». Η απόφασή της να χωρίσει με το σύντροφό της συμπίπτει με την πιο ακραία εμπειρία της στο BDSM, στην τελευταία συνάντηση της τετράδας.
«Έκανα έρωτα στον άλλο άντρα με strap-on. Στην αρχή με διέγειρε, αλλά όσο προχωρούσαμε μου φαινόταν αστείο: οι κουβέντες που ήθελε να ακούει -ότι είναι π…κι, κ…λα- και το ότι ο σύντροφός μου μας παρακολουθούσε και αυνανιζόταν με έκαναν να φρικάρω: ‘’Με αγαπάει αυτός ο άνθρωπος που φτιάχνεται παρακολουθώντας με να πηδάω έναν άλλον άντρα;’’».Την ίδια περίοδο, το club που δούλευε η Μαίρη την έστειλε να ενημερωθεί για τις τελευταίες τάσεις στο ερωτικό φεστιβάλ του Βερολίνου. Το οργιαστικό overdose συνεχίστηκε:
«Βλέποντας μια γυναίκα ανάμεσα σε πολλούς άντρες στεναχωρήθηκα που μοίραζε έτσι τον όμορφο εαυτό της, σαν να τον ξεφτιλίζει. Και μετά μιαν άλλη, στριπτιζέζ, πανέμορφη - την παρατηρούσα για ώρα και το βλέμμα της ήταν σαν απελπισμένη κραυγή. Δεν μπορούσα να δω σεξουαλικά το χορό της. Αισθάνθηκα την ανάγκη να ανέβω στη σκηνή, να της βάλω ένα ρούχο και να την πάρω να φύγουμε, δεν έπρεπε να είναι εκεί μέσα. Την τελευταία μέρα της έκθεσης, κάποιος με πλησίασε, με έπιασε από τον ώμο και μου λέει: "τι σου συμβαίνει, φαίνεσαι δυστυχισμένη;" Σηκώθηκα κι έφυγα. Εκείνο το βράδυ, πήρα την οριστική απόφαση να βάλω τελεία σε όλα αυτά».Αμέσως μετά, γνώρισε έναν άλλον άντρα με τον οποίο έμεινε 1,5 χρόνο, κάνοντας, ουσιαστικά, μια ερωτική αποτοξίνωση:
«Βίωσα μαζί του την πραγματική ηδονή, χωρίς να την εκβιάζω. Δεν μου μπήκε ποτέ στο μυαλό να παίξουμε τέτοια παιχνίδια, αλλά είχε ενδιαφέρον κι αισθησιασμό η σχέση».Η Μαίρη άφησε πίσω της το σαδομαζοχισμό επειδή δεν χωρούσε στη δική της ζωή - όχι γιατί τον απέρριψε συλλήβδην. Ένιωσε, τελικά, αποστροφή για τις διπλές ζωές, τη λαγνεία που υπερισχύει, την ασυδοσία και τον κυνισμό που δεν αφήνουν περιθώρια στο βαθύ συναίσθημα και τη γνήσια ερωτική έκφραση. Πιστεύει, πλέον, ότι οι πρακτικές του BDSM σχετίζονται με τα κατώτερα σεξουαλικά ένστικτα. Όμως δεν θα απέτρεπε κάποιον που θέλει να πειραματιστεί με αυτές.
«Θα του έλεγα να δοκιμάσει. Αυτό που νιώθουμε να μας ελκύει ερωτικά καλό είναι να το γευόμαστε. Ας είμαστε ειλικρινείς με τις φαντασιώσεις μας, με τον εαυτό μας και με τον εραστή μας. Ο σύντροφός μας δεν είναι καλό να ξέρει τα γούστα μας, αν όχι να μοιράζεται την απόλαυση; Ένα άλλο πράγμα που θα εξηγούσα σε κάποιον αρχάριο είναι ότι υπάρχουν στάδια στο BDSM, διαφορετικές βαθμίδες που έχουν να κάνουν με την ψυχολογική άσκηση εξουσίας, αλλά και τη σωματική βία. Πρέπει να προσεγγίζει κανείς με προσοχή κάτι που μπορεί να γίνει επικίνδυνο, αλλά και να ξέρει τους πραγματικούς λόγους που είναι εκεί και να τους κατανοεί. Γιατί , τι γίνεται αν κάποιος, για παράδειγμα, ψάχνει για αφέντρα, ενώ στην πραγματικότητα χρειάζεται ψυχολόγο;»*Οι φωτογραφίες της «Μαίρης» είναι του Μάριου Θεολόγη
Επιδόρπιο:
Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015
Το ορθόδοξο χριστιανικό αίσθημα για τους διωγμούς των χριστιανών από τους Ισλαμιστές
 |
| Μνημειακή πλέον τραγική φωτο, από εδώ |
Το ορθόδοξο χριστιανικό αίσθημα για τους διωγμούς των χριστιανών από τους Ισλαμιστές
Για τους αδελφούς μας που μεταστράφηκαν από το Ισλάμ στον Προτεσταντισμό ή στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία (κάτω από το αγγλικό κείμενο)
Από τα αιματηρά γεγονότα στο Μάλι (εδώ)