Φρέσκο (νωπογραφία) του Μανουήλ Πανσέληνου, Πρωτάτον, Άθως, 13ος αι. (από αυτό το άρθρο για την εικόνα της Αναστάσεως)
Κλικ στο: Χριστός ανέστη! Γι' αυτό... Έλα όπως είσαι!!
Το βίντεο (ένα μικρό κέρασμα για όλους τους μπλογκοναύτες) από αυτή την "αρχαία" ανάρτηση του ιστολογίου μας. Για το μοναστήρι απ' όπου προέρχεται (Hermitage of the Holy Cross, Δυτ. Βιρτζίνια, ΗΠΑ) δείτε εδώ!
Αληθώς Ανέστη, αδέρφια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρετε!
Αληθώς ανέστη ο Κύριος!Να είσαι πάντα καλά αδελφέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑληθώς ανέστη. Έτη πολλά και ευλογημένα, καλό παράδεισο σε όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό π. Θεμιστοκλή Μουρτζανό:
http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/2015/04/8.html
Πίστη. Η οδός που αλλάζει το πριν τον θάνατο. Που κάνει το σπίτι της ύπαρξης φεγγάρι, έτοιμο να δώσει το φως που λαμβάνει απ’ τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, αρκεί να πυρωθεί απ’ την κοκκινάδα του πάθους για ζωή, του ξυπνήματος των αισθήσεων, των έξω και των μέσα, που δεν φτάνουν μόνες τους αλλά και δεν μπορούν στο απόλυτο έτοιμο.
Πίστη. Η οδός που αλλάζει το μετά τον θάνατο. Πύρινος ο τρούλος της ψυχής. Δεν μπορεί να μην φέγγει, ακόμη και στο σκοτάδι του θανάτου. Δεν μπορεί παρά να αναζητά το κυπαρίσσι του σώματος, που δεν χάνει την χλώρωσή του, γιατί ο κόκκος του σίτου πρέπει να πέσει κάτω απ’ τη γη, για να φέρει πολύν καρπό. Ο θάνατος δεν είναι τέρμα, αλλά αναμονή. Της άνοιξης.
Πίστη. Η οδός που αλλάζει και το πριν και το μετά τον θάνατο. Γιατί κάνει το σπίτι σου, το σπίτι μου, το σπίτι μας, παρότι αλλιώτικου χρώματος, να δένονται το ένα με το άλλο. Αχώριστα. Ακατανίκητα. Αιώνια. Και είναι ένα, διότι τι σημασία έχει ο θάνατος μπροστά στην Αγάπη;
Μοίρα μας δεν είναι ο θάνατος. Είναι η Ανάσταση. Γιατί υπάρχει Εκείνος, ο Ένας, η Αγάπη. Ο πατήσας και ο χαρισάμενος.
Νεκρέ μου, ευχαριστούμε για το παραπάνω "κέρασμα". Πολύ ωραίο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα το πρωί στην Διπλανασταση εξεπλάγην&συγκινήθηκα-επί πλέον απ'όσο με συγκινεί ούτως ή άλλως ο εσπερινός της Αγάπης-όταν άκουσα μετά το πρωτότυπο και τα αγγλικά την ανάγνωση του Ευαγγελίου σε μία μη αναμενόμενη διάλεκτο. Ψάχνοντας να ξεκαθαρίσω μετά δυσκολίας αρχικά για ποια ξένη γλώσσα πρόκειται, πλημμύρισα από ενθουσιασμό, όταν κατάλαβα από τις καταλήξεις, τα "προσέειπε", "απαμοιβόμενος" κ.λπ. ότι πρόκειται για την γλώσσα του Ομήρου!Φυσικά δεν μπορούσα να μην ρωτήσω στο τέλος τους ιερείς σχετικά,που με χαρά προθυμοποιήθηκαν να μου φωτοτυπήσουν το κείμενο.Με ακόμα μεγαλύτερο θαυμασμό διάβασα ότι γράφτηκε απ'τον Άγ.Νικόδημο τον Αγιορείτη,που ήξερα απ'το Αγιολόγιο του 19ου αι.Ούτε που φανταζόμουν ότι είχε τέτοια μόρφωση&θεοπνευστία συνάμα,διότι το κείμενο είναι εξαιρετικό και-συγχωρήστε μου την έκφραση-"σπαρταριστό", κάτι που χαρακτηρίζει τα ομηρική έπη και ως προς την γλώσσα.
Συγχώρα με, Νεκρέ μου, γιατί εσύ θα το γνωρίζεις σίγουρα και πιθανότατα να έχεις ήδη σχετική ανάρτηση.Είχα πλήρη άγνοια και πέρα από το ότι μου ήρθαν χίλιοι ωραίοι συνειρμοί ακούγοντας&διαβάζοντάς το, ήθελα να το αναφέρω εδώ κυρίως για τον Άγ. Νικόδημο.Διότι είναι τοις πάσι γνωστό ότι ακόμα και διδάκτορες αρχ. ελληνικών(ειδικά Έλληνες)μετά δυσκολίας συνθέτουν πεζό λόγο στα αρχαία πόσω μάλλον ποιητικό εξάμετρο άριστο σε περιεχόμενο,μέτρο&ύφος με τόση ζωντάνια.Αφιερωμένο με αγάπη&καλή προαίρεση σε όσους συνέλληνες αναμασούν την καραμέλα ότι η πίστη μας είναι για αφελείς που πιστεύουν τα παραμύθια των γιαγιάδων.Και πάλι συγχωρήστε μου.
Σας ευχαριστώ για το ενθαρρυντικό σχόλιό σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη έχουμε δημοσιεύσει ένα μικρό αφιέρωμα εδώ:
http://o-nekros.blogspot.gr/2012/07/14.html
Την ευχή του να έχετε, και όλος ο κόσμος...
Ευχαριστώ και πάλι.